Η ασθένεια της Ρώμης / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Η Ρώμη νοσεί, φθίνει από ανυπόφορη
πλήξη, πεθαίνει από υπερβολική
βαριεστιμάρα∙  δεν ξέρει πώς να σκοτώσει
το χρόνο της, δεν ξέρει πώς να ξοδέψει
τον πλούτο της∙ έχει φάει μέχρι σκασμού,
έχει ρευτεί μέχρι παροξυσμού,  όλες οι επιθυμίες της
έχουν εκπληρωθεί ,όλες της οι φιλοδοξίες  έχουν
ικανοποιηθεί. Κανένας δε γνοιάζεται για λόγου της∙
οι πάντες την περιχαράκωσαν στο χρυσαφένιο
της κουκούλι.
Ουδείς υποπτεύεται την εγκατάλειψη της Ρώμης∙
ουδείς υποπτεύεται πως η Ρώμη οικουρεί,
πάσχει βαρέως, νοσεί σοβαρώς , η Ρώμη πνέει
τα λοίσθια! Γιατί κανείς δεν πληρώνει γρόσι
για λόγου της∙ κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά∙
όλοι με τρόπο την κλέβουν και την εξαπατούν∙
όλοι την εγκαταλείπουν στην τύχη της
κι ας καμώνονται περί του αντιθέτου ,ας προσποιούνται
περί του αντιθέτου, ας δείχνουν πως ακόμα τη φορούν
για κορώνα τους, ακόμα την έχουν για σκέπη τους.
Η Ρώμη πεθαίνει αβοήθητη, εγκαταλειμμένη
κι από τον τελευταίο Ρωμαίο, εξαπατημένη
κι από τον έσχατο σκλάβο της, όταν όλοι στο παλάτι
την δηλητηριάζουν με τις αναθυμιάσεις τους,
όλοι στο παλάτι συνωμοτούν πίσω από τη ράχη της,
με τρόπο της ανοίγουν το λάκκο, τη σπρώχνουν
κατά κρημνού, με τις ανήκουστες ατασθαλίες τους,
τ ‘ασύστολα ψεύδη τους, τις ανερυθρίαστες ενοχές τους,
τις πομπώδεις κολακείες τους.
Η Ρώμη πνίγεται στους καπνούς της κνίσας των σφάγιων∙
εξεμεί τις πόλεις που της μπούκωσαν με το ζόρι∙
ρεύεται τα ξύγκια που την πότισαν στο μεθύσι της,
δεν αντέχει άλλο τόσα δύσπεπτα μενού στο στομάχι της,
τόσες ανομολόγητες αμαρτίες στην ψυχή της,
χωρίς ένας Ρωμαίος στρατιώτης να στέκεται δίπλα της,
ένας ευπατρίδης Ρωμαίος να σκύψει να σηκώσει μέρος του φορτίου της.
Η Ρώμη σκάει από παράπονο ∙πεθαίνει από ανυπόφορη  πλήξη,
θανατηφόρο μαρασμό διαπιστώνοντας το μέγεθος της ταπείνωσης,
την κατάντια του μεγαλείου ,τη φρίκη του ξεπεσμού ,
τις αδυναμίες της παντοκρατορίας της, όταν κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να την αποπέμψει σκαιώς, να της κλείσει κατάμουτρα
την  πόρτα ,να τη λακτίσει βίαια, κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να της δώσει τη χαριστική βολή, να της καταφέρει
το θανάσιμο χτύπημα!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΕΝ ΚΑΙΡΩ’’
ΕΚΔΟΣΗ : 1991
 

Εωσφόρος /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Έγινα επικίνδυνος από τη στιγμή,
που άρχισα να σκαλίζω στο σκοτάδι∙
από τη στιγμή που ανέλυα το σκοτάδι,
το περνούσα μέσα από τον ηθμό του φωτός,
προσμετρούσα το βάθος και την πυκνότητα του.
Γινόμουν εξαιρετικά ανεπιθύμητος από την
επιμονή μου να χώνω τη μούρη μου στα άδυτα
των αδύτων, ν’ ανασηκώνω παραπετάσματα,
να βγάζω μυστικά  στην επιφάνεια.
Με τέτοια διαγωγή πολύ νωρίς έχασα την εύνοια
του βασιλιά∙ πολύ νωρίς κηρύχτηκα  σεσημασμένος
εχθρός του παλατιού, αποβλητέος κι αποδιοπομπαίος.
Εξοστρακίσθηκα  βάσει των κειμένων νόμων∙
βρέθηκα ανάμεσα στους ληστές και τους παράνομους,
στους έκπτωτους και τους ραδιούργους.
Όμως ποτέ δεν ειπώθηκε από το παλάτι η Αλήθεια∙
ποτέ το παλάτι δεν επέτρεψε ν’ ακουστεί στους
δρόμους η Αλήθεια, να μάθει ο κόσμος την πάσαν Αλήθεια
και μόνον την Αλήθεια∙
όχι τους καλοπληρωμένες συκοφαντίες ,τις επίσημες
εκδοχές των πραγμάτων ,αλλά τις άλλες ,που κλείνονται
στα μπουντρούμια, τις άλλες που τους κόβουν τη γλώσσα,
τις άλλες που τους σφίγγουν το λαρύγγι ,
τις καρατομούν στην πλατεία ,με βασιλικές σφραγίδες
Τις φυγαδεύουν στο εξωτερικό,
με βουλοκέρι τις κλείνουν στο πυρ το εξώτερο…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ’’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987
 

