Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Στην Πολιτεία των θαυμάτων


 Θάλεια Τάσσου 
Υπάρχει
Πάντα
Χώρος
Για εκπλήξεις
Αλλά
Τώρα
Οι εκπλήξεις
Δεν μας
Εκπλήττουν
Πια
Μπορούμε
Να τις
Προβλέψουμε
Με μαθηματικήν
Ακρίβεια

Η Μάγισσα Κίρκη
Γαρ
Μόλις
Κουνήσει
Το ραβδί
Της
Ξέρουμε
Πως
Οι μαριονέττες
Μπαίνουν
Αυτόματα
Σε κίνηση
Ακολουθώντας
Τις
Κινήσεις
Των
Νημάτων

Υπάρχουν
Δε
Και μαριονέττες
Μετά «διπλωμάτων»

Αυτά
Συμβαίνουν
Στην Πολιτεία
Των θαυμάτων.


 

Αφροδίτη Μοντρεαλίτισσα

Τάσσου Θάλεια

I

Ήμουν εκεί,
στ’ ακρογιάλια της Πάφου
την είδα ν’ αναδύεται απ’ τους αφρούς
την ώρα που έδυε ο ήλιος
πίσω από την Πέτρα του Ρωμιού.
Ύστερα την πήγαν
και την έστησαν
σ’ ένα μουσείο
στη Νέα Υόρκη
τα βράδυα χόρευε
το χορό της κοιλιάς
σε τραπέζια πλουσίων.
Αυτή την ξέρω
μου ψιθύρισε στ’ αυτί
ένας Έλληνας μετανάστης
μας την έκλεψαν οι Εγγλέζοι
όταν κατέλαβαν το νησί
τώρα προσπαθούμε
να την πάρουμε πίσω
με την καινούργια κυβέρνηση
υπάρχουν ελπίδες
η καινούργια υπουργός Πολιτισμού
θα κάνει το παν
θα φτάσει μέχρι και τον ΟΗΕ
λένε πως κοιμήθηκαν
πολλές φυλές στο κρεβάτι της
είναι όμως ακόμη ωραία
δεν μας την πήραν τυχαία
οι ξένοι.

II

Χτες την είδα και τη λυπήθηκα
όταν έφευγε απ’ τη δουλειά
είχε τα μάτια ολόμαυρα
από την αϋπνία
ήταν άβαφτη
μου φάνηκε γερασμένη
της είπα
γεια σου πατριώτισσα
κι αυτή μουρμούρισε κάτι
μισά ελληνικά
μισά αγγλικά
(κάτι παράξενα ελληνικά)
ισιώνοντας το μαντήλι
που είχε στους ώμους της
θέλω να πάω στην Πατρίδα
μουρμούρισε τουρτουρίζοντας
έχω δισκοπάθεια
κι αρθριτικά
το παιδί μου υποφέρει
από άσθμα
έχω ανάγκη από ήλιο
είπε ο γιατρός
προτού όμως φύγω
πρέπει ν’ αγοράσω
το γούνινο παλτό
που ονειρεύομαι χρόνια
πώς μπορώ να πάω
χωρίς αυτό
στην Πατρίδα
πάρε με μαζί σου
απόψε
πατριώτη
φοβάμαι
τους εφιάλτες
τα βράδυα
τις κατσαρίδες
και τα ποντίκια

III

Όταν έφτασαν στο λιμάνι
ήταν όλα κάτασπρα
οι Ελληνίδες
χτυπιόντουσαν
κι οι Ιταλίδες
ξερίζωναν τα μαλλιά τους.
Στο σπίτι του πατέρα μου
στο καρτιέ Σεν Ανρί
εκεί που πήγα να πάρω
το γάλα απ’ τη ντουλάπα
τρόμαξα.
Μια τεράστια νυφίτσα
ασήμιζε στο φεγγαρόφωτο
κι όταν άναψα το φως
είδα πως κατσαρίδες
περπατούσαν επάνω μου
κι από τότε
παραμιλώ στον ύπνο μου
από τότε
ονειρεύομαι να φύγω
απ’ αυτό τον τόπο

IV

Τη συνάντησα
στη στάση
του λεωφορείου
παρά λίγο να
μη τη γνωρίσω
έμοιαζε με τις
κούκλες που βάζουν
στις βιτρίνες
Αφροδίτη του Βορρά
τυλιγμένη
στη ζεστή της γούνα
πώς ένοιωθε άραγε
εκεί μέσα
προσπάθησα
να ξαναβρώ
τις ρυτίδες
που πρόσεξα
εκείνο το βράδυ
στο πρόσωπό της
ήταν μακιγιαρισμένη
και το γούνινο
καπέλο
έκρυβε το μισό της
μέτωπο!

 V

Στο σαλόνι της
έχει τις ομορφότερες
πορσελάνες του κόσμου
γεμάτες ασημικά
οι βιτρίνες της
οι τοίχοι του σπιτιού της
στολισμένοι με κάντρα
κεντρημένα απ’ τα χέρια της
η φρίζα της
γεμάτη με του πουλιού
το γάλα
απέκτησε και χρώματα
και πολλά
ηδονικά μυρωδικά
έχει ένα γάτο
που το λένε Φιοντόρ
εργάζεται χόστες
στο ξενοδοχείο Κουίν Ελίζαμπεθ
τις προάλλες
γύρισε κατάμαυρη
απ’ το Μπαρμπέϊτος


VI

Το μασίνι,
πάλι το μασίνι
στο μασίνι
οι ίδιες κινήσεις
κάθε μέρα
κάθε ώρα
κάθε λεπτό
κάθε δευτερόλεπτο
και το βράδυ
σκέφτεται
το καινούργιο
φόρεμα που θα
ράψει
με το καινούργιο
πατρόν
ράβει καμιά
δεκαριά
καινούργια
φορέματα
το μήνα
πώς θα μπορούσε
να παρουσιαστεί
στην εκκλησία
με το ίδιο φόρεμα
την Κυριακή;


MΑΤΣΙΚΟΡΥΔΟ



Κάθε χρόνο σε περιμένουμε

Να φυτρώσεις
Αγγελιαφόρος της Άνοιξης
σπάνια μοναδικό, ντελικάτο
Με το χαριτωμένο διπλό κεφαλάκι σου
Άσπρο και κίτρινο
Κι εκείνο το θεσπέσιο άρωμα
Από τότε που φύγαμε
πριν 20 χρόνια
δεν έχουμε νέα σου
Να φυτρώνεις άραγε στο ίδιο σημείο
στο περιβόλι μας στα Σκαλιά
Κάτω από τη μεσπηλιά
Και τις κιτρομηλιές
Δίπλα στο σπίτι της
Παστομαρίας
Τα καλοκαίρια όταν ερχόμαστε
Τρεχάτοι για διακοπές
Δεν τολμούμε να ρωτάμε
Για σένα
σοβαρός άνθρωπος πώς μπορείς
να ρωτάς για λουλούδια
Εδώ άνθρωποι χάνονται
Ασθένεια παιδικής ηλικίας...
Όμως εμείς σε κρατάμε σφιχτά
κλεισμένο στη μνήμη μας
τούτη τη μεταμεσονύχτια ώρα
Και το ερωτηματικό που τόσα
Χρόνια αναβάλλουμε
Δαμόκλειος σπάθη
Θα παραμείνει μετέωρο θεληματικά
Επ’αόριστον
Όμως εσύ δεν μπορεί
Θα εξακολουθείς να φυτρώνεις
Στις χούφτες μας
στο Μοντρεάλ
Θα έρχεσαι να μας βρίσκεις
Τις ώρες της περισυλλογής
τεράστιο κι επιβλητικό
Μ’ευωδιά θα γιομίζεις
Το πληκτικό μας δωμάτιο
Και θα μας περιμένεις
Στον Καλοπαναγιώτη
Στα Σκαλιά
Στην Καρπασία
Στον Πενταδάκτυλο

Θάλεια Τάσσου

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

ΦΙΛΟΜΕΛΑ

Τέμβριου Αθηνά



Η χώρα μου μάτωσε.
Τα δάκρυα ξεχασμένες
σταγόνες σιωπής.
Μες την κρούστα της κίτρινης γης
σπέρνει ο θεός
λευτεριά.
Στον πυρήνα της θάβει
την άθλια σκλαβιά του αιώνα.

Η χώρα μου μάτωσε.
Είναι πια μοιραία γυναίκα
με τα χέρια κομμένα
μα τα πόδια γερά.
Οι κραυγές, ήχοι σπαραχτικοί
χωρίς λέξεις.
Τι να ’χει να πει;
Η χώρα μου μ’ αίμα
είναι πια μια Λαβίνια ή Φιλομέλα.




