Η Κλεπάτρα Μακρίδου- Robinet γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου. Τελείωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Σπούδασε με υποτροφία χημικός στη Grenoble και τη Lyon της Γαλλίας και είναι Διδάκτωρ Χημικός στην Ανόργανο Χημεία ( Docteur de Spécialité). Διετέλεσε χρόνια στέλεχος του Γαλλικού Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων καθώς επίσης και του Υπουργείου Οικολογίας και Αειφόρου Ανάπτυξης όπου εξήσκησε τα καθήκοντα της Διευθύντριας του Τμήματος «Υδάτινοι Πόροι» στην Ορλεάνη.
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2020
Κλεοπάτρα Μακρίδου [ Βιογραφικό σημείωμα ]
Είναι παντρεμένη με τον Γάλλο ακαδημαϊκό Jean Claude Robinet και είναι μητέρα δυο παιδιών.
Είναι πρόεδρος και ενεργό μέλος συλλόγων «Οι Φίλοι
της Κύπρου» στη Γαλλία απ´όπου συντελεί στο ν´ακουστεί η φωνή της Κύπρου.
Μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στη Γαλλία και την
Κύπρο.
To βιβλίο της Άσμα ερωτικό και πένθιμο,
έχει μεταφραστεί στα Αλβανικά και εκδοθεί τον Ιούλιο του 2016. Τα βιβλία Μνημόσυνο-Ιχνηλασία και Εντοπία
φωνή έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και εκδοθεί από τις εκδόσεις « Variations » σε δίγλωσση έκδοση (
Οκτώβριο του 2015 και Ιουνιο 2019).
Έργα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά
και ανθολογίες ποίησης στην Κύπρο την Ελλάδα και Γαλλία. Το ποιητικό της
έργο έχει βραβευθεί τον Ιουνιο του 2017 από την Διεθνή Ακαδημία Arts-Sciences-Lettres που εδρεύει στο Παρίσι με το
Αργυρό μετάλλειο.
Μνημόσυνο. Ωδή στον χαμένο Υπαξιωματικό Κύπρο Γ. Ἰωάννου, Ιχνηλασία, Λευκωσία 2014, Ρε
Αλέξης , Ο Ηγέτης μιας καταδικασμένης επανάστασης , Λευκωσία 2015,
Άσμα ερωτικό και πένθιμο, Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2015, Εντοπία
φωνή, Εκδόσεις Κουκκίδα Αθήνα 2017, Εάλω η ψυχή Κουκκίδα Αθήνα 2018, Ταξίδι Οδύσσειο Εκδόσεις Κουκκίδα
Αθήνα 2019, Δώρος Λοίζου –Ο ωραίος
της Επανάστασης Εκδόσεις Κουκκίδα Αθήνα 2020
Επιμελήθηκε την Ανθολογία
της σύγχρονης κυπριακής ποίησης
- δίγλωσση ανθολογία στα ελληνικά και γαλλικά « Editions variations » 2016
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020
ΒΑΡΩΣΙΩΤΕΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα
Ήτανε μια παρέα γέροντες
σώματα γκρεμισμένα.
Μιλούσανε για την Ανόρθωση
και για τις παραστάσεις
στο θέατρο της Σαλαμίνας.
Γελούσαν τραγουδούσαν
και διασκέδαζαν.
Ήτανε μια παρέα γέροντες
φαντάσματα προγόνων σε ψυχές εφήβων.
Δεν ήθελαν να λένε ιστορίες του πολέμου
στα εγγόνια τους
γι αυτό τις ξέχασαν.
Τις Κυριακές περνούν σκυφτοί
τα οδοφράγματα
βυθίζονται στη θάλασσα
και κρυφοκλαίνε.
[ Θέλω να γράψω ένα ποίημα ] / Γεωργίου Εύα
Θέλω να γράψω ένα ποίημα
που να χωράει μόνο εσένα…
Να μετράει τα βήματα σου
Να ξετυλίγει ανεξιχνίαστα ίχνη
Ματωμένα πόδια ανήμπορα
να τρέχουν στις ταχύτερες διαδρομές
Χέρια αδύναμα να σφίγγουν παλμό
Καρδιά πονεμένη σε ασύστολους κτύπους
Σφραγισμένο χαμόγελο
Μαυριδερά μάτια χωμένα στις λέξεις…
Άσπρα μαλλιά κρυμμένα σε ψάθινα καπέλα
Ένα σκυφτό κεφάλι να μετράει σοκάκια
Ανύπαρκτα παπούτσια…
έτσι κι αλλιώς θυμάμαι,
ξυπόλυτο σε γνώρισα…
Λυρικός στίχος θα γίνεσαι
σε κάθε μου γιορτή
Υστερα, το πιο όμορφο τραγούδι!
Κι εγώ εδώ, να σε αφουγκράζομαι
ως τα πέρατα της Γης…
Βροχερή καλημέρα / Αδελαίς Παπαγεωργίου
Αδιάκοπα πέφτει η βροχή...
Το ρυθμικό της τραγούδι
τρύπωσε σαν χάδι
μες την ψυχή μου….
Αθως Χατζηματθαιου / Η καττού μου η Ριρίκα
Το πρωί στραντζίζει ένα λίτρο γάλα
τζιαι στες δέκα μία κούππα τραχανά.
Μεσομέριν έσιει όνειρα μεγάλα,
μιαν μπριζόλα σόζζουμην με λάχανα.
Η καττού μου η Ριρίκα
μου την άφηκεν μοιράσιν
η στετέ μου η Μαρίκκα
τζι όπως πάει 'ννα με ποσπάσει.
Ως τες τρεις τζοιμάται πα στο καναπέ μου
μα τα μάθκια σγοιαν άνοιξει στο φαιν
με τα μούτρα ππέφτει που ξαρκής, στετέ μου
θα με φάει μιαν ημέραν 'ννα το δεις.
[Ο ήλιος λογαριάζει δίχως αυτούς] / Τέμβριου Αθηνά
Ο ήλιος λογαριάζει δίχως αυτούς
που λεηλατούν τη μοίρα του νησιού.
Βγαίνει αντάρτης μέσα απ' τις φυλλωσιές,
τα δίκαια δειλινά, νοσταλγικά.
Χριστάκης Χαραλάμπους: Εύμορφος χειμώνας
Έφερες βροχή και αστροπελέκια
μαύρα σύννεφα που σκιάζουν τον ήλιο μας
κοιμάμαι και ξυπνάω με το κρύο σου
αναρωτιέμαι αν φέρνεις δύναμη ή πόνο
αν είσαι η περσινή μου κόλαση
η αν φέτος θα ντυθείς παράδεισος
Μα λέω να κρατήσω τα ευχάριστα
εκείνα που βλέπω ,ακούω και νιώθω
αυτά που μου εξιταρουν την καρδιά
καθοδηγούν την ασίγαστη φαντασία μου
πυροδοτούν τα ανεξάντλητα μου όνειρα
κανονιοβολούν την έννομη αρνητικότητα
Φαίνεσαι μακρύς μα θα τελειώσεις
θα σε αναπολώ μες στην κάψα του Αυγούστου
προσμένοντας σε θα πέφτω σε γκρεμούς
ο θάνατός θα μου δείξει τον Κάτω Κόσμο
μα το αθάνατο πράσινο των βουνών μας
η ελπίδα που έγινε προπομπή σου.
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2020
Ποίηση της Δέσπως Πηλαβάκη στην Κυπριακή Διάλεκτο
Η ΠΡΟΙΚΑ
Εψές εποτζιοιμήθηκα
τζι όρομαν είδα ότι
μες την βουλήν εκάθουμουν
τζιαι θέση μου η πρώτη
Εκόρτωννα , εκαπάρτιζα
έκαμνα τον μιάλον
τζιαι νόμιζα πως σγιαν εμέν
στον κόσμον εν έσιει άλλον
Όσον για τη διαφθοράν
σε κάθε μου ομιλίαν
για πάταξην εφώναζα
τζιαι μιάλην τιμωρίαν
Ελάλουν , τούτος ο λαός
ποττέ εν θα ξυπνήσει
τζι αν προδωθώ , το κόμμαν μου
θα με υποστηρίξει
Ο νόμος τζιαι το σύνταγμαν
εμένα θα προιτζιήσει
τζι άεις τον κόσμον να πεινά
εν άσσιημη η κρίση
Ποιός θα τολμήσει μάνα μου
μιτά μου να τα βάλει
Είμαι ψηλά ιστάμενος
τζι η θέση μου μιάλη
**
ΑΠΑΙΤΗΣΗ
Δυστυχισμένε μου λαέ
που έφκολα ξιχάννεις
έσιεις αρρώσκιαν βαρετήν
ποττέ σου εν θα γιάνεις
Το θάμμαν τρεις μέρες κρατεί
την τέταρτην στ αφκά σου
εσέναν αν μεν σκέφτεσαι
λυπήθου τα παιθκιά σου
Ξικόλλα που τον καναπέ
έφκα τζιαι πιάς τες στράτες
ως πόσον τζιείνοι τον μεζέν
τζιαι σούνι τες πατάτες
Πλουτίζουν πας την ράσιην σου
τζιαι σού τους πισκαλίζεις
για λλόου τους στήννεις καφκάν
τζιαι τους ξαναψηφίζεις
Κλέφτουν σε , περιπαίζουν σε
άννοιξε πκιόν τα μμάθκια ,
στον σιύλλον έναν κόκκαλον
τζι οι κλέφτες στα παλάθκια
Μεν την βραβέφκεις την κλεψιάν
φώναξε για να δούσιν
τζι οι κλέφτες που σε πρόσβαλαν
στην φυλακήν να μπούσιν
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2020
Απώλειες του Νίκου Πενταρά
Ο ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ ΣΤΑ
ΒΑΡΩΣΙΑ
Ο Πετράκης Γιάλλουρος
βγήκε πρωί πρωί από το μνήμα του
και ξεκίνησε από το Ριζοκάρπασο
για τα Βαρώσια
να ενωθεί με τους συμμαθητές του
σε διαδήλωση ενάντια στη φιέστα
που έστησαν οι νεοκατακτητές
τους
μα βρήκε την πόλη
μισογκρεμισμένη
και τους συμμαθητές του
εξαφανισμένους.
Τότε τυλίχτηκε την αγανάκτηση
μπήκε ξανά στο μνήμα του
και βυθίστηκε στην οργισμένη
σιωπή του.
14.11.2020
Σημ. Ο 17χρονος Πετράκης
Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο ήταν μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου
και εκτελέστηκε από Βρετανό στρατιώτη σε μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο στις
7 Φεβρουαρίου 1956.
**
ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Σκουραίνουν τον ήλιο μας
σταθερά και ανεπαίσθητα
οι απώλειες
το δειλινό
τυλίγει στο δίχτυ του
τον ραγισμένο καθρέφτη της
μνήμης
και μια παράξενη σιωπή
σαν καμπάνα που σημαίνει
εσπερινό
αφουγκράζεται την έλευση της
νύχτας
όπου θραύσματα κάθε λογής
απομεινάρια του φωτός
αντικαθιστούν
σιγά σιγά τ’ αστέρια
κι ακόμα εξακολουθούμε
να καυχόμαστε για θριάμβους.
**
ΜΝΗΜΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ (1926 -
1958)
Κάθε που βραδιάζει
ο Κυριάκος ξεπροβάλλει το κεφάλι
από το άνοιγμα του κρυσφηγέτου
του
εκεί στα ριζά του Πενταδάκτυλου
κοιτάζει τ' άστρα
που χρόνια μετά τη θυσία του
τρεμοπαίζουν πάλι
μονά ζυγά με τη σκλαβιά
και η σκέψη του περίλυπη
πάει στους σύγχρονους
παραχαράκτες
που σβήνουν το «ου» από τη φράση
«ου περί χρημάτων τον αγώνα
ποιούμεθα»
και την υιοθετούν.
**
ΜΝΗΜΕΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
Αυτές οι μνήμες
στις ρωγμές του χρόνου
πουλιά εκστατικά
που ραμφίζουν τη σιωπή
αποζητώντας το Φως
στάζουν θλίψη φθινοπωρινή
και νοσταλγία.
**
ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
Όταν σε αντίκρισα
το πρώτο που πρόσεξα
ήταν μια πολιτική στρουθοκάμηλος
με το κεφάλι χωμένο
στην άμμο της παραλίας σου
για να γλυτώσει δήθεν
από τον οργισμένο Τεύκρο.
Ο ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ ΣΤΑ ΒΑΡΩΣΙΑ / Πενταράς Νίκος
Ο Πετράκης Γιάλλουρος
βγήκε πρωί πρωί από το μνήμα του
και ξεκίνησε από το Ριζοκάρπασο
για τα Βαρώσια
να ενωθεί με τους συμμαθητές του
σε διαδήλωση ενάντια στη φιέστα
που έστησαν οι νεοκατακτητές τους
μα βρήκε την πόλη μισογκρεμισμένη
και τους συμμαθητές του εξαφανισμένους.
Τότε τυλίχτηκε την αγανάκτηση
μπήκε ξανά στο μνήμα του
και βυθίστηκε στην οργισμένη σιωπή του.
14.11.2020
Σημ. Ο 17χρονος Πετράκης Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο ήταν μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και εκτελέστηκε από Βρετανό στρατιώτη σε μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο στις 7 Φεβρουαρίου 1956.
ΑΠΩΛΕΙΕΣ /Πενταράς Νίκος
Σκουραίνουν τον ήλιο μας
σταθερά και ανεπαίσθητα
οι απώλειες
το δειλινό
τυλίγει στο δίχτυ του
τον ραγισμένο καθρέφτη της μνήμης
και μια παράξενη σιωπή
σαν καμπάνα που σημαίνει εσπερινό
αφουγκράζεται την έλευση της νύχτας
όπου θραύσματα κάθε λογής
απομεινάρια του φωτός
αντικαθιστούν
σιγά σιγά τ’ αστέρια
κι ακόμα εξακολουθούμε
να καυχόμαστε για θριάμβους.
ΜΝΗΜΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ (1926 - 1958) / Πενταράς Νίκος
Κάθε που βραδιάζει
ο Κυριάκος ξεπροβάλλει το κεφάλι
από το άνοιγμα του κρυσφηγέτου του
εκεί στα ριζά του Πενταδάκτυλου
κοιτάζει τ' άστρα
που χρόνια μετά τη θυσία του
τρεμοπαίζουν πάλι
μονά ζυγά με τη σκλαβιά
και η σκέψη του περίλυπη
πάει στους σύγχρονους παραχαράκτες
που σβήνουν το «ου» από τη φράση
«ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα»
και την υιοθετούν.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020
Η επιδημία / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου
Και να σκεφτεί
κανείς πως όλα ξεκίνησαν
από ένα
τίποτα, μια παρωνυχίδα, ένα τόσο
σημαδάκι που
μπορούσε εύκολα να περάσει
απαρατήρητο, ένα
τόσο δα τσιμπηματάκι
που κανείς υπό
κανονικές συνθήκες
δε θα του
έδινε την παραμικρή σημασία.
Και να σκεφτεί
κανείς κανένας από μας
δεν
αναρωτήθηκε για τίποτα, δεν πρόσεξε
τίποτα μέχρι
που το κακό παράγινε,
τα πράγματα
δεν πήγαιναν άλλο,
εμείς δεν
πηγαίναμε άλλο.
Η πόλη μας
γέμισε από θανατηφόρα ‘’κρούσματα’’∙
όπου και να
περπατούσες έπεφτες και πάνω
σε έναν
‘’επιδημιόπληκτο’’ ,όπου και να κοίταζες
ένας
‘’προσβεβλημένος’’ σε κοίταζε ένοχος
προσπαθώντας
να το σκάσει από τα μάτια
ενός έντρομου
καθ’υπόθεση ‘’υγιούς’.’
Το κακό που δε
ξεχώριζες τον πάσχοντα από
τον
κατ’επίφαση υγιή καθώς η ασθένεια
έτρεχε με
ρυθμό ιλιγγιώδη, μεταδίδονταν
μ’αστραπιαία
ταχύτητα από οργανισμό
σε οργανισμό
έτσι που να μην προλαβαίνουμε
να την
παρακολουθήσουμε από κοντά∙
και το ακόμα
χειρότερο η πόλη μας δε γνώριζε τρόπους
αυτοπροστασίας
απέναντι σε έναν εχθρό
που εισέβαλε
ήδη μέσα της, έγινε μέρος
του ίδιου του
οργανικού της συστήματος
και την πολεμά
από μέσα με τα όπλα της,
την θέτει
εκτός αγώνος με τα ίδια τα όπλα της.