Ένα σκυλί γαβγίζει μέσα στη νύχτα / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου∙
κανένα όνειρο δε σκαρφαλώνει
στη σκέψη του, καμιά σκέψη στο μυαλό του∙
όλα στο παλάτι παραδομένα στον ύπνο τους,
τον ύπνο του δικαίου.
‘Όμως ένα σκυλί ξαγρυπνά∙ ένα σκυλί
κόβει βόλτες ανήσυχο στην Πόλη.
Μάταια κάνει προσπάθειες  ν ‘ακουστεί∙
μάταια ουρλιάζει μέσα στη μοναξιά του∙
όλα στο παλάτι κοιμούνται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου.
Όμως ένα σκυλί ψυχανεμίζεται πράγματα
που δύσκολα περνούν στο παλάτι∙
ανιχνεύει μυρουδιές που δεν ερεθίζουν
την όσφρηση του παλατιού∙
φτάνουν στ ‘αυτιά του περίεργοι ήχοι,
αδιόρατες σκιές  αναδύονται στο προσκήνιο,
η νύχτα βγάζει σημεία και τέρατα.
Σημεία και τέρατα καταλαμβάνουν αίφνης
τους διαδρόμους∙ και το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου,
χωρίς όνειρα στη σκέψη του, χωρίς σκέψεις
στο μυαλό του.
Το παλάτι δεν ακούει τα βήματα που πλησιάζουν∙
δεν οσμίζεται το χνώτο που βάρυνε την ατμόσφαιρα∙
δε βλέπει το χέρι που απειλητικό σηκώνεται στον αέρα∙
τις πόρτες π ‘ανοιγοκλείνουν οι παρακοιμώμενοι,
τους συνωμότες που κρύβονται στο μανδύα
των σωματοφυλάκων, τα σημεία και τέρατα
που διαδραματίζονται μέσα στο παλάτι.
Το σκυλί ουρλιάζει μέσα στον πόνο του∙
ματαίως αγωνίζεται ν ‘ακουστεί∙ ματαίως γδέρνει
τον ύπνο του παλατιού∙ το βλέπει που το παλάτι
με τίποτα δεν ξυπνάει∙  με τίποτα το παλάτι δε σώζεται,
όταν όλα τα αισθητήρια του όργανα πέσαν σ ‘αχρηστεία,
όλοι οι σεισμογράφοι του σε αδράνεια,
κανένας δε σώζει το παλάτι!...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987

Το βόρειο σέλας/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Κάποτε καταυγάζει τον ουρανό μας∙
κάποτε καταυγάζει τη σκέψη μας.
Στεκόμαστε τότε να το κοιτούμε συλλογισμένοι.
Άραγε να θέλει να μας πει κάτι;
Άραγε να σηματοδοτεί κάτι στη ζωή μας;
Γιατί το σέλας μας επισκέπτεται ακριβώς
στις μεγάλες νύχτες μας∙ τότε που δεν ξέρεις
αν η μέρα θα’ρθεί και τι σου ξημερώνει.
Το σέλας για μέρες μένει κρεμασμένο
πάνω από τα σπίτια μας ∙αν απλώσεις το χέρι,
μπορείς και να το πιάσεις∙ αν του μιλήσεις
μπορεί και να σ ‘ακούσει.
Όμως μένουμε βουβοί κι εκστατικοί
να το κοιτούμε∙ ίσως από φόβο μήπως του ζητήσουμε
πολλά ∙ίσως κι από δισταγμό μήπως διαψευστούμε
στις προσδοκίες μας.
Το σέλας βάζει φωτιά στον ουρανό και τη σκέψη μας∙
πυρπολούμαστε κάποτε μαζί του κι εμείς∙
και, προς στιγμή, αισθανόμαστε να μας διαπερνά το ρίγος
από τη λάμψη του.
Η επαφή μας κρατάει τόσο λίγο,  που θα μπορούσε
κανείς να ισχυριστεί πως δεν υπήρξε καν∙
κι όμως όσοι τη νιώσαμε και τώρα ακόμα
που την επαναφέρουμε στη μνήμη μας
η θαλπωρή του ζεσταίνει τις μακρές νύχτες
του χειμώνα ή και της ζωής μας!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ  ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013
 
