Εσείς που πάνω από ηρώων μνήματα κομπάζετε
με δάφνινα στεφάνια και λόγια πατριωτικά
μα την θυσία τους ασύστολα ντροπιάζετε...
Αυτοί που αμούστακα παιδιά ζώναν μ' εκρηχτικά
κι είχαν για σύνθημα Πατρίς Θρησκεία Λευτεριά
τα στέλνανε σφαχτάρια τρυφερά στου λύκου την φωλιά
δεν ‘ξεραν πως ο θάνατος τα καρτερούσε στην γωνιά ;
Για ποια Πατρίδα ποιά Θρησκεία , Λευτεριά καυχιέστε
εσείς που επροδώσατε κάθε ιδανικό;
Τον θάνατο Αθάνατο με στόμφο τον ελέτε
της Μάνας δεν σηκώσατε ποτέ σας τον σταυρό..........
Κι αυτοί που δεν ζωστήκανε μ’ εκρηκτικά
μα μόνο φανατίζανε αμούστακα παιδιά
για ένα μίσος που το λέγανε αγώνα Λευτεριάς
ήταν οι ίδιοι που ήρθανε ξανά και φέρανε την συμφορά.
Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς
