Μια κηλίδα του Πέτρου Σόφα

Μια κηλίδα είμαστε
στο χάρτη του κόσμου
…………………………..
κι εσείς μας οροθετήσετε
από ‘δω Ελληνες από ‘κει Τούρκοι
πέστε μου
μπορείτε να οροθετήσετε την αγάπη
από ‘δω ελληνική από ‘κει τουρκική;

Μπορείτε να οροθετήσετε την καρδιά;
Από ‘δω η χαρά από ‘κει ο πόνος;
Μπορείτε να οροθετήσετε το θάνατο
από ‘δω ο δικός μας από ‘κει ο δικός σας

Σακαλλή Αυγή (βιογραφικό)

Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1916. Τελείωσε τις γυμνασιακές στην Αίγυπτο και εργότερο συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία. Πτωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1939, με σημοσιεύσεις ποιημάτων της στα περιοδικά ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ. Αχολήθηκε και με την ζωγραφική. 

Ποιητικές συλλογές:

• 1945: Οράματα
• 1946: Απάνεμα
• 1948: Εξομολόγηση
• 1952: Ο Διαβάτης με τον ήλιο
• 1954: Χαμένος Αετός
• 1958: Άσπρο φως

ΤΑΠΕΙΝΑ / Σακαλλή Αυγή

Λίγα στολίδια και πορφύρες
έτσι γυμνή θα σου δοθώ
της παρθενιάς μόνο τ΄ αχνόφαντα,
που μου υφάνανε οι μοίρες
για σένα απόψε θα ντυθώ!...

Με ροδοστάματα θα νίψω
τη θωριά μου και το νεκρό μου μυστικό
που ως νύχτα πια με σκέπασε, 
παιδί στα πόδια σου θα σκύψω 
και ταπεινά θα σου το πω....

Κι αν αγαπάς τη χινοπώρα
γύμνια μου, και συγχωρνάς
το μυστικό μου τ΄ ανιστόρητο,
ψυχαδελφή σου σ΄ άγρια μπόρα, 
κι όπου το θέλεις θα με πας!...

ΗΡΘΕΣ..... /. Σακαλλή Αυγή

Ήρθες΄και την καρδιά μου απάλυνες!
Μα ούτε πως ήρθες το πιστεύω ακόμα, 
κι ούτε κατάλαβα το πως!
Κι αναρωτιέμαι μην είν΄  όνειρο, 
και ρόδα γέμισε το χέρσο χώμα, 
κι από τ΄ αχνάρι σου ηλιοφώς.

Ήρθες σε Γεναριού μεσάνυχτα
με την αντάρα τη βροχή!
Ήρθες, θαρρώ,στο πιο πικρό μου βράδυ...
Κι αμέσως το μπουρίνι σίγασε, 
κι όλα γύραθε γίνανε σα  χάδι
και γαληνά σαν προσευχή.

Το ντύμα του χειμώνα μου έβγαλες
με της στοργής σου το φιλί, 
και σ΄ αλαφρύ με τύλιξες μετάξι!
Ήρθες κι από βαρύ το σώμα μου, 
τώρα γυρεύει σαν πουλί, 
στους ουρανούς τ΄  Απρίλη να πετάξει!...

Ήρθες΄και την καρδιά μου απάλυνες!
Μα ούτε πως ήρθες το πιστεύω ακόμα, 
κι ούτε κατάλαβα το πως!
Κι όμως το μύρο της ανάσας σου
με ονειροβόσκει στο πράο ετούτο γιόμα:
Ήρθες κι είσαι στα στήθια μου γερτός!...

Μόνα Σαββίδου-Θεοδούλου (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε το 1949 στη Λεμεσό από γονείς Μικρασιάτες, πρόσφυγες του 1922. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Αφυπηρέτησε ως Διευθύντρια του Λανιτείου Λυκείου Α΄ και Συντονίστρια Διευθύντρια σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης πόλης και επαρχίας Λεμεσού. Είναι Γραμματέας του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων ΠΕΝ και Πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρασιατών Κύπρου για την ίδρυση του οποίου πρωτοστάτησε.

Εξέδωσε τα βιβλία: 

α) Ποίησης: 

• «Τοις Εντευξομένοις», 
• «Ενεστίαση», 
• «Εννιά Ποιήματα», 
• «Ένας Αργοναύτης ανάμεσα στις Συμπληγάδες», 
• «Ποιητική αδεία Λεοντίου Μαχαιρά», 
• «Κάτοπτρον Έρωτος και Θανάτου», 
• «Το Περίσσευμα της Σιωπής». 

β) Διηγήματα: 

• «Αλέξανδρος Εμμανουήλ Κεχαγιόγλου», 

γ) Θέατρο: 

«Αξιοθέα». 

Παράλληλα εξέδωσε και τις Ανθολογίες: 

• «Face of an Ιsland», 
• «Λεμεσός – Η μπαλάντα της πόλης μου», 
•  «Ως θυμίαμα»-Μικρή ποιητική Ανθολογία για τους ηρωομάρτυρες Σολωμό Σολωμού και Τάσο Ισαάκ, 
• «Η Ευρώπη στην Κυπριακή Ποίηση».

• Βραβεύτηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1986, 
• με Τιμητική Διάκριση από τον Σύνδεσμο Φιλίας Ελλάς-Κύπρος το 1993 σε Διαγωνισμό Διηγήματος, 
• με Α’ Βραβείο Διηγήματος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου το 2005 και 
• με Α’ Βραβείο Ποίησης στο Γ’ Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης 2007. 

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Αραβικά, Ισπανικά, Φιλλανδικά και Ρουμανικά. Με ποιήματά της Χαϊκού εκπροσωπεί την Κύπρο σε Παγκόσμια Ανθολογία Χαϊκού.

πηγη: http://www.foni-lemesos.com
http://www.eeel.edu.gr/savvidou%20cv.htm

Η φωνή της Μεσογείου /Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Μας ενώνει η Μεσόγειος.
Σου στέλνω στα κύματα
τη φωνή της χαράς και του πόνου μου.
Τα σχοινιά που συγκρατούν τις βάρκες
δένουν στους κόμπους τους τις λέξεις
της αγάπης, της απόγνωσης, της προσευχής
που απευθύνω στη θάλασσα.

Κρατούν γοερά,
βυθισμένα στο υγρό της σώμα.
Πως λικνίζονται σαν τα αισθήματα
που είναι εδώ και δεν είναι.
Προορίζονται για το δέσιμο των ανθρώπων
από ακρογιάλι σ' ακρογιάλι.


Πόσων ανθρώπων
η μνήμη
κοιμάται και ξυπνά στη θάλασσα.
Στη θάλασσα που
μαλακώνει τα δεσμά.
Στη θάλασσα που
συγκρατεί τους πόθους.
Στη θάλασσα που
εντείνει τον οίστρο.
Στη θάλασσα που
γεννά τους ποιητές,
που είναι η φίλη
της φίλης της ποίησης.

Μας ενώνει η Μεσόγειος.

Ο εντολοδόχος / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Με τάραξες
με μοίρασες στα δυο
ανάμεσα στο χτες και το αύριο.
Να φέρεις, λες, καναρίνι,
ν’ ακούω κάθε στιγμή το ηδονικό του λάλημα.
Ποιος;
Εσύ, ένα μέτοικος αλεξιπτωτιστής
μες στην αυλή της ζωής μου
που ο θάνατος την μαρμάρωσε
του αγαπημένου
που ‘χε καναρίνι κι άκουε το ηδονικό του λάλημα.
Ποιαν αγάπη ανεξάντλητη
αντλείς απ’ το πηγάδι της απώλειας;
Ποιους χρόνους άχρονους
ανασταίνεις;
Με ποιο δικαίωμα εισέρχεσαι στο παρόν
να φέρεις σαν τον αγαπημένο
ακούσματα απ’ το παρελθόν;
Ποιος είσαι εσύ
που με μιαν άλλη γλώσσα
μιλάς σαν τον αγαπημένο;
Εντολοδόχος της μνήμης του;
Των χαρισμάτων του απόηχος;
Αγγελιοφόρος από την άλλη όχθη
ν’ ακούω, να αισθάνομαι, να γεύομαι δωρεά που είχα
ως να μην έφυγε ποτέ απ’ την αυλή μου
ως να μην υπήρξε ποτέ ο θάνατος;

ΑΛΩΘΗΚΑΜΕ / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Ένας δούρειος ίππος
περιμένει έξω απ’ την πόρτα.
Τον γνωρίζουμε καλά
από τα αναγνώσματά μας
της επικής εποχής.
Κοιτάζουμε καιρό
απ’ την κλειδαρότρυπα
επιφυλακτικοί.
Δεν του ανοίγουμε.
Αλλά ξαφνικά
εμείς βρισκόμαστε έξω
κι αυτός μέσα,
χωρίς αίματα και φωνές.
Αλωθήκαμε
γιατί δεν είχαμε ολική θέα.
Η κλειδαρότρυπα μάς ξεγέλασε.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Το σπίτι μας τώρα
έγινε καθρέφτης,
όχι στιλπνός και προοπτικός.
Ένας καθρέφτης
που διαστρέφει
τις γραμμές και τις μορφές.
Κατάστικτες τις καρφώνει
με μαύρα σημάδια,
ξεφτίδια σκουριάς.
Ο καθρέφτης αφηγείται το λάθος.

Τό δάσος μέ τους κίονες / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Πέρασε ἀπ’ τήν αὐλή τῶν πορτοκαλλιῶν

πρῶτα

Μήν ξεχάσεις τό μονοπάτι τῆς μυρτιᾶς

νά γοητευτεῖς

νά ἐρωτευτεῖς

νά ἐξαγνιστεῖς

Σέ περιμένει τό δάσος μέ τους κίονες

Πάρε καί τά πουλιά

μαζί μέ τούς ἀνθούς

στόν κόρφο ἤ τά μαλλιά σου

Σέ περιμένει ο χορός τῆς ψυχῆς

Σέ περιμένει στό δάσος

Κερύνεια ΙΙ / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Σέ διάπλου ὀνείρου

ταξιδεύω

μέ καράβι ἀρχαῖο

συναντῶ βυζαντινά τρόπαια

σέ ἀκτές μ’ ἀροδάφνες

ἔμβρυα σέ πύθους προϊστορικούς

πού δέ γεννήθηκαν ἀκόμα

τειχιά κάθετα

κάστρων ἀναγεννησιακῶν

συμπλέω μέ δελφίνια

πού θεοί τά ἱππεύουν

ἀκολουθῶ ταύρους καί ζαρκάδια

πού κολυμποῦν

μέ καταγωγή Μικρασίας

ἀπ’ Ἀνατολή σ’ Ἀνατολή

ἀπό Βορρά σέ Βορρά

Ταξιδεύω πλοηγός

ἀνέμων πού ὑπόσχονται

σέ φορά μίσους

νά μήν ξεμπαρκάρουν

ξανά ἀπ’ τό ἀσκί

Πατριάρχες εὐλογοῦν

μέ μανδύες σάν βουνῶν πλαγιές

τ’ ἀκρογιάλια πού ἔφυγαν

τ’ ἀκρογιάλια πού θἄρθουν

Σέ διάπλου ὀνείρου

ταξιδεύοντας χαρτογράφω

σάν νιογέννητος γεωγράφος

σάν ἀρχαῖος Ἀναξίμανδρος

νοερές εὐλογίες τυφλῶν ποιητῶν

σέ σχῆμα ἰχθύος

σέ σχήμα νησιοῦ, τοῦ δικοῦ μου νησιοῦ

Τελετή το ταξίδι εὐπλοίας

πού ἀτέλειωτη μένει

σάν ξυπνῶ

ὑμνωδία πού χάνει τή φωνή

κι’ ἡ λειτουργία μαρμαρώνει

σάν ξυπνῶ

ὁ πλωτάρχης ἐγώ τοῦ ὀνείρου

ὁ φυγάς

ὁ φευγᾶτος

ὁ πρόσφυγας

στό νησί τό μισό

Ὁ χορός / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Ὁ  Ὄνειρος ἔσερνε τό χορό

μέσα στό ἄδειο σπίτι.

Ἀπό κοντά τ’ ἀδέλφια του

ὁ Ὕπνος καί ὁ Θάνατος.

Ἀχός δέν ἀκουγόταν.

Ὁ Δέντρος ριζωμένος ἀντιστύλι

χρόνια

ἔνιωθε τούς κραδασμούς τοῦ ἐφιάλτη

κι΄ ἄντεχε

ἄντεχε.

Σάν τόν σταυρό

ἰσορροποῦσε…

Ἁλωθήκαμε / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

               

Ἕνας δούρειος ἴππος

περιμένει ἔξω ἀπ’ τήν πόρτα.

Τόν γνωρίζουμε καλά

ἀπό τά ἀναγνώσματά μας

τῆς ἐπικῆς ἐποχῆς.

Κοιτάζουμε καιρό

ἀπ’ τήν κλειδαρότρυπα

ἐπιφυλακτικοί.

Δέν τοῦ ἀνοίγουμε.

Ἀλλά ξαφνικά

ἐμεῖς βρισκόμαστε ἔξω

κι’ αὐτός μέσα,

χωρίς αἵματα καί φωτιές.

Ἁλωθήκαμε

γιατί δέν εἴχαμε ὁλική θέα.

Ἡ κλειδαρότρυπα μᾶς ξεγέλασε.

Marginalia / Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα και Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου (Απόσπασμα)

Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Ηράκλειτος

Το όνομα ως ρήμα 

η λέξη ως ρήμα 

ο λόγος ως ρήμα. 

το όνομα ως σαρκωμένος χρόνος

η σάρκα ως ρήμα...

Άτιτλο

Δεν βλέπετε ότι υπάρχω;

Ότι είμαι γυναίκα, 

ότι ανασαίνω;

Δεν το βλέπετε; 

Άτιτλο 1

Ο Νάρκισσος 

είναι η πρώτη μας 

ταυτότητα.

Αλλά δεν είναι 

η ανθρώπινή μας 

ταυτότητα. 

Άτιτλο 2

Καιρός να συναντηθούν 

ο άνδρας και η γυναίκα 

σε μιαν Άνοιξη

που τους χωρά και τους δύο 

μέσα στη ξεχωριστή ομορφιά τους. 

Μ΄ ένα τίποτα 

Πως ορίζεις ταπεινά 

τη δική σου μάνα 

το δικό σου πατέρα

για να βγεις να περπατήσεις 

ελέυθερη 

στον κόσμο; 

Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου  

Οδός Ναρκίσσου 

Κατευθύνεται σε αδιέξοδο 

πυκνό σκοτάδι. 

Βλέπει μόνο 

τον εαυτό της 

σε απατηλούς καθρέφτες

πολλαπλούς. 

Ποίηση

Είναι απόκρυψη ευατού;

Είναι μυστική οδός; 

Είναι μετερίζι και υπέρβαση;

Δεν είναι ελευθερία λόγου. 

Είναι όμως λόγος ελευθερίας. 

Της μεταμόρφωσης

Μία ευχή, 

μια ανάστροφη νοσταλγία, 

ένα πόθος τυφλός, 

όταν ανοίγουν τα επουράνια

να αναλυθώ σε φως. 

Ήρθε 

Ήρθε και με βρήκε 

ο ουρανός. 

Πως ήξερε

ότι τον σκέφτηκα; 

Το επίθετο 

Στη λέξη παρουσία

χρειάζεται πάντοτε 

και το επίθετο ορατή. 

Ορατή παρουσία, 

αφού υπάρχει 

και η αόρατη παρουσία. 

Αρτέμης Κκαϊλής (μικρή αναφορά)

Ο Αρτέμης Κκαϊλής γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1935 στην Αχερίτου. Λαικός Ποιητής. Γόνος πολυμελούς οικογένειας.  Τελείωσε το Δημοτικο Σχολείο και για βιοποριστικούς λόγους ρίχτηκε από πολύ μικρός στη βιοπάλη. Δάσκαλος στο τραγούδι και τη δημιουργία τσιαττιστών ήταν ο πατέρας του, που όπως συνήθισε να λέει ήταν  και ο σπουδαιότερος αντίπαλός του. 

[Ένα δεντρόν εφύτεξα]

Ένα δεντρόν εφύτεξα τζι είχα το για καμάριν

τζι ένας βορκάς εφύσησε  χα-χα να μου το πάρει

που τον καρπόν του έθθελω να φάω, με να ρίζω

τζι άμαν  ι-μπόρω κάποτε, πάλε ννα το ποτίζω

για να χαρώ τους κλώνους του, τον όμορφον κορμόν του

πέρκι μον κάτσω κάποτε τζι εγιώνι στον οσσιόν του…

Η γυναίκα με τα μαύρα / Αγαθοκλέους Μάριος,

Όλα λοιπόν μπορεί να συμβούν.

Και νά’ με που την συνοδεύω

τη γυναίκα που έχω ποθήσει πιο πολύ

στο σκοτεινό δωμάτιο.

Μαύρο πέπλο της καλύπτει το πρόσωπο

και μαύρο φόρεμα το κορμί.

Είναι η χήρα των απόντων.

