Είμαι η Κύπρος /Άντρια Γαριβάλδη

Είμαι ο βυθός που αναδήθηκε στην αγκαλιά της Μεσογείου

Η αλμυρόγλυκη θάλασσα κι ο αφρός του κύματος στην Πέτρα του Ρωμιού

Τα καφεμπλέ βοτσαλάκια στην ακρογιαλιά του παχύ άμμου

Το χνούδι της πρασινάδας κατάκορφα στις παρειές του Τροόδους.

Είμαι το φως στον ορίζοντα όταν σκάει η μέρα πίσω απ’ τον Πενταδάκτυλο

Η ανατολή αγέννητη κι αμύθητη πίσω απ’ την παλάμη του Διγενή Ακρίτα

Ο ηλιοκαμένος κάμπος της Μεσαριάς που ψιθυρίζει την προσευχή του εργάτη

Το καράβι της Κερύνειας  που ξεκουράζεται στο θώρακα  του κάστρου.

Είμαι το ηλιοβασίλεμα πέρα απ΄ την αλυκή με τα φλαμίγκο έξω απ’ τη Λάρνακα

Οι φοινικούδες στη χρυσή παραλία που θα βρεις δίπλα στον ανδριάντα του Κίμωνα

Η ζαχαρένια παραλία της Αμμοχώστου με τις ψάθινες  ομπρέλες

Η Σαλαμίνα του Ευαγόρα που νανουρίζεται απ’ τα σιωπηλά αγάλματα.

Είμαι το ταπεινό κυκλάμινο στον κορμό της Καρπασίας

οι χρυσόχρωμες κιτρομηλιές στον κάτω μαχαλά της Λεμεσού

Η αγέραστη μαρμάρινη κολόνα του  Κουρίου

Το άρωμα  του συκόφυλλου στα μυθικά λουτρά της Αφροδίτης.

Είμαι το εκκλησάκι του Αγίου Επιφανίου στην ακτή της Πάφου

Η σκιά του Αγίου Νεοφύτου στην βουνοκορφή

Τα γεράνια στην αυλή του Αγίου Ηρακλειδίου την ώρα του στοχασμού

Τα γήινο χνώτο της πέτρινης  μονής του Αποστόλου Βαρνάβα!

Είμαι ο ακοίμητος φρουρός  του νησιού, ο Απόστολος Ανδρέας

Το παλάτι της Ρήγαινας των πράσινων καιρών

Ο  αθέατος Άγιος Ιλαρίωνας αναπαυόμενος στο άγγισμα των νεφελών

Η ονειρένια ζαφειρένια θέα του Πέλλα Μπαΐς την ώρα της αυγής.

Είμαι ο θόλος της Φανερωμένης στο βάθος της Λευκωσίας

Η Λαϊκή Γειτονιά με τα φιλόξενα καφενεδάκια και τα σκαλιστά μπαλκόνια

Η Λήδρας, η Ονασαγόρου, η πλατεία Ελυθερίας

Το άσβηστο όνειρο στην παλιά πόρτα του Παγκυπρίου Γυμνασίου.

Είμαι το γνώριμο τιτίβισμα του σπουργιτιού έξω απ’ το σπίτι με το κλήμα στην αυλή

Τ’ ατέλειωτο φτερούγισμα της χελιδόνας πάνω απ’ τη  βαθυγάλαζη λίμνη της Αθαλάσσας

Ο σκοπός της φλογέρας του παππού που φυλάει τα περβόλια του χωριού

Το βλέμμα του νέου που ψάχνει για τις ρίζες του στις θαμπές σελίδες του αλφαβηταρίου.

Είμαι ο ανθός της πορτοκαλιάς στην καρποφόρα κοιλάδα της Μόρφου

Το καλοκαιριάτικο καρπουζοπανήγυρο της Ζώδιας

Η γλυκιά σιγή της ζεστής νύχτας στα μποστάνια

Το σημάδι  της σαύρας στην όχθη του στεγνού ποταμού.

Είμαι η Κύπρος για όσους με ξέρουν από παλιά

Και όσους με γνώρισαν μες στις σελίδες του παλιού βιβλίου

Που δόθηκε στα νιάτα απ’ τους ποιητές

Για να μπορούν να ξαναγράψουν την ιστορία απ’ την αρχή.

Είμαι όλ’ αυτά κι άλλα πολλά…

Όσα δεν είπαμε κι  όσα θα πούμε σαν μνημόσυνο

Ιχνηλατώντας τα σημάδια στην τάφρο δίπλα στα τείχη της πόλης

 Είμαι τ’ ατέρμωνο νησί, η Κυπρία μακάρια γη των δοξασμένων ηρώων!

Άντρια Γαριβάλδη

[Αραχνιασμένα όνειρα] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Αραχνιασμένα όνειρα στολίζουν
το σκουριασμένο χθές
μιας ζωής που αχόρταγα έζησα
Τότε που στέγη ο ουρανός
προστάτευε ότι αγάπησα
και φύλακες τ άγρια βουνά
νανούριζαν τ άγια όνειρα
Μακάρι να γυρνούσαν
τα χαρούμενα χρόνια
που δίχως σκέψη
κάναμε θυσία τα ´πρέπει ´
στα ´θέλω ´ μας
Μα αλίμονον
λιποτάκτες δειλοί της καρδιάς
φέραμε δακρυσμένους καιρούς
Όπου ανατρχίλα
σκορπούσαν τα χέρια
σε ωραία κορμιά
τώρα πληγές ψηλαφίζουν
τα δάκτυλα
Τα θύματα εμείς
οι φονιάδες εμείς
Έτσι κι αλλοιως ξοφλήσαμε

Και μετά σίγησε ο ουρανός (απόσπασμα) / Στυλιανού Παυλίνα

Ήρθε κάποτε η νύχτα 
Για να πει μια καληνύχτα 
φόρεσε τα άστρα για ομορφιά 
και χαμογέλασε στο μισοφέγγαρο από ψηλά 
Η θάλασσα άπλωσε ένα κύμα για να του πει μια καληνύχτα
Και φωτίστηκε η γη με τις ομορφιές της νύχτας μέσα σε απέραντη σιγή!!!

ΖΩΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Γλυκειά η ζωή; Άδικη η ζωή;
Είναι στιγμές ελκυστικές,που θές να τις ρουφήξεις,
μα κάποτε γίνεται άδικη,που θές να τα βροντήξεις.

Ζωή,σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα,γαλάζια και πλανεύτρα,
στα πάνω της ,στά κάτω της,μοιάζει σαν χαρτοπαίχτρα.

Κρατεί χαρές και λύπες κι άδικα τις μοιράζει,
σε άλλους δίνει τις χαρές και σ´άλλους το μαράζι.

Ζωή είναι σαν την θάλασσα,σε παίρνει και σε φέρνει,
πότε είναι ήρεμη και πότε σε παιδεύει.

Σαν την θάλασσα η ζωή που άμα φουρτουνιάζει,
τα κύματα πελώρια ,κανείς δεν τα δαμάζει.

Στο πέλαγος βαθειά άμα σε ρίξει,
πρόσεξε,
το θάρρος σου μην σε εγκαταλείψει.

Μυαλό,καρδιά,κορμί,κρατάς συντονισμένα,
γιά να γλυτώσεις,άπ´τα αφρισμένα κύματα,
που είναι και μανιασμένα.

Μέσ´την φουρτούνα της ζωής,πάντα παλεύεις μόνος,
σκέφτεσαι,συλλογίζεσαι,τα περιττά ,τ´ασήμαντα,
στην πάντα να τα βάζεις,
και πώς θα βγαίνεις νικητής,
αυτό να λογαριάζεις.

Σαν την θάλασσα η ζωή,που άμα γαληνεύει,
γλυκά περνούν οι μέρες σου,τα πάντα ημερεύει.

Και μέσ´το βάθος σαν βρεθείς,με ήρεμη την σκέψη,
όσο κι αν θέλει πονηρά,αυτή να σε πλανέψει,
βλέπεις κατάματα,τι έχει σημμασία,
και όχι τα ανώφελα χωρίς καμμιά ουσία.

Τολμάς να πορευτείς,δύσκολα μονοπάτια,
χωρίς να σκιάζεσαι εμπόδια,κι ας έχουνε κι αγκάθια.
Τολμάς να πορευτείς,πάνω σε αξίες,
και αγαπάς το καθετί χωρίς πλεονεξίες.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ /Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Πώς να διαβάσεις την ψυχή,σεντούκι κλειδωμένο,
εμπειρίες,συναισθήματα ,στα τρίσβαθα της κρύβονται,
εκεί και αποκοιμιούνται και κάπου- κάπου,
σαν θές ξεχνιούνται!
Βιώματα αναπόσπαστα,κομμάτια της ζωής μας,
μπορεί νάναι χαρούμενα,μπορεί και νάχουν λύπη,
Χαρά,θυμός,πόνος,θλίψη νούμερα ταυτότητας,
της κλειδωμένης της ψυχής μας!

Τα μάτια ο καθρέφτης της ψυχής,
που σαν κατάματα κοιτάξουν,
απ´το πυθμένα της ψυχής,όλα τα συναισθήματα,
στην επιφάνεια της λίμνης βγάζουν!

Για κοίταξε κατάματα μέσα στις δύο λίμνες,
θολό το δάκρυ σαν θα δείς,κρύβεται πόνος στην ψυχή,
σκύβεις στη γή το βλέμμα,
να πνίξεις ότι σε πονεί!

Για κοίταξε κατάματα,μέσα στις δύο λίμνες,
η λάμψη το χαμόγελο,θα στείλουν άλλο σήμα,
πώς λόγια και φλόγα τών ματιών,
ταυτίζονται με όλη την ειλικρίνεια!
Στα μάτια τα καθαρά ,τα ξάστερα,
τ´ανείπωτα τα λόγια,παίρνουν μορφή,
τότε μπορείς να τα διαβάσεις σαν μια απλή γραφή!

Τα μάτια ο καθρέφτης της ψυχής,
βγάζουν στην επιφάνεια,συναισθήματα κάθε λογής
λόγια που ξεστομίζονται,ψέματα η αλήθεια,
τα μάτια ο πιο δυνατός επικυρωτής!

Όποιος έχει το χάρισμα τα μάτια να διαβάζει,
τότε έχει το χρυσό κλειδί την ψυχή να ξεσκεπάζει!

ΑΝΟΙΞΗΣ ΝΥΧΤΕΣ / ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

γέμισε η νύκτα μυρωδιές
και χίλιες αναμνήσεις
μνήμες που δεν κατάφερες
στο χρόνο να νικήσεις

μνήμες που γεννηθήκανε
θύμησες που γεννιούνται
την άνοιξη που τα πουλιά
το γυρισμό θυμούνται

άνοιξης νύκτες θεϊκές
νύκτες μου μυρωμένες
με του έρωτα τ αρώματα
γλυκά πλημμυρισμένες

μια φαντασίωση γλυκιά
γεμίζει την ψυχή σου
του έρωτα τα χρώματα
γεμίζουν την ζωή σου

άνοιξης νύκτες θεϊκές
γεμάτες αναμνήσεις
στιγμές γεμάτες χρώματα
γεμάτες συγκινήσεις

ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΓΗ / Χρυσταλέννη Σταύρου

Με τις χούφτες μαζέψαμε τα κομμάτια
του σπασμένου ονείρου μας
στήσαμε  γύρω μας ερείπια με μόνη τη βροχή 
και τον ήλιο να γδέρνει 
τη σιωπή 
πάνω στην άσπρη πέτρα.

Ήταν τόσο ωραίος ο φόβος μέσα στα μάτια σου!
Ένα φόβος χωρίς φωνή και πρόσωπο,
μια μαβιά ηχώ
να βασανίζει τη φαντασία, 
μια λαχτάρα να πεθαίνει 
μες στα αδειανά λυπημένα χέρια σου. 

Δεν έμεινε τίποτα να τραγουδήσουμε!
Ακούω το βήμα μου, 
ηχώ
να με κτυπά καταπρόσωπο
σαν τη βροχή
το πρόσωπο της πέτρας
σαν τον αγέρα ανάμεσα στα μπανανόφυλλα
ξεσκίζοντας σε λεπτές κλωστές
αισθήματα.

Γυμνό βουνό,
που στάθηκες πάνω στ΄ ακροδάκτυλα
να φτάσεις ένα γυμνό ουρανό
και χάθηκες στο πρώτο σύγνεφο!
Αυτή η γη θα μας νικήσει, 
αυτή η παλιά γη, η Γή μας.
Σ΄  αυτά τα χώματα θα παραδοθούμε!
Σ΄  αυτά τα χώματα έχουμε μπερδευτεί
ένα κομμάτι της καρδιας μας, 
ένας ήλιος ολόχρυσος σα δάκρυ. 

