ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΑ (Απόσπασμα) του Σωτήρη Π. Βαρνάβα

   

 Η ΘΗΜΩΝΙΑ

Στοίβαζε η μάνα μ’ ένα διχάλι τα δεμάτια

κι εγώ μες στην καρδιά μου τις ματιές της

σαν μου ’γνεφε να της τα δίνω

κι άλλο βλέμμα

κι άλλο δεμάτι

κι όλο δουλεύαμε

κι όλο αισθήσεις κινούσανε το κάρο

κανένα κενό δε χώριζε τα δώδεκά μου χρόνια

απ’ τα δικά της.

Κι ήταν η θημωνιά μας τελειωμένη

αλώβητα να μείνουνε τα στάχυα

φυλάγανε το ένα τ’ άλλο με το στήθος.

Μα ένα φίδι ξαφνικά

έφερε τα πάνω κάτω

γυρίζανε στον αέρα οι τροχοί

Ανάποδα το διχάλι τα δεμάτια κι οι ματιές της

το καλοκαίρι εκείνο.

Ένα απέραντο κενό.

Ψηλαφητά ψάχνω ακόμα μες στο χωράφι

κι έρχεται τις νύχτες

και μου γνέφει για τ’ άλλο δεμάτι.

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ

Μαχαίρι της πατρίδας μου ο χάρτης.

Τι αχρείες εκδόσεις

σταγόνες αίμα τα μήκη χωριών

βογκητά οικισμοί

πλάνη τα τείχη των πόλεων

χαοτικά τυπωμένα

αποκρύπτουν τα πυκνόφυτα χώματα

προφοράς κανένα υπόμνημα

κάθε χρόνο ουδεμία προσθήκη

ή έστω εκ των υστέρων

ένας πίνακας παροραμάτων.

ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Σωριάστηκε στο στάβλο κάτω

κι είχε τα μάτια του ανοιχτά,

όπως σαν κάλπαζε μες στο χωράφι

και το χλιμίντρισμά του έσκαβε τον ορίζοντα,

ν’ ανοίξει αδύνατο η πόρτα

θυμάμαι την έσπασε ο πατέρας

λωρίδες έγινε η καρδιά μας

μιλούσε μόνο εκείνο

δεμένοι εμείς με τα λουριά του

άροτρο σέρναμε τη σιωπή μας.

            ΠΛΑΣΤΙΓ ΓΑ

Πίσω από τα πιθάρια στο κατώι

μια πλάστιγγα από κείνες που ζυγίζανε

οι προγόνοι τις προθέσεις

σωτήρια αποδείχθηκε

με τ’ ακριβή σταθμά που διαθέτει

ζωντανούς ζυγίζω τους θανάτους μου.

            ΤΟ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ

                                                Στο καφενείο

                                                έρχεται ο χοντρός νονός μου

                                                                           με τις λίρες.

                                                Ούτε μία δεν είναι για σένα, λέει

                                                γιατί δεν έγινες ο βαφτιστικός μου

                                                                                   που περίμενα.

                                                Τότε λέω κι εγώ στο γκαρσόνι, πλάι μου

                                                – Φέρε μου ένα φλιτζάνι με μελάνι.

                                                                          ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Ένα δοχείο τόσο δα

διαφανές

βλέπεις απέξω μελανί

και τίποτε άλλο

πιο μέσα βλέπουνε μονάχα οι ποιητές

φλέβες που το γεμίζουνε

φόβοι να το βαθαίνουν

δαιμόνοι τ’ αναδεύουνε

πάντα ψηλά η στάθμη

χωράει μέσα νταβατζήδες, «Αγαρηνούς»

χοντρούς νονούς

και τους αδειάζουνε.

                Η ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗ

                             μνήμη της αδελφής μου Ρουπίνας

Κάτω απ’ τον ίσκιο της κληματαριάς

η ραπτομηχανή

γυρίζανε τα δάκτυλα τη ρόδα του απογεύματος

γαζώνοντας τις ώρες μας

με τις κλωστές των παιδικών μας χρόνων.

Αντλούσαμε νερό απ’ το πηγάδι της αυλής

φύλλα πανέρια απλώναμε μουριάς

να κινηθούν απάνω τους οι λέξεις.

Κι ενόσω ταξίδευε ο μεταξοσκώληκας τη μοίρα του

κι άπλωνε γύρω εκείνη τη μελωδό στιγμή

τύλιγα πλάι της σ’ ένα τετράδιο

όσο μετάξι απέμεινε πριν απ’ τη δύση.

Δ ΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΗ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ

Μειλίχια καθώς μιλούσε

κι οι λέξεις του ζωγράφιζαν λάμψη του πρωινού

κάτι απ’ το φως του ουρανού,

φτερούγιζαν οι άγγελοι πάνω απ’ την κεφαλή του

το λογισμό και τ’ όνειρο.

Ρίγος οι πινελιές

τοπίο τέλειο το ατελιέ,

πιο κει ο Van Gogh

το βήμα του απαλό

όλο να πλησιάζει,

ποθούσε υποθέτω

όπως κι εγώ

να έχουν τη χάρη οι στιγμές

να διαρκέσουνε τα χρώματα

να παραμείνει

ξέχειλο και το ποτάμι του ήλιου.

Κι ενόσω κρατούσε η ανάδυση

και του βουνού οι χαράδρες

πέρασμα ανοίγαν φοβερό

κάτω και πίσω απ’ τα πράγματα,

ψιθύρους ήθελα ν’ ακούσω της ψυχής του

κι άκουσα ολάκερη φωνή

αίμα να πάλλεται

κάτι από φλέβας κίνηση

πολύ μου στοίχισε η αποχώρηση.

Να μιλώ με τη γη

μαθαίνω απ’ την τέχνη του τη γλώσσα των βράχων.

            ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ Ε ΙΚΟΝΕΣ

                        ...λαμπερες ρυτιδες ιριδες νερου ανεμου

                        φως θέας

                        ετσι αφηνονται τα πραγματα

                        χωμα και πνευμα....

                                                ΣΩΚΡΑΤΗΣ  Λ. ΣΚΑΡΤΣΗΣ

                          Ι

Σαν κοιτάζω μια παλιά ραπτομηχανή

στο κατώι ξεχασμένη

γυρεύω τα δάκτυλα του κοριτσιού

τις κλωστές την υφή του καιρού

που γαζώνουν στην ούγια το χρόνο.

                        ΙΙ

Μια μηχανή σκουριασμένη συρμού

σαν συναντώ σε μέρη ορυχείου

ακούω τρόμου φωνές τα φουρνέλα

γεύομαι στον ουρανίσκο τη σκόνη

αδειάζουν μπροστά μου

καλάθια μοναξιάς

άνθρωποι της γης μαυρισμένοι.

                        ΙΙΙ

Σαν κοιτάζω γερμένο σκαρί

να κάθεται άπραγο στην προκυμαία

μυρίζω μπογιά το σανίδι παίρνει ξανά

το χρώμα της θάλασσας

ρόζοι στα χέρια του ναύτη

ανασύρουνε κάβο βαρύ

βλέπω κόμπο να δένουν στο στήθος

το σινιάλο της μάνας με δάκρυ.

                        ΙV

Σαν κοιτάζω το κανόνι στο κάστρο

μυρίζω αίμα στη χλαίνη

το γένι κρύβει το πρόσωπο

κύμα τ’ ανέμου η αρετή πίσω με πάει

τόλμη κάπου κοντά

περιφρονεί το θάνατο.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Ο σιδεράς θέλει φωτιά

να φτιάξει πέταλα

τέχνη φοβερή

μια λίμα ο πεταλωτής

και δυο καρφιά

πόνο απ’ το πόδι να αφαιρέσει

μαδέρια ο μαραγκός

κι αλφάδι

πετσί κι ένα σφυρί ο τσαγκάρης

και μάτι ακριβείας

να βγαίνουνε στα μέτρα σου οι μπότες.

Κι αν έχεις σύνεργα του σιδερά

και τη φωτιά

τις λίμες του πεταλωτή

και γιατρικά

του μαραγκού και κτίστη αλφάδι

και χέρια για όλες τις τέχνες

να ’χεις

κι αγέλες άλογα

να πεταλώσεις

κι έπιπλα ωραία και μαγαζιά να αρματώσεις

αν ως απόδημος διαβιοίς

μην επαφίεσαι σ’ αυτά

μάθε οπωσδήποτε την τέχνη

του ν’ αντέχεις

συκοφαντίες διασυρμούς και τα λοιπά.

Η τελευταία ανάσα

Αυτή η ανάσα μπορεί να είναι η τελευταία μου
γι αυτό θερμά παρακαλώ σε
μη μου τη χαραμίσεις.....

************************
Κενά!!!!

Σαν τι να ‘θελες να σου πω
γι αυτά που εσύ αποφάσισες…
..ξέρεις, στις χούφτες δεν χωράν οι αποφάσεις
..πολλά «κενά» ανάμεσα στα δάχτυλα…
..και μπάζει από παντού το σ’ αγαπώ….

Λευτέρης Ελευθερίου

Καρτερώντας σε / Λαμπής Γιάννος

Απόψε πάλι ξαγρυπνώ,
περιμένοντας σε κοιτώ
μέσα απ’ το δακρυσμένο τζάμι
στ’ απέναντι χορταριασμένο μονοπάτι

μοναχικός διαβάτης, η απουσία,
και τα βήματα του σπασμένοι
φθόγγοι και νότες ενός ρέκβιεμ

Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή με τίτλο " Οδός ανέμων"

Λαμπής Γιάννος

[Είχε τα μάτια ....] / Κυπριανού Ντίνος

Είχε
τα μάτια γουρλωτά
Ονάρ , Ονάρ τον φώναζε η μάνα , μάταια όμως

Ο Ονάρ δέν άκουγε τίποτα και κανέναν 
έμενε
ξύπνιος μερόνυχτα >>

Τί να περίμενε ο Ονάρ ;; τον άγιο Βασίλη ;;
να περίμενε τους μάγους με τα δώρα ;;

Καί δέν κοιμόταν ο Ονάρ
περίμενε το Ονειρο ...

ΝΤΙΝΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ 

Οφειλόμενα προς το κράτος μισθώματα γης στην ελεύθερη Αμμόχωστο*

Ένα θέμα ιδιαίτερα σοβαρό, για την περαιτέρω εισροή χρημάτων στα ταμεία του κράτους, είναι το θέμα των οφειλόμενων προς το κράτος μισθωμάτων,  από επιχειρήσεις οι οποίες βρίσκονται σε δασική γη στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου. Διανύουμε μια περίοδο όπου τόσο το κράτος όσο και οι αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν εξαπολύσει φοροεπιδρομές με στόχο την εξασφάλιση οικονομικών πόρων από τους απλούς πολίτες. Τι γίνεται όμως στην προκειμένη περίπτωση, με τις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις βλέπε ξενοδοχειακές μονάδες;

Συνολικά τέσσερεις ξενοδοχειακές μονάδες μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 όφειλαν στο κράτος ένα ποσό ύψους 1.686.293.34.  Ας δούμε ξεχωριστά τις τέσσερεις περιπτώσεις.

1. Η συγκεκριμένη ξενοδοχειακή μονάδα υπολόγισε το μίσθωμα με βάση το 6% αντί το 12% επί των ακαθάριστων εισπράξεων για την περίοδο 11/03/2003 – 31/12/2003. Έτσι δημιουργήθηκε ένα οφειλόμενο ποσό ύψους 233.438 χιλιάδες ευρώ. Το Τμήμα Δασών απαίτησε τη διαφορά του ετήσιου μισθώματος στο 12% αντί στο 6% βασιζόμενο σε επιστολή του Γενικού Εισαγγελέα. Το Τμήμα Δασών προχώρησε με αγωγή η οποία ορίστηκε για ακρόαση τον Οκτώβριο του 2014. Άξιο αναφοράς είναι ότι το χρονικό διάστημα 2013 – 2014 το ετήσιο μίσθωμα καταβλήθηκε κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα.
2. Η δεύτερη περίπτωση αφορά ξενοδοχειακή μονάδα η οποία οφείλει 62.540.490 χιλιάδες ευρώ προς το κράτος, που αφορούν την χρονική περίοδο 20/01/2012 – 19/01/2015. Ο λόγος είναι το ότι το ετήσιο μίσθωμα αναθεωρήθηκε από 20/01/2012 και καθορίστηκε από 50.033.85 χιλιάδες ευρώ σε 70.880.68 χιλιάδες ευρώ. Η συγκεκριμένη ξενοδοχειακή μονάδα δεν έχει αποδεχτεί το νέο μίσθωμα και πληρώνει το προηγούμενο εξού και η διαφορά στις οφειλές. Το θέμα βρίσκεται σε διαιτησία και ο Γενικός Εισαγγελέας συνέστησε αναμονή για να διαφανεί μέσα από το αποτέλεσμα της διαιτησίας οι όποιες προοπτικές για οποιεσδήποτε άλλες ενέργειες.   
3. Η Τρίτη περίπτωση αφορά ξενοδοχειακή μονάδα η οποία οφείλει στο κράτος τα μεγαλύτερα χρηματικά ποσά και αφορούν την χρονική περίοδο 16/01/2007 – 5/01/2014. Συνολικά το ύψος των οφειλών μέχρι 5/01/2014 έφτασε στα 1.165.328.81 εκατομμύρια ευρώ. Άξιο αναφοράς είναι ότι η εταιρεία κατέβαλε στο κράτος στις 15/10/2013 84.037.68 χιλιάδες ευρώ , στις 29/11/2013 84.037.68 χιλιάδες ευρώ, και στις 22/07/2014 100.000 χιλιάδες ευρώ. Σύμφωνα με τη σύμβαση μίσθωσης δασικής γης που συνομολογήθηκε στις 16/1/1982 και κατόπιν αναθεώρησης του μισθώματος για την περίοδο 16/01/2002 – 15/01/2007. Η εταιρεία αρνείτο να καταβάλει το νέο αναθεωρημένο μίσθωμα των 59.158.86 χιλιάδων λιρών και κατέβαλε το προηγούμενο μίσθωμα των 45.783.44 χιλιάδων λιρών. Το Τμήμα Δασών καταχώρησε αγωγή όπου σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου η εν λόγω εταιρεία υποχρεούται να καταβάλει το ποσό των 176.618.91 χιλιάδων ευρώ πλέον νόμιμο τόκο. Η εταιρεία προχώρησε σε έφεση.  Σημειώνουμε ότι στις 16.01.2007 και στις 16.1.20012 έγιναν νέες αναθεωρήσεις του ετήσιου μισθώματος. Για την περίοδο 16/01/2007 – 15/01/2012 το ετήσιο μίσθωμα καθορίστηκε σε 108.200.21 χιλιάδες ευρώ και για την περίοδο 16/01/20012 – 12/01/2017 σε 311.913.88 χιλιάδες ευρώ. Το Τμήμα Δασών με επιστολή του ζήτησε από τον Γενικό Εισαγγελέα να καταχωρηθεί αγωγή για διεκδίκηση του χρηματικού ποσού ύψους 1.165.328.81 εκατομμύρια ευρώ. Ο Γενικός Εισαγγελέας έκρινε σκόπιμο να αναμένουμε το αποτέλεσμα της έφεσης. Η πρώτη 33ετία της σύμβασης έληξε 15/01/2015 και η εταιρεία επιθυμούσε την ανανέωση της το Τμήμα Δασών με επιστολή του ζήτησε από την εταιρεία την εξόφληση του οφειλόμενου καθυστερημένου ποσού.
4. Η τέταρτη περίπτωση αφορά ξενοδοχειακή μονάδα η οποία οφείλει 187.525.87 χιλιάδες ευρώ (πλέον τόκους υπερημερίας) το οποίο είναι υπόλοιπο από οφειλές ύψους 535.877 χιλιάδων ευρώ καθώς επίσης και 58.307 χιλιάδες ευρώ μέρος του μισθώματος την χρονική περίοδο 12/02/2011 – 11/02/2014.  Άξιο αναφοράς είναι ότι υπάρχει γραπτή δέσμευση της εταιρείας για εξόφληση του υπολοίπου ποσού στο τέλος του Οκτώβρη του 2014  δεν έχουμε εικόνα για το εάν έχει πραγματοποιηθεί. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι από 12/02/2011 έγινε αναθεώρηση του μισθώματος και από 47.464.66 χιλιάδες ευρώ το μίσθωμα καθορίστηκε σε 64.595.58 χιλιάδες ευρώ. Η εταιρεία δεν το αποδέχεται και καταβάλει το προηγούμενο μίσθωμα των 47.464.66 χιλιάδων ευρώ. Καταχωρήθηκε αγωγή στο δικαστήριο τον Φεβρουάριο του 2013.

Είναι καιρός το κράτος να προχωρήσει σε αναθεώρηση των συμβολαίων εκμίσθωσης γης στις εταιρείες – ξενοδοχειακές μονάδες που έχουν κακό ιστορικό, ως προς την συνέπεια τους, στην καταβολή των οικονομικών τους υποχρεώσεων προς το κράτος. Δεν μπορεί να λειτουργούν αυτές οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις αξιοποιώντας στο έπακρο από την μια, την κρατική γη για να εισρέουν όσο το δυνατό περισσότερα χρήματα στα ταμεία τους και από την άλλη να δείχνουν με τον χειρότερο τρόπο ασυνέπεια ως προς τις υποχρεώσεις τους στο κράτος και ευρύτερα στην ξενοδοχειακή βιομηχανία του τόπου, η οποία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι η βαριά μας βιομηχανία στην προσπάθεια επανεκκίνησης της οικονομίας.

*Του Σταύρου Χατζησάββα

Επαρχιακού Γραμματειακού Λειτουργού Οικολόγων Λάρνακας 

Ομάδα Γραφείου Τύπου & Επικοινωνίας

Σταύρος Χατζησάββας (BA & MA)

Ειδικός σε θέματα Τουριστικής Ανάπτυξης & Προβολής - Επαρχιακός Γραμματειακός Λειτουργός Οικολόγων Λάρνακας

Όπως τζιαι να σιει / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Όπως τζιαι να σιει
πάλαι αγαπώ σε
όπως τζιαι να σαι
πάλαι καρτερώ σε
με τα πηλά
με τα χώματα
που μες την κρυάδαν
πάλαι εννά ΄ρτεις
Πάλαι ...
Η αφτονία της αγάπης σου μετρά..

Τούλα Κακουλλή ( βιογραφικό σημείωμα)

Η Τούλα Κακουλλή γεννήθηκε στη Λευκωσία, το 1943. Σπούδασε δημοσιογραφία και δούλεψε στον Τύπο αρκετά χρόνια. Ασχολείται βιβλία τόσο για μεγάλους όσο και για παιδιά. Έχει κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία σε πανελλήνιους και παγκύπριους διαγωνισμούς αλλά και στο εξωτερικό. Αρκετά αποσπάσματα από τα έργα της έχουν περιληφθεί σε διάφορες ανθολογίες. Πολλά θεατρικά της έργα έχουν ανεβαστεί με επιτυχία και στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες. Είναι πρόεδρος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων Κύπρου, μέλος πολλών πνευματικών σωματείων και μέλος του Τιμητικού Συμβουλευτικού Σώματος του ΚΕΝΘΕΑ (Κέντρο Ενημέρωσης Ναρκωτικών και Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων). 

Παιδικά βιβλία

(2011)

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και παραμύθια, Επιφανίου Ηλίας

(2010)

Ο Γλειφιντζούρης και ο Οδοντόβουρτσας. Μικρόβιο...παραμύθι!,   Εκδόσεις Επιφανίου

(2010)

Το πανηγύρι των αμπελιών. Το τραγούδι της βροχής, Εκδόσεις Επιφανίου

(2008)

Βήματα στην άβυσσο, Εκδόσεις Επιφανίου

(2008)

Ο συναχωμένος Καλικάντζαρος και άλλες μικρές ιστορίες και παραμύθια, Εκδόσεις Επιφανίου. 

(2008)

Κονσέρτο για θάνατο, Power Publishing

(2006)

Ο γιος του συνταγματάρχη, Power Publishing

(2004)

Σύνορα Ζωής, Power Publishing

(2004)

Ώρα Μηδέν,Power Publishing

(2001) 

Το γάλα του Νοέμι 

(2001)

Συγγραφέας κόκορας (Π.Ι. Τραπέζης Κύπρου)

(2000)

 Η τούρτα του ασημοφτέρη 

(1996)

 Ο παραμυθάς καθρέφτης (Παρατηρητής)

(1994)

 Ο πλανήτης τηγανίτα

(1991)

Ο Σπιρτούλης και η Ζυμαρίτσα, Εκδόσεις Επιφανίου

(1989)

Τα αυγά της πασχαλιάς

(1983)

Η τελευταία χώρα της γης (Λευκωσία )

Ποιητικές συλλογές: 

Ζωγραφίζω την Ελπίδα (Λευκωσία 1997) και 

Με τα φτερά της μουσικής (Λευκωσία 1999) 

 Θεατρικά:

Μαγεμένη αυλαία (Λευκωσία 1986),

 Η Αλίκη στην παραμυθόχωρα (Λευκωσία 1989),

 Ο μάγος της ειρήνης (Λευκωσία 1989) και 

Το μαγικό φίλτρο (Λευκωσία 1999).  

Αιμοδοσία Ιδρύματος ΧΡΙΣΤΙΝΑ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 Το Ιδρύμα  ΧΡΙΣΤΙΝΑ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, διοργανώνει  Αιμοδοσία 

στα καταστήματα Aldecor, 

Λεωφόρος Γρίβα Διγενή 51 στη Λάρνακα, 

ώρα 5:00μ.μ.-

7:00μ.μ. 

την 20 Ιαν 2016. 

CHRISTINA A. APOSTOLOU FOUNDATION
2, Asklipiou Str. , P.O.Box 42220 , 6532 Larnaca
Tel.24639904 , 24818033 , 99624802 Fax 24641371

ΖΗΝΩΝΕΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ Διάλεξη με θέμα: «Πως μπορεί η Κύπρος να πρωταγωνιστεί μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι»

ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

ΔΙΑΛΕΞΗ                                   

Τρίτη 26      7:15 μ.μ.

ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

ΖΗΝΩΝΕΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Διάλεξη με θέμα: «Πως μπορεί η Κύπρος να πρωταγωνιστεί μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι»

Εισηγήτρια: Καλλιόπη Αγαπίου-Ιωσηφίδου, Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Σορβόνης,

Κάτοχος Ευρωπαϊκής Έδρας  Jean Monnet

Είσοδος ελεύθερη

Γυναίκα της Αλεξάνδρας Γαλανού

Μια σπασμένη καρέκλα
δυο βιβλία για δεκανίκια
κι ένα κομμάτι σπάγγο
σφικτά δεμένο.

Απόψε,
ο αγέρας βρέχει κουκουνάρια
με νυσταγμένα μάτια.
Κλωνάρι ιτιάς γυμνό
κτυπά τα κεραμίδια.
Κλάμα της γάτας μακρινό
διασχίζει το σκοτάδι.
Οι δείκτες κινούνται
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
καθώς η εικόνα επιστρέφει
στο ίδιο πάντα δωμάτιο.
Η γυναίκα
με το βλέμμα βιδωμένο
στο πόμολο της πόρτας
και την παλάμη
ν’ ανοιγοκλείνει αναποφάσιστα
κάθεται στη σπασμένη καρέκλα.
Δυο βιβλία για δεκανίκια
κι ένα κομμάτι σπάγκο
σφικτά δεμένο.
Έτσι δισταχτική παρθένα
κι άτολμη,
θα μείνει ώς το πρωί.
Αύριο,
ίσως σκεφτεί
να γράψει ιστορία…

Στις γωνιές των λέξεων, 2008 : Ποιητική Συλλογή της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Σαν η ευχή
δεν προλάβει
ν’ ακολουθήσει το διάττοντα
αστέρα
μέσα από το χρώμα
της νύχτας αναδύεται
ένα ποίημα
κι έτσι όπως σβήνει
το περίγραμμα
της μέρας
τεντώνει τη σιωπή
μέχρι εκεί που δεν φθάνει
ο ήχος των λέξεων.

*

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Δεν έχει σημασία
αν άφησες μια χαραμάδα
πόρτας ανοιχτή
ή μια υποψία φως
στο μπαλκόνι.
Εσύ λαθροβατείς ακόμη
στο όνειρο
άυλε ιχνηλάτη των αισθήσεων,
αφουγκραστή
της νύχτας των εκμυστηρεύσεων
σκοτεινής περικοκλάδας.

**

ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ

Φλύαρες ματιές
Ματιές λοξές
Ματιές κενές
Ματιές ασήμαντες
Ματιές σημαντικές
Ματιές με νόημα ή και χωρίς
Ματιές εκπορνευμένες
Ματιές ρηχές
Ματιές βαθιές
Ματιές σπαθί
Ματιές φωτιές
Λαθραίες ματιές
Ματιές βουβές.

Αναρωτήθηκες ποτέ
αν διασταυρώνονται σωστά
όλες οι διάφορες ματιές;

***

ΜΕΤΕΩΡΑ ΛΟΓΙΑ

Το Ευαγγέλιο μας
αρχίζει με της
«ασυναρτησίας το ανάγνωσμα»
Προχωρεί
στην παραβολή του άσωτου υιού
που δεν επέστρεψε
και καταλήγει στην προσευχή
χωρίς αντίκρισμα.

Κάθε πρωί
γίνεσαι όλο και πιο χθεσινός
Κάθε βράδυ
γίνομαι όλο και πιο απούσα
Κάποτε
στη διασταύρωση της μνήμης
ίσως διακλαδωθούμε

Δεν ωφελεί
ν’ αναμοχλεύεις
στάχτες
Οι γκρίζες σκιές
στα μάτια
σε τυφλώνουν

Στου έρωτα τη ροή
η άμπωτη
την παλίρροια
ακολουθεί.

Στα μάτια σου
βουλιάζει μια θάλασσα
τρικυμίας
κι αναδύεται
ένας ωκεανός σε νηνεμία

Δάνεισέ μου τον ύπνο σου
για μια νύχτα
κι εγώ
θα επιστρέψω τα όνειρα
που επιμένουν να επανέρχονται

Ανάμεσα στα σύννεφα
η πανσέληνος
τρέχει να προλάβει
τ’ αδικαίωτά μας όνειρα

Ένα χαμόγελο
καθορίζει
το στίγμα της μέρας
Ένα χάδι
Το σχήμα της νύχτας

Ο Αστεροσυλλέκτης Ποιητής
Αλιευτής ονείρων
Ασκητής του ελάχιστου
Χορευτής του διάφανου
Μύστης της άχρονης στιγμής.

Συγκάτοικοι του Ορίζοντα, 2000 (Βραβείο ποίησης Κώστα Μόντη) της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

Ιεροτελεστία

Κάθε δέκατη τρίτη
μέρα του φεγγαριού
με του Μορφέα την αγκαλιά
ερμητικά κλειστή
και με οδηγήτρια σκιά
την τελευταία πυγολαμπίδα
στο διάδρομο των μικρών ονείρων
ψηλαφητά αποκρυπτογραφώ
τα ιερογλυφικά της μνήμης.

Πορτραίτο

Φυλλομετράς τις μέρες
με τ’ αποκόμματα
εφημερίδων.
Ταξινομείς τα γεγονότα
Μετατοπίζεις ημερομηνίες
Οριοθετείς συνάξεις.

Μ’ ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις.

Προσθέτεις κι αφαιρείς
αισθήματα
στην εκλογίκευση
της πράξης.

Σαντορίνη

Παλιά καράβια
αβύθιστα
στο υπόσκαφο
μετοίκησαν.

Μέταλλο και μετάλλαξη
Βίδες βουβές
Σπασμένες αλυσίδες
Κομμάτια από σκουριά
Σιωπή και δημιουργία.

Μια παρτίδα τάβλι
με τον Ποσειδώνα
μετρά το χρόνο
που δραπέτευσε
μέσ’ από ένα φιλιστρίνι.

Κάπου κοντά κοιμάται
ο Εγκέλαδος.

Συνθηκολόγηση

Στην υγρασία της νύχτας
μούλιασαν τα όνειρα.

Το πρωί
σα βγήκε στην αυλή
βρήκε στα χέρια της
να μπλέκεται
μια μάζα άμορφη, λευκή.
Είπε να φτιάξει
ένα ψωμί.
Μέχρι το μεσημέρι
θα ψηθεί.

Ξέχασε όμως η άμυαλη
πως δεν είχε προζύμι
κι αρκέστηκε στο πρόσφορο
και μια ευχή
για τη γιορτή την Κυριακή.

Ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο (Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1996) της Αλεξάνδρας Γαλανού (απόσπασμα)

Φυγή

Τα παιδιά του Δευκαλίωνα
δεν κατοικούνε πια εδώ.
Άδειασαν την αρχέγονη ψυχή τους
στην ακροθαλασσιά,
Φόρτωσαν την τεμαχισμένη τους ζωή
σε τροχοφόρα πολύχρωμα
και πριν προλάβουν τα σπίτια να σφαλίσουν
αλαφιασμένοι έφυγαν κατά τη δύση.
Εκείνοι, οι λίγοι, που έμειναν πίσω
-πεισματικά ή κατά τύχη —
γίναν παρελθόν από μάρμαρο,
Τώρα τους μνημονεύουμε
τα καλοκαίρια.

Α ρ χα ι ο κ α π η λ ί α

Δρασκελώντας προμαχώνες
από θρυμματισμένα αγγεία,
συνεπιβάτες τραγικοί
σ’ αλλότριες πολιτείες
ανερμάτιστα οδεύουμε
ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο.

Νοσταλγικό

Κάθε Αύγουστο
νοικιάζεις ένα ζευγάρι κιάλια
τα βάζεις στα μάτια
κι ονειρεύεσαι…
την πολιτεία
πέρα από τα γκρίζα δέντρα,
την πολιτεία
που απλώνεται μέχρι τη θάλασσα.

Οι γυρολόγοι

Μ’ ένα σακίδιο νεκροψίες
οι γυρολόγοι πάντα επιστρέφουν
αγγελιοφόροι θριαμβευτές.
Μονομαχούν,
δαμάζουν θηρία,
σκοτώνουν δράκοντες.
Κάπου – κάπου αγκαλιάζουν
κι αγγέλους.

Ύστερα γυρνούν τη ράχη
και με τραγελαφικά προσωπεία
σφηνωμένα σε ημίκυρτους αυχένες
περιφέρουν την έγκλειστη μνημοσύνη τους
κάτω από το πορφυρό φεγγάρι.

Στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας
η παράσταση
αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Επιβίωση

Η εκπνοή του σκοταδιού
διαλύει τ’ όνειρο,
ταριχεύει
την τελευταία ρανίδα
ακρωτηριασμένων συναισθημάτων
και προχωρεί
σε πονηρούς συσχετισμούς
κι ανήθικες δοσοληψίες.

Εμπλοκή

Σαν τ’ άσπρο χαρτί
καταβροχθίζει ΐις λέξεις.
Το χέρι μετέωρο
αδυνατεί να χαρτογραφήσει
τ’ όνειρο.
Ψηλαφώντας το σκοτάδι
προχωρείς κι όλο επιστρέφεις,
γλιστράς κι όλο ανεβαίνεις
κι η σκέψη σου [Βυθίζεται
σε κύκλους μεταποίησης.

Η έμπνευση
κραυγή απελπισίας σε αντίλαλο.

Η Ερμιόνη

Στη Νίσυρο
δεν έφθασε ποτέ
η Ερμιόνη.
Από καπρίτσιο
έμεινε στα μέσα του πελάγους.
Να διαφεντεύει ουρανούς,
να χαιρετά τους γλάρους
και ν’ αλιεύει στο βυθό
τις Ατλαντίδες.

Ανάμνηση

Αιχμαλώτισες τη χίμαιρα.
Χρωμάτισες το φως
με λάμψεις αιώνιες.
Γέμισες δελφίνια τις μέρες
και ξεσκίζοντας την ύπαρξη
έφυγες.

Ο κόσμος μικραίνει
για να χωρέσει
στις κόρες των ματιών σου.