Χάρτινο Κιβώτιο / Παφίτη Ισμήνη

 Οι ήχοι που ακούς μες στο κεφάλι σου

σαν περπατάς στο δρόμο βιαστικός

-μονίμως στη λωρίδα της ταχείας-

καθώς τρως μηχανικά το μεσημέρι,

στη δουλειά, στην αγορά και έξω απ’ το σχολείο,

δεν είναι ο λυγμός της ψυχής σου που έμεινε παιδί.

Οι ήχοι που ακούς, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος,

άλλοτε δυνατά σαν πάταγος

κι άλλοτε υπόκωφα, ψιθυριστά,

στο όνειρό σου και στον εφιάλτη,

δεν είναι τα «θέλω» σου που ξέμειναν στα συρτάρια, θνησιγενή κι ανέφικτα.

Οι ήχοι που ακούς,

όταν βουτάς στη θάλασσα ανάσα για να πάρεις,

καθώς κάνεις έρωτα,

άλλοτε σα γέλιο αβίαστο

και άλλοτε σα θρήνος,

δεν είναι σκιές αναμνήσεων που πασχίζουν να αναδυθούν.

Οι ήχοι που ακούς,

τα δάκρυα όταν τρέχουν σαν τόπι στον κατήφορο,

όποτε νιώθεις πεταμένος και ρηχός,

δεν είναι οι ερινύες που σε ψάχνουν απροκάλυπτα

για πράγματα που έχεις μετανιώσει…

Η ζωή σου χάρτινο κιβώτιο.

Κάποιος προσπαθεί ν’ ανοίξει τρύπες

για να μπει το φως.

Επιθυμία / Δάφνη Νικήτα

 Να υπάρξω

θέλω

στο φως

πέρα από

τις σκοτεινές πόλεις

που με

γέννησαν

Μισά φιλιά στο μάγουλο / Μαυροθέρης Μιχάλης

 

 

Αγκαλιασμένοι κι ενωμένοι

πρώτα μες στην βροχή

για μισή ώρα

κι έπειτα μες στ’ αυτοκίνητο

 

να σε φιλώ στο μέτωπο

και στο μάγουλο

τρία μόλις εκατοστά μακριά

από τον παράδεισο

 

[Θα έρθει μια μέρα] / Κουππάνου Άννα

 Θα έρθει μια μέρα
Που θα σου πω
Δεύτερη μου όψη
Πώς αν θαύμαζα ανθρώπους
Ίσως να μου προκαλούσες θαυμασμό
Κι αν αγαπούσα ανθρώπους
Ίσως σ’ αγαπώ
Μα δεν θα πω λέξη
Έτσι όπως έχω εκπαιδευτεί
Από σένα και από όλους
Μόνο θα σηκώσω το δάχτυλο
Για να σε υποδείξω
Σε αυτούς που συμμαζεύουν
Τις ανωμαλίες και τα συναισθήματα
Και με άθικτο εγωισμό
Θα σε εγκαταλείψω
Όπως με εγκαταλείπεις εσύ
Κάθε μέρα και κατ’ επανάληψη
 

Ξυπνά αυτός ο κόσμος / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα

Η θάλασσα τριανταφυλλιά από τον επικείμενο ερχομό

Μόνον τιτιβίσματα στο ήσυχο διάστημα

κι αραιά γουργουρητα

ερωτικά παράπονα στην πρωινή σιωπή

Τα τελευταία χελιδόνια με προσπερνούν

υπόμνηση φθίνουσας χαράς

και δυο καρτερικά κορακια

στη λοξή χαμηλή στέγη

εκλιπαρούν για λίγο μάννα

Μα εσύ

στέκεις ακόμη ριζωμένος μπρος στη πόρτα μου

και μου την φράζεις.

Από τον κάτω κόσμο.