Ποιητική Συλλογή: Μετάβαση (2009)

Αγγλοκρατία (1878-1960) Σημαντικά Ιστορικά Γεγονότα


  • 1878 "Ενοικίαση" της Κύπρου στην Αγγλία
  • 1914 Προσάρτηση της Κύπρου στο Αγγλικό Στέμμα
  • 1923 Αποκήρυξη της Τουρκίας από τα δικαιώματά της στη Κύπρο (Συνθήκη της Λωζάνης) 
  • 1925 Η Κύπρος αποικία της Αγγλίας
  • 1931 Οκτωβριανά 
  • 1950 Ενωτικό Δημοψήφισμα
  • 1955-1959 Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ
  • 1959 Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου
  • 1960 (16 Αυγούστου) Η Κύπρος ανακηρύσσεται επίσημα σε ανεξάρτητο κράτος

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Ωδή στο Θεόφιλο Γεωργιάδη



Την ώρα που 'μπαινε η Ανοιξη 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ 
ψηλά σε κάθισε στο άρμα της 
σε δαφνοσκέπασε με χάδι.

Το πνεύμα, σφαίρες δεν το τρύπησαν 
διάτρητοι οι στρατοκράτες. 
Μελωδικά πουλιά σε ύμνησαν 
ευωδιασμένες σκλάβες στράτες.

Φορείς εαρινή κορώνα 
πίσω σου φεύγ' η χειμερία. 
Ψυχή γενναία χελιδόνα 
έρχεσαικάθ' ισημερία.

Παλικαρίσια συ εκράτησες 
κατάμονος κλειστόν τον Αδη 
την παραδείσια πύλη άνοιξες 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ.


Μια προδωμένη είσαι θύμηση 
στη λευτεριά ο παραστάτης 
στο σκλαβωμένο βορινό νησί 
αγγέλων φύλακας, προστάτης.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ Μελοποιημένο ποίημα της Ιάνθης Θεοχαρίδου

Θεοχαρίδου Ιάνθη (βιβλιογραφία)

Ποίηση:

  • Οι θαλασσοφίλητοι (ποιήματα), Λευκωσία 1972.
  • Ο Οίκος των προβάτων . 1988
  • Η μικρή Ιάνθη και η παρέα. 1998



Πεζογραφία:

  • Ο τελευταίος Απόστολος», Κύπρος .1983
  • Όταν τα είδωλα ταγίσουν . Λευκωσία 1975
  • Ανάμεσα σ΄ ένα φέρετρο κι ένα...1977




Παρουσίαση της Συλλογής Διηγημάτων "Ιστορίες με Δαντέλα" του Ανδρέα Τιμοθέου


Οι παρουσιάσεις θα γίνουν στους ακόλουθους χώρους και μέρες, στις 7.30 μ.μ. :

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016, στον Πολυχώρο «Αποθήκες», επί της οδού Αγίου Λαζάρου 81-83, Λάρνακα
(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-083974)
Παρασκευή 13 Μαΐου 2016, στη Μεσαιωνική Αίθουσα «Καστελιώτισσα», επί της οδού Αγίου Μάρωνα, Λευκωσία
(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-149373)
Παρασκευή 20 Μαΐου 2016, στο Μουσείο «Πλουμιστό Ψωμί», επί της οδού Γρηγόρη Αυξεντίου 9, Λεμεσός
(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-526772)
Παρασκευή 27 Μαΐου 2016, στην αυλή του καφέ «Let Them Eat Cake», επί της οδού Αγίου Θεοδώρου 2, Πάφος
(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-313151 και 26-221462)

«Ιστορίες με Δαντέλα». 

της Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου


Ακριβέστατος ο σύνδεσμος «με». Οι ιστορίες δεν μιλούν για δαντέλες. Το νυφικό, το πουά φόρεμα, το κοραλλί φόρεμα, τα προικιά, τα κεντήματα, μάλλινα, γούνες, υφάσματα, κλωστές, χρώματα, αρώματα, δαντέλες… τυλίγονται, ξετυλίγονται όμορφα σε όλο το βιβλίο. Καταφύγια ομορφιάς τα ονομάζει ο αφηγητής και παρηγοριάς θα προσθέταμε.

