ΨΥΧΕΣ / Πλουτάρχου Ελευθέριος

.

Οι ψυχές ζωντανεύουν σαν πέφτει η νύχτα

στα δρομάκια της πόλης πέρα δώθε γυρνούν,

τις δουλειές να τελέψουν π’ αφήσαν και φύγαν

στα μπαράκια τα λένε όταν πάνε να πιούν.

.

Αν ποτέ σου μια νύχτα σαν εκείνες βρεθείς

κι αν στα άδεια δρομάκια της πόλης χαθείς,

αυτούς που σε ψάχνανε να μη λησμονήσεις

το ποτήρι σου άδειο… περιμένω να ‘ρθεις.

.

Ελ. Πλουτάρχου, Των στίχων πανσπερμία (Εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές, 2021)

ΑΠΡΑΞΙΑ / Ζυμπουλάκης Γιώργος

Αγναντεύεις την λίμνη

Μαντεύεις να βρείς

Τες μνήμες

Μιάς ζωής χαμένης

Που σου' κλεψαν

Οι συγκυρίες

Κι' αυτή σου αντανακλά

Κρυστάλλινο βυθό

Μαγικής οράσεως

Προσπαθεί να σ' ανατρέψει

Άδικα μάχεται

Άδικα υπομένει

Είσαι πιά νεκρός ;

Αυτές είναι οι εικόνες

Των ελπίδων σου

Ένας αστερίας

Που επιμηκύνει της πολιτείας

Τα πλοκάμια.

Γ.ΖΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ / Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Πάντα ένας Ισκαριώτης

μας βγάζει από τη δυσκολία

αναλαμβάνοντας αυτός το χρέος

να οδηγεί στα πάθη

και στην αιώνια δόξα

τους Χριστούς του κόσμου.

Να διευκολύνει την υποκρισία

του κομπάρσου πλήθους

στο αλισβερίσι.

Να καίγεται στο πυρ

του ενός φιλιού που ένωσε

το Θάνατο με την Αθανασία.

.........

Αγγέλα Καϊμακλιώτη, «Οι Πικροδάφνες θέλουν κούρεμα»

ΣΤΟΧΟΣ / Χριστοφίδης Τίτος

Κάθε φορά που άπλωνε το χέρι

έμοιαζε άσκηση καθορισμού ορίου

της αστραπής στο βλέμμα

κάποτε νόμιζε θα έφτανε τον στόχο να αδράξει

να τον κλειδώσει με δείκτη και αντίχειρα

στην απαλή γωνία βεβαιότητας

το όχι δεδομένο την βεβαιότητα ζηλεύει πάντα

αλλά ο στόχος όλο έφευγε

υπάκουος στο κέλευσμα των στοιχισμένων

σε ευθύγραμμη σειρά προσηλωμένων μυρμηγκιών

η άπειρη διαδρομή δεν καθορίζει

κανένα τέλος μήτε αρχή καμία

και όχι όπως περιγράφεται στις άγραφες

μας εμμονές ο ίδιος τοποθετείς

σε φανερό σημείο

το ποθητό σου αποτέλεσμα

και με προσποίηση ερευνητή δήθεν

περιπλανιέσαι να το βρεις ακόμη

και τις στείρες ευκαιρίες

ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ / Πηλαβάκη Δέσπω

Λέω να στήσω μια βραδυά

γλέντι με γέλιο, κέφι,

μα στων ανθρώπων τις καρδιές

να μην υπάρχουν νέφη.

Χαρά να ρίξω στο χαρτί,

στις κούπες ευτυχία,

αλλά το χέρι μου τραβά

πίσω η αδικία.

Άλλοι θυσία γίνονται

κι άλλοι αδράζουν δάφνες,

άλλες μερόνυκτα θρηνούν

κι άλλες μπρος βγαίνουν μάνες.

Μάνα που σου ξερίζωσαν

καρδιά από τα στήθεια

και όσα σου ετάξανε

ήτανε παραμύθια.

Μα αν τα δικά σου τα παιδιά

μάνα, δεν πολεμήσουν,

πώς θά´βρουν χώρα λεύτερη

οι ´σοφοί´ να κυβερνήσουν;

Λέω να στήσω μια βραδυά

γλέντι με γέλιο, κέφι,

να φέρω και τους ´άριστους ´

για να βαρούν το ντέφι!

