Κέρμα ασφαλείας / Πάμπος Κουζάλης

Με τα παπούτσια μου τα πρώτα
σήμερα θα πάω βόλτα τους γονείς μου
Θα τους κρατάω απ’ το χεράκι
στράτα στρατούλα
Τώρα που μάθαν να ξεχνούν
να τους θυμίσω πώς με μάθανε
να περπατώ
στράτα στρατούλα
Θα τους κεράσω παγωτό
Μιαν αρμαθιά τραγούδια
Κι ένα κέρμα θα τους δώσω
για ώρα ανάγκης
να τους κρατήσει το παιχνίδι ως το τέρμα

Μικρές απαγγελίες / Πάμπος Κουζάλης

Μονήρης και κατηφής Δεκέμβριος

ζητεί Αλκυονίδα μέρα

για φωτερό σκοπό

***

Ζητείται

αποχαιρετιστήριο βλέμμα

σε παραμεθόριο σκίρτημα

για επείγουσα

σιδηρόδρομη αναχώρηση

***

Σοβαρός κύριος

κυρίως μόνος

ζητεί

για μερική απασχόληση

ανεμοχαρή σκέψη

***

Διατίθεται σώμα

ανεπίσκεπτο

σε άριστη κατάσταση

λόγω αιφνίδιας αναχώρησης

της νιότης του

***

Κερδοφόρος μοναξιά

και πόθος ανεκπλήρωτος

έδωσαν αμοιβαία υπόσχεση γάμου 

***

Ραπτομηχανή ζητά επειγόντως

κλωστή μεταξωτή

για προσαρμογές

σε ρούχα που μεγάλωσαν

μακριά απ’ τα σώματά τους

Αύριο / Πάμπος Κουζάλης

Περίοπτα στην προθήκη τους
οκτώ λογιών στεφάνια
Δάφνη ανθισμένη
νικητές
να στέψει αυριανούς
Περίτεχνα πλεγμένη ελιά
και δυο κλαδιά του πεύκου
Δίπλα, της μέθης ο κισσός
και σέλινο του πένθους
Όποιος κρασί θέλει να πιει
ρόδα για τα μαλλιά του
Κι όποιος περνάει απέναντι
παίρνει λευκά λουλούδια
Μα η Αφροδίτη με μυρτιά
τον έρωτα κυκλώνει
Κι εμένα;
Ποιος ξέρει άραγε
τι στεφάνι θα μου ξημερώσει

Ευμετάβλητο / Πάμπος Κουζάλης

Αν εκπέσουν οι υποσχέσεις μου
και το διπλά υποθηκευμένο σώμα
δεν μπορεί τις δόσεις να πληρώσει
θα εκτυπώσω χαρτονόμισμα ολοκαίνουργιο
χωρίς της όψης σου αντίκρισμα κανένα
Θα εξακολουθήσω κοιτάγματα χρυσού
ν’ αποταμιεύω δίχως σου
μέχρι ν’ αποδείξω πως είναι η γη επίπεδη
Αφού τα βλέπω τα μέλη τα πλεούμενα
να μου μακραίνουν στο χείλος του ορίζοντα
και να κατακρημνίζονται στο σκοτεινό αιδοίο του ουρανού

Γέφυρα / Πάμπος Κουζάλης

Αίφνης

αποτραβήχτηκε η όχθη

η μόνιμα αντικρινή

Αμήχανη η γέφυρα

τείνει την παλάμη στο βυθό

Κλείστηκαν όλοι οι πόθοι οι αυτόχειρες

μαργαριτάρια

σε κελύφη σφραγιστά

Ουδείς αποκρίθηκε

Πώς; / Πάμπος Κουζάλης

Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί φιλούσαμε το ψωμί
που είχε πέσει στο πάτωμα;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί μαζεύαμε τα ομορφότερα λουλούδια
για τον επιτάφιο;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί, όταν κάποιος έφευγε ταξίδι,
ρίχναμε πίσω του νερό;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί στρώσαμε τα κρεβάτια μας
πριν φύγουμε κυνηγημένοι απ’ τ’ αλεξίπτωτα
που πέφταν στην αυλή μας;

Ψυγείο / Πάμπος Κουζάλης

Μακρόσυρτα αλυχτίσματα βγαίνουν απ’ το ψυγείο

Ανοίγω την πόρτα απότομα

Απόλυτη σιωπή

Οι ήρωες ασάλευτοι

κρεμασμένοι απ’ το τσιγκέλι

Όσο είχαν αίμα το ’δωσαν

Στο δάπεδο που χόρεψαν

δεν βρίσκω ούτε σταγόνα

Πάμπος Κουζάλης 

Λάσπη / Πάμπος Κουζάλης

Σπίτι από λάσπη

Ναι

Να το λειώνει η βροχή η καλή μου

Να το πλάθω ξανά

Να ντύνομαι πηλό μέχρι τα μάτια

Να γίνομαι το σπίτι μου

Να με λειώνει η βροχή η καλή μου

Να επιστρέφω στη γη

Να ’ρχονται μυρμήγκια μετανάστες

Μαζί τους σε λαβύρινθους πνιγμένος ναυαγός

Ώσπου να ’ρθει άλλη βροχή

καλή μου

να πνίξει όσα δεν είπαμε

στο φως να βγούνε άγουρες

σταγόνες

να ζυμώσω

Ποιητική Συλλογή: ΣΧΕΔΟΝ 

ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ / Πάμπος Κουζάλης

Ετηλεφωνήσαν μου πως σε ηύρασιν

Κάτω που μιαν ελιάν, είπαν μου

τζι ήταν αλλό θκυο στρατιώτες μαζί σου

Δόξα σοι ο Θεός, λαλώ τους

τουλάχιστον ήταν κάτω που το δεντρόν

τζι εν τους έκρουζεν ο ήλιος τόσον τζιαιρόν

Νερόν είχασιν κοντά τους;

Πάμπος Κουζάλης

Ιατρική Και Λογοτεχνία: Εκδήλωση στο Ιατρικό Μουσείο Κυριαζή στη Λάρνακα την 24η Μαίου 2018

Γιάννος Λαμπής (βιογραφικά στοιχεία)

O Γιάννος Λαμπής γεννήθηκε στη Λεμεσό, Κύπρος, το 1962. Είναι πρόεδρος του «Πολιτιστικού Ομίλου Ζακακίου», Λεμεσού, γραμματέας του Πολιτιστικού Ομίλου « Νέοι Ορίζοντες » και μέλος της γραμματείας της Πολιτιστικής Εταιρείας «Πνευματική Συντροφιά», Λεμεσού. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στον ημερήσιο τύπο, σε διάφορα περιοδικά και ανθολογίες. Θεατρικά έργα του έχουν ανεβεί στη σκηνή από θεατρικούς ομίλους. Έχει διακριθεί και τιμηθεί σε παγκόσμιους και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, μεταξύ των οποίων Α’ Βραβείο διηγήματος από την ΠΕΛ, Α΄ Βραβείο ποίησης από τον Ελληνοαυστραλιανό σύνδεσμο Μελβούρνης, τον Δήμο Σκοπέλου, την Παγκόσμια Αμφικτιονία Ελληνισμού κ.ά., Β’ Βραβείο συγγραφής δοκιμίου από την ΠΕΛ. Εκδοτικό έργο «Ιοκάστη», μυθιστόρημα, 2009, εκδότης «Αναζητήσεις» « Ψάξε μέσα στη σιωπή μου», μυθιστόρημα, 2010, εκδότης «Αναζητήσεις» «Καταραμένο Πάθος», μυθιστόρημα, 2013, εκδότης «Αναζητήσεις» « Search within my silence», μετάφραση του Β’ μυθιστορήματος του στα Αγγλικά, 2013 «Το σημάδι του ταύρου», μυθιστόρημα, 2015, εκδότης «ΟΣΤΡΙΑ» «Αποχρώσεις μοναξιάς», ποιητική συλλογή, 2016 «Οδός ανέμων», ποιητική συλλογή, 2017

[Ψιχαλίζει] / Γιάννος Λαμπής

Ψιχαλίζει
κι η θλιμμένη Ανοιξιάτικη σελήνη κάτι πασχίζει να μου πει,
δεν καταλαβαίνω όμως
και μια ανείπωτη γλυκιά μελαγχολία
σαν μαύρο ρούχο τυλίγει τη δική μου τη ψυχή.
Μου λείπεις
κι εδώ στη ξένη γη που δεν μου χαμογελά κανείς
μου λείπεις ακόμα πιο πολύ,
κλείνω τα μάτια να σε δω
και μέσα απ’ την γκρίζα ομίχλη
προβάλει ο βαρκάρης,
τ’ απλώνω το χέρι κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
μα δεν το παίρνει ποτέ κι όλο απομακρύνομαι,
φτάνω στην απέναντι όχθη κι όταν κοιτάζω πίσω
η θολούρα σχεδιάζει στα μάτια μου
την δικιά σου, οδυνηρά γλυκιά μορφή,
μου λείπεις και δεν ξέρω αν θα μου φτάσει ο χρόνος
κι όμως ήθελα αγαπημένη μου
να σου χαρίσω τόση αγάπη,
όσες είναι κι οι σταγόνες στον ανάμεσα μας ωκεανό.

Ανάστασης ανατολή / Λαμπής Γιάννος

Μη διερωτάσαι αδερφέ, αν σε ξεγέλασαν

τα λούλουδα και τ’ αηδόνια της ¨Άνοιξης

ακόμα περισσότερο μην απορείς που δεν κατεβαίνει ο Εσταυρωμένος,

ανάμεσα μας με μια χούφτα γεμάτη ελπίδα και φως

Ψάξε τον, σίγουρα σε κάποια ρυτίδα πόνου και απόγνωσης έχει κρυφτεί

πάλι ίσως τον βρεις στην αλμύρα των δακρύων ενός μικρού παιδιού

ή μιας μάνας χαροκαμένης, κάποιας αγαπημένης ή αδελφής

Άκουσε, θα αναγνωρίσεις τη φωνή του ανάμεσα

στους σταυρούς που λυγάνε και στις πλάκες που σπάνε,

αφήνοντας τους τάφους ανοικτούς,

κι άκουσε τον καθώς κλαίνε οι πεθαμένοι, βλέποντας σε

σαβανωμένο ζωντανό απ’ τους Ιούδες, με των ανθρώπων τις ψευτιές

Κοίταξε γύρω σου, δεν σε ξεγέλασαν,

κοκκινίσανε οι παπαρούνες, κι ήρθαν κουβαλώντας

στη πλάτη την Άνοιξη, και την κοινωνούν

με κλώνια φτέρης, από Θείο ποτήρι ψηλά στο σταυρό

μεθούν τ’ αηδόνια και υμνολογούν την Ανάσταση

Κρίνος λευκός ας γίνει κ΄η ψυχή μας

κι ας μάθουμε πως είναι ν’ αγαπάς,

πως ευωδιάζουν τα φιλιά στο στόμα

και πως έχει τέλειωμα ο κάθε Γολγοθάς.

Παραίνεση / Λαμπής Γιάννος

Η ποίηση είναι μια ανοιχτή πληγή

Και τα ποιήματα αίμα

Οι στίχοι είναι λεπίδες

Γι’ αυτό, πρόσεχε, μην χαθείς μέσα στη ποίηση, θα σε πεθάνει

Μην διαβάζεις μεμιάς ένα ποίημα, θα πνιγείς από το αίμα

Ένα στίχο μονάχα διάβαζε την μέρα

Μια χαρακιά θα σου χαρίσει που, ίσως,

λέω ίσως, επουλωθεί την επόμενη μέρα

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή " Οδός Ανέμων"

Κι όμως εσύ αγαπημένη μου / Λαμπής Γιάννος

Κι όμως εσύ αγαπημένη μου

κάθε μέρα λούζεσαι, κτενίζεσαι

και μου δίνεσαι σαν όστια

βουτηγμένη σ’ απόσταγμα παπαρούνας

Βασανιστικά σε γεύομαι

ηδονικά, νωχελικά, αργά

σαν θάνατος γεμίζεις τα σπλάχνα μου,

κι ένα δίχτυ βαρύ με αγκαλιάζει

μια πρωτόγνωρη γλυκιά ακινησία

λύνονται τα κόκαλα μου

κλείνουν τα μάτια μου από μια νύστα ασύνορη

κι εγώ εξακολουθώ να σ’ αποζητώ ακόμα περισσότερο