Οι δαντέλες σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι το ενθύμιο μιας άλλης εποχής, ενός χαμένου κόσμου. Ως υλικό, είναι στοιχείο ομορφιάς και μαζί με τη μνήμη, κι όλα τα άλλα μέσα που επιστρατεύει ο συγγραφέας, υπηρετεί την αντίσταση του ήρωα/αφηγητή στην ασυνέχεια, στην απώλεια, στη φθορά. Υπηρετεί την αγωνιώδη προσπάθεια να αναπληρωθεί το κενό, η απουσία. Συμβολικά είναι ο θηλυκός κόσμος θαλπωρής και στοργής. Είναι ο πολιτισμός πάνω στο τραύμα της χυδαιότητας, της φθοράς του ωραίου, της απουσίας και του θανάτου.
Σε τρίτο επίπεδο η ίδια η γραφή του Αντρέα Τιμοθέου στο βιβλίο που παρουσιάζουμε έχει τα χαρακτηριστικά της δαντέλας. Η δαντέλα διακρίνεται για λεπτότητα, αρμονία, συμμετρία. Απαιτεί στην εκτέλεση ακρίβεια, μέτρημα κι ακολουθεί έναν κώδικα αισθητικής βαθιά ριζωμένο στον πολιτισμό. Στην δαντέλα μοτίβα επαναλαμβάνονται και παραδίδονται σε μια συνέχεια. Συνέχεια μέσα στο ίδιο το χειροτέχνημα και συνέχεια μέσα στο χρόνο από δαντελοπλέκτρα σε δαντελοπλέκτρα. Το πλέξιμο είναι γενικότερα μια μεταφορά του πολιτισμού και της γραφής. Το πλέξιμο-γραφή είναι το δίκτυ του συγγραφέα πάνω από την προσωπική του άβυσσο. Η ασφάλεια απέναντι στην απειλή ενός κόσμου φθαρτού που δεν θα χαριστεί ούτε στην ομορφιά. Η γραφή που επιλέγει ειδικότερα το πλέξιμο της δαντέλας δηλώνει την αγωνία του συγγραφέα να σώσει εαυτόν και τον κόσμο μέσα από την ομορφιά και την υπεράσπισή της. Παραδίδοντας τον στην αιωνιότητα.

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Ψεμα / Άθως Χατζηματθαίου


Το έργο
επαναλάμβανεται...
Με τους ίδιους πρωταγωνιστές
Θαρρούσες δηλαδή πως θα αλλαζε κάτι;
΄Ιδια αρχή
΄Ιδιο τέλος
΄Ιδια κι η ιστορία
Αλήθεια που μιλούσε στο ψέμα.
ένα ψέμα άλλωστε ήσουν κι εσύ .

Πού έγειρες να τζιημηθείς γιόκκα μου ; του Κωνσταντίνου Κυπριανού


Είχα έναν γιόν γυρέφκω τον
έφυεν που κοντά μου 
είπαν του έν αναγιωτός
έννεν πραγματικός μου γιός
μα κρούσαν την καρκιάν μου <>
Αν έν πρωίν φωνάζω του
τές νύχτες έν τζιημούμαι
γιατί μας εχωρίσασειν
τζιαί πόσα τους χρωστούμεν ;;;;;
Πέρασαν μήνες χρόνια και η κυρά Παναγιωτού
αρρώστησε σοβαρά
Κάποιοι γείτονες φρόντισαν να φέρουν γιατρό να την κοιτάξει ....
Φάρμακον έν έσιη γιατρέ μου
να με γιάνει
άν έσιη βάρμου ένεσην
γλήορα να με πεθάνει ////////
Πιάννει ο γιατρός την ένεσην
τζιαί κάμνει να την βάλει
έππεσεν του τζι'έσπασεν
έπιασεν τον ζάλη >>>>>>>>>
Μανά έν με κατάλαβες ;;;
είμαι ο γιός σου
είμαι εγώ που έφυα
που το πλευρό σου ....
Μανά .... μανά ....μανάάάάάά ..