 

Το θραυσμένο γυαλί/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ώρες  ώρες τ ‘ακούω ν ‘αναπνέει
ακόμα την άμμο της ερήμου.
Μικρές, αδιόρατες ρωγμές του χαρακώνουν
το σώμα∙ η στιλπνάδα
της όψης του αποτυπώνει την καθαρότητα
της ματιάς του.
Πέρασαν πάνω του θύελλες και σιμούν∙
ποτέ δεν κατακάθισαν μέσα του.
Ίσως εδώ να βρίσκεται και το μυστικό
της γυαλάδας του.
Είναι ακατανόητο πώς τόσοι κόκκοι ψιλοκοσκινισμένης
άμμου μπόρεσαν να κρατήσουν  τόση καθαρότητα!
Ώρες ώρες τ ‘ακούω  να ταράζεται από περίεργους
τριγμούς∙ το πρόσωπο του ρυτιδώνεται από ένα
αιφνίδιο κι αναπάντεχο γέρασμα.
Αισθάνομαι το λύσιμο των δεσμών του
καθώς ξεδένουν τα χέρια παραδιδόμενα
σε μια αναπόδραστη φθορά.
‘’Γέρασα πρόωρα! δεν αντέχω την ερημία των
ανθρώπων’’, τ ‘ακούω να λέει,’’η έρημος, ά ,η έρημος!
ήταν κάτι άλλο!
Εδώ σε κάνουν διαρκώς να θέλεις να το σκάσεις∙
να χαθείς από τον κόσμο.
 Σε σφίγγουν τόσο πολύ
με τα χέρια τους που πνίγεσαι!
Ράγισε η καρδιά μου !οι κόκκοι άμμου
που τόσο συνεκτικά την κρατούσαν λύγισαν∙
ένας ένας έγιναν σκόνη που την πήρε ο άνεμος!’’
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013
 
 

Το ποντίκι που βρυχάται!/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Δε το παρεξηγούμε∙ ξέρουμε
πως κάνει ασκήσεις ορθοφωνίας∙
δοκιμάζει ,πέραν των ψιλών
και τις βαριές νότες, για μπάσους
και βαθύφωνους!
Ως δάσκαλοι φωνητικής, θα του
υποδείξουμε με τρόπο, πως λανθασμένα
καταπονεί τις φωνητικές του χορδές.
Εκ κατασκευής δεν ανταποκρίνονται
στη φωνή, που ανεπιτυχώς προσπαθεί
να μιμηθεί!
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ   ‘Η  ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΙΙ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2015
 

Κι αν το ποτάμι είναι βαθύ... / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Κι αν το ποτάμι είναι βαθύ,

κι αν το ρέμα σε παρασέρνει,

κλαδί ανήμπορο στο νερό,

κι όπου βγεί...σε παίρνει...

Ορμητικό από ψηλά,

με ουρλιαχτά κατηφορίζει,

στο δρόμο του ανενόχλητο,

κι ότι βρεί καταβροχθίζει...

Κι είν ‘ το ποτάμι αδιάβατο,

αφρίζει ,κυματίζει,

για να διαβείς το σκέφτεσαι,

το νού σου βασανίζει...

Ποτάμι απροσπέλαστο,

κράτησε το θυμό σου,

βάρκα περιπλανώμενη,

μην πάει στο βυθό σου....

Γαλήνεψε τα κύματα,

γλύκανε την ορμή σου,

κι αν το ποτάμι είναι βαθύ,

γαλήνια...ας είναι η ροή σου...

ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ / Πηλαβάκη Δέσπω

Ανταμώσαμε πάλι και μιλήσαν τα μάτια

είπαν λέξεις κρυμμένες στο ´δεν πρέπει’ καιρό

κι έγιναν πάλι οι ζωές μας κομμάτια,

δυο πουλλιά πληγωμένα με σπασμένο φτερό.

Σου απλώνω το χέρι και δειλά το κοιτάζεις,

σ ακουμπώ και χορεύει τρελλά η καρδιά,

τρέμεις ολόκληρος, σαν έφηβος μοιάζεις

και μου χαιδεύεις απαλά τα μαλλιά.

Στο μάγουλο ένα φευγάτο φιλί

τόλμησα μέσα στο πλήθος του κόσμου,

μη με κοιτάς γιατί είσαι απειλή,

μέσα στα μάτια σου χάνω το φως μου.