ένας παράξενος, θολός Ιούλης... / Ηρακλέους Κατερίνα

 ένας παράξενος,

θολός Ιούλης,

λες και ξύπνησε από την νάρκωση,

για να μας θυμίσει ότι

δεν πάει άλλο αυτή η ανοχή και αντοχή που βαραίνει την ψυχή,

νάναι μισοπνιγμένη στις θάλασσες της Κερύνειας και του Βαρωσιού,

να πνίγονται οι άνθρωποι από τον κόμπο της πεθυμιας και να φεύγουν ,

περπατάμε , αναπνέουμε

τον ζεστό αέρα του αλλά και την ξαφνική

αλλαγή μέσα στην καρδιά του

και η κάθε ανατολή εχει

μια άλλη όψη με χρώματα μουντά και άλλοτε με φτερά,

ράβει και ξαναράβει τον καλοκαιρινό μανδύα του,

ναρκομένος, ζαλισμενος χρόνια τώρα, ζούσε και βασίλευε με τον ήλιο κορώνα να χρυσίζει,

οι ανηφόρες, βαρετοί οι Σταυροί στην πλάτη των ανθρώπων δεν τον τιμούν όπως πρώτα, κουράστηκαν,

όλα αχαλίνωτα πια γέμισαν κραυγές απόγνωσης, απελπισίας, μαστιγώνονται οι σκέψεις από την ψευτιά και την ασυδοσία!

ζούμε για να ζούμε,

παλεύουμε με το ίσως,

Δ ε υ τ ε ρ ο γ ι ο ύ ν η ς / Βοσκαρίδης Πάμπος

Χάρη μας έκαναν οι μοίρες

που τον διάλεξαν

γιατί είναι ο μακρύτερος

Κι άλλοι έχουν τόσες μέρες

όσες η αφεντιά του

μα τούτου δω οι μέρες

είναι πολύ μακρύτερες

με πιότερα λεπτά στη δούλεψή του

για να μπορούμε πιότερες φορές

με ενού λεπτού σιγή

να φέρνουμε στη μνήμη συμφορές

που ήρθαν και που θα ‘ρθουν

πριν το τέλος του

Φοίβος Σταυρίδης (1938-2012) :ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

Έχουμε ξεπεράσει το όριο της υπομονής
τώρα πλέουμε καθώς καράβια σε ανοιχτές
θάλασσες
μόνοι μέσα στην απλωσιά βόηθα καρδία
αν πρέπει να οροθετήσουμε τη μοναξιά-μας
χωρίς τη γη, χωρίς τα σπίτια-μας
που δεν ακολουθούν το δεδομένο σχήμα,
βόηθα να κρατήσουμε το μάτι καθαρό
για τον εχθρό και για το φίλο,
για την επιβουλή της νύχτας
τη χούφτα τρυφερή φωλιά για το μαχαίρι.

Κύπρος Χρυσάνθης (1915-1998):ΚΕΡΥΝΕΙΑ I

 

Τ’ άλλο πεθαίνει στη σκλαβιά
και συλλογίζεται γιατί τον υποβρύχιο ύπνο του ταράξανε
οι περιέργειες των σοφών.
Μες στο βαθύ σκοτάδι των βυθών θυμόταν τα ταξίδια
με ήχους υγρούς.
Τώρα σ’ αυτόν το χώρο πνίγεται –
ελευθερία μες στο κλουβί.
Και τούτο διέτρεξε τη δόξα, τις υποδοχές και τις
φωτογραφήσεις,
το τάραξαν οι λόγοι κι οι χοροί κι οι στίχοι αρχαίων τραγωδιών,
χάρηκε ολόχρυσο ταξίδι στη γαλάζια σκέψη των Ελλήνων,
στον άστατο σαν νιότη αγέρα της Μεσόγειος.
Και τώρα κείται εδώ μες στην αναμονή
για κάποιο αρμένισμα συμβολικό –
ελευθερία χωρίς ελευθερία.
Κι εμείς κολλήσαμε στα λόγια και στους χαρταετούς
με καθαρά φωνήεντα,
ευδαιμονούμε στα φθογγόσημα και παρελαύνομε
προς δόξα των φακών,
ενώ στο θρόνο τ’ ουρανού ο Αισχύλος
με τη φωνή των πανελλήνων απαγγέλλει:-
Ίτε παίδες Κυπρίων,
την Κύπρο ελευθερώστε.

Νατάσα Αθηαινίτου- Κυπριανού (μικρή αναφορά)

  Η Νατάσα Αθηαινίτου- Κυπριανού ειναι εκπαιδευτικός. 
Το 2020 εκδόθηκε η 1η της ποιητική συλλογή με τίτλο "Mε ή χωρίς πεταλούδες"

( εκδόσεις Αφή, Λεμεσός)

ΙΟΥΛΙΟΣ / Κυπριανού - Αθηαινίτου Νατάσα

Ήρθες ξανά
τυλιγμένος σ' ένα πέπλο από αφρούς
σαν περιστρεφόμενη δίνη
στην ατελείωτη λεωφόρο των εποχών.
Ηλιαχτίδες σε στεφανώνουν αδιάκοπα
φωτίζοντας το ηλιοκαμένο σου πρόσωπο.

Τελευταία όμως βγαίνεις στην ακτή διστακτικά
καθώς γκρίζα  σύννεφα εισβάλλουν
με αυθάδεια
στο δικό σου χωροχρόνο.
Το 'χει φαίνεται η μοίρα σου
ή ίσως να 'ναι από καιρό γραμμένη
στο εφηβικό κορμί σου
σαν tatoo από μελάνι μαύρο και πηκτό
σαν προμήνυμα ή μια εύγλωττη συγχρονικότητα εποχής
μια απροσδιόριστη αβεβαιότητα
ενώ εσύ τινάζοντας τα μακριά,
βρεγμένα σου μαλλιά ανάποδα
τρέχεις απτόητος από τη θάλασσα
στα βουνά φωνάζοντας
<<Αφήστε με ,επιτέλους, να χαρώ
τη δροσιά και τα ζουμερά φρούτα
του καιρού μου
δίχως ενοχλητικές παρεμβάσεις και  υπονοούμενα>>.

Όταν όμως βραδιάζει και ο ήλιος χάνεται πίσω από τον ορίζοντα
δεν απομένει παρά μια αύρα καλοκαιρινή
να χαιδεύει απαλά
τα κατακόκκινά σου χείλη
τα ποτισμένα με χυμούς
και τη γλύκα των σταφυλιών
την ώρα που κοιμάσαι ανάσκελα
κατάχαμα στο σταροχώραφο

ανάμεσα στα στάχυα και τα πουλιά.

ΚΥΜΑ- ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ / Νατάσα Αθηαινίτου - Κυπριανού

Σε βλέπω που έρχεσαι σε μένα
ψιθυρίζοντας κοχύλια και κοράλλια
της αυγής
κι ύστερα υποχωρείς αθόρυβα
και κατατονικά
όπως το ηττημένο ασκέρι της Ανατολής
κι ένα όνειρο που έσβησε πριν αρχίσει.

Άλλοτε αναδιπλώνεσαι μ' ορμή
όπως τις ξύλινες τριήρεις
ενώ ετοιμάζονται να εμβολίσουν
θεόρατα πλοία περσικά
κι ύστερα πλένε θριαμβικά
στο κατακόκκινο πέλαγο
ενώ τα κουφάρια του πολέμου εξαυλώνονται
διεκδικώντας ξανά τη ζωή.

Έτσι συμβαίνει κάποτε στις ναυμαχίες
του μυαλού
αγνοώντας εκούσια το ερπετοειδές κομμάτι
ενώ οι πόρτες του ουρανού ανοίγουνε διάπλατα
και μόλις που διακρίνονται
ισχνές, διάφανες φιγούρες
με μάτια μεγάλα, φωτεινά
που ακούνε, βλέπουνε
και γεύονται
τα ανιδιοτελή αγαθά της ειρήνης
πέρα από κάθε σύνορο θνητό
πέρα από τις ηλιαχτίδες
πέρα από τα σύννεφα
σε μακρινούς, καινοφανείς πλανήτες καρμικούς
με μικροσκοπικά κουκλόσπιτα
και νάνους θυρωρούς
δίπλα από τεράστιες
πολύχρωμες τουλίπες.