Τι θα ήμουν κι εγώ αν δεν την γνώριζα

παρά ένας απών των αισθημάτων μου

ανυποψίαστος την απουσία μου.

Τώρα οι λεπτομέρειές της

μου υγραίνουν τις νύκτες

κι ο πόθος μου αλλάζει το μυαλό.

Στο αύταρκες Ένα κατατείνω.

Ούτε Κερύνεια, ούτε Αμμόχωστος.

Χριστίνα Αβρααμίδου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Χριστίνα Αβρααμίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. 

Κατάγεται από την Κύπρο.. 

Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Warwick στο Ηνωμένο Βασίλειο στον κλάδο της αγγλικής λογοτεχνίας και ψυχανάλυσης.

Το 2002 πήρε το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη για τη συλλογή της "Ένας λόγος για να αγαπήσεις τη νύχτα" από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Ποιήματα  της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά σε Κύπρο και Ελλάδα και ποιήματά της μεταφράστηκαν σε ισπανικά, ιταλικά, σέρβικα,

γερμανικά και αγγλικά. Ποίημα της εχει μελοποιηθεί από τον συνθέτη Γιώργο θεοφάνους: τραγουδώ το νησί μου.

Ποιητικές συλλογές:

1999 Σχοινιά και Ναυγια, λευκωσία

2002. Ενας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα, Πλανόδιο

2005. Ολες οι μέρες χιόνι, Πλανόδιο

2008 Ωρα κατω απο το νερό, Εψιλον

2011. Ματια αναποδα, λογοτεχνικά σημειώματα

2014. Εσενα σε έχω ξαναγαπήσει, Οροπέδιο

«Οι πέντε εποχές»: Ποιητική Συλλογή του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, εκδ. Μελάνι 2012

[άνοιξη]
Σε νιώθω που είσαι πίσω απ’ τη βαριά πόρτα
-πέντε βήματα από μένα-
παλιρροϊκό κύμα έτοιμο να τη σπάσεις
άνεμος έτοιμος να τη ρίξεις
τέρας έτοιμο να τη φας
τίποτα δε σε κρατάει πια!
Έλα μέσα,
Έρωτα.

`

[καλοκαίρι]

Είναι πολύ παράξενο

Εκεί που σ’ αγάπησα
Ήταν στ’ αλήθεια το τέλος του κόσμου

οδηγώντας για ώρα πολλή
φτάναμε σ’ ένα σημείο
που ο δρόμος τέλειωνε
και υψωνόταν ένα τεράστιο βουνό μπροστά μας.

Το τέλος του κόσμου
Η αρχή της αγάπης

[φθινόπωρο]

Ένα αθέατο ράγισμά μου
-δικό σου δημιούργημα-
μ’ έκανε τελικά
μύρια θρύψαλα

κι έπειτα κόπηκες
απ’ τα κομμάτια μου

Θαυμαστά τα έργα σου!

[χειμώνας]

Βαριά κληρονομιά
μου ’δωσες
Ζωή μου
Σε χρυσό μπαούλο
να κουβαλώ ακόμα θραύσματα
Σε ιερή περγαμηνή
να φέρω ακόμα ονόματα
Όλα που πήγανε λάθος
αιώνια με στοιχειώνουν.

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Σιδερά "Συνθλίψεις"

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Σιδερά "Συνθλίψεις" . Θα γίνει τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016 στις 19:00 στον Πολυχώρο Αποθήκες, στη Λάρνακα.

Πρόγραμμα εκδήλωσης:

*Χαιρετισμός από τον Πρόεδρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, Δρ Κώστα Κατσώνη

*Παρουσίαση του έργου από τους ποιητές, Αλεξάνδρα Ζαμπά και Αντρέα Τιμοθέου

*Αντιφώνηση από την ποιήτρια και ανάγνωση ποιημάτων από το έργο

Την εκδήλωση συντονίζει η ηθοποιός, Χρυστάλλα Καλλένου

Ψ (π-σ) / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Ο δόκτωρ Ψ
με στηθοσκόπιο
εντόπισε δονήσεις
στα αρχαία μάρμαρα
της Σαλαμίνας
Έριξε νόμισμα
σε κάθετο άξονα
συντεταγμένων πόνων
και αποφάνθηκε
"Συστήνεται ανάπαυσις
σε πέτρινα εδώλια
καθώς το σχήμα
και η διάταξη τους
είναι ιδανικά
για το φιλτράρισμα
θορύβων πάσας
ιστορικής οδύνης"
Ύστερα άναψε
λευκό Winston
σε φόντο πέτρινο
και αναχώρησε

 ανέκδοτη ποιητική συλλογή, "Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα")

[Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι] / Πενταράς Νίκος

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας.

(από την ποιητική  συλλογή "ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑPIOY", 2009

Αυτήν την έχεις ψάξει;

Στολίζεσαι, χτενίζεσαι, κοιτιέσαι στον καθρέφτη...
Σου λέει είσαι τέλειος και δεν τον βγάζεις ψεύτη..

Βάζεις και λίγο άρωμα απ' το αγαπημένο
και στο μαλλί λίγο ζελέ ακριβοπληρωμένο..

Μα την ψυχή σου σε ρωτώ πότε την έχεις ψάξει;
Αν έχ' ελλείψεις ή ζημιές πότε έχεις κοιτάξει;

Το σώμα είναι πρόσκαιρο κάποτε θα σ' αφήσει
μα η ψυχή σου φίλε μου αιώνια θα ζήσει.

Αν θες να ζήσει με χαρά, με γέλιο και ειρήνη
κάλεσε τον Ιησού Χριστό, Σωτήρας σου να γίνει.

Χριστοδούλου Θάλεια

Από πόλη σε πόλη / Λάρνακα / Ανδρέας Τιμοθέου

Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
το κέντρο της μυρίζει ακόμα
δαντέλα και νεράντζι
και τα στενά δρομάκια της
ανθίζουν μέσα απ’ τη φθορά
ήχους από ακορντεόν
κι ανάμνηση του γιασεμιού.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα
κι ας μένει ξεχασμένη
κι ας ντύνεται με πανωφόρια δανεικά
και με πλαστά φτιασίδια.
Την αγαπούνε οι πλανόδιοι
κι οι μουσικοί των δρόμων
και τα πουλιά που τραγουδούν
τις μοίρες και τον πόνο.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
το μαρτυρούν τα στήθη της
και τα λεπτά της χέρια.
Αλήθεια της η θάλασσα
και οι φοινικιές του χρόνου
το αλάτι της το αλμυρό
κι θέρμη του Αγίου.
Η πόλη μου είναι αρχόντισσα,
αγκάλιασε τα νιάτα της γιαγιάς μου,
με κοίμισε στην άμμο της,
μου είπε παραμύθια,
μου ΄δωσε να θυμάμαι μια αυλή
και όνειρα, χατίρια.

ΑΠΟΨΕ….

Απόψε θα ‘θελα να διακτινιστώ
καταμεσής στην έρημο της Αραβίας
να βρεθώ όπως παλιά…
μόνος, κατάμονος
ανάσκελα πεσμένος
τυλιγμένος με νύχτα
πηχτή σα μαύρη πίσσα
τόσο ως να πιάνεται στις φούχτες
κι ο ουρανός τόσο κοντά χαμηλωμένος
ν’ αγγίζουνε θαρρείς τ’ αστέρια στο κορμί σου
κι εγώ να ουρλιάζω και να αλυχτώ
να διώξω από μέσα το κενό
που ρίζωσε σα γρανιτένιος βράχος
στη καρδιά μου…..

Λευτέρης Ελευθερίου

[πρωινό συννεφιασμένο] / Πανάγου Μαρούλλα

πρωινό συννεφιασμένο
βροχερό και παγωμένο
οπου τις βροχής ψιχάλες
μοιάζουν διαμαντένιες στάλες
που τις δεχεται η γή
... απο τ'ουρανού πηγή .
και ευχαριστεί τον πλάστη
π'οπως πάντα την εγνοιάστει
γνοιάζεται μαζί κι εμάς
έτσι μεσ'από καρδιάς
και εμεις τον 'φχαριστούμε
εστω κι αν φορες ξεχνούμε
πως σε κάθε δυσκολία
δίπλα μας η βοηθεία
φτανει να του το ζητάμε
να μας δείχνει που να πάμε.
για να βρούμε την ειρήν