Μη με κοιτάς γιατί παίρνω φωτιά,

η ψυχή και το σώμα μου λυώνουν,

μεσ´στο γαλάζιο σου κάνω βουτιά

και άγρια κύματα ξανά μας ενώνουν.

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Φυλακτής Γεωργίου : Ένα [1] ποίημα

 "Ρα κουντουρού τζιε παχουλλή,

γιατί οι καμοί σου έπολλοι,

παστό κορμί μου πούχω,

Άψες πάνω μου την φωθκιά, τζιέ καμες μου

τουντήν καρκιά σαν το κρουσμένο ρούχο."

Φυλακτής Γεωργίου

Αρτέμης Ευαγόρου Κκαϊλής : Ένα [1] ερωτικό ποίημα

 Γράφει μου πως μ' αγαπά,

τζιε μέσα στην καρκιά μου,

Όμως κοντά μου αν δεν έρτει, έντζιε μπορώ με το χαρτί,

να σβήσω τα λαμπρά μου

Γυρίζω σελίδα / Άθως Χατζηματθαιου

Δεν είμαι αυτός που γνώριζες ως χτες

Γυρίζω πια σελίδα στη ζωή μου

Άφηνω πίσω μου τις ενοχές

Κι εσύ είσαι πλέον μια ανάμνησή μου.

Είναι μικρή η ζωή και δεν σηκώνει λαθη

Ένα φινάλε γράφει σε όλους ξαφνικά

Πέταξα στα σκουπίδια τα μίση και τα πάθη

Και ό, τι μου προκαλούσε σύγχυση γενικά.

Ακούω πια στους κτύπους της καρδιάς

Αφήνω τις αναστολές και να ' μαι

Συνήγορος δεν θα ' μαι στην ψευτιά

Ήσυχος πλέον θέλω να κοιμάμαι.

Σαν Εύα... / Γκόγκας Δημήτριος

 

 

Κλείνω τα μάτια

Κι η νύχτα χάνεται

Στα βλέφαρα του κόσμου

Οι σκιές παραπετάσματα

Και συ

Δικαιωμενη στην εξομολόγηση

Παίρνεις το πρόσφορο ξεδιάντροπα

Ίχνη προδοσιας το κρασί

λεκες στα κόκκινα σου χείλη

Σαν Εύα

Δίνεις το μήλο να το δαγκώσω εγώ

Γυμνή και φοβισμενη

Μάνα / Λαμπής Γιάννος

Πρόσωπο σαν αγιογραφία

χορταριασμένη απ΄ τον καιρό,

μέτωπο σμιλεμένο από έγνοια

με βουλιαγμένα μάγουλα και όνειρα

μέσα σε μι’ απόλυτη σιωπή,

μάτια βαμμένα με βυζαντινόχρωμα,

που μιλούν και αγκαλιάζουν,

σαν μικρό ξωκκλήσι

ξέχειλο απ’ αγάπη

είναι της Μάνας η καρδιά.

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Φύλαξα ένα μικρό ημερολόγιο τσέπης

δικό σου

γράφεις μέσα ονόματα τηλέφωνα

συνταγές φαγητών

-να μου τις πεις να τις δοκιμάσω

γιατί εσύ δεν μαγειρεύεις πιά-

αποφθέγματα σπουδαίων ανθρώπων

που άκουγες στην πρωινή εκπομπή

στο ράδιο

πράγματα που πρέπει να κάνεις

-και δεν πρόφτασες-

γενέθλια φίλων που δεν υπάρχουν πια

και ξαφνικά σκορπισμένοι εδώ κι εκεί

δυο τρεις στίχοι δικοί σου

με ομοιοκαταληξία

σ'εκείνη την πλάγια καλλιγραφική γραφή

για την κόρη σου τη "λατρεμένη"

"το ευωδιαστό γιασεμί" σου

την "πολυαγαπημένη"

κι όσο ξεθωριάζουν τα γράμματα

στην κιτρινισμένη σελίδα

τόσο πιο έντονα γράφονται

στη δική μου

και σήμερα στα γενέθλιά σου

που θέλω ν'αγγίξω κάτι δικό σου

δεν φαίνονται σχεδόν καθόλου πια

τρυφερά χαϊδεύω το ανύπαρκτο

μελάνι

και σου λέω να μην ανησυχείς

γιατί εγώ ξέρω

και τα έχω μεταφέρει εκεί

που τώρα με τίποτα δεν σβήνονται!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΛΟΞΑ / Κωνσταντινίδης Στέφανος

Και η Ιστορία

γράφεται λοξά

από Φοίνικες πραματευτάδες.

Αυτοί

δεν γνώρισαν ποτέ τον Θουκυδίδη