ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ / Μολέσκης Γιώργος

 

Μέρα με πολύ ήλιο
ανεβαίνω στην Ακρόπολη.
Περπατώ
ανάμεσα σ’ ένα πολύχρωμο πλήθος
από τουρίστες, πλανόδιους μουσικούς,
επαίτες, μετανάστες.

Μέσα στο φως που ασημώνει τα πράγματα
όλα γίνονται ένα σώμα,
ο κόσμος γίνεται διάφανος,
εξαϋλώνεται μες στη στιγμή
που επεκτείνεται ως την αιωνιότητα.

Γίνονται όλα ένα ποτάμι
που ρέει ανάστροφα,
το φως ανεβαίνει από τη γη
κι από τις πέτρες στον ουρανό,
η ιστορία κατεβαίνει από το βάθρο της
και περπατά ανάμεσά μας,
ο κόσμος επιστρέφει από το παρελθόν.

Τ’ αγάλματα
κατεβαίνουν από τα βάθρα τους,
μας παίρνουν από το χέρι
και σταθερά μας ταξιδεύουν
στο δικό μας μέλλον. 

 

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ / Τιμοθέου Ανδρέας

Ο τόπος μου

μια σκάλα ανένδοτη στον χρόνο.

Σκαλί σκαλί λαξεύτηκε

από την Αφροδίτη

κι άνθη γεμίζανε οι χαρακιές

όπου κυλούσε ο ιδρώτας της.

Ήρθανε άνθρωποι λογιών λογιών

φέρανε δώρα, βάσανα και θάνατο

μα πιο πολύ εκείνη την ανίατη ασθένεια

-επιθυμία ανεξάντλητη-

το τελευταίο σκαλοπάτι.

Ανέβαιναν αφέντες άπληστοι

μ’ ανίερη μανία

τα άνθη καίγονταν

στο ποδοβολητό τους

μάτια δεν είχαν για να δουν

πώς ξετυλίγεται του μέλλοντος

η σκοτεινή σκιά τους.

Κι όταν δεν έμεινε ενός ανθού ελπίδα

Άδης απλώθηκε παντού

αίμα ποτίσαμε τις πέτρες και τα χώματα.

Επιδημία νάρκισσων απλώθηκε

γεμίσαμε της Περσεφόνης το καλάθι

χαθήκαμε στον ύπνο και τον κάματο

και της θεάς η εξορία

σαν όνειρο που δεν συνέβηκε

μας βρήκε όλους νηφάλιους

και αρνητές της πτώσης.

Τη ρίξανε μες στους αφρούς της θάλασσας

χωρίς μια λέμβο σωτηρίας

μες σε μπουντρούμια του βυθού

ασκείται τώρα στην υπομονή

και καταριέται ανέραστους

τους βιαστές της χώρας.

Στέκει αγέρωχη η σκάλα της

κι όσοι ακόμα αντιστέκονται

σε αινίγματα και πάθη

βρίσκουνε τόπο στη σκιά της.

Ποτίζουν τις ρίζες της σιωπής,

του μύθου και της καμένης πλάσης

οργώνουν προσευχή και ας θερίζουν άδικο

ξαποσταίνουν σ’ έναν ελεύθερο Χριστό

και λίγο γάργαρο νερό του τόπου τους.

Στην κορυφή της σκάλας

ακόμα εξατμίζονται

ίχνη μυαλού και εντιμότητας.

Κοιτάνε από ψηλά οι αφέντες

με περιέργεια και έκπληξη

όσους ακόμα επιμένουν.

Περιμένουν με αγωνία στην ουρά

ένα σκαλί ακόμη.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ / Τσελεπή Ειρήνη

Τι θλιβερο το βράδυ αποψε, μνημόσυνο να κάνω στη φιλία

Αναψα κεριά ίσως βρω παρηγορια

Το μόνο που μού,χε μείνει ζωντανό κι ανάσα έδινε στη ψυχή μου

Κι απο τις τρεις , ομορφες σαν τις Χάριτες, που ήρθαν και με αγγίξαν, μόνο τη μία ξεχώρισα

Την πιο καλή. Αυτη που θα κρατούσε αιώνια

Τι θλιβερό που σημερα η μοναξιά μου είναι πιο μονη.

Απόψε με μνημόσυνο, ξανά στο νου μου την φέρνω

Εκείνη τη φιλία που έδινε ανάσα στη ψυχή μου

εκείνο το πρωινό / Λαμπής Γιάννος

 εκείνο το πρωινό

ένας γέροντας ακουμπώντας στο μπαστούνι του

διέσχιζε αργά το δρόμο

ένας σκύλος κυνηγούσε μια γάτα

μια γυναίκα που κοιμόταν μονάχη, έγειρε το κεφάλι της

έτσι, απλά και άηχα, σαν γέρνει ένα στάχυ στη βροχή

ο παραγιός άπλωσε τα τραπέζια στο καφενείο

σκούπισε τα ποτήρια και άναψε τη χόβολη

που έβγαζε ένα ήχο αχνό, έτσι σαν βαριά ανάσα

στη γωνιά του κήπου ο άνεμος στριφογύρισε τα φύλλα

κι ύστερα έγιναν σωρό

κανείς όμως δεν είδε κάτι και κανείς μας δεν άκουσε τίποτε

όλα αυτά ήταν ασήμαντα και κανείς δεν κατάλαβε

πως όλα αυτά τα ασήμαντα ήταν μια ομολογία ζωής.

και μια θλίψη για το επερχόμενο απόγευμα των ημερών μας.

ΠΕΤΑΝΕ Τ' ΑΛΟΓΑ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Ήταν στην παραλία των αλόγων.

Το χαλινάρι κράτησα γερά και

μπήκαμε στη θάλασσα δεμένοι.

Άφησα τ' άλογο να πάρει το δικό του

μα εκείνο μ' ακολούθησε πιστά.

Έτσι γεννήθηκε το μυστικό μας.

Ελεύθεροι μες στη δικιά μας φυλακή

κι ας ήταν σκουριασμένα τα καρφιά

στα πέταλα, λυμένοι κόμποι στο καπίστρι.

Μαζί καλπάζοντας μες στο αλμυρό νερό

γράφαμε κύκλους στον τροχό της ιστορίας

μνήμη των δρόμων ιπποδύναμη, λαχτάρα.

Πόδια σπασμένα απ' τον αγώνα, μα φτερά

σε πλάτες δυνατές που γνώρισαν μαστίγιο

και πως πετάνε τ' άλογα όταν γεράσουν.

……

Αγγέλα Καϊμακλιώτη, Λυκόσκυλα, Βακχικόν 2024

ΜΙΚΡΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΑ ΛΙΜΝΙΑ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 

[Άπλωνα] / Μετόχη- Παναγιώτου Ιφιγένεια

Άπλωνα θάλασσα
τα σημάδια τ' ουρανού, στο κορμί σου
Θάλασσα της λησμονιάς
Του μεσημεριού
Του γρήγορου θανάτου
Παιγνίδι σου είμαι και πάω...

Μετόχη- Παναγιώτου Ιφιγένεια (μικρή αναφορά)

Η Ιφιγένεια Μετόχη ήταν Κύπρια λογοτέχνης

 που απεβίωσε σε ηλικία 51 ετών μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Το έργο της χαρακτηρίζεται από ρεαλιστικές εικόνες και συναισθηματική ευαισθησία, επικεντρώνοντας σε θέματα όπως η αγάπη για την οικογένεια, τον συνάνθρωπο, την πατρίδα και τη φύση. 

• Βιογραφικά στοιχεία: 

  Απεβίωσε σε ηλικία 51 ετών, το 2025 (Οκτώβρης) μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο.  
• Αναγνώριση: 

  Το έργο της έχει λάβει θετικές κριτικές, με αναφορές σε συλλογές όπως οι "Θαλασσινές Πινελιές"
• Άλλες συλλογές:

• Στοχασμοί Εφηβείας
• Της θάλασσας και του ήλιου

Απεβίωσε η ποιήρια Ιφιγένεια Μετόχη

 Παρακάτω αναρτώ την ανακοίωση της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου από την σελίδα της το FB!

"Με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε σήμερα πως απεβίωσε, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, η λογοτέχνης και μέλος μας Ιφιγένεια Μετόχη. Μια ακόμα μαχήτρια της ζωής που στάθηκε με αξιοπρέπεια και αγωνιστικότητα μέχρι το τέλος. Πριν λίγους μήνες παρουσιάσαμε στη Λευκωσία την τελευταία ποιητική συλλογή της.

Καλό ταξίδι στο φως Ιφιγένεια μας.

Συλλυπητήρια στους οικείους της.

Στη μνήμη της παραθέτω απόσπασμα από τον χαιρετισμό μου, εκ μέρους του Δ.Σ., στην εκδήλωση παρουσίασης της ποιητικής συλλογής της «Στον αστερισμό των χρωμάτων» (27.6.2025)

[…] Η αγαπητή Ιφιγένεια είναι μέλος της ΕΛΚ εδώ και αρκετά χρόνια. Πέρα από το ποιητικό και συγγραφικό της έργο αποτελεί ένα πολύ δραστήριο πρόσωπο που αναπτύσσει λογοτεχνικές δράσεις και συμμετέχει σε αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη που διαμένει, τη Λεμεσό, ενώ διατελεί επίσης μέλος αρκετών άλλων λογοτεχνικών ενώσεων, ομίλων και συνδέσμων τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Μέσα λοιπόν από το έργο της, κι εν γένει τη δράση της, υπηρετεί κι αυτή με την σειρά της, όπως κάθε λογοτέχνης, καλλιτέχνης και γενικά πνευματικός δημιουργός τον πολιτισμό, προσθέτοντας το δικό της λιθάρι στο στέρεο οικοδόμημά του [...]

[...] Στην εργογραφία της περιλαμβάνονται ποιητικές συλλογές και συλλογές διηγημάτων. Πολλά ποιητικά ή πεζά έργα της είναι εμπνευσμένα από τη θάλασσα, την οποία λατρεύει, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιογραφικό της. Απόψε θα ταξιδέψουμε μέσα από την ποιητική γραφίδα της Ιφιγένειας Μετόχη στον αστερισμό των χρωμάτων της, στο δικό της ποιητικό σύμπαν, στη νέα ποιητική της κατάθεση […]

Αγαπητή Ιφιγένεια, εκ μέρους του Δ.Σ. της ΕΛΚ, σε συγχαίρω για το νέο σου έργο κι εύχομαι να ‘ναι καλλίστρατο. Εύχομαι συνάμα να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στον στίβο της ζωής, με οδηγό τη μεγάλη εσωτερική δύναμη που σε διακρίνει και ταυτόχρονα να συνεχίσεις να εκφράζεσαι και να δημιουργείς τόσο όμορφα μέσα από τη λογοτεχνία."

Κουράστηκα / Πανάγου Μαρούλλα

Πάλι σωπαίνεις μάτια μου

στην σιωπή σκοτώνεις

και την αγάπη που μου λες

πως μου 'χεις την προδώνεις

Εγω μια λέξη καρτερώ

κι ας ειν μια καλησπέρα

κι ότι σου λείπω μάτια μου

πέσ 'μου την καθε μέρα

Μα παραμένει σιωπηλή

κι αίνιγμα η μορφή σου

πέσ μου γιατί με τιμωρείς

τώρα στην σιωπή σου ;

Να τα πιστέψω τα τι λές

θέλω απ την καρδιά μου

μ' αμφιβολία τυραγνά

και καίει τα σωθικά μου

Αν το μετάνοιωσες εσύ

για να το ξέρω φως μου

πέσ το και χάνομαι ευθυς

την μαχαιριά σου δώσμου

Κι ας υποφέρω κι ας πονώ

θα φύγω μακριά σου

κι ας μου δωσε την μαχαιριά

άπονα η καρδιά σου .

Με τον καιρό θα επουλωθεί

θα γιατρευτεί η πληγή μου

κι ανάργια θα ξανάρχεσαι

πάλι στην θύμησή μου .

Για να θυμάμαι που και πού

τ'ομορφο τ'όνειρό μου

που κάποτε ονειρευτηκα

πως θα σουν στο πλευρό μου .

Μα για να σπάσεις την σιωπή

δεν το αποφασίζεις

Αδικα πάει η προσφορά

δεν την υπολογίζεις

Μαύρο φόρεμα / Τσελεπή Ειρήνη

Μαύρο φορεμα κάτω από τη βροχή

Μαύρο φόρεμα,

και λίγο πιο μέσα μια καρδιά που φυλλοροεί

Σου αφήνω εξηγήσεις,

πως δεν είναι η απήχηση της θλίψης μου

Ας μιλήσουμε για το χρώμα,

αφού ειναι ό,τι δεν σου αρέσει

Είναι η ψυχή μου πεταλούδα ολάσπρη,

είναι ανάλαφρη,

έτοιμη ν' αγκαλιάσει ό,τι αγαπά

Κι εσύ, καιρός να κοιτάξεις πιο βαθιά

Το μαύρο φόρεμα είναι η επικάλυψη του φόβου μου

Είναι ο επίδεσμος των χθεσινών τραυμάτων μου

Είναι η σιωπή της αγάπης

Ας αλλάξουμε χρώμα,

ίσως κοιτάξεις πιο βαθιά

Η ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ / Τιμοθέου Ανδρέας

Δεν ονομάζεται Ελένη

η γυναίκα αυτή δεν έχει όνομα

αλήθεια, δεν θα μπορούσε να 'χει όνομα.