Μια μέρα του Ανδρέα Τιμοθέου

Μια μέρα
Θα θρηνήσουμε μια μέρα
για τους αγγέλους που αφήσαμε νεκρούς,
για τα στοιχειά που δεν εξημερώσαμε 
και βάλαμε φωτιές να λυτρωθούμε.
Θα θρηνήσουμε μια μέρα
που υπολογίσαμε λάθος
τις ζωές των ανθρώπων,
που μάθαμε να φυλαγόμαστε απ’ το θεριό
μα όταν ήρθε η ώρα
πρώτοι εμείς απλώσαμε το χέρι μας,
αδύνατον ν’ αντισταθείς στο δάγκωμα.
Θα θρηνήσουμε μια μέρα
για τις αμήχανες σιωπές
που απλώναμε μπουγάδα μες στο καθάριο φως
κι ας ξέβαφε η γλώσσα μας αλήθεια.
Θα θρηνήσουμε μια μέρα
για τούτο τ’ όνειρο που δεν εκλάβαμε σωστά…
Οι πηγές στερεύουν!
Οι άνθρωποι μένουν;

[Λίγο πριν τελέψει η ζωή σου ] του Γιάννου Λαμπή

Λίγο πριν τελέψει η ζωή σου 
ακόμα θα αναρωτιέσαι
αν κάποτε θα φτάσεις, πως θα μοιάζει, 
κι ακόμα πως θα το καταλάβεις πως 
επιτέλους έχεις φτάσει,
κανείς δεν θα στο πει,
κανείς Θεός δεν θα σου στείλει σημάδι,
όταν όμως, μια νύχτα πικρά θα κλάψεις,
από αγάπη κι έγνοια , για όλους τους ανθρώπους,
τότε θα το νοιώσεις πως βρήκες επιτέλους
τη δική σου την Ιθάκη.

Η μάνα της Παλαιστίνης του Λευτέρη Ελευθερίου


Έσκουζε κι ολοφυρότανε η Όμ Ιμπραχήμ
έξυνε με τα νύχια
τις σάρκες απ΄το πρόσωπό της
μα ο μικρούλης Ιμπραχήμ δεν έλεγε ν΄ακούσει
ο θάνατος πεισματικά του σφάλισε
τα παιδικά του μάτια
Κι ένα τριγύρω οι γειτόνισσες
του φτωχικού τους μαχαλά,
στη μαύρη μπούργκα τυλιγμένες
σιγόντο κράταγαν ως σύγχρονες Τρωάδες
το μοιρολόϊ της Όμ Καλσούμ
μαζί με το λυγμό της Φεϋρούζ για το ξεριζωμό τους....
Λευτέρης Ελευθερίου

12-7-2014

Όμ (ή και Ούμ ανάλογα με τοποθεσία) Ιμπραχήμ= Η μάνα του Ιμπραήμ
Όμ (ή Ούμ) Καλσούμ = Η μάνα του Καλσούμ, η μεγαλύτερη τραγουδίστρια των αραβοφώνων!!!
Φεϋρούζ ή Φαϋρούζ, χριστιανή (Μαρωνίτισσα) Λιβανέζα, κορυφαία τραγουδίστρια.
Στις μουσουλμανικές χώρες όταν το πρωτότοκο παιδί είναι γυιός, η μητέρα αυτόματα αλλάζει το όνομα της και ονομάζεται πλέον η μάνα του Ιμπραήμ, ή του Καλσούμ...
(H φωτογραφία είναι από μια ανάρτηση της φίλης του Ποιητή Μαριάννας Παπουτσοπούλου για την Υεμένη... όπου συμβαίνουν παρόμοια με την Κύπρο, με την Παλαιστίνη, με το Κομπανί, με τη Συρία...)

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Κράτησε τον ήχο των βημάτων μας 
μέσα στο Καλοκαίρι, 
χρυσό και πυρωμένο σαν τον πόθο μας.
Άλλο δεν θα υπάρξει σαν τούτο.
Έναυσμα Φαύνων.
Πως να σε κράξω; 
Ραχήλ ή Ρεβέκκα των βιβλικών ημερών της ευτυχίας μου;
Ω αγαπημένη, 
οι φούχτες μου γέμισαν φως και μέλι καρπών.
Ω αγαπημένη, 
άσε με να σε υμνήσω 
στο βασάλτη  των ακοίμητων αιώνων. 
Όπως γεννήθηκες μέσα μου 
στη γλυκιά θλίψη των πρώτων και τελευταίων ημερών. 
Να κι ο χρυσός καρπός, 
που ορίσμασαν οι τροπικοί των ιμέρων μέσα σου.
Ω αγαπημένη!
κράτησε το  θριαμβικό ήχο της κραυγής μου
μέσα στο καλοκαίρι.
Ρίξε το ρούχο σου 
για να με δεχτείς ολοκαύτωμα.