Γιάννης Μελέσιος (μικρή αναφορά)

 Ο Γιάννης Μελέσιος, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιαννάκη Θεοδώρου, γεννήθηκε το 1948 στο χωριό Πάχνα της επαρχίας Λεμεσού.  Αποφοίτησε από το γυμνάσιο Λεμεσού και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην πρώην Σοβιετική Ένωση.  Ο γιος της καταιγίδας είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του και έχει πάρει το Α κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας.  Το πρώτο του βιβλίο το Κάππα, εκδόθηκε το 2004. Συμμετείχε στην Ποιητική Ανθολογία: Ψηφίδες Ζωής 

ΠΡΟΣΜΟΝΗ / Πηλαβάκη Δέσπω

Το σπίτι μας φτωχό, μουγγό κι ορφανεμένο

από τη μέρα πούφυγες χαρά μου μακρυά,

και τάδειο χέρι μιας ζητιάνας απλωμένο

το γυρισμό σου λατρευτέ μου καρτερά

Σκόρπια κι απείραχτα τα έχω τα παιχνίδια

σαν θάρθεις, γνώριμα τα πάντα να τα βρείς,

όλα σαν τάφησες ψυχή μου, όλα ίδια

και πως δεν έλειψες καθόλου θα θαρρείς

Ένα αλογάκι κι αυτοκίνητα μεγάλα

και ότι ζήλευες ματάκια μου καιρό

μα θα σου πάρω όταν έρθεις κι άλλα, κι άλλα

ότι θελήσεις να το έχεις λαχταρώ

Λίγο ακόμα χωρισμένοι, μόνο λίγο

ύστερα θάμαστε μαζί, γειάσου ερημιά

κι από κοντά σου ποτέ ψυχή μου δεν θα φύγω

θάμαι μια μάνα ευτυχισμένη, όσο καμμιά

Πούλλος Χ. Ανδρέας (βιογραφικό σημείωμα)

 

                  

   Ο Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου γεννήθηκε στη Μόρφου και τώρα διαμένει στη Λευκωσία. Είναι γιατρός και διετέλεσε Διευθυντής του Παθολογικού τμήματος στο Νοσοκομείο Λάρνακας και Διευθυντής του Παθολογικού τμήματος  στο Γενικό Νοσοκείο Λευκωσίας .

Εξέδωσε τις πιο κάτω ποιητικές συλλογές .

                             

1.Γράμματα στη μητέρα                                 1979       

2.Δεκατετράστιχα                                            1980       

3.Νεκρόλογοι                                                    1983        

4.Γράμματα στη Χριστιάνα                             1984      

5. Κρατούντες και κρατούμενοι                     1985       

6. Εκ βαθέων                                                      1986       

7. Υπό σκιάν                                                       1987   

8.Oυκ ελάσσω παραδώσω                              1990       

9. Mύθοι και επιμύθια                                    1991       

10. Eν καιρω̨                                                       1991       

11. Η Mικρή μας πόλη                                      1992       

12.  Αυτοπροαιρέτως                                        1993       

13.  Επί τω θανάτω̨                                           1994 

14.Ορατών τε κι’ αοράτων   (διηγήματα )    1995

 15.  Όψεις ενός σπιτιού  (διηγήματα )           1999

16.Ο αυτόχειρας ή πολλαπλές εκδοχές μια αυτοχειρίας  ( ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ )  2001                                                                                                                                        17.Ποιήματα    (μέμνησο )                                 2006      

18. Gloria Mundi                                              2009      

19. Η φάρμα των ζώων ή ο κυρ- Μέντιος διηγείται   2010   (κρατικό βραβείο ποίησης )

20. Μαθήματα Ανατομικής  ( ΠΟΙΗΜΑΤΑ )     2012        

21. Μικρά Δοκίμια ή και Ποιήματα                  2013       

22. Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα    Ι  2014

                                                                             

23.Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ΙΙ  2015

                                                                                       

24.Ποιητικό κολάζ ή Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα  ΙΙΙ   2016

                                                                                      

25. Ποιητικό κολάζ ή παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα   iv   2017

26.Ποιητικό κολάζ ή παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα   v   2017

27.Σίσυφος                                                                   2018

28.Συνομιλίες με τον Πενταδάκτυλο                       2018

29.Ανατομία ενός ποιητή                                            2019

30. Τα εις εαυτόν                                                          2020

31. Πυρ  ή και φωτιά                                                    2021

Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου: Τρία (3) ποιήματα

 

         Λογγίνος ή περί ύψους

 

Το ύψος δεν είναι μόνο λόγος υψιπέτης .

Είναι προπάντων κατάθεση ζωής

ο  αδιαίρετος διαιρέτης .

**

                            ΟΔΟΔΕΙΧΤΕΣ

 

Τους γυρίσαμε να βλέπουν προς τα πίσω.

Τώρα δε φοβόμαστε μήπως μας σπρώξουν προς τα εμπρός.

Οι οδοδείχτες μας με ασφάλεια μας οδηγούν προς τα πίσω.

***

                                 ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΥΜΕΝΩΝ

Χάθηκαν μέσα στο δάσος, ανυποψίαστοι  , κυνηγημένοι κυνηγοί
που δεν ξέραν τι  να κάνουν το όπλο τους.
Άκουαν φωνές , τις  παίρναν  για φωνές πουλιών που τους καλούσαν
να μπουν βαθύτερα  στο δάσος.
Άκουαν ψιθύρους και σφυριγμούς .Τους φαίνονταν ρίγημα των φύλλων.
Καθώς ο αέρας  περνούσε από μέσα τους βλέπαν τον ουρανό  να βρέχει μολύβι
Και αυτοί το θάρρυαν καλοκαιριάτικη μπόρα και τρέχαν να κρυφτούν κάτω από τα δέντρα.
Εκεί τους χάσαμε , παίρνοντας ο καθένας  και ένα μονοπάτι .
Από τότε  τους ψάχνουμε και όλο ρωτούμε και  ξαναρωτούμε…
Ρωτούμε τα πουλιά μήπως τους είδαν , ρωτούμε τα δέντρα μήπως τους είδαν ,
ρωτούμε τον αέρα μήπως τους συνάντησε στο δρόμο του.
Ρωτούμε το δάσος, αν πέρασαν από μέσα του και απάντηση δεν παίρνουμε .
Ακούμε μόνο τον αντίλαλο της φωνής μας .
Μας απαντά από πέρα Πέτρο , Δημήτρη , Αντρέα …
Πού κρύβεστε; Σταματήστε επιτέλους αυτό το παρατραβηγμένο  «κρυφτό».
Μεγαλώσατε , δεν είστε πια  παιδιά .Καιρός να φανερωθείτε ,να τελειώσει
αυτό το παιχνίδι σας. Να τελειώσει και η δική μας αναζήτησή σας .
Ξέρουμε πως μας ακούτε. Ξέρουμε πως μας βλέπετε και κάποια στιγμή θα πεταχτείτε
πάνω σκασμένοι στα γέλια για την αφηρημάδα μας. Τόσο κοντά σας  και να μη σας
βλέπουμε . Τόσο κοντά σας και να μη σας ακούμε που μας φωνάζετε.
Εδώ , εδώ , μέσα σας , μέσα σας, κρατήστε μας  μέσα σας, να ζούμε για ΠΑΝΤΑ.
 

50 Ποιήτριες της Κύπρου κοινωνούν ποίηση με ένα στίχο

1.     Χριστιάνα Αβρααμίδου: Δεν τον θέλω άλλο τον ήλιο στη ζωή μου/  
με έχει κάψει στα μάτια.

2.     Ειρήνη Ανδρέου: Κάνω επανάσταση με ρίμα και οργή.

3.     Αστραίου Νέβη: Καταναλώνω τη γλώσσα μέσα στη μνήμη.

4.     Αλεξία Βίκτωρος: Έτσι οι αγάπες γεννιούνται; / Με τσιμεντόλιθο στο χέρι.

5.     Στέλλα Βοσκαρίδου: Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!

6.     Πίτσα Γαλάζη: Οι αγρυπνίες με σκάβουν/ να κατοικώ σε σπήλαια/με το προγονικό σημάδι στο γόνατο.

7.     Γαλανού Αλεξάνδρα: Κι έτσι όπως σβήνει/το περίγραμμα της μέρας, τεντώνει τη σιωπή/ μέχρι εκεί που δεν φθάνει /ο ήχος των λέξεων.

8.     Άντρια Γαριβάλδη: Έτσι, χωρίς βιασύνη / ρίξαμε πίσω μια στερνή ματιά κι εκεί το βήμα χάθηκε.../  μέσα στο άγνωστο.

9.     Εύα Γεωργίου: Στην εξουσία της προσταγής καταρρέει ο χρόνος.

10.                        Δημητρίου Ναδίνα: Γυρεύαμε πατρίδες/ και πατρίδες σε αργοφέξιμο.

11.                        Αλεξάνδρα Ζαμπά: Πάντα η ίδια σάλπιγγα/  από γη σε ουρανό σέρνεται παράπονο.

12.                        Ανδρεανή Ηλιοφώτου:      Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται/ Ζωή με δίχως αυταπάτες!

13.                        Ελένη Θεοχάρους: Ωστόσο, εξαγόρασε τις μνήμες η Αλεξάνδρα και δεν πονά.

14.                        Αγγέλα Καιμακλιώτη: Κατηφορίζουνε οι άνθρωποι/
σαν τα ποτάμια προς τη θάλασσα.

15.                        Αναστασία Κατσώνη: Ζωντανέψαμε στο πέρασμά μας/

το νεκρό φως του καντηλιού.

16.                        Ελένη Κεφάλα: Πίσω από κάθε ποιητή βρίσκεται κάποιος άλλος/ άγνωστης ταυτότητας.

17.                        Φροσούλα Κολοσιάτου: Η αλμύρα διαβρώνει τους νεκρούς/
Γωνία ακτής και θάλασσας.

18.                        Βέρα Κορφιώτη: Η Ελευθερία εδρεύει μονάχα στο βάθος.

19.                        Κατερίνα – Κωνσταντίνου Μάτσιου: Βάλε το χαμόγελό σου και ... ξεκίνα για τη ζωή/ Μην φοβηθείς τις ανηφόρες

20.                        Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου: Δεν την αρνιέμαι την ψυχή μου/ κοιτάζω γύρω μου να δω τον έρωτα

21.                        Μαρία Λάβαρη: Οι νεκροί/Δεν μεγαλώνουν./ Στέκουν ακίνητοι στη μνήμη μας και περιμένουν.

22.                        Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου: Μου ακουμπάνε κάποια μυστικά
και μου λένε κράτησέ τα!

23.                        Λίλλη Αυγή: Μέσα μου εγώ εγκυμονώ ένα ποίημα κι αν δεν το γεννήσω θα πεθάνω.

24.                        Μαραγκού Νίκη: Όποιος περάσει στην άλλη όχθη/ δε γυρίζει πίσω ποτέ.

25.                        Λιλή Μιχαηλίδου: Το χάος είναι η αντανάκλαση της κόλασης.

26.                        Μετόχη Ιφιγένεια: Αν ονειρεύομαι/ μη με ξυπνήσεις/ Αν είμαι ξύπνια/ ας μην κοιμηθώ ποτέ.

27.                        Μαρία Μελετίου: Γιατί αξίζει σου χρυσό σαν του Μαϊού το στάχυ!

28.                        Νεοκλεόυς Εύα: Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’ όνειρο/ έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.

29.                        Νικήτα Δάφνη: η ζωή θα κυλήσει/ με την υπόσχεση / να υπάρχει όσο και το όνειρο. 

30.                        Νατζαριάν Νόρα: Ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι πατέρα/Το παραμύθι για την ακρωτηριασμένη χώρα.

31.                        Αντρούλλα Θεοκλή- Νικηφόρου: Λευκά περιστέρια/ σήμερα…λευκό τριαντάφυλλο/ καλημέρες σκορπούν!

32.                        Αφροδίτη Οικονόμου: Τους επίγειους θησαυρούς/ Τα χίλια αγαθά / Τούτης εδώ της πλανεύτρας ζωής/ Μην βούλεσαι.

33.                        Έλλη Παιονίδου: Που πάμε/ τα μικρά μας πέλματα πόσο μπορούν να δρασκελίσουν/ την ποικιλία των άστρων;

34.                        Μαρούλλα Πανάγου: Ελπίδες… Κατακάθησαν μα/μεταμορφώθηκαν σ' ανεκτίμητα μαργαριτάρια/ της αιώνιας ανάμνησης.

35.                        Αδελαίδα Παπαγεωργίου: Όσα ζήσαμε/ Καράβια φορτωμένα μνήμες / Σε απάνεμη θάλασσα…

36.                        Μυριάνθη Παπαονησιφόρου: Όνειρο ο κόσμος / όσο ιριδίζει η μέρα μες τα μάτια του.

37.                        Παναγιώτα Πατσαλίδου: Στο προαύλιο της γνώσης ψηλαφώ
αναμνήσεις της ανεμελιάς μου.

38.                        Αντριάνα Περικλέους – Ονουφρίου: Λατρεύω τις νύχτες που για μένα σκοτάδι γίνεσαι.

39.                        Δέσπω Πηλαβάκη: Άν ήξερες πόσο καρτέραγα θα γινόσουν το φως.

40.                        Πλατρίτη Δέσπω: Τες Λυρίδες γύρευα να δω/ με ιώτα να χαράζουν ουρανούς.

41.                        Όλγα Ρουβήμ: Τη νύχτα κοιμάμαι στο κατάστρωμα./ Απλώνω τα χέρια και πιάνω τ’ άστρα.

42.                        Ροτσίδου Φιλιώ: …στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις.

43.                        Παυλίνα Στυλιανού: Όπως κοιτάς τον ουρανό…/ γίνεται η αγάπη κόκκινη φωλιά.

44.                        Ελένη Σωφρονίου : …να βρίσκει τρόπους η αγάπη μας να ζει
μες στο καθόλου.

45.                        Τέμβριου Αθηνά: Η γνώση είχε πάντα ως τίμημα την ζωή και τον θάνατο.

46.                        Έλενα Τουμαζή: ..οι ποιητές θα γεννηθούν στο μέλλον/ το ίδιο κι η ζωή.

47.                        Ελένη Τυρίμου: Δεν έχει μέτρο η μοναξιά /χρώμα δεν έχει η ελπίδα.

48.                        Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου: …εξόριστη/ ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη/ καταλήγω.

49.                        Χατζήπαπα Βασίλκα: Δεν αγάπησα όπως μπορούσα. / Δεν αγαπήθηκα όπως θα ‘θελα.

50.                        Χριστίνα Χριστοφή: Είναι τα μάτια των ποιητών δυό ετοιμοπόλεμοι καταρράκτες.

Το κουμπί

Κάποτε ένα μικρό αγόρι αποφάσισε πως έπρεπε να φτάσει το φεγγάρι. 

Έκλεψε λοιπόν τη σκάλα που η μάνα του ανέβαινε να πλύνει τα τζάμια, την έστησε στη βεράντα κι άρχισε ν’ ανεβαίνει. Καθώς ανέβαινε ανοίγονταν μελλοντικά βιβλία μπροστά του και πότε έβλεπε τον εαυτό  του άντρα και πότε γυναίκα και πότε ψάρι και πότε φίδι τυλιγμένο σε ραβδί.  Κι όλο ανέβαινε. Και ξαφνικά κάτι κουδούνισε κι έπεσε σαν διάττοντας παράλληλα στη  σκάλα. Ήταν ένα κουμπί πού ’φυγε απ’ το αριστερό του μανίκι και κατρακύλισε στο πλακόστρωτο της βεράντας. 

–Α! σκέφτηκε το αγόρι. Τι θα πει η μάνα μου αν μάθει πως έχασα πάλι το κουμπί μου;  Έτσι αποφάσισε να κατεβεί γρήγορα γρήγορα να το μαζέψει.  Η ώρα πέρασε κι εκείνος έψαχνε στις χαραμάδες του πλακόστρωτου το άσπρο κουμπί. 

Και νύχτωσε και το φεγγάρι πρόβαλε μέσα από σύννεφα, αράχνη στον ιστό της. Και το  παιδί δεν είχε μάτια να το δει γιατί έψαχνε με χίλιες δυο ανησυχίες το χαμένο του κουμπί. Όταν μεγάλωσε κι έγινε άντρας εκμυστηρεύτηκε στον εξομολόγο του πως έχασε ολόκληρο φεγγάρι, μόνο για ένα κουμπί…

Αζίνα Χρονίδη Μυρτώ (βιογραφικό Σημείωμα)

Γεννήθηκε στις 26.12.61 στη Λευκωσία. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Friedrich Wilhelm της Βόννης, στη Δυτική Γερμανία.

Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία  και πήρε βραβεία ποίησης και διηγήματος στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Απεβίωσε τον Αύγουστο του 2021.

Έργα της:

•  «Ημερολόγιο 1974» που καταγράφει τις εμπειρίες της από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή(1977)
• «Παθολογία» 1987, 
• «Ραχήλ» 1997 και το 
• «Πείραμα» 2009.

Το «Πείραμα» βραβεύτηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2010 και μεταφράστηκε σε πολλές Ευρωπαϊκές  γλώσσες.

Ηρακλέους Κατερίνα: ...αγαπήσαμε την αγάπη γιατί κοιμόμαστε με την αλήθεια μαξιλάρι...

 

Μάνα,

η αυλή σου , ο παράδεισος σου είναι εδώ στο σπιτι σου, κατασταλαγμένη , όμορφη, ηλιοποτισμένη , ηλιοφορτωμένη από λογής, λογής λουλούδια που εσύ φύτευες στις γλάστρες, η ωραιότερη εσωτερική αυλή ανάμεσα στους πλιθαρένους τοίχους, με ανοιχτή ουράνια πόρτα, για να σε βλέπει και να την βλέπεις, ήταν η αυλή τροφή αγάπης, κουβέντας και ξεκούρασης!

**

αγαπήσαμε την αγάπη γιατί κοιμόμαστε με την αλήθεια μαξιλάρι, τότε, το ψέμα το τρώγαμε γιατί δεν είχε δηλητήριο μέσα, τότε, η αγάπη είχε μόνο μια λαχτάρα , την αύρα της ματιάς με τα μάτια τότε, τρώγαμε μέσα από το ίδιο πιάτο γιατί έτσι δηλώναμε την αγάπη, τότε, το χέρι με το χέρι σφικτά, περπατούσαμε, τα μάτια έλαμπαν, τα χείλη δειλά , λίγα μαρτυρούσαν, δεν ακουμπούσαν, υπομονή σκέφτονταν, τότε, αλλιώτικα τότε, το νόημα γλυκό, αληθινό, η αγάπη δήλωνε περήφανη για την ψυχή της, εμεις την κρατούσαμε σαν άγιο φυλακτό, τότε, σήμερα ζει, αναπνέει, ομως την απομονώνουν γιατί δεν μιλούν, ληστεύουν την ομορφιά της, την καλοσύνη της, την αγκαλιά της, η αγάπη, ο βράχος του κόσμου δεν νιώθει αγάπη , εχει γίνει σαν μύθος στις ψυχές και στις καρδιές, πλέει στην επιφάνεια της θάλασσας σαν πληγωμένος γλάρος! όμως η αγάπη δεν λιποτάκτησε, δεν λύγισε, τα ίχνη της είναι παντού, βρίσκεται σε κίνηση, αγγίζει, ακουμπά, απλά ζει σε ένα αβέβαιο κόσμο.

***

μεγάλωσα γιαγιά, το μικρό γιασεμάκι στην πόρτα μου, μεγάλωσε, ψήλωσε, τα λεπτά πράσινα κλαδιά με τους ανθούς άπλωσαν πανω σε όλη την πόρτα, ο τοίχος γέμισε και αυτός, δεν θα κόψω ούτε ένα κλαδί με γιασεμί, άστο να παρει το δρομο του, άμα θέλει ας περάσει και από το παράθυρο μέσα, ας απλώσει παντού αυτός είναι ο δικός μου κήπος, το γιασεμί μου η εγγονουλα μου, η καρδιά την λατρεύει, την αγαπά, την χαιδεύει, την ποτίζει με αγκαλιές και φιλιά, η ψυχή μεσα στάζει τάματα και προσευχές, σαν ανοίγω την πόρτα στο γιασεμί η ψυχή μου πηγαίνει στην θέση της, - μεγάλωσα γιαγιά, τον άλλο μήνα θα είμαι 9 χρόνων, πόσο γρήγορα, τόσο γρήγορα, πόση αλήθεια, τόσο αληθινό, το Άγιο σου χέρι Χριστέ μου να την προστατεύει, εσύ η ζωή, εσύ το θαύμα!