Η ασθένεια της Ρώμης / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Η Ρώμη νοσεί, φθίνει από ανυπόφορη
πλήξη, πεθαίνει από υπερβολική
βαριεστιμάρα∙  δεν ξέρει πώς να σκοτώσει
το χρόνο της, δεν ξέρει πώς να ξοδέψει
τον πλούτο της∙ έχει φάει μέχρι σκασμού,
έχει ρευτεί μέχρι παροξυσμού,  όλες οι επιθυμίες της
έχουν εκπληρωθεί ,όλες της οι φιλοδοξίες  έχουν
ικανοποιηθεί. Κανένας δε γνοιάζεται για λόγου της∙
οι πάντες την περιχαράκωσαν στο χρυσαφένιο
της κουκούλι.
Ουδείς υποπτεύεται την εγκατάλειψη της Ρώμης∙
ουδείς υποπτεύεται πως η Ρώμη οικουρεί,
πάσχει βαρέως, νοσεί σοβαρώς , η Ρώμη πνέει
τα λοίσθια! Γιατί κανείς δεν πληρώνει γρόσι
για λόγου της∙ κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά∙
όλοι με τρόπο την κλέβουν και την εξαπατούν∙
όλοι την εγκαταλείπουν στην τύχη της
κι ας καμώνονται περί του αντιθέτου ,ας προσποιούνται
περί του αντιθέτου, ας δείχνουν πως ακόμα τη φορούν
για κορώνα τους, ακόμα την έχουν για σκέπη τους.
Η Ρώμη πεθαίνει αβοήθητη, εγκαταλειμμένη
κι από τον τελευταίο Ρωμαίο, εξαπατημένη
κι από τον έσχατο σκλάβο της, όταν όλοι στο παλάτι
την δηλητηριάζουν με τις αναθυμιάσεις τους,
όλοι στο παλάτι συνωμοτούν πίσω από τη ράχη της,
με τρόπο της ανοίγουν το λάκκο, τη σπρώχνουν
κατά κρημνού, με τις ανήκουστες ατασθαλίες τους,
τ ‘ασύστολα ψεύδη τους, τις ανερυθρίαστες ενοχές τους,
τις πομπώδεις κολακείες τους.
Η Ρώμη πνίγεται στους καπνούς της κνίσας των σφάγιων∙
εξεμεί τις πόλεις που της μπούκωσαν με το ζόρι∙
ρεύεται τα ξύγκια που την πότισαν στο μεθύσι της,
δεν αντέχει άλλο τόσα δύσπεπτα μενού στο στομάχι της,
τόσες ανομολόγητες αμαρτίες στην ψυχή της,
χωρίς ένας Ρωμαίος στρατιώτης να στέκεται δίπλα της,
ένας ευπατρίδης Ρωμαίος να σκύψει να σηκώσει μέρος του φορτίου της.
Η Ρώμη σκάει από παράπονο ∙πεθαίνει από ανυπόφορη  πλήξη,
θανατηφόρο μαρασμό διαπιστώνοντας το μέγεθος της ταπείνωσης,
την κατάντια του μεγαλείου ,τη φρίκη του ξεπεσμού ,
τις αδυναμίες της παντοκρατορίας της, όταν κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να την αποπέμψει σκαιώς, να της κλείσει κατάμουτρα
την  πόρτα ,να τη λακτίσει βίαια, κι ο τελευταίος Ρωμαίος
μπορεί να της δώσει τη χαριστική βολή, να της καταφέρει
το θανάσιμο χτύπημα!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΕΝ ΚΑΙΡΩ’’
ΕΚΔΟΣΗ : 1991
 

