Χατζηγιάννης Ττοουλή Κυριάκος (Βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στην Αχερίτου στις 25 Αυγούστου 1905 και απεβίωσε στις 13 Μαρτίου 1995. Γονείς του ήταν ο Ττοουλής και η Χριστίνα. Ασχολήθηκε με τη Γεωργία  Τα ποιήματα του ήταν κυρίως ερωτικά.

«Η πτώσις των Ιωαννίνων»

....

Τρεις μήνας κάμαμεν εκεί πολιορκίαν

μέραν και νύκτα είμεθα πρόχωμα κατοικία.

Οι Τούρκοι πάνω στο βουνό και οι Έλληνες ‘πο κάτω

έριχναν τες οβίδες των ματαίως μεσ’ τον κάμπον.

Επίθεσιν πάνω σε επίθεσιν έκαμνον οι ευζώνοι

και ήταν αδύνατον ποτέ μαζί να πάμεν όλοι.

Ο Κωνσταντίνος Βασιληάς στ’ άλογόν του καβαλλάρης

εγύριζεν τα στρατεύματα που μιαν μεριάν ως άλλην.

Εσκέφθηκεν με τεχνασμόν και με πολλήν σοφίαν

να καταστρέψη τον εχθρόν από την κοινωνίαν.

Εσκέφθη στρατηγήματα και έκαμεν νέον δρόμον

και έβγαλεν πυροβολικόν και εύρεν ευθύς τον στόχον.

Και εις τες 18 Φεβρουαρίου μήνα

εδόθη γενική επίθεσις σ’ όλα τα στρατηγεία.

Και τρεις ημέρας διήρκεσεν η επίθεσις κι η μάχη

και πλείστοι κατεστράφησαν εις την Αετορράχην.

Ο Σαπουντζάκης αρχηγός κάμνει πολιορκία

με τέσσαρα συντάγματα σ’ αυτήν την εκστρατείαν.

Συντάγματα ευζωνικά είχεν μονάχα τρία

και δεν μπορούσε ο δυστυχής να φάγη τα θηρία.

Νύκταν και μέραν έκαμνον έφοδον οι ευζώνοι

και εβαστούσαν την γραμμήν με μόνον μίαν ζώνην.

....

πηγη:http://papapolyviou.com/2013/02/21/enas-kyprios-ethelontis-poiitaris-gia-tin-poliorkia-kai-tin-apeleutherwsi-twn-iwanninwn/

Χαρικλέους ή Χαρικλείδης Κωνσταντίνος (βιογραφικά στοχιεία)

Ο Χαρικλέους ή Χαρικλείδης Κωνσταντίνος υπήρξε λαικός ποιητής της Κύπρου. Καταγόταν από το Καιμακλί της Λευκωσίας.  Γεννήθηκε το 1888 και πέθανε στη Γαλλία το 1962.  Ήταν οικοδόμος στο επάγγελμα. Πήρε μέρος στους βαλκανικούς αγώνες. Πολύ γνωστή η ποιητική του φυλλάδα: «Η πτώσις των Ιωαννίνων» (Λευκωσία: Τυπογραφείο της «Ελευθερίας», 1913).

Χαραλάμπους Ανδρέας του Παύλου (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Χοιροκιτία το 1941. Η οικογένειά του μετοίκισε στην Ορμήδεια όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός. Έβγαλε το Δημοτικό σχολείο της Κοινότητας και στη συνέχεια φοίτησε για τρία χρόνια στο Παγκύπριο Λύκειο της Λάρνακας. Για βιοποριστικούς λόγους έκανε διάφορες εργασίες. Ποιήματα άρχισε να γράφει στην ηλικία των 66 χρόνων, γύρω στο 2007. Εκτός από την ποίηση ασχολείται και με την ξυλογλυπτική. 

Ττάκας Δημήτρης (αναφορά)

Ττάκας Δημήτρης : Ποιητάρης της Κύπρου

Τρικωμίτης Γεώργιος Β. (αναφορά)

Τρικωμίτης Γεώργιος Β. Ποιητάρης της Κύπρου από την Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου Σπαθαρικού. 

Ποίημα του Κώστα Τρίγγη

Σηκωθηκα χαραματα
τζιαι εκατσα στην αυλη μου
για να μετρησω τες χαρες
τες πικρες της ψυσιης μου

τζιαμε που συλλογιζουμουν
τζι αρκεψα τζιαι μετρουσα
ενιωσα μεσα μου φωδκια
μια ζαλη τζιαι πονουσα

ειπα του πλαστη ημαρτον
δωσμου τζιαι λλιην αμαντα
κριμα ενη τζι αδικον
να βασανιζης παντα

ενα αστερι μακρινο
μα κατοδκιον που ταλλα
το φως του ηταν λλιοστον
σαν της βροσιης μια σταλα

που πανοδκιον μου σταθηκε
θωρη με τζιαι γελα μου
εμενα σιερετα
τζιαι ερκετε πιο κοντα μου

λαλει μου δικλα δε
κοντευκη να ανατηλη
ερκετε ο ηλιος φωτεινος
το φως του να σας στηλη

να σας φωτιση τες ψυσιες
με τες χρυσες του αχτιδες
να σας γεμωση τες καρκιες
με ενα σωρο ελπιδες

ετσι τζιαι εσου να καρτερας
στον πλαστη να ελπιζης
τζιαι τα καλα μα τζιαι κακα
να τα καλωσοριζης

οσα εσουνη εζησες
τζιαι βιωσες να ξερης
για τζιηνα που εχαρηκες
αλλα τζιαι υποφερης

τουτα ενη η ζωη
τζιαι δκιουσου εσε αξια
καμνουσε εσενα ποιο καλον
με γνωση τζιαι σοφια

ο αδρωπος εις την ζωη
εν τα βιωματα του
μαθηματα παθηματα
τα κατορθωματα του

το ριζικο τζιη μοιρα του
ενη το πεπρωμενο
του καθενος το μερτικον
κωστη μου ε γραμμενο

[εμενα τα ποιηματα ]

εμενα τα ποιηματα
στασσουν φαρματζιη πονο
για τα σαρατζια της ζωης
τζι οσα μας δκια ο χρονος

ενεσιη πλασμα στη ζωη
να μεν ενεσιη ενα τερτι
μαραζι μεσα στην ψυσιη
πονο να τον παιδευκη

τζιαι επομαυρησαν οι καρκιες
οπως που να καηκαν
σαν τον κατραν γινηκαση
στραντζιησαν ποβκαρτηκαν

δεν θα βρης πλασμα να γελα
κλεει για το δικον του
για τον δικο του γολγωθα
τζιαι τον βαρη σταυρον του

οπου τζι ανησε ηλιε μου
εσου θα ξημερωσης
καρτζιην μου εμενα θα σταθης
τζιαι εμενα θα με νιωσης

θα αναψης σαν την αστραπη
τζιαι θα φανερωθης ομπρος μου
να μ αττιμιζης εσου την πικρα μου
τον πονο τον δικο μου

μα πιαννω που την αυρα σου
τζιαι την δικη σου αχτιδα
τζιαι την καρκια τζιαι την ψυσιη
γεμωννω εγιω με ελπιδα

κωστας τριγγης 

Τζαπούρας Χριστόδουλος (αναφορά)

O Τζαπούρας Χριστόδουλος υπήρξε ποιητάρης της Κύπρου. Γεννήθηκε στη Κοινότητα  Κρήτου Τέρρα το 1846 και απεβίωσε το  1915. 

Μαρίνα Τακκίδη: Η Ποίηση για μένα είναι ανάγκη…………….. Είναι όλα αυτά που έχω μέσα μου, βαθειά στην καρδιά μου, στη ψυχή μου ……………..

Γεννήθηκε το 1939 στο Ριζοκάρπασο. Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια και αναγκάστηκε σε ηλικία 21 ετών το 1960  να μεταναστεύσει   στην Αγγλία μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς της, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.  Φύση ρομαντική, η ποίηση την κέρδισε και την υπηρετεί πιστά με απλότητα και λαϊκή στόφα.  Οι στίχοι της προδίδουν την απέραντη αγάπη της για την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κύπρο, τον Ελληνισμό και εκφράζουν τον άσβεστο πόθο της επιστροφής .  Μετά από 40 χρόνια στην ξενιτειά, επέστρεψε στη Μεγαλόνησο  στις 1^ο Αυγ του 2010. Από τότε,  γράφει ασταμάτητα και η πέννα της , αγαπητή στους συγχωριανούς της, της χαρίζει στιγμές ανείπωτης χαράς.  Κατορθώσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί της και ύστερα από σύντομη συνομιλία, η κα Μαρίνα απάντησε στις ερωτήσεις μας,  ανοίγοντας την καρδιά και τη ψυχή της.

Την ευχαριστούμε πολύ!

1.     Γεννηθήκατε πριν από 75 χρόνια στη περιοχή της Καρπασίας. Μπορείτε να μας  μεταφέρετε νοερά στην γενέτειρά σας και να μας περιγράψετε την καθημερινότητά αλλά και σημαντικά γεγονότα της ζωής σας πριν αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε την Κύπρο και να μεταναστεύσετε στην Αγγλία;

     Από το χωριό μου , το Ριζοκάρπασο έφυγα πριν από τον πόλεμο του 1974. Έφυγα στις 3 Αυγ του 1960, μαζί με τον τρίτο στη σειρά αδελφό μου για την Αγγλία και εγκατασταθήκαμε στο Λονδίνο. Να αναζητήσουμε μια καλύτερη μοίρα. Μια καλύτερη ζωή. Ο πατέρας μου είχε ήδη πεθάνει, ήμασταν μια πολυμελής οικογένεια, 5 παιδιά. Ο μεγάλος μου αδελφός, είχε  μεταναστεύσει το 1953. Ο πατέρας μου ήταν πρεσβύτερος στην Εκκλησία και είχε την ευτυχία, τουλάχιστον πριν πεθάνει να στεφανώσει τον πιο μεγάλο αδελφό μας αλλά και να βαφτίσει το πρώτο του εγγονάκι. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά του. Όπως σου είπα, ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια και ζούσαμε με τον μισθό του πατέρα μου που την εποχή εκείνη ήταν μόλις 5 λίρες τον μήνα. Είχε βέβαια και τα τυχερά του ως πρεσβύτερος. Σκεφτείτε όμως ότι έπρεπε να ζήσουμε 7 άτομα. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε με τον αδελφό μου στην Αγγλία και αργότερα μας ακολούθησε και ο παντρεμένος αδελφός μας.

2.     Το 1960 λοιπόν σε ηλικία 21 ετών  πήγατε με την οικογένειά σας στην Αγγλία.  Δεν ακολουθήσατε σπουδές. Από την μια η φτώχεια και από την άλλη ο αγώνας για την επιβίωση σας στέρησαν την δίψα για μάθηση. . Μας είπατε όμως ότι πήγατε σχολείο μέχρι και την Πέμπτη τάξη.

     Ο πατέρας μου πέθανε την 1^η Μαίου του 1960. Μετά όπως σας είπα, έφυγα μαζί με τον αδελφό μου στην Αγγλία. Μέχρι και την Τετάρτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου, θυμάμαι πως ήμουν αριστούχα μαθήτρια. Πολύ καλή. Στην Πέμπτη όμως τάξη  συνέβη κάτι αναπάντεχο. Από τις 35 μαθήτριες της τάξης, μόλις 5 προβιβαστήκανε ενώ οι υπόλοιπες 30 έμεινα στην ίδια τάξη. Μέσα σε αυτές ήμουν και εγώ. Η μητέρα μου όπως ήταν φυσικό θύμωσε πολύ. Όμως προχώρησε ακόμα παραπέρα και δεν μου άφησε να πάω ξανά στο σχολείο. Με αποκάλεσε ψεύτρα, μου φώναζε ότι δεν διάβαζα γι  αυτό και έμεινα στην ίδια τάξη. Το πρόβλημα όμως ήταν αλλού.   Η δασκάλα μας είχε ξεμυαλιστεί με κάποιο συγχωριανό μας , έμεινε έγκυος και ξέσπασε στην δουλειά της με κακά αποτελέσματα για όλους μας.

       Η Διευθύντρια του σχολείου αντέδρασε. Ήρθε στο σπίτι παρακάλεσε την μητέρα μου να με στείλει ξανά στο σχολείο αλλά δίχως αποτέλεσμα. Μάλιστα είπε στην μητέρα μου να με στείλει στην προγυμνασιακή εκπαίδευση αλλά ήταν ανένδοτη. Η μητέρα μου επέμενε πεισματικά στο όχι της. Αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ.

3.     Η ποίηση όμως σας κέρδισε. Από μικρή γράφατε ποιήματα. Οι δικοί σας, το περιβάλλον που ζούσατε το γνώριζαν αυτό;  Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με την ποίηση;

      Ναι! Η Ποίηση μου άρεσε πολύ.  Έγραφα, τα διάβαζα τα ποιήματά μου, ξανά και ξανά. Μου άρεσε τούτο. Οι δικοί μου δεν ήξεραν τίποτα. Εξάλλου τα κρατούσα μόνο για μένα.  Από την φύση μου ήμουν και είμαι ρομαντική. Νομίζω πως και αυτή η διάθεση  μαζί με την μικρή φαντασία που διέθετα με οδήγησαν στην αγκαλιά της ποίησης.  Με ενέπνεε το περιβάλλον μου: Η Φύση, η Θάλασσα, το βουνό, όλα αυτά…..

4.                 Θα θέλατε να μας πείτε τι σημαίνει ποίηση για εσάς;

Η Ποίηση για μένα είναι ανάγκη.  Είναι μια μεγάλη ανάγκη έκφρασης . Είναι όλα αυτά που έχω μέσα μου, βαθειά στην καρδιά μου, στη ψυχή μου και δεν μπορώ να τα πω αλλιώς παρά με στίχους.  

5.     Τα ποιήματά σας είναι ποτισμένα από την αγάπη σας για την Πατρίδα, την γενέτειρά σας. Μιλάτε συχνά για ελευθερία, ειρήνη, επιστροφή. Αλήθεια πόσο εφικτό είναι αυτό ή κανακεύατε την ελπίδα και το όνειρο μήπως και γίνει πραγματικότητα;

        Έτσι εκφράζεται η αγάπη μου, με την ψυχή μου για τον τόπο μου, το χωριό που γεννήθηκα, για την πατρίδα μου, για τους ανθρώπους  της, για τους συγχωριανούς μου. Αγαπώ τον τρόπο που ζούσαμε, που ζούμε. Τα ποιήματά μου μιλούν πάντα για τον πόθο της επιστροφής, για την μεγάλη εκείνη μέρα που θα ζήσει ο κάθε πρόσφυγας. Εκείνα τα χώματα, είναι ελληνικά, είναι δικά μας χώματα, όχι τούρκικα.

Ναι το όνειρό μου είναι να δω την Κύπρο ενωμένη και ελεύθερη. Να πάω στο χωριό μου, στο σπίτι που γεννήθηκα και τότε ας πεθάνω ήσυχα και ευτυχισμένα. Αυτή είναι η κρυφή μου επλίδα, το δικό μου όνειρο.

      

6.     Έχετε γράψει πάνω από 1000 ποιήματα. Όπως και να το δει κανείς είναι μια κληρονομιά. Έχουν δημοσιευτεί σε κάποια περιοδικά, εφημερίδες; Σκεφτήκατε ποτέ να τα εκδώσετε; Αν όχι όλα τουλάχιστον ορισμένα ύστερα από κάποια επιλογή που θα γίνει;

      Έχω γράψει πάρα πολλά ποιήματα. Αν είναι χίλια; Ίσως και παραπάνω. Δεν έκατσα ποτέ να τα μετρήσω.  Δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ σε εφημερίδες ή περιοδικά της Κύπρου. Φυσικά και θα ήθελα να εκδοθούν  αλλά τώρα λόγω  οικονομικής  κρίσης είναι αυτό αδύνατο. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια δεν μπορώ να δουλέψω, πάσχω από  διαβητική νευροπάθεια και ακολουθώ σχετική θεραπεία. Το κόστος της θεραπείας είναι υψηλό και δυο εγχειρήσεις που έκανα με πήγαν αρκετά πίσω οικονομικά. Είμαι 75 χρονών, και σε λίγο μπαίνω στα 76. Γεννήθηκα το 1939! Τι άλλο να περιμένω;

7.     Οι συγχωριανοί σας πως σας αντιμετωπίζουν ; Έχουν να κάνουν με μια λαϊκή ποιήτρια της Κύπρου; Αισθάνεστε έτσι εσείς;

      Με τους συγχωριανούς έχω πολύ καλές σχέσεις. Μ΄ αγαπούν και εγώ τους  εκτιμώ αφάνταστα. Πιστεύω να είμαι και εγώ αγαπητή μέσα από τα ποιήματά μου.

8.     Ασχοληθήκατε καθόλου με την γραφή τσιατιστών;  Αν όχι γιατί ; Αν ναι μπορείτε να μας στείλετε κάποιους στίχους στα τσιατιστά;

  

 Τα τσιατιστά με απασχόλησαν πολύ λίγο. Έγραψα κάποιους στίχους, άρεσαν αλλά μέχρι εκεί.

πεγω ειμαι καρπασιτησσα

 και με καρδια μεγαλη

και το χρκο μου εχωτο

κωρονα στο κεφαλη 

9.     Διαβάζετε σύγχρονους Κύπριους Ποιητές; Έχετε ξεχωρίσει κάποιους από το σύνολο των ποιητών της Μεγαλονήσου; Πιστεύετε στις δυνατότητες τις Κυπριακής Ποίησης

     Δεν έχω διαβάσει ποιήματα από τους μεγάλους ποιητές της Κύπρου. Λαϊκούς  ποιητές στο διαδίκτυο έχω διαβάσει τον Χαμπή Αχνιώτη , τον Κυριάκου Τριχινά και ορισμένους άλλους. Πιστεύω στην δύναμη της Λαικής  Κυπριακής Ποίησης.  Βγάζει όλη την δύναμη του λαού μας.

10.    Το πρώτο σας μεγάλο ποίημα αναφερότανε στον Γρηγόρη Αυξεντίου αλλά και στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Γιατί; Οι αγώνες που έδωσαν για την Κύπρο ήταν αυτές που σας ενέπνευσαν;

            Δεν γνώριζε τίποτα για την ζωή του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ζήτησα από το σωματείο που ανήκα να μου φέρουν πληροφορίες για την ζωή του. Εφημερίδες.  Έκατσα διάβασα για την ζωή του και κατάφερα να βγάλω το ποίημα. Ύστερα, θυμάμαι πολύ καλά, μου ζήτησαν να κεντήσω τη σημαία του σωματείου με χρυσά γράμματα και να πάμε στην υποδοχή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που επέστρεφε από την εξορία του στις Σεϋχέλλες. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα γιατί έπρεπε να παραδώσω την σημαία στις 5 το πρωί.  Ήταν μοναδικές στιγμές. Δεν  υπήρχαν θέσεις  πουθενά, αλλά εμένα με πήραν μαζί τους αφού είχα κεντήσει την σημαία.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα για τον Γρηγόρη Αυξεντίου:

Στον θρυλικό Γρηγόρη Αυξεντίου

Τιμή σε σένα Γρηγόρη μας δαφνοστεφανομένε σε σένα τιμή

Του Μαχαιρά Σταυραετέ ανάθρεμμα της Λύσης

Για την πατρίδα πόθησες το αίμα σου να χύσεις

Επειδή ένας προδότης ένας άθλιος φονιάς

Θέλησε για να λουμήσει μες τα χέρια του παράς

Έτρεξε για να προδώσει ονόματα τόσο ιερά

Και αυτά κατοικούσαν στα βουνά του Μαχαιρά

11. Πιστεύετε ότι σήμερα αγωνιζόμαστε με άλλα μέσα βέβαια,  αλλά το ίδιο δυναμικά για την Κύπρο μας

     Δεν νομίζω , αν και δεν θέλω να το πιστέψω , ότι είμαστε ενωμένοι όσο παλαιότερα. Γίναμε χίλια κομμάτια, δεν είμαστε όπως παλιά

12.         Ζείτε στην 8η δεκαετία της ζωής σας. Ζήσατε μια ενδιαφέρουσα ζωή όσο καταλαβαίνω δηλαδή, μέχρι και σήμερα. Μέχρι πότε θα έχετε το κουράγιο να γράφετε. Ο ποιητής δεν σταματά ποτέ;

Όσο η καρδιά μου θα χτυπά ,δεν θα σταματήσω ποτέ να γράφω και να εκφράζομαι μέσω των στίχων. Να γράφω για τον τόπο μου, για το χωριό μου για ότι αγαπώ, για τα παιδιά μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου.  Όσο έχω μέσα μου αυτό τον παλμό, αυτό το κουράγιο θα συνεχίζω……..

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στις σελίδες σας. 

ANΘΡΩΠΕ....

Ζησε ανθρωπε μου στην ζωη

Παντα με καλωσυνη

Τιμιος και αξιωπρεπης

Να σ’ουχουν εμπιστοσυνη

Αγαπα τον πλησιο σου

Και διξε καλοσυνη

Να σάγαπυν να σ’εχτημου

Ολη ρωμαιοσυνη

Αγαπησε τον γερωντα

Και διξε του καλοσυνη

Στη τελευταια του πνοη

Δωστου νερο που πιννη

Στο δρομο της η γεροντησσα

Χριαζετε βοηθεια για να σταυρωση δεν βλεπει

Αυτο ειναι αληθεια

Και ενα μωρο στο δρομο σου

Αν βρεθη μπροστα σου βοηθησε το να σταθη

Στα αχναρια τα δικα σου

Δωσε του χερι να σταθη στο πλαει σου να ζηση

Και ο θεος απο ψιλα εν να το ευλοηση

Δωστου ενα χαμογελο

Το χαδι του πατερα και σκουπισε τα ματακια του

Που κλαινε νυχτα και μερα

Βοηθησε το με στοργη να ζεσταθη καρδια του

Να μην παρη δρομο κακο

Γυνε πατερας και αδελφος γυνε παππους γιαγιατου

Θα στο πληρωση ο θεος

Οταν θα πας κοντα του

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ

Κυταζω τ’αστρα τ’ουρανου

Και βαζω στο μυαλο μου

Αραγε τ’αστρο που θωρω

Θωριτο το χωρκο μου?

