ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ - ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΔΕΛΑΙΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ΄/ Χριστοφίδης Τίτος

Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις οποιοδήποτε

γήινο φαινόμενο από ανάλογο του

γυμνό πυρακτωμένο διαπλανητικό

μπορεί να είναι το συναίσθημα

μια και το σύμμεικτο στερέωμα δεν τρέφει πεταλούδες

απουσιάζουν από αυτό

μελισσοκόμοι μέλισσες

που δεν αλλοίωσαν ποτέ

μαγνητικά πεδία έλξης , ροές των φωτονίων,

τροχιές γαλαξιών και δεν καθόρισαν ποτέ

εκείνη την αλάθητη συμπαντική πορεία.

Κάτι ασχημάτιστο γενετικό μπορεί

αφήνει απροστάτευτη την πανανθρώπινη διαδρομή

στο έλεος μιας εύκολα ψηλαφητής παρέκκλισης

διάθλασης προορισμού όπου αγόγγυστα αναδεικνύεται

η δύναμη αφανισμού ζητούμενο θριάμβου προεξέχον

σε μια συλλογική αυτοκατάργηση , ευτελισμό

με ανισόρροπη δειλή αυτοφαρμάκωση.

Μια σπουδαιότητα αθέατη τέρπει ματαιόδοξα

στον αχανή περίγυρο το απειροελάχιστο

αμελητέο μας συνάφι

αμίλητες οι μέλισσες ρωτούν

γιατί ο χρόνος δεν συνομιλεί με το σοφό

την ευφυΐα και όχι το αίσθημα επίδειξης μια και

η σπουδαιότητα κατέχει λόγο ύπαρξης μόνο

με κορυφαίο συνοδό την χρησιμότητα στο φως.

Για τη γιορτή της μητέρας / Τέμβριου Αθηνά

Ο κόσμος λέγεται

να έχουν γεννηθεί

χωρίς μητέρα.

Μόνο ένας θεϊκός πατέρας

είχε αναπνεύσει ζωή

και δίνοντας αγάπη.

Παρατηρώντας τη φύση όμως,

μπορεί κανείς να αναρωτιέται,

Αν μας έχουν πει το μεγαλύτερο ψέμα

από τότε που άρχισε η σκέψη.

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΜΑΝΑ / Πουργουρίδης Λοίζος

Το ήξερε ο ήλιος από ψηλά ,και για τη μάνα που γιορτάζει,

Χαίρεται και χαμογελά, τα χρώματα του ετοιμάζει .

Το είπε αυτός στη θάλασσα, κι άμα το άκουσε εκείνη,

Τα κύματα σταμάτησαν και γίνηκε γαλήνη.

Το έμαθαν και τα πουλιά, και το είπαν στα λουλούδια,

Κι έγινε η πλάση μια αγκαλιά, με αρώματα τραγούδια.

Τ αγέρα η πνοή η παγερή, σταμάτησε ,δεν θα φυσήσει,

Κι έγινε αύρα δροσερή, την κουρασμένη μάνα να δροσίσει.

Το άκουσε η δυνατή βροχή, κι έγινε δροσούλα,

Και βάλσαμο μες τη ψυχή, στη δύστυχη μανούλα.

Και το γαλάζιο τ ουρανού, γέμισε χελιδόνια,

Κελαηδούν τη μάνα υμνούν ,μαζί με τ αηδόνια.

Όσα του κόσμου τα παιδιά δεν έχουν πια μητέρα,

Κρυώνουν σαν μικρά πουλιά στο φύσημα τα αγέρα.

Μάνες σ όλα τα χρώματα, του όλου κόσμου μητέρες,

Όποια κι αν έχετε ονόματα, γιορτάστε όλες τις μέρες.

Μάνα του αγνοούμενου, του ήρωα μητέρα,

Συ λιώνεις όπως το κερί, τη νύχτα και τη μέρα.

Μάνες σε τόπο μακρινό, που δεν ξαναγυρίζουν,

Κάνετε τους ένα μνημόσυνο, αυτές να μας θυμίζουν.

Δεν πρέπει να τη θυμόμαστε, το Μάη μια μέρα μόνο,

Αλλά να την σκεφτόμαστε, ολόκληρο το χρόνο.

Πόσο γλυκόλαλα χτυπά, χαρμόσυνα η καμπάνα,

Μεριάστε τώρα και περνά η ευλογημένη ΜΑΝΑ.