Λώρος Φαντάζης (βιογραφικό)

Ο Λώρος Φαντάζης, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κώστα Κλεοβούλου, γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1910 και απεβίωσε το 1992. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1928-1937) και από το 1939  που επέστρεψε στη γενέτειρά του,  άσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Πολύ νωρίς  άρχισε να δημοσιεύει συνεργασίες του σε διάφορα έντυπα της Αθήνας και στη συνέχεια της Κύπρου, ενώ εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε με την κριτική, τη θεατρική επιθεώρηση  και τη μετάφραση έργων αρχαίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Έργα του: 

• Οι διθύραμβοι της μελωδοπλάνταχτης άρπας 1931 
• Δίχως κανένα τίτλον, 1932 
• Σονέττα 1984 
• Μινιατούρες Ποιήματα
• Το χρονικό μιας ζωής : Ποιήματα

Κώστας Καρυωτάκης / Φαντάζης Λώρος

Έλεγος η ζωή, το σθένος, το άσμα,

ωστόσο και της σάτιρας ανθός.

Απ’ την αγέλη ευρύτατο το χάσμα,

ένας παρίας άγρυπνος κι ορθός.

Ο γόος των θεμάτων του το φάσμα,

γι’ αυτό χύνει το δάκρυ του ο κανθός

Δεν διαρκεί το πένθος ένα κλάσμα,

καθώς είναι κι ο πόνος βοηθός.

Κραυγή με πεισιθάνατο ένα χρώμα,

της ύλης της φθαρτής ο σαρκαστής.

Απτός λύτης στο πρόβλημα το χώμα.

Αυτόχειρας κι ας ήταν τόσο νέος

της Μούσας ο καλός τής πιο μεστής,

με τον σταυρό και ποιος ο Κυρηναίος

 =================================

*έλεγος, ο/ ελεγεία, η:

λυρικό ποίημα με θρηνητικό

χαρακτήρα. Στους στίχους αυτούς, ο ποιητής αναφέρεται στην τελευταία ποιητική συλλογή του Κ. Γ. Καρυωτά κη (1896-1928) Ελεγεία και Σάτιρες(1928).

*παρίας, ο: που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας

*γόος, ο:  θρηνητική και σπαρακτική κραυγή.

* κανθός, ο: το σημείο στο οποίο ενώνονται τα βλέφαρα

(μετωνυμικά εδώ: το μάτι)

* πεισιθάνατος: που προτρέπει σε θάνατο

*Αναφορά στον Σίμωνα τον Κυρηναίο, ο οποίος κλήθηκε

να σηκώσει τον σταυρό του Ιησού. Εδώ υπονοείται η

απουσία οποιουδήποτε βοηθού ή στηρίγματος

Αθήνα / Φαντάζης Λώρος

Προσκυνητής και πάλι στην Αθήνα,

στης Αττικής το φως το εαρινό,

κόρος στου νόστου του άγριου την πείνα,

ακόμη κι ένα τάμα ταπεινό.

Πλοίο κι ο μπλάβος πόντος, η καρίνα,

τέλος σ’ ένα ταξίδι μακρινό,

που της καρδιάς ξερίζωσε τη σφήνα

μέσα σ’ αυτού του φέγγους τον κρουνό

Μάρμαρα, που δεν σπίλωσαν αιώνες

πέρα στα θεία μάκρη τ’ ουρανού

κι η δέηση που υψώνουν οι κολόνες.

Γύρω σπέρνει τις ρίζες της η πόλη,

με σφρίγος πρωτομάστορα δεινού

κι εδώ κι εδώ ζητάς αραξοβόλι

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ / Ψαρά Συμεού Παντελής (Ποιητάρης)

Ως πόν’ τ’ αμμάθκια μ’ ανοιχτά τζιαι μπορώ τζιαι κρατώ σφιχτά

την πέννα μου τζιαι γράφω,

τες ρίζες μο΄ ‘ννά μαλλαχώ, ώσπου να πάω να βρεθώ

σσόσιειλα που τον τάφον.

Γιατ’ έν’ γερή κληρονομιά πον έπλασεν άλλην καμνιάν

ρίζαν σαν την δική μας

τζιαι δέτε οπόσιει ζωγραφκιάν στα κάλλη τζιαι στην ομορκιάν

εν έσιει πά’ στην γην μας.

