Ο Ντικρής

Εις στην πόλην εμ μπου πήα

τζι έμπλασα του Αθανάση

φίλος μου παλιός, που γρόνια

τα αγνάρκα του χα χάσει

Με εκάλεσεν να πάμε

για φαΐν τζιαι να τα πούμεν

τζιαι με τούν την ευκαιρίαν

τα παλιά ν'αθθυμηθούμεν

κάτσαμεν εις το τραπέζι

τζιαι φωνάζει νού μιτσί

“έλα φέρ'μας την ζιβάνα

καμνε γλήορα Ντικρή

Εφερέν μας την ζηβάνα

, εφερεν τζιαι ποτιρούδκια

τζι' Ο Ντικρής θέλει να πάιξει

εξω με τα κοπελλούδκια

“Της στετές σου να τανίσεις

να μας φέρει το φαΐ

τζ ύστερις μπορεί να πάεις

στο παιξίμιν ρε Ντικρή

Μα σαν τρώαμεν με έτρων

μια μεάλη απορία '

πόθεν τ'όνομα του δώκαν

τζι ήθελα την ιστορία

Τζιαι λαλεί μου ο Αθανάσης

“ακου φίλε μου Κωστή

Πέψαμεν έξω την κόρη

Μισιη μου να μορφωθεί

Να ανοίξει τα γκαβά της

τζιαι να ποιάσει το ΝΤΙΓΚΡΊ

Μά αντίς για το πτυχείο

έφερεν μας τον μιτσή.

ΛΕΙΠΕΙΣ..... / Ροτσίδου Φιλιώ

Νιώθω άρρωστη...
άλλη μια μέρα δεν λέει να περάσει μακριά σου...
Όλα μου φταίνε, 
όλα με ενοχλούν 
θέλω τα μάτια μου να κλείσω
να μην βλέπω κανένα...
Πονάω παντού, 
νιώθω μουδιασμένη, άδεια χωρίς εσένα....
Το σώμαμου υπολειτουργεί
λες και είμαι χρόνια σε κώμα 
και δεν λέω να ξυπνήσω...
Υπάρχει κάτι άλλο;
Μόνο σκοτάδι, γιατί όλα περιστρέφονται 
γύρω από σένα....
Δυο λέξεις:  λύπη- μου λείπεις-...
Τίποτα.....

ΜΟΝΑΞΙΑ

Κουβέντιαζες συνεχώς, με τον σκέτο στο στόμα, για μακρινά της ζωής σου.

Έχουν παράξενη όψη – ξωτικές μαρτυρίες- κείνα μακρινά. Πιο οικεία.

Μελετούσες το πένθος των άλλων.

Την δική σου χρόνια λύπη έκρυβες  πίσω από τα λουλούδια του βάζου.

Άνοιγες προσεκτικά μ΄ ένα χρυσό κλειδάκι

τη μνήμη με τις φωτογραφίες,  να ψάξεις αυτούς που ξέχασες.

Αυτούς που σε ξέχασαν

«Δεν μπορώ» μου είπες.

«Δεν μπορώ, μ΄ αυτό τον τρόπο»

Σου απάντησα αμέσως:

«Το χώμα για να΄ ναι χώμα πρέπει να σκεπάζει ρίζες και πτώματα»

ΗΜΙΧΡΟΝΟ (απόσπασμα) / Μηχανικός Παντελής

Τώρα που δεν καρποφορούν, 
που δεν ανθίζουν 
που δεν βαστάνε πια τα δένδρα, 
ένας ξερός ουρανίσκος
ξέρει μονάχα πως πεινά.

Ο σπόρος 
δε γεννάει πια το θαύμα, 
το πουλί 
δεν ξέρει πια να τραγουδεί.

Σε παίρνω στο χέρι μου
και γίνεσαι χώμα.
Κι όμως είναι μια ψυχή
που γυρεύει το θαύμα.
Δεν μπορώ 
δεν μπορώ, σου λέω, 
περισσότερο να περπατώ
στο χώμα που΄ ναι μονάχα χώμα. 

« Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ: ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΟΛΙΘΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ».

 Η εταιρεία παραγωγών ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ με περηφάνια ανακοινώνει την ολοκλήρωση της παραγωγής του ντοκιμαντέρ της με τίτλο « Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ: ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΟΛΙΘΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ». Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ιστορίας της Μεγάλης Θεάς της Κύπρου στο νησί που τη γέννησε και τη λάτρεψε για αιώνες, μελετώντας τα τεκμήρια της παρουσίας της από τη χαλκολιθική περίοδο μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια.

