Μια κάποια Οδύσσεια / Λουίζα Αριστοτέλους

Θα φύγω.
Αλλά θα ‘ναι για λίγο
Κι όσο οι Πηνελόπες θα υφαίνουνε
Να μην ανησυχείς
Μόνο λίγο το παράθυρο
Να ‘χεις κάθε βράδυ ανοιχτό
Για να δικαιολογώ το λίγο μου
Και ν’ αλαφραίνω το πολύ σου
Και θ’ ανταμώνουμε συχνά
Πίσω από τη μυρωδιά του θυμιατού
Να θυμάσαι αγαπημένη
Ποτέ δεν ήτανε δέκα τα χρόνια της επιστροφής

Σμιλεύοντας τις Μνήμες της Ελένης Καραγιάννη - Βαρνάβα (Παρουσίαση του βιβλίου)

ΑΣΠΙΔΟΥΧΟΙ ΚΟΥΡΗΤΕΣ / Ιωαννίδης Κλείτος

Ι

Θέλαμε να δούμε 
τα χελιδόνια στη στέγη
για να μιλήσουμε. Αντιδρούσαμε 
στα στοιχεία, αντιδρούσαμε
στα γράμματα του αλφαβήτου. 

ΙΙ

Κρύψε απόψε τ΄ όνομά σου κι΄ άφησε
τις γυναίκες να στολιστούν 
ήσυχα. Χρειάζεται 
να βγούνε στη πλατεία. 
Όσο για τα πουλιά 
θα πρέπει 
ν΄ αποδημήσουν. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ / Ιωαννίδης Κλείτος

Δε χρειάστηκε αυτοσχεδιασμός.
Με την υποτστολή της 
σημαίας
όλα άλλαξαν όψη.
Το σπίτι ήταν σπίτι,
κ΄ η θάλασσα, θάλασσα.
Ερωτευόμασταν 
αναιτιολόγητα, χαμογελώντας.

[ Όνειρο ] / Ιωαννίδης Κλείτος

Όνειρο
με την επιγραφή:

" Ο είπα, είπα ".
Ήτανε χαραγμένο σε δόκανο.
Το δόκανο το βρίσκεις
στο μουσείο της
Σπάρτης. 

ΑΚΑΔΗΜΕΙΑ (απόσπασμα)/ Ιωαννίδης Κλείτος

Πριν κάμποσα χρόνια
μας συνέβησαν 
τρία περιστατικά.

Α΄

Χτύπησε το τηλέφωνο. 
Η κόρη μας.
Συνομιλήσαμε χωρίς διερμηνέα.
Μιλούσε για τις έρευνες
στη Βιοχημεία.
Πολύ καλά κατατοπισμένη.
Η μητέρας της εκπλήσσεται,
διερωτάται πως είναι δυνατό!
Πως γίνεται!


.....


Γ΄


Ένα όνειρο 
από κείνα ποι οι 
ψυχαναλυτές ονομάζουν "προφητικά"

Αν δε μας απατά η μνήμη 
έλεγε σ΄ όλη του τη διάρκεια
πως δε χρειάζεται η ποίηση 
με αρχαία τοπωνύμια 
ή χώρους.
Άνετα 
έπαιξαν το ρόλο τους.
Αξίζει πιο πολύ 
η μουσική των Ιερογλυφικών.
Καλύτερα να ερμηνεύσουμε 
τις επιγραφές
που στέκονται 
απέναντι
στην ορχήστρα. 

Κλείτος Ιωαννίδης (βιογραφία)

Ο Κλείτος Ιωαννίδης γεννήθηκε στο Μουτουλλά το 1944. Τελείωσε το Γυμνάσιο Πεδουλά και την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και εργάστηκε στο Παρίσι φιλοσοφία, θρησκειολογία και κοινωνικές επιστήμες. Το 1973 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.
Εργάστηκε ως ερευνητής και καθηγητής στο Παρίσι και στην Αθήνα (1973-1976) και από το 1977 μέχρι το 1999 εργάστηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών Κύπρου. Από το 1988 είναι επιστ
ημονικός συνεργάτης της Ι. Μονής Κύκκου και από το 2005 είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Frederick-Κύπρου.
Ασχολήθηκε συστηματικά εκτός από τη θρησκειολογία, τη φιλοσοφία και την Ιστορία της νεότερης κυπριακής λογοτεχνίας, με την επιστημονική έρευνα, τον ευαγγελικό, πατερικό και μυστικό λόγο, την ποίηση, το δοκίμιο, την αρθρογραφία, τη μελέτη, την κριτική, τη μετάφραση, τη συγγραφή και την παρουσίαση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών. Ποίηση και άλλες εργασίες του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά, ιταλικά, γερμανικά, σερβικά, βουλγαρικά, ουγγρικά, ισπανικά, σλοβενικά.

 Εργογραφία

"Γενέα Έκτη", Λεμεσός, 1967

"Ασπιδούχοι Κουρήτες", Λευκωσία, 1971

"Θαργήλια", Λευκωσία, 1977

"Ποιήματα 1967-1977", Λευκωσία, 1977

"Τα Πένθιμα", Λευκωσία, 1981

"Ιώτα Έν", Λεθυκωσία, 1987

"Ποιήματα 1967-1987", Λευκωσία 1988, 2007

"Κόκκος Σινάπεως", Λευκωσία, 1990

"Νοσταλγία Θεού", Λευκωσία, 1994

"Αναφορές", Λευκωσία, 1996 (μελέτες, άρθρα και δοκίμια)

'Ενός δ΄ έστι χρεία", Αθήνα, 2002

"Φιλοσοφικές μελέτες και δοκίμια", Λευκωσία, 2004

«Παναγία της Ομορφιάς»* / Ιωαννίδης Άντης

η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες
εκεί που
γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός
και περιφέρεις τους ορίζοντες
παραπλανείς το χρόνο
πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός
εκεί στων θαλασσών τις στέρνες
που πνίγεις τα πηγάδια
και δένεις το νερό
να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος
παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός
εκεί
το σώμα σου γλυφό
εκεί να μείνει μυστικό
η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός

`

* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου

παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη

Άντης Ιωαννίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Άντης Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939. Ασχολείται κυρίως με τις γραφικές τέχνες : ζωγραφική, χαρακτική, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κινηματογράφος . Υπήρξε μέλος της ομάδας του περιοδικού “Κυπριακά Χρονικά' από την ίδρυσή του, το 1960, όπου και πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, το 1964. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολιτιστικά περιοδικά και τέχνης.

Ποιητική συλλογή: Χρωμόλευκο 1991

Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. (μικρή αναφορά)

Ο Ιωαννίδης Ανδρέας Χρ. υπήρξε ποιητάρης της Κύπρου από τον Κάτω Πύργο. Αναφέρεται στο βιβλίο: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου

Ιωαννίδης Αλκίνοος (βιογραφικό σημείωμα)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Ο κόσμος που αλλάζει

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει 
με τρομάζει, με τρομάζει


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=lfCLCmH_Qsc

Βυθός

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που `μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=a-tyJ2SoCHE

Θα `μαι κοντά σου

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...


Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...


Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Ο κρατήρας του γέλιου μου: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2009

πότε θα εξημερωθεί ο άνθρωπος

με του κρότου τη δόνηση να κατοικεί μόνιμα στην εισβολή με τη φωνή του άλλου να ενοχλεί όποια προσπάθεια με το καύμα ανύπαρκτης ψυχής να εφοδιάζω την ιδέα της αυτοχειρίας όμως η παρουσία αγγέλων μ’ οδηγεί στην επόμενη μέρα κάτι που θέλει να σηκωθεί ικανό ήχο π’ αφήνει μουγκρίζοντας τ’ αφτί προδικάζοντας τρέλα ανυπεράσπιστο με το βλέμμα να καρφώνεται τ’ ατέρμονο πάθος της βροχής όχι φωνάζει ο καιρός το ποίημα οδηγεί περιούσιες καταστροφές γράμματα σκαλίζουν λέξεις ό,τι ελληνικό εξανεμίζεται δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος θάνατος όμως ας είναι ούτε που έρχεται ούτε που φεύγει

τα πρόσωπα μιας παρωδίας

βρόμικη πόλη περήφανη απ’ τα σπλάχνα της χαλασμένη γυναίκας αιδοίο που στέρεψε ποιους χυμούς να ζητήσεις άγριο το αγόρι πισωγυρίζει μέσα του να γνέφεις τ’ ανέμου νευρικά αφήνοντας γράμματα λέξεις ασυνάρτητα σχιζοφρενείς δολοφόνοι συναντούν σχιζοφρενείς ποιητές στα άδυτα μπορντέλου χειρουργείου μιας μεγάλης πουτάνας που είναι ξαφνικά η μάνα τους φορώντας παλιόρουχα μιας άλλης γιορτής μυρίζοντας κραιπάλη αίμα σφαγμένου γουρουνιού σαπίλα φρονιμίτη στην κηδεία γλυκού οδοντογιατρού θεραπευτή όσες κραυγές ακολουθούν φέρνουν το μανδραγόρα που απομένει να γευτεί ένας νευρικός στιχοπλόκος λίγο πριν την αυτοκτονία της ηλικίας του αίφνης θανατικό το καλοκαίρι σαλτάρει στο ποίημα κι αγκομαχώντας αφυπνίζεται περαστικές γυναίκες σημαδεύουν σωστά ανατινάζοντας το στόχο στο κέντρο κύκλος σε κύκλο με η ουρά του παραθεριστή

Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς 2013

Κάθε φορά στο όνομά της
Μία άγρια τρυφερότητα ανεβαίνει και πολιορκεί
Την κατεστραμμένη οδοντοστοιχία
Δονούνται τα γράμματα κι οι λέξεις πολεμούνται
Όλα συνθλίβονται στους ποταμούς της ρέουσας λάβας
Η έκρηξη ενός αβυσσαλέου ηφαιστειογενούς
Θαλασσινού ασπασμού και η ανάδυση
Ενός απεγνωσμένου άναρχα
Κρατήρα

***

Περιδιάβαινε σκοπεύοντας χρησιμοθηρικά
Καθώς ερχόταν αριστοκρατική
Μέσα στο νόθο αίμα

***

Το βλέμμα ύποπτα απλανές
Το άγγιγμα κολασμένα ηδονικό
Το γέλιο προσποιητά στοχευμένο
Η φωνή αναπάντεχα ψεύτικη
Η γλώσσα φιδίσια ιερόδουλη
Η μνήμη βιασμένα αλεσμένη
Ο έρωτας διαστρεβλωμένα αφροδιτικός
Ο σκοπός σκοτεινά προδοτικός
Ο φόνος αυτουργικά ηθικός

***

Μεσημεριανή παρουσία
Ύμνος στον εναγκαλισμό της πυράς
Η πόλη που στεριώθηκε το έγκλημα
Όταν επιστρέφοντας την αναχώρηση ο κάτοικος
Βαδίζει αγέρωχα ηττημένος
Την εγκαθίδρυση της αυτοκρατορίας
Του σκοτωμένου αίματος

***

Ήχος σπάτουλας καλημερίζει
Το νυχτερινό νεύρο του εφιάλτη
Το μάτι εγείρεται στη θέα του κήπου της
Πρώην οφθαλμολογικής χειρουργικής κλινικής

***

Η οδός Πενταδαχτύλου ορίζει
Το φοίνικα παρατηρητή μαστροπό
Της βουνοκορφής τού
Αιματοκτόνου ορίζοντα

***

Έτσι
Ρήμαξε το πλάσμα στο ρήγμα του άσματος
Το βλέμμα καθετή ψαριά στον πυθμένα της ύπαρξης
Εκείνης όπου ανύπαρκτη καρδιά έστυβε
Τους χυμούς της σάρκας άπιστη
Σ’ ό,τι το δέρμα όρκιζε
Το σώμα

Ένα τσεκούρι κάθεται: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση από τις εκδ. Φαρφουλάς, 2015 (απόσπασμα)

Η ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΜΑΜ

Της καφετερίας το φιλοδώρημα
Εύστοχα σκάλισε τα νομίσματα
Ο αέρας σήκωσε τον
Ιδρώτα του μιναρέ
Ομίχλη ώχρινη έγκλημα του
Ήλιου φοίνικες και τ’ αντικρύ
Η οροσειρά με τα στίγματα.

>>>

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ Η ΜΠΑΝΑΝΑ

Δεν έφτασα το λιμάνι αν και η
Πτήση τάραξε τελικά την άφιξη
Το νησί καμίνι η ζωή μου γεωμετρικά
Σχήματα η αλυκή σπαρμένη
Φλαμίνγκο ο φοίνικας το τζαμί
Το ταξί κι ο νεκρός αχθοφόρος.

>>>

ΣΚΟΤΟΔΟΤΗΣ

Ταραγμένος από έμβρυο
Τις πέτρες αιώνων
Θαλάσσης
Γλειμμένων
Μετέχω.

>>>

Η ΚΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΓΚΟΥΡΟ

Ο δρόμος φαντάζει μπάσταρδος
Ώστε ο καταρράκτης πλήρης νερών
Να συνοδεύει το δερβίση στις πηγές του
Νείλου
Ορατά των ανθρώπων τεκμήρια
Τόνοι παπύρων βρεγμένοι.

Κώστας Ρεούσης: «Καρίνα» [ποιήματα 1993-1997] Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ρεούση. Από τις Εκδόσεις : Φαρφουλάς 2012 (μικρό απόσπασμα)

ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Έναν ύπνο χρωστώ να κοιμηθώ
για να ’ναι η αύριο καλή
μέρα όμως τ’ άνοιγμα του
ματιού διαρκεί περισσότερο
όπως το βλέφαρο
ξεκολλάει την τσίμπλα ο νεκρός
φιλιέται με την ξεκούρασή μου.

ΤΣΟΓΛΑΝΙ

Κοιμήσου και δώσε μου ένα λουράκι
απ’ αυτά που
χρόνια καλοκαίρια σφίγγουν
τα δαχτυλάκια σου
μες στην πυρά
ο ανασκολοπισμός γλυκιά
μου είναι μέρος
της παράστασης θα
σε ξυπνήσω μαχαιρώνοντας
τα πίσω το
κορμί σου μη
φοβηθείς προβάρω και
το χειλάκι σου
ιδρωμένο καυλώνω να το βλέπω.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΣΤΩΝ

Ο ουρανός δεν έχει λάθος
να διορθωθεί απ’ τον ήλιο
κλειδωμένος χαζοκοιτά
το πέρασμα του jumbo
τέσσερις σαλαμάνδρες στο
κεφάλι προσέχουν
τη μουσική στο όνειρο.

Κώστας Ρεούσης (μικρή αναφορά)

Ο Κώστας Ρεούσης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Κατάγεται από το τουρκοκρατούμενο χωριό Τύμβου της Μεσαορίας (Κύπρος).  Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού κ Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.  

Εργογραφία:

• Χαμαιλέων, Αθήνα, 1995, ιδιωτική έκδοση εκτός εμπορίου 
• Feuille Volante Υπερπραγματικής Θρασύτητας, εκδ. Τυφλόμυγα, 2008
• Ο Κρατήρας του Γέλιου μου, εκδ. Φαρφουλάς, 2009
• Καρίνα [ποιήματα 1993-1997], εκδ. Φαρφουλάς, 2012
• Ναρικατέ-μία γυναίκα που δεν υπήρξε, εκδ. Φαρφουλάς, 2013
• Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, εκδ. Ενδυμίων, Ιούνιος 2014
• Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου, Λευκωσία, Δεκέμβριος 2014
• Ένα τσεκούρι κάθεται-στο λαιμό χαρτοκόπτη γυναίκας εκδ. Φαρφουλάς, 2015

περισσότερα: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82

Μεταβάλλω τη ζωή μου / Ροτσίδου Φιλιώ

Μεταβάλλω τη ζωή μου

μοναχός ξελογιάζω τη στιγμή μου

ξεκουράζω το απλανές μου βλέμμα

οδοιπόρος, στοχαστής ρίχνω κέρμα

κορώνα ή γράμματα η ποινή μου

παρατείνω την αναπνοή μου

παραμύθι που έχει τελειώσει

στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις

ήμουν στείρος και σκλάβος στο σώμα

τελευταίος να ψάχνω ακόμα

υποτίμησα όλα τα θέλω

και συνέχισα να παραδέρνω

υποτάχτηκα σ'όλους τους νόμους

και φαρμάκια με πότισ' ο κόσμος

παραμάσχαλα παίρνω τα πρέπει

και για όσο η ζωή επιτρέπει

σε σημάδι του έρωτα κλείνω

σ' ερμητήριο δικό μου τ' αφήνω

επισήμως στεφανώθηκα δάφνες

και μονάχος στη δόξα τραβώ

επικρότησα γκρεμούς και θυσίες

με ενθύμιο στις εξουσίες

η ενότητα ιερή και κυρήττω

και με κέφι τρελλό μαγνητίζω

ξελογιάστηκα παλι ψυχή μου

και θαρρώ...στα σκοτάδια γυρίζω...

-Φιλιώ Ροτσίδου-

Εσύ με ξέχασες, / Ροτσίδου Φιλιώ

Εσύ με ξέχασες, μα εγω δεν σε ξεχνώ...