Η Κύπρος έν΄ελληνική τζι οι σπήλιοι μαρτυρούν τα

τζιαι κόβκει που την ξενιθκιάν τζι εν λοαρκάζει όσα δκια

τζι έρκουνται τζιαι θωρούν τα.

Ρωτώ σας ούλλους που γυρόν τούτην την γην που σγάφφουν

χαμαί πά’ στα πατώματα που φεύκουσιν τα χώματα

πκοιαν γλώσσαν έν’ που γράφουν.

Έτσι προιτζιόν που ήβραμεν ο κόσμος αζουλεύκει

τζι εμείς χαλούμεν τα που μιας τα κάλλη της κληρονομιάς

ο νους μας πον δουλεύκει. Τζι ούλλη η γη ν’ αναυρτεί, πάλε που μέσα ‘νν΄ ακουστεί

η Ρωμιοσύνη έν ρίζα,

πόν’ που τες πρώτες ξακουστή τζι αντίς νερόν να κρατηστεί

γαίμαν την εποτίζαν.

Η Ρωμιοσύνη έν’ άρκαστης π’ όπου δικλήσεις έσιει,

τσαλαπατάς τον πους ιλλιεί, μα έντζ’ αρκεί, πάλε πολλιεί έτσι σαν μεν ιβρέσιει.

Φαίδρος Καβαλλάρης: (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε το 1950 . Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Λονδίνο ενώ παράλληλα παρακολούθησε μουσική.  Ασχολείται και με τη ζωγραφική και την ποίηση.

Το 1987 εξέδωσε το βιβλίο ΄Ετη Φωτός.

Συνέθεσε πολλούς κύκλους τραγουδιών που βασίζονται σε έργα κυπρίων ποιητών όπως ο κύκλος Κυπριακή Τραγωδία του Τεύκρου Ανθία, Κυπριακή Συμφωνία, του Θεοδόση Πιερίδη, Τα ΄Ονειρα σου αίμα μου του Δώρου Λοίζου, Της Ελευθερίας και ο Μιγάδας ΄Αγγελος του Λεύκιου Ζαφειρίου.

Έργα του παρουσιάστηκαν σε συναυλίες στο Λονδίνο, Γερμανία, Πεκίνο, Τόκιο, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού

μπορείτε να διαβάσετε σχετικά : http://www.cymic.org.cy/easyconsole.cfm/page/c_profileviewer/c_id/7/lang/el

Περισσότερα για τον Φαίδρο Καβαλλάρη στο παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.cymic.org.cy/easyconsole.cfm/page/c_profileviewer/c_id/7/lang/el

Ρένος Πρέντζας (μικρή αναφορά)

 Ο Ρένος Πρέντζας γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1945. Αγωνιστής, συνδικαλιστής, πολιτικός, δάσκαλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στα «ΝΕΑ», αλλά και αργότερα ως αρχισυντάκτης του «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ» και των «ΠΡΩΙΝΩΝ ΝΕΩΝ».Υπήρξε μέλος για δύο και πλέον δεκαετίες του Πολιτικού Γραφείου της ΕΔΕΚ και βουλευτής Λευκωσίας μεταξύ 1991 και 1996. Απεβίωσε στις 20 Νοεμβρίου του 1998.

Βιβλία: 

Επιμόρφωση Ενηλίκων / 1995

Η συνδικαλιστική Ελευθερία / 1997

περισσότερα: 

https://www.inewsgr.com/147/edek-ekdilosi-mnimis-kai-timis-gia-ton-reno-prentza-pics.htm

http://www.mam.com.cy/el-gr/publishers/?PublisherId=2264

Τα βραβευθέντα Ποιήματα του 1ου Ποιητικού Διαγωνισμού των "Φίλων της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού"

Α΄Βραβείο

ΡΟΠΗ / Στέλλα Μιλτιάδου

Καταπνίγεις τα λόγια σου.

Και μέσα σε αυτό το ατελείωτο ανείπωτο

σπαρταράει το νόημα.

Παλεύει να ειπωθεί.

Χώνεις το νόημα όσο πιο βαθιά.

Σβήνεις κάθε υποψία

βίαια ποδοπατώντας τα ίχνη της υπόνοιας.

Το νόημα αναβλύζει καυτό απ’ το βλέμμα σου.

Μα η φωνή που ξεστομίζεται

-σα μόνη της,

χωρίς να την ορίζεις

ρέπει αλλού

και μπλέκεται μεσ’ την οχλοβοή …

γιατί το απέναντι δεν το αντέχεις.

***

Β΄ Βραβείο

ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ 2017 / Χριστιάνα Καμένου

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε μια Άνοιξη.

Έτσι απλά,

για να συνωμοτήσουμε μαζί της.

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε ένα φως

για να λοξοδρομήσουμε μια φορά

από τα κουμπωμένα πλαίσια

αυτού του νησιού

από τα προδιαγεγραμμένα και αλογάριαστα

αυτά πλαίσια

που κάποια στιγμή πρέπει να διασπαστούν.

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε να αλλάξει επιτέλους

γύρω μας το χρώμα,

να διανύξει το φως μια επιπρόσθετη θέση.

Έτσι απλά,

σαν κάλυψη ή προκάλυψη

του φόβου αυτής της δικαιολογημένης ανασφάλειας

για αυτή την αλλαγή.

Και εμείς εδώ

απλά ενδέχεται

να σωπαίνουμε και να ακροαζόμαστε

τον ήχο που διατείνεται την ελπίδα

τον ήχο που διασπάει επιτέλους

αυτή την επί χρόνια συγκροτημένη δομή.

Και εμείς εδώ

απλά περιμένουμε αυτή τη συνωμοτούσα

Άνοιξη

για το τι επίκειται να φέρει, να επιφέρει

ή να επαναλάβει σε αυτό το νησί

που όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει

με την ιστορία του.

***

Έπαινος

ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ / Παύλος Ανδρέου

Αφιλόξενο σκοτάδι,

κουβαλάς ένα βασανιστικό απομεινάρι,

ανήμπορη σκιά,

πληγωμένη από ένα βέλος ξαφνικά.

Τα βαθιά μυστικά της ψυχής,

θαμμένα σ’ ένα απαραβίαστο χάδι,

οι ορίζοντες των στεναγμών

καίγονται στα ψυχρά κύματα

των περίπλοκων γρίφων της αγάπης.

Με νόμους γραμμένους

στην πέτρα της καρδιάς,

στριφογυρίζει η σκέψη,

σ’ ένα άυλο κάστρο του αέρα,

στα λημέρια του πάθους,

σ’ ένα φιλί του σκότους.

Στα γνήσια εδάφη της ψυχής,

ένα φεγγοβόλο συναπάντημα του νου,

το μελωδικό βασίλειο μοχθεί να θεμελιωθεί,

από χάρη ενός γυμνού νυχτωμένου ονείρου.

Ψέμα που καληνυχτίζει μ’ αγκαλιά,

βαφτίστηκε αλήθεια,

μα έγκλειστη πια

στα δρομάκια της λησμονιάς,

η αγάπη χάνεται παντοτινά.

***

Έπαινος

Η ΕΠΑΙΤΙΣ /Μαρία Κούβαρου

Τραγούδαγε η μάνα μου η γη

το ό,τι σπείρεις θα θερίσεις

Και στο σεκόντο ο πατέρας μου, το σύμπαν,

με νανούριζε με «δούναι και λαβείν»

Κι εγώ, στερεμένη απ’ το δόσιμο

στέκομαι τώρα εμπρός τους -μια επαίτις.

Έχω αδειάσει· δανειστής, με δανεικά επιζώ,

μα

τέρας τυφλό είναι το δίκαιο.

Κι έτσι, ρακένδυτη όπως είμαι,

σέρνομαι και αναμένω

απ’ τα χρωστούμενα,

απ’ τα χρωστούμενα αναμένω επιστροφή.

Στάλα τη στάλα με αφήνει η ζωή

και την αφήνω να μ’ αφήνει,

και όσο στραγγίζει

κι εγώ στραγγίζω.

Στραγγίζω

και αναμένω

δικαιοσύνη.

Μες στο μυαλό μου υπολογίζω

χρωστούμενα, τους τόκους,

και όσα θα είχα για να παίρνω

αν το προνόμιο μας δινότανε

να παίζουμε όλοι ως ίσοι.

Ίσοι προς ίσους. Ίσος προς ίσον. Μα ίσως

ούτε αυτό να μην το μέτρησα σωστά.

