Χειρονομία΄/ Τσιαήλης Ρ. Χρίστος

Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
πώς θα γίνει;
Ποια χειρονομία θα ξεκλειδώσει το λουκέτο ετούτο;
Ήταν σαφείς, ήταν ξεκάθαροι:
κανένα χρυσό κλειδί
μηδέ τα εργαλεία του διαρρήκτη,
ούτε κανένα πασπαρτού,
είναι λουκέτο αδιάρρηκτο
ένα σύμβολο, μια φαντασιακή κλειδωνιά
που θα έφτιαχνε ο Νοστράδαμος
αν του Πράτσετ ήρωας ήταν
και πέρασε - ποιος ξέρει πώς - ανάμεσά μας
πώς ήμασταν τρεις τα πρώτα εκείνα χρόνια
εγώ - η επιθυμία - