"ΕΠΑΝΟΔΟΣ" (απόσπασμα) του Νίκου Πενταρά

Το βράδυ της αυτής ηµέρας
παρουσιάζεται µπροστά µου
ποιος νοµίζεις;
Ο µακαρίτητης ο πατέρας µου
κρατώντας αµφορέα µυκηναϊκό
µε διακόσµηση χταπόδι.
Τεράστια πλοκάµια να σκεπάζουν
ολόκληρη την επιφάνεια τ’ αγγείου
και µάτια ολόιδια µ' εκείνα του προγόνου µου
(του πρώτου εκ των Μυκηναίων
που κατοικήσανε την Κύπρο τη Β' χιλιετηρίδα π.Χ.
του πρόγονου του Ευαγόρα
του Ρε Αλέξη
του μοναχού Ιωαννίκιου
και του Κυριάκου Μάτση)
να µε κοιτάζουν βλοσυρά.

«Δεύτε λάβετε φως, επίγονοι πεπλανηµένοι.
Δεύτε λάβετε φως ίσως τα καταφέρετε να βρείτε την οδό
την άγουσαν προς την Αχαιών Ακτή.
Δεύτε πάντες οι πεπλανηµένοι επίγονοι
και πρώτος συ, υιέ µου, επίδοξε ποιητή,
που σ' ανατέθηκε, καθώς γνωρίζω, από τον πρώτο Μυκηναίο
να οδηγήσεις πάλιν - ως άλλος Μωυσής - τον εκλεκτό λαό του πίσω
στην πατρική του Γη. Δεύτε ... »
µονολογεί ο πατέρας µου κι αδειάζει στο τραπέζι
το περιεχόµενο του µυκηναϊκου αµφορέα
που προς κατάπληξή µου αποτελείται από δεκάδες
αρχαία πήλινα ειδώλια, που µόλις αντικρίζουνε το φως
παίρνουν πνοή ζωής, πηδούν απ’ το τραπέζι
κι έρχονται προς το µέρος µου σαν νέφος απ' ακρίδες.
Με δέος τα κοιτώ και προσπαθώ να τ’ αποφύγω µε κινήσεις
απεγνωσµένες του κορµιού και των χεριών, µ' αδυνατώ.
Αυτά σκεπάζουν το κορµί µου ολόκληρο
και νιώθω να τρυπούν - λες κι έχουνε κεντρί - τη σάρκα µου.
«Πατέρα, σε παρακαλώ, βοήθησε µε»
φωνάζω στον πατέρα µου µ' απόγνωση
που µε κοιτάζει ατάραχος και µε ψυχρότητα χειρούργου
την ώρα της εγχείρισης που προσπαθεί µε το νυστέρι του,
παρά τους πόνους τ’ ασθενή,
απ' το κορμί του ν’ αφαιρέσει την αρρωστημένη σάρκα
και να τον θεραπεύσει.
«Σου µεταγγίζουνε το φως τ’ αληθινό
που θα φωτίζει την καρδιά σου και τη σκέψη σου
για την επάνοδο στην Αχαιών Ακτή»
φωνάζει ο πατέρας µου κι εξαφανίζεται
αφήνοντάς µου τα ειδώλια, που παίρνουν στ' αναµεταξύ
τη θέση τους στον αµφορέα.

Ταυτοποίηση της Τακτοποίησης / Τυρίμου Γ. Ελένη

Αυτή η ντροπή
αυτή η ειρωνεία
δεν ξεπλένεται
με ένα οστό.
Σε ένα ξύλινο κουτί
αυτό το αναξιόπιστο
δεν σβήνει το ουράνιο τόξο
ενός ανεκπλήρωτου ονείρου.
Αυτό το ξύλινο κουτί
Δεν χωρά τα τόσα χρόνια καρτερίας
Αγωνίας, πόνου και δάκρυα
της πικραμένης μάνας
του πατέρα την οργή στο άδικο.
Πόση ντροπή στο διπλό
και απάνθρωπο έγκλημα
ως τακτοποίηση του θύματος…
Τι ντροπή, τι κοροϊδία!
Όχι !αδελφέ μου.
Στης τακτοποίησης τα μεγάλα
Ραδιουργά έργα των θυτών σου
δεν θα συμπράξω…
Σε αυτό το ξύλινο κουτί
με ένα αναξιόπιστο οστό
δεν θα σε θάψω έτσι απλά, ψυχρά …
Τι ντροπή, τι ειρωνεία
Πόσος εμπαιγμός
Σε αυτή την Τακτοποίηση !