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Τριαντάφυλλο

"ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ"...

Στη θάλασσα της Ακανθούς γεννήθηκα

καθώς µου λέν' αυτοί

που ξέρουν την καταγωγή µου

αυτοί που καθηµερινά µιλούν

για την καταραµένη δήθεν µοίρα της γενιάς µου.

Μέσ' από τον αφρό του κύµατος

που λούζει το σκληρό καύκαλο των Χελώνων

αναδύθηκα σαν τη Θεά Αφροδίτη,

µα πριν προλάβω να πατήσω πόδι στην ξηρά,

µε ρούφηξε κήτος µέγα

και µετά τρεις ηµέρας και τρεις

νύκτας µε εξέµεσε πάνω σε τόπο ξένο κι αφιλόξενο µακράν της Ακανθούς.

Αυτά λοιπόν µου διηγούνται εκείνοι

που γνωρίζουν την καταγωγή µου

κι εγώ τ' ακούω και προσεύχοµαι

κάποτε ν' αξιωθώ να δω την Ακανθού...

απόσπασμα από την ποιητική του σύνθεση "ΕΠΑΝΟΔΟΣ", 1992

Ματθαίος Νικόλα: Ένα βραβευμένο ποίημά του / 2022

 Ο έρωτας εν αθασιά,αθάνατα μυρίζει

Με τόν αέρα που φυσά Κοφκει την γην εις τα μισά Τον κόσμον τον γυρίζει Τζεινοι καρποί που εννα φκουν ωραίοι,μυροδατοι Που το χωρκό σου αν ιφκείς Δοτζιμασε Τζιαι εννα δεις Πων ομορκιά γεμάτοι Έσιει τζιαιρο που σαν αττεί,άξξιππα μαρανισκει Εν αδρωπος που καρτερεί Ώσπου να τού'ρτει το γυρίν Τζιαι το σπορίν του βρίσκει

Αν δεν ιγλεπεις το δεντρόν καλά αν μεν το σάσεις Ένθα φυτρώσει να ξεβεί Στην γην πάλε θα κατεβεί Καρπούς τζι εθθεν να πιάσεις Που την ποτίζεις πρόσεχε,να μεν την πολλοπνίξεις Να βάλλεις τα λιπάσματα Των αισθημάτων πλάσματα Χαμαί να μεν τα ρίψεις Αν την προσέχεις έξερε αιώνες πως θα ζήσει Τζι αν τα κλαδκιά της θα κοπούν Άλλα που πάνω εννα φκουν Τζι έρωτας εθθα σβήσει Θα παραμείνει ζωντανός κόμα τζιαι μεστο χώμα Μόνο τα μμάθκια σ'ανοικτά Αν τα σσιεπάζεις ναν σφηκτα Με τ έρωτα το στρώμα

Νύχτα / Βίκτωρος Αλεξία

 

Είναι η νύχτα

που πέφτει πάνω στ' άστρα,

στα κεφάλια των ανθρώπων

και στο κέλυφός τους

και ήσυχα

απωθεί

και

βολεύεται

στις αρχές των οικουμένων...

[τα ανάβω τ' αστέρια ] / Ηρακλέους Κατερίνα

 τα ανάβω τ' αστέρια

ουρανέ μου

τ' αστέρια την νύχτα

τα κάνω καντήλια

και τα ανάβω για τα παιδιά του κόσμου!

ενός κόσμου άσχημου,

πολεμοχαροί εραστές

που σκοτώνουν

τ' αστέρια,

φυγαδεύουν το φεγγάρι

σε μια γωνιά της κολάσεως,

ανάβω

τα αστέρια με τα μύρα

της βάφτισης

ενός νεογέννητου

που γεννήθηκε μέσα στα υπόγεια της μοίρας,

και αν σβήσουν ,

το φωτεινό αστέρι

της Βηθλεέμ

τ' ανάβει ξανά,

το βρήκα και με βρήκε

ένα βράδυ απόγνωσης

στον ελαιώνα της προσευχής,

-υπόσχομαι ότι θα τ' ανάβω και εγώ,

για να μην φοβούνται τα παιδιά...είπε

ανάμεσα της λίγης ώρας σιγής ,

κοιτάζω ψηλά ,

το βλέπω ν' απλώνει

γρήγορα το φως του,

τ' αστέρια

να ανάβουν

προτού οι φωτιές

πλησιάσουν των παιδιών τις γοερές κραυγές,

η προσευχή,

η ελπίδα,

ακουμπούν μόνο στον Θεό!

τα βλέμματα στέρεψαν από ζωή,

θέλουν οι πόλεμοι

να σταματήσουν ,

των αδελφών τα μάτια κοιτάζονται εχθρικά

και πεθαίνουν και αφήνουν ψυχούλες πίσω τους

για μια γη που κανενός δεν είναι!

Άγνοια / Τέμβριου Αθηνά

Φορούσε ολάκερη τη γη στο σώμα του.

Στα χέρια οι θάλασσες,

η αλμύρα στ’ ακροδάχτυλα του

κι ένας ωκεανός να ξεχειλίζει

στα βάθη της καρδιάς

λύπη, χαρά, οργή, έρωτα

κι ένα παράπονο σαν δεν κατάφερε ποτέ

να αναστήσει τα περιβόλια κάτω απ΄ τα πόδια του.

Κάθε φορά που περπατούσε ένα δέντρο ή ένα λουλούδι

άδικα ξεψυχούσε

κι έφευγε αδόξαστη ολάκερη η φύση

μέχρι το σούρουπο.

Μόνο τη νύχτα στον ύπνο του

άνθιζε η ζωή

για να μπορεί ν’ ονειρεύεται,

να διώχνει το θάνατο απ’ το πλατύ του μέτωπο

να παλεύει με τη βούληση του ανέμου

προτού ο ήλιος περάσει πεισματικά

τη διάφανη πόρτα της μνήμης

κι αντικρύσει ξανά τη σκιά του

με το πρώτο φως, γυμνή και σκοτεινή,

να τον ακολουθεί.

Α. Τέμβριου, "Ηλιος και Άνεμος"

Πως βγαίνει η Ποίηση στους δρόμους; Room For Art

 

ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ - ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΔΕΛΑΙΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ΄/ Χριστοφίδης Τίτος

Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις οποιοδήποτε

γήινο φαινόμενο από ανάλογο του

γυμνό πυρακτωμένο διαπλανητικό

μπορεί να είναι το συναίσθημα

μια και το σύμμεικτο στερέωμα δεν τρέφει πεταλούδες

απουσιάζουν από αυτό

μελισσοκόμοι μέλισσες

που δεν αλλοίωσαν ποτέ

μαγνητικά πεδία έλξης , ροές των φωτονίων,

τροχιές γαλαξιών και δεν καθόρισαν ποτέ

εκείνη την αλάθητη συμπαντική πορεία.

Κάτι ασχημάτιστο γενετικό μπορεί

αφήνει απροστάτευτη την πανανθρώπινη διαδρομή

στο έλεος μιας εύκολα ψηλαφητής παρέκκλισης

διάθλασης προορισμού όπου αγόγγυστα αναδεικνύεται

η δύναμη αφανισμού ζητούμενο θριάμβου προεξέχον

σε μια συλλογική αυτοκατάργηση , ευτελισμό

με ανισόρροπη δειλή αυτοφαρμάκωση.

Μια σπουδαιότητα αθέατη τέρπει ματαιόδοξα

στον αχανή περίγυρο το απειροελάχιστο

αμελητέο μας συνάφι

αμίλητες οι μέλισσες ρωτούν

γιατί ο χρόνος δεν συνομιλεί με το σοφό

την ευφυΐα και όχι το αίσθημα επίδειξης μια και

η σπουδαιότητα κατέχει λόγο ύπαρξης μόνο

με κορυφαίο συνοδό την χρησιμότητα στο φως.

Για τη γιορτή της μητέρας / Τέμβριου Αθηνά

Ο κόσμος λέγεται

να έχουν γεννηθεί

χωρίς μητέρα.

Μόνο ένας θεϊκός πατέρας

είχε αναπνεύσει ζωή

και δίνοντας αγάπη.

Παρατηρώντας τη φύση όμως,

μπορεί κανείς να αναρωτιέται,

Αν μας έχουν πει το μεγαλύτερο ψέμα

από τότε που άρχισε η σκέψη.