Σας προσκαλούμε στην πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ που θα γίνει στις 24 Νοεμβρίου 2014, στο Συνεδριακό Κέντρο "Φιλοξένια" στη Λευκωσία, στις 7:30 μ.μ.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΛΥΡΙΑ / Λυκαύγης Άνθος

Γαρούφαλα ολοπόρφυρα, κορμιά πυροκαμένα, 
ανάσες όλο θάνατο της προδομένης γης
θρύψαλα, σάρκες όμορφες στο πόνο ζυμωμένα, 
το μοιρολόι της Τηλλυριάς, προζύμι της οργής. 

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ / Λυκαύγης Άνθος

Ερατεινή, Πάλευκη μνήμη της γης μου, 
γείρε στοχαστικά κι απόθεσε φίλημα
στις καρδιές που σηκώνουν την ιστορία σου. 

Μου το 'παν οι νεράιδες

[Κι έτσι έπιναν ...]

Κι έτσι έπιναν κ΄έτσι έτρωγαν αράδα ολημερίς, 
από τα σπίτια τους χωρίς 
να φέρνουν τίποτα κι αυτοί γιατί είχεν ο Αγαμέμνονας 
φροντίσει για όλα από ενωρίς. 

[Και με τον ούριον άνεμο..]

Και με τον ούριον άνεμο και τη γαληνεμένη 
τη θαλασσαν ο Αλέξανδρος φτάνει απ΄τη Σπάρτη στο Ίλιο
- γοργό ταξίδι τριήμερο - φέρνοντας την Ελένη

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΟΥ (επιστημονική ημερίδα)

Η ένδοξη

Κυκλοφοράς σαν φάντασμα στο κέντρο της πόλης.

Η περιφέρεια δε θα σ’ άντεχε

στο κέντρο πάντα κρύβονται οι κατατρεγμένοι.

Σ’ ένα παλιό καμαράκι μου ’δειξαν πως μένεις

στο νοίκι κι αυτό σαν τα όνειρά σου.

Περιφερόμενο λείψανο κατάντησες.

Τα βλέμματα των περαστικών

αναρωτιούνται πώς και δεν πέθανες ακόμη;

Μα εσύ εκεί, κάθε μέρα εκεί

να θυμίζεις στον κάθε καλό οικογενειάρχη

μια στιγμή δικής του και δικής σου ματαίωσης,

κάθε εφήβου την πρώτη του λαχτάρα

χωρίς ίχνος έρωτα.

Μηχανικά, γρήγορα, αηδιαστικά.

Το πρόσωπό σου δεν μαρτυρά καμιά ομορφιά

κι ας λένε οι άλλοι.

Θα το ’χουν αγγίξει

όπως το σώμα σου πολλοί.

Δεν ξέρω αν ένιωσαν ποτέ για σένα.

Τώρα μονάχα περιφέρεσαι, να μας θυμίζεις.

Συνάντηση ψυχών

Οι ζωές μας σε κοινή τροχιά.

Οι έρωτές μας,

λάθη που μας μαστίγωσαν.

Η ευτυχία,

όνειρο που ψάχναμε σ’ όλη τη διαδρομή

πάντα με τη θυσία της αγάπης.

Αφήσαμε το παρελθόν να εισβάλει

διότι δεν το συγχωρέσαμε,

θελήσαμε να τ’ αλλάξουμε.

Αυτό δε δέχθηκε

και έτσι ζήσαμε με το φόβο της καταστροφής.

Νυχτερινή διαδρομή

Αιμορραγούν οι μέρες μακριά σου

και γω μες στης ζωής μου το δίπολο προχωρώ.

Αυτό της ζωής και του θανάτου,

αυτό του έρωτα και της απόγνωσης.

Θύμησή μου το χαμόγελό σου,

καθρέφτισμά του

τα φρεσκοποτισμένα μου μάτια…

Φοβάμαι μάτια μου τον αντίλαλο της σιωπής,

την αδειανή σκέψη, το ξεφτισμένο συναίσθημα.

Φοβάμαι μην έρθουν μέρες

που δε θα ματώνω πια για σένα.

Νοσταλγικός χρόνος

Οι πόρτες έκλεισαν,

τα παράθυρα σφραγίστηκαν,

οι κήποι ξεράθηκαν.

Φέτος το σπίτι σου

δε γέμισε μυρωδιές του Πάσχα.

Η αγάπη έπαψε να ζει

στο καταφύγιο των παιδικών μου χρόνων.

Τούτες τις Άγιες μέρες

ο χρόνος σταμάτησε

στον επιτάφιο του Χριστού.

Την Ανάσταση, τη ζούσαμε μαζί…