Ποιητικό αφιέρωμα στους Παντελή Μηχανικό, Θεοδόση Νικολάου και Φοίβο Σταυρίδη

Π ρ ό σ κ λ η σ η
Σας προσκαλούμε στο δεύτερο ποιητικό αφιέρωμα
που διοργανώνουν
η νεοσύστατη Πολιτιστική Κίνηση
"Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού"
και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας,
τη Δευτέρα, 18 του Μάη 2015, στις 7.30 μ.μ.,
στην αίθουσα της Στέγης (Πλατεία Βασιλέως Παύλου).
Η εκδήλωση θα είναι αφιερωμένη
σε τρεις σημαντικούς ποιητές της Λάρνακας
που ήταν και αχώριστοι φίλοι ενόσω ζούσαν,
τον Παντελή Μηχανικό, τον Θεοδόση Νικολάου και τον Φοίβο Σταυρίδη.
Για το έργο του Παντελή Μηχανικού θα μιλήσει η Αλεξάνδρα Γαλανού,
για τον Θεοδόση Νικολάου η Αθηνά Τέμβριου
και για τον Φοίβο Σταυρίδη ο Μάριος Διανέλλος.

Θα απαγγελθούν ποιήματα
και θα υπάρχει επίσης μουσική παρέμβαση
από τη Δώρα Ευθυμίου και τη Χαρά Χαραλάμπους.

Συντονίζει ο Αντρέας Τιμοθέου.

ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ (Κάποιο πρωινό του Απρίλη)

Κάποιο πρωινό του Απρίλη στην Λάρνακα  έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, ευτυχώς χωρίς θύματα. Θα εξαιρέσουμε από τη σκηνή του ατυχήματος το αίτιο, την ευθύνη, την αγωνία της μητέρας για το κοριτσάκι της που επαναλαμβάνω και ευτυχώς δεν έπαθε τα χειρότερα, θα αφαιρέσουμε τη σκηνή κατά την οποία η ηλικιωμένη σύζυγος του οδηγού του δεύτερου οχήματος προσπαθούσε να απεμπλακεί από τον αερόσακο που είχε σκάσει και θα σταθούμε σε δύο και μόνο σημεία. Σε δύο και μόνο εικόνες….

Α. Ο ηλικιωμένος οδηγός του δεύτερου οχήματος που βγήκε εξουθενωμένος από τη θέση του. Φαινότανε να είναι τουλάχιστον 75-80 ετών. Άραγε ποιες οι ικανότητες οδήγησης ενός τέτοιου ανθρώπου, ποιες οι ικανότητες αντίδρασης και αποφυγής ενός απλού ατυχήματος, πρόσκρουσης; Έχει απασχολήσει άραγε ποτέ κανέναν υπεύθυνο, σε κάποιο  υπαλληλικό δημόσιο κυβερνητικό θώκο αυτό; Έχει σκεφτεί κανείς να οδηγήσει τους ηλικιωμένους ανθρώπους αλλά και αυτούς που αντιμετωπίζουν ουσιαστικά προβλήματα υγείας σε εξετάσεις για να διαπιστωθεί εκ νέου η ικανότητα τους στην οδήγηση και στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων; Φυσικά και όχι. Στην Κύπρο μας, είναι γεγονός ότι η απουσία δημόσιων συγκοινωνιών έχει αναγκάσει τους περισσότερους να οδηγούν μέχρι και τα βαθειά γεράματα. Κουτσοί στραβοί λοιπόν (που λέει κι η παροιμία) στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Καθημερινά  γινόμαστε μάρτυρες μιας τραγικής κατάστασης στους δρόμους με αστείες αντιδράσεις, μέχρι τη στιγμή που  σοβαρεύουν τα πράγματα. 

Β. Η οδηγός κυρία του πρώτου οχήματος, βγήκε από την θέση της, σώα ευτυχώς, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και πήρε στην αγκαλιά της το – ευτυχώς θεό είχε- παιδί της. Σίγουρα και οι δύο θα ήτανε σοκαρισμένες και η μητέρα εκνευρισμένη που πρωί- πρωί συνεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα. Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι πολύ σοβαρό. Γιατί το μικρό της κοριτσάκι ήταν στη θέση του συνοδηγού, γιατί το είχε βάλει στη μπροστινή θέση; Δεν απαγορεύεται; Επιτρέπεται; Γιατί αυτή η συνήθεια πολλών γονέων,  που λένε και σχίζουν τα ιμάτιά τους, ότι υπερ- αγαπούν τα παιδιά τους, δεν αλλάζει; Τι αποδεικνύεται έτσι,  πλην της αδιαφορίας και της αμέλειας μας προς τα αγαπημένα μας πρόσωπα; 

--Παρακαλώ εάν κάποιος σχολιάσει να αφαιρέσει από τη σκέψη του, ότι ανέφερα στο πρόλογο. 

Παρουσίαση του βραβευμένου βιβλίου του Μιχαήλ Πασχάλη "Ξαναδιαβάζοντας τον Κάλβο"

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων Λευκωσίας, Κερύνειας, Μόρφου

Η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου (Ε.Λ.Κ.)

Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου (Α.Π.ΚΥ.)

Σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βραβευμένου βιβλίου του Μιχαήλ Πασχάλη «Ξαναδιαβάζοντας τον Κάλβο. Ο Ανδρέας Κάλβος, η Ιταλία και η Αρχαιότητα», τη Δευτέρα 4 Μαΐου 2015 και ώρα 7.00 μ.μ. , στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου (Φανερωμένης 86-90, Λευκωσία).

Σύντομοι χαιρετισμοί: Κωνσταντίνος Σάββα, πρόεδρος Ε.Δ.Σ. ΣΕΚΦ Λ.-Κ-.Μ., και Γιώργος Μολέσκης, πρόεδρος Ε.Λ.Κ.

Για την έκδοση θα μιλήσουν - ο δρ. Κωστής Παύλου, Σ.Ε.Π. στο Α.Π.ΚΥ. (Πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό») - ο συγγραφέας, καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Μιχαήλ Πασχάλης, με επικέντρωση στο θέμα: «τὸ στῆθός του / ἔγινεν ᾅδης»: μια κατάδυση στην ερμηνεία του καλβικού «στήθους».

Παρουσίαση-συντονισμός: Γιώργος Κ. Μύαρης, Ε.Δ.Σ. ΣΕΚΦ Λ.-Κ-.Μ.

Διάρκεια εκδήλωσης: 60΄.

Υπέρβαση

Μπαινοβγαίνει αέρας στο στήθος

μα δεν αναπνέω.

Στη μέγγενη του νοσοκομειακού γραφείου

η λίμα ρινίζει το λόγο.

Υποβάλλουν σε έκτρωση την έκσταση

μα οι πρόκες δεν αρκούν

να στηθεί το όραμά μου στον τοίχο.

Μια στρώση βερνίκι δεν φτάνει

για να καλύψει τις αιχμές

που αφήνει το βλέμμα.

Στον προθάλαμο της αυτογνωσίας

συλλαμβάνω τους κραδασμούς της λιθόσφαιρας.

Θραύσματά μου παντού.

Μα η καθέλκυση στο νερό

συνώνυμο της ελευθερίας.

Μικροαστοί

Καθηλωμένοι στις κουνιατές μας καρέκλες

αποζητάμε τις υπηρεσίες

αλλοδαπής οικιακής βοηθού.

Σχεδόν αγγλόφωνοι

παρατηρούμε τεθλασμένες γραμμές

να διαγράφονται πάνω στη γη μας.

Η ιδέα της αντιπαροχής

σαγηνεύει τη σκέψη μας.

μα στο καλάθι

δεν απόμειναν κλήροι.

Πώς να χωρέσει

τ'όραμα παιδιού

σε τούτη την οθόνη.

Τσέστος

Το στρυφογύρισμα της ποκαλάμης

με ταξιδεύει στο δίχωρο

με τις λαξεμένες σουβάντζες.

Το λιγοστό φως της αρσέρας

στήνει παιχνίδια

στο μαβί και στο πράσινο

στο χρυσό χρώμα του σίτου.

Σημαδεύει τα στέφανα γαμου

πιασμένα στο χαρταετό ποδηλάτη

σε πορεία αόριστη.

Ο τσέστος

στολισμένος με κουρέλια

φουσατανιών της γιαγιάς

με συντροφεύει στη ρίζα

να γνωρίσω ανθρώπους που ποίηασαν

εκείνο και μένα.

Απώλειες

Οι άνθρωποι έχασαν τον Θεό μέσα στις εκκλησιές,

έχασαν την αλήθεια μες στα εκπαιδευτήρια.

Έννομα η φύση τους εκδικείται.

Σαν δεν το γνωρίζουν,

το χαμόγελο τους θερίζει τη γη

με σκοπό τον ‘Χαμένο Παράδεισο’.

Μορφασμός αναγκαίος είναι,

ένας ρόλος στο μονόπρακτο της απάτης.

Έλα / Μυριάνθη Παναγιώτου- Παπαονησιφόρου

Η νύχτα πήζει τώρα 
ώρα την ώρα τα σκοτάδια της 
άδεια της ειμαρμένης τα χαμόγελα
Έλα, μου γνέφουν οι ωραίοι αγαπημένοι 
Μένει το ναι στα χείλη μου να κρέμεται 
τεφρή κατάφαση 
ύστατο σέλας θανάτου.

Παρουσίαση των βιβλίων Για ένα χαμόγελο (Ελένη Αρτεμίου) και Αλεξάνδρα (Μάρω Κρανιδιώτου)

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ν'αντανακλούσαν τα μάτια σου

στων χεριών μου το χάδι

μετάξι απ τα μαλλιά

να πλέξω το δύχτι

που θα φυλάκιζε την καρδιά σου.

Δάκρυ αρμυρίκι μιας θάλασσα

που πνίγει το όνειρό μας

Θεριό ο πόνος στην άρνηση

μια φλόγα η αναζήτηση.

Μελαγχολεί η σκεψη

στην ανέλπιδη λύτρωση

Φαύλος ο κύκλος

στην αδυναμία της σιωπής .

Απόσταγμα / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Η Αρχόντισαα 
της απλότητας είσαι 
αγνή και λιτή

Ο πρόσφυγας

Ήμουν εκτός της ακολουθίας, εκείνη τη μέρα της Ανάστασης, βρίσκονταν όμως τα πρόσωπά τους σε μια μυστήρια αρμονία τόσο επιβλητική, που δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου. Ο ναός κατάμεστος και οι ομιλίες μπλεγμένες, Αγγλικά, Ελληνικά και κάτι μεταξύ τους. Ο ιερέας, στο σύντομο κήρυγμα του, καλούσε τους πιστούς σε ειρήνη κι αγάπη. Ρομαντική σκέψη σκέφτηκα… και χαμογέλασα. Έπειτα ξεκίνησε τα περί υποστηρίξεως της εκκλησίας, του πατριαρχείου, της παροικίας, της προσπάθειας αγιογράφησης του ναού, πάντα οικονομικής βέβαια, περί ηθικής ούτε λόγος.  Παρά το ότι αντιμετώπισα με μια πρώτη ειρωνεία μέσα μου την ανταλλαγή των ρόλων, σε σχέση πάντα με την υποστήριξη, δεν είχα διάθεση για κριτική, έτσι σώπασα μα δεν χαμογέλασα. Άλλωστε το μυστήριο μπροστά μου, δεν μου έδινε και πολλές επιλογές. Τα αθώα τους πρόσωπα κοίταζαν την φλόγα από το κερί με το Άγιο φως και σχεδόν το προστάτευαν με τη θαλπωρή του βλέμματός τους.

Οι άνθρωποι γύρω μου μετανάστες, σ’ ένα ξένο τόπο που έστησαν απ’ την αρχή τις ζωές τους, για κάποιους ήταν και η μοναδική αρχή. Άλλοι προ του πολέμου κι άλλοι μετά του πολέμου. Σειρές ολόκληρες με γκρίζα μαλλιά, μα εγώ στεναχωριόμουν περισσότερο για τα γκρίζα μυαλά. Η ευχή μαζί με το Χριστός Ανέστη, γνώριμη στ’ αυτιά μου… «Και του χρόνου στα σπίτια μας». Πρόσφυγες ή όχι, η επιθυμία κοινή, όλοι αγαπούσαν τούτο το κομμάτι του τόπου. Εγώ ανάμεσα σε τόσους πρόσφυγες, ένιωθα την αγάπη από την μια για τα παιδιά κάτω απ’ τα πόδια μου, τα οποία συνέχιζαν να περιεργάζονται το Άγιο φως κι από την άλλη τη νοσταλγία του σπιτιού μου και του κόσμου μου… ίσως και να τους ένιωθα. Έπειτα, πρόσφυγας και εγώ σκέφτηκα. Πρόσφυγας από τα παιδικά μου χρόνια, απομακρυσμένος ακόμα κι από τις αναμνήσεις τους, που επανέρχονταν μα τις σιωπούσα, γιατί κουβαλούσαν μια φλούδα πόνου. Τις τακτοποιούσα κι αυτές, σαν όλα τα υπάρχοντά μου, συνήθεια ανεξίτηλη. Ήταν το δεύτερο Πάσχα μακριά απ’ το σπίτι, ήταν το δεύτερο μετά το χαμό της γιαγιάς. Με αιχμαλώτισε για μια στιγμή η σκέψη της…

Προσευχήθηκα για την ψυχής της, προσευχήθηκα και για μένα και για τα παιδιά που ήταν δίπλα μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου όπως έλεγε η γιαγιά, που είναι η γλυκιά μας ελπίδα. Πρόσφυγας λοιπόν, αυτό ήμουν εκείνη τη στιγμή… Ήξερα βέβαια, πως εγώ δεν θα μπορούσα να ευχηθώ με ειλικρίνεια και του χρόνου στο σπίτι μου. Το σπίτι μου, το σπίτι της γιαγιάς, είχε κλείσει μαζί της κι από τώρα πρόσφυγας θα δήλωνα κάθε Ανάσταση, χωρίς ελπίδα γυρισμού.

ΚΙΡΚΗ

Όταν σε τύλιξε το απρόσμενο σκοτάδι

όλα τα φίδια που στόλισαν κάποτε τα μαλλιά σου

ξύπνησαν μεθυσμένα

σε ανάρπασαν θυσία για τους μενεξελιούς ουρανούς

κι εσύ ταξιδεύοντας

διαμέλιζες το σώμα σου

χαμένη μέσα σε καπνούς και νυχτερινές ιαχές

ιέρεια μιας στοιχειωμένης μνήμης,

σ’ ακολουθώ εξόριστος αιώνες τώρα

σε ανατιναγμένα κρησφύγετα, ηφαίστεια, πολυβολεία

ανάπηρος

κουβαλώντας την κραυγή που διέρρηξε το στερέωμα

την ώρα που παραδόθηκες σπαράσσοντας στη σφαγή.