Βροχή / Λαμπής Γιάννος

Ίσως να φταίει που είναι Κυριακή γι’ αυτή την ερημιά

των πεζοδρομίων, ίσως πάλι να είναι κι η βροχή,

αυτή που ώρα τώρα πέφτει μονότονα, κι όλο ψιθυρίζει

σαν κάτι να θέλει να μου πει, αλλά την παραδέρνει

στα κρύα δάκτυλα του ένας τρελός χορογράφος αέρας

κι όλο την παίρνει μακριά και δεν την αφήνει να μου πει

Την βλέπω να μου κτυπά το παράθυρο γράφοντας πάνω στο τζάμι

σε μια γλώσσα αλλόκοτη, όλο σχήματα που συνεχώς αλλάζουν

κι εγώ προσπαθώ να τ’ αποκρυπτογραφήσω αλλά είναι

τόσο ζωντανές αυτές οι λέξεις που δεν τις προλαβαίνω

και μένει στ’ αυτιά μου μόνο ένας ήχος θλιμμένος,

σαν βήματα γνώριμα που όμως δεν με προφταίνουν ποτέ.

Ήρθες ξανά

Ήρθες ξανά 

Εκεί που κόντεψα να συνηθίζω την απουσία σου
μού πες ξανά το σ'αγαπώ κι ανατρίχιασα
συνηδειτοπειώ ,δεν σε ξέχασα
Απλά μια αίσθηση γαλήνης με τύλιγε .
Στον ερχομό σου πάλι φουρτούνα
πάλι το καθημερινό βάσανο μου.
Πάλι η άσβεστη δίψα της καταδικασμένης μου αγάπης

Κι όταν ξανά η σιωπή σκέπασε τον ήχο των βημάτων
που απομακρυνόνταν τότε
ένοιωσα την καρδιά να ξεριζώνεται
κι ας έλπιζε ακόμα στην συνέχεια
Υπάρχει άραγε η συνέχεια για μας ;

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ 

Τιμή μου η αγάπη σου τιμή ο έρωτάς σου
κι αυτή σου η ευθύτητα που μ' έφερε κοντά σου '

Ποτέ δεν λές εσύ πολλά μα μιά σου λέξη μόνο
με βγαζει στα ουράνια και δοιώχνει μου τον πόνο

Στα μάτια σου αγάπη μου σαν βλέπω την αγάπη
μου φαίνεται όλη η γή είναι χαρά γεματη

Μες στην ψυχή μου βρίσκεσαι, να ξέρεις σε λατρεύω
μέσα σε χίλιους μάτια μου εσένανε γυρεύω

αν θέλει κάποτε ο θεός οι δυο μαζί να ρθούμε .
Το θαύμα της αγάπης μας απ την αρχή να ζουμε .

Μαρούλλα Πανάγου 

ΌΜΟΡΦΗ ΚΑΡΔΙΑ

Το όμορφο το πρόσωπο τα βλέμματα τα κλέβει
μα η καρδιά η όμορφη τον πόνο τον γιατρεύει!

Το πρόσωπο το ποθητό μια μέρα θα χαλάσει
μα η ευγενική ψυχή ποτέ δεν θα γεράσει!

Γι αυτό τον χαραχτήρα σου πλάσε τον να αξίζει
και δίδαξε τον την χαρά στους γύρω να σκορπίζει!

Χριστοδούλου Θάλεια

Περνάρης, Άντης (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1903 και απεβίωσε το 1980. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ανδρέας Παυλίδης. Σπούδασε στο Παγκύπριο διδασκαλείο και στη συνέχεια έκανε μετεκπαίδευση  στη φιλοσοφία και στα παιδαγωγικά. Εργάστηκε  ως δάσκαλος και ως καθηγητής . Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. 

Παρουσιάστηκε στα γράμματα για πρώτη φορά το 1931 με την ποιητική συλλογή: Διπλό ξεφάντωμα. 


Έργα του:

• Τραγούδια της θάλασσας (1935, ποιητική συλλογή),
• Ρυθμοί της ζωής (1938, ποιητική συλλογή), Καλλιρρόη (1959, ποιητική συλλογή),
• Έλεγοι και παιάνες (1959, ποιητική συλλογή),
• Ωδές και Μπαλάντες στον Γρηγόρη Αυξεντίου (1960, ποιητική συλλογή),
• Εννέα ποιήματα (1966, ποιητική συλλογή),
• Τα Πάθη τα Σεπτά (1974, ποιητική συλλογή),
• Ιπποκρήνη (1977, ποιητική συλλογή),
• Προσφυγικοί ψαλμοί (1979, ποιητική συλλογή),
• Σωκράτης (1961, θεατρικό),
• Της Τρίχας το γεφύρι (1961, θεατρικό),
•  Στον ίσκιο της γέρικης ελιάς (1962, θεατρικό),
• Η ποίηση στη ζωή μας (1936, μελέτη),
•  Στοιχεία μελέτης και κριτικής λογοτεχνίας (1944, μελέτη),
• Στοιχεία αισθητικής του λόγου (1957, μελέτη),
• Λουκής Ακρίτας, ο λογοτέχνης και αγωνιστής (1973, μελέτη),
• Συνοπτική ιστορία της κυπριακής γραμματείας (1977, μελέτη),
• Αναδρομές (1980, μελέτη),
• Γραμματική της Δημοτικής (1934, σχολικό),
• Ιστορία Ελλάδας-Κύπρου (1958, σχολικό),
• Ανθολογία δημοτικών τραγουδιών (1968, σχολικό),
• Μαθήματα νεοελληνικής λογοτεχνίας (1969, σχολικό) κ.ά.

Το 1978 ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ύμνος της εθνοφρουράς / Περνάρης Άντης

Οι αγωνιστές, οι αγωνιστές,
ήλιος, ψυχή που θάλλει,
στήθια, μπαρούτι και φωτιά,
σκληρό, τα μάτια, ατσάλι.

Μπροστά κι όλο μπροστά προς την αυγή
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη,
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη.

Οι εθνοφρουροί, οι εθνοφρουροί
ήλιος, ψυχή που θάλλει,
στήθια, μπαρούτι και φωτιά,
σκληρό, τα μάτια, ατσάλι.

Μπροστά κι όλο μπροστά προς την αυγή
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη,
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη.

Ο ιδρώτας, πρωινή δροσιά
κι ο πόνος νιο τραγούδι,
για την Ελλάδα, η πληγή,
στα στήθια μας λουλούδι.

Μπροστά κι όλο μπροστά προς την αυγή
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη,
που χαιρετάει τη λευτεριά,
τη λευτεριά σ’ αυτή τη γη.

Η ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ (απόσπασμα) / Περνάρης Άντης

Κρέμασα την καρδιά μου κουρέλι πένθιμο 
στην εξώπορτα του σπιτιού μας. 
Πιο μαύρο κρέπι δεν ήταν 
σε κανένα εμπορικό της οδού Ερμού. 

Τα μαύρα δεν υφαίνονταν με κλωστές, 
υφαίνονται με πόνο και αίμα
κι η καρδιά μου ξεχείλισε κι από τα δυό. 

Πως το κανες μανούλα και ξεκίνησες κι έφυγες, 
πως τό κανες εσύ που φοβόσουνα για μας κάθε αναχώρηση 
ποιος κόρφος τώρα θ΄  αγκαλιάσει τη θλίψη μου
σε ποια ποδιά θα κρύψω το πρόσωπό μου;

........

Νοσταλγία της Αθήνας / Περνάρης Άντης

Καράβι, πώς σε νοσταλγώ, με τον ρυθμό σου τον γοργό

την άπλα του θαλασσινού τού κάμπου να διασχίζεις

και πίσω τούφες τον καπνό –μυχτηρισμό στον ουρανό

που όλο γελάει στο κενόν– άνοιαχτα  να σκορπίζεις!

Καράβι, τώρα από μακριά σε βλέπω να τραβάς, αλιά,

στη χώρα που σαν όνειρο είδα ή σαν παραμύθι

και με τη μαύρη σου θωριά να μου γητεύεις  την καρδιά

που πάει να σπάσει απ’ άπλερη μια πεθυμιά στ’ αστήθι.

Γίνεται η σκέψη μου πουλί που δεν λογιάζει το κλουβί

του χρόνου, και το μάκρεμα του τόπου δεν φοβάται

κι αφήνει το άχαρο κορμί –λες κι αναζήταγε αφορμή–

στου πόθου του ανωφέλευτου την κούνια να κοιμάται,

κάποιες νυχτιές που η ξαστεριά βάφει τη γη μενεξεδιά

και με το στόμα τ’ αηδονιού –τη γλώσσα των ερώτων

που ξέρουν μόνο τα πουλιά– και την τριανταφυλλευωδιά

anch’ io son’ pittore* λέει σαν κάποιος άλλος Τζιότο*.

Και ταξιδεύει ολονυχτίς ποτίζοντάς με μιας πηγής

τ’ αθάνατο νερό που ώς χτες ανίδεος αγνοούσα

και γίνεταί μου ο μυητής κάποιας αιθέριας μουσικής

που μελιστάλαχτα αδονά  τη φτωχική μου Μούσα.

Γοργό καράβι, αλαργινό, πώς δεν με παίρνεις να τη δω

ξανά, να νιώσω γύρω μου την πόλη που λατρεύω

μόνε μ’ αφήνεις μοναχό ν’ ακούω του πόνου τον αχό

και λατρεμένες θύμησες θλιβά ν’ αργαναδεύω;

* Είμαι κι εγώ ζωγράφος

* Τζιότο, ο: ιταλός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας

(1266-1337), κυριότερος πρόδρομος της Αναγέννησης στην Ιταλία.

Λιγόστιχα ... Άντης Περνάρης

Ι

Χειμώνας κατακαλόκαιρα.

'Ολα είναι ψέμα σ΄ αυτό το νησί 

και μόνο αληθινό ο τρόμος.

ΙΙ

Στα χείλη κρέμεται φιλί 

μα η καρδιά μας πέτρα 

Ιπποκρήνη 1977

Δύο ερωτικά χαικού του Άθως Χατζηματθαίου

Όταν μου μιλάς

στη γλώσσα της αγκαλιάς

βγάζω φτερούγες

***

Σ'ενα σου φιλί

σκλαβωσες τις νύκτες μου

μην ξημερώσει

Παναγιώτα (Γιούλα)Ιωάννου Πατσαλίδου

      Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Αυγόρου. Ωστόσο  η καταγωγή της προέρχεται, από την πλευρά του πατέρα της, από τις κοινότητες  Καλοψίδα και Αχερίτου.  Ο πατέρας της δε,  κατάγεται από την ιστορική αριστοκρατική οικογένεια του Ιωάννη Γονέμη.* Η περιουσία της οικογένειας αποσπάστηκε με δόλο από κρατικούς λειτουργούς μεταπολεμικά.

Σπούδασε στην Γαλλία κατά τα έτη 1977-1980, γαλλική γλώσσα και πολιτισμό, ενώ παρακολούθησε Ελληνική Λογοτεχνία σαν ελεύθερη ακροάτρια. Έχει πάρει δίπλωμα στη φωτογραφία αλλά ουδέποτε ασχολήθηκε.  Πρώτευσε παγκύπρια σε εξετάσεις του Κ.Ο.Τ για θέσεις ξεναγών και της Δημόσιας Υπηρεσίας. Συμμετείχε σε παραστάσεις μουσικοχορευτικού συγκροτήματος και δημιούργησε την δημοφιλή καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή ΄΄Νότες και κους κους΄΄σε ιδιωτικό ραδιόφωνο. Ασχολήθηκε επίσης επαγγελματικά με την δημοσιογραφία και αρθρογράφησε στον καθημερινό τύπο της Κύπρου. 

     Έχει εκδώσει έξι Ποιητικές Συλλογές καθώς και βιβλία με  διηγήματα και παραμύθια. Η ποίησή της έχει αποσπάσει διεθνείς και πανελλήνιες βραβεύσεις και έχει συμμετάσχει  σε παγκόσμιες ανθολογίες αφιερωμένες στην  ειρήνη και συνεργασία των λαών. Το τελευταίο της παιδικό βιβλίο  βραβεύτηκε με το Α΄βραβείο  από τον Ε.Π.Ο.Κ ως βιβλίο της χρονιάς 2017.

      Κείμενα της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά , Αγγλικά, Σέρβικα και Αλβανικά.

Έργα της:

• Αγία Νάπα και πέρα / 1994 / Εκδόσεις Επιφανίου (Παραμύθια, Ποιήματα, Διηγήματα) 
• Ιστορίες και Ποιήματα / 2004 / Εκδόσεις Επιφανίου (Παραμύθια, Ποιήματα, Διηγήματα) 
• Το πολυτιμότερο Δώρο / 2011 / Εκδόσεις Οσελότος ( Παραμύθι)
• Πεταλομαζώματα / 2014/ Εκδόσεις Οσελότος (Ποιητική Συλλογή) 
• Παραμυθοτράγουδα (Προσωπική Έκδοση) 
• Παιδικά Ποιημακάκια (Τυπογραφείο Κώνος Λευκωσία) 

*Ο α΄κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας είναι επίσης γόνος της οικογένειας Γονέμη και παππούς του παππού της από την κύπρια μητέρα του Αδαμαντίνη Γονέμη.

Επίσης σύμφωνα με ιστορικούς από την ίδια οικογένεια καταγόταν ο Βασιλιάς της Φραγκοκρατίας Ιάκωβος Γονέμης και η Βασίλισσα της Ενετοκρατίας Αικατερίνη Κορνάρο. 

«Τα Θεμελιώδη Ερωτήματα της Μεταφυσικής».Διάλεξη Ομιλητής: Δρ. Κλείτος Ιωαννίδης - 13 Μαρτίου, 2017

Ο Πολυχώρος Λόγου και Τέχνης 

ΡΟΕΣ 

σας προσκαλεί 

στη διάλεξη του Δρα Κλείτου Ιωαννίδη 

με θέμα «Τα Θεμελιώδη Ερωτήματα της Μεταφυσικής» 

τη Δευτέρα 13 Μαρτίου, 2017 και ώρα 7.00μ.μ.

Είσοδος: 8 ευρώ με κρασί, καναπεδάκια και μουσική

Δηλώσεις συμμετοχής και προκρατήσεις 

στα τηλ. 99651799/ 22250652 

λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων.

http://roes.com.cy/index.php/el/ekdiloseis/item/71-dialeksi-ta-themeliodi-erotimata-tis-metafisikis-kleitos-ioannides-13-martiou-2017

ΦΛΟΓΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ / Πατσαλίδου Ιωάννου Παναγιώτα (Γιούλα)

Απ΄τα μυθικά τα χρόνια

στέκουν φάροι φωτεινοί

της αγάπης της φιλίας

Πέλοπας και Ηρακλής.

Και η φλόγα που ανάβει
στης Ολυμπίας τον βωμό
για τον δρόμο που χαράξαν
είναι πυξίδα των λαών.

Λεβεντονιοί λεβεντονιές

με συνέπεια φθάνουν πάλι
απ΄του ντουνιά τις γειτονιές
ν΄αγωνιστούν για το στεφάνι.

Με φιλία και αγάπη
μες το στάδιο ξανά
θα παλαίψουν για ειρήνη
και παγκόσμια χαρά.

Από την βραβευμένη παιδική συλλογή ΄΄ Παραμυθοτράγουδα΄΄

. Α΄βραβείο Ε.Π.Ο.Κ . ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2017.

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ / Πατσαλίδου Ιωάννου Παναγιώτα (Γιούλα)

Στο προαύλιο της γνώσης ψηλαφώ
αναμνήσεις της ανεμελιάς μου.
Κι΄ο ευκάλυπτος ο άγρυπνος φρουρός
στα καρδιοχτύπια τα δειλά μου,
αποτινάσσει το πένθος του ο ορφανός.
Θροίζοντας τα φύλλα με προυπαντίζει.

Γόνε του θυμού της αδικίας .
Γόνε του διωγμού και της πικρίας
σαν να΄ταν η ψυχή σου ΄΄ενα χαρτί
σβήσε τα αμέτρητα γιατί.


Για τα εγκλωβισμένα όνειρα σου κλάψε.
Και την επιστροφή σου τώρα θάψε.
Μου ψιθυρίζει κι΄ύστερα δακρύζει.

