γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Κρατώ στα χέρια μου τη νέα Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Τιμοθέου: Οι μέρες
του Αυγούστου. (Βιβλιεκδοτική 2016) Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη Διάσημη
Υψίφωνο Μαρία Κάλλας που όπως αναφέρεται στις πρώτες σελίδες : η ζωή της υπήρξε
ένας Αύγουστος» Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δυσκολεύτηκα να κάνω συνειρμούς, να συνδυάσω τον ποιητικό
λόγο του Ανδρέα Τιμοθέου με την προσωπικότητα, τη ζωή της διάσημης Ελληνίδας .
Ο ποιητής όμως πάντα γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμάς τι συμβαίνει. Και η
κατανόηση αυτής της σχέσης μπορεί να υλοποιηθεί ξεκινώντας την ανάγνωση του
βιβλίου από την τελευταία σελίδα (του Οπισθόφυλλου) όπου γράφει «Αυτό το
βιβλίο, όπως και κάθε βιβλίο, θα παραμείνει εκτεθειμένο στον χρόνο κι αν είναι
αλήθεια η ρομαντική σκέψη πως όσοι φεύγουν μας βλέπουν από τον ουρανό, θα
χαιρόμουν αν κάποτε πίσω από κάποιοι σύννεφο έβλεπα έστω έναν άνθρωπο να νιώθει
πόσο λάτρεψα τη Μαρία. Να νιώθει πως δεν έπαψα στιγμή να είμαι μαγεμένος…Θα μου
αρκούσε ακόμα κι αν αυτό ήταν η μόνη θύμηση που είχα από κάποιον εδώ στη γη.»
Οι μέρες του Αυγούστου, ως Ποιητική Συλλογή, γραμμένη σε ένα ταξίδι μεταξύ Λονδίνου
και Εδιβούργου, αποτελείται από είκοσι- τέσσερα (24) μικρά ποιήματα, ένα για κάθε ημέρα, πλην του
διαστήματος της εικοστής τρίτης με τριακοστής ημέρας (23-30) όπου ο Ποιητής
επιλέγει τη σιωπή ως απάντηση στο μαρτύριο της μαγείας.
«… Ημέρες σιωπής/ Έτσι γευόμουν πάντα τις επιστροφές»
Δύο μικρά κείμενα της Ελληνίδας Υψιφώνου επιλεγμένα κατάλληλα, διευκολύνουν
τον ρόλο του αναγνώστη να αντιληφθεί την αόρατη σχέση αγάπης και έρωτα του
Ποιητή. Ο ποιητής κινδυνεύει να καμουφλαριστεί έστω και παρωδικά με τη ζωή και
το λόγο του ινδάλματός του. Και αυτό τον κίνδυνο που παραμονεύει καλούμαστε
εμείς όχι μόνο να τον ανακαλύψουμε, να τον αντικρούσουμε, να τον πολεμήσουμε.
Έτσι λοιπόν ο λόγος της Μ. Κάλλας : «… Αλλά, μέσα στον κόσμο που ζω,
ανακάλυψα ότι όσο περισσότερα μαθαίνεις, τόσο συνειδητοποιείς πόσο λίγα
ξέρεις.» ουσιαστικά γίνεται λόγος του Ανδρέα Τιμοθέου, που ενστερνίζεται πλήρως την ουσία και σταυρώνεται πάνω στο
νόημα του. Σε άλλο σημείο αναφέρεται «…Δεν λες ποτέ ψέματα, κάνεις ότι μπορείς
για να μην τον προδώσεις ποτέ…» (τον έρωτα φυσικά) με αποτέλεσμα οι δυο τους να
πορεύονται χέρι με χέρι, μέσα στις μέρες του Αυγούστου, ακολουθούμενοι από
πικρά βιώματα, που άλλοτε θυσιάζονται στη δική τους καθημερινότητα και άλλοτε
γίνονται μυριστικό λιβάνι, ευλογία στην
πορεία τους.
Για τον Ποιητή « Ο Αύγουστος κρύβει μέσα του ένα θανατικό αλλά και όλη τη
ζωή, κρύβει τον έρωτα σαν αντίδοτο και υπόσχεση…» Αυτή λοιπόν τη ρομαντική θέση
και άποψη, αυτή τη σχέση του μήνα με τη ζωή, με φόντο τη προσωπικότητα της
Κάλλας, ανιχνεύει και ως σκαπανέας και καλλιεργητής της ποίησης, προσπαθεί να
ανθίσουν οι στίχοι των ημερών του Αυγούστου. Φόβοι, απαισιοδοξίες, αγωνίες,
διαρκείς προσπάθειες απεγκλωβισμού, είναι κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά
των ποιημάτων. Η συνεχής φθορά του ανθρώπου και η πτώση, στην προσπάθεια
αναζήτησης, εύρεσης της ευτυχίας, που δεν έρχεται ποτέ, που δεν εμφανίζεται
στον ορίζοντα, που δεν μπορεί να αποκτηθεί. Ο Ποιητής ένας τυχοδιώκτης της
ζωής.
«…Φοβόμουν μην την ονειρευτώ…» την ημέρα πρώτη
«…Αλήθεια πόσο απέχουν οι θόρυβοι από τις μελωδίες…» ημέρα Δεύτερη
«…δεν ξέρω αν θα μας ένωνε μέρα ξανά» ημέρα Τρίτη
«Κενή μέρα, δεν είδα τα μάτια σου…»
ημέρα Τέταρτη
«..Είναι τόση η φθορά των πεζοδρομίων…» ημέρα Πέμπτη
«…που οδηγούν στο τίποτα..» ημέρα Έκτη
«…Τι κατάρα θεέ μου οι φόβοι..» την Εβδόμη
«…Κάνει ψύχρα έξω…» Πόση ψύχρα μπορεί να υπάρξει στη ψυχή τον Αύγουστο και
στην Δέκατη ημέρα;
«Πάλι εσύ στους στίχους μου. Η ψευδαίσθηση της ευτυχίας…» την Ενδέκατη
Ψάχνουμε να βρούμε απεγνωσμένα ίχνη
αισιοδοξίας και να δικαιολογήσουμε τον Αύγουστο ως μετάβαση στο Φθινόπωρο και
στις δροσερές ημέρες του Σεπτέμβρη. (Μην λησμονούμε ότι η Μαρία Κάλλας απεβίωσε
μήνα Σεπτέμβρη) Είναι ανώφελο, είναι μία προσπάθεια που στέφεται από ένα άδοξο
τέλος; Στη δωδέκατη ημέρα ο ποιητής δεν διστάζει να καταλήξει σε ένα γενναίο
συμπέρασμα που όμως πριν τελειώσει η φράση του ουσιαστικά το καταρρίπτει και
γυρνά πάλι στην σφαίρα της απαισιοδοξίας. «..Είναι ανώφελο να φοβόμαστε τον
θάνατο, όταν υπάρχει το ενδεχόμενο των γηρατειών»
Σε αυτό το μοτίβο κινούνται και οι επόμενοι στίχοι. Δεν φοβάται να σταθεί
με ειλικρίνεια απέναντι στον αναγνώστη. Αλλιώς τι αξία θα είχαν τα λόγια του:
«…Τουλάχιστον εμείς οι ποιητές, ας μιλάμε με ειλικρίνεια»
Γι αυτό και στεκόμαστε πλάι στον ποιητή. Διότι όταν επικαλείται τον Θεό
«..να ΄ταν οι μέρες του Αυγούστου διπλές να προλαβαίνουμε….» δεν μπορούμε παρά
να συμπορευτούμε σε ορισμένες από τις επιλογές του, δεχόμενοι πως η ζωή μπορεί
να είναι ένας θανατερός Αύγουστος και μία διαρκής φωτισμένη πορεία προς το
τέλος.