Είδη πρώτης ανάγκης / Χριστοδουλίδης Γιώργος

Πήρα δυό κομμάτια χαρτί
στη μια τα ψώνια, στην άλλη το ποίημα
τα έβαλα στην ίδια τζέπη
του μαγικού παντελονιού
μπλέχτηκαν μεταξύ τους
άλλαξαν θέσεις οι λέξεις
το «τυρί» έλιωσε τόσο κοντά στον ήλιο
και θρυμματίστηκαν τ’ «αυγά» πέφτοντας
από τα γεφύρια των στίχων
χύθηκε το «κόκκινο κρασί»
στις χίλιες οπές που ακόμα δεν είχαν ανοίξει.
Εφθασα τελικά στην υπεραγορά
σκιές αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας
κι έναν έρωτα που έμενε απούλητος στα ράφια,
ένα ανοιχτήρι ειδικό
για τις κονσέρβες μνήμης
που αναμνήσεις
με ημερομηνία λήξης διαθέτουν.
Η μοναδική παρεξήγηση
έγινε με το κουνέλι.
Στο ποίημα έγραφε «εντελώς φοβισμένο»
κι εγώ σφαγμένο το βρήκα.

[Αυτές οι ατέλειες στο κορμί μου] / Λαμπής Γιάννος

Αυτές οι ατέλειες στο κορμί μου, είναι η αρχή,
κι αυτά τα σημάδια στο πρόσωπο μου, είναι το τέλος.
Κι όλα αυτά τα ερείπια είναι το μεσοδιάστημα που έζησα
είναι το τίμημα για το διάβα μου προς τα μπρος
αφού ονειρεύτηκα να ξεφύγω 
δεν είχα επιλογές, έπρεπε να περάσω
ανάμεσα σε μαχαίρια και λεπίδες
και να γευτώ την ήττα μου, ξανά και ξανά.

«Εικασία θανάτου» Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου / 2009

Άλαλη, ανέλπιδη, έρημη,
λουσμένη στ’ ανοιξιάτικο φως
των νεκρών η πολιτεία
Μαύρα κοράκια κρώζουν παράτονα
στον ουρανό της καρδιάς,
σκορπώντας αποκαΐδια πόνου 
στη χέρσα ενδοχώρα.

Κι εγώ οφειλέτης μιας ξένης ζωής
που δε μου χαρίστηκε, 
δεσμώτης σ’ ένα ανέλπιδο αύριο
νιώθω «πως έχει ο θάνατος
δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη»*.

Κι όλο μελετώ στη σιωπή
με τα μάτια ψηλά
την ολόκληρη απώλεια,
κρυστάλλινο πολυέλαιο
κρεμασμένο στον ουρανό,
να διαθλά το φως της ημέρας
να σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας
μνημονεύοντας νυχθημερόν
το μέγα Μυστήριο

Ανείπωτο κάτι ο θάνατος,
λάφυρο της αιώνιας σιωπής.
κι η σοφία της σιωπής
ένα αγύρευτο κόσμημα
μες στ’ αλαλάζοντα κύμβαλα του πλήθους.

*Στίχοι του Γ. Σεφέρη (Μυθιστόρημα ΚΑ’, Ποιήματα)

Όραμα Ελληνικό: Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου που εκδόθηκε το 1995

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων, 
απογυμνώνεις το μύθο
μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.
Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας
αιωρείται στο χάος
κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής, 
σαν σβήστηκε η πηγή
του «ζώντος ύδατος» της πίστης,
απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,
πυρωμένη γύμνια θανάτου,
ένα τέλος χωρίς αύριο …
Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο
σταθερό αμετάκλητο σήμα,
χωρίς ουράνιες βασιλείες.
Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια
πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε
κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών
«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,
ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός
στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;
Ο τροχός του αχανούς χρόνου,
βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία
κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα.

ΔΗΛΟΣ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων,

απογυμνώνεις το μύθο

μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.

Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας

αιωρείται στο χάος

κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής,

σαν σβήστηκε η πηγή

του «ζώντος ύδατος» της πίστης,

απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,

πυρωμένη γύμνια θανάτου,

ένα τέλος χωρίς αύριο …

Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο

σταθερό αμετάκλητο σήμα,

χωρίς ουράνιες βασιλείες.

Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια

πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε

κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών

«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,

ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός

στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;

Ο τροχός του αχανούς χρόνου,

βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία

κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα

ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Ένας φωτεινός θεός, το εντέλλονταν:

Γνώθι σαυτόν.

Γραμμένο με γράμματα χρυσά

στην πόρτα του.

Κι ένας ασκημομούρης γέρος

Πολύ στα σοβαρά το πήρε

Και ξημεροβραδιάζονταν

Στις αγορές και τις παλαίστρες

Καλύτερους να κάμει τους ανθρώπους

Ταρακουνήθηκαν λοιπόν

Οι μεγαλόσχημοι: σοφοί,

Πολιτικοί, ποιητές και δικολάβοι.

Και την ξαπόστειλαν

Την αλογόμυγα1 που εννοούσε

Να ενοχλεί και να εξετάζει:

«Ο δ’ ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.

Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται

Ζωή, με δίχως αυταπάτες!

Ηλιοφώτου Ανδρεανή (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία και σπούδασε Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την Ποίηση, Θεατρικό, Διήγημα, Δοκίμιο – Μελέτη. Από το 1981 – 1990 αποσπασμένη στην Υπηρεσία Ανάπτυξης Προγραμμάτων, συνεργάστηκε στη συγγραφή αξιόλογων σχολικών βοηθημάτων για τη διδασκαλία των Νέων και Αρχαίων Ελληνικών (γλώσσας και γραμματείας), στο Λύκειο «Δοκίμια Λυκείου», «Πλάτωνος-Πρωταγόρας», «Σοφοκλέους-Οιδίπους Τύρρανος», «Αίας-Θουκιδίδου», «Περικλέους Επιτάφιος», κα. 

έργα της

-Παρενθέσεις, Διηγήματα, Λευκωσία 1973

- Μορφές και Θέματα, Μελέτη-Δοκίμιο-Ταξιδιωτικό, Λευκωσία 1978

- Όραμα Ελληνικό, Ποιήματα 1995

- Αναδύσεις και Θεωρήσεις, Δοκίμια-Ποιητικά αναγνώσματα 1996

- Η ομοψυχία της ηγεσίας στα Εθνικά Θέματα και ειδική αναφορά στο Κυπριακό, Μελέτημα, Δεύτερη Έκδοση, Λευκωσία 2007

- Χρυσάνθη Ζιτσαία, Τιμητικό Αφιέρωμα στη μνήμη της 1995

- Πρόσωπα και Κείμενα της Γραμματείας μας (δοκίμια) 2001

- «Κατασκευές»-Διηγήματα

- Εξομολογήσεις-Ποιήματα 2003

- Η μοίρα της Ελένης-Τρεις Μοναχικές Γυναίκες (θεατρικά) 2005

- Ενδημικά-Συγκαιρινά και Διαχρονικά (δοκίμια) 2008

- Εικασία θανάτου-Ποίηση 2009

- Τέσσερα θεατρικά κείμενα 2011

Υπαινιγμός / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.

Αντώνης Ηλιάκης

Σχετικά με τον ποιητή και συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε  στη σελίδα :http://www.parathyro.com/?p=25034

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Δίπλα σ΄ένα φως άστατο
κουδούνιζε το γέλιο του.
Φαινόταν μόνο
χρυσαφί το πρόσωπό του
και το κίτρινο χιτώνιο. 

Αργότερα
έπεσε διάτρητος
το χιτώνιο
το βούλωσαν 
κάτι πελώρια
ολοκόκκινα τριαντάφυλλα.

Αλλά πέρα από το φως και τη σκιά 
σα μέσα σε αράγιστο κάτοπτρο 
ο νεκρός αγωνιστής 
θα μένη 
με τα δώρα της νεότητος. 

Στην όψη των ρόδων 
θα ενοική η μορφή του
όπως 
η μοίρα την είχε σημαδεύσει.

Θαλασσινό /Αριστοτέλους Λουίζα

Αρμύρα η αγάπη μας, όπως τα δάκρυα των Ναυτικών.
Τούτο το κορμί ακατοίκητο,
όπως ένα ερημονήσι
που αποζητάει ζωή πέρα από τη θάλασσα.
Μια θάλασσα από θύμισες τσακίστηκε απόψε στα βράχια της πραγματικότητας
κι εγώ ασφυκτιώ,
παλεύοντας να πάρω ανάσα,
χωρίς τα κόκαλα να τρίζουν στην κάθε σου ανάμνηση.
Κι η μνήμη….
Η πιο σκληρή απ’ όλες του θανάτου τις μορφές.

Λουίζα Αριστοτέλους (μικρή αναφορά)

Η Λουίζα Αριστοτέλους κατάγεται από τη Λευκωσία. 
Φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Λευκωσίας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο από όπου αποφοίτησε το 2013. Σπουδάζει κλασική κιθάρα και Μουσικολογία.