Εωσφόρος /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Έγινα επικίνδυνος από τη στιγμή,
που άρχισα να σκαλίζω στο σκοτάδι∙
από τη στιγμή που ανέλυα το σκοτάδι,
το περνούσα μέσα από τον ηθμό του φωτός,
προσμετρούσα το βάθος και την πυκνότητα του.
Γινόμουν εξαιρετικά ανεπιθύμητος από την
επιμονή μου να χώνω τη μούρη μου στα άδυτα
των αδύτων, ν’ ανασηκώνω παραπετάσματα,
να βγάζω μυστικά  στην επιφάνεια.
Με τέτοια διαγωγή πολύ νωρίς έχασα την εύνοια
του βασιλιά∙ πολύ νωρίς κηρύχτηκα  σεσημασμένος
εχθρός του παλατιού, αποβλητέος κι αποδιοπομπαίος.
Εξοστρακίσθηκα  βάσει των κειμένων νόμων∙
βρέθηκα ανάμεσα στους ληστές και τους παράνομους,
στους έκπτωτους και τους ραδιούργους.
Όμως ποτέ δεν ειπώθηκε από το παλάτι η Αλήθεια∙
ποτέ το παλάτι δεν επέτρεψε ν’ ακουστεί στους
δρόμους η Αλήθεια, να μάθει ο κόσμος την πάσαν Αλήθεια
και μόνον την Αλήθεια∙
όχι τους καλοπληρωμένες συκοφαντίες ,τις επίσημες
εκδοχές των πραγμάτων ,αλλά τις άλλες ,που κλείνονται
στα μπουντρούμια, τις άλλες που τους κόβουν τη γλώσσα,
τις άλλες που τους σφίγγουν το λαρύγγι ,
τις καρατομούν στην πλατεία ,με βασιλικές σφραγίδες
Τις φυγαδεύουν στο εξωτερικό,
με βουλοκέρι τις κλείνουν στο πυρ το εξώτερο…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ’’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987
 

Ένα σκυλί γαβγίζει μέσα στη νύχτα / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου∙
κανένα όνειρο δε σκαρφαλώνει
στη σκέψη του, καμιά σκέψη στο μυαλό του∙
όλα στο παλάτι παραδομένα στον ύπνο τους,
τον ύπνο του δικαίου.
‘Όμως ένα σκυλί ξαγρυπνά∙ ένα σκυλί
κόβει βόλτες ανήσυχο στην Πόλη.
Μάταια κάνει προσπάθειες  ν ‘ακουστεί∙
μάταια ουρλιάζει μέσα στη μοναξιά του∙
όλα στο παλάτι κοιμούνται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου.
Όμως ένα σκυλί ψυχανεμίζεται πράγματα
που δύσκολα περνούν στο παλάτι∙
ανιχνεύει μυρουδιές που δεν ερεθίζουν
την όσφρηση του παλατιού∙
φτάνουν στ ‘αυτιά του περίεργοι ήχοι,
αδιόρατες σκιές  αναδύονται στο προσκήνιο,
η νύχτα βγάζει σημεία και τέρατα.
Σημεία και τέρατα καταλαμβάνουν αίφνης
τους διαδρόμους∙ και το παλάτι κοιμάται ύπνο βαθύ,
τον ύπνο του δικαίου,
χωρίς όνειρα στη σκέψη του, χωρίς σκέψεις
στο μυαλό του.
Το παλάτι δεν ακούει τα βήματα που πλησιάζουν∙
δεν οσμίζεται το χνώτο που βάρυνε την ατμόσφαιρα∙
δε βλέπει το χέρι που απειλητικό σηκώνεται στον αέρα∙
τις πόρτες π ‘ανοιγοκλείνουν οι παρακοιμώμενοι,
τους συνωμότες που κρύβονται στο μανδύα
των σωματοφυλάκων, τα σημεία και τέρατα
που διαδραματίζονται μέσα στο παλάτι.
Το σκυλί ουρλιάζει μέσα στον πόνο του∙
ματαίως αγωνίζεται ν ‘ακουστεί∙ ματαίως γδέρνει
τον ύπνο του παλατιού∙ το βλέπει που το παλάτι
με τίποτα δεν ξυπνάει∙  με τίποτα το παλάτι δε σώζεται,
όταν όλα τα αισθητήρια του όργανα πέσαν σ ‘αχρηστεία,
όλοι οι σεισμογράφοι του σε αδράνεια,
κανένας δε σώζει το παλάτι!...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1987