ΓΥΠΑΣ

Τώρα το κλάμα

ανατριχιάζει μες στις ρίες του

και το παιδί

καθώς κι ο ήρωας κοντά του

απ΄ το μεθύσι τους γελάνε.

Δάκρυα από δάκρυα η θάλασσα

πιότερο η γλώσσα αλμυρίζει.

Γύπας ο άνθρωπος.

Γύπας κι ο γύπας.

Βλέπει τους βιασμούς

το κίνητρο της γέννας

-δεν έχει κόρη φαίνεται

να κλάψει ο πρωτομάστορας-

η μοίρα είναι φτιαχτή

και θα περάσει λέει.

ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Μπόλι της προσφυγιάς

ένα παιδί

που μεταφέρεται νεκρό

μες στο σκοτάδι.

Αγγελινό το πρόσωπο

σαν στου χωριού

το λιμανάκι η γαλήνη

Αψύς καιρός

και σταλαχτίτης πόνος.

Στην εξορία ο τάφος του

κι η γη με τα πλιθάρια.

QUO VADIS!

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι όμως σα να ΄ναι , θαρρώ 
που σε θυμάμαι ολόκληρα μίλια αλάργα να ΄σαι
απ΄τ΄ "άσυλο των γνωστικών"...

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι απόξω  απ΄ τους αψηλούς 
τους τοίχους σου, του πολέμου η λογική οργιάζει, 
"τετράγωνη", μες στους ανθούς...

Φρενοκομείο! σ΄ έζωσε ή "σώφρων" πολιτεία...
Κι είναι "εξίσωσις" αλγεβρική:
Εσύ ή εκείνη νικητής, σ΄ αυτή την άγρια πάλη, 
σ΄ ευτούτη τη στυγνή εποχή;....

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Κρούουν τατρελλά οργανάτα 
την μπαλλάντα της εφήμερης άνοιξης. 

Μες στην ήρεμη θάλασσα
τα ρίγη τους θ΄  αντικρίζουν τ΄ αστέρια. 

Πάνω απ΄ τη χλωμή ψυχή μου 
σμίγοντας το φως του 
με την αίθρια σιωπή της νύχτας
λουλούδιζε νοσταλγικά το γαλανό φεγγάρι. 

Πλάι στις πολυθρύλητες γοργόνες 
πλάι στα κύματα που γλυκοψιθυρίζουν 
το γυρισμό του ναύτη, περιμένω 
τ΄άσπρο πανί που λυγάει
πάν΄ απ΄ τη θάλασσα. 

Με τη κρυφή λαχτάρα του ανέφικτου
έζησα μόνο να χαρώ σαν ένας ναύτης 
σαν ένα πουλί θαλασσινό 
τις ξένες ακρογιαλινές χαρές. 

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ

Φίλε μου πάψε να πονάς γ` αυτήν που σ` έχει αφήσει.

Δεν άξιζε την αγάπη σου γ` αυτό και έχει φύγει.

Φίλε μου την αγάπησα με όλη την καρδιά μου

Γι` αυτό στα μάτια τρέχουνε βροχή τα δάκρυα μου

Μα δεν αξίζει φίλε μου τα τόσα δάκρυα σου.

Άλλη βρες κι` αγάπησε και βγάλ ‘την απ` την καρδιά σου

φίλε μου είμαι από αυτή γεμάτος αναμνήσεις

Και η καρδιά μου αδύνατο άλλην  για ν` αγαπήσει

ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ... / Φυλακτού Τάκης

Βραδιάζει γύρω λυπημένα
σ΄ ένα σκποπό σιγαλινό, 
συλλογισμένο το βουνό
στο μουχρωμένο ουρανό
που εκστατικός κοιτάει θλιμμένα 
τα δένδρα γύρω γυμνωμένα 
πόσο με κάνουν να πονώ
για κάτι που΄  ναι μακρινό 
σιγοβραιάζει λυπημένα.

....

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ (απόσπασμα) / Φιλίππου - Λαδάκη Νίκη

Ι

Μα που ξοδεύτηκες 
τόσον καιρό 
σαν ανατολικός άνεμος

και ποιες 
έτρεφες φωνές 
να σε επαναλαμβάνουν 
μέσα από το βάθος.....


ΙΙ

Το μάτι χωνεέυεται 
στο σκοτάδι 
και σε σπουδάζει 
προσμένοντας ακόμη 
μια μετουσίωση 
μέσα από μιαν άλλη 
και μιαν άγνωστη αίσθηση

που σε καταλαβαίνει και σε ζει.

...........

ΙΙΙ

Μη με εξαντλείς.

Όλα πλέουν στην επιφάνεια
του ωκεανού της αγάπης
και πάνε. Ταξίδι καλό. 

Και τα μαλλιά σου μπούκλες,
σημαίες και σημαιούλες 
με προκαλούν. 


.....................

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ο

Σ΄ αυτό το ποίημα τι να πω; 
Να κλέψω θέλησα απ΄ τον ήλιο την επλίδα, 
ολημερίς να πλάθω στίχο στίχο τη ζωή. 
Μα όταν βραδιάζει, ο λογισμός παγίδα μοιάζει...
Παλεύω, χάνομαι, γυρνώ, αναζητώ.

ΕΡΩΤΙΚΑ: Λ

Χάθηκα μέσ ΄ το γαλάζιο. 
Νόμιζα ήταν θάλασσα΄ή τ΄ άπλετο  φως 
του ήλιου.
Ήταν όμως τα μάτια σου...
καράβι της ψυχής για να σαλπάρω. 

ΕΡΩΤΙΚΑ : Ε

Τα μάτια σου δρόμος, για να περάσω 
στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού, 
χωρίς επιστροφή
με τον έρωτα συντροφιά, 
με την ποίηση να γυρνά αδίστακτη. 
Χίλιες λέξεις, αν είναι να με ανταμώσουν 
στο απέραντο της ψυχής, ταξίδεψα...

ΕΡΩΤΙΚΑ: Γ

Τις στιγμές που κοιμάσαι 
ονειρεύομαι 
τη λεβάντα, το γιασεμί και τ΄ άρωμα 
της αγάπης. 

ΕΡΩΤΙΚΑ : Α

Μην   είδατε που πήγαινε η αγάπη, 
όταν ξυπνούσαμε;
 Ήταν κρυμμένη κάτω απ΄ τα μάτια μας
ώσπου να την καλέσει πάλι ο αυγερινός. 

ΕΛΠΙΔΑ

Ελπίδα είναι το γλυκοχάραμα
της νιότης, 
του φευγαλέου ταξιδιώτη ο σταθμός
και της γυναίκας η ζωή η ντόμπρα. 

Ελπίδα είναι το ξανθό
προσάναμμα ανθρώπου
και τα γλυκά αναγγέλματα
τα βράδια του Σεπτέμβρη. 
Είναι βελούδινο άγγιγμα 
στα πρώτα τα σκιρτήματα.
Είναι η δύναμη ψυχής τα χρόνια της ζωής μας. 

ΠΟΙΗΣΗ

Είσαι η φλόγα μιας στιγμής.
Αυτή η φλόγα που ταξιδεύει τη σκέψη, 
καίει τη θλίψη. 
Αυτή που ζεσταίνει τα σύννεφα
στο γαλάζιο ουρανό, 
να γεννήσει βροχή, 
να δροσίσει τη γη, 
να ομορφύνει τη θάλασσα. 

ΦΥΓΑΣ

Είσαι κρυμμένος στην τελευταία 
γωνιά του δρόμου.
Ο φόβος κυρίαρχοςσε πνίγει. 
Χαιρέτα τον άνεμο, σε προσπερνά.
Χαιρέτα την κυρία με το ψηλό καπέλο. 
Σε ακολουθά κυρίως τις νύχτες, 
σου θυμίζει τη γέννησή σου.