Ποίημα για την Αμμόχωστο

 Από τα παιδιά της Α΄ 2 

Αμμόχωστος γλυκιά, 
είσαι τώρα στη σκλαβιά, 
να ‘ξερες πόσο σ’ αγαπώ 
και περιμένω να σε δω. 

Οι Τούρκοι ακόμα σε κρατάνε, 
σίγουρα δε σε αγαπάνε, 
όπως σε αγαπώ εγώ, 
που κάθε μέρα σε λησμονώ.

Η Κύπρος μας

Την Κύπρο κι αν σκλαβώσανε, 
οι Τούρκοι με τα όπλα, 
εμείς θα πολεμήσουμε, 
για τα μέρη μας όλα. 

Η Κύπρος κι αν μοιράστηκε 
στις καρδιές μας πάντα είναι, 
καιρός να διεκδικήσουμε 
και τους Τούρκους να νικήσουμε

Α΄Δημοτικό σχολείο Τσερίου (σχολική χρονια 2013-2014) Από τα παιδιά της Α΄ 1

H ΣΤΡΑΤΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙ

Πιαννω την στρατα το στρατι
Τζιε αρωτω για σενα 
Χωρκο μου ριζοκαρασο 
Του αποστολου Ανδρεα 
,,,,,,,,
Γιαλουσα μου πανεμωρφη
Χωρκο του Αρκατζιελου
Στεκουμε τζιε σ’αναπολω
Τα γρονια που εγελου
,,,,,,,,,,,,,,
Η στρατες σου εγεμωννα
Ποουλες σου τες παντες
Τζιε η Γιαλουσα εσιερετου
Καμαρωννε τους παντες
,,,,,,,,,,,,,
Καρπαση μου που την λαμπρη
Εκαμνες παναηρκα
Τζιη κοπελλουδες ερκουντα
Τζιε αγοραζαν την προικα
,,,,,,,,,,,
Τωρα πια ετελιωσαση
Τα παναηρκα τζιε η χαρες σου
Ποτε να φυουν οι ατημοι
Τζιε ν’αρτουν η χαρες σου
,,,,,,,,,,,,,

Μαρινα Τακκιδη [Καπετανου]

Ριζοκαρπασο 

ΕΝ ΑΞΙΟΙ ΕΠΑΙΝΟΥ

Με το σκολείον ξεκινάς, τον κόσμον να γνωρίσεις,
τζι’ άμαν ενηλικιωθείς, τότε θα προσπαθήσεις,
να αποχτήσεις μιαν δουλειάν, για να μπορείς να ζήσεις.

Τζιαι στην ζωήν με τα καλά, αλλά τζιαι τα κακά της,
ίσως γινείς ένας γιατρός! Ίσως γινείς αρκάτης,
ίσως τεχνίτης, βοηθός, η κάπου επιστάτης.

Μπορεί ν’αννοίξεις μιαν δουλειάν, τζιαι νάσαι εργοδότης!
Μπορεί να γίνεις νομικός! Μόνιμος στρατιώτης,
δάσκαλος η γραμματικός, η να γινείς αγρότης.

Δουλειές υπάρχουσιν πολλές! Κάποιαν εν να δκιαλέξεις,
τζιαι στη ζωήν θα πας μπροστά, κάπου θα προοδέψεις,
φτάννει να έσιεις θέλησην, τζι’όρεξην να δουλέψεις.

Κάποτε ίσως αισθανθείς, πως είσ’αδικημένος,
αν δεις τον άλλον ναν πναστός, τζαι κουστουμαρισμένος,
τζιαι σού να ξυμαρίζεσαι, τζιαι νάσαι ποσταμένος.

Αν είναι δύσκολη δουλειά, που σού’ππεσεν εσένα,
θα κάμεις παρατήρησην, τζιαι Κύπρον τζιαι στα ξένα,
πως οι πναστοί πιερώννουνται, καλλύτερα που σένα.

Θα δεις στον κόσμον πλάσματα, πας τουν την γην που ζιούσιν,
που γιατί ήβρασιν δουλειάν, καλήν να βολευτούσιν,
τα άλλα επαγγέλματα, να τα περιφρονούσιν.

Ποτούτους έσιει κάμποσους, που είναι περιπαίχτες,
τζιαι γιω γνωρίζω μερικούς, τζιαι θεορώ τους φταίχτες,
διότι σχολιάζουσιν, τους σκυβαλλοσυλλέχτες.

Τζιαι τίποτ’ εν ησκέφκουνται, πως τούτοι θα ξυπνήσουν,
η ώρα δκυο που το πρωίν, τες στράτες να γυρίσουν,
να πιάσουσιν τα σκύβαλλα, να τα μετακομίσουν!

Τζιαι τα δικά τους φυσικά, έθθα τα ποηρίσουν,
παν τους τα φήκουν έσσω τους, σίουρα ννα βρομίσουν,
τζι’ έρκουνται δίχως αντροπήν, να τους κατηορίσουν!

Θα έπρεπεν τουλάχιστον, τα λόγια να ποφεύκουν!
Εν αντροπή τα πλάσματα, που τίμια δουλεύκουν,
νάρκουνται έτσι άδικα, να τα κουτσομπολεύκουν!

Ταιρκάζει τους εχτίμηση, τουλάχιστον νομίζω,
τζιαι τουν τους κουτσομπόλιες, που ξέρω τζιαι γνωρίζω,
τουλάχιστον αχάριστους, εγιώ χαραχτιρίζω.

Δουλεύκουν μες τες μυροδκιές, τζιαι πάντα ξενυχτούσιν,
τζι’ οι δήμοι μας θα έπρεπεν, πιο δίκαια να δούσιν,
τζιαι να τους δκιούσιν τα διπλά, απόσα τους ιδκιούσιν.

Προτού τελειώσω θάθελα, να πω ακόμα κάτι!
Όπου σου τύχει να βρεθείς, στην Κύπρον τζι’ άλλα κράτη,
να εχτιμάς τζιαι τον γραφκιάν, τζιαι μάστρον τζιαι αρκάτη.

Δούλεψε όπουδήποτε, ότι τζιαν θέλεις γαίνου,
μα νάναι κατανοητόν, τζιαι ντόπιου μα τζιαι ξένου,
άμα δουλεύκεις τίμια, εισ’ άξιος επαίνου!

Χαμπής Αχνιώτης

'Το σημάδι του ταύρου: Παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννου Λαμπή

Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Τράπεζας Κύπρου Λεωφόρος Μακαρίου ΙΙΙ 117 Λεμεσός

Τετάρτη, 25 Νοεμβρίου στις 7:00 μ.μ. - 10:00 μ.μ.

Εκδόσεις 'ΟΣΤΡΙΑ"

Ανάλυση του βιβλίου από τον Άριστο Τσιάρτα ( Προιστάμενος της αρχής κατά των διακρίσεων)

Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί :
Βαλεντίνα Σοφοκλέους και Γιώτα Κρος

Συντονίστρια : Μαρίνα Σαβεριάδου ( λειτουργός στον ΚΟΤ και λογοτέχνης


Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο Ισραήλ (Τελ Αβίβ και Ιεροσόλυμα), Τουρκία (Κωνσταντινούπολη), Ιταλία (Ρώμη) και Αγγλία (Μπαθ).
Κεντρικός μύθος γύρω από τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία και η πλοκή του βιβλίου, είναι η γνώση και η δύναμη που αποκτά ο κάτοχος του ειδωλίου του τραγόμορφου Διαβόλου Μπαθομέτ, η οποία ενισχύεται με τη διαβολική δύναμη που έχουν τα τριάντα αργύρια που πήρε ο Ιούδας για να προδώσει τον Χριστό. Σύμφωνα με το μύθο, η Μασονική κοινότητα πιστεύει ότι όταν αποκτηθεί η δύναμη αυτή, τότε θα πρέπει να εξαφανιστεί το Ιερό Ισλαμικό Τέμενος του Ομάρ που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ και την θέση του να πάρει ο Ιερός Ναός Του Σολομώντα ο οποίος βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Με αυτό τον τρόπο θα επέλθει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και η Παγκόσμια Κυριαρχία του Μέγα Αρχηγού του Σύμπαντος ( ΜΑΤΣ).
Οι κρυφές ανασκαφές που διενεργούνται από την Τεκτονική Στοά των Ιεροσολύμων στα θεμέλια του ναού του Σολομώντα, βγάζουν στο φως το σατανικό ειδώλιο του Μπαθομέτ και δύο από τα αργυρά νομίσματα του Ιούδα. Ένα ανελέητο κυνηγητό αρχίζει τότε για την ανακάλυψη και των υπολοίπων είκοσι οκτώ αργυρίων. Ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων συμμαχεί με τον Ιμάμη του Μπλε Τζαμιού για να αποτρέψουν τα σχέδια των Τεκτόνων. Στη Ρώμη, ο Πάπας που υπηρετεί την μασονία δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε και γίνεται συνένοχος στην προσπάθεια η ένωση των διαβολικών δυνάμεων να γίνει μέσα στην ίδια την Αγία Έδρα.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο ραβίνος Ααρών Αβούρι, γόνος του Ιμάμη του Μπλε Τζαμιού και μιας Ελληνίδας αρχαιολόγου, ο οποίος έχει μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο στην Ιερουσαλήμ. Μετά από ένα φόνο καταλήγει στις φυλακές από όπου και στρατολογείται από τη Μασονία. Η δυνατή πίστη και η αφοσίωση του προς το σκοπό που νομίζει ότι υπηρετεί, τον κάνει υποχείριο στον υπόγειο πόλεμο μεταξύ της Μασονίας, Χριστιανών Ορθόδοξων και Καθολικών και των Μουσουλμάνων.
Οι δολοπλοκίες, οι δολοφονίες, και ο πόλεμος μεταξύ των Θρησκειών αποκαλύπτουν στον Ααρών την διαφθορά, την απληστία, και την μανία των Ιεραρχών και των Εκκλησιών για επικράτηση και εξουσία.
Δολοφονίες, μυστικοί σύμμαχοι, πληροφοριοδότες και μυστικά που βλέπουν το φως, φανερώνουν την εκμετάλλευση που τυγχάνει η πίστη προς την Αλήθεια και τον Θεό, από τις Θρησκείες και τους Ιεράρχες.

Μην μιλάς, / Άθως Χατζηματθαιου

Οι λέξεις χάνουν κάθε νόημα
Τώρα μιλούν τα κορμιά
Οι αναστεναγμοί γίνονται φεγγάρια
Και ταξιδεύουν
Στον ουρανό της σάρκας
Που φωτίζεται
Απ΄ τα γλυκά σου χάδια
Αστέρια
Στα ξεχασμένα όνειρά μου
Που ζωντανεύουν στων φιλιών σου την ανάσα …

ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ

 της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, ελέγχοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες της εμφάνισής του. Απέναντί του πρόβαλε  μια σκοτεινή φιγούρα, που πάσκιζε να κλέψει λίγο χρώμα από τη στολή του Αϊ-Βασίλη. Μα το βλέμμα παρέμενε θολό, τα χέρια φορτωμένα  νεανικές αμαρτίες, η θέλησή του αμετανόητη.

Απόψε έριχνε στη μάχη το μεγάλο κόλπο. ΄Η όλα ή τίποτα. Από τη μια ο πλούτος των λίγων κι από την άλλη η δική του ανέχεια, που άγγιζε πια τα όρια της απελπισίας.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλο και κάποιοι θα είχαν βγει για την απαραίτητη διασκέδαση των ημερών. Κι αυτός, ενδεδυμένος με την αθωότητα ενός ΄Αγιου Βασίλη, θα μπούκαρε στα σπίτια των καλοζωισμένων και θα φρόντιζε να πάρει λίγη από τη δική τους ευτυχία. ΄Οχι, κλοπή δεν την ονόμαζε. Σαν δίκαιη μοιρασιά την έβλεπε, μια και οι λίγοι είχαν τα πολλά και οι πολλοί τα λίγα.

Από μέρες είχε βάλει στο μάτι μια πολυτελή βίλα, κάπως απομονωμένη από τα άλλα σπίτια της περιοχής. Σκύλο δεν είχε να τη φυλάει . Κάποιες πληροφορίες, που φρόντισε με τρόπο να αποσπάσει από ένα μπακάλικο της γειτονιάς, μιλούσαν για ένα μοναχικό ένοικο, εβδομήντα περίπου χρόνων, επαναπατρισθέντα από τη Νότια Αφρική, ο οποίος έμενε στη βίλα μαζί με μια αλλοδαπή οικιακή  βοηθό και έναν ηλικιωμένο κηπουρό. Εύκολη λεία! ΄Οσο για το σύστημα  συναγερμού, είχε πια αποκτήσει ειδικότητα στο είδος, μια και είχε δουλέψει ένα φεγγάρι σε εταιρεία που προμήθευε τα καταστήματα με τέτοια συστήματα σε χονδρικές τιμές.

