[Αυτές τις στιγμές...]

Αυτές τις στιγμές τι να γράψει κανείς
ξέφυγε ο στίχος πάνω από τις γραμμές
πάνω από συνειδήσεις ανθρώπων
κι όλοι αποκαμωμένοι, σκυμμένοι στη γη
μαζεύουν όνειρα μέσα στις λάσπες του χθες

Αύριο, αν οι δρόμοι μας κλείσουν
στις καταιγίδες και απελπιστούμε.
Ας μάθουμε πως οι τράπεζες της ψυχής
ήσαν πάντα ανοιχτές, μα δεν το ξέραμε.

Α. Τέμβριου

[Σημαίες , συνθήματα και παραλήρημα...] της Αλεξάνδρας Γαλανού

Σημαίες , συνθήματα και παραλήρημα...
Χειροκροτήματα, κραυγές απελπισίας...
Χειραψίες και χαμόγελα ηγετίσκων ..
Το Ναι και το Οχι να διαφεντεύουν τη ζωή μας...
Το άσπρο και το μαύρο να μας οδηγούν 
ξανά στο γκρίζο...
Ο φανατισμός άγγιξε κόκκινο...
Προχωράμε σε μαζικούς χρησμούς και γενικούς αφορισμόυς...
Μια χώρα σε υςτερία να μας ακολουθεί γεμάτη απορία...
Αναςφαλείς έως αυτοκαταςτροφικοί κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε ψάχνοντας για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια .

Νυχτερινό για δύο

Ήμουν γυμνός και μετρούσα πληγές.
Αυτές που έβλεπα
τις έκλεινα επιμελώς
με μια χαρά που εξαντλούσε μες στο όνειρο
τη μορφή μου.
Άφηναν σημάδια,
μα εμένα
η ταραχή που δεν φάνηκε στο πρόσωπό μου,
αυτή ήταν που με θύμωνε.
Ήμουν απλά παρατηρητής του σώματός μου
κι αν θες πίστεψέ το.
Δεν ξέρω αν ήταν τέχνασμα της ποίησης
ή κάποιο άλλο κόλπο ονειρικό,
μα εκείνη η αδιάφορη γαλήνη του βλέμματός μου
ένιωθα να ’ναι υπόσχεση υπερασπίσεως
στα χρόνια που θα ζούσαμε μαζί.

δεκατρείς ηρωομάρτυρες (της φονικής έκρηξης στο Μαρί! ) / Κυριακή Παρασκευά

«Πήγα στο Μαρί. Πυρίκαυστο, αγνώριστο… 

Όλεθρος, συμφορά σαν αυτή που περιγράφεται στη Βίβλο.

Πήγα στο Μαρί.

……

Όλα έγιναν στάχτες…

Εδώ λες και ο χρόνος σταμάτησε στις 11 του Ιούλη του 1011.

Πού πήγαν οι μαχητές;

Πού πήγαν οι 13 ανυποχώρητοι;

Αλήθεια, πού οι 13 ηρωομάρτυρες;

Πήγα στο Μαρί. Εδώ σιωπή»

Για τον καθηγητή των Μαθηματικών, Σωτήρη Μιχαήλ, αγνοούμενο από το 1974

«Τον έστειλαν προς τον Άγιο Χρυσόστομο, το μοναστήρι στον Κουτσοβέντη. Καλά καλά ούτε στρατιωτικά ρούχα δεν είχαν να του δώσουν. Πήγε με το γκρίζο παντελόνι και το γαλάζιο πουκάμισο. Πήγε με ψυχή!

Πήγε, αλλά δεν γύρισε ο Σωτήρης. Κάποιοι, λιγοστοί, που γύρισαν είπαν-δεν το’ παν στη γυναίκα του-πως τον είδαν πληγωμένο να βογγάει στην άκρη του δρόμου, αβοήθητο, ύστερα από έναν ανελέητο φρικτό βομβαρδισμό… Τίποτε άλλο…» 

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ / Πενταράς Νίκος

Οι στίχοι
ποτέ δεν χάνονται
αλάτι 
σ’ αλυκές
το δάκρυ τους
πολύχρωμο λουλούδι
σε χωματερές
το φως τους.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ

Ακούεις κάτι πλάσματα, νομίζεις εν ν’αγιάσουν,
τζιαι όμως ούλους στο χωρκόν, στο στόμαν τους θα πιάσουν,
να τους κατηορίσουσιν, τζιαι να τους σχολιάσουν.

Πάλε πολλοί στον τόπον μας, πουν Χρισκιανοί λαλούσιν,
που εν αισθάνουνται καλά, π’αρκέψαν τζιαι γερνούσιν,
φέρνουσιν ξένες έσσω τους, για να τους βοηθούσιν.

Εις την αρκήν τες έχουσιν, βοήθειαν των σπιδκιών τους,
αν τύχει τζι’αρωστήσουσιν, να είναι παναδκιών τους,
μα νάκκον υστερόττερα, τζιαι σκλάβες των παιδκιών τους.

Έσιει που προσλαμβάννουσιν, αρκάτες κάποιαν φάσιν,
που θα δουλέψουν τίμια, χωρίς να πνάσουν πλάσιν,
τζιαι τουν τον κόπον των φτωχών, θέλουσιν να τον φάσιν.

Λαλούν πως εν Χριστιανοί, μα όμως ώσπου ζιούσιν,
εις τον σκοπόν τους έχουσιν, τζιαι πάντα προσπαθούσιν,
άπονα τον συνάθρωπον, να εκμεταλλευτούσιν.

Τζι’ άμα θα παν στην Εκκλησιάν, τον πλάστην εν φοούνται,
μέσα στον οίκον του Θεού, εν ιστενοχωρκούνται,
τζι’αρκέφκουν να προσεύχουνται, τζιαι να σταυροκοπιούνται.

Σαν Φαρισσαίοι φέρνουνται, εις στα παλιά που ζιούσαν,
π’ούλους τους νόμους του Θεού, τους εδιαλαλούσαν,
τζι’ανάθεμαν οι ίδιοι, πως εν τους ετηρούσαν.

Ακόμα μέχρι σήμμερα, τζιαι γέροντες τζιαι νέοι,
ανάμεσα τους τζιαι φτωσιοί, πλουσίοι τζιαι μεσαίοι,
πολλοί συμπεριφέρουντε, όπως οι Φαρισσαίοι.

Χαμπής Αχνιώτης

Δυστυχώς προσδοκίες ή πιθανότητες αγάπης

Κι όμως, παρά την ματαιότητα του περιγράμματος
που διέκριναν οι ειδικοί
ποτέ δεν άντεχα τις μεταβολές,
τις συγχρονισμένες κινήσεις,

τη ζωή μου σε ταχύτητα
κι έτσι αυτό που μια άχρονη ψυχή
πρόσταζε
σαν πράξη αρχέγονη,
σαν άνοιγμα στο Θείο
δεν έβρισκε απάντηση
στο σύγχρονο σώμα της αλήθειας
κι έτσι σφραγίζονταν οι άνθρωποι
σε ένα δάκρυ, πάντα τελευταίο

Απόσταγμα / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Κατάντησες, ναι!
δονκιχοτίζοντας να 
κυνηγάς σκιές

ΚΥΠΡΟΣ ΜΟΥ!!!

Κύπρος μου πολυπόθητη
και πολυαγαπημένη,
όμορφη σαν νεράιδα
μα τόσο πονεμένη.

Σε πόνεσαν, σε τσάκισαν
και σβήσαν τη χαρά σου,
κάποιοι που ζήλεψαν πολύ
την τόση ομορφιά σου.

Ποθήσανε τα κάλλη σου
και σ' έχουνε φθονήσει,
θελήσανε τα πλούτη σου
το γέλιο σου έχουν σβήσει.

Μα εμείς που σ' αγαπήσαμε
μαζί σου αγρυπνούμε,
ανορθωμένη θέλουμε
και πάλι να σε δούμε!

Για σε θα προσευχόμαστε
κάθε κακό να σβήσει,
να δούμε το χαμόγελο
στα χείλη σου ν' ανθήσει!

Θάλεια Χριστοδούλου

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η αλήθεια αυτή δεν κρύβεται
σε όλους θα την λέμε,
αν την αλήθεια κρύψουμε
μετά πολύ θα φταίμε!

Η σωτηρία της ψυχής
είναι σπουδαίο πράγμα,
δώσ' την καρδιά σου στον Χριστό
κι Αυτός θα κάνει θαύμα!

Δώσ' Του το πράσινο το φως
μέσα σου για να ζήσει,
θα σε αλλάξει ριζικά
θα σε αναγεννήσει!

Χριστοδούλου Θάλεια.

Προσευχή....

Στίχοι Θάλεια Χριστοδούλου. Μουσική,ηχογράφηση studio,ενορχήστρωση. επεξεργασία ήχου καί εικόνας, Γιάννης Ρεμπελάκης....

ΕΠΙΛΟΓΟΣ / Αντωνίου Αρτέμης

Βέλος θανατερά καρφωμένο

στο πετούμενο

που σαν αθώα ύπαρξη

μ’ αίμα γράφει

ένα δραματικό επίλογο

του αντίο.

Αλλιώς σε βλέπαμε / Αντωνίου Αρτέμης

Αλλιώς σε βλέπαμε ζωή 

όταν μοχθούσαμε για μέλλον 

οι ράγες του ονειρικού μας τρένου 

δεν είχαν τελειωμό.

[Δρασκελώντας προμαχώνες ]

Δρασκελώντας προμαχώνες
απο θρυμματισμένα αγγεία,
συνεπιβάτες τραγικοί
σε αλλότριες πολιτείες
ανερμάτιστα οδεύουμε 
ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο.

Α.Γ. "Ανάμεσα στο ζαφειρί και το γήινο"

Εκδόσεις Σμίλη, 1996.