[πάρε με πέρα θάλασσα ] / Κυπριανού Ντίνος

Σκορπώ τον νου στα μακρινά
στην καταχνιά που σβήνει η δύση
οι σκέψεις μου ως στις ακτές
της Σμύρνης να κυλίσει

να ταξιδέψω το μυαλό
να ρίξω φώς μές στις αυλές της
με δάκρυ απ΄΄τα μάτια μου
να πλύνω τις πληγές της

Πάρε με πέρα θάλασσα
ώς την αρχή της Σμύρνης
και άς χαθώ στο όνειρο
στην ομορφιά εκείνης

πάρε με πέρα θάλασσα
την Σμύρνη να μαγέψω
λίγο απ΄΄τα σμυρνέικα
τραγούδια της να κλέψω ...

Οι στίχοι είναι κατοχυρωμένοι επίσημα  .https://youtu.be/E8EcVf98C_Q

ΩΣΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΩΣ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Κατι συμβαινει εκει εξω δεν ακουσες τιποτε ?
Κατι εμποδιζει το ρολοι της ζωης μας
να κτυπαει εδω σ αυτη τη γη
Καποιος αποφασιζει για μας χωρις εμας
και ειναι φιλος
καποιος αποφασιζει για μας χωρις εμας
και ειναι αδελφος
μα δεν το νοιωθεις ?
Μας στερει το σπιτι ο δικος μας ανθρωπος
μας κανει ξενους στη δικη μας γη
κανει τα παντα μας προσωρινα
Κι αυτοι που "" φυγαν ""γιατι σκοτωθηκαν
κι αυτοι που θαρθουν ποια θαναι η γη τους
Κατι συμβαινει εκει εξω
μην κανεις πως δεν το προσεξες
Ξυπνα αδελφε και ξυπνα ολους οσους κοιμουνται
ολοι μαζι μια γροθια πριν μας κοψουν το ρευμα
Ωσπου εχουμε φως
Στα σκοτεινα τι θα κανουμε ?

[Εκει στ ουρανου το μεσοφρυδο] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Εκει στ ουρανου το μεσοφρυδο
γαντζωμενη μια προσευχη
γονατιζει το θανατο
Μια καρδια ναυαγει μεσοπελαγα
και σκιζει τη θαλασσα
ο θρηνος της απελπισιας
Και μεις την ελπιδα
κρατωντας σφικτα απ το χερι
την ταλαιπωρουμε
με διχως λυπηση
Μια βαρκα χωρις πυξιδα η ζωη
που ολο μακραινει στη θαλασσα
και μεγαλωνει η αποσταση
Βρισκομαστε αναμεσα σε ερειπια
γκρεμισμενων ονειρων
και μας κτυπα παγωμενο τ αγιαζι
Κι αναζητουμε μια γωνια
στην αυλη της χαρας
να γλυκανουμε λιγακι
της ψυχης το παραπονο

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

[Της μανας το νανουρισμα θυμαται] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Της μανας το νανουρισμα θυμαται
και ξαναγινεται μωρο
το εικοσαχρονο παλληκαρι
λαβωμενο απο τουρκικο βολι
"Μανα μη φεβγεις
φοβαμαι μονος "
και τα χερια σε θεση προσευχης
ικετευουν
" Μανα μη φεβγεις
ποναω πολυ "
και τα ματια γλαρωμενα
κοιτουν μα δεν βλεπουν
Και ξυπνα η μανα
μες την αγρια νυκτα
αλαφιασμενη καντηλι αναβει
" Φυλαε Πλαστη μου το παιδι μου "
Και τραβα απ την κασελα
το μαυρο φουστανι
με τη μαυρη της ψυχη
να ταιριαζει
και σερνει φωνη σπαραγμου
" Ορφανη ειμαι πια
και μοναχη στον κοσμο "
τραβαει τα μαλια
και σκιζει τις σαρκες
" Ουτε πατριδα ουτε παιδι
αναθεμα της ζωης τους εμπορους "
Την παιρνει ο υπνος και ονειρευεται
"Κοιμησου παιδακι μου
ξαγρυπνα η μανουλα
κοιμησου εσυ "

Η ΜΑΝΑ Η ΚΟΥΡΔΙΣΣΑ / Πηλαβάκη Δέσπω

Ειμαι η μανα που γεννησε την Beritan 
Σαν την κοντεψε ο εχθρος 
στα αγρια βουνα της πατριδας πηδηξε στο κενο 
σαν Ελληνιδα στο Ζαλογγο
Ειμαι η μανα η Κουρδισσα
Ειμαι η μανα που σαν βγηκαν τα παιδια μου
για ενα μεροκαματο εκει στο Roboski
τουρκικα μαχητικα με βομβες κομματιασαν
τα εφηβικα κορμια τους
Ειμαι η μανα του Mehmet Tunc
που σ ενα μπουντρουμι με εκατον τοσα ατομα
αμαχοι Κουρδοι γιναν λαμπαδες
απο τουρκους στρατιωτες που τους βαλαν φωτια
Ειμαι η μανα η Κουρδισσα
Ειμαι η μανα του Haci Lokman
που δεμενο πισω απο ενα αυτοκινητο
τον σερναν στους δρομους τουρκοι στρατιωτες
Ειμαι η μανα της ανταρτισσας
που σαν την δολοφονησαν τουρκοι στρατιωτες
τη ξεγυμνωσαν και βγαζαν φωτογραφιες θριαμβου
μπρος στο εκτεθειμενο σε κοινη θεα νεκρο σωμα της
Ειμαι η μανα η Κουρδισσα
Μακροσυρτο τραγουδι ο πονος μου
ξεριζωνει την καρδια απ τα στηθεια
μα μπρος στον τουρκο τραγουδω
σαν Ελληνιδα μανα
μην τους δωσω χαρα με το κλαμα μου
Ειμαι η μανα η Κουρδισσα
Χρονια και χρονια φυτευω τα παιδια μου
στης Πατριδας τη γη
χρονια και χρονια πληρωνω με αιμα
το ακριβο της λευτεριας δεντρι
χρονια και χρονια φαρμακι πινω
και φωναζω μα κανεις δεν ακουει
Ε ανθρωποι ......ειμαι η μανα η Κουρδισσα 

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Αυτογνωσία / Μιχαηλίδης Π. Κώστας

Τα χωριά μας είναι πελεκητά 
πάνω σε γκρεμούς 
ζυμωμένα με πλιθάρι στην αγκαλιά του κάμπου 
κι απάνω τους ο θεός 
που μας κοιτάζει πίσω από το πρόσωπο 
με τη διπλή ματιά του 

Δουλεύουμε το στάρι και τ’ αμπέλι 
κοιμόμαστε στον ίσκιο της πορτοκαλιάς 
κι η ελιά μετρά το φως που μας σκεπάζει, 

Κι ολημερίς κτίζουμε τα σπίτια μας 
από χώμα και πέτρα 
από θεούς και εικόνες 
σπασμένα μάρμαρα και υδρίες πολλές. 

Και πάλι βουλιάζουμε στο χώμα 
στο σύνορο μιας άλλης γης
στην άκρη, που μας κρατά μετέωρους 
μαζί με τις πέτρες και τους θεούς μας 

Κι όλο και ξανακτίζουμε τα σπίτια μας,
 κάτω από τη διπλή ματιά του θεού

Ο δρόμος προς την Κερύνεια / Κώστας Π. Μιχαηλίδης

Ο δρόμος πάει λοιπόν προς την Κερύνεια.
Λίγο πιο πέρα βλέπεις τα βουνά
Μια υποψία η θάλασσα.

‒Τα βουνά δεν είναι από σάρκα,
μου είπες.
Μένουν απλώς εκεί που ήταν πάντα.
Τους πεθαμένους ποιος τους λογαριάζει;

Πάνω σε μια πλαγιά,
στην κορυφή του αγίου Ιλαρίωνα
ή στο ακρογιάλι;
Δεν φτάνει ένα καμπαναριό
ούτε το δέντρο στην πλατεία του Μπέλλα-Παΐς
να τους λυτρώσει.
Ο χαμός περισσεύει
μέσα στους δρόμους
εκεί που χτες ακόμα
οι άνθρωποι έπαιζαν το ανύποπτο παιγνίδι τους.

Πόσα χρόνια στέκει αυτό το κάστρο;
Ανεβαίνεις απάνω του
όπως πριν οκτώ αιώνες.
Η πέτρα βαριά, η καταπακτή
γυρίζει όπως ο μύλος στο βυθό της γης.
Φωνή χαμένη που έρχεται και ξανάρχεται.

Στην Κερύνεια
που έγινε όνειρο
πόσο μας πνίγει τούτος ο καιρός
ασήκωτος ο καιρός που την πατά.

Προς τα πού;
Μάταια κοιτάζεις τα βουνά.
Αυτόν τον δρόμο τον έχουν κλείσει.
Κτυπούν ακόμα τον βράχο,
δένουν το βουνό όπως τότε
που οι κόρες του Ωκεανού θρηνούσαν
κάτω απ’ τον ίσκιο του.

Οι ελιές όμως
που ρίζωσαν μαζί με τον κύκλο του ήλιου
ξέρουν να περιμένουν.
Πέρασαν μέσ’ από την τραγωδία του ονείρου
που γίνεται χώμα, κρασί, λεμονανθός
που γίνεται ποτήρι πάνω σ’ ένα τραπέζι
ενώ οι άνθρωποι γύρω κάθονται να ξεδιψάσουν

στο φτωχό σπίτι του ψαρά
που διάφανο άπλωσε για να χωρέσει ένα καράβι
βουλιαγμένο πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στον βυθό.

Δεν τον αφήνεις αυτόν τον δρόμο
τον φραγμένο με συρματοπλέγματα.
Βουλιάζει κι αυτός μέσα σου όπως το καράβι
σε πληγώνει μαζί με το σίδερο που τον φράζει
σε διαπερνά όπως τα χώματα το φως.
Τους πεθαμένους δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.

Θα σε κυνηγήσουν οι Ερινύες
σ’ αυτό τον δρόμο που πάει προς την Κερύνεια.

Κώστας Π. Μιχαηλίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Κώστας Π. Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1928. Φιλόσοφος, δοκιμιογράφος και ποιητής. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και επέστρεψε στην Κύπρο όπου εργάστηκε ως φιλόλογος στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού. Το 1956 συνελήφθη και διετέλεσε για 16 μήνες κρατούμενος των Άγγλων για τη συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.
Επιστρέφοντας στην Κύπρο υπηρέτησε ως Δημόσιος Λειτουργός σε θέσεις της Μέσης και της Πανεπιστημιακής Εκαίδευσης. 

Συνεργάστηκε με την εφημερίδα  "Καθημερινή" επί τριετία και με το  περιοδικό "Ευθύνη". 
Διατέλεσε  μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας.
 Ίδρυσε το 1976 την Φιλοσοφική Εταιρεία Κύπρου, της οποίας διετέλεσε Πρόεδρος από την ίδρυσή της έως το 1985, και καθιέρωσε ως εκφραστικό της όργανο το φιλοσοφικό περιοδικό "Ζήνων".
Πέθανε  στις 15 Αυγούστου 1998.

Μερικά από τα ποιητικά του έργα: 

•  "Ανάβαση" (1973), 
• "Η άλλη γη" (1979), 
• "Περιαγωγή" (1980), 
• "Ο αδόκητος χρόνος" (1986),
•  "Ρωγμές" (1997),
•  "Τα ποιήματα" (συγκεντρωτική έκδοση, 2005).

Ιωσήφ Ιωσηφίδης (βιογραφικό)

Πήρε Πτυχίο στα Μαθηματικά (1971, Πανεπιστήμιο Αθηνών) και στα Οικονομικά (1975, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας). Αριστοβάθμιος Διδάκτωρ Στατιστικής Οικονομικών (Παν. Αθηνών, 1978), Fellow of ISMM (Institute of Sales Marketing Management).

Διετέλεσε επισκέπτης Καθηγητής σε Πανεπιστήμια Κύπρου (1989-99, 2003-08) σε επίπεδο Master’s ΜΒΑ (Economics, European Affairs, Marketing, Research), Πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών Κύπρου, Αντιπρόεδρος των European Movement και UNAC.

Διευθυντής το Εκπαιδευτικού και Πολιτιστικού Κέντρου Ομίλου Λαϊκής (1981-83), διοργάνωσε Συνέδρια Λογοτεχνών στο Κέντρο. Είναι Κριτικός Θεάτρου από το 2000, Αντιπρόεδρος της Λυρικής/Οπερατικής Σκηνής Κύπρου και ως μπάσος της μετείχε σε όπερες στο εξωτερικό.

Παρακολούθησε Συμπόσια Κυπριακής Ελληνικής, Ξένης Λογοτεχνίας, μετείχε σε δύο Διεθνή Συνέδρια μεταφράσεων, είχε διάλογο με τον Κώστα Μόντη, στο έργο Γράμματα στη μητέρα.

Ως συγγραφέας, εκπροσώπησε την Κύπρο στη Γαλλία (2003), στη Γερμανία (2006) και σε Παρίσι-Στρασβούργο (2008) παρουσιάζοντας μεταφρασμένο έργο του και Εισηγήσεις του.

Υπήρξε για τρεις θητείες Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου (στο διάστημα 2005-2017), την οποία ΕΛΚ εκπροσώπησε σε Λογοτεχνικές Ημερίδες/ Συνέδρια. Είναι Μέλος και των εξής: International Society of Poets, PEN International, ΕΠΟΚ, Όμιλος Φίλων Λογοτεχνίας και Πολιτισμού, ΟΦΔΒΣ, Εθν. Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου.

Πήρε μαθήματα Φιλοσοφίας/ Φιλοσοφίας της Λογοτεχνίας στον Κύκλο Pax-Romana (Αθήνα, 1970-73). Μέλος της Φιλοσοφικής Εταιρείας Κύπρου από το 1995 μετέχει με Ομιλίες του.

Διακρίσεις:

Το 2007 το ‘International Library of Poetry’ του απένειμε το Βραβείο «Best Poems, Best Poets» για 2 ποιήματά του.

Το 2014 η ανεξάρτητη Διεθνής Ακαδημία ARTS-SCIENCE-LETTRES (με έδρα στο Παρίσι) τον τίμησε με το Επίχρυσο Μετάλλιο της για το έργο του και τη συμβολή του στα Γράμματα, στην Επιστήμη και στον Πολιτισμό της Κύπρου και της Ε.Ε. ευρύτερα

Εργογραφία:

Ποιητικές Συλλογές, Διηγήματα, Μελέτες, Μεταφράσεις, Θέατρο, Ιστορία, Φιλοσοφία

1. ΔΙΑΔΡΟΜΗ Α- Ες πόθ’ έρπες, 2001, Αθήνα, Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ.
2. ΔΙΑΔΡΟΜΗ Β’- Σί βόλε, 2003, Αθήνα, Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ.
3. ΔΙΑΔΡΟΜΗ Γ- Έρως Απείρως, 2007, Λευκωσία, Εκδόσεις ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ.
4. ΠΕΡΙ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, 2010, Λευκωσία-Αθήνα, Εκδόσεις ΠΑΡΓΑ.
5. ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ, υπό έκδοση (Εκδόσεις Γαβριηλίδης), Αθήνα.
6. ΕΡΩΣ, ΜΥΘΟΣ, ΒΑΘΟΣ -200 Χαϊκού, Εκδόσεις ΡΩΜΗ, 2017, Θεσσαλονίκη.
7. Ανθολογία Ποίησης ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΚΥΠΡΟΣ – 24 Τουρκοκύπριοι ποιητές, 2007, Εκδόσεις Αναστάσης Αριστοτέλους, Λεμεσός. Επανεκδίδεται με 72 ΤΚ Ποιητές και 372 ποιήματα.
8. Ανθολογία Πολωνικής Ποίησης, υπό έκδοση (Εκδόσεις Γαβριηλίδης), Αθήνα.
9. Μετάφραση Νομπελιστών Ποιητών, ειδική έκδοση από το Ίδρυμα Πιερίδη, 2018.
10. Μετάφραση του έργου του Καλίλ Τζιπράν Ο Προφήτης. Εκδ. ΑΚΤΙΣ, Λεμεσός.
11. "Διηγήματα", αποκλειστική δημοσίευση στο Περιοδικό ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ (2006-2016).
12. Μελέτη "Οικονομία, Διοίκηση στην ποίηση Καβάφη", e-book: Negresco, ΤΕΠΑΚ.
13. Μελέτη "Καβαφική Ποίηση και Αριστοτελική Φιλία", e-book: Negresco, ΤΕΠΑΚ, 2016.
14. Μελέτη "Αθλητικός Λόγος Κύπρου Χρυσάνθη", Έκδοση Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών, 2015.
15. Μελέτη "Παράδοση - Τραγούδι, Στίχος, Χορός, Κατακλυσμός", Εκδόσεις Δήμου Λάρνακας, 2017.
16. Θεατρικό "Ο Νωθρός βασιλιάς", Έκδoση Δήμου Λάρνακας-Θέατρο ΣΚΑΛΑ, 2017.
17. Θεατρικό, "Αντιγόνη και Κρέων", Όμιλος Φίλων Λογοτεχνίας Πολιτισμού, 2018.
18. Φιλοσοφία "Ζήνων ο Κιτιεύς", Εκδόσεις Δήμου Λάρνακας-Θέατρο ΣΚΑΛΑ, 2017.
19. Ιστορικό "Λατίνοι της Κύπρου, 10 αιώνες", υπό έκδοση από Πανεπ. Κύπρου.
20. Μελέτη "Μότσαρτ, Κάφκα: Γράμματα στον πατέρα- Σύγκριση", Εκδ. ΑΚΤΙΣ 2018.
21. Μεταφρασμένα ποιήματα σε 24 γλώσσες : Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Τούρκικά, Πολωνικά, Σουηδικά, Φινλανδικά, Νορβηγικά, Ολλανδικά, Εσθονικά, Λιθουανικά, Βουλγάρικα, Ρουμάνικα, Σέρβικα, Τσέχικα, Σλοβάκικα, Μαλτέζικα, Αραβικά, Αρμένικα, Ισραηλίτικα, Φιλιππινέζικα (Tagalo), Ινδικά (Hindu) και ένταξη κάποιων ποιημάτων σε Ανθολογίες χωρών με γλώσσες τις πιο πάνω.
22. Έκδοση ποιημάτων στα Αγγλικά (ηλεκτρονική από το Poemhunter, InternationalLibraryofPoetry) και έντυπη στα Εσθονικά (σύντομα στα Γαλλικά και Τούρκικα).