Βγήκε στον δρόμο, καλύπτοντας τους χτύπους της καρδιάς του κάτω από την κόκκινη στολή της αθωότητας. Στην τσέπη μέσα βαθιά, ένα ρίγος τον διαπερνούσε, καθώς τον άγγιζε το μέταλλο από το κρύο περίστροφο που κουβαλούσε. Κάποιες νιφάδες χιονιού είχαν αρχίσει ήδη να χορεύουν τον τρελό χορό της πτώσης. Ο καιρός έστηνε σαν απαιτητικός σκηνοθέτης το σκηνικό του και οι άνθρωποι τρέχανε την τελευταία  στιγμή να μάθουνε την πρόζα ενός άχαρου ρόλου και να στηθούν με αξιοπρέπεια μπρος στη μεγάλη φυγή του χρόνου.

Και τότε πρόβαλε  εκεί στη γωνία το κόκκινο γαρίφαλο. Από ποιαν άνοιξη άραγε ξέφυγε κι έφτασε μέχρι τις αισθήσεις του; Κατακόκκινο σαν αίμα ζωής, τυλιγμένο σε σελοφάν για προστασία κι από πίσω ένα μικρό τρεμάμενο χέρι, μια μικρή τρεμάμενη φράση. « Πάρτε, κύριε, σας παρακαλώ!» ΄Υστερα η φράση σταμάτησε σαν ξεκούρδιστο ρολόι κι απέμεινε να κρέμεται παράφωνα επάνω στα άσπρα γένια του « Αγίου» . Ο μικρός μάζεψε δειλά το γαρίφαλό του, το έριξε σε ένα καλάθι με καμιά ντουζίνα άλλα και στάθηκε ακίνητος, κοιτώντας  με το στόμα ανοικτό, με την καρδιά ορθάνοικτη. ΄Ητανε γύρω στα οχτώ, ελαφροντυμένος, παρά το κρύο, με παπούτσια άσπρα , καλοκαιρινά μες στο καταχείμωνο, μάγουλα κατακόκκινα από το πέρασμα του κρύου βοριά.

« Είσαι ο ΄Αγιος Βασίλης; Ο πραγματικός ΄Αγιος Βασίλης;» κατάφερε να ψελλίσει μετά την πρώτη έκπληξη. 

Τα έχασε. ΄Ενιωσε τα χέρια του να τρέμουν, τα έβαλε στις τσέπες, μα το περίστροφο, λες και απέκτησε ξάφνου δόντια καρχαρία, τον δάγκωσε γερά και τον μάτωσε ίσια μέσα στα ψίχουλα μιας ξεχασμένης παιδικότητας.

« ΄Ηρθες για να μου φέρεις δώρο;» συνέχισε ο μικρός και έσκυψε  με λαχτάρα ίσια στα μάτια της αγαπημένης του μορφής.

« Τον κοίταξε με έκπληξη στην αρχή, με κάποια αμηχανία στη συνέχεια.

« Τι δώρο θα ήθελες να σου φέρω;» κατάφερε στο τέλος να μουρμουρίσει, με φωνή  που φάνηκε παράξενη ακόμα και στον ίδιο.

Ο μικρός αναθάρρησε. Να λοιπόν, που δεν πήγε χαμένο εκείνο το γραμματάκι που έστειλε στον ΄Αγιο Βασίλη. Με κάποιο  δισταγμό βέβαια, μια και  δεν ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στα χέρια του η ευχή του. Μα να που γίνονται και θαύματα  κι η αγαπημένη  φιγούρα με τη μακριά γενειάδα ήταν μπροστά του.

« Δεν ξέρω αν μπορείς να μου δώσεις αυτό που θέλω, κι ας είσαι ΄Αγιος…»

Κάτι μέσα του αναδεύτηκε περίεργα. Κουβαλούσε τόση θλίψη στις χορδές της ετούτη η φωνή του αγοριού, καθώς  ερχόταν και τον άγγιζε σαν παραπονεμένο χάδι, που δεν μπόρεσε παρά να ρωτήσει:

« Και τι είναι αυτό που θέλεις;»

« Ο πατέρας μου δεν έχει δουλειά και η μάνα μου δεν έχει άλλο κουράγιο. Πουλάω λουλούδια για να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί …Αν μπορείς, αγόρασε, σε παρακαλώ, τούτο το καλάθι με τα γαρίφαλα. Δεν είναι ακριβά, αλλά θα φτάσουν για λίγο ρύζι».

Οι   νιφάδες άρχισαν να πέφτουν πιο πυκνές  και να σκεπάζουν όλες τις γκρίζες σκέψεις και προθέσεις. Κοίταξε ξανά το αγόρι με το ελαφρύ ντύσιμο και τη μεγάλη προσπάθεια για χαμόγελο στην άκρη των χειλιών.   Και τότε μια ερινύα ξύπνησε από τον λήθαργο , ντύθηκε ξανά την εγρήγορσή της κι ήρθε  μες στην ψυχή του , τόσο βαριά, που αμέσως θέλησε να την εκτινάξει στα ύψη και να μην την ξαναβρεί στον δρόμο του.

Ακούμπησε στο μικρό, λευκό χέρι του αγοριού με δέος, όπως θα άγγιζε κανείς εικόνα του Χριστού.

« ‘ Εχω λίγα κέρματα στην τσέπη μου», είπε. « Και θαρρώ πως κάπου πιο πάνω στη διασταύρωση, καθώς ερχόμουν, ένα μικρό εστιατόριο ήταν ακόμα ανοικτό. Νομίζω πως μπορούμε και οι δύο να απολαύσουμε ένα ωραίο  ζεστό σάντουιτς με αχνιστές πατάτες. Τι λες;»

Τα χείλη του αγοριού δεν μίλησαν. Τα μάτια του, όμως, κατέβηκαν με λέξεις ορμητικές, ζεστές και πνίξανε το ψυχρό αγέρι,  που μέρες τώρα πάλευε να παγώσει τον ΄Ανθρωπο μέσα του.

Σε λίγο, με έναν  μικρό ΄Αγιο, ανηφόρισε  στην καινούργια του ζωή . Καθισμένοι οι δυο τους αντίκρυ , μοιράστηκαν ένα πιάτο και δυο χαμόγελα. ΄Ενα καλάθι κατακόκκινα γαρίφαλα ανάμεσά τους μύριζε καινούργια αρχή κι αγάπη. 

Ο σκοτωμένος Αύγουστος / Μυριάνθη Παναγιώτου- Παπαονησιφόρου

Κι εγώ 
μια παλλακίδα τ΄ Αυγούστου από την κούνια μου
μετά το χαλασμό 
τον σκότωσα 
τον έθαψα
τον έκλαψα 
κι ακόμα κλαίω.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΞΗ / Ορφανού Δώρα

Δεν είναι λέξη, 
δεν είναι φωνή, 
δεν είναι δάκρυ.
Μονάχα ένα πρόσωπο
τρομαχτικά χλωμό, 
μονάχα μια μορφή, 
μονάχα μια απόμακρη ματιά, 
μονάχα δυο χέρια παγωμένα κι ακίνητα. 
Κι ο ουρανός. 

Ανθολογία Ποίησης Κυπρίων Γυναικών 1878 - 2008 (εκδήλωση)

Τρίτη, 10 Νοεμβρίου

στις 6:00 μ.μ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Χαιρετισμοί •

 Χαιρετισμός Υπουργού Δικαιοσύνης & Δημοσίας Τάξεως κ. Ιωνά Νικολάου • 
Χαιρετισμός Υπουργού Παιδείας & Πολιτισμού κ. Κώστα Καδή. 

Διαβάζει ο Διευθυντής των Πολιτιστικών Υπηρεσιών κ. Παύλος Παρασκευάς • 
Χαιρετισμός της πρώην Υπουργού Εξωτερικών κ. Ερατώς Κοζάκου Μαρκουλλή 

Παρουσίαση Ανθολογίας • Διευθύντρια της Έδρας ΟΥΝΕΣΚΟ για την Ισότητα & Ενδυνάμωση των Φύλων του Πανεπιστημίου Κύπρου κ. Μαίρη Κουτσελίνη • 

Απαγγελία ποιημάτων από την ηθοποιό κ. Ανθή Αντωνιάδου 
Αντιφώνηση Συγγραφέα • Δρ Δέσποινα Χαραλαμπίδου-Σολωμή, Πρόεδρος Ερευνητικού Κέντρου Ισότητας Φύλου 
Μελοποιημένη Ποίηση Γυναικών Παρουσίαση Προγράμματος Κατερίνα Μάτσα, ηθοποιός

Δεξίωση
ΤΗΛ. 99198284

Εκδήλωση Βράβευσης Προσφυγικών Σωματείων και του Πολιτιστικού Ομίλου Βασιλιτζιά (πρόσκληση)

«Σε κλίμακα Ελάσσονα» ΕΚΑΤΟ ΧΑΙΚΟΥ : Νέα Ποιητική Συλλογή της Μυριάνθης Παναγιώτου Παπαονησιφόρου

 Απόπειρα προσέγγισης

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Η νέα Ποιητική Συλλογή της ποιήτριας Μυριάνθης Παναγιώτου Παπαονησιφόρου : Σε κλίμακα Ελάσσονα ΕΚΑΤΟ ΧΑΙΚΟΥ  από τις εκδόσεις  : ΓΕΡΜΑΝΟΣ,  αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη στην ποιητική.

Οι εικόνες που αναδύονται μέσα από τους στίχους της ποιήτριας, αποτελούν εξειδικευμένες εικόνες του νου, μα παράλληλα αναδεικνύουν  την ομορφιά της ανθρώπινης πραγματικότητας. Έτσι  λοιπόν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να γεννηθούν συναισθήματα, σκέψεις, πράξεις, γεγονότα κτλ.  Η λακωνικότητα των στίχων, βασικότατο στοιχείο της Ιαπωνικής Ποίησης ΧΑΙΚΟΥ, υπηρετείται με μια θαυμαστή ειλικρίνεια και διαφάνεια από την κα Παπαονησιφόρου. Μέσα από τις θαυμάσιες μεταφορικές εικόνες, μεγιστοποιείται η δυναμικών των στίχων και το συγκινησιακό συναίσθημα λαμβάνει πρωτεύοντα θέση στο προσκήνιο.

Από τεχνικής απόψεως η Ποιητική Συλλογή, των 100 ΧΑΙΚΟΥ, σε προδιαθέτει για την γλυκύτατη περιδιάβαση ανάμεσα στους στίχους. Και η  επιλογή ενός δένδρου Μπονσάι για την κόσμηση του εξωφύλλου είναι τόσο χαρακτηριστική…… Η Συλλογή χωρίζεται  στις παρακάτω θαυμάσιες ενότητες, όπου η ποιήτρια αποτυπώνει με την παραστατική γραφή της και κατορθώνει με απόλυτη ευκρίνεια τον στόχο της.

Τα  κλασσικά

    Της φύσης και των εποχών

Στον άσπρο κρίνο

Ψίθυροι και μυστικά,

Η πεταλούδα

    Της νύχτας

Στην ανηφόρα

Το λαμπερό φεγγάρι

Φλέγουσα μνήμη

 Των πουλιών

Φυλακισμένο

Το πουλί μες στο κλουβί

Μη με κοιτάς!

Τα σύγχρονα

    Κραυγές

Σε περιμένω

Της νύχτας της αγρύπνιας

Και της συλλογής

    Ερωτικά

Όταν σωπαίνεις

Ουρανοί χαμογελούν

Βαθειά τα μάτια

    Επίλογοι

Καινούργιοι κόσμοι

Μα τα δικά μου ρούχα

Έχουν παλιώσει

Στην πρώτη ενότητα, έχει ετοιμάσει ένα ποιητικό παιχνίδι με την φύση και τις εποχές, στα Χαϊκού της  νύχτας πρωταγωνιστούν όλα τα φεγγάρια μας, στην ενότητα των πουλιών  οι φυλακισμένες ψυχές μας με την αγωνία της φυγής και της λύτρωσης.

Θα κάνω μια μεγαλύτερη στάση στην ενότητα κραυγές. Μικρές ηχητικές κραυγές. Ίσως και να είναι οι δικές μας κραυγές ή οι κραυγές του κόσμου όλου. Η ποιήτρια παίζει με τους ήχους των στίχων κι είναι σαν να ανεβαίνουν τα στήθια και να κραυγάζουν, σαϊτεύοντας την κάθε ψυχική κατάσταση διαφορετικά.

Στα ερωτικά της η δυνατότητα που  δίνεται είναι αυτή των επαναληπτικών αναγνώσεων. Ξανά και ξανά, μέχρι ότου η δράση του έρωτα να ανθίσει  στα χείλη μας, μια ηλιοφώτιστη άνοιξη. Τέλος οι επίλογοί της είναι το τέλος μιας κατάστασης και η αισιόδοξη έναρξη του καινούργιου.

Αγαπητοί αναγνώστες της ποίησης

Η νέα Ποιητική Συλλογή της ποιήτριας Μυριάνθης Παναγιώτου Παπαονησιφόρου, αξίζει μια αξιοπρόσεκτη θέση στον κατάλογο των ελληνικών βιβλίων που αποτελούν τη βάση για την εξέλιξη του χαικού στην Ελλάδα και στη Κύπρο.

Σημείωση: Στην Κύπρο θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πρωτοπαρουσιάστηκαν Χαικού από τον Παύλο Κριναίο ο οποίος έγραψε 10 τρίστιχα, με τίτλο: «Χάι-.Κάι», στο περιοδικό «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλο- παίδεια» (Δεκέμβριος του 1926). Από τότε πολλοί έχουν προσπαθήσει να προσεγγίσουν αυτό τον ποιητικό τρόπο γραφής με ιδιαίτερη επιτυχία. Όπως η  ποιήτρια Ρούλα Ιωαννίδου-Στάυρου, και ο ποιητής Άθως Χατζηματθαίου αλλά και άλλοι. 

[με την κλεμμένη βάρκα της έφηβης αγωνίας] / Θεοχάρους Ελένη

«…με την κλεμμένη βάρκα της έφηβης αγωνίας,

βγήκαμε σούρουπο από το λιμάνι της Κερύνειας…

με φίλησες για πρώτη και τελευταία φορά,

κι αφήσαμε την εφηβεία ναρκωμένη

μέχρι που γίναμε τριάντα.»

Έμπαινα μέσα στον καθρέφτη /Θεοχάρους Ελένη

Στεκόταν στην κουπαστή και κοίταγε
τους ανθρώπους κάτω στην προκυμαία
η ωραία ανθοπώλις.
Μ’ ένα μαντήλι αποχαιρετούσε κάποιους μέσα στο πλήθος,
λύγιζε το κορμί αδέξια, κρατώντας τον κουβά
με τα λουλούδια, λες κι ήταν ο κουβάς μικρό παιδί
και νοιάζονταν μην της ξεφύγει.
Τον κράταγε σφικτά
από το χέρι,
φύσαγε τα μαλλιά της ο αέρας προς τα με
κι ήμουν εκεί, την έβλεπα
από κάποιαν απόσταση.
Μα έβλεπα κι εμένα στην κουπαστή,
να χαιρετάω τα πλήθη και να κρατάω τον κουβά
κι ήμουνα έξω από εμέ και με φυσούσε ο άνεμος…
Ωστόσο καθόμασταν δυο μέτρα πίσω,
σ’ έναν νοτισμένο πάγκο.
Το ένιωθα πως ήταν όνειρο.
Γιατί ήμουν εγώ που έβλεπα εμένα στην κουπαστή.
Μπορεί όμως και να μην ήταν,
γιατί μια μάγισσα στους τροπικούς
μου είπε επί λέξει:
«βλέπω εσένα μέσα σ’ αυτήν»
κι έδειξε το κορίτσι δίπλα μου.
Ένα κορίτσι, που όποτε ήθελε έβγαινε από μένα
κι όποτε ήθελε ξαναγυρνούσε στα εντός μου.
Λες κι ήμουνα καθρέφτης.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ / Ζαφείρης Μιχάλης

Τούτο το βράδυ το στιλπνό 
το τελευταίο 
με μια έπαλξη λύπης
σαν μάρκα οδοντόβουρτσας
με την εντολή ιατρού
όλο το πρωινό -είπε-
θα είναι δικό -μας
και έκλεισε το παραθύρι 
φτεροκόπημα ακτίδας φωτεινότητας
Τούτο το βράδυ - είπε πάλι- 
και ευθύς δυο  μάτια πανάρχαια
τον κυκλώσανε 
στην ανάμνηση εκείνου 
που αγάπησε την λάσπη 
και κυλήστηκε σ΄αυτήν 
σαν μήτρα κυκλάμινο

Φρικτή άμυνα 
σαν νύκτωσε στο ψυχιατρείο 
και μας πήρε μαζί - του
εσένα και μένα

Μιχάλης Ζαφείρης 

"Ουλαμός Εκδίκησης" 1984