Κλωθώ /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Κλωθογυρνάμε στης ανέμης την κλωστή∙
το ριζικό μας στροβιλίζεται σαν σβούρα∙
μας σενεπαίρνει ζάλη και θολούρα
κι αποκοιμιόμαστε γυμνοί στην κουπαστή.
 
Σειρήνων ήχοι μας μαγεύουν θαμαστοί∙
λοξοδρομούμε του μυαλού τη σημαδούρα,
πετούμε φρόνηση, καρδιά σαν άχρηστη σαβούρα
και ξανοιγόμαστε σε θάλασσα πηκττή.
 
Φωνές μας περγελάνε, μάτια σκούρα
τρυπούν σαν βέλη την καρδιά μας τη φριχτή∙
μας υποτάσσουν μ ‘ αξεδιάλυτη μουρμούρα∙
 
λάθος γραμμή, λάθη κι η νιότη μας μεστή
κι εμείς αχρηστεμένοι ΔΟΝΚΙΧΏΤΕΣ, μια φιγούρα
γυμνή στην τραγική της φυλακή.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 1990

Οι γιαγιάδες / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

Καλά να’ναι, όπου και
να βρίσκονται!
Τις θυμάμαι πάντα,
να ξεκλέβουν
τη μπουκιά
από το στόμα τους,
για να τη βάλουν
στο δικό μας στόμα·
ή, αν ούτε κι αυτή
τους περίσσευε,
να την
αρπάζουν από το στόμα
του δράκου
ή, και των άλλων κακών
του παραμυθιού, για να
τη χαρίσουν σε μας.
Τις θυμάμαι ντυμένες πάντα
στα μαύρα,
ν’ασπρίζουν τις μέρες μας
με την παρουσία τους,
μαυρίζοντας ίσως
τις δικές τους.
Καταδεχτικές και καλόγνωμες,
έτοιμες
να συγχωρήσουν κάθε ανοησία
και παλάβρα μας.
Τώρα, που πέρασαν τα χρόνια,
όλο και πιο πολύ τα πρόσωπα
τους μου μοιάζουν
σαν άγια εικονίσματα·
κι όταν
καμιά φορά προσκυνάω
τις Παναγιές, δε ξέρω γιατί,
πάντα το μυαλό μου στρέφεται
σ’αυτές
και προς αυτές απευθύνει
την προσευχή
και τις ευχαριστίες του.
Πέρασαν από τη ζωή μου
σαν μακρινές οπτασίες
και σκιές, κρυμμένες
πάντα στο
ημίφως,
μην ενοχλήσουν με
την παρουσία τους.
Έτσι και φύγαν·
απαρατήρητες,
σάμπως να μη ζήσαν·
κρατημένες πάντα
στο περιθώριο·
περιμένοντας  κάποιος
να κλείσει
την πόρτα από πίσω τους·
όπως κλείνουν του
πεθαμένου
τ’ανοιγμένα τσίνορα.
Μόνη π’απόμεινε
στη μνήμη μου
η μαύρη μαντίλα τους·
και κάτι από τη μαυράδα
της ματιάς τους·
σαν την πικράδα της ελιάς,
πριν την αλατίσεις,
να φύγει το φαρμάκι της…
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018
 
Αφιερωμένο με αγάπη  στις γιαγιάδες όλων μας.
Θα  μας είστε αλησμόνητες όπου και να βρίσκεστε…
Σας ευχαριστούμε …
 
 
 

Πρέβεζα / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

   

Η ίδια βρήκε τον τρόπο και κρύφτηκε
πίσω από τον πυροβολισμό∙
προσποιήθηκε πως δεν άκουσε, δεν είδε,
εν πάση περιπτώσει αποποιήθηκε των νομικών
ή ηθικών ευθυνών της πλένοντας με μπόλικο νερό
τα χέρια της.
Στη συνέχεια έκρυψε στο σκοτεινό της υποσυνείδητο
την ιστορία της αυτοχειρίας και προσπάθησε
να τη διαγράψει μια για πάντα από το Ληξιαρχείο
της πόλης της∙
έμειναν όμως τα σημάδια του Ποιητή που περιέργως
ο χρόνος τα σεβάστηκε και τα κράτησε στη μνήμη του
επαναφέροντας τα κάθε τόσο στο προσκήνιο꞉
το καφενεδάκι που κάθισε και ήπιε τον καφέ του
για τελευταία φορά πριν αποπειραθεί ν ‘αυτοκτονήσει∙
οι λεροί ,βρώμικοι δρόμοι που περπάτησε κατηφορίζοντας
προς τη θάλασσα την ώρα που η μπάντα παιάνιζε
χαρούμενα υποδεχόμενη την άφιξη του κυρίου νομάρχη∙
πέρασε μπροστά και από το υποκατάστημα της τραπέζης,
όπου έκανε και την πρώτη κατάθεση του, όλο και όλο
δραχμές τριάντα.
Υπομειδίασε ενθυμούμενος εκείνη την άχρηστη και εν πολλοίς
ανόητη κατάθεση, σκεπτόμενος για ποιον τάχα  να προορίζονταν!
Είδε τις γυναίκες καθισμένες αμίλητες στην αυλή του σπιτιού τους
να καθαρίζουν κρεμμύδια και τα μάτια τους κόκκινα από τα δάκρυα
δεν ήξερες αν κλαίαν για τα προδομένα τους όνειρα
ή από την αψάδα των κρεμμυδιών.
Μαύρες κάργιες μεθυσμένες  χτυπούσαν πάνω στα παραθύρια
και ύστερα περπατούσαν αμέριμνες στους δρόμους
σα να μη συνέβη τίποτα.
Η θάλασσα τον χτύπησε κατάστηθα με την αλμύρα της∙
το απέραντο γαλάζιο του δάγκωσε προς στιγμή την καρδιά∙
είχε αδυναμία με τη θάλασσα∙  θυμήθηκε μικρός
χαρές που έκανε να βουτήξει στα νερά να ξεπλυθεί
από υπαρκτές ή ανύπαρκτες αμαρτίες∙
και να τώρα που με τη θάλασσα σαν πέτρα θ ‘αφήνονταν
να βουλιάξει στην ανυπαρξία!
Έξι ώρες πάλευε με τη θάλασσα και το νερό και η θάλασσα
τον ανέβαζε στον αφρό της αρνούμενη να τον πάρει
στον πάτο της
Απελπισμένος βγήκε από το νερό ∙έσταζε όλος θάλασσα.
Κατευθύνθηκε προς το μικρό φαρμακείο∙
στο μέσο του δρόμου μετάνιωσε∙ δεν ήταν τρόπος
θανάτου για έναν Ποιητή, σκέφτηκε∙
ο θάνατος πρέπει να αντιμετωπίζεται κατά πρόσωπο∙
να τον βλέπεις και να σε βλέπει προτείνοντας καθένας
το όπλο του, σημαδεύοντας κατευθείαν την καρδιά.
Η πιστολιά που ακούστηκε εκείνο το θλιμμένο απόγεμα
από το μικρό και στενάχωρο επαρχιακό δωμάτιο
συντάραξε ολόκληρη την Πρέβεζα!
Η ηχώ της καβάλησε τα κάγκελα της μικρής
επαρχιακής πόλης και περνώντας πάνω από τα βουνά
και τις θάλασσες ήρθε και χτύπησε κατάστηθα
τη μεγαλούπολη των Αθηνών.
Τ ‘άκουσε η Αθήνα και γύρισε από το άλλο πλευρό!
‘’Τρόπους που βρίσκουν κι αυτοί οι επαρχιώτες
να ταράξουν τα νερά!’’, σκέφτηκε και συνέχισε τον ύπνο της!
Η Πρέβεζα τον πέρασε στα γρήγορα από την πίσω αυλή
και τον έθαψε βάζοντας  το μαντήλι στη μύτη της.
Τουλάχιστο να μη της χρεώσουν το απονενοημένο!
Το έχουν αυτό οι Ποιητές να σε ξαφνιάζουν
με τις απροσδόκητες πράξεις τους!
Γύρισε σελίδα η Πρέβεζα συνεχίζοντας από κει
που σταμάτησε τη μικρή επαρχιώτικη ρουτίνα της.
Και όταν οι επισκέπτες που την επισκέπτονται
κάθε τόσο για τη θάλασσα και την εξαίρετη θέα της
παρεμπιπτόντως ή, και από περιέργεια ρωτούν
για τον ‘’Αυτόχειρα της Πρεβέζης’’ με τρόπο
και, πολύ ευγενικά πρέπει να ομολογήσουμε,
τους διορθώνει το από κεκτημένη ταχύτητα λάθος τους.
Λέτε, παρακαλώ, απλά ‘’Κώστας Καρυωτάκης’’
αποσπασμένο από το ‘’Πρεβέζης’’!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013
 
 
 
 

Ο πίθηκος κι εμείς/ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 Εμ, τι θέλατε να κάνουμε;
 κάναμε ακριβώς, ό,τι
 συνηθίζεται να γίνεται
 σ’ αυτές τις περιπτώσεις!
 Σαν κάθε “καλό σπίτι”,
 σαν κάθε “καθώς πρέπει σπίτι”,
 που σέβεται τον εαυτό του και
 τις οικογενειακές του παραδόσεις,
 φροντίσαμε να κρύψουμε
 το “στίγμα” της οικογένειας
 στην πιο απομεμακρυσμένη κρύπτη,
 εκεί  που συνήθως πετούμε
 τ’ αποβολιμαία και τα  έκτρωτα.
 Μ’ αυτή μας  την κίνηση,
 ο κίνδυνος να βρεθούμε
 προ οδυνηρών εκπλήξεων
 σχεδόν περιορίζεται στο μηδέν·
 προπάντων αποφεύγεται
 η έκθεση μας σ’ ωμό εκβιασμό
 ή, ακόμα χειρότερα,
 σ’ αποκάλυψη εκρηκτικού
 οικογενειακού σκανδάλου∙
 γιατί σκάνδαλο θα είναι
 ένας άγνωστος, τριχωτός
 Πίθηκος, που έρχεται από
 το πουθενά, αίφνης να
 καλοθρονιαστεί στο σπίτι μας
 και ν’ αρχίσει να διεκδικεί το’ να
 και ν’ αρχίσει να παζαρεύει τ’ άλλο·
 και δεν αποκλείεται ν’ ακολουθήσουν
 κι άλλα φοβερά κι αποτρόπαια,
 που τρέμουμε και μόνο με τη σκέψη τους.
 Θα μπορούσε, αίφνης,
 με τη φόρα που θα’ χει πάρει,
 να μάς καθίσει στο σκαμνί
 για ιδιοποίηση ξένης περιουσίας·
 γιατί όχι και για εκμετάλλευση
 ενυπόθηκων τίτλων,
 που του ανήκουν από το παρελθόν.
 Κι η πλάκα πως, μ’ όλη την
 προετοιμασία,
 τις νομικές συμβουλές
 και τα μαθήματα επί των μαθημάτων,
 πώς εξοβελίζεται ένας παρείσακτος
 ή, πώς βγαίνει από τη μέση ένας επίδοξος
 διεκδικητής χρυσού στέμματος,
 καθόλου δεν είμαστε σίγουροι
 για την επιτυχία του εγχειρήματος μας.
 Γιατί φαίνεται  ο χρόνος δουλεύει
 με το μέρος του.
 Γι’ αυτό,  νωρίς σπεύσαμε να τον φυλακίσουμε
 στο πιο σκοτεινό κι ανήλιαγο
 μέρος της ψυχής μας·
 εκεί, που και να θέλει,
 δε μπορεί να μας απειλήσει
 μ’ αποκαλύψεις·
 εκεί, που για να βγει,
 θα πρέπει πρώτα να περάσει
 πάνω από το πτώμα μας!
 Σαν κάθε “καλό σπίτι”,
 σαν κάθε “καθώς πρέπει σπίτι”,
 με τα οικόσημα και τις
 παμπάλαιες   δόξες του,
 έχουμε κι εμείς
 τα σκοτεινά κι οπωσδήποτε
 μελανά μας σημεία.
  Άλλοι, τα λεν “προπατορικό αμάρτημα”·
  άλλοι, το προσπερνούν, κάνοντας
  απλώς μια γκριμάτσα αηδίας,
  μονολογώντας μέσα από τα χείλη τους꞉
  “υπάρχει κανείς μας “απόλυτα καθαρός;”
  υπάρχει κανείς μας, που να μπορεί
  να ισχυριστεί, πως δε φέρει πάνω του,
  έστω στίγματα πιθήκου!”
   Κι απομακρύνεται μ’ ένα γελάκι,
  που μπορεί να σημαίνει και κατανόηση
  των ανθρώπινων λαθών·
  μπορεί να σημαίνει και δικαίωση του Πιθήκου,
  που, μ’ όλες τις κατεργαριές,
  τις επιβουλές και τις καταδολιεύσεις
  του είδους μας,
   βρίσκει τον τρόπο να ξαναβγεί μπροστά μας
  και να μας εκπλήξει με την παρουσία του!..
 

Δεν ξεχνώ! / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τώρα ανοίξαμε λογαριασμό με τη Μνήμη∙
κάθε τόσο ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης
αφήνει το επισκεπτήριο του έξω από την πόρτα μας
με πάντα το ίδιο στερεότυπο σημείωμα꞉
‘’δεν ξεχνώ!’’
προφανώς εννοεί κάποιο παλιό ξεχασμένο
λογαριασμό  π’ ακόμα δεν του πληρώσαμε!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ΄΄
ΕΚΔΟΣΗ: 2018

Η κουτσουλιά / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μια τους κοιτάει και μια βλέπει
την κουτσουλιά∙
τρόπο που διάλεξαν οι αλιτήριοι
ν ‘αποτυπώσουν τ ‘αχνάρι τους!
Και χαμογελά από μέσα του∙
κι είναι σα να τους λέει꞉
‘’σαν εσάς πέρασαν τόσοι και τόσοι
και δε θυμάμαι κανενός όνομα∙
σαν ποτέ να μην πέρασαν από πάνω μου
ή ποτέ να μην χάραξαν τίποτε πάνω μου!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018

Οι Γάτες του Άη-Νικόλα (σε τόνο αντιστικτικό) / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Η χώρα γέμισε ποντίκια!
ποντίκια πάσης φυλής
και παντός θρησκεύματος꞉
ποντίκια λευκά, ποντίκια μαύρα,
ποντίκια γκρίζα, ποντίκια
γίγαντες, ποντίκια νάνους,
όλων των ειδών τα ποντίκια,
παντός μεγέθους και χρώματος,
των πόλεων και των χωρίων,
των άστεων και των αγρών.
Έχουμε κατακλυσθεί από πλημμυρίδα
ποντικιών꞉ ποντίκια έποικους, ποντίκια
τυχοδιώκτες ,ποντίκια εξώλης  και προώλης,
ποντίκια που δαγκώνουν, ποντίκια που γλείφουν,
ποντίκια που ροκανίζουν, όλα της γης τα ποντίκια
πάτησαν τη χώρα μας!
Έχουμε κατακλυσθεί από πλημμυρίδα
ανεπιθύμητων εισβολέων!
όλη η χώρα μαστίζεται από την πληγή των ποντικιών∙
σύμπασα η ζωή μας άλλαξε με την επέλαση των ποντικιών∙
κανείς μας δεν είναι σαν πριν∙ όλων η ζωή  μας
σημαδεύτηκε από την ημέρα που τα ποντίκια
αποφάσισαν να μπούνε στη ζωή μας,
να γίνουν μέρος της καθημερινότητας μας,
μέρος του ιδιωτικού και δημόσιου βίου μας.
Όπου περπατήσεις σκοντάφτεις στα σώματα ποντικιών∙
όπου να σταθείς σε ζώνουν ασφυκτικά κακόμουτρα
ποντίκια꞉ ποντίκια ληστές, ποντίκια λωποδύτες,
ποντίκια σταβλίτες ,ποντίκια τρωγλωδύτες,
ποντίκια στυλίτες ,όλων των ειδών τα ποντίκια,
παντός συρφετού και φυράματος!
Τα ποντίκια έγιναν τρόπος ζωής μας ,μέρος της ύπαρξης μας.
Είναι καθόλα συνδεδεμένα με την πορεία της χώρας μας∙
έχουν φιλοδοξίες πολύ περισσότερες απ’ ό,τι  φάνηκε
στην αρχή∙ στοχεύουν πολύ ψηλότερα από ό,τι στην αρχή πιστέψαμε.
Ήρθαν αποφασισμένα να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους∙
έχουν επίσημα δηλώσει πως θα μας αλλάξουν από κορφής
μέχρις ονύχων, εξ απαλών ονύχων μέχρι προβεβηκότος
γήρατος∙ λίγο λίγο μας αφαίρεσαν από τα χέρια την Εξουσία∙
λίγο λίγο μας απάλλαξαν από την ευθύνη της διακυβέρνησης∙
Μας έστειλαν σπίτι να τεμπελιάζουμε∙ μας στείλαν στο φρέσκο
ν ‘ανανεώσουμε τον αέρα μας!
Πιάσαν τα ποντίκια τις θέσεις κλειδιά∙ κατέλαβαν τα ποντίκια
τα κρίσιμα πόστα, άλλαξαν τις κλειδαριές, άλλαξαν τις στολές,
φέραν δικούς τους λακέδες∙ όλος ο κρατικός μηχανισμός
ανακαινίσθηκε, άρδην μετεβλήθη, εκ θεμελίων ανεσκάφη,
η χώρα όλη υπακούει στα κελεύσματα των ποντικιών∙
όλη μας η ζωή περιφέρεται γύρω από τον άξονα των ποντικιών.
Τα ποντίκια κάνουν ό,τι θέλουν ∙μας παίζουν στα δάκτυλα∙
μας κλωτσούν με τα πόδια∙ μας φτύνουν στα μούτρα,
ουρούν κι αποπατούν μέσα στο σπίτι μας! από τις τρύπες τους
διευθύνουν την οικονομία μας ∙από τις τρώγλες τους δίνουν
εντολές στους υπηρέτες μας ,από το παρασκήνιο κάνουν κουμάντο
στο νοικοκυριό μας ∙
κι εμείς τα κοιτούμε απελπισμένα κι ανήμπορα, χωρίς να βγάζουμε
λέξη από το στόμα μας, χωρίς να μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μας∙
κι εμείς προσευχόμαστε στο Θεό-Γάτο να βάλει το χέρι του,
να στείλει τις Γάτες του να μας απαλλάξει από την πληγή των ποντικιών,
να σταματήσει να μας τιμωρεί μα την αβάστακτη
τιμωρία των αδηφάγων ποντικιών∙
κι εμείς τάζουμε στο Θεό-Γάτο λαμπάδες ίσαμε το μπόι μας
να επιστρατεύσει τις Γάτες του να εκδιώξουν τα ποντίκια
από τη χώρα μας, την ώρα που δείχνουμε απροθυμία
να κινήσουμε και το μικρό μας δακτυλάκι, την ώρα που
και το τελευταίο μας δάκτυλο δηλώνει απροθυμία
να εγερθεί να κυνηγήσει τα ποντίκια!
Ας μην εξαπατώμεθα αναμιμνησκόμενοι παλαιών
ενδόξων ημερών∙
οι Γάτες του Άη-Νικόλα πέρασαν ανεπιστρεπτί!
πέθαναν προ πολλού∙ προ πολλού δηλητηριάστηκαν
από το φαρμάκι τόσων θανατερών ερπετών∙
Δεν έμεινε μία ούτε για δείγμα! μία σαν τίτλος τιμής,
σαν ύστατο καταφύγιο εθνικής περηφάνιας!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1993
 
 
 
 
 
 

Μέρες του… / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Στις μέρες μας τα ποντίκια
πήραν εξουσίες απεριόριστες∙
μας κυβερνούσαν κανονικά∙
πατούσαν με τα παπούτσια
στο κρεβάτι μας, ανέβαιναν λασπωμένα
στο τραπέζι μας ,σερβίρονταν μέσα
από το πιάτο μας κι αν κάναμε
πως αγανακτούσαμε μας δείχναν
με τρόπο τ ‘ακονισμένα δοντάκια τους.
Στις μέρες μας τα ποντίκια κήρυξαν
κατάσταση ‘’έκτακτης ανάγκης’’∙
μπορούσαν έτσι να κατεβαίνουν
ανενόχλητα τις σκάλες μας, να μπαινοβγαίνουν
στο σπίτι μας, να μας αιφνιδιάζουν στον ύπνο μας,
να μας εξελέγχουν στον ξύπνιο μας,
να μας επιβάλλουν πλήρως τους όρους τους∙
κι ουδείς μπορούσε ν ‘ανοίξει το στόμα του
να μιλήσει, ένεκα που τις γάτες φροντίσαμε
νωρίς να τις διώξουμε, ένεκα που τα ποντίκια
παραπλήθυναν σ ‘αριθμό  κι αποθρασύνθηκαν
σε βαθμό που δεν μας υπολόγιζαν.
Στις μέρες μας τα ποντίκια βγήκαν από τις τρύπες τους∙
διόλου δεν ντρέπονται να δηλώσουν ‘’ποντικοί’∙’
μάλιστα μερικοί το επέσειαν και σαν τίτλο
ευγενείας κι αν έκανες πως αντιδρούσες
κινδύνευες να καταγγελθείς και για συκοφάντης.
Στις μέρες μας τα ποντίκια κυκλοφορούν
με αμάξια πολυτελείας∙ συχνάζουν στα ακριβότερα
ρεστοράν κι απολαμβάνουν
τους εκλεκτότερους μεζέδες, ένεκα που  κανείς
δεν τολμά να τα εξελέγξει∙ κανείς δεν αποφασίζει
να ρωτήσει για το ’’πόθεν έσχες’’∙
κανείς δεν αποφασίζει ,έστω και για μια στιγμή,
να κάνει τουλάχιστο τη γάτα.
Στις μέρες μας τα ποντίκια πρωταγωνιστούν στη σκηνή∙
σημασιολογούν τα πράγματα, δίνουν νέες ερμηνείες στις λέξεις,
ανασυντάσσουν κώδικες, λεξικά κι ορθογραφίες∙
γενικά σφραγίζουν την Ιστορία με την παρουσία τους∙
κι ουδείς αρθρώνει λέξη στα συμβούλια∙
ουδείς συγκλητικός, ουδείς σοφός, ουδείς ακαδημαϊκός
τολμά ν ‘ανοίξει το στόμα του και να μιλήσει∙
γιατί  τα ποντίκια επέβαλαν πλήρως τη φιλοσοφία τους∙
κι ουδείς γνωστικός αμφισβητεί τα γρυλίσματα∙
ουδείς νουνεχής σηκώνεται να ξεσκεπάσει την παρωδία∙
ουδείς άνθρωπος βρίσκεται να βάλει τα ποντίκια
στη θέση τους, ένεκα που η τάξη των ποντικών
υπερακόντισε όλες τις άλλες σε αριθμό∙
ένεκα που η τάξη των ποντικών κατανόησε πλήρως
τις αδυναμίες μας και μας φέρεται σαν άρχουσα τάξη∙
σαν άρχουσα τάξη μας επιβάλλει πλήρως τους όρους της!

 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1990
 
 
 
 

1974! / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Αν μπορείτε, παρακάμψτε το!
περάστε από δίπλα του και συνεχίστε
αμέριμνοι τον δρόμο σας ομαλά, χωρίς
να κόψετε ταχύτητα∙ σαν τίποτα να μη συνέβη
εκεί κοντά∙ τίποτα να μην έφτασε στ’ αυτιά σας
από τις κραυγές και τους θρήνους του∙
κάπου εκεί ,πριν από χρόνια∙ πριν
από…μόλις  χτες!

Καζίνο ‘’η Πατρίς’’ / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Την πατρίδα την εμπορεύονται
τραπεζίτες και χρηματιστές∙
την ξεπουλούν για πενταροδεκάρες,
αντί πινακίου φακής, για ένα ξεροκόμματο.
Τη βγάζουν στο σφυρί χρεωκοπημένοι
πολιτικοί ν ‘αποσβέσουν τα χρέη τους∙
την ιδιοποιούνται ευκαιριακοί πλουτο κράτες
να στολίζει το πέτο τους.
Την πατρίδα την ευτελίσαμε παραδίνοντας τη
για ξένη εκμετάλλευση∙
την υποθηκεύσαμε σε μαυραγορίτες τοκογλύφους∙
στο κορμί της ασελγούν Σάτυροι και Σειληνοί,
Προβατολύκοι και Λυκάνθρωποι.
Η τύχη της προκρίνεται σε ρωσική ρουλέτα∙
στην πράσινη τσόχα παίζεται η πατρίδα
και τα παιδιά της νίπτουν τας χείρας των∙
κι οι κερδοσκόποι την παζαρεύουν να βγάλουν
περισσότερα.
Την πατρίδα την εγκαταλείψαμε στην τύχη της∙
διακυβεύεται σε λέσχες χαρτοπαικτικές∙
σε καζίνα πολυτελείας άγεται και φέρεται
κι ο κρουπιέρης τη στοιβάζει και τη σκορπά.
Η πατρίδα δεν είναι πια καύχημα και τιμή μας
και κοιτούμε να την απαλλαγούμε σαν τύψη
που μας βαραίνει∙ και τρέχουμε στον πρώτο αγοραστή
να υπογράψουμε συμβόλαια μεταβίβασης.
Η πατρίδα δεν είναι σκέπη στο κεφάλι μας∙
δεν είναι πυρετός π ‘ανάβει το αίμα μας∙
δεν είναι το αέρι που υγραίνει τα μάτια μας∙
κατάντησε παθητικό και μπελάς.
Η πατρίδα δυσκολεύει τις κινήσεις μας∙
η πατρίδα δεν αποφέρει κέρδη στα ταμεία μας∙
η πατρίδα ζημιώνει τις καταθέσεις μας
κι οφείλει να πληρώσει τα σπασμένα ∙
οφείλει να συρθεί στην αγορά να καταλάβει
πώς λειτουργεί το χρηματιστήριο.
Την πατρίδα την εφορεύουν κάπηλοι στυγνοί
και απρόσωποι ∙τη βλέπουν σαν καθαρή
νομισματική μονάδα∙ τη χειρίζονται χωρίς το χέρι τους
να κολλά με συγκινήσεις κι ‘αναστολές∙
την εξαργυρώνουν στον πρώτο πάγκο κι ύστερα
ξαναγυρνούν στο παιχνίδι να συνεχίσουν με ‘’κόκκινο’’
και ‘μαύρο’’,’’πάρτα όλα’’,’’δώσε πάρε’’ χωρίς τύψεις
κι αναστολές σαν τέλειοι παίκτες  που δε σταματούν
μπρος σε πεζά συναισθήματα∙ σαν τέλειοι παίκτες
που δεν αφήνουν την Τύχη να πάρει την τύχη τους
στα χέρια της!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1990
 
 
 
 

Ουκ ελάσσω παραδώσω / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Τουλάχιστον αυτό της τ ‘ορκιστήκαμε∙

μιλώ  για τον όρκο της εφηβείας μας∙

κι εκείνο το άλλο ‘’πολλώ κάρρονες’’

που επιδεικτικά βροντοφωνούσαμε

σνομπάροντας τους παλαιούς.

Πού πήγαν εκείνα τα πομπώδη;

πού κρύψαμε τον έφηβο των δεκαέξι

και δεκαοκτώ; πώς τον αλλάξαμε έτσι

που να καταντήσει αγνώριστος;

πώς παλιώσαμε τόσο νωρίς,

τόσο νωρίς προσγειωθήκαμε,

τόσο νωρίς βάλαμε νερό στο κρασί μας,

ύπνο στα βλέφαρα μας, προγούλια στις γραμμές μας;

Πώς αφήσαμε μια τέτοια φλόγα να σβήσει στα μάτια μας,

έναν τέτοιο πυρετό να περάσει ανεκμετάλλευτος;

πώς μας σάρωσαν έτσι τα χρόνια; πώς χαθήκαμε

κυνηγώντας φαντάσματα, κτυπώντας μια στο καρφί

και μια στο πέταλο, δουλεύοντας πότε το Μαμμωνά

και πότε το θεό;

Τουλάχιστον να μέναμε πιστοί στους όρκους μας∙

να κρατιόμαστε σταθερά στη γραμμή μας∙

όχι να την εξαπατούμε με  μισόλογα∙

να την ξεπουλάμε στον πρώτο πλειοδότη,

να της αφαιρούμε διαρκώς δικαιώματα∙

από πρώτη να τη μεταχειριζόμαστε σαν έσχατη,

από κυρά σαν παλλακίδα, από στολίδι και καύχημα

να την αντιμετωπίζουμε σαν βάρος και μπελά.

Να τη διατηρούσαμε τουλάχιστον εις’’οίαν κατάστασιν’’

την παραλάβαμε, όπως γράφουν και τα χαρτιά∙

όχι μισοερειπωμένη μπαμπόγρια, κακέκτυπο

του πρώτου της εαυτού, φωτογραφία της στιγμής,

όνειδος της εφηβείας ,ευτελισμός και παραχάραξη

μιας τέτοιας πολύτιμης προίκας.

Τουλάχιστον αυτό της τ ‘ορκιστήκαμε βάζοντας

θεούς και δαίμονες εγγυητές της αξιοπιστίας μας∙

κατεβάζοντας θεούς και δαίμονες προς επιμαρτύρηση

του αξιόχρεου της ζωής μας ∙καταθέτοντας

σαν ενέχυρο την ίδια τη ζωή μας ,αν παρ ‘ελπίδα,

τα λόγια μας αποδεικνύονταν κάλπικα∙

αν παρ ‘ελπίδα η ζωή μας σε κάποια στιγμή

διαμαρτυρούσε τους όρκους μας!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 1990

 

 

 

 

 

Μέρες του… / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 
Στις μέρες μας τα ποντίκια
πήραν εξουσίες απεριόριστες∙
μας κυβερνούσαν κανονικά∙
πατούσαν με τα παπούτσια
στο κρεβάτι μας, ανέβαιναν λασπωμένα
στο τραπέζι μας ,σερβίρονταν μέσα
από το πιάτο μας κι αν κάναμε
πως αγανακτούσαμε μας δείχναν
με τρόπο τ ‘ακονισμένα δοντάκια τους.
Στις μέρες μας τα ποντίκια κήρυξαν
κατάσταση ‘’έκτακτης ανάγκης’’∙
μπορούσαν έτσι να κατεβαίνουν
ανενόχλητα τις σκάλες μας, να μπαινοβγαίνουν
στο σπίτι μας, να μας αιφνιδιάζουν στον ύπνο μας,
να μας εξελέγχουν στον ξύπνιο μας,
να μας επιβάλλουν πλήρως τους όρους τους∙
κι ουδείς μπορούσε ν ‘ανοίξει το στόμα του
να μιλήσει, ένεκα που τις γάτες φροντίσαμε
νωρίς να τις διώξουμε, ένεκα που τα ποντίκια
παραπλήθυναν σ ‘αριθμό  κι αποθρασύνθηκαν
σε βαθμό που δεν μας υπολόγιζαν.
Στις μέρες μας τα ποντίκια βγήκαν από τις τρύπες τους∙
διόλου δεν ντρέπονται να δηλώσουν ‘’ποντικοί’∙’
μάλιστα μερικοί το επέσειαν και σαν τίτλο
ευγενείας κι αν έκανες πως αντιδρούσες
κινδύνευες να καταγγελθείς και για συκοφάντης.
Στις μέρες μας τα ποντίκια κυκλοφορούν
με αμάξια πολυτελείας∙ συχνάζουν στα ακριβότερα
ρεστοράν κι απολαμβάνουν
τους εκλεκτότερους μεζέδες, ένεκα που  κανείς
δεν τολμά να τα εξελέγξει∙ κανείς δεν αποφασίζει
να ρωτήσει για το ’’πόθεν έσχες’’∙
κανείς δεν αποφασίζει ,έστω και για μια στιγμή,
να κάνει τουλάχιστο τη γάτα.
Στις μέρες μας τα ποντίκια πρωταγωνιστούν στη σκηνή∙
σημασιολογούν τα πράγματα, δίνουν νέες ερμηνείες στις λέξεις,
ανασυντάσσουν κώδικες, λεξικά κι ορθογραφίες∙
γενικά σφραγίζουν την Ιστορία με την παρουσία τους∙
κι ουδείς αρθρώνει λέξη στα συμβούλια∙
ουδείς συγκλητικός, ουδείς σοφός, ουδείς ακαδημαϊκός
τολμά ν ‘ανοίξει το στόμα του και να μιλήσει∙
γιατί  τα ποντίκια επέβαλαν πλήρως τη φιλοσοφία τους∙
κι ουδείς γνωστικός αμφισβητεί τα γρυλίσματα∙
ουδείς νουνεχής σηκώνεται να ξεσκεπάσει την παρωδία∙
ουδείς άνθρωπος βρίσκεται να βάλει τα ποντίκια
στη θέση τους, ένεκα που η τάξη των ποντικών
υπερακόντισε όλες τις άλλες σε αριθμό∙
ένεκα που η τάξη των ποντικών κατανόησε πλήρως
τις αδυναμίες μας και μας φέρεται σαν άρχουσα τάξη∙
σαν άρχουσα τάξη μας επιβάλλει πλήρως τους όρους της!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΟΥΚ ΕΛΑΣΣΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1990

 

Γραφείο αρδεύσεων-τμήμα προσωπικού- Αλεξάνδρεια (χρονολογία δυσδιάκριτη ή κι απροσδιόριστη) ( ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ )

 

 

Ναι, πέρασε από το τμήμα μας·
λέτε για κείνο τον ποιητή,
με τις «ιδιαίτερες κλίσεις»
και τα περίεργα φερσίματα.
Υπαλληλάκος! ούτε καν
το βαθμό του
τμηματάρχη δεν έφτασε!
Το τμήμα αρδεύσεων
ουδέποτε τον θεώρησε δικό του·
ένας παρείσακτος, π’όπως μπήκε,
έτσι και βγήκε.
Ξεχώριζε για την αφροντισιά
της ενδυμασίας του,
μ’όλο που δε του’λειπε,
ένας αέρας αρχοντιάς,
όταν περπατούσε στο δρόμο.
Ντυμένος πάντα στο μαύρο,
να χάνεται στα στενοσόκακα
της Αλεξάνδρειας
κυνηγώντας σκιές ή, και
φαντάσματα του παρελθόντος.
Ανέσυρε από τη σκόνη του χρόνου
πρόσωπα και μορφές κι επιδίδονταν
μετά σ’ένα περίεργο παιχνίδι
εξαπάτησης
του χρόνου ή,
και των ανθρώπων του.
Λένε, πως έγραφε·
μετά μοίραζε
τα γραπτά του ή, και τα πετούσε
στον αέρα, εν είδει
φέιγ- βολάν, σπάζοντας πλάκα
με τον εαυτό του ή, και τους άλλους.
Μονήρης άνθρωπος!
κλεισμένος στο δωματιάκι του
κουβέντιαζε μ’αδιόρατους
επισκέπτες, που κάθε τόσο
γέμιζαν τη φτωχική του κάμαρα.
Άνοιγε διάλογο  μαζί τους
για το μακρινό παρελθόν
και φαίνονταν από τον τρόπο
που μιλούσε, πως ήταν άνθρωπος
γεννημένος σε μιαν άλλη εποχή·
κι αν δε κινδύνευες, να σε πούνε
μυθομανή και φαντασιόπληκτο,
θα μπορούσες, να στοιχηματίσεις,
πως κάνοντας άλμα στο χρόνο,
βρέθηκε, να κυκλοφορεί ανάμεσα μας,
ξένος μεταξύ ξένων,
παρακολουθώντας προσεκτικά
τα σουσούμια μας
κι αντιπαραβάλλοντας μας
με τα πλάσματα της φαντασίας του.
Εμείς, οι συγκαιρινοί του, – όσο
μας επιτρέπεται, βέβαια, να θεωρούμαστε
συγκαιρινοί του-
δε τον έχουμε περί πολλού.
Είμαστε σίγουροι, μ’όλο
που ξέρουμε πόσο πολύ
εντρυφούσε και παθιάζονταν
με την Ιστορία, η Ιστορία
θα περάσει από πάνω του
σαν οδοστρωτήρας, πετώντας
τον στο περιθώριο,
εκεί που πάντα ανήκε.
Ο ίδιος, μ’όλο που σουλατσάρει
τόσο συχνά
στο παρελθόν, περιέργως
εξομολογείται πως, κατά βάση,
είναι
«άνθρωπος του μέλλοντος»·
και χαμογελά μ’ένα αινιγματικό,
όλο υπονοούμενα, χαμόγελο.
Δε καταλαβαίνουμε την περίεργη
δήλωση ή, και πρόβλεψη του·
ν’αναφέρεται στον ίδιο και
τις ιδιοπροσωπίες του;
ν’αναφέρεται στα εξίσου ιδιότροπα
γραπτά του;
μας φαίνεται κι αυτό μέρος
της ιδιομορφίας ή, και της
παραξενιάς  του·
να θέλει πάντα, να ξεχωρίζει,
ακόμα κι από την ανάποδη!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΣΙΣΥΦΟΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2018

Γράμμα στον Κωνσταντίνο Καβάφη ( ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ )

 

 

Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε,
χαίρε!
και το εννοώ, σ’όλη την έκταση
του «χαίρε»!
Πλήθυναν οι φίλοι σου κι άλλαξαν
στρατόπεδο οι άλλοτε πολυπληθείς
εχθροί σου·
ακόμα κι αυτοί, σ’αναγνωρίζουν πια ποιητή
και χαίρονται, να λογιάζονται, έστω
και με καθυστέρηση, φίλοι κι εκτιμητές
του έργου σου.
Τώρα δε χρειάζεται, να πειραματίζονται
μαζί σου, συναγωνιζόμενοι, ποιος να
πλησιάσει περισσότερο το στυλ σου·
μοιάζει το πείραμα ριψοκίνδυνο
κι η γελοιοποίηση σχεδόν αναπόφευκτη.
Έγινες, Κωνσταντίνε, της μόδας!
σ’αρπάζουμε στη γλώσσα μας
κι αμέσως μας αναγνωρίζεται
το δικαίωμα ή, και
ο τίτλος του καβαφιστή ή
έστω του καβαφολόγου!
Έχουμε πρόβλημα, Κωνσταντίνε!
όλοι, λίγο πολύ, θέλουμε,
να σου μοιάσουμε.
Πέρασε όμως ο καιρός
των εύκολων
στιχουργικών γυμνασμάτων.
Τώρα σηκώνουμε το κεφάλι
και βλέπουμε με δέος,
«πόσον υψηλή είναι της ποιήσεως η σκάλα!»
κι οι πιο πολλοί μας ούτε στο πρώτο
το σκαλί δεν πατήσαμε!
κι εσύ μοιάζεις απλησίαστος·
δεν τολμούμε, ν’αντιπαραβληθούμε
με τ’ανάστημα σου, νιώθοντας
τόσο μικροί!
Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε,
όπως και με τόσα άλλα, πόνταρες
στο χρόνο·
είχες μάθει, να συνομιλείς με το χρόνο,
ξεθάβοντας, ό,τι εκείνος προσπαθούσε,
να κρύψει·
και τον έκλεβες, παίζοντας μαζί του
στη σκακιέρα του.
Σαν έμπειρος σκακιστής, προέβλεψες
κάθε του κίνηση, βγάζοντας τον
εκτός παιχνιδιού.
Εξάλλου, το’χες πει σε χρόνο
ανύποπτο·
«είμαι άνθρωπος του μέλλοντος·
κι ας έρχομαι από το μακρινό
παρελθόν!».
Τώρα περνάς από πάνω μας·
διασχίζεις το μέλλον,
σβήνοντας ένα- ένα τα κεριά σου·
μόνο που αυτά, καθόλου δε μας
προκαλούν λύπη·
σημειώνουν μονάχα το πέρασμα σου
από τη ζωή,
π’όσο μακραίνει η σκοτεινή
γραμμή, π’αφήνουν από πίσω τους,
τόσο και σε κάνει
πιο κοντινό σε μας·
έναν άνθρωπο, που μας κουβεντιάζει
και τον κουβεντιάζουμε,
καθήμενοι ο ένας απέναντι
ή, και δίπλα από τον άλλο… 
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ ΣΙΣΥΦΟΣ ΄΄
 
ΕΚΔΟΣΗ: 2018
 
 
 
 

Ο Κάιν ( 1 ) και (2) / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ο Κάιν   ( 1 )

Μετά τον Άβελ σκότωνε τα θύματα του
χωρίς να καταγράφει στην μνήμη του
τα ονόματα τους∙ ούτε και είχε σημασία το ‘’ποιος’’ και ‘’πότε’’∙
σκότωνε για να σκοτώνει επιβεβαιώνοντας τον εαυτό του
μέσω της εξαφάνισης των άλλων.
Με τον καιρό γίνεται όλο και πιο επαγγελματίας δολοφόνος∙
προοδεύει με τις τεχνικές και ξεπαστρεύει ευκολότερα∙
δεν καταδέχεται να λερώσει τα χέρια του∙
πέρασε σε νέους μεθόδους που τον απαλλάσσει
από την άμεση επαφή με το θύμα του∙
το δολοφονεί εξ αποστάσεως παρακολουθώντας το
να πεθαίνει μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης.
Πατά κουμπιά και το απολαμβάνει να βλέπει τα θύματα του
να τρέχουν πανικόβλητα με τη σκιά του σαν σκιά γερακιού
να πέφτει πάνω τους και να τα ξεκάνει.
Από ατομικός δολοφόνος έχει αναβαθμιστεί σε μαζικό
δολοφόνο∙ 
η αξία του αναγνωρίζεται από την άνοδο της μετοχής του
στα χρηματιστήρια του κόσμου.
Τον συμβουλεύονται οι ‘’μεγάλοι’’ να ανεβάσουν τις αξίες τους
και καμαρώνει στο κέντρο τους όταν φωτογραφίζεται
πλαισιωμένος από την παρέα των ‘’ισχυρών’’.
Κάθε τόσο αποφασίζει εξορμήσεις για το κυνήγι
πότε της γούνας, πότε του μπακαλιάρου ή της φάλαινας.
Ό,τι και να βάλει στο στόχαστρο, το χτυπά μέχρι
πλήρους εξοντώσεως.
Είναι δεινός κυνηγός που απολαμβάνει το κυνήγι∙
τα φέρνει στο κέντρο του στόχου του και τα σκοτώνει
με αφάνταστη ευκολία∙ κι ούτε αίματα ούτε άλλα
ενοχλητικά που με χαιρεκάκια ζουμάρει ο φακός
της τηλεόρασης πάνω τους.
Τώρα που αναγνωρίζεται ως πρώτος μεταξύ των πρώτων
αναθυμάται την πρώτη δολοφονία του και παραδέχεται
τον πρωτογονισμό της πρώτης εκτέλεσης.
‘’ Κακόμοιρε Άβελ’’, εξομολογείται στον εαυτό του∙
‘’ήσουν πολύ άτυχος ή εγώ πολύ πρωτάρης∙
Πού να ήξερα πως κάποτε θα σκότωνα χωρίς
να βλέπω το θύμα μου ή τα θύματα μου,
που μαζικά θα εξολόθρευα με μια μόνο κίνηση,
χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου!’’
Και γελάει με τον παλιό πρωτόγονο εαυτό  του∙
και λυπάται για το πρώτο άτυχο θύμα του που δεν ευτύχησε
να δολοφονηθεί με την τελευταίας εξέλιξης δολοφονία!

**

Ο Κάιν   (2 ) 

Να θυμάσαι, Κάιν ,έκανες μόνο την αρχή∙

το αίμα θα πληρώνεται τώρα με άλλο αίμα∙

το μαχαίρι θα σηκώνεται στον αέρα να χτυπήσει

άλλο μαχαίρι, τέλος δε θα’χει η αρχή.

Εσύ, Κάιν, της έδωσες τη λαβή να πιαστεί,

να μπει στον δρόμο της.

Τώρα τίποτε δε θα’ναι σαν πριν∙

το αίμα θα αποζητά το χυμένο αίμα∙ θα το ανιχνεύει

στο χώμα σαν επίμονο λαγωνικό.

Όπου και να βρίσκεται, θα τρέχει από πίσω του∙

όπου και να κρυφτεί, θα σηκώνει τις πέτρες

και θα το ψάχνει από κάτω.

Μόνο σαν πάρει πίσω το χυμένο του αίμα

θα καθίσει στην πέτρα να αναπαυτεί.

Να θυμάσαι, Κάιν ,ο Άβελ ήτα μόνο η αρχή∙

το πρώτο θύμα που υπέκυψε στο μαχαίρι σου.

Χιλιάδες Άβελ θα πάρουν τη θέση του

ακολουθώντας μια μακάβρια σκοτεινή γραμμή.

Το αίμα τους θα στάζει στο πρόσωπο σου

κόκκινα ρυάκια που θα τρέχουν ασταμάτητα∙

και η κραυγή του θα σπάει τ ‘αυτιά σου

σαν καμπάνα εκκωφαντική!

Να θυμάσαι, Κάιν, το αίμα δεν ξεχνά∙

θυμάται τον δολοφόνο του και τον παίρνει το κατόπιν,

όσα χρόνια και να περάσουν.

Το χυμένο αίμα ανοίγει τον κύκλο του αίματος

σ’ ένα αλλοπρόσαλλο μοιραίο χορό∙

κι οι κύκλοι του μεγαλώνουν επικίνδυνα

σπάζοντας όρια και φραγμούς,

συμπαρασύροντας στο πέρασμα τους

δολοφόνους και θύματα∙ δεν ξεχωρίζουν

στην ορμή τους θύματα και δολοφόνους∙

με την ίδια αδιαφορία τους ξεβράζουν στην ακτή…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2013