Όσο για το αγία σαν προσφώνηση

φαντάζομαι, λίγο πως τη νοιάζει.

Τη συναντώ χαράματα

με χέρια πάντοτε γεμάτα,

αγέλες την ακολουθούν

και τρέφονται από πάνω της

και τρέφεται από πάνω τους.

Τι να 'ναι αλήθεια

αυτό που αναζητά στο μέσα μας

η έγνοια για τον άλλο;

Κατατρεγμένες γάτες

ξαπλώνουν στα όνειρά της

κι όταν αδειάζουνε τα χέρια της

σε βάρδια πρωινού ή απογεύματος

αφήνει πίσω τα κουρέλια της,

για λίγο γίνεται πριγκίπισσα

κι ας επιμένω να την αποκαλώ

Αγία.

ΣΕΛΦΙ της Αγγέλας Καιμακλιώτη

 

https://www.armidabooks.com/book/selfi/?fbclid=IwY2xjawNaJGdleHRuA2FlbQIxMABicmlkETByMDlPc0FuVWZ5ZnNoZGdiAR78FDEozpx7KZcH7sziO91Ge9rsMfSrKvoO9QSU3LyPYLTfOt8sQiYX54Gokw_aem_ISebpC_O9utZMkMNO2WJ2w

ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΜΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ / Αρτεμίου Ελένη

 

Η ώρα εκείνη που η μέρα αντιστέκεται στη νύχτα

μα στο τέλος παραδίδεται.

Γιατί η ομορφιά

η κάθε ομορφιά

πρέπει να έρχεται με όλα τα χρώματά της.

Το φως χαμηλώνει, αλλά μόνο για να χωρέσει

σωστά στην επόμενη μέρα.

Την ώρα εκείνη, λοιπόν,

ο ήλιος βασίλευε πετώντας τις τελευταίες σπίθες του.

Καίγονταν παλιά σενάρια

αταίριαστοι ρόλοι.

Τους κοίταζα, καθώς μια θάλασσα κρατούσε το κορμί μου

σε κυματισμό θαυμαστικού.

Οι δυο τους μες στην υγρή αλμύρα

αβοήθητοι όπως μικρά παιδιά

που μόνο το καλό θέλουν να περιμένουν.

Εκείνος, με την ηλικία της σοφίας.

Εκείνη, με το καύκαλο των χρόνων στην πλάτη.

Κι όταν την κράτησε στα χέρια μες στη θάλασσα

αυτή —την αγάπη της νιότης—

με το ζαρωμένο πρόσωπο, τη φλεβίτιδα,

κρυφές και φανερές παθήσεις της ύπαρξης,

τα σημάδια από το δάγκωμα χαμένου παραδείσου...

Την ώρα εκείνη —θα ορκιζόμουν—ένας άγγελος

βγήκε από τον βυθό και έγραψε μια καινούργια ζωή

για εκείνους

μα πιο πολύ για μένα.

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου (Ιούλιος 2025)

Μαύρο φόρεμα / Τσελεπή Ειρήνη

Μαύρο φορεμα κάτω από τη βροχή

Μαύρο φόρεμα,

και λίγο πιο μέσα μια καρδιά που φυλλοροεί

Σου αφήνω εξηγήσεις,

πως δεν είναι η απήχηση της θλίψης μου

Ας μιλήσουμε για το χρώμα,

αφού ειναι ό,τι δεν σου αρέσει

Είναι η ψυχή μου πεταλούδα ολάσπρη,

είναι ανάλαφρη,

έτοιμη ν' αγκαλιάσει ό,τι αγαπά

Κι εσύ, καιρός να κοιτάξεις πιο βαθιά

Το μαύρο φόρεμα είναι η επικάλυψη του φόβου μου

Είναι ο επίδεσμος των χθεσινών τραυμάτων μου

Είναι η σιωπή της αγάπης

Ας αλλάξουμε χρώμα,

ίσως κοιτάξεις πιο βαθιά