Λίγο πριν τη δύση…
Έτσι όπως ο ήλιος κλέβει τη σαγήνη της θάλασσας,
σαν χρυσό χαλί φτάνει εμπρός μου
το αποτύπωμα της λάμψης του…
Υπέρλαμπρος βασιλιάς
ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
του Οδυσσέα Ελύτη.
Η θάλασσα, γαλήνια κι ατάραχη,
απολαμβάνει τα χάδια του,
περιμένοντας τη στιγμή εκείνη
που θα τον υποδεχτεί στην αγκαλιά της
σαν στοργική μάνα.
Και φτάνει η στιγμή εκείνη
της αποθέωσης,
της αποκαθήλωσης του ήλιου
από το θρόνο τ’ ουρανού,
η φευγαλέα στιγμή
που ο χρόνος σταματάει…
Μετέωρος κρέμεται
στο μεσοδιάστημα
της γραμμής του ορίζοντα
και της επιφάνειας της θάλασσας,
προτού βυθιστεί στα σωθικά της.
Ακούγεται μονάχα
ο παφλασμός των κυμάτων,
που σπάνε στην ακτή…
Και το χρυσό χαλί του ήλιου
μ’ έχει θαμπώσει
που το κοιτάζω επίμονα
με μάτια πεισματικά,
διάπλατα ανοικτά…
Το μυαλό μου ξεχειλίζει
από τους στίχους του Καρυωτάκη:
« Τ’ αστέρια τρεμουλιάζουνε
καθώς το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει».
**
Αλλαγή πορείας πλεύσης
Κι έρχεται κάποτε εκείνη η στιγμή
που αποφασίζεις
να αλλάξεις πορεία πλεύσης
και σαλπάρεις σ’ ανοικτές θάλασσες
με μια κρυμμένη απαντοχή στ’ αμπάρια.
Αλλιώς τα όνειρα
παραμένουν απωθημένα
κι ανεκπλήρωτα αν δεν τα κυνηγήσεις,
αν δεν περάσεις πάνω από τα χαλάσματα,
αν δεν ανοίξεις διόδους στ’ αδιέξοδα
για να τα φτάσεις.
