Στον Γιώργο
Χριστοδούλου από την Αιγιαλούσα
Ι
Πλήθος
θαλάσσης• θάλασσα πλημμύρισε
τον ουρανό με
κέντημα χρυσό.
Γλωσσολαλία•
ρινισμένα τα κουδούνια,
καθένα στο
δικό του πλάγιο ήχο.
Νομίσματα
θαμμένα βασιλέων
που γνώρισαν
τον αίνο σκιαμαχούν
με τα
βελάσματα του χόρτου. Πέτρα ήμερη
κατέχει τους
γήλοφους και κατέρχεται
προς το
αγίασμα τ’ Αγίου Θερίσου.
Μα του πελάου
ο κάμπος –άγνωστο διατί-
Χοχλά θανάτου
θειάφι κι άγρια διαρπαγή.
2
« Το σπίτι μας
εμάυρισε, δεν ξέραμε από πού
ερχόμαστε, πού
πάμε, τριγυρίζαμε
σαν τα
φαντάσματα, μια λέξη δεν σταυρώναμε,
τα μάτια δεν
θωρούσε ο ένας τα’ αλλουνού.
Κι η κόρη μου
είπεν μου: «Μάνα, εν κρίμαν
να κλαίεις
τους ζωντανούς, γιατί –ακούεις;-
εν ζωντανοί,
δεν γίνεται να ν΄πεθαμένοι,
ειδάλλως
πρέπει να χαθεί τέλεια τούτος ο κόσμος » .
Εγέλουν την
εγώ ( κρυφά της έκλαια ),
την τύχην της
εσκέφτουμουν και τούτης.
Ύστερα έπεψε ο
Θεός και τους δυό γιούς μου
μαζί με τον
γαμπρόν μου απολύσαν τους.
Όμως τον
αδερφότχνον μου τον καθηγητήν
-έναν τον
είχαν οι γονιοί του- και τους άλλους
που πιάσαν μες
στον καφενέν, ‘κόμα κρατούν τους.
Δεν είδα, η
αλήθεια, τα παιδιά μου
αλλ’ άκουσα
στο ράδιον τη φωνή τους.
Γλυκότερο δεν
άκουσα μες στη ζωή μου ήχο,
που ο κάλλιος
θα τον ζήλευε βιολάρης.
.....
Δ υο μέρες
πριν να φύγουμε ήρτε κείνος
που θα
στρογγυλοκάθονταν στο σπίτι.
Γυρεύει το
κλειδί. Του λέω: «Εγώ κλειδί
δεν έχω και
δεν έχει το χωριό μας.
Εμείς
ξεκλείδωτα είχαμε τα σπίτια
γιατί κανένας
δεν καταδεχόταν
να μπει μέσα
στου άλλου την αυλή».
Δεν είπε
τίποτα, έφυγε, ξανάρτε
την άλλη μέρα.
Του είπα: «Έλα πιάσε
τούτο το
πιάτο, φώναξε τον σκύλο
να του το
δώσεις να σε συνηθίσει,
για να μην
κλαίει το κτηνόν μας όταν
θα ’χουμε
φύγει». Το έπιασε, του φώναξε,
όμως ο σκύλος
του ’δειξε τα δόντια.
Χαμαί το
πιάτο. Κίνησε να φύγει.
Του λέω: «Μίαν
χάριν από σένα˙
έπαρε ως
αύριον ’πομονήν στ’ ανάθεμαν να πάμεν
κι ύστερα να
’ρτεις να ’μπεις μες στο σπίτι».
Την άλλη μέρα
έδεσα τον σκύλο
να μην μας
ακλουθά, το πλάσμαν του Θεού.
Του έβαλα φαΐ,
νερό κι εμπήκαμε
ο άντρας μου
κι εγώ στο φορτηγό.
