ΣΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Εκεί,  στους άνυδρους βράχους των Ιμίων

ξαποστάσανε ψυχές.

Κι ανατείλανε δειλά , στους δρόμους των δακρύων

των γοργο φτέρουγων οι ένδοξες στιγμές.

Εκεί, στην γαλήνη των άγριων κυμάτων

οι ζωές τους αφεθήκανε.

Και σε τόπους ανωνύμων αθανάτων,

πικροδάφνες του Γενάρη, αναστηθήκανε.

Ήταν μια Άνοιξη, εκείνος ο μυροβόλος χειμώνας

καθώς πέφτανε

απ΄ την ζάλη του κόσμου. Και ο άνανδρος αιώνας

σκοτεινός και μικρός, να δακρύσει έφτανε .

Έκτορα, Χριστόδουλε, Παναγιώτη

τι και αν χαθήκατε,

οι μορφές σας, μια άγρια νιότη,

σαν αγιόκλημα, μύρο,  δεν μαραθήκανε .

Και είστε εδώ! Φωνές στα πελάγη απλωμένες !

Φως,  που πέτρες συνθλίβεις!

Στους δικούς μας σκοπούς , μυρτιές ριζωμένες !

Πόσο πατρίδα μας θλίβεις!

 Σημείωση: Το παραπάνω ποίημα επιλέχτηκε από τον συγγραφέα Νικόλαο Παούνη και συμπεριλήφθηκε αντί επιλόγου στο βιβλίο: ΙΜΙΑ 1996 ''o bayrak inecek''-the book

Βράβευση τριών Ποιητών της Κύπρου από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού Νεανικού Βιβλίου

Στο άρωμα του έρωτα ανασαίνει η ψυχή

 

Στα χρώματά σου

Γεννιέται  ο έρωτας

Τριαντάφυλλο

Φυλακισμένος πόθος

Αγκάθινη ομορφιά

Υποκλίνομαι

Ουράνιο τόξο

Το βλέμμα σου στης καρδιάς

Την καταιγίδα

Βάλσαμο γλυκό

Το χάδι σου στης ψυχής

Την τρικυμία

Η αγκαλιά σου

Απάνεμο λιμάνι

Ρίχνω άγκυρα

[Περνά ο καιρός] / Δαπόλα Μαρία

Περνά ο καιρός, καταλαγιάζει ο θυμός.

Ξεχνιούνται εικόνες και πάθη.

Αλλάζουν και πάλι οι ρυθμοί, 

θωπεύεις ξανά τον εαυτό  σου.

Δεν απογοητεύεσαι γι΄  αυτά που άλλοτε θεωρούσες πληγές.

Άλλωστε τώρα πια έμαθες να βλέπεις από τον εξώστη 

τις παραστάσεις των ανθρώπων. 

Stoppage in transit

Για τόσα λιγοστά ποιήματα  λοιπόν, εχάλασες το βίο.
Για τόσες λεύγες που παραχωρήθηκαν σαν να τις διένυσες 
ανακόπτοντας ακταιωρούς 
να συμβουλεύονται τους φαροφύλακες
επειδή απλά κεράσανε καφέ 
κι υποσχέθηκες να βοηθήσεις. 

Αν όχι, διατηρούντες την ιθαγένεια και τη ψαρίλα 
ήθελον μεταναστεύουν. 
Με τα δικαιώματα ευθανασίας
επί κατεχομένων χειρογράφων υπό μάλης 
δυνάμει καμίας αναχώρησης
όσο ενός ολονυχτίου βαδίσματος 
όσο κι αν γκρίνιαζε η ψυχή 
για τ΄ ακατάλληλο κατάλυμα.

( ΑΠΟ)ΜΟΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ

Eλένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Είκοσι χρόνια σε αγγίζω με τα γυάλινά μου δάχτυλα

Κρύα η έλλειψη αυτή του αίματος

Μένω εικόνα παγωμένη σ΄ένα διάλογο σιωπής

Βίοι παράλληλοι, ανεξερεύνητοι όσο η ανθρώπινη μοίρα

οριοθετούνται εν τέλει  απ΄το αναπόδραστο

Και το παράθυρο ανάμεσά μας  αποξηραμένη άνοιξη

που δεν ανθίζει καλημέρες και ευχές

 Για τούτο κι έμεινε ο καθένας στο μουντό καιρό του

πίνοντας πότε αργά πότε γοργά τις βρόχινές του μέρες

σηκώνοντας φουρτούνες κι αδιέξοδες ροές

Ποτάμια  ήμασταν,  ποτέ δεν συναντήθηκαν

μα άκουγε  το ένα τη βουή του άλλου και πνιγότανε

Το ξέραμε, το γράψαμε μια μέρα  στη σκιά του βλέμματός μας  

Αν φώναζα τ΄όνομά σου, θα μου απαντούσες σαν ηχώ

Αν το δικό μου έκραζες,  θα αντιδρούσα  σαν  συν-ενοχή

Μα  τώρα είναι αργά για τη στιχομυθία του Ανθρώπου

Ούτε ένα ψίθυρο δε μας χαρίζει πλέον το αναπάντεχο

Εσύ μες στο μυστήριο του σύμπαντος κι εγώ πια τόσο  χαμηλά

 να σκάβω επίμονα  το χώμα με τα μάτια και τίποτα να μη φυτεύω

 Λοιπόν, είκοσι  χρόνια δέντρα δεν καρπίσαμε

Γι΄αυτό και τρώγαμε ο καθένας παξιμάδι τη ζωή του

Νηστεύαμε χωρίς μετάνοια, νερό και πίκρα κοινωνούσαμε

Είκοσι χρόνια, λέω, σε ταξίδια δίχως συναντήσεις ,μοναχικοί μόνο σταθμοί

Όσο να καπνίσει η ζωή ακόμα ένα φύλλο και να το ρίξει λίπασμα στη Λήθη

Και τώρα μονάχα η απουσία προσκαλεί

Το δικό σου πέρασμα στη θάλασσα με έσυρε στη σκέψη ναυαγό

Μα τι αλήθεια προλαβαίνω;

Πόσο προφταίνω ακόμα με  τα δυο μάτια μου κουπιά σπασμένα;

Κι ένα στερνό μας πέλαγο

πώς μάζεψε στην έρημο κι έχει απομείνει δάκρυ;

΄Επαινος στον 33^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών  : Φεβρουάριος 2015 

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης Σάββατο 21 Μαρτίου (περιοδικό και οι εκδόσεις Straw Dogs )

Το Straw Dogs magazine γιορτάζει και παρουσιάζεται

Το περιοδικό και οι εκδόσεις Straw Dogs γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το Σάββατο 21 Μαρτίου και ώρα 19:00 στο καφενείο – αναγνωστήριο πρόζακ (Μέδωντος 3Α, Λευκωσία).

Συμμετέχουν οι παρακάτω ποιητές με απαγγελίες ποιημάτων τους:

Yiannis Zelianaios, Γιώργος Καλοζώης, Vakis Loizides, Ρω Νικολάου, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Κώστας Ρεούσης, Γιώργος Χριστοδουλίδης.

Η μεταφράστρια κι εκδότρια του περιοδικού, Yiota Panayiotou θα διαβάσει το εισαγωγικό κείμενο του Οκτάβιο Παζ, «Ποίηση και Ιστορία», από την Ανθολογία Μεξικανικής Ποίησης, (Thames & Hudson, 1959).

Στον χώρο θα υπάρχουν και τα 5 τεύχη του Straw Dogs Magazine προς πώληση

Είσοδος ελεύθερη

Email επικοινωνίας: strawdogsmagazine@yahoo.com

Τηλ. 97796684

Όταν είμαι κουρασμένη / Νατζαριάν Νόρα

Όταν είμαι κουρασμένη

σκέφτομαι το λαιμό σου

που ήτανε τό μαξιλάρι μου,

ένα βαθούλωμα που το γέμιζαν

μέρη του προσώπου μου –

στόμα, μύτη, μάτια, μαλλιά –

κάθε νύχτα, γιά χίλιες και μια νύχτες,

τότε που μέναμε άγρυπνοι και λέγαμε

ιστορίες ο ένας στον άλλο.

Τη χιλιοστή νύχτα

μας τελείωσαν τα λόγια

και την χιλιοστή πρώτη

ήμουν τόσο κουρασμένη

που σταμάτησα να μιλώ.

Έτσι ακούγαμε τη Σιωπή

να μας διαβάζει ιστορίες

κάθε νύχτα, και το πρόσωπό μου

κοιμόταν πάνω στο λαιμό σου –

μέχρι που μια νύχτα άκουσα

την αναπνοή της πάνω στό δέρμα σου.

Βραβευμένο διήγημα από το διαγωνισμό στη μνήμη της Νίκης Μαραγκού

ΓΥΝΑΙΚΑ

Γυναίκα,

το άγαλμά σου έχει στηθεί κάτω απ΄τον ήλιο

πότε με ένα μαντίλι στο κεφάλι

πότε με ξέμπλεκα μαλλιά

Μα πάντα εκεί βλέπω σκυμμένο ένα γκρίζο πουλί

να σκύβει να τσιμπολογάει

λίγο λίγο το ουράνιο τόξο

που θα  ΄θελε να γίνει καλοκαιριάτικη κορδέλα στα μαλλιά σου

μα γίνεται σκέψη ανεμοδαρμένη

γίνεται κουπί και αρμενίζει μες στην έγνοια, Γυναίκα

Γιατί γεννήθηκες για να γεννάς τη θάλασσα

κι όλους τους βράχους της μαζί

μα και καράβια που όλο  φεύγουνε

πότε με ούρια ευχή

πότε με πόνο χωρισμού

Γυναίκα

σου΄δωσε ο Θεός αντρίκια χέρια

για να δουλεύεις σαν αμόνι τον καιρό

Και τις φωτιές να ανάβεις

να λάμπουν  φώτα μες στους δρόμους των παιδιών

Κι όταν πονάς, γυναίκα

με τις ωδίνες και οδύνες του καιρού σου

είναι για να γεννάς ακόμα ελπίδα

και να γεννιέσαι εσύ σαν άλλη μέρα

μια νέα ανατολή

για τα παιδιά που έμειναν χωρίς αγκάλη

για ένα κόσμο που έμεινε ακίνητος

χωρίς την γενική του πτώση στην αγάπη

Της αγάπης, της αγάπης , της αγάπης κόσμος

μόνο μέσα στο κόκκινό σου αίμα πάλλεται

σαν νέο φεγγάρι είκοσι οχτώ ημερών

και σαν κύκλος μυστικός που πλάθει

και ξαναπλάθει τη ζωή

ώσπου ο έρωτας να γονιμοποιήσει ένα μέλλον

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Επισήμανση:  Το παραπάνω ποίημα το αναδημοσιεύουμα από  την ιστοσελίδα "Διασπορική Λογοτεχνική Στοά "

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ / Σταυρίδης Στέφανος

Κάθε φορά που βλέπω

τυπωμένο τ΄ όνομά μου

νιώθω να έχουν γίνει

εκατοντάδες τυπογραφικά λάθη

αλλά το χειρότερο είναι

που δεν μπορώ να τα εντοπίσω.

Η ΚΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (απόσπασμα)

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ

Κάθε φορά που βλέπω 
τυπωμένο τ΄ όνομά μου
νιώθω να έχουν γίνει 
εκατοντάδες τυπογραφικά λάθη
αλλά υο χειρότερο είναι 
που δεν μπορώ να τα εντοπίσω.

Η ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ

Η δημοσκόπηση ανέδειξε 
ως πλέον αναποφάσιστο τον ουρανό.
Εδώ και τόσα χρόνια
δεν μπορεί ν΄  αποφασίσει 
τι του  ταιριάει περισσότερο, 
το γαλάιο ή το μαύρο;

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

Το ψηφοδέλτιο αδήκωτο.
Σαν πέτρινη πλάκα.
Τη στιγμή της ρίψης ακροβατείς
μην πέσεις κι εσύ μέσα στην κάλπη.
Αργότερα
νεκροθάφτες μεταφέρουν τους σταυρούς μας.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Αψηφούμε τους νεκρούς.
Αγνοούμε τις ψήφους τους.

Κι όμως:

Οι νεκροί πληθαίνουν ανησυχητικά.
Πάει καιρός που είναι πλειοψηφία.
Στις επόμενες εκλογές
οι νεκροί θα βγούνε κυβέρνηση. 

ΝΥΧΤΟΒΑΣΙΑ

Στα   τέσσερά της η νύχτα
σέρνεται στην άδεια λεωφόρο

ανάσκελα  στην άσφαλτο
με τα χέρια ανοιχτά

ακούει σε μια πάροδο
ένα σκυλί που γαυγίζει 

περιμένει τον θάνατό της
μα ο ήλιος αρνείται.

Λήθη

Βαθύ πολύ βαθύ

αυτό που δεν γεμίζει

η απουσία σου.

Κάνω να το καλύψω

με πρόχειρο επίδεσμο,

της λήθης

αλλά επιμένει να ζητά μόνο εσένα

εξαναγκάζοντας το άυλο

για ύλη να σφαδάζει

και να κλαίει.

Πώς γίνεται εκείνο που δεν υπάρχει

να ξέρει τι του λείπει;

Ποιος επιλήσμων ορίζει

τις προδιαγραφές της λησμοσύνης

όσων οριστικά θα εκλείψουν

πέραν και πάνω

απ’ ότι οι μέρες μας

τους δόθηκε ν’ αντέχουν;

Πολυτεχνίτης άγνωστος

με ακρίβεια φροντίζει

η έλλειψη τους

βαριά να πέφτει

Σαν να υπήρχαν

Το απραγματοποίητο

Πόση βροχή δεν έπεσε

από τους δισταγμούς των σύννεφων

μαύρος ήταν ο ουρανός

κοιλοπονούσε

νερό πολύ να βρέξει ήθελε

δεν έβρεξε.

Αόρατος τοίχος ο δισταγμός

όσο τον ανεβαίνεις

τόσο πιο πολύ ψηλώνει

πάνω του σπάνε

κύματα ψηλά

έρωτα έγκλειστου

στο ανομολόγητο

εξίσου επιδέξια αποτρέπει

ζωές στεγνές να βρέξουν

που τρεκλίζουν

στη μεθόριο

της στεριάς με τη θάλασσα.

Τι γίνονται όλα αυτά

που δεν έγιναν;

με ρώτησες.

Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται

και από εκεί διοχετεύονται

σε μέλλον διψασμένο

με παραπόταμους που εκτείνονται

και χάνονται πέρα από τους χάρτες

σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν

το απραγματοποίητο.

Oι θήκες των βιολιών

Tα όργανα είναι η ανάγκη μας

να ακούσουμε κάτι άλλο,

εκτός από την ηλίθια φωνή μας.

Όμως μέσα απ’ τους ήχους του βιολιού

καταλαβαίνεις τη σημασία της σιωπής

και του θανάτου.

Oι βιολιστές θα έπρεπε να’ ταν νάνοι·

όταν πεθαίνουν να τους θάβουν

μέσα στις θήκες των βιολιών τους.

Kακοπετριά

Eστιατόρια χαμένα μεσ’ τα δέντρα.

Για να μπεις και να καθίσεις πρέπει να περάσεις

μέσα απ’ τις φωλιές των πουλιών.

Mικρά ξενοδοχεία ψάχνουν για ισορροπία

πάνω στους ανηφορικούς δρόμους,

σπίτια διάσπαρτα εδώ κι εκεί,

γαντζωμένα στις πλαγιές των λόφων,

μέσα απ’ την απλότητα τους

ξεμυτίζουν παιδικά προσωπάκια.

Tι θα γίνει λοιπόν

αν αποσύρω το τοπίο

από τα όρια του παραθύρου,

αν το πάρω μαζί μου

σαν μια μεγάλη ζωντανή ανάμνηση;

Θα συνεχίσει να ακούγεται το κελάρυσμα του νερού

από απέναντι;

Tο βουνό θα μείνει ακίνητο;