μεσ'του κορμιού μου τ' αναφιλητά σε βρίσκω...

ο ιδρώτας μου γίνεται δάκρυ που τρέχει να σε προλάβει

κι' εσύ χάνεσαι...

απρόσκοπτος και ανυπόταχτος δηλώνεις πως αυτουργός

είναι ο γυρισμός μα...δεν έρχεσαι...

μπλέχτηκα σ' ενα δίχτυ που εκούσια σ' άφησα να ρίξεις

κι αυτό ήταν η εκτέλεση μου...

η θλίψη με τυλίγει σαν κουβάρι κι η ίαση μου

είσαι μόνο εσυ..

κατοικώ σ' ενα ετοιμόρροπο κόσμο που λαθραία στέκει ακόμα...

μιά ανάσα κι όλα καταρρέουν..

σιχαίνομαι αυτό που είμαι μακριά σου...

θέλω να στρέψω το κεφάλι να σε δω

και φοβαμαι στήλη άλατος μην γίνεις...

και σε χρειαζομαι...και σε ζητώ...

να σε χορτάσω...να σε πιώ..

σαν ψέμα ειν' ο χωρισμός

και ζάλη στου ονείρου μου τη χώρα...

-Φιλιώ Ροτσίδου-

Νύχτωσε… / Ροτσίδου Φιλιώ

Νύχτωσε…

Μαύρα τα πλάνα…

Μαύρη η νύχτα …

Ξέφυγα…

Τα άστρα τρεμόπαιζαν στο μέτωπο μου κι η πούλια έριξε

χρυσόσκονη στα άσπρα μου μαλλιά…

Έξαφνα, γέρασα…

Το σώμα πλαδάρεψε…τα μάγουλα μου ρούφηξαν όλη μου τη ζωή

σε δέκα ζάρες…

Ρυτίδες παντού ακόμη και στη ψυχή μου…

Ψεύτρα!

Αγέραστη είπες θα μείνεις!

Με γέλασες, κι εγώ σε πίστεψα….

Ξημέρωσε…

Νεκρή σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι με βρήκε το αύριο…που ήσουν χθες;

που είσαι σήμερα; που είσαι τώρα;

Τίποτα… όλα εδώ…τίποτα… ξημέρωσε κι εγώ ενύχτωσα…

Δόξα και τιμή / Ροτσίδου Φιλιώ

Δόξα και τιμή

στους συμβιβασμένους ήρωες της ζωής

που κάθε βράδυ κοιμούνται πλάι σ” ένα ξένο…

που ξυπνούν χωρίς σκοπό

και συμβιβάστηκαν

στη μετριότητα του τίποτα από φόβο….

Που αγκαλιάζουν ένα άγνωστο σώμα

ξυπνούν με τον θάνατο τους

ξεχνώντας πως έπρεπε να ζήσουν….

Κι ενώ ζουν,

μέσα τους έχουν πεθάνει χρόνια τώρα

συμβιβασμένοι στη μιζέρια

θύματα και θύτες των ηδονών

και της καταπιεσμένης κάβλας τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τ’ απαξίωσαν όλα σ” ένα βράδυ

και ξύπνησαν επαναστάτες

και όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες

τα θέλω και τη ζωή τους!

Δόξα και τιμή σ” αυτούς

που τόλμησαν και έσπασαν τα κατεστημένα

γιατί ήθελαν να ζήσουν τα όνειρα τους!

Δόξα και τιμή

σε όσους έχασαν τη μάχη

και ηττήθηκαν έως θανάτου

από κομπλεξικά ανθρωπάκια περιωπής

που ζητούσαν επανειλημμένα

την κεφαλήν τους επί πινακί!

Δόξα και τιμή σ’ αυτούς

που ξέφυγαν από δήμιους

και ελευθερώθηκαν πανηγυρικά

μετά βαϊων και κλάδων!

Τιμή και δάφνες

σε όσους χτύπησαν την γροθιά στο τραπέζι

και είπαν: «φτάνει πια! εγώ θα ζήσω» και έζησαν!

Φιλιώ Ροτσίδου (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο. 
Σπούδασε Αισθητική και Κοσμετολογία. 
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες του διαδικτύου. 
Πρώτη συμμετοχή: Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ: Καλοκαίρι 2014

Ρωσσίδης Ζήνων (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1895.  Σπούδασε νομικά στο Λονδίνο και εργάστηκε ως δικηγόρος, ενώ από νωρίς υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα. Ήταν ο αντιπρόσωπος της Κύπρου στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Δημοσίευσε ποιήματα και μεταφράσεις σε έντυπα του μεσοπολέμου. Απεβίωσε στη Νέα Υόρκη το 1990.

Ποιητικές Συλλογές: Δίγλωσση έκδοση των ποιημάτων του κυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη: "Bruges and other poems" / "Bruges και άλλα ποιήματα" (1986). 

ΠΛΑΤΑΝΙΑ / Ρωσσίδης Ζήνων

Πλατάνια που σε υδρόχαρα νειρεύεστε λαγκάδια
θείους έρωτες θνητών, 
είδα να σεργιανίζετε ίσκιους νυμφών τα βράδια
στις άκριες των βουνών. 

Λάγνα κι αγνά ταιριάσματα μες από τρεμοφύλλα
σε φως είδα χλωμό 
να σμίγουν μ΄ ολοσφρίγηλων κορμιών ανατριχίλα
ψυχάνθισμα λευκό. 

Μα σαν η αυγή αχνορόδισε τα κορφοβούνια πέρα 
κι εξύπνησαν οι πνοές, 
τους μυστιικούς αυλίζοντας ρυθμούς, που η άγρια μέρα 
θα πνίξει στις φωνές, 

μες στα πλατάνια ανέμισαν ξερόφυλλα πεσμένα
κι αδροί κόμποι δροσιάς, 
απομεινάρια ασύγκριτα, κι όμως  συνηθισμένα
μιας ξωτικής νυχτιάς.....

ΑΚΤΗΜΩΝ : Ποιητική Συλλογή της Νένας Φιλούση που εκδόθηκε το 2014. (μικρό απόσπασμα)

ΕΛΑΙΟΧΡΩΜΑΤΙΣΤΗΣ

Ο πατέρας μου είναι δάσκαλος σιωπηλός.
Κλείνει τρύπες και ρωγμές
με άσπρο, εύπλαστο πηλό «τον πιο καλό στην αγορά».
Βάφει πόρτες, παράθυρα, τοίχους
και πλένει τα πινέλα με νερό ή white spirit.
Δε μιλά. Ούτε γράφει. Μόνο κοιτάζει.

Τα καλοκαίρια βάφω κι εγώ
ό,τι βρω. Διάφορα χρώματα.
Δε ζωγραφίζω πια
μόνη μου γεμίζω τις τρύπες
και μπογιατίζω τοίχους αδιάκοπα.
Αλλά πάντα βγαίνει από κάτω
το λευκό του πατέρα.

ΜΕΤΡΟ

Κάνω συλλογή με υπόγειους χάρτες ταχείας μεταφοράς
λεωφορεία και τρένα σε μεγαλουπόλεις μοναξιάς
η κόκκινη γραμμή, η πράσινη, η μπλε
και τα μπαγάζια στην πλάτη
στους γυμνούς ώμους, στο σβέρκο
αφήνω ίχνη ενοχής παντού.
Η μέση μου πονά εκ γενετής.
Να φεύγεις λέει είναι σαν να πεθαίνεις λιγάκι.

Κουβάλησα βαγόνια φορτωμένα άλλους
αλλά φεύγω συνέχεια.
Ταξιδεύω κάνοντας λάθη
με τα εισιτήρια, τις βαλίτσες τον προορισμό.

Στις αναχωρήσεις γενικά είμαι χαρούμενη.
Μόλις δω τρένο χιμάω μέσα.
Με τόση αποταμίευση θανάτου ίσως τελικά χορτάσω τη ζωή.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Πατρίδα μπορεί να είναι ένας δίγλωσσος χάρτης

ή ένα πράσινο βιβλίο συμβίωσης
φωτογραφίες με ακίνητες ευτυχίες
στημένη ησυχία από παλιά
σε διάφορες ερμηνείες.
Κι ακόμα, η ματιά των άλλων
των περαστικών
που μας έδειξαν πώς ξεγυμνώνεται κανείς
χωρίς αιδώ μόνο από πείσμα
και πώς κοιτάζεις με λαχτάρα ένα σώμα
το πλησιάζεις, το κατοικείς
γίνεται το σώμα σου, η πατρίδα σου.
Κάτι δηλαδή σαν αυτοστέγαση.

Αιώνες μετά πατρίδα γίναν τα παιδιά μου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Όταν γυρίσω από τα δεσμά μου
θα με αναγνωρίσεις μητέρα
από μια ελάχιστη φαγούρα στο δεξί φρύδι
κι ένα ερυθρό σημαδάκι
στο αριστερό μπράτσο από μέσα.

Θα με αναγνωρίσεις ως αγνοούμενη που επανήλθε.
Με τα ίδια σημάδια μητέρα.
Κι ας μην έφυγα ποτέ.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ ΑΚΤΗΜΩΝ

Δεν έχω τίποτε δικό μου
ούτ’ εμένα
ούτ’ εσένα.
Για τίτλο ιδιοκτησίας ούτε σκέψη.
Εδώ και το πακετάκι του θανάτου
«οι καπνιστές πεθαίνουν γρήγορα»
και από την άλλη μεριά «το κάπνισμα σκοτώνει»
μου το αγόρασαν. Ένας φίλος,
η ευρωπαϊκή ένωση, εσύ
δε θυμάμαι.

Γιώργος Ρουσής (μικρή αναφορά)

Ποιητής από την Πάφο. Μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές παρέμεινε στην Ελλάδα και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. 

Ποιητικές Συλλογές:

Βήματα /1966


Ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε στον ιστότοπο: http://www.ellinikipoiisi.com/poetry/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82/

Ντία Καστρίνιου (μικρή αναφορά)

Η Ντία Καστρίνιου γεννήθηκε το 1936. Καταγότανε από την Πάφο. Ασχολήθηκε με την ποίηση. 

Ποιητικές Συλλογές:

Οδύνες και φως (1973) 

"ΚΥΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΦΙΛΗΤΗ" / Ντίνα Καστρίνιου

https://gaming.youtube.com/watch?v=xfF800u358Q&list=PLgLIRLbJl4tZ-CxEzJH1nuJ8aAHjPA50x

Νάσος Φλόγας (βιβλιογραφία)

Ο Νάσος Φλόγας (ψευδώνυμο του Τάκη Χαραλαμπίδη ) κατάγεται από την Πάφο και ασχολήθηκε με την ποίηση.  


Ποιητικές Συλλογές :

• Πορφυροί θρήνοι 
• Πικρή πορεία
• Αυπνίες των ήλιων 
• Αντίλαλοι φωτεροί και πένθιμοι
• Τεφρές πνοές 
• Καλπασμός των Υφάλων 
• Γυμνές φωνές 
• Απολογία

Οι εν λόγω Ποιητικές Συλλογές εκδόθηκαν την 10ετία : 1063-1973

ΞΑΦΝΟΥ..... Φλόγας Νάσος

Ξάφνου
δακρύζει μου
τ΄ άσπρο άλογο, 
κ΄ έτσι 
αναβάλλω 
το ταξίδι. 

ΣΙΓΟΥΡΑ Φλόγας Νάσος

Ας ξεσκεπάσω 
την πληγή μου, 
θ΄ αρηθήτε 
τους θεούς σας. 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου (βιογραφία)

Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου κατάγεται από την Αμμόχωστο. Είναι διευθύντρια Δημοτικής Εκπαίδευσης και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στον κλάδο της Εκπαιδευτικής Διοίκησης. Ασχολείται με την ποίηση και την παιδική λογοτεχνία καθώς και με το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σενάριο. Το λογοτεχνικό της έργο έχει τύχει διαφόρων διακρίσεων. Είναι συνεργάτης της International Art Academy. 
Έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία ποίησης: 

• "Το ταξίδι του ήλιου στο φεγγάρι", 2007, 
• "Αλεξ-ήνεμος", εκδ. Πήλιο, 2010 (βραβείο Κώστα Μόντη), 
• "Οι διαδρομές του Αδάμ", εκδ. Πήλιο, 2010, 
• "Κατεπείγον", χαϊκού, εκδ. Μανδραγόρας, 2011, 
•  "Ο κύκλος ενός τετράγωνου έρωτα", εκδ. Πήλιο, 2012,
•  "Διμερής συμφωνία", εκδ. Μανδραγόρας, 2013. 

Επίσης, τη συλλογή μικρών πεζών "Αφύπνιση 800 mg", εκδ. Μανδραγόρας, 2012, 

καθώς και τα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας:

•  "Χρόνος είναι και γυρίζει", 2000, 
• "Στη λιακαδοχώρα", 2005 (κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου), 
• "Ο πρωταθλητής", 2009 (κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου), 
• "Ο Μπαμπακένιος", 2009, 
• "Άρης ο Φεγγάρης", 2010, 
• "Ο κήπος με τις τριανταφυλλιές", 2011, 
• "Ο μικρός κύριος Ου!", 2011, 
• "Ο βασιλιάς Ξεκούτης", παιδικό θέατρο, 2011 (βραβείο Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου).

Σαράντα χρόνια μνήμη υπό κατοχή: 4 ποιήματα της ποιήτριας Αρτεμίου - Φωτιάδου Ελένης

Σαράντα χρόνια μετά την εισβολή, η ποιήτρια Αρτεμίου - Φωτιάδου  Ελένη ζεσταίνει τις μνήμες με τέσσερα εξαιρετικά ποιήματά της , που δημοσιεύτηκαν φέτος στο Τεύχος 5 της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς. Ένα τεύχος αφιερωμένο στην Κύπρο.

*

Σαράντα χρόνια μνήμη υπό κατοχή

Ο χρόνος  παραμόνευε  και πάλι στο σκοτάδι

Πρόταξε το όπλο του

Σήκωσα ψηλά  τη μνήμη

Είμαι μονάχα οχτώ χρονών είπα

Θέλω να ζήσω μες στο παρελθόν μου

Προετοιμάζοντας το μέλλον μου

Μην κοιτάς τα γκρίζα  χέρια μου

Τα σκονισμένα μου τα μάτια

Είμαι μονάχα οκτώ χρονών

Σαράντα χρόνια τώρα

Στολίζω τα μαλλιά στις κούκλες μου

Με αποξηραμένη λύπη

Κοιμάμαι  πλάι στις βαλσαμωμένες πεταλούδες μου

Ελευθερώνοντας τα πρωινά την προοπτική τους να πετάξουν

Δε σκέφτομαι πια με λέξεις

Με χρώμα μόνο απ΄τα γεννήματα της γης μου

Έχω αποκλείσει από καιρό τις πένθιμες προσμίξεις

Η άνοιξη απ΄το Βορρά

 Μοσχοβολάει πάντα  ρόδα κι ανθολέμονα

Ελιά  και στάρι και  νοτισμένο πράσινο του κάμπου

Κι ένα ελαφρύ αεράκι  απ΄το πέλαγο

Με τις ματοβαμμένες πλώρες των ονείρων μας

Πλάθει στο κόκκινό τους τη νέα καρδιά μας  

**

Αγνοούμενες αγάπες

Ο καημός ξαγρυπνά στο περβάζι με τα κίτρινα χρόνια

Περάσανε σκληροί χειμώνες κι ηπιότεροι

Τα καλοκαίρια κοίταζαν κλεφτά μες στις ζωές

Και ξεστρατίζανε

Αδύναμα ν΄αντέξουνε τ’ αγιάζι 

Όταν  φυσούσε από αγνοούμενες αγάπες

΄Ενα πιάτο  ραγισμένη πορσελάνη από καρδιά

Στο τραπέζι με τις κίτρινες κορδέλες

Τα κίτρινα σημειώματα επάνω στο ψυγείο

« Μην αργείς.  Σε περιμένω μες στο ηλιοβασίλεμα

Τον ήλιο καλοπιάνω μήπως δύσει»

***

Στα μάτια του

Χαράζω στα μάτια του παιδιού μου τη λέξη πατρίδα

Τη γράφω στους τοίχους της ζωής του

Μήπως και γίνουνε οι φθόγγοι της παράθυρα

Που με τα δυο φτερά του  αητός

Διάπλατα θ΄ανοίξει

Σ΄εαρινή μυσταγωγία της Ανάστασης

****

Πένθος γένους θηλυκού

Είναι θαρρώ το ίδιο μαύρο τσεμπέρι

Επάνω στα μαλλιά της

Κάποτε τούτα τα ξέμπλεκα όνειρα

 ΄Ητανε της νιότης στόλισμα

Τώρα σαν γλάροι κάτασπροι

Βουτάνε μες στο γερο-χρόνο

Γυρεύοντας τροφή για επιβίωση

 Κι ύστερα αναδύονται μικρές γοργόνες

Ρωτώντας διψασμένα τις τρικυμισμένες μέρες

«Ζει ο βασιλιάς της πίστης μας; »

«Ζει και βασιλεύει»

 Απαντάει σταθερά   το ατσάλι

Μιας ανοξείδωτης ψυχής

Δημοσιεύτηκαν στο 5ο τεύχος  της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς