Οι γιαγιάδες / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

Καλά να’ναι, όπου και
να βρίσκονται!
Τις θυμάμαι πάντα,
να ξεκλέβουν
τη μπουκιά
από το στόμα τους,
για να τη βάλουν
στο δικό μας στόμα·
ή, αν ούτε κι αυτή
τους περίσσευε,
να την
αρπάζουν από το στόμα
του δράκου
ή, και των άλλων κακών
του παραμυθιού, για να
τη χαρίσουν σε μας.
Τις θυμάμαι ντυμένες πάντα
στα μαύρα,
ν’ασπρίζουν τις μέρες μας
με την παρουσία τους,
μαυρίζοντας ίσως
τις δικές τους.
Καταδεχτικές και καλόγνωμες,
έτοιμες
να συγχωρήσουν κάθε ανοησία
και παλάβρα μας.
Τώρα, που πέρασαν τα χρόνια,
όλο και πιο πολύ τα πρόσωπα
τους μου μοιάζουν
σαν άγια εικονίσματα·
κι όταν
καμιά φορά προσκυνάω
τις Παναγιές, δε ξέρω γιατί,
πάντα το μυαλό μου στρέφεται
σ’αυτές
και προς αυτές απευθύνει
την προσευχή
και τις ευχαριστίες του.
Πέρασαν από τη ζωή μου
σαν μακρινές οπτασίες
και σκιές, κρυμμένες
πάντα στο
ημίφως,
μην ενοχλήσουν με
την παρουσία τους.
Έτσι και φύγαν·
απαρατήρητες,
σάμπως να μη ζήσαν·
κρατημένες πάντα
στο περιθώριο·
περιμένοντας  κάποιος
να κλείσει
την πόρτα από πίσω τους·
όπως κλείνουν του
πεθαμένου
τ’ανοιγμένα τσίνορα.
Μόνη π’απόμεινε
στη μνήμη μου
η μαύρη μαντίλα τους·
και κάτι από τη μαυράδα
της ματιάς τους·
σαν την πικράδα της ελιάς,
πριν την αλατίσεις,
να φύγει το φαρμάκι της…
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018
 
Αφιερωμένο με αγάπη  στις γιαγιάδες όλων μας.
Θα  μας είστε αλησμόνητες όπου και να βρίσκεστε…
Σας ευχαριστούμε …
 
 
 

Πρέβεζα / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

   

Η ίδια βρήκε τον τρόπο και κρύφτηκε
πίσω από τον πυροβολισμό∙
προσποιήθηκε πως δεν άκουσε, δεν είδε,
εν πάση περιπτώσει αποποιήθηκε των νομικών
ή ηθικών ευθυνών της πλένοντας με μπόλικο νερό
τα χέρια της.
Στη συνέχεια έκρυψε στο σκοτεινό της υποσυνείδητο
την ιστορία της αυτοχειρίας και προσπάθησε
να τη διαγράψει μια για πάντα από το Ληξιαρχείο
της πόλης της∙
έμειναν όμως τα σημάδια του Ποιητή που περιέργως
ο χρόνος τα σεβάστηκε και τα κράτησε στη μνήμη του
επαναφέροντας τα κάθε τόσο στο προσκήνιο꞉
το καφενεδάκι που κάθισε και ήπιε τον καφέ του
για τελευταία φορά πριν αποπειραθεί ν ‘αυτοκτονήσει∙
οι λεροί ,βρώμικοι δρόμοι που περπάτησε κατηφορίζοντας
προς τη θάλασσα την ώρα που η μπάντα παιάνιζε
χαρούμενα υποδεχόμενη την άφιξη του κυρίου νομάρχη∙
πέρασε μπροστά και από το υποκατάστημα της τραπέζης,
όπου έκανε και την πρώτη κατάθεση του, όλο και όλο
δραχμές τριάντα.
Υπομειδίασε ενθυμούμενος εκείνη την άχρηστη και εν πολλοίς
ανόητη κατάθεση, σκεπτόμενος για ποιον τάχα  να προορίζονταν!
Είδε τις γυναίκες καθισμένες αμίλητες στην αυλή του σπιτιού τους
να καθαρίζουν κρεμμύδια και τα μάτια τους κόκκινα από τα δάκρυα
δεν ήξερες αν κλαίαν για τα προδομένα τους όνειρα
ή από την αψάδα των κρεμμυδιών.
Μαύρες κάργιες μεθυσμένες  χτυπούσαν πάνω στα παραθύρια
και ύστερα περπατούσαν αμέριμνες στους δρόμους
σα να μη συνέβη τίποτα.
Η θάλασσα τον χτύπησε κατάστηθα με την αλμύρα της∙
το απέραντο γαλάζιο του δάγκωσε προς στιγμή την καρδιά∙
είχε αδυναμία με τη θάλασσα∙  θυμήθηκε μικρός
χαρές που έκανε να βουτήξει στα νερά να ξεπλυθεί
από υπαρκτές ή ανύπαρκτες αμαρτίες∙
και να τώρα που με τη θάλασσα σαν πέτρα θ ‘αφήνονταν
να βουλιάξει στην ανυπαρξία!
Έξι ώρες πάλευε με τη θάλασσα και το νερό και η θάλασσα
τον ανέβαζε στον αφρό της αρνούμενη να τον πάρει
στον πάτο της
Απελπισμένος βγήκε από το νερό ∙έσταζε όλος θάλασσα.
Κατευθύνθηκε προς το μικρό φαρμακείο∙
στο μέσο του δρόμου μετάνιωσε∙ δεν ήταν τρόπος
θανάτου για έναν Ποιητή, σκέφτηκε∙
ο θάνατος πρέπει να αντιμετωπίζεται κατά πρόσωπο∙
να τον βλέπεις και να σε βλέπει προτείνοντας καθένας
το όπλο του, σημαδεύοντας κατευθείαν την καρδιά.
Η πιστολιά που ακούστηκε εκείνο το θλιμμένο απόγεμα
από το μικρό και στενάχωρο επαρχιακό δωμάτιο
συντάραξε ολόκληρη την Πρέβεζα!
Η ηχώ της καβάλησε τα κάγκελα της μικρής
επαρχιακής πόλης και περνώντας πάνω από τα βουνά
και τις θάλασσες ήρθε και χτύπησε κατάστηθα
τη μεγαλούπολη των Αθηνών.
Τ ‘άκουσε η Αθήνα και γύρισε από το άλλο πλευρό!
‘’Τρόπους που βρίσκουν κι αυτοί οι επαρχιώτες
να ταράξουν τα νερά!’’, σκέφτηκε και συνέχισε τον ύπνο της!
Η Πρέβεζα τον πέρασε στα γρήγορα από την πίσω αυλή
και τον έθαψε βάζοντας  το μαντήλι στη μύτη της.
Τουλάχιστο να μη της χρεώσουν το απονενοημένο!
Το έχουν αυτό οι Ποιητές να σε ξαφνιάζουν
με τις απροσδόκητες πράξεις τους!
Γύρισε σελίδα η Πρέβεζα συνεχίζοντας από κει
που σταμάτησε τη μικρή επαρχιώτικη ρουτίνα της.
Και όταν οι επισκέπτες που την επισκέπτονται
κάθε τόσο για τη θάλασσα και την εξαίρετη θέα της
παρεμπιπτόντως ή, και από περιέργεια ρωτούν
για τον ‘’Αυτόχειρα της Πρεβέζης’’ με τρόπο
και, πολύ ευγενικά πρέπει να ομολογήσουμε,
τους διορθώνει το από κεκτημένη ταχύτητα λάθος τους.
Λέτε, παρακαλώ, απλά ‘’Κώστας Καρυωτάκης’’
αποσπασμένο από το ‘’Πρεβέζης’’!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013
 
 
 
 

Ο πίθηκος κι εμείς/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 Εμ, τι θέλατε να κάνουμε;
 κάναμε ακριβώς, ό,τι
 συνηθίζεται να γίνεται
 σ’ αυτές τις περιπτώσεις!
 Σαν κάθε “καλό σπίτι”,
 σαν κάθε “καθώς πρέπει σπίτι”,
 που σέβεται τον εαυτό του και
 τις οικογενειακές του παραδόσεις,
 φροντίσαμε να κρύψουμε
 το “στίγμα” της οικογένειας
 στην πιο απομεμακρυσμένη κρύπτη,
 εκεί  που συνήθως πετούμε
 τ’ αποβολιμαία και τα  έκτρωτα.
 Μ’ αυτή μας  την κίνηση,
 ο κίνδυνος να βρεθούμε
 προ οδυνηρών εκπλήξεων
 σχεδόν περιορίζεται στο μηδέν·
 προπάντων αποφεύγεται
 η έκθεση μας σ’ ωμό εκβιασμό
 ή, ακόμα χειρότερα,
 σ’ αποκάλυψη εκρηκτικού
 οικογενειακού σκανδάλου∙
 γιατί σκάνδαλο θα είναι
 ένας άγνωστος, τριχωτός
 Πίθηκος, που έρχεται από
 το πουθενά, αίφνης να
 καλοθρονιαστεί στο σπίτι μας
 και ν’ αρχίσει να διεκδικεί το’ να
 και ν’ αρχίσει να παζαρεύει τ’ άλλο·
 και δεν αποκλείεται ν’ ακολουθήσουν
 κι άλλα φοβερά κι αποτρόπαια,
 που τρέμουμε και μόνο με τη σκέψη τους.
 Θα μπορούσε, αίφνης,
 με τη φόρα που θα’ χει πάρει,
 να μάς καθίσει στο σκαμνί
 για ιδιοποίηση ξένης περιουσίας·
 γιατί όχι και για εκμετάλλευση
 ενυπόθηκων τίτλων,
 που του ανήκουν από το παρελθόν.
 Κι η πλάκα πως, μ’ όλη την
 προετοιμασία,
 τις νομικές συμβουλές
 και τα μαθήματα επί των μαθημάτων,
 πώς εξοβελίζεται ένας παρείσακτος
 ή, πώς βγαίνει από τη μέση ένας επίδοξος
 διεκδικητής χρυσού στέμματος,
 καθόλου δεν είμαστε σίγουροι
 για την επιτυχία του εγχειρήματος μας.
 Γιατί φαίνεται  ο χρόνος δουλεύει
 με το μέρος του.
 Γι’ αυτό,  νωρίς σπεύσαμε να τον φυλακίσουμε
 στο πιο σκοτεινό κι ανήλιαγο
 μέρος της ψυχής μας·
 εκεί, που και να θέλει,
 δε μπορεί να μας απειλήσει
 μ’ αποκαλύψεις·
 εκεί, που για να βγει,
 θα πρέπει πρώτα να περάσει
 πάνω από το πτώμα μας!
 Σαν κάθε “καλό σπίτι”,
 σαν κάθε “καθώς πρέπει σπίτι”,
 με τα οικόσημα και τις
 παμπάλαιες   δόξες του,
 έχουμε κι εμείς
 τα σκοτεινά κι οπωσδήποτε
 μελανά μας σημεία.
  Άλλοι, τα λεν “προπατορικό αμάρτημα”·
  άλλοι, το προσπερνούν, κάνοντας
  απλώς μια γκριμάτσα αηδίας,
  μονολογώντας μέσα από τα χείλη τους꞉
  “υπάρχει κανείς μας “απόλυτα καθαρός;”
  υπάρχει κανείς μας, που να μπορεί
  να ισχυριστεί, πως δε φέρει πάνω του,
  έστω στίγματα πιθήκου!”
   Κι απομακρύνεται μ’ ένα γελάκι,
  που μπορεί να σημαίνει και κατανόηση
  των ανθρώπινων λαθών·
  μπορεί να σημαίνει και δικαίωση του Πιθήκου,
  που, μ’ όλες τις κατεργαριές,
  τις επιβουλές και τις καταδολιεύσεις
  του είδους μας,
   βρίσκει τον τρόπο να ξαναβγεί μπροστά μας
  και να μας εκπλήξει με την παρουσία του!..
 

Κυπριακή Ερωτική Ποίηση

Κυπριακή ποίησης / Αντώνης Κατσαντώνης

Των ειδωλων εραστες / Τσιελέπη Ειρήνη

 

Οι εραστες των ειδωλων

απλωσαν ραθυμοι, το αδηφαγο βλεμμα τους

ετοιμοι για αρτον και θεαματα

Θαυμαζοντας των ειδωλων το καλλος

αγνοωντας των

" ιδεων την πολην"

Ταυτισμενοι με τα ειδωλα των

Η ποίηση εξηγεί - Κώστας Μόντης

Κυπριακά Κάλαντα

Η μουντζούρα του Αντρέα_Ελένη Σιούφτα