Οι αρχαίοι μου πατέρες με οργή,
αποζητούνε την χαμένη περηφάνεια
και μέσα απ΄του εχθρού την φυλακή

θρηνούν για της φυλής τους την κατάντια.

Στην Σαλαμίνα κύμα δροσερό

να προδίδει τα καμώματα ντροπής μας.

Μ΄ένα φλοίσβο μοιρολόι γοερό

στον Ευαγόρα τον πατέρα οδηγητή μας.

Της γενιάς μου η ανανδρία και η ορφάνια

το ένδοξο χαρίζει παρελθόν

λάφυρο μιας ανάξιας περηφάνιας

στο βάρβαρο το χέρι το εχθρικό.

Γιώργος Πετούσης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Γιώργος Πετούσης γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1943.  Απεφοίτησε το Λανίτειο Γυμνάσιο, κλασσικό τμήμα. Επαγγελματικά ασχολείται με το εμπόριο. Έλαβε μέρος στον αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Από πολύ νωρίς γράφει ποίηση και ποιήματά του δημοσιεύονται σε νεανικά περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας και σε εφημερίδες της Κύπρου. Σαν λογοτέχνης, υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου της οποίας για μια περίοδο είχε εκλεγεί μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο. Παράλληλα είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών – Ελλάδος και τυγχάνει από τα πρώτα μέλη του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων, ΡΕΝ.

Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας. «Νέα Εστία», «Πνευματική Κύπρος», «Ακτή», «Άνευ», «3η χιλιετία», «Νέα Εποχή», «Πνευματική Ζωή», στο ελλαδικό φοιτητικό περιοδικό «η Δράση μας» κ. ά.. και έχουν περιληφθεί σε Πανελλήνιες Ανθολογίες. Μέρος της ποίησης του έχει μεταφραστεί   στα αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, σέρβικα και ρουμάνικα. Το 2009 η ποίησή του έχει συμπεριληφθεί σε δίγλωσσο Ανθολόγιο ποίησης (Αγγλικά – Ιταλικά ) το οποίο εκδόθηκε στην πόλη Πεσκάρα της Ιταλίας με μεταφραστές καθηγητές του Πανεπιστημίου της πόλης και με επιλογή ποιημάτων, ξένων και Ιταλών ποιητών από την ποιήτρια και καθηγήτρια Στέφκα Σμιτράν, του ίδιου Πανεπιστημίου.

Ποιητικές Συλλογές

α. «Στον ίσκιο του θανάτου», Λεμεσός 1977.

β. «Ενόραση», Λεμεσός 1980. 

γ. «Επώδυνη  καταβύθιση», Λεμεσός 1995.  

δ.«Νήσος τις εν κινδύνω», Λεμεσός 2003.

ε. «Τέλος χρόνου».[ανέκδοτη ποιητική συλλογή]  

πηγές: http://www.ellvm.org.cy/

ΓΟΝΑΤΩ / Πετούσης Γεώργιος

Γονατώ αδερφέ μου Σπύρο, στο σωρό των ηρώων 

να σ΄ αγκαλίασω. 

Γονατώ, αδερφέ μου Σπύρο και ματώνουμαι απ΄ το αίμα σου. 

Απ΄ το αίμα όλων σας, νεκρά μου αδέρφια. 

Κάποτε, θυμάμαι, σε χάιδευα 

- πιό μεγάλος εγώ - στην παιδική σου κούνια 

κί εσύ ιρίδιζες χαμόγελα ευτυχίας. 

Σήμερα πάλι σκύβω να σε χαιδέψω στο πρόσωπο. 

Στα δέκα μου δάκτυλα παγώνει το αίμα, 

με την πρώτη αφή της ολύμπιας μορφής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα το άλυκο αίμα της βαθειάς αιμάτινης πληγής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα η αγάπη γυάλινη-εξωγήινη στη ματιά σου να με κοιτά. 

Πόσα φιλιά , αδερφέ, θα θέλατε να σούδινα. 

Πόσα φιλιά κι ΄αγκαλιάσματα. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μικρός. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μεγάλος. 

Δε στάδωσα, για να τα δώσω μαζεμένα 

στο μικρό σου γιό των έντεκα ημερών που ξεψυχώντας 

μας άφησες. 

Το ακριβό υποκατάστατό σου...