Έτσι κατέληξα επαίτις·

και όλο ζητώ

Ζητώ και αναμένω,

Ζητώ, σωπαίνω και αναμένω.

Ζητώ. Γιατί ζητώ;

Πώς απαιτώ να λάβω από τους οφειλέτες μου

όταν κι εγώ η ίδια χρωστώ στον εαυτό μου;

***

Έπαινος

ΛΕΞΕΣΙΝ / Πέτρος Πέτρου

Τώρα τι;

Πρέπει να βρω μονάχα λέξεις να σου πω.

Μα πώς φτιάχνονται οι λέξεις;

Θέλουν αίσθημα κι όνειρα και έρωτες.

Οι άνθρωποι οι δικοί μου

είναι όλοι πλασμένοι από λέξεις.

Μα μαζί σου, λεξιθηρία.

Τις ώρες τις μικρές,

γεύονται την πνοή σου.

Καμία όμως δεν είναι αρκετή για να σε εξιστορήσει,

Καμία να με εξιλεώσει.

Γίνομαι εξίτηλος.

Μα πρέπει να βρω λέξεις να σου πω!

Τα γράμματα του σώματός σου

Οσφρύζεται η ανάσα μου.

Γίνομαι ερωτύλος.

Τελικά, λέξις είν᾽ ἡ ἕλξις …

Στο πάγωμα του χρόνου

ψαχουλεύω τη μορφή σου.

Ψιθυριστά ακούω τάς ἕλξεις μου , ὦ λέξεις

μου:

'Έλα να σ' αγκαλιάσω προτού ξυπνήσω'.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Πού πήγες και θρονιάστηκες κυρά - Κατάθλιψη;
Μπήκες μέσα στην ψυχή και σήμανες την εγκατάλειψη;
Βυθίστηκες από μόνη σου χωρίς να σε καλέσουν,
με άδεια συναισθήματα ,κενό μέσ´την ψυχή.

Νύχτωσε η αν ξημέρωσε,το ίδιο όλα μαύρα,
ο ύπνος είναι ασύλληπτος,σχεδόν όλα τα βράδια.
Στον τοίχο το ρολόϊ,κτυπά,μα θαρρώ σταματημένο,
οι δείκτες του ακίνητοι εκεί αγκυροβολημένο.

Ποιό μαύρο σύννεφο σ´έχει αιχμαλωτίσει;
Ποιά λύπη σε έχει εγκλωβίσει;
και σ´έκανε αδύναμη χωρίς να σου εξηγήσει.
Ποιές αλυσίδες άραγε,σ´έχουν αλυσοδέσει;

Έχεις κλειδώσει,τώρα πια όλες τις αλυσίδες,
έχεις πετάξει τα κλειδιά,και ζείς χωρίς ελπίδες.
Τα χέρια σήκωσες ψηλά,τα μάτια ρίχνεις χαμηλά,
κοίτα μέσ´τον καθρέφτη σου και ζήτησε βοήθεια,
μην κάθεσαι ακίνητος και σούγινε συνήθεια.

Πάλαιψε και εξόντωσε,το ανήμερο θεριό,
που ήρθε και θρονιάστηκε,πριν γίνει το κακό.
Και αν η ζωή είναι δύσκολη,με μαύρες αποχρώσεις,
πάρε παλέτα και χρώματα και φωτεινές θα δώσεις.

Τα θέλω σου,κάνε τα μπορώ,τούς φόβους σου ελπίδες,
και στην ψυχή δώσε το φώς,του ήλιου τις ηλιαχτίδες!
Για σήκωσε το βλέμμα σου,κατάματα για δές,
μέσ´το καθρέφτη κοίταξε,είναι όμορφα,άμα θές.

Σπάσε τις αλυσίδες σου,κυνήγα τα όνειρα σου,
δώσε ελπίδα στην ζωή,με τα όμορφα χρώματα σου!
Μέσ´τον καθρέφτη κοίταξε και ψάξε το παιδί,
ανέμελο και ξέγνοιαστο,
και πάρε το παιχνίδι της ζωής,πάλιν απ´την αρχή.

Πάρτο τιμόνι πιο καλά και κράτα το σφικτά,
γιατί η ζωή είναι μικρή ,γρήγορα μας προσπερνά,
φεύγει η ζωή και χάνεται και πίσω δεν γυρνά!