Έναν προς έναν
μας μπόλιασε με το ιοβόλο της
δηλητήριο∙
έναν προς έναν μας πέταξε εκτός πεδιάς
καθιστώντας
μας ανίκανους να σηκώσουμε κεφάλι.
Γιατί κανένας
μας δεν εμπιστεύεται κανέναν∙
κανένας μας
δεν τολμά να ψελλίσει λέξη εμπιστευτική
προς κανέναν
τρέμοντας μη κι ο δίπλα του
πάρει τη λέξη
του και τη στρέψει σαν όπλο εναντίον του.
Ο φόβος κι η
καχυποψία γίναν οι μόνιμοι σύντροφοι μας∙
σιγά σιγά τους
αφήσαμε να κυριαρχήσουν πλήρως πάνω μας
και πια δεν
έχει καμιά σημασία να δηλώνεις ‘’πάσχων’’
ή ‘’υγιής’’
μιας κι επήλθε πλήρης εξίσωση
των ‘’εν
δυνάμει’’ και ‘’ενεργεία’’ ,απόλυτη ταυτότης
των ‘’πασχόντων’’
και των ΄΄υγιών’’!
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝAΤΟΜΙΚΗΣ ΄΄
ΕΚΔΟΣΗ 2012
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020
Ειρήνη Ανδρέου: Κάνω κατάθεση ψυχής, σε τούτο τ’ άψυχο χαρτί, την μοναξιά να πνίξω,
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί του χρόνου οι δείχτες
σταματούν
όταν στα χέρια σου με παίρνεις
κι ενώ πεθαίνω μ' ανασταίνεις
και μ' ανεβάζεις εις τα ύψη τ'
ουρανού;
Κι ενω η καρδιά μου πλημμυρίζει
με ήλιο, φως και ζεστασιά
-ειν τόσο όμορφα εκεί ψηλά-
γιστί μου δίνεις μια και με
γκρεμμίζεις;
Γιατί , πές μου ΓΙΑΤΙ;
Γιατί το είναι μου εγώ να σου
προσφέρω
και να'ναι τόσο ασήμαντο για
σένα;
γιατί ν΄αφήνεις ψίχουλα για
μένα;
Θαρρείς πως σε ρωτώ ; Θαρρείς
δεν ξέρω;
Όχι! Δεν σε ρωτώ να μ'
απαντήσεις.
Παράπονο πικρό ειναι το γιατί...
Γιατί σκοτώνεις μια ανθρώπινη
ψυχή
σαν δεν μπορείς με την καρδιά να
αγαπήσεις;
Γιατί; Πες μου, ΓΙΑΤΙ;
*
Αρχιζει να βραδιαζει
κι η καρδιά μου μπάζει
απο χίλιες δυο ρωγμές.
Πλησιάζει πια η δύση...
Πάμε φιλε μου κομπάρσε
Γέλα αγάπησε και κλάψε
όπως έκανες και χτες.
Μια ζωή στις ψευδαισθήσεις ...
Απόσπασμα από το. ποίημα "Σαν κομπάρσος σε ταινία "
*
Εγώ δεν είμαι ποιητής.
Εγώ δεν είμαι ποιητής…
είμαι του πόνου γητευτής
και της χαράς ζητιάνος
.
Εγώ δεν είμαι ποιητής
στιχάκια γράφω της στιγμής
στην πίκρα μου απάνω.
Κάνω κατάθεση ψυχής
σε τούτο τ’ άψυχο χαρτί
την μοναξιά να πνίξω,
γιατί η τσιγκούνα η ζωή
με την σταγόνα μ' ελεεί
κοντεύω να στραγγίξω!
Λέτε να είμαι ποιητής
που ‘μαι εχθρός της λογικής
με την καρδιά βαδίζω;
Κάνω επένδυση ψυχής
κι ίσως στην άλλη τη ζωή
(την ζούγκλα σαν αφήσω)
σαν άνθρωπος να ζήσω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)