Η ΚΥΡΑ ΚΑΤΙΝΑ

Θάλεια Τάσσου

Η κυρά Κατίνα

Και τ’αυθάδικα

Παιδιά της

Δυο τεράστιοι

Παπαγάλοι

Ο ένας ψιντρός

Αγγλομαθής

Να βρίζει

Κι ο άλλος

Ζωηρούλης

Και θρήσκος

Σαν κι αυτήν

Να ψέλνει στα ελληνικά

Κύριε ελέησον

Μου έκανε δώρο

Λιβάνι από το Άγιον Όρος

Που έφερε ο πατήρ Εφραίμ

Στην εκκλησία της

Παναγίτσας

Όπου κάθε χρόνο

Εξωμολογεί

Τις Ελληνίδες

Μοντρεαλίτισσες

Γυναίκες

Μου πρόσφερε καφέ

Και κρητικά παξιμαδάκια

Από το ζαχαροπλαστείο

Πικαντίλλυ

Δουλεύει πωλήτρια

Στο Αλάσκα Λέδερ

Στο σπίτι της

Καίει ολοήμερα λιβάνι

Κι έχει τη φωτογραφία

Του πατήρ Εφραίμ στον

Τοίχο

Φεύγοντας

Πήρα μια συνταγή

Από σκόρδο

Που γιατρεύει

Όλες τις αρρώστειες

Κι ένα φυτό που

Φέρνει γούρι

Η κυρά Κατίνα

- Αρχαίο κυκλαδικό ειδώλιο -

αγκομαχούσε ανεβαίνοντας

τις σκάλες

με φώναξε να διαβάσω

το ρολόι του ηλεκτρικού

το κλείνει την Άνοιξη

και το ανοίγει τον

χειμώνα

το εγγονάκι της κρυώνει

που το κρατάει κάτι μέρες

ο γιος της παντρεμένος

με γαλλίδα, χωρισμένος,

κρατάει μπαρ στην

οδό Σεν Λοράν

Τα έπιπλά της

Μια ραπτομηχανή

Και θεώρατα φυτά

Σε ντενεκέδες

Ανάμεσα σ’αυτά

Και το φυτό

Που φέρνει

Γούρι...

Θάλει Τάσου, Μόντρεαλ, 1997

Στην Αυλίδα

Θάλεια Τάσσου

Κουραστήκαμε

Να περιμένουμε

Τον ούριο

Άνεμο.

Όλοι οι άνεμοι

Πνέουν προς

Δυσμάς.

 

Νοσταλγία

Θάλεια Τάσσου 

Καλοκαιρινά

Βραδυνά

Στην Πάφο

Το άρωμα

Του  πακιστανού

Να σε μεθά

Κύπρος

νωχελική

Κι ανατολίτικη

Με τις αρτυμαθκιές

σου

Και τις αροδάφνες

Τα κυπαρίσσια

σου

Και τις ροδιές

Πώς να σε θυμηθώ

Να μην ανατριχιάσω

Με το χαραγμένο

μισοφέγγαρο

στο δέρμα

Των βουνών

σου

Και το Αλλάχ

του χότζα

Να βιάζει την

ηρεμία

της νύχτας

σου.

Σαντορίνη

Θάλεια Τάσσου 

Θέλω να σε κρατήσω

Σφιχτά κλεισμένη

Στα φούξια

Λουλούδια

Της βουκαμβίλιας

Στεφάνι

Σε

Κατάλευκο τοίχο

Νησιώτικο

Να σε κρατήσω

Για πάντα

Αιχμάλωτη

Στη γεύση

Των ξανθών

κρητικών

Χρυσόμηλων

Να σε φυλακίσω

Στο άσπρο

Και γαλάζιο

Των κυκλαδικών

Σπιτιών

Των χιλιάδων

ασύμετρων

παρεκλησιών

στα στενά

ανεμοδαρμένα

καλντερίμια

τα

χωρίς ηλικία

της Οίας

στα φύλλα του βασιλικού

που ο καπετάνιος

των 18 Μποφόρ

αποκάλεσε δυόσμο

Στο χείλος

Του ηφαίστειου

Προσευχή

Στο μοναστήρι

Του Προφήτη Ηλία

Να σε σκαλίσω

Με πετραδάκια

Στα μηνύματα

Των ερωτευμένων

Στους γονατιστούς

Από τα μελτέμια

Ευκάλυπτους

τραγούδι

Στη βάρκα του Κρητικού

Καπετάν Ηλία

Πεισματική περιφρόνηση

Στην απύθμενη άβυσσο

Αιώνιο τιτίβισμα χελιδονιών

Σε τοιχογραφία στ’ Ακρωτήρι.

Στην Πολιτεία των θαυμάτων

 Θάλεια Τάσσου 

Υπάρχει

Πάντα

Χώρος

Για εκπλήξεις

Αλλά

Τώρα

Οι εκπλήξεις

Δεν μας

Εκπλήττουν

Πια

Μπορούμε

Να τις

Προβλέψουμε

Με μαθηματικήν

Ακρίβεια

Η Μάγισσα Κίρκη

Γαρ

Μόλις

Κουνήσει

Το ραβδί

Της

Ξέρουμε

Πως

Οι μαριονέττες

Μπαίνουν

Αυτόματα

Σε κίνηση

Ακολουθώντας

Τις

Κινήσεις

Των

Νημάτων

Υπάρχουν

Δε

Και μαριονέττες

Μετά «διπλωμάτων»

Αυτά

Συμβαίνουν

Στην Πολιτεία

Των θαυμάτων.

 

Αφροδίτη Μοντρεαλίτισσα

Τάσσου Θάλεια

I

Ήμουν εκεί,

στ’ ακρογιάλια της Πάφου

την είδα ν’ αναδύεται απ’ τους αφρούς

την ώρα που έδυε ο ήλιος

πίσω από την Πέτρα του Ρωμιού.

Ύστερα την πήγαν

και την έστησαν

σ’ ένα μουσείο

στη Νέα Υόρκη

τα βράδυα χόρευε

το χορό της κοιλιάς

σε τραπέζια πλουσίων.

Αυτή την ξέρω

μου ψιθύρισε στ’ αυτί

ένας Έλληνας μετανάστης

μας την έκλεψαν οι Εγγλέζοι

όταν κατέλαβαν το νησί

τώρα προσπαθούμε

να την πάρουμε πίσω

με την καινούργια κυβέρνηση

υπάρχουν ελπίδες

η καινούργια υπουργός Πολιτισμού

θα κάνει το παν

θα φτάσει μέχρι και τον ΟΗΕ

λένε πως κοιμήθηκαν

πολλές φυλές στο κρεβάτι της

είναι όμως ακόμη ωραία

δεν μας την πήραν τυχαία

οι ξένοι.

II

Χτες την είδα και τη λυπήθηκα

όταν έφευγε απ’ τη δουλειά

είχε τα μάτια ολόμαυρα

από την αϋπνία

ήταν άβαφτη

μου φάνηκε γερασμένη

της είπα

γεια σου πατριώτισσα

κι αυτή μουρμούρισε κάτι

μισά ελληνικά

μισά αγγλικά

(κάτι παράξενα ελληνικά)

ισιώνοντας το μαντήλι

που είχε στους ώμους της

θέλω να πάω στην Πατρίδα

μουρμούρισε τουρτουρίζοντας

έχω δισκοπάθεια

κι αρθριτικά

το παιδί μου υποφέρει

από άσθμα

έχω ανάγκη από ήλιο

είπε ο γιατρός

προτού όμως φύγω

πρέπει ν’ αγοράσω

το γούνινο παλτό

που ονειρεύομαι χρόνια

πώς μπορώ να πάω

χωρίς αυτό

στην Πατρίδα

πάρε με μαζί σου

απόψε

πατριώτη

φοβάμαι

τους εφιάλτες

τα βράδυα

τις κατσαρίδες

και τα ποντίκια

III

Όταν έφτασαν στο λιμάνι

ήταν όλα κάτασπρα

οι Ελληνίδες

χτυπιόντουσαν

κι οι Ιταλίδες

ξερίζωναν τα μαλλιά τους.

Στο σπίτι του πατέρα μου

στο καρτιέ Σεν Ανρί

εκεί που πήγα να πάρω

το γάλα απ’ τη ντουλάπα

τρόμαξα.

Μια τεράστια νυφίτσα

ασήμιζε στο φεγγαρόφωτο

κι όταν άναψα το φως

είδα πως κατσαρίδες

περπατούσαν επάνω μου

κι από τότε

παραμιλώ στον ύπνο μου

από τότε

ονειρεύομαι να φύγω

απ’ αυτό τον τόπο

IV

Τη συνάντησα

στη στάση

του λεωφορείου

παρά λίγο να

μη τη γνωρίσω

έμοιαζε με τις

κούκλες που βάζουν

στις βιτρίνες

Αφροδίτη του Βορρά

τυλιγμένη

στη ζεστή της γούνα

πώς ένοιωθε άραγε

εκεί μέσα

προσπάθησα

να ξαναβρώ

τις ρυτίδες

που πρόσεξα

εκείνο το βράδυ

στο πρόσωπό της

ήταν μακιγιαρισμένη

και το γούνινο

καπέλο

έκρυβε το μισό της

μέτωπο!

 V

Στο σαλόνι της

έχει τις ομορφότερες

πορσελάνες του κόσμου

γεμάτες ασημικά

οι βιτρίνες της

οι τοίχοι του σπιτιού της

στολισμένοι με κάντρα

κεντρημένα απ’ τα χέρια της

η φρίζα της

γεμάτη με του πουλιού

το γάλα

απέκτησε και χρώματα

και πολλά

ηδονικά μυρωδικά

έχει ένα γάτο

που το λένε Φιοντόρ

εργάζεται χόστες

στο ξενοδοχείο Κουίν Ελίζαμπεθ

τις προάλλες

γύρισε κατάμαυρη

απ’ το Μπαρμπέϊτος

VI

Το μασίνι,

πάλι το μασίνι

στο μασίνι

οι ίδιες κινήσεις

κάθε μέρα

κάθε ώρα

κάθε λεπτό

κάθε δευτερόλεπτο

και το βράδυ

σκέφτεται

το καινούργιο

φόρεμα που θα

ράψει

με το καινούργιο

πατρόν

ράβει καμιά

δεκαριά

καινούργια

φορέματα

το μήνα

πώς θα μπορούσε

να παρουσιαστεί

στην εκκλησία

με το ίδιο φόρεμα

την Κυριακή;

MΑΤΣΙΚΟΡΥΔΟ

Κάθε χρόνο σε περιμένουμε
Να φυτρώσεις
Αγγελιαφόρος της Άνοιξης
σπάνια μοναδικό, ντελικάτο
Με το χαριτωμένο διπλό κεφαλάκι σου
Άσπρο και κίτρινο
Κι εκείνο το θεσπέσιο άρωμα
Από τότε που φύγαμε
πριν 20 χρόνια
δεν έχουμε νέα σου
Να φυτρώνεις άραγε στο ίδιο σημείο
στο περιβόλι μας στα Σκαλιά
Κάτω από τη μεσπηλιά
Και τις κιτρομηλιές
Δίπλα στο σπίτι της
Παστομαρίας
Τα καλοκαίρια όταν ερχόμαστε
Τρεχάτοι για διακοπές
Δεν τολμούμε να ρωτάμε
Για σένα
σοβαρός άνθρωπος πώς μπορείς
να ρωτάς για λουλούδια
Εδώ άνθρωποι χάνονται
Ασθένεια παιδικής ηλικίας...
Όμως εμείς σε κρατάμε σφιχτά
κλεισμένο στη μνήμη μας
τούτη τη μεταμεσονύχτια ώρα
Και το ερωτηματικό που τόσα
Χρόνια αναβάλλουμε
Δαμόκλειος σπάθη
Θα παραμείνει μετέωρο θεληματικά
Επ’αόριστον
Όμως εσύ δεν μπορεί
Θα εξακολουθείς να φυτρώνεις
Στις χούφτες μας
στο Μοντρεάλ
Θα έρχεσαι να μας βρίσκεις
Τις ώρες της περισυλλογής
τεράστιο κι επιβλητικό
Μ’ευωδιά θα γιομίζεις
Το πληκτικό μας δωμάτιο
Και θα μας περιμένεις
Στον Καλοπαναγιώτη
Στα Σκαλιά
Στην Καρπασία
Στον Πενταδάκτυλο

Θάλεια Τάσσου

ΦΙΛΟΜΕΛΑ

Τέμβριου Αθηνά

Η χώρα μου μάτωσε.

Τα δάκρυα ξεχασμένες

σταγόνες σιωπής.

Μες την κρούστα της κίτρινης γης

σπέρνει ο θεός

λευτεριά.

Στον πυρήνα της θάβει

την άθλια σκλαβιά του αιώνα.

Η χώρα μου μάτωσε.

Είναι πια μοιραία γυναίκα

με τα χέρια κομμένα

μα τα πόδια γερά.

Οι κραυγές, ήχοι σπαραχτικοί

χωρίς λέξεις.

Τι να ’χει να πει;

Η χώρα μου μ’ αίμα

είναι πια μια Λαβίνια ή Φιλομέλα.

Ποιητική Συλλογή: Μετάβαση (2009)

Αγγλοκρατία (1878-1960) Σημαντικά Ιστορικά Γεγονότα

• 1878 "Ενοικίαση" της Κύπρου στην Αγγλία
• 1914 Προσάρτηση της Κύπρου στο Αγγλικό Στέμμα
• 1923 Αποκήρυξη της Τουρκίας από τα δικαιώματά της στη Κύπρο (Συνθήκη της Λωζάνης) 
• 1925 Η Κύπρος αποικία της Αγγλίας
• 1931 Οκτωβριανά 
• 1950 Ενωτικό Δημοψήφισμα
• 1955-1959 Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ
• 1959 Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου
• 1960 (16 Αυγούστου) Η Κύπρος ανακηρύσσεται επίσημα σε ανεξάρτητο κράτος

Ωδή στο Θεόφιλο Γεωργιάδη

Την ώρα που 'μπαινε η Ανοιξη 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ 
ψηλά σε κάθισε στο άρμα της 
σε δαφνοσκέπασε με χάδι.

Το πνεύμα, σφαίρες δεν το τρύπησαν 
διάτρητοι οι στρατοκράτες. 
Μελωδικά πουλιά σε ύμνησαν 
ευωδιασμένες σκλάβες στράτες.

Φορείς εαρινή κορώνα 
πίσω σου φεύγ' η χειμερία. 
Ψυχή γενναία χελιδόνα 
έρχεσαικάθ' ισημερία.

Παλικαρίσια συ εκράτησες 
κατάμονος κλειστόν τον Αδη 
την παραδείσια πύλη άνοιξες 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ.


Μια προδωμένη είσαι θύμηση 
στη λευτεριά ο παραστάτης 
στο σκλαβωμένο βορινό νησί 
αγγέλων φύλακας, προστάτης.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ Μελοποιημένο ποίημα της Ιάνθης Θεοχαρίδου

Θεοχαρίδου Ιάνθη (βιβλιογραφία)

Ποίηση:

• Οι θαλασσοφίλητοι (ποιήματα), Λευκωσία 1972.
• Ο Οίκος των προβάτων . 1988
• Η μικρή Ιάνθη και η παρέα. 1998

Πεζογραφία:

• Ο τελευταίος Απόστολος», Κύπρος .1983
• Όταν τα είδωλα ταγίσουν . Λευκωσία 1975
• Ανάμεσα σ΄ ένα φέρετρο κι ένα...1977

Παρουσίαση της Συλλογής Διηγημάτων "Ιστορίες με Δαντέλα" του Ανδρέα Τιμοθέου

Οι παρουσιάσεις θα γίνουν στους ακόλουθους χώρους και μέρες, στις 7.30 μ.μ. :

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016, στον Πολυχώρο «Αποθήκες», επί της οδού Αγίου Λαζάρου 81-83, Λάρνακα

(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-083974)

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016, στη Μεσαιωνική Αίθουσα «Καστελιώτισσα», επί της οδού Αγίου Μάρωνα, Λευκωσία

(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-149373)

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016, στο Μουσείο «Πλουμιστό Ψωμί», επί της οδού Γρηγόρη Αυξεντίου 9, Λεμεσός

(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-526772)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016, στην αυλή του καφέ «Let Them Eat Cake», επί της οδού Αγίου Θεοδώρου 2, Πάφος

(Για κρατήσεις και άλλες πληροφορίες παρακαλώ καλέστε στο 99-313151 και 26-221462)

«Ιστορίες με Δαντέλα». 

της Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου

Ακριβέστατος ο σύνδεσμος «με». Οι ιστορίες δεν μιλούν για δαντέλες. Το νυφικό, το πουά φόρεμα, το κοραλλί φόρεμα, τα προικιά, τα κεντήματα, μάλλινα, γούνες, υφάσματα, κλωστές, χρώματα, αρώματα, δαντέλες… τυλίγονται, ξετυλίγονται όμορφα σε όλο το βιβλίο. Καταφύγια ομορφιάς τα ονομάζει ο αφηγητής και παρηγοριάς θα προσθέταμε.

Οι δαντέλες σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι το ενθύμιο μιας άλλης εποχής, ενός χαμένου κόσμου. Ως υλικό, είναι στοιχείο ομορφιάς και μαζί με τη μνήμη, κι όλα τα άλλα μέσα που επιστρατεύει ο συγγραφέας, υπηρετεί την αντίσταση του ήρωα/αφηγητή στην ασυνέχεια, στην απώλεια, στη φθορά. Υπηρετεί την αγωνιώδη προσπάθεια να αναπληρωθεί το κενό, η απουσία. Συμβολικά είναι ο θηλυκός κόσμος θαλπωρής και στοργής. Είναι ο πολιτισμός πάνω στο τραύμα της χυδαιότητας, της φθοράς του ωραίου, της απουσίας και του θανάτου.
Σε τρίτο επίπεδο η ίδια η γραφή του Αντρέα Τιμοθέου στο βιβλίο που παρουσιάζουμε έχει τα χαρακτηριστικά της δαντέλας. Η δαντέλα διακρίνεται για λεπτότητα, αρμονία, συμμετρία. Απαιτεί στην εκτέλεση ακρίβεια, μέτρημα κι ακολουθεί έναν κώδικα αισθητικής βαθιά ριζωμένο στον πολιτισμό. Στην δαντέλα μοτίβα επαναλαμβάνονται και παραδίδονται σε μια συνέχεια. Συνέχεια μέσα στο ίδιο το χειροτέχνημα και συνέχεια μέσα στο χρόνο από δαντελοπλέκτρα σε δαντελοπλέκτρα. Το πλέξιμο είναι γενικότερα μια μεταφορά του πολιτισμού και της γραφής. Το πλέξιμο-γραφή είναι το δίκτυ του συγγραφέα πάνω από την προσωπική του άβυσσο. Η ασφάλεια απέναντι στην απειλή ενός κόσμου φθαρτού που δεν θα χαριστεί ούτε στην ομορφιά. Η γραφή που επιλέγει ειδικότερα το πλέξιμο της δαντέλας δηλώνει την αγωνία του συγγραφέα να σώσει εαυτόν και τον κόσμο μέσα από την ομορφιά και την υπεράσπισή της. Παραδίδοντας τον στην αιωνιότητα.

Ψεμα / Άθως Χατζηματθαίου

Το έργο
επαναλάμβανεται...
Με τους ίδιους πρωταγωνιστές
Θαρρούσες δηλαδή πως θα αλλαζε κάτι;
΄Ιδια αρχή
΄Ιδιο τέλος
΄Ιδια κι η ιστορία
Αλήθεια που μιλούσε στο ψέμα.
ένα ψέμα άλλωστε ήσουν κι εσύ .

Πού έγειρες να τζιημηθείς γιόκκα μου ; του Κωνσταντίνου Κυπριανού

Είχα έναν γιόν γυρέφκω τον
έφυεν που κοντά μου 
είπαν του έν αναγιωτός
έννεν πραγματικός μου γιός
μα κρούσαν την καρκιάν μου <>

Αν έν πρωίν φωνάζω του
τές νύχτες έν τζιημούμαι
γιατί μας εχωρίσασειν
τζιαί πόσα τους χρωστούμεν ;;;;;

Πέρασαν μήνες χρόνια και η κυρά Παναγιωτού
αρρώστησε σοβαρά
Κάποιοι γείτονες φρόντισαν να φέρουν γιατρό να την κοιτάξει ....

Φάρμακον έν έσιη γιατρέ μου
να με γιάνει
άν έσιη βάρμου ένεσην
γλήορα να με πεθάνει ////////

Πιάννει ο γιατρός την ένεσην
τζιαί κάμνει να την βάλει
έππεσεν του τζι'έσπασεν
έπιασεν τον ζάλη >>>>>>>>>

Μανά έν με κατάλαβες ;;;
είμαι ο γιός σου
είμαι εγώ που έφυα
που το πλευρό σου ....

Μανά .... μανά ....μανάάάάάά ..