23. Ανάρτηση ποιημάτων σε έγκριτα Ιστολόγια και Ιστοσελίδες στην Ελλάδα και Αυστραλία (Diasporic, ΠΟΙΕΙΝ, Φρέαρ, Λόγω Γραφής, Poetics, Κύμα, Θράκα, Universalis κ.ά.)
24.  ΕΝΤΟΣ - ΕΚΤΟΣ (2019) Ποίηση

Δάκτυλα Τυφλά / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Στον Πάμπλο Νερούδα

Ακούω και ξεχνώ, βλέπω και θυμάμαι,

πλάθω και κατανοώ - Κομφούκιος

Μόνο περήφανος ένιωθα για τα δάχτυλά μου,
σαν μετρούσαν χρήματα, χτήματα, βλήματα
κι έδειχναν τον αθώο του αιώνα αντί τον απατεώνα,
σαν υπέγραφαν για πόλεμο κι έσβηναν την ειρήνη,
σαν τράβαγαν, έσπρωχναν, ένευαν ή κούρδιζαν
κι έσφιγγαν, έστριβαν, στραγγάλιζαν,
σαν έκλεβαν και έκρυβαν τεκμήρια τόσα
και πίεζαν το κουμπί να προξενήσουν δεινά.
Τότε ήρθες και πήρες απαλά τα δάχτυλά μου
να τα μάθεις πώς να εφάπτονται μαγικά στα δικά σου,
να προσγειώνονται ομαλά στη γεωγραφία της αγάπης,
να ταξιδεύουν χαρωπά απ’ τη φτέρνα στην κορφή σου
να δονούνται με το λίκνισμα της μέσης σου,
να απλώνουν απέραντα στο στήθος σου
και στην ακτή των χειλιών σου, που διψούν για φιλί.
Μα τα δάχτυλά μου είναι αθώα να δουν το μη ορατό,
τυφλά ακόμα ν’ αγγίξουν τη δροσιά της φλόγας
των ματιών σου, να δουν και ν’ αγγίξουν
το εντός σου χαμόγελο, τυφλά να αγναντέψουν
το εντός σου αστέρι, να το χαϊδέψουν,
τυφλά να αναβλέψουν, να καταδείξουν,
να καταμετρήσουν ένα τέτοιο πράγμα θείο.

ΜΕΡΙΛΥΝ ΜΟΝΡΟΕ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Ερωτεύτηκα την Μέριλυν, μα ατύχησα πολύ!

Την άρπαξαν εταιρείες, μαφιόζοι, συνεργεία,

την ανάρτησαν γυμνή σε αφίσα να διεγείρει,

ανασήκωναν με ανεμιστήρες τη φούστα της.

Έπρεπε να γελά, να γδύνεται, να πίνει χάπια,

την έχωναν σε μαύρες λιμουζίνες, σε Στούντιο,

σε Μουσείο ως κέρινο ομοίωμα. Ζήλεψα όταν

ο Ντι Μάτζιο την παντρεύτηκε, μετά ο Μίλερ…

(Την είδα Κόρη Ασπασία Φωκαΐδα σε εφιάλτη,

έμεινε χήρα και τη βίαζε ο θείος μου o Κύρος,

την αιχμαλώτισε ο γονιός μου o Αρταξέρξης,

μας πάντρεψαν, μα την έκλεισαν ιέρεια σε ναό).

Σου είπαν ‘τραγούδα στον Αρχηγό’. Πίστεψες,

και σε σώπασαν. Οι κάμερες ακόμα και το νεκρό

το σώμα σου το ηδονοβλέπουν, καθώς σφίγγεις

το μαξιλάρι, σαν το παιδί που δεν απέκτησες.

Το κεφάλι κλίνεις πλάγια, σαν Μαντόνα. Γιατί;

Από στοργή, τραύμα, πόνο, υποταγή στη μοίρα;

Τα ποντίκια των εμποράκων δεν σε λένε πόρνη,*

σέβονται και δεν γρατζουνούν το σεντούκι σου.

Πάνω του αφήνεις τα εσώρουχα σου για τους άλλους

και φεύγεις ενώ οι κάμερες αναζητούν τα υγρά σου.

Η ζωή ένα θέατρο ανοικτών πληγών, χωρίς αυλαία,

μα όπως ο Δαρείος ενώθηκε με την Ασπασία του

στ’ άστρα, έτσι κι εμείς… πάνω από νέφη λαγνείας.

Από την ανέκδοτη Συλλογή ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

* ‘Ο θάνατος του εμποράκου’, θεατρικό έργο του διάσημου Άρθουρ Μίλερ, τρίτου και τελευταίου συζύγου της Μέριλυν Μονρόε

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξε το παράθυρο,

ίσως το δρασκελίσει μια αχτίδα,

τεθλασμένη, από αντανάκλαση,

ένα άστρο που υπόσχεται αλλαγή.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως κοιτάξει μέσα ένας βιαστικός,

μια ωραία που τη ραίνει η βροχή,

μια χελιδόνα που ’χασε το μικρό της.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως φανεί η μπάλα των παιδιών

η φωνούλα τους ίσως σκαρφαλώσει

ένα κλαρί που λυγίζει, ένα γατί.

Άνοιξε το παράθυρο,

κι ας εισβάλει κύμα σκόνης, χαλαζιού,

μια σκιά ή η σκιά της, δύο που ’γιναν μία,

ή έστω μια σκιά που σκιάζει μιαν άλλη.

Άνοιξε το παράθυρο,

ακόμα κι αν η πόλη αποκοιμήθηκε,

ακόμη κι αν η πόλη αποδήμησε,

ακόμη κι αν δε φαίνεται ποιο απ’ τα δυο.

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξέ μας το παράθυρο.

Στη θέση του θα υπάρχει μια ζωγραφιά

κρεμασμένη, κι ας μας κοιτάζει αμίλητα.

Τουλάχιστον θα γεμίζει τον άδειο μας τοίχο.

 (Ποιητική Συλλογή ΔΙΑΔΡΟΜΗ Β’ - Σί βόλε, 2003)

ΕΥΑΓΟΡΑΣ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Δίπλα μου ολόρθος
ο βασιλιάς Ευαγόρας:
όλο δίψαγε για λευτεριά και Ελλάδα
κάλεσε γλύπτες, σοφούς, παιδαγωγούς
τριανταέξι χρόνια
δομούσαν την κρήνη
να ξεδιψούν οι Κύπριοι όλοι.
Τείχη έφτιαξε, στόλο, στράτευμα
έκοψε νόμισμα χρυσό για μισθοφόρους,
όλα για να κρατά τη Σαλαμίνα κραταιά,
σαν Ηρακλής.
Μα κουβαλήσαμε περσικές ακρίδες,
με ντόπιες καταβροχθίζουν τα πάντα
θέατρο, κίονες, βιβλία, ναούς,
καρπό και σιτάρι της Μεσαορίας,
κι όπως τον δολοφονώ,
εγώ ο ευνούχος,
προλαβαίνει αρπάζει δάδα
και με καίει με τις ακρίδες
που εκκολάπτω στην πανοπλία μου.
Έπεσα στη θάλασσα καταραμένος,
σαν Ίκαρος στο πέλαγος του πουθενά,
πυρπολημένη πανοπλία, ένα τίποτα,
χωρίς γραφή και βλέμμα τυφλού Ομήρου.
.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης
Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»

ΧΡΥΣΑ ΨΩΜΙΑ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Λάτρευε τον χρυσό ο Πύθης, μέχρι τρέλας,
έκτισε βίλα στα μεταλλεία να τον ζει από κοντά, 
ας του ’λεγαν οι σοφοί, ‘χρυσός μόνο η παιδεία’.

Μα η εξουσία είναι τροχός. Επελαύνει ο Ξέρξης,
σφάζει τον γιο του που θα τον γηροκομούσε,
παίρνει μαζί του στον πόλεμο τους άλλους δυο.

Τότε η βασίλισσα τού έφτιαξε χρυσά ψωμιά,
κι αυτός είδε την αξία του νόστιμου ψωμιού,
του νερού, του κάθε περιφρονημένου απλού∙
η τιμή κερδίζεται, αβέβαιο ό,τι σου δωρίζεται.

Κι έδωσε στη γυναίκα το σκήπτρο, έφτιαξε τάφο
μακριά κι ένα ρυάκι να ρέει απ' το παλάτι ως εκεί,
εντολή έδωσε να του στέλλουν ψωμί με σχεδία
κι έκατσε εκεί ασκητής μέχρις ότου αποδημήσει.

Στην κηδεία δεν ήρθαν χρυσοχόοι, χρυσομανείς,
ούτε μετέχοντες ή αμέτοχοι, αθώοι ή πονηροί.
Τα πουλιά σκάλιζαν το χώμα και το ανέμιζαν,
η σκόνη μες στο φως φάνταζε χρυσόσκονη
ενώ στο ρυάκι επέπλεαν ψωμιά ανέγγιχτα
και ριγμένος ένας χαλασμένος αχυράνθρωπος.

Ο Πύθης, ανώνυμος, αχειροκρότητος στο χώμα
μα αυτό ευωδίαζε και σάλευε, για άγνωστο λόγο !
.

Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»

© ΙωσήφΙωσηφίδης

• Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από μια Ιστορία του Πλούταρχου

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΞΟΝΤΩΣΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ; / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Εδώ και 3.000 χρόνια πολλοί φθονούν και 

δοκιμάζουν να εξοντώσουν την Ελλάδα : 

Πέρσες, Ρωμαίοι, Σαρακινοί, Βούλγαροι, 

Τούρκοι, Γερμανοί, κι άλλοι. 

Αλήθεια γιατί δεν μπορούν; 

Το ποίημα ας μιλήσει.

.
Ποτέ δεν χώνεψα τους Έλληνες, τους μισούσα,
κάτω από κάθε πέτρα έβρισκα το πνεύμα τους.
‘Τους μιμούμαστε σαν πίθηκοι’, έλεγαν οι δάσκαλοι.

Σαν πήγα στρατιώτης είδα τον Αρχιμήδη κι αγρίεψα,
τον λόγχισα, του άρπαξα το κεφάλι και το κλώτσησα,
ναι, αυτό εξευτέλισε εμάς τους Ρωμαίους, με μηχανές,
τηλεβόλα, με πολύσπαστα κι οδοντωτές τροχαλίες,
σήκωνε τα πλοία μας, τα έκαιγε με ηλιακά κάτοπτρα,
να σώσει, έλεγε, τις Συρακούσες, την Ελληνική Ιδέα.

Με θλίβουν οι επιτυχίες του: οι Έλληνες πια μετρούν
ηλιοστάσια, διάμετρο ήλιου, πλανήτες, καμπύλες,
πόσο βάρος θα έχαναν στο νερό αν τους βυθίζαμε.
Τους μισώ, τους ληστεύω, με ακυρώνουν και δίνουν
πάπυρους που ξεχύνουν λέξεις σαν άμμος που πνίγει
(το παιδί μου έμαθε Ελληνικά, βάρβαρο με φωνάζει).

Πότε θα εξοντώσω την Ελλάδα; Λένε δεν πεθαίνει
όσο δεν εξοντώνω του Αρχιμήδη τον αριθμό π*,
τον ταραξία, που ξεγλιστρά και πηδάει φράχτες,
μπαίνει-βγαίνει στο κύμα, κυλά σε αυλάκια νου,
περνά στις αρτηρίες, στα νεύρα, σκαρφαλώνει
σε τείχος θεόρατο, μετά σε δένδρο γίγαντα
απ’ όπου εκτοξεύεται σε Γαλαξίες, σαν Θεός.
.
.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή "ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ"

* Αριθμός π (άρρητος)= πόσες φορές χωράει η διάμετρος στην περιφέρεια του κύκλου = 3,1415926535897932384626433832795028841971693993751058209749445923078164062862089 ……. [ μέχρι σήμερα καταγράφηκαν τα πρώτα 1.241.100.000.000 δεκαδικά ψηφία του π, και ο υπολογισμός συνεχίζει ατελείωτος...και τελειωμός δεν θα υπάρξει (άρρητος αριθμός)]