ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΙ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά

απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο

στη πλώρη ένα ποδήλατο

άφηνε πεταλιές στο αύριο

κι ο ποδηλάτης στο κατάρτι

αγνάντευε τα βάθη των ονείρων

η θάλασσα λαμπύριζε πράσινη

κι έσμιγε με τις λεμονιές

και τις βιολέτες της αυλής

που σε μεθούσαν άνοιξη.

Στις πίσω σελίδες των βιβλίων

ζωγραφίζαμε με ξυλομπογιές

εικόνες της παιδικής μας φαντασίας

ξεχνώντας την αιώνια αδυσώπητη μοίρα

η αβάσταχτη αρμονία των αρωμάτων

δεν άντεξε στο χρόνο

η γης χαράχτηκε σε δυο κομμάτια

κι εμείς αναζητάμε στίχους

να χτίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα.

"Λεμονανθοί στο πέλαγο" (2013)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ / Θεμιστοκλέους Σταύρος

 

• 

  
  

  
  

  Τα φύλλα αδύναμα να κρατηθούν

  αφήνονται στον αέρα.

  Ο ίσκιος τους

  δεν είναι πλέον απαραίτητος.

  Ομίχλη η ελπίδα.

  Πότε πυκνή, πότε χάνεται.

  Καθάρισε μέχρι το απόγευμα ο καιρός.

  Η μάνα μου παρατήρησε

  την ομορφιά μιας πεταλούδας.

   

  Η ομίχλη δεν είναι ελπίδα τελικά.

  Κι αυτό είναι αρκετό

  για να την καταρρίψω.

Σταύρος Θεμιστοκλέους / Βιογραφικό σημείωμα

 

• 
  

  Ο Σταύρος Θεμιστοκλέους γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου όπου και ζει. Σπούδασε στο Salford University του Manchester Χρηματοοικονομικά και εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία. Παρακολουθεί εδώ και πέντε χρόνια τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της ποιήτριας και δοκιμιογράφου Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου. Ποιήματα και πεζά κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί στην ανθολογία Συν(γ)ραφές, εκδόσεις «Τεχνοδρόμιον» 2018. Αντίστοιχα, πεζό κείμενό του έχει δημοσιευτεί στο κυπριακό λογοτεχνικό περιοδικό «Διόραμα». Η συλλογή «Όρθιες στέκονται μόνο οι μαριονέτες» (εκδόσεις Ρώμη, 2024) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

• 
  
  
  

Ο ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ / Τιμοθέου Ανδρέας

Υπάρχει πλέον

ένα σκεύασμα για όλα.

Το φυτεύω στο σώμα

κάθε που αλλάζουν οι καιροί

για να με σώσει.

Βυθίζει τη νιότη στο κενό

χωρίς αντίσταση

άστρο χαμένο μες στη σάρκα

λάμψη στην άκρη της αφής

τοπίο ακατοίκητο

και τόσο κουρασμένο.

Σε άλμπουμ ηλεκτρονικά

φυτρώνουν οάσεις μεγαλείων

αγρυπνούν τα βράδια

και με φροντίδα τις σκαλίζω

μα φόβος άσπλαχνος

μες στις γωνίες του καθρέφτη

κουμάντο και αφέντης.

Τον ξεγελώ με άλλο φως

λίπασμα των ημερών

οι δείκτες προστασίας.

Μέσα σε νύχτες

χωρίς φωνή ανατολής

ανθίζει παντοδύναμος

ο λυπημένος κήπος.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ / Πενταράς Νίκος

Το Φως

κυνηγημένο, ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένο

κατέφυγε κάτω από την κληματαριά.

Η βρύση αρνήθηκε να δώσει το νερό της

να πιει το Φως να δροσιστεί

και το ξανθό κεφάλι του να πλύνει.

Οι ρώγες πάλι απ’ το τσαμπί του σταφυλιού

που πήρε τον κρασάτο το χυμό τους να ρουφήξει

στα χείλια του τα ξεραμένα λιώναν αδειανές

με μια στυφή αδιαφορία

κι η πόρτα που χτυπούσε να τ’ ανοίξει

στεκόταν αδιάφορη, χωρίς αισθήσεις.

Εγώ που παρακολουθούσα

τα γεγονότα απ’ τη σπηλιά μου

ευτύς κατάλαβα πως ήμουνα γυμνός.

Χωρίς χρονοτριβή σηκώθηκα

και ξέθαψα την πανοπλία του παππού μου

του ξακουστού πολεμιστή.

Σελώνω τ’ άλογό μου και κινώ

έφιππος πολεμιστής

για τη σκληρή αναμέτρηση

με τ’ αγριογούρουνα, τις νυχτερίδες και τα φίδια

που χρόνια επιβουλεύονται το Φως.

Χυμός κρασάτος τότες ξανασάλεψε

στα μαραμένα στήθια της κληματαριάς

η σκουριασμένη κλειδαριά ξανάρχισε να τρίζει

και μια σταγόνα ξαναπρόβαλε

στη βρύση το νερένιο της κεφάλι.

(από την ποιητική του συλλογή «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ», 1994)

Συγκομιδή / Ελένη Τυρίμου

 

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός της συγκομιδής !

Τώρα οι καρποί έδεσαν,

μέστωσαν στην βροχή

των δικών μας δακρύων,

στον δικόν μας πυρετό,

στην ζέστη της ψυχής μας.

τώρα διψάσαμε πολύ,

ο ύπνος κρατησε για Χρόνια,

κάπου τα βήματα μας χάσαμε...

μα τα σημάδια των καιρών

στάζουν αίμα - αίμα και δάκρυα,

η νάρκωση κράτησε πολύ,

έγινε παράλυση,

η σηψαιμία των μέσων,

των άκρων, της ζωής μας,

παντού δυσοσμία.

Η ώρες , οι μέρες γίνανε νύκτες,

πυροδοτούμενες

απέναντι στο άδικο

και η σιωπή έγινε κραυγή,

αντίλαλος σε κάθε κύτταρο,

σαν είδε το γέλιο των παιδιών

να χάνεται στο βουητό του φόβου,

τα πάντα να πνίγονται

στην ανασφάλεια,

στο ψέμα στην εκμετάλευση.

Τότε!!

γίνεται ο καιρός τής συγκομιδής όταν λύνεται η σιωπή!

και συναντιέται με την ανέχεια, γίνεται αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγώνας για την ελευθερία.

Τώρα είναι ο καιρός της συγκομιδής!!!

Που ξυπνά η σιωπή και φωνάζει : είμαι <<άνθρωπος >>!!!

Πρέπει να ζήσω <<Ελεύθερος >>!!!.

ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

(Στο Βρετανικό Μουσείο)

Ποιος είναι
αυτός ο Πολιτισμός
που κάνει το μάρμαρο
να μιλά;
που το άλογο σέρνει
τον Ήλιον
από τα μαλλιά.

Ο Περικλής
φωνάζει,
μέσα από την Κλεμμένη Πολιτεία.

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΙ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

Το αγέρι σφυρίζει στ’ αυτιά της
λες και θέλει να την συντροφέψει
στους μοναχικούς βηματισμούς της.
Το κρύο ήπιο και γλυκύ,
λες και θέλει να την κρατά εν εγρηγόρσει.

Ο ήλιος ψηλός κι αγέρωχος
λες και θέλει να γλυκάνει τον πόνο της.
Ενώ τα φύλλα των δέντρων ανεμίζουν,
λες και θέλουν να την χαιρετίσουν.

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ / Καλλισθένη Μιχαήλ Δημητρίου

 

Ι

Άρχισα να πιάνω στράτα,
να στρίβω καντούνια,
ν’ αλλάζω δρόμους,
να παίρνω
την απάνω βόλτα.

ΙΙ

Σκέψεις που πολιορκούσαν
τους μαιάνδρους του μυαλού.