Ταφική απομόνωση / Μοράρης Γιώργος

Καμιά εκπλήρωση

δεν μπορούσε ν’ αναχαιτίσει

τα μάτια μας που έπλεαν

και χάθηκαν μακριά.

Κάτω από την επιφάνεια της λίμνης

γλιστρούσαν οι χελώνες

σχημάτιζαν ερωτική πομπή

και χόρευαν στο υδάτινο μισόφωτο.

Εκεί που τα γλυκά νερά της αλμύριζαν

πρόβαλε το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας

με τα κύματα των άπειρων υποσχέσεών της.

Βγήκαν φεγγάρια

που καταδύθηκαν για το λουτρό τους

και ξανάνιωσαν

κεφάλια Νηρηίδων

στήθη που τέμνουν το πέλαγος.

Ενωθήκαμε με τα είδωλα

που δεν επέστρεφαν

στον απαλό καθρέφτη του νερού.

Το πόδι του χρόνου κρινόταν

στους βραχίονες μιας ζυγαριάς

χωρίς αντίβαρο.

Ταλαντεύτηκε μπροστά μας η θέα

και το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας

αναδιπλώθηκε να διαλυθεί

στο σάβανο της ομίχλης.

Οι χελώνες άκουγαν κραδασμούς

που δεν τους εννοούσαμε

μας οδηγούσαν

τα πηδάλια των ποδιών τους

εκεί που μετατοπίσθηκαν όλα

στην αρχική θέση τους.

 Όπως άνοιξαν

έκλεισαν οι πύλες του τοπίου

ενταφιάζοντας

απομεινάρια

μιας ακινητοποιημένης ζωής.

Έρμαιο στη ναυτία των αιώνων

εκείνος π’ αφήνει

την αρχαία θάλασσα ν’ αναπαύεται

μέσα στην ψυχή του.

ΠΗΓΗ: http://www.poeticanet.gr/tafiki-apomonwsi-a-507.html

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

... χρώματα απέναντι

φτιαγμένα να ταιριάζουν

αφέθηκαν,

να ακουμπήσει το ένα το άλλο

μέσα στη συμφωνία μιας σιωπής,

το φως να καθρεφτίζεται

σκιές να υπάρχουν

εσύ

ΠΕΜΠΤΗ ΕΠΟΧΗ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

...σημειώνομαι

για να μην τρόμαζω

την πέμπτη εποχή.

Κρατάω την ανύπαρξια του χρόνου

αναβάλλοντας έτσι

την τακτοποίηση των γεγονότων

σε μια αχρείαστη σειρά.

Άτακτα λοιπόν τα γεγονότα

ώστε επίλογος

να μην υπάρχει...

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

Αποστέλλω λοιπόν

ένα παράθυρο κενού

στη σιωπή της σιωπής.

Ας προσπαθήσει ο παραλήπτης

να αναγνώσει

τούτη τη λευκή σελίδα

και με υπομονή

να μετρήσει

τις τόσες ανύπαρκτες λέξεις της.

ΎΠΑΡΞΗ = F(ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ) / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

...οι προνομιούχες του σκέψεις

μόνο μεταβλητές παρήγαγαν.

Είχε καταντήσει το νου του

ένα ίσως,

μιαν αδυνατότητα μεταξύ

της ύπαρξης και της ανυπαρξίας...

ΣΥΜΦΩΝΟΙ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

Αφού ανταλλάξαμε σιωπηρές αρνήσεις

χαθήκαμε σύμφωνοι.

Έτσι,

θα έχουν οι στίχοι νόημα

όταν θα φτιάχνουμε

το ποίημα «Σύμφωνοι»

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

Εδώ,

δεν φωνάζει πια κανένας

τ’ όνομα του.

Όλοι γνωριζόμαστε

και έχουμε γίνει τώρα φίλοι.

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ / Γεωργαλλίδης Ανδρέας

Ανανεώνω

τις σιωπηρές μου συμβάσεις

διαγράφοντας τον ήχο.

Η σιωπή δεν παραφράζεται

όταν οι έννοιες

έχουν αληθινό βάθος

[Μεσ’το βυθόν της θάλασσας]

Μεσ’το βυθόν της θάλασσας

Να ρτουν να με γυρέψουν

Αν δεν μερώσεις ναρκεσε

Για τ’ότι πάθω ενάν που ‘σεν

Πιον βάλε νουν τσαι σκέφτου

Δεν θα γυρέψουν με παπάν

Πιλέ να ξοθκιαστούσιν

Αν δώσω τούντην αφορμή

Που να το φκάλουν το κορμί

Πνιμένον να τον δούσιν

Τούτη η αιτία εν να φανεί

Τσι’οι ξένοι τσι’ούλλοι οι χωριανοί

Θα την κατηγορούσιν

[Αλεύρι Αυστραλιανό]

Αλεύρι Αυστραλιανό εν τα δικά της στήθοι

Τζιεν μου κοντεύει να τα δω

Τσι’εσιη παφής μ’αρνηχεί

Ορκίζετουν πως μ’αγαπά

Τσι’που εκαταντίχειν

Αν εβρεθεί πλάσμα στη γην

Τ’αστρα να τα μετρήσει

Τότες να το παραδεχτώ

Άλλον να πως θ’αγαπήσει

Να τα ξεχάσει τα καλά

Τσαι μέναν να με αφήκει.

Η αρχή και το τέλος του ανθρώπου / Πόλια Προκόπης

Ό,τι δουλειάν αρκέψουμεν, έσιει αρκήν τζιαι τέλος,

γεννιέσαι έρκεσαι μωρό, στο τέλος είσαι γέρος.

Χωρίς να θέλεις γράφεσαι, μέσα στους γέρους μέλος,

θκιώχνουσε τζιαι που την δουλειά, στο σπίτι σου να πάεις,

τζιαι καρτεράς τη σύνταξη, στο μήνα να την πιάεις.

Αν έσιεις χρήματα πολλά, να κάτσεις να τα φάεις,

γιατί αργά ή γρήγορα, στον Άδην ενα πάεις!

Σωκράτης Αντωνιάδης : «Ανώνυμη Άνοιξη»

 Ο Δήμος Λάρνακας και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας σάς προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του

Σωκράτη Αντωνιάδη «Ανώνυμη Άνοιξη»

που θα γίνει την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου στις 7:30 μ.μ. στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών Λάρνακας (Πλατεία Βασιλέως Παύλου)

παρουσιάζει και απαγγέλλει ο Δρ Κώστας Χαραλαμπίδης Αναπληρωτής Καθηγητής ΜΜΕ και Πολιτισμού Πανεπιστημίου Λευκωσίας

την εκδήλωση συντονίζει ο Λούης Περεντός

Ηλιοβασίλεμα στη Λάρνακα / Άντρια Γαριβάλδη

Γλύκανε ο ήλιος

κι έπεσε στη Σκάλα ,

στο προσκεφάλι της νυχτιάς

να κοιμηθεί.

Έπεσαν οι σκιές

κι αντάμωσαν

της γης σημάδια...

Στην Αλυκή

οι πελαργοί και τα φλαμίγκο

κούρνιασαν στις καλαμιές,

πίσω απ' τα ροζ νερά που καταλάγιασαν.

Του καταχείμωνου

οι ηλιαχτίδες λιγοστές,

μα στο λυκόφως της καρδιάς

τα φτερουγίσματα,

τρελά λυχνάρια.

Κι ο πορφυρένιος βασιλιάς,

τις φοινικούδες στεφανώνει

βασιλεύοντας,

στη Λάρνακα...

Κάθε Απρίλη / Άντρια Γαριβάλδη

Την άνοιξη

στέλνει ο Θεός το μήνυμα

με το φτερό της χελιδόνας,

πάνω απ' τα σύννεφα της μνήμης,

του παραδείσου τα πουλιά καλώντας

στης Πασχαλιάς το πανηγύρι.

Την άνοιξη,

μεθάει η αυγή με τις ανταύγειες των κυμάτων

των πελώριων αναδύσεων

της Αφροδίτης,

δίπλα στην Πέτρα του Ρωμιού ,

τα βοτσαλάκια γλύφοντας μηχανικά.

Την άνοιξη,

του πεύκου τ' άρωμα αναβλύζει έντονο

κι η αγάπη ψήνεται

στου Τρόοδους τον κόρφο,

και δένει μες στο τρίχωμα του αγρινού

που δε γερνά,

μόνο γεννιέται...

κάθε Απρίλη.

Γράμμα στα εγκλωβισμένα αδέρφια / Άντρια Γαριβάλδη

Αδέρφια, μακρινά, αδικοπονεμένα,

στης Κύπρου την καρδιά

φυλακισμένα,

εγκλωβισμένα...

Εδώ,

πίσω απ' το συρματόπλεγμα...

με τις σκιές των στοιχειωμένων των σπιτιών

της Αμμοχώστου κουβεντιάζουμε,

καθώς βουβά απλώνονται

πάνω στα ήρεμα νερά της ύποπτης ανατολής.

Μονόλογος ακούγεται,

θαρρείς μας ξέχασαν,

φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε.

Κι εσείς αδέρφια, πέρα στο Καρπάσι

με φόβο κλείνετε τα μάτια

κάθε βράδυ,

ελεύθερα να περπατήσετε στους κάμπους

δεν μπορείτε.

Σκληρό κι ασήκωτο στην πλάτη σας το βάρος,

άδικη κι απροσπέραστη η απομόνωση

που γέννησ' η σκλαβιά.

Μοιράστηκαν τα σώματά μας,

διαμελιστήκαμε.

Το 'να μας χέρι στο Ριζοκάρπασο ,

τ' άλλο στη Λεμεσό

με το 'να πόδι σεργιανίζουμε

στους έρημους δρόμους

του σκλαβωμένου χωριού,

με τ' άλλο κυνηγάμε το ψωμί στη Λευκωσία.

Το 'να μας μάτι προσπαθεί ν' αγκαλιάσει

τα βορινά ακρογιάλια της πατρίδας,

από τους Σόλους ως στη Σαλαμίνα

και τ' άλλο παλεύει

ν' αναγνωρίσει τους δικούς μας,

όσοι απέμειναν.

Σε τούτο το γράμμα

που φέρνει το περιστέρι

θα βρείτε λόγια πού 'γιναν τραγούδια,

τα καρδιοχτύπια μας,

ζεστό ένα δάκρυ κι ένα φιλί.

Κι εσείς,

μες στο δικό σας γράμμα,

μην ξεχνάτε,

στείλτε ζεστό τον πόνο σας,

του παραθύρου σας τη θέα,

τη γεύση του καλοκαιριού,

τη μυρωδιά του διψασμένου χώματος,

την ανυπόμονη πνοή

τ' όμορφου Αυγουστιάτικου πρωινού.

Στείλτε μας ένα γιασεμί

απ' την αυλή μας,

του γνώριμου μονοπατιού,

ένα φίλημα

και κλείστε μέσα στη φωνή σας

του κύματος τον ψίθυρο

και την ανάσα σας.

Ένα αγριολούλουδο της Παναγιάς

αποθυμήσαμε-

το σπίτι μας μια ζωγραφιά απέμεινε-

τη γη μας, το σχολειό, τον ελαιώνα,

τη χρυσορόδινη αμμουδιά

που της Κερύνειας τ' ακρογιάλι αγκάλιαζε

πέρα ως πέρα,

ως τον Απόστολο Ανδρέα .

Αδέρφια,

την αλφαβήτα στείλτε μας

με μια ελπίδα,

όπως την ξέραμε παλιά, ανόθευτη,

και της αγάπης το μαντήλι

σ' ένα κόκκινο σταυρό δεμένο.

Της Κύπρου την καρδιά,

φυλακισμένη, εγκλωβισμένη,

εσείς -ακοίμητοι φρουροί, ακρίτες-

φυλάξτε τη με θέρμη...

και στείλτε την

στης λευτεριάς την αγκαλιά.

Εκεί,

καλή αντάμωση

αδέρφια μας να δούμε!