ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ / Χατζήπαπα Βασίλκα

 

Σαν με ξεβγάλει η ρουφήχτρα
σε κάποια φθινοπωρινή ακτή
με σώμα κατάκοπο
μάτια σβησμένα
δε θα ξαναβρώ δυνάμεις
να ριχτώ αντίθετα στο ρέμα.

Θα μείνω στην ακτή
το άλικο ρεμβάζοντας της δύσης
ενώ θα σβήνουν
άτακτα τα φώτα
στα βλέφαρα των οριζόντων.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΕΞΗ / Χατζήπαπα Βασίλκα

 

Δεν αγάπησα όπως μπορούσα.
Δεν αγαπήθηκα όπως θα ‘θελα.
Δεν έχω βρει
τη μοναδική τη λέξη
τον ήχο τον μοναδικό
που ανθρώπους κι αισθήματα μερεύει.
Τη σκέψη τη μοναδική
που τον πυρήνα ξεκλειδώνει,
της ζωής.
Δεν έχω βρει
του αιώνιου τη διάφανη σφαίρα
που κάθε τι δικό μου
ζεστό, σπαταλημένο,
σε δάκρυ κρυστάλλινο μαζεύει.

Έλλη / Διονυσία Σούλα Βιολάρη

Με χώμα και νερό έπλασα την αγάπη μας .

Στου ήλιου την αναπνοή γεννήθηκες,

με μπλε ματόκλαδα

σ ελληνικά νησιά,

μέσα σε γλαυκούς αφρούς .

Σε ζύμωσα με

αγιασμένα χέρια.

Με αναφιλητά γέμισα τις μικρές χούφτες σου.

Σε φύλαξα στου

κόρφου μου τη ζεστασιά .

Σε παλιά ξάστερα φεγγάρια έπλεκα τα μεταξένια μαλλιά σου.

Κράτησα τη λάμψη σου σε λευκό κερί, δίπλα στο Άγιο φως.

Ποτέ

δε θα σε αρνηθώ,

ιέρισσά μου.

Το φως του ποιητή / Βιολάρη Διονυσία

Το εκτυφλωτικό φως του ποιητή,

ξεπρόβαλε και

ανέστησε μια λάβα ηφαιστείου μέσα

από το έρεβος .

Σκόρπισε τη

φεγγοβολιά του,

γράφοντας για τις ελεύθερες καρδιές,

για τα σπαθιά

που τρέμουν οι αγγελιοφόροι

του γαλάζιου

θόλου και

για τους Ήρωες,

που προτάσσουν τον θώρακά τους στη μάχη.

Χτυπά δυνατά το καμίνι της ποιητικής του φλόγας και δημιουργεί σε ελεύθερη πτώση τους αιώνιους

στίχους του.

Μυρώνει με ροδόσταμο τις ψυχές και

ζωγραφίζει

με άστρα

τον καμβά του,

σεργιανίζοντας

στις ρούγες, σβήνοντας το θυμίαμα που αναβλύζει από

το πάθος του για

γραφή.

Σμιλεύει τα σπλάχνα και τα κόκαλα του λόγου, αγγίζοντας το όχι

και το ναι.

Μιλάει χαμηλόφωνα με τον θεό

του έρωτα

στο σιωπητήριο κάλεσμα ,

τρυγώντας την αγάπη από τα μυρωμένα ρόδα

της ποίησης.

Ακουμπά λάγνα

τη λυγερή οπτασία των στιγμών ,

βαπτίζει

την έμπνευσή του

με μύρο

και της φορά μαλαματένιο σταυρό.

Εναγκαλίζομαι το πεπρωμένο / Μαυρομάτης Γιώργος

 

(αφιερωμένο στους καταφρονεμένους του κόσμου)

Πήγα σε ένα φτηνό μαγαζί

να πάρω ένα άσπρο πουκάμισο

για το βρεγμένο σπουργίτι

που μού κτύπαγε το βράδυ το τζάμι.

Πήγα να πάρω μια μπλούζα λευκή

για τη βροχή που πότισε τα γεράνια

και τα διψασμένα τριαντάφυλλά μου.

Βρήκα κλειστό το μαγαζί

και φεύγω λυπημένος.

Εν τέλει, φεύγω χωρίς το φτωχό σπουργίτι

χωρίς τη δροσερή βροχούλα.

