Σε φωνάζω περιστέρι
Κάθε λίγο
πετάω έναν άνθρωπο έξω από τη ζωή μου
επειδή μικραίνει η χωρητικότητα της
οι άνθρωποι φυτρώνουν συνέχεια στον κήπο μου
έχω όσους θέλω
αρκεί να τους λιπαίνω με ρωσικό λίπασμα
που τώρα είναι απαγορευμένο
το εισάγουν όμως ακόμα στη Βραζιλία
γι’ αυτό ο Μπολσονάρου δεν έχει πρόβλημα με αυτόν το πόλεμο
θαρρώ δεν έχει πρόβλημα με κανένα πόλεμο
σε αντίθεση με τους Αμερικάνους
που γουστάρουν μόνο δικούς τους πόλεμους
τερατόμορφοι στην αρχή σαν κάκτοι
οι άνθρωποι μου μεγαλώνουν με χέρια υψωμένα στον ουρανό
τους μαλώνω
θέλω να τους οικειώσω με την αληθινή ζωή
ο σκύλος μου τους φοβάται
και υποχωρεί γαυγίζοντας
ο Λαλ χτενίζει τα δόντια του και γελά
όταν αναθεματίζοντας τις ρίζες τους
αρχίζουν να τρέχουν τυφλοί πάνω κάτω
μέχρι που ο ήλιος τούς δώσει προσωρινά
ανώφελο καταφύγιο φως
αρπάζοντας το ακριβώς την ώρα που εγκαταλείπει έναν αποσιωποιημένο
το σπαταλούν σε δοσοληψίες για σάρκα και ψυχή
στην αγορά γελούν μαζί τους
σαν αποκολλιούνται από πάνω τους
χώμα κι αγκάθια
στην αγορά όσοι είχαν γεννηθεί κανονικά
από υπέροχες μήτρες, μια τρελή δόση χρωματοσωμάτων κλπ
γελούν μαζί τους
δεν έχουν απομείνει πολλοί από αυτούς
είχαν κάποτε μάνες και είναι περήφανοι γι’ αυτό
νιώθουν ανώτεροι
οι φυτευτοί
δεν ξέρουν από πού ήρθαν και πού πάνε
ποιος τους σπέρνει και πώς φυτρώνουν
γίνονται λείοι και γλιστεροί
πριν επιστρέψουν
απαλά στο χώμα
αν και δεν μπορούν
ούτε να ξεψυχήσουν
Μάζεψα όλους τους πνιγμούς
σε νερά γλυκά και αλμυρά
τα εργατικά ατυχήματα
τις ματαιωμένες επιστροφές από τους πόλεμους
τις αποτυχημένες ανανήψεις από μια κατάσταση κώματος
τις αυτοχειρίες όταν πετυχαίνουν όπως
το ξεψύχισμα του παιδιού
πάνω στο σχοινί στα 14
συγκέντρωσα ένα προς ένα
τους διαδοχικούς βιασμούς της…
τις φυλακίσεις των άδολων
τις θανατώσεις τους με τα πιο αποτελεσματικά δηλητήρια
τις αιφνίδιες παλινοστήσεις ξεχασμένων καημών
φόρτωσα προσεκτικά
την παιδική εργασία για ένα ευρώ τη μέρα ή καθόλου
τα εκτροχιασμένα τρένα με τους ακρωτηριασμούς τους
τις νάρκες που εξερράγησαν
κάτω από χαρούμενα πόδια
τα μπαλόνια που πέταξαν στον ουρανό μελαγχολικά
μαζί με τα χέρια που τα κρατούσαν να κρέμονται
από κλωστές αόρατες
την πληρότητα όλη της παραφροσύνης
την ολότητα της ακατάληπτης οδύνης
το αμετάκλητο του φθόνου
με τα πισώπλατα μαχαιρώματα του
(αφαιρώντας τα μαχαίρια και την ημικύκλια κίνηση των χτυπημάτων)
και τα τράβηξα πάνω στο πιο ψηλό βουνό
αγκομαχούσα από το βάρος που έσερνα
σαν βόδι που δεν άντεχε άλλο
να σέρνει το θανατερό άροτρο του
όμως τα κατάφερα
τα άφησα εκεί να εκπλαγούν μέσα στην απόλυτη μοναξιά
να σαπίζουν μέσα στην αθέατη άβυσσο
και για μια στιγμή ο κόσμος καθάρισε
ο κόσμος ανάπνευσε για λίγο
σχεδιάζω να το ξανακάνω σε εκατό χρόνια
όπως κάποιος που θέλεινα κρατήσει την πίστη του
για πάντα
Διαβάζω το βιβλίο
για τη μυστική ζωή των δέντρων
τα δέντρα συνεννοούνται για τις συγχορδίες των θροϊσμάτων
με ένα νεύμα
όπως οι μουσικοί την ώρα της συναυλίας
για μια κλίμακα
τα δέντρα πρέπει κάποτε να ήταν μουσικοί
που μια μέρα έμειναν ακίνητοι
Βιογραφικό σημείωμα:
Ο Παύλος Ανδρέου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 2000.Είναι φοιτητής στην Αγγλία. Διακρίθηκε σε πανελλήνιους και παγκύπριους διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης. Το ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ είναι η πρώτη του Ποιητική Συλλογή.
.jpg)