Οι Πνιγμένοι / Ταρδίος Γιώργος

Η θάλασσα ήταν κόκκινη.

Στον κόλπο ξεχυνότανε χαλκός απ’ τα μεταλλεία.

Ήλιος επίπεδος καθόταν

στ’ ακροθαλάσσι κι έσπρωχνε

τα κύματα στην όχθη.

Επάνω στη βουνοκορφή

κούρνιαζε η γριά στα μαύρα

Τα πόδια της ξέγδερναν τον βράχο

έτσι που κρυφοκοίταζε της θάλασσας το αίμα.

Αμύγδαλα απ’ τα δάχτυλά της κυλούσαν

στο νερό.

Ασάλευτα τα κύματα.

Ο εγγονός, λευκό

αδράχτι στo εκτυφλωτικό φως

Καταδύθηκε στο κουφάρι του δουλεμπορικού

Να δει λέει τους πνιγμένους.

Η γριά στη θάλασσα σκόρπιζε ρόδια.

Δεν υπήρχαν πνιγμένοι.

Έτσι όπως έψαχνε στ’ αμπάρι

Άγγιξε τον αγκώνα του ο καιρός

και ρούφηξαν οι δίνες

γούβες στην επιφάνεια.

Άφησε η γριά στάρι να πέσει απ’ τη μαύρη της μαντήλα

πάνω απ’ τη θάλασσα.

Δεν υπήρχαν πνιγμένοι.

Μα έφτυσε ο ήλιος στα μάτια της.

Σφιχταγκαλιάστηκε κι έκρωξε

Πέταξε σταφίδες κατάμουτρα του ήλιου.

Κι ο εγγονός αναδύθηκε στο ηλιόφως

με το στόμα ανοιχτό

κεφάλι φλογισμένο

τη σάρκα σκεπασμένη από χαλκό.

Τον είχαν φιλήσει οι πνιγμένοι

Απαλά

Σαν τα φιλιά της μακαρισμένης της γιαγιάς του.