Κλείνω τα μάτια μου και εναγκαλίζομαι

το πεπρωμένο μου, το κάτασπρο,

σαν τον ναυαγό που κλαίει

επάνω στο αφρισμένο κύμα.

Ποιήματα και ένα Διήγημα της Ιωάννας Παπαντωνίου που έχουν βραβευτεί στον Ζ' Λογοτεχνικό Διαγωνισμό (2024) των "Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού"

 

ΓΡΑΦΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ…

Η ώρα πλησίαζε… Δεν χρειαζόταν  το ρολόι , για να της  υπενθυμίσει τον ερχομό της Ελένης… Δέκα και τέταρτο, ακριβώς μετά την κυριακάτικη Λειτουργία. Το βήμα της  κυρα-Αλεξάνδρας  αργόσυρτο στο στενό διάδρομο, παρά το γοργό της καρδιοχτύπι , πήρε σταθερά την πορεία του προς την ξύλινη εξώθυρα. Είχε ξυπνήσει πολύ πρωί εκείνη την Κυριακή κι αδημονούσε για τούτο το συναπάντημα. Οι σκέψεις της πλανήθηκαν στο γαλάζιο της θάλασσας, που αχνοφαινόταν απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο κι έγιναν ένα με τις μυρωδιές της φρεσκοποτισμένης λεβάντας στα παρτέρια του κήπου. Τις διέκοψε ο ξερός ήχος του ρόπτρου, που επέμενε να της υπενθυμίζει την παρουσία του πρωινού επισκέπτη.

«Καλώς τηνε!», ακούστηκε πρόσχαρη η φωνή της κυρα- Αλεξάνδρας. «Σε περίμενα! Έφτιαξα καφέ μυρωδάτο! Ετοίμασα κουλούρι ζεστό! Για την Ελένη μου!»

Πήρε να στρώνει το τραπέζι για το πρωινό… Η μυρωδιά του καφέ απολαυστική… Το κουλούρι ζεστό και πεντανόστιμο, ζυμωμένο με την αγάπη, που η οικοδέσποινα ήξερε να μοιράζει τόσο απλόχερα.

Την αγαπούσε σαν την κόρη της την Ελένη  και της είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Από μικρό κορίτσι ερχόταν να κάνει συντροφιά στην ηλικιωμένη γειτόνισσα. Στην αρχή την έστελλε η μάνα της, που αγαπούσε ιδιαίτερα την κυρα-Αλεξάνδρα, μα με τον καιρό αναζητούσε κι η ίδια τη συντροφιά της. Περνούσαν αρκετές ώρες μαζί γιατί η μάνα δούλευε τ’ απογεύματα. Εκεί μελετούσε και τα μαθήματά της η μικρή Ελένη. Η κυρα-Αλεξάνδρα την καμάρωνε να διαβάζει και να γράφει… Η ίδια δεν είχε πάει σχολείο  στα δύσκολα εκείνα χρόνια της προσφυγιάς. Έβαζε την Ελένη λοιπόν να της διαβάζει συνταγές ή  την Αγία Γραφή κι άλλοτε της υπαγόρευε να γράφει στον ξενιτεμένο της…

Η τήρηση της αλληλογραφίας της κυρα-Αλεξάνδρας έγινε πια επίσημο καθήκον για την Ελένη. Πριν χτυπήσει την εξώθυρα κοίταζε στο γραμματοκιβώτιο για την επιστολή, που περίμεναν. Ακόμα κι αν η επιστολή δεν είχε φτάσει, η Ελένη θα έγραφε… Θ’ αποτύπωνε μ’ εκείνα τα στρογγυλά, καλλιγραφικά γράμματα τις σκέψεις της κυρα-Αλεξάνδρας, τα συναισθήματα, τις έγνοιες και τα όνειρα στο λευκό χαρτί αλληλογραφίας. Αμοιβή της το χαμόγελο, που θα εισέπραττε κι η ευχή της.

«Γράφω» θα πει αφήνω τα’ αποτύπωμα της ψυχής στο λευκό χαρτί,,, Αφήνω ακόμα ένα χνάρι σ’ απάτητο μονοπάτι… πήρε να ερμηνεύσει το ρήμα η Ελένη σ’ ένα εσωτερικό μονόλογο, καθώς απολάμβανε τον ζεστό καφέ…

«Γράφω…» Επανέλαβε στην κυρα-Αλεξάνδρα, που τη ρωτούσε αν ήταν έτοιμη να αναλάβει το ιερό της καθήκον…

« Αγαπητό μου παιδί,

Σήμερα έχεις τη γιορτή σου κι είσαι μακριά… Σε ποιες θάλασσες αρμενίζεις; Ποιες στεριές αντικρίζεις; Μου λείπεις πολύ…»

Δεν είχαν νέα του εδώ και αρκετό καιρό… Η Ελένη παρηγορούσε την κυρα-Αλεξάνδρα με την ιδέα πως στα λιμάνια, που έφτανε ο γιος της δεν είχε κοντά ταχυδρομείο και πως σίγουρα στο επόμενο λιμάνι θα της ταχυδρομούσε την επιστολή… Άρχισε να σκέφτεται να γράψει η ίδια μια επιστολή και να την τοποθετήσει στο γραμματοκιβώτιο εκ μέρους του παιδιού της… Δεν μπορούσε να βλέπει τον πόνο της μάνας και τα υγρά της μάτια… Και τότε θα πρόσθετε περισσότερα στην ερμηνεία του αγαπημένου της ρήματος…

«Γράφω» θα πει ζωγραφίζω χαμόγελα, ένα καράβι που αρμενίζει για την πατρίδα και την αγκαλιά της μάνας… Κι αν της ζητούσαν εκείνη τη στιγμή να κάνει μια ευχή για να πραγματοποιηθεί, θα ζητούσε να ζωντάνευαν οι λέξεις και να την ταξίδευαν στα λιμάνια της χαράς…

Θα έκλεινε την επιστολή με τη συνηθισμένη επιφώνηση: « Με την αγάπη μου, η μάνα…»

Το ρόπτρο εξακολουθούσε να χτυπά ρυθμικά… Διέκοψε τις σκέψεις της.

«Ποιος να’ ναι τέτοια ώρα;» Αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα η κυρα-Αλεξάνδρα.

Η Ελένη ευχήθηκε ενδόμυχα να ήτανε ο ταχυδρόμος και να είχε φτάσει με την επιστολή του ξενιτεμένου… Έβλεπε κιόλας μπροστά της την κυρα-Αλεξάνδρα να την παραλαμβάνει με δάκρυα χαράς… Μα δεν μπορεί… Ο ταχυδρόμος δεν περνά τις Κυριακές… Φαίνεται πως τις ίδιες σκέψεις έκανε και η κυρα-Αλεξάνδρα. « Ο ταχυδρόμος δεν είναι… Δεν περιμένω άλλο επισκέπτη, Ελένη μου…»

«Ανοίγω…» Η Ελένη κατευθύνθηκε προς την πόρτα…                                                                                                       

Και τότε οι ηλιαχτίδες εισέβαλαν θριαμβευτικά στο δωμάτιο… Μια λευκή πεταλουδίτσα φτερούγισε δειλά πάν’ απ’ τα’ αγριολούλουδα στο βάζο. Μια ολάνοιχτη αγκαλιά φτερούγισε προς την κυρα-Αλεξάνδρα…

«Μάνα…»

Η στιγμή που περίμενε… Η τελευταία επιστολή που δεν είχε έρθει… Ανοιγόταν τώρα μπροστά στα μάτια της  το λευκό επιστολόχαρτο με την επιφώνηση: « Επιστρέφω μάνα! Σε φιλώ, ο γιος σου!» Και άνθιζαν κρίνα λευκά και γιασεμιά… Γίνονταν ένα με το λευκό του χαρτιού και της ψυχής της κυρα-Αλεξάνδρας, που φτερούγισε κι αυτή όπως την πεταλούδα…

«Μάνα… Επέστρεψα!»

Δεν μπορούσε να του απαντήσει… Εκείνος επέστρεψε… Εκείνη είχε πια φύγει…

Ο ταχυδρόμος δεν ξαναχτύπησε την πόρτα… Και η Ελένη; Συμπλήρωσε τα τελευταία λόγια στην επιστολή της κυρα-Αλεξάνδρας, χωρίς υπαγόρευση αυτή τη φορά… Την έκλεισε με τρεμάμενα χέρια και τη χάρισε στον παραλήπτη της ιδιοχείρως.

«Γιατί;» Αναρωτήθηκε εκείνος…

«Γιατί γράφω … Και γράφω θα πει… »Απάντησε αινιγματικά εκείνη…

 

Ιωάννας Παπαντωνίου

Έπαινος στη συγγραφή διηγήματος

Ζ΄ Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού 2024

**

ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
 
Πριν το σάλτο μορτάλε,  «Το τσίρκο του Νίνο»
θα συνοδεύει τους ακροβάτες στο κενό.
Οι ακροβολιστές θα παραταχτούν γύρω από τη μυστική έξοδο.
Θα φροντίσει γι’ αυτό ο ταξιθέτης…
Η υπαίθρια σκηνή ανάμεσα στα ερείπια…
Το θηριοτροφείο καλά κρυμμένο  κάτω  από τα χαλάσματα.
Δεν πρέπει ν’ ακουστούν οι βρυχηθμοί των λεόντων
ούτε  το κλάμα του ελέφαντα...
Τα πύρινα στεφάνια των οβίδων θα μεταφέρουν τη φλόγα.
Τι κι αν παρέμειναν οι δάδες σβηστές;
Φώτα παρακαλώ!
 
Το παιδί δεν θα πληρώσει εισιτήριο!
Αφήστε το να ισορροπεί στα κομμένα καλώδια της οικοδομής
κι ύστερα να γίνεται ζογκλέρ.
Οι  νάρκες στα χέρια του…
Στους ώμους μανδύας λευκός…
Είναι ο μικρός πρίγκιπας με το γαλάζιο  προσωπείο.
Για δείτε!
Μαράνθηκε το τριαντάφυλλό του…
Λίγο νερό…
 
Αθέατοι οι θεατές…
Πού πήγαν όλοι;
Μετά την υπόκλιση θ’ ακουστεί το χειροκρότημα;
Εκεί που θα τελειώνει το ποίημα,
θα τ’ απαγγείλει κανείς;
 
Ιωάννας Παπαντωνίου
Α΄ Βραβείο στον Ζ΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού
(2024)

***

 

 ΚΥΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Συρματόμπλεγμα

τυλίγει το κορμί σου,

Κύπρος-πατρίδα…

 

Είναι ο πόνος

ακάνθινο στεφάνι

στα λυτά μαλλιά…

 

Πενήντα χρόνια

προσμένεις τη Λευτεριά,

φως κι ελπίδα…

 

Ιωάννας Παπαντωνίου

 Έπαινος στη συγγραφή  Χαϊκού

Ζ΄ Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού 2024

Ζήλια / Ανδρέου Παύλος

Ανέβηκε στη σκηνή του φεστιβάλ

με μια λεπτή αίσθηση ανωτερότητας

κρατώντας σταθερά τα χαρτιά του

ως πρωταγωνιστής της βραδιάς.

Ξεστόμισε τον πρώτο στίχο όταν

γυρίζοντας να δει το κοινό

διαπίστωσε άφωνος

οι περισσότεροι κοιτούσαν

τα κινητά τους.

ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ / Ιωάννας Παπαντωνίου

Η πορεία με τις μαυροφορεμένες

διέκοψε τη διέλευση των τροχοφόρων

και των πεζών περιηγητών το βήμα

Των καφενείων οι θαμώνες

αφήσαν τις καρέκλες στο προαύλιο

Παρατάχτηκαν στον εξώστη

να’ χουν ξεκάθαρο το οπτικό πεδίο

Το πεδίο της μάχης μακριά

Το δελτίο ειδήσεων δεν ενημέρωσε

για τους πεσόντες

Οι πληροφορίες παρέμειναν εμπιστευτικές

Μόνο της μάνας η καρδιά γνωρίζει

Από ένστικτο

Από προνόμιο ξεχωριστό

γιατί έδωσε ζωή

Πορεύονται οι μάνες

Στα χέρια οι φωτογραφίες μαυρόασπρες

Πρόσωπα βουβά κουβαλάνε Ιστορία

Διαλέγονται με το πλήθος σιωπηρά

Ζητούν απαντήσεις στα αναπάντητα

Δηλώσεις

Διαβεβαιώσεις

Κι ύστερα;

Θα συνοδεύσουμε τις πονεμένες Παναγιές

στα ξωκλήσια των βράχων

για τη δέηση

Θ’ ανάψουμε τα κεριά υπέρ αναπαύσεως

Αν αναπαύονται εν τέλει

νεκροί και ζώντες

Η Βικτώρια του Αγίου Λαζάρου / Αντωνιάδης Σωκράτης

 

Τακτοποιεί τα μανουάλια, ευλάβεια παλιά

από της Παναγίας της Άσσιας το χέρι χαρισμένη.

Απ' του παιδιού της τον χαμό κυρτή μες στο αιώνιο πένθος

κι απ' το στασίδι, πρώτη σειρά

σκύβει και κάτι λέει στη διπλανή.

Όμως δεν παραλείπει, προσέχει κι αν χρειαστεί στα μανουάλια τρέχει.

Τον άγιο που γιορτάζει πρώτη τον προσκυνά

κι απ' την εικόνα από κάτω όταν περνά

μοιάζει η καμπούρα των βασάνων

με κεφαλαίο Ωμέγα σε αράδα ύμνου.

Κι όταν τελειώνει ο εσπερινός

κανέναν δεν αφήνει, σπουργίτι τρέχει στην αυλή, εύχεται, μακαρίζει

και το σακούλι της μ' άρτους και κόλλυβα γεμίζει.

Κρυμμένος πίσω απ' την κολόνα ο άγιος βλέπει

και από το αυστηρό, αγέλαστό του πρόσωπο

ένα χαμόγελο αχνό στη Βικτώρια στέλνει.

Σ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (αδημοσίευτο)

Κατεβαίνουν από τα βουνά οι φίλοι μου / Μαυρομάτης Γιώργος

Και ξάφνου φάνηκαν να κατεβαίνουν

από τα βουνά οι φίλοι μου, όλοι πεθαμένοι.

Κάνουν βαρελάκι από τις πλαγιές των βουνών

ως να θέλουν να μην τους πιάσει κανένα βόλι.

Κατεβαίνουν, δεν περιμένουν τίποτα πια.

Πληγωμένοι και προδομένοι πέφτουν απάνω

στα ξηρά χόρτα, όμοιοι με τα πεσμένα φύλλα,

κιτρινισμένοι επάνω στο νοτισμένο χώμα.

Γύρισαν από τη μάχη, πεσόντες.

Τώρα σμίγουν με τους άλλους νεκρούς

και ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα φιλί.

Μήτε ένα ζεστό χνώτο να τους ζεστάνει.

Τα παγωμένα τους χέρια, πώς ξύλιασαν έτσι

μέσα στον χρόνο, αλήθεια; Δίχως ένα ζεστό χνώτο

να τους θερμάνει την όψη.

Ούτε μια βελούδινη αύρα να τούς χαϊδεύει

τα ωχρά τους πρόσωπα.

Και μήτε η πρώτη αγάπη μήτε η έσχατη

να σκύβει να τους δώσει λίγη συμπόνια.

Κατεβαίνουν οι φίλοι μου από τα βουνά

με σχισμένες χλαίνες, άπνοες.

Δεν μπορούν να σαλέψουν τα χέρια

να κάνουν έστω ένα σινιάλο με τα μάτια τους.

Πέφτουν μες στην ανυπαρξία, μες στη νάρκη

και ούτε ένα δάκρυ.

Ποίηση και οίηση / Ανδρέου Ειρήνη

Κάποτε δεν κοιμόμουνα

με έβρισκε η ήλιος

καθώς αγωνιζόμουνα

να φτιάξω ένα βασίλειο

που μέσα όλοι να'μαστε

λευκοί κίτρινοι μαύροι

παντού αυλές ολάνθιστες

κάμποι γιομάτοι στάρι

όλοι να χόρταιναν ψωμί

κανείς να μην πεινούσε

το δίκαιο σ' αυτή τη γη

τ'αδικο να νικούσε.

Στο μέσα μου ένα παιδί

με έσπρωχνε με πάθος

να μην σιωπώ ούτε στιγμή

γι άλλα παιδιά να γράφω.

Γι αυτά που ξέχασ' ο Θεός

κι οι άνθρωποι συνάμα

να κάνω ξίφος κοφτερό

της πένας μου την λάμα

για κάθε ανθρωποειδές

που μόλυνε την πλάση

τον κόσμο γέμιζε πληγές

και την ψυχή είχε χάσει

εξολοθρεύοντας λαούς

σαν λυσσασμένο ζώο

ξεπέρασ' ολους τους φραγμούς

αδίσταχτο,, αιμοβόρο.

Ποίηση; Γράμματα ψιλά

για το χοντρό πετσί τους

χρήμα στις φλέβες τους κυλά

τρώνε κι οι αυλικοί τους

και μεγαλώνει ο φασισμός

παίζοντας τον σωτήρα

που ξεγελά τον κάθε νιο

αχ ποίηση μου στείρα

γι αφύπνιση μαχόμουνα

δεν κυνηγούσα δόξα

τις νύχτες δεν κοιμόμουνα

μου λέγαν έχω λόξα

αυτοί που δεν τους ένοιαζε

τι γίνεται στον κόσμο

μα η κοιλιά να γέμιζε

και το τομάρι μόνο.

Δεν ήταν τα παιδάκια τους

στα ερείπια θαμένα

η μες στα σεντονάκια τους

άψυχα, ματωμένα....

Κι ετσι καθώς πλησίασα

στην τρίτη ηλικία

κι απ' όλα αηδίασα

δεν πήρα ούτε βραβεία,

αφού δεν διαγωνίστηκα

σ' οίησης καλλιστεία

τους στιχους μου απαξίωσαν

σχολεία κι εκκλησία

δεν ήμουνα του συναφιού

κλικών λογοτεχνίας

βαλτοί, κριτές να μ' επαινούν

μου φαίνονται γελοία.

Στην τελική η ποίηση

τον κόσμο δεν αλλάζει

μα σαν γίνεται οίηση

πολύ μ' αηδιάζει.

Φυλλάδες σιδηρόδρομοι

σαν να'μαι νομπελίστας

βροχή συγχαρητήρια

μέσα στα διαδίχτυα.

Θαυμάζω αυτούς τους ταπεινούς

που την ψυχή τους βγάζουν

κατεστημένα πολεμούν

και δόξες δεν τους νοιάζουν.

Κι εφόσον δεν κατόρθωσα

τον κόσμο αυτό ν' αλλάξω

να ΖΗΣΩ αποφάσισα

λίγο πριν τα τινάξω.

Ειρήνη Ανδρέου

Μυστικός επισκέπτης / Λίλλη Αυγή

Έρχεται και
είναι πάντοτε μεσάνυχτα,
που έχουν τα χρώματα μεστωμένα
-μπλε νυχτερινό σε βασιλική κορνίζα κλείνει μέσα
το κεφάλι μου-
θρονιάζεται πάνω στο μαξιλάρι,
με στριφογυρίζει ανάμεσα στα σεντόνια
και με καρφώνει στα μάτια
και αλλού,
μέχρι να πω
Ήμαρτον.

Κουβάρι / Λίλλη Αυγή

Aν δεν το γεννήσω,
θα πεθάνω.
Εν τω σπηλαίω της μήτρας μου
άγνωστο έμβρυο
με μύρο και στάχτη κυείται,
σαν άστρο συσπάται και
τα μεσάνυχτα τίκτεται∙
όμορφο μικρό κουβάρι
με καρφίτσες
το σώμα κεντάει,
στο πάτωμα στάζω σαν αίμα πετάγομαι
στο ταβάνι και στη λάμπα γερά
με καρφώνω:
Ρίγος, άλγος, σκοτωμός.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ / Λίλλη Αυγή

 

Ανάμεσα στα πόδια μου γεννιέται ο κόσμος όλος·
ποτάμια, δάση, θρίαμβοι, ρομφαίες και στιλέτα
αγάπη, μίσος, δόρατα, κοντάρια, μια φαλτσέτα
με κάθε α και κάθε ω στο δέλτα και στο μέλος
με σκίζει, ρίχνει στον βωμό τραγούδι ποθημένο
αργά να το αιμορραγώ αιώνια να ανασταίνω
αἰδώς, αἰδώς, ἀείδομαι ὀδύνῃ ᾠδὴν αἰδοῖαν

ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ / Ανδρέου Παύλος

Εκλεκτοί κολυμβητές

με μολύβια jet-ski

σκίζουν κύματα έμπνευσης

κυνηγώντας το τέλειο ποίημα.

Ταχύτητες από λέξεις τρελές

γλιστρούν πάνω στο όριο

των τεντωμένων νεύρων τους.

Λιμενάρχες-κριτικοί δείχνουν το δάκτυλο

σάπιοι μες στον χρόνο

σφυρίζουν αυστηρά: «το αίμα

θα σκαλίσει έρωτες σε πέτρα.»

Ένας όμως απέτυχε άδοξα

τραγικός τραυματισμός

στον άξονα της ύπαρξής του.

Τα υπόλοιπα νούμερα κερδίζουν

αδιαφορώντας για την πτώση

του Πρωτέα στη θάλασσα.

Χαλαρά, την επόμενη φορά

θα ξαναπροσπαθήσουν

ανεπίδεκτοι ποιήσεως

όπως πάντα.