Αστρο μου σε παρακαλω

Φωτιζε το χωρκο μου

Προσεχε σε παρακαλω

Ουλους τους χωρκανους μου

Το αστρο συγγινηθηκε

Και μ’ουπε θα το κανω

Οσο εσυ προσευχεσε

Τζιε εγιω δεν θα πεθανω

Γιατι δουλεια μ’αναθεσες

Τζιε πρεπη να την καμω

Εμεις τα αστρα καμνουμε

Αυτα που μας ζητουνε

Φταννη να ειναι αγαπητα

Αυτα που θα μας πουνε

Και να τους πης αστερι μου

Πως ειμαι στο πλευρο τους

Καθε στιγμη καθε λεπτο

Τους εχω στο μυαλο μου

Δωσε τους την αγαπη μου

Τα χερετησματα μου

Και τα παιδια τους τ’αγαπω

Σαν νατανε δικα μου

Στον υπνο μου στο ξυπνιο μου

Ειμαι τζιεγιω μετα τους

Τζιε στο χωρκο δκιανευκουμε

Τζιε ειμαι αναμεσα τους

Εγιω ποττε δεν εφυα

Μακρα που το χωρκο μου

Γιατι η καρδκια μου εμηνε

Τζιαμε με το μυαλο μου

Ειμουν μιτσια τζιε γερασα

Ασπρισαν τα μαλια μου

Με εφαε η ξενηδκια

Τζιε εχασα την λαλια μου

Σε πιο να πω τον πονο μου

Σε πιον τα βασανα μου

Που εχασα τον τοπο μου

Τζιε τρεχουν ασταματιτα

Τα μαυρα δακρυα μου

ΜΙΑ ΚΟΡΗ

Στο ακρογυαλι καθετε

Μια κορη δακρυσμενη

Της πηραν την αγαπη της

Της θαλασσας το λεει

Καταραμενη θαλασσα

Ταπαλληκαρια κλεβης

Μου πηρες την αγαπη μου

Δεν το καταλαβεννης

Βρε!! Θαλασσα σε μισησα

Οσο τιποτε αλλο

Για σενανε βρε θαλασσα

Στεφανη δεν θα βαλω

Εσυ εισε ετεια θαλασσα

Και ν’ασε καταραμενη

Που εγω θα μηνω μονη μου

Και παντοτε κλαμενη

Ενα αγορι αγαπησα

Και το κρατας κοντα σου

Παντοτινα τον κρατησες

Στην μαυρη αγκαλια σου

Γυρνα μου την αγαπη μου

Δεν εχω αλλο κανενα

Ενα τον ειχα μαγισσα

Τον πηρες απο μενα

Απ’τον καυμο τους εχασα

Την μανα τον πατερα

Και εμηνα πενταρφανη

Στον κοσμο εδω περα

Φερτον κοντα μου θαλασσα

Για να φορεσω τ’ασπρα

Να παντρευτω στην εκκλησια

Σαν τα κοριτσια τ’ αλλα

Θαλασσα σκληρη και απονη

Κανενα δεν φωβασε

Οτι σ’αρεση το κρατας

Κανενα δεν λυπασε

Μα εσυ ολους τους ξεγελας

Μ’αυτη την ομωρφια σου

Και δεν κυταζουνε βαθεια

Την μαυρη την καρδια σου !!!!!

ΑΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΑΕΤΟ

Εζητησα του αετου
Πουνε ψιλα και βλεπει
Αν ειδε πουνε η λευτερια
Να παει να μας την φερει
Ακουσανε τζιε τα πουλια
Τζιε τρεξαν τζιε μου ειπαν
Ψιλα στον πενταδαχτυλο
Στην παντα πουνε η τζιερυνεια
Τζιαμε εν πουναι το κλειδη
Του πυρκου ως την ανατολη
Τζιε παει ως τα καρπασια
Τζιε μεις πετουμε χαμηλα
Τζιαναμεσα που τα δετρα
Τζιε ουτε που μας θωρουσει
Τζιε ακουωμεν εiς τα κρυφα
Τζιοι τουρτζιη ηντα λαουσει
Τζιε εμεις πουλλακια ειμαστε
Ηντα εχουμε να πουμε μιλια
Αφου δεν εχουμε ανθρωπινη
Να πουμε εμεις μονο κελαδουμε
Τζιε τζιηνοι που μας αγαπουν
Ξερουσει τζιε μεις τους αγαπουμε
Τζιηνοι μας καταλαβουσει
Τι θελουμε να πουμε τζιε τζιηνοι
Παντα μας αγαπουν τζιε ενθελου το κακο μας
Εντζιηνοι που μας αρωτου
Τι καμνουμε που παμε
Τζιε παντα τζιηνοι που ρωτουν
Αν εχουμε νερο τζιε φαει να φαμε
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Μαρινα Τακκιδη [καπετανου ]
Ριζοκαρπασο

,,,,ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΜΟΥ

Κερινεια μου πανεμωρφη
Οπως οι αλλοι μ’ουπαν 
Εγω δεν σε εγνωρισα 
Οι ξενοι ομως μ’ουπαν
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Λυπαμε πολυ Κερινεια μου
Που εισε σε χερια ξενων
Και σκορπισαν τα τεκνα σου
Και εισε σκλαβωμενο
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Κι’ο Καραβας Κερινεια μου
Πουναι και αυτος κοντα σου
Και σε κρατουνε Καραβα
Με τα υπαρχοντα σου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ειναι πολυ λυπητερο
Να σας κρατουνε ξενοι
Και τα παιδια σου Καραβα
Τα πηρανε οι ανεμοι
,,,,,,,,,,,,,,,,,
Και εγω πονω αφανταστα
Γιατι και το δικο χωριο μου
Το καταχτησαν αγνωστοι
Και πιασαν το σπιτικο μου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μα μην λυπασε Καραβα
Και θ’αρθη παλη η μερα
Κα η καμπανες θα αντηχου
Ελευθεριας ημερα
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μαρινα Τακκιδη (Καπετανου )

Ριζοκαρπασο αρ.54