5 ποιητές/ τριες της Κύπρου, 5ποιήματα

 

 

 
ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ / Γιώργος Ζυμπουλάκης
 
Εκεί που σε ταξιδεύει η ποίηση
Του δασκάλου μου
Βαρνάβα Λο'ι'ζίδη
 
Την υφαίνεις
Πιο πέρα απ' το μυαλό σου
Χρώματα πένθιμα
Τα νήματα της
Τα κάρφωσες
Πάνω σε σκιάχτρο
Δεν μπορεί
Να διώξει τα σπουργίτια
Ανέπαφο αμπέλι
Να τρυγάς τις σκέψεις σου
Κρασί ερωτικό
Κραδασμοί που συστέλλονται
Στο χώμα της πατρίδας
Εκεί που οι ανάσες της ζωής
Πνίγουν το άρωμα τους
Μετουσίωση αμφιλεγόμενη
Σε δισκοπότηρο ειρήνης.
 
 
*
 
Άνεμος / Ελένη Σωφρονίου Στρατή
 
Πάλι θα βρεις τις χίλιες λέξεις να μού πεις
πάλι θα βρεις τα χίλια λόγια να μού γράψεις
απ’ το παράθυρο θα βγεις, θα ξαναμπείς
και των ανέμων τα ταξίδια θα μου τάξεις
 
Μα τους ανέμους τους φοβήθηκα πολύ
γιατί φυσούν και ξεριζώνουν τις πυξίδες
κι αν κουβαλούν μέσα στο στόμα το φιλί
μ’ ένα τους φύσημα ξυπνούν τις καταιγίδες
 
Κι αν τα ταξίδια τους αγάπησα κι εγώ
δίπλα τους πώς να ζεσταθώ, τι να φορέσω;
Θα μοιάζω πάντα με θλιμμένο ναυαγό
που στη στεριά τους, δεν μπορώ πια να χωρέσω
 
Έλα απόψε, μα μην έρθεις σαν βοριάς
έλα μονάχα σαν αγάπη που αντέχει
να ζει στο φως της πιο μεγάλης σκοτεινιάς
και ν’ αγαπά όσα ποτέ της δεν θα έχει
 
 
*
ΝΥΧΤΑ / Αθηνά Τέμβριου (Ανάμεσα στους Ήχους)
 
 
Πως να μεγαλουργήσεις μια τέτοια νύχτα;
Ατέλειωτος ουρανός κι ένα φεγγάρι
μια θάλασσα αστείρευτη να σαλπάρεις.
Μια νύχτα πεμπτουσίας ακόμα και το φεγγάρι
έχει τον στίχο αγκαλιά και ερωτεύεται.
 
Κρίμα, δεν μεταδίδονται χρώματα λεκτικά.
Ήχοι ασύλληπτοι χάνονται γύρω σου σαν σκιές.
Η ποίηση σφίγγει σαν θηλιά
ώσπου να πάρεις ανάσα.
Οι λευκές αναμνήσεις της γης
δεν έχουν πρόσταγμα να κρυφτούν,
να γεννηθεί ο κόσμος. Η ζωή θέλει πρώτα θάνατο.
 
Πλάθονται μόνο οι σκέψεις με τον οίστρο αμείλικτα
να πλανιέται κυνηγημένος, έκθαμβος.
Η αγάπη μιας λέξης δεν έχει ουσία
αν δεν την κάνεις στίχο, στροφή, ποίημα,
αν δεν ασπαστείς το τελευταίο άκουσμα
της μουσικής ενός σύμπαντος, που ακόμα
δεν αγαπήσαμε ώστε να αφουγκραστούμε.
 
Περιμένεις ένα απρόσμενο φίλημα στο μεταίχμιο
της αρχής και του τέλους, δίχως ακόμα να αντιληφθείς
πως κινείσαι ανείπωτα σ’ ένα κύκλο σαν την σελήνη,
σ’ απρόσμενη δίνη σ’ ένα χορευτικό.
Η ποίηση είναι χορός.
Αν δεν ξέρεις να στροβιλίζεσαι σ’ ένα ταγκό
αποκάλεσε το φεγγάρι σελήνη.
Είναι ένας τρόπος να γεννηθεί ο έρωτας
σαν οι λέξεις, νιογέννητοι ζωγράφοι
ασημοβάφουν ψυχές στον αστερισμό της ζωής.
 
Στο σεληνόφως η προσμονή,
μέχρι να γίνει ο στίχος αερικό στη ψυχή
να σε ταξιδέψει, είναι μοιραία.
Αγγίζει τους στοχασμούς που κρύβουν
απρόσμενα οι ψυχές όταν ελπίζουν,
όταν οι ποιητές λογοφέρνουν τ’ όνειρο
όταν λογοδοτούν ακόμα και οι πέτρες
σαν ψιθυρίζουν μυστικούς στίχους, ηφαιστειακούς.
 
Αθηνά Τέμβριου (Ανάμεσα στους Ήχους)
 
*
Έλενα Τουμαζή
Να σπαρταράς
Σαν ψάρι μες στα δίχτυα
Να σπαρταρας
Έξω απ´το νερό
Να σπαρταράς
 
Μεγάλο άγριο ψάρι
Πού το σέρνουν δεμένο απ´ την ουρά
Ζωντανο και λαβωμένο στη στεριά
Και το αποτελειώνουν
Αη Γιώργηδες και ήρωες της στιγμής
Κτυπώντας αλύπητα
Ηδονικά
Με ξύλινο δοκάρι
Υπο τις ιαχές και τα χειροκροτήματα των λουομένων
Που δεν πρόλαβε-θηρίο- να τους βλάψει
Κι ύστερα τρόπαιο ακριβό στην αγορά
Και εκλεκτός μεζές
Σε δείπνα πολιτισμού
Πιο θηριώδη απ’των θηρίων
 
Χωρίς έναν ανάμεσο τους ψαρά
Με θεϊκά αυτιά
Που ξαναρίχνει στ’ανοιχτά
Άγγιγμα παραμυθιού
Ξαναφέρνει σε εαυτό
Σώμα αρχαίο
Και μιλιά*
 
*Γράφτηκε εξ αφορμής πραγματικού γεγονότος που συνέβη στην παραλία Λεμεσού ανάμεσα στο 2005 με 2010 ,δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονολογία.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο  «Έρχου» ,εκδοσεις Αφη 2011
 
 
 
*
 
Ταπεινότητα
σ΄ανεβάζει στ΄αστερια
κι αν πατάς στη γη.
 
Αθως Χατζηματθαίου

Ερωτικό ποίημα / Φύλακτος Γεωργίου

  "Έκλαψε τζι έσταξε χαμέ δάκρυ των αμμαθκιών της, 
Τζιε γίνει φκιόρο τρυφερό, 

τζιέ στέκει όστι σήμερον αππέξω των σπιθκιών της, 

Τζιέ κόψαν το τζιέ στείλασιν έξω οι στα χημεία, 

Ρωσία τζιε Αμερική, 

τζι ήπιασιν οι καρκινικοί τζι ήβράσιν θεραπεία. 

Ερωτικό ποίημα Φύλακτος Γεωργίου (εκτιμάται το έτος 1987)"

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΕΚΠΤΩΤΟΥΣ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

Παρακαλείται ο Ιούδας

να παραλάβει από τον κήπο

την καινούρια του ταυτότητα.

Ο ασπασμός καλύπτει

το τίμημα της εισόδου

κι η αμοιβή δεν επιστρέφεται

ούτε σε δάκρυα μετανοίας.

Φεύγοντας ν'αποσύρει

το σχοινί της εξόδου

για να του διευκολύνει

τη μετάβαση.

Και να μη λησμονήσει

προπάντων

να "πληρωθούν οι γραφές."

(Από συλλογή "Μπορεί και να ήθελε ν'αγγίξει τη θάλασσα" εκδόσεις Ρώμη, 2020)

Φύλακτος Γεωργίου (μικρή αναφορά)

Ο  Φύλακτος Γεωργίου γεννήθηκε στην κατεχόμενη Αχερίτου στις 20 Φεβ 1927. Από το έτος 1948 ασχολήθηκε με την ποίηση. Τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε σην ποίησή του είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ο πόνος του ανθρώπου και ο αγαπημένος του γενέθλιος τόπος:  η Αχερίτου. Μέσα από την ποίησή του αναβλύζει έντονα ο πόθος της επιστροφής. 

Παραθέτουμε το ποίημά του : Θέλω να πάω έσσω μου (σπίτι μου) 

Το σπίτι μας / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το σπίτι μας γίνονταν κάθε τόσο

στόχος των πειρατών, ένεκα που τα

παράθυρα μας δείχναν  κατά τη μεριά

της θάλασσας κι ο πρώτος τυχοδιώχτης

κινούσε να κάνει την τύχη του∙

κατέβαιναν με το μαχαίρι στα δόντια

και τις αρπάγες έτοιμες να συλλάβουν

τη λεία τους.

Για μέρες λαφυραγωγούσαν το ‘’έχειν’’ μας

κι όταν φεύγαν ακολουθούσε θρήνος και οδυρμός∙

γιατί μαζί τους σέρναν τους πολυτιμότερους

θησαυρούς μας,

τις ακριβότερες πέτρες στο δακτυλίδι μας∙

κι οι θυγατέρες μας μοσχοπωλούνταν

στα σκλαβοπάζαρα κι οι γιοι μας αλλαξοπιστούσαν

να γίνουν γενίτσαροι.

Το σπίτι μας κάθε τόσο γίνονταν πέτρα σκανδάλων

κι ανωμαλιών, γιατί πολλοί το βάζαν στο μάτι∙

πολλοί τις νύχτες ονειρεύονταν να το κοιμηθούν

και τα σάλια τους βρέχαν τα γένια τους κι πόθος

άναβε ανομολόγητες επιθυμίες στα φυλλοκάρδια τους,

ένεκα που σαν φλουρί γυάλιζε στο στερέωμα∙

σαν φεγγάρι ζάλιζε τα φρένα μέχρι παραφοράς.

Το σπίτι μας πολλές φορές βούλιαξε στο σκοτάδι

ένεκα που το φως προσείλκυε σαν μαγνήτης

τους φωτοσβέστες, που δεν ανέχονταν διαφάνεια

στις πράξεις τους∙ δε μπορούσαν να κινηθούν

με τέτοιους ισχυρούς  προβολείς στα μάτια τους∙

κόβαν το ρεύμα κι επιδίδονταν σε ακατονόμαστα

όργια∙ στο σπίτι μας μέσα με κλειστό το δια κόπτη

Βρίσκαν τα ζωύφια τον παλιό εαυτό τους ∙κι η μέρα

ντρέπονταν ν ‘αντικρύσει τα έργα τους και το φως

αλαφιασμένο γλιστρούσε μέσα από τις χαραμάδες

και σαν κλέφτης εγκατέλειπε τον οίκο του.

Το σπίτι μας πολλές φορές ντύθηκε στο μαύρο,

ένεκα που το λευκό προκαλούσε σαν σφήνα

στο μάτι∙ το λευκό δεν άφηνα τους μελανοχίτωνες

να κινήσουν ελεύθερα τα χέρια τους∙ παρενέβαλλε

ανυπέρβλητες δυσκολίες στο έργο τους∙ ήταν

εξοργιστικά αθώο για να το ανεχτούν στα πόδια τους∙

γι’ αυτό και το μαύρισαν βάναυσα∙ γι αυτό και του κάψαν

την καρδιά σαν ξύλο που το πέρασε η φωτιά.

Το σπίτι μας υποχρεώθηκε πολλές φορές

να ξενοκοιμηθεί, ένεκα που τα τρωκτικά του ροκάνιζαν

τον ύπνο και δεν έβρισκε γωνιά ν ‘αφήσει το κορμί του

να ξεκουραστεί ∙και χτυπούσε τις πόρτες σαν φυγάδας

και πρόσφυγας∙ και εν τω μέσω ληστών και ανόμων

αποκοιμιόταν τις νύχτες, ένεκα που τα καταλύματα

δεν προσφέρονταν εύκολα κι οι νοικοκυραίοι δεν άνοιγαν

στον πρώτο τυχόντα τη θύρα τους .

Το σπίτι μας γνώρισε θύελλες και σεισμούς,

ένεκα που το φιλήσυχο του χαραχτήρα του προκαλούσε

καταιγισμό αντιδράσεων∙ το ανεξίκακο στο βλέμμα του

φεν άφηνε τους φιλέριδες να ησυχάσουν∙  και το σκουντούσαν

προκλητικά∙ το εξερέθιζαν μέχρι σημείου που να μη ξέρει

τι κάνει, να πέσει θύμα του Μήλου της Έριδος.

Το σπίτι μας άλλαξε θυρεούς και οικόσημα, ένεκα που πολλοί

θέλησαν να το περάσουν στην ιδιοκτησία τους∙

πολλοί το δήλωναν για ‘’κεκτημένο ‘’ τους.

Μπορεί να καυχηθεί πως απέβαλε κάθε μόσχευμα∙

μπορεί να καυχηθεί πως επέστρεψε στους βιαστές του

κάθε απόπειρα να το κάνουν δικό τους∙

επέστρεψε στους εκμαυλιστές τη ντροπή τους να την κοιτούν

και να ντρέπονται∙ στους εφαψίες την αφή τους να την πλένουν

και να μη ξεπλένεται∙ στους σωματέμπορους την εμπορία τους

να γίνεται αδιέξοδο κι απορία∙ στους μελανοχίτωνες το χιτώνα τους

να βάφεται κι η μαυρίλα του να μένει ∙στους όπου γης τυχοδιώχτες

την τύχη τους να μετρά για ατυχία∙ στους όπου γης πειρατές

τα ληστρικά τους έργα να τα βλέπουν και να μαζεύονται

στο πετσί τους∙ στους όπου γης δυνατούς τη δύναμη τους

π ‘αντιστράφηκε σε αδυναμία∙ την έπαρση τους

σε οικτράν ταπείνωση!

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 1990

 

 

 

 

 

 

 

 

Η καλύτερη μέρα της ζωής μου/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μη με ρωτάτε γιατί ντύθηκα γιορτινά∙
γιατί δε βλέπω την ώρα να δρασκελήσω
τα δύο σκαλάκια του  ικριώματος
και να περάσω απέναντι.
Εδώ κινδύνευσα να παρεξηγηθώ που πήρα
τη σειρά του προπορευόμενου
 εδώ κινδύνευσα
να τα χαλάσω που τόλμησα ν ‘ανακόψω τον
προπορευόμενο να συναντήσει μια ώρα νωρίτερα
τον θάνατο !
Μη με ρωτάτε γιατί αισθάνομαι τόσο ελαφρύς
που μπορώ ν ‘ανοίξω τα χέρια μου και να πετάξω.
Εδώ ο διπλανός  μου ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει
με την ‘’ηρωική ‘’ του Μπετόβεν στη διαπασών∙
εδώ κανείς δεν ανιχνεύει ούτε με το καλύτερο
μικροσκόπιο ίχνος τραγωδίας στον θάνατο∙
εδώ ο θάνατος ευτελίστηκε τόσο, που να μην τολμά
να κοιτάξει τη ζωή στα μάτια∙
εδώ η ζωή ανέβηκε τόσο ψηλά, που να κάνει
τον θάνατο να ιλιγγιά!
 Μη με ρωτάτε γιατί ντύθηκα γαμπρός∙
έξω με ξεπροβοδούν μ ‘αναστάσιμους ύμνους∙
έξω μου τραγουδούν γαμήλια εμβατήρια
καλοτυχίζοντας  τη μάνα που με γέννησε∙
έξω μ ‘ανεβάζουν στους εφτά ουρανούς
φωνάζοντας ‘’άξιος ‘’άξιος’’ άξιος’’!
 
 
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ  1955 - 1959
ΑΠO ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΕΜΝΗΣΟ  ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2006
 

Η Έξοδος του Μεσολογγίου / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Να λοιπόν που και ο Θάνατος
δεν είναι εντέλει αδιέξοδος!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ  Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013

ΝΥΜΦΙΟΣ /Ζυμπουλάκης Γιώργος

Ουράνιο

Τόξο η ζωή

Ψάχνω

Τα χρώματα της

Τα ανακατεύω

Με τα χέρια

Να αισθανθώ

Το άρωμα τους

Ένδυμα νυμφώνα

Ονείρων και αγάπης

Ατμόσφαιρα γιορτινή

Που το θηρίο

Δεν χωράει

Νυμφίος

Που αναζητώ

Τις νύχτες σιωπηλά

Στα έγκατα

Της ψυχής μου.

Α Ρ Ι Θ Μ Ο Λ Α Γ Ν Ε Ι Α / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Μεσούντος μηνός Απριλίου

του έαρος όντος κλινήρους

σονέτου στρεβλώνω τους στίχους

μιμούμενος ύφος λογίου

.

Ελπίδα εμού του ιδίου

η έλευση τούτου του θέρους

παρόντες να έβρει τους γέρους

που έχουν υπόλοιπα βίου

.

Εν τούτοις τολμώ να ρωτήσω

το μέτρημα τόσων κρουσμάτων

αλλάζει τον ρουν των πραγμάτων;

.

Μη γίναμε αριθμολάγνοι;

Το μέτρημα ας είναι με μέτρο

ας είναι με μέτρο τα μέτρα

Ατιτλο / Χαραλάμπους Χριστάκης

Εσκυψε το κεφάλι θλιμμένα

ψάχνοντας τρόπους διαφυγής απ το σήμερα

η χώρα του τον επνιγε

η ζωή του πενθούσε

το γήρας έλιωσε την νεότητα του

χιλιάδες τα βιβλία τριγύρω του

το βίος του,η προίκα που του δώσε ο Θεός

τα κοίταξε για λίγο δακρυσμένος

έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε

ταξίδεψε νοσταλγικά μέσα στις σελίδες τους

χίλιες φορές πιότερη σκέφτηκε η φαντασία

η πίστη σε ένα κόσμο μη υπαρκτό

παρά τούτος ο Καιάδας,η οικτρή πραγματικότητα

Θεριό η Μνήμη : Ποιητική Συλλογή της Κλεοπάτρας Μακρίδου /εκδοση 2022/ Απόσπασμα

 

 

Ίσως η πιο μεστή ποιητική συλλογή που διάβασα τον τελευταίο χρόνο. Ποιήματα που έχουν την δύναμη να μιλήσουν στον αναγνώστη και να ανασκάψουν τη μνήμη με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκαλύπτονται πότε τα θεριά και πότε οι άνθρωποι,σε ένα  σκηνικό του χρόνου και της τραγικής μας πορείας. Η ποιήτρια σε αποκαλυπτική ποιητική σπουδή. 

Δημήτριος Γκόγκας