Στο δρόμο για Αμμόχωστο

Στο δρόμο για Αμμόχωστο

βρήκα ένα γεράνι.

Εκεί που φύονται ήρωες

κι ο θρύλος κύκλους κάνει.

Το μύρισα. Ψιθύρισε

«που πας μικρέ διαβάτη;»

Να αγναντέψω το νησί,

ως κει που πιάνει μάτι.

Να δω τον πενταδάκτυλο.

Νιώθω βαρύ τον πόνο.

Την όμορφη Κερύνεια,

για μια στιγμούλα μόνο.

Και με ανθούς Πορτοκαλιάς,

(στεφάνια της ζωής μου)

θα πλέξω μάνα πριν χαθεί,

ο κόμπος της φωνής μου.

Στο δρόμο για Αμμόχωστο,

έκοψα το γεράνι,

πριν το μαδήσει ο εχθρός,

κι ο ήλιος το μαράνει.

Λιάτσου Ευρυδίκη (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στη Λευκωσία. 
Σπούδασε στη Λογοτεχνική Σχολή στην Αθήνα. 
Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στην Ποιητική Ανθολογία "Νέων Κυπρίων Ποιητών" με το πατρικό της όνομα Ευρούλα Περικλέους. 

[Σε διαβάζαμε, μερόνυχτα, πατρίδα ]

Σε διαβάζαμε, μερόνυχτα,  πατρίδα, 
με το γέλιο στ΄ ακρογιάλι 
και τους ψαράδες στο κύμα
πιάνοντας δουλειά στην ποδιά σου, 
αφήνοντας πισώπλατα στο νησί. 
Κ΄  εσύ σεριάνιζες στον ουρανό
μουρμουρίζοντας στ΄ άστρα τη μοίρα σου 
καλωσορίζοντας την Παναγιά και την πίκρα. 

Φόβος

Λέω πως ζω

κι όταν με ρωτούν πως τα πάω

απαντώ

"σπίτι - δουλειά

δουλειά-σπίτι"

Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια

με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες

Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα

αποφεύγω τον σκύλο που μισώ

δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο

κατοικούν μέσα του Κέρβεροι

κι ένας Προκρούστης

που θέλει δουλειά.

Αν του την δώσω τι θα λέω

όταν με ρωτούν αν ζω;

Ζω σπίτι;

Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014"

OI EKΛΩΒΗΣΜΕΝΟΙ ΜΑΣ

Καθουνται τζιε μας καρτερουν να παμε νατους δουμε

Να συντηχου να μας δουν τζιε τζιηνοι να χαρουνε

Καθουντε εξω στην αυλη χωρουν ξανα χωρουν την στρατα

Πως αξιππα καπιοςθα φανη να μαθουση μαντατα

...................................

Εσιη που εχουν συντροφια μαζι στο ειδιο σπιτι

Ειναι τζιε καπιοι που εχουσει μονον αυλη και σπιτι

Τζιε καρτερου κανενα περαστικο

Που νάρτη να τους συντησιη

......................................

Ειναι σας λεω ηρωες δαφνοστεφανωμενοι

Που μηναν πισω τζιε μας καρτερουν αυτοι

Που τοσα χρονια εζησαν εκει εκλωβησμενη

Με ποση χαρα μας δεχουνται τζιε ποση καλωσυνη

.......................................

Τζιε σιερουντε που μας θωρουν με τοση εμπιστοσηνη

Αν εισε τζιε ξενος τζιε παεις εσσω τους

Τρεχουν να σε φιλεψου τζιε οτι βρεθει στο σπιτι τους

Εν να σου μαγειρεψουν

..........................................

Μην πης θα φυγης τζιε εισαι νηστικος χωρις να σε ταισουν

Χωρις να πιης ενα καφε να σε φιλοξενησουν

Τ’οχουν τιμη τους τζιε χαρα που παεις τζιε θωρεις τους

Γιατι ανανεωννουμε τζιε την υπομονη τους

............................................

Ναρκεστε να μας να μας βλεπεται τζιε καμνουμε κουραγιο

Να νιωθουμε την αγαπη σας δεν θελουμε τιποτε αλλο

Ειναι κοσμος φιλοξενος ολοι εκλωβησμενοι

Οτι εχουν προσφερουν το κι’ειναι ευχαριστημενοι

.....................................................

Καθε τεταρτη το πρωι οι χριστιανοι θα παση

Να πιασουν οτι χριαζουνται να εχουση για να φαση

Τα ηνωμενα εθνη περνουν τους απ’ολα για να πιασουν

Σαπουνια οδοντοπαστες οσπρια κουτια εσσω τους να εχουν

........................................

Αν τους ρωτησης θ’αρτουμε να σας δουμε τι θελετε να σας φερουμε ;

Τιποτε να μην φερετε εχουμε ποουλλα μονον την αγαπη σας

Ναρτετε να σας δουμε τζιε τοτε αννοιγουν αγκαλιες

Φωνες χαρες τζιε γελια τζιε τα καλοσωρισματα εν ολα στην εντελια

................................................

Αν εισε τζιε περαστηκος τζιε μπης στο καφενειο

Τζιε προπαντος κοντα στης δυο που εχουν το ωραριο

Να πεξουση την πηλοττα τους τζιε να βρεθουν ολοι

Να αστειεψουν να χαρουν μαζιν οι ανθρωποι

............................................

Ο καφετζιης ειναι τζιε τζιηνος χριστιανος τζιοι χριστινοι

Τζιημεσα πασηνα κουβεντιασουν τζιενα που για τα δικα τους παθη

Τζιημεσα μπεννου οι χριστιανοι για να ξεσκασου να συντηχουν

Να αστειευτου τζιε να τα πουν πιννοντας το καφεν τους

................................................................

Αν τυχη τζιε ερτη κανενας ξενος η χωρκανος να του προσυκωθουση

Να τον καλοσορισουση δυο λογια να του πουση

Τζιε αμα κατσης τζιε μιλας σε τεθκιο περιβαλλο

Δισταζεις τζιε εν θελης να συκωθεις να φυγης τζιε πισω σου να τους αφισης

Τζιε η κουβεντα συνεχιζεται δεν το καταλαμβεννεις

Αυτοι ειναι αγιοι ανθρωποι εκατσαν στο χωρκον τους

Να προστατεψου οτι μπορεσαν και κρατησαν δικον τους

...........................................................

Περνουμε ειμαστε καλα αυτα εχουν να πουναι αν τους ερωτηση

Καποιος πως περνουν με τους τουρκους δεν παραπονιουντε

Ειμαστε λιγη οι χριστιανοι οι παραπανο ειναι τουρκοι

.............................................

Η Εκκλησιες ειναι δυο μα ο παπας μας ειναι ενας

Και Λητουρκα την μια Κυριακή στην αγια Τριαδα

Την δευτερη Κυριακή στον Αγιο Συνεση

Τζιε η χριστιανες τρεχουση απο την μια μερια στην αλλη

Να λουτουργηθουν και να δη η μια την αλλη

ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΘΕΛΩ

Στον υπνο μου το βλεπω

Καθε βραδι το χωριο μου

Αχ! Και νατανε αληθηνο

Το ομωρφο ονειρο μου !

,,,,,,,,,,,,

Τα ομωρφα χρονια που εζησα

Στο δικο μου το χωριο

Ποσο θα εθελα θεε μου να

Ξαναζουσα στο σπιτι μου το πατρικο

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μερα και νυχτα παρακαλαω

Να γυνη κατι στο ζητω

Και ολοι οι προσφηγες να πανε

Στο δικο τους το χωριο

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δεν ζηταω πλουτη ουτε τιποτα κακο

Να γυρισω και να ζησω θελω

Στο σπιτι μου το πατρικο

Και να ταφω στο ειδιο μνημα

Των δικων μου των γονιον

,,,,,,,,,,,,,,,,

Τιποτε δεν αξιζει τοσο

Οσο αυτο που θα σας πω

Να γυρισης παλη πισω

Στο δικο σου το χωριο

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τοτε εκει θα γονατησης

Θα κλαψης θα προσευχης

Τον θεο θα ευχαριστησης

Που αξιωθηκες να πας εκει !

,,,,,,,,,,,,,,,,

Και αν αυτο το κατορθωσης

Εκει να ζησης παντοτινα

Θα ξεχασης οσες πικρες

Που εζησες στην ξενητια

,,,,,,,,,,,,,,,

Να θυμηθης τες ριζες σου

Και την ταυτοτητα σου

Η; Μηπως και την ξεχασες

Μ’ολα τα βασανα σου ;

,,,,,,,,,,,,,,,

Τα ηθη και τα εθυμα

Να τα κρατας κοντα σου

Για να θυμασες παντοτε

Πια ειναι η ταυτοτητα σου !!!!!

[Γεννημένος στο Καρπάσην..] / Κυπριανού Ντίνος

Γεννημένος στο Καρπάσην

ποτζιή που ο ήλιος φκάιννει

που μόνον οι σκέψεις πάσειν

τζιη ψυσιή μου ας ξεβαίννει ..

Θυμούμαι το χωρκό μου

τζιαι το σπίτι το δικό μου

ήνταλως να μέν κλαμουριστώ

άμμαν θυμηθώ πως έπαιζα χωστόν

μιτσήν κοπελλουρούιν ,

εγεμάτωννα τα πόθκια μου

τζιαι που το τρεχτόν

εβουρούσαμεν σαν τους πελλούς

μες στους μαχαλλάες ποτζιή που εν το εκκλησούιν ..

Θυμούμαι το Καρπάσην

τζιαι πιάνει με το τρεμουσιό

σαράντα γρόνια τώρα πάσειν

που το εχτίσασειν μες στο τεισιόν

Τζιαι εκατάντησα για τζιηνον

νάμαι όπως το μαυρον το στοισιό...

ΟΣΟ ΘΑ ΖΩ !

Οσο ζω και αναπνεω

Και οσο η καρδια μου χτυπα

Θα χτυπα για την πατριδα

Και το χωριο που αγαπα !

Οσο ζω και αναπνεω

Για την κυπρο θα χτυπα

Για την πατριδα που πονα

Θα χτυπα για το χωριο μου

Που σαραντα χρονια καρτερα

Χωριο μου δεν σε ξεχασα

Και ποτε δεν θα το κανω

Μα πιο πολυ θα σ’αγαπω

Οσοτου να πεθανω

Την λευτερια να ελθη

Με αγωνια καρτερω

Να την δω προτου πεθανω

Για να παω στο χωριο

Δεν νομιζω πως ζηταω

Τοσα πολλα μες την ζωη

Να γυρισω μονο θελω

Πριν την στερνη μου πνοη

Χωριο μου θα γυρισω

Στα χωματα σου τα ιερα

Καπια μερα το ελπιζω

Και θα μηνω παντοτινα

Πατριδα μου για σενα

Γυρισα απ’την ξενητεια

Για ναμαι στην αγκαλια σου

Ως τα γεραματα μου τα βαθεια

Οσο ζω και αναπνεω

Για σενα παντα θα πονω

Και στην στερνη πνοη μου

Θα φωναξω το ονομα σου

Κυπρος μου σε αγαπω !!!!

Στίχοι από ποιήματα του Ιωαννίδη Κλείτου.

Τα υπόλοιπα 
είναι τεχνητή αναπνοή, 
πρόκειται για ειδωλολατρεία.

**

Άγραφοι νόμοι....
Ας γράψουν τα βιβλία.

**

Ύστερα φίλησε το 
κορμί της 
και θυμήθηκε. 

**

Θυμάμαι 
πως στο σπίτι μας φώναζαν αλλοιώς. 

**

Μη ζητήσετε συγνώμη 
απλουστεύτηκε το σώμα μας, 
η διαλεκτική μας.

Αποσπάσματα από ποιήματα του Ιακώβου Ανδρέα

Θεέ, ο παράδεισος
δε θα σωρέση τη Μεγάλη Ενέδρα μου.

**

Γύρω απ΄ τα χείλη του σπιτιού Σου
χορεύουν οι ταπεινώσεις κ΄ οι  άνεμοι. 

***

Εσείς θα ζήσετε να υφάνετε τον τέλειον έρωτά σας, 
μα εγώ θα μείνω να υπερασπιστώ τα σύνορα του Θανάτου.
Ιδανικά και πεπρωμένα βυθίζονται μέσα μου. 

Η ΠΕΡΙ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ (απόσπασμα)

Αίμα θ΄ ανθίσουν τα μαλλιά Σου,
αίμα η κατάλευκη ποδιά Σου, 
αίμα τα χέρια σου, αίμα τα πόδια σου...




Ανδρέας Ιακώβου 

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ / Ιακώβου Ανδρέας

Ήταν ωραία φωτιά. Γύρω της 
είχαν στήσει χορό οι αγνότερες πόρνες.
Κάπου- κάπου οι κοτσίδες τους αγγίζαν τις φλόγες. 
Κι ολόγυρα ορίζοντας και πουθενά ερημιά. 

[Βαρύ σύγνεφο η καρδιά μας] / Γραικός Κώστας

στον Ντερβίς Αλί Καβάζογλου

Βαρύ σύγνεφο η καρδιά μας

που σκεπάζει τον ουρανό

χαμηλά ίσια με τον ορίζοντα

μια πέτρα

βαριά σαν τον πόνο μας

π’ ακούμπησε στο φέρετρό σου.

Κύμα μανιασμένο η οργή μας

σεισμός η φωνή μας

πάει να πνίξει τους δολοφόνους

οδηγητή, αδελφέ Ντερβίς Αλί Καβάζογλου.

Η Πάφος κι ο Πενταδάκτυλος

η Μεσαριά και το Τρόοδος

θερίσαν τα λουλούδια τους

και στείλαν τις καρδιές τους ένα μάτσο

να φιλήσουν τα γελαστά σου μάτια

τραγουδώντας τον όρκο: «Οντας κοπεί καβάτζιν

τριγύρω του πατάσσονται τρακόσια παραπούλια»

σύντροφε Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, αδερφέ μας.

ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΤΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΑ ΜΟΥ / Κυπριανού Ντίνος

Δεν τα ήθελα ακριβά μα να είναι άσπρα

πόσο ζήλευα τους άλλους'''

.... μου τάχες τάξει και γω μόνο περίμενα

στις γιορτές φορούσαν άσπρα ,

τι όμορφα που είναι τα άσπρα ακομη τα σκέφτομαι ...

κάθε φορά που σε ρωτούσα γελούσες

και έπεφταν τα χέρια μου κάτω ξερά...

τα άσπρα μου παπούτσια τα γυμναστικά

ποτέ δεν φόρεσα

να έδειχνα λίγο στους φίλους μου οτι είχα και γω ..

ακόμα γελάς .. μα το έχω μέσα μου ,

τέτοια άσπρα παπούτσια ποτέ δεν φόρεσα

ποτέ δεν γιόρτασα ήθελες να ξέρεις και τι νούμερο φορούσα

Αγία Τηλλυρία (απόσπασμα) / Παπαγεωργίου Σπύρος

Αγία Τηλλυρία,πώς να ιχνογραφήσω τη μορφή σου

πώς να σου ιστορήσω εικόνισμα,

πώς να σε ζωγραφίσω;

Που δεν έχεις, καημένη μου,

άλλο από μαυρίλα και θάνατο.

Αύγουστος μήνας, και φωτιά, και θάνατος

Πού νάβρω χρώμα;...

Αγία Τηλλυρία σταχομαζώχτρα

και ζητιάνα μου.

Και τι να ζητιανέψεις πια

πού τάχεις όλα: τόση ζωή και τόσο θάνατο;...

Κι’ όμως ήτανε Αύγουστος ζεστός

κι’ ούτε βροχή ούτε λύτρωση

μπόραε νάρθη από ψηλά.

Ήταν Αύγουστος και δεν έβρεχε.

Κι’ οι φωτιές που άναψαν τ’ αεροπλάνα

έγλειφαν τη γη θυμωμένες

από κάτω στο παραθαλάσσι

μέχρι ψηλά στα φαλακρά υψώματα.

Βρέξε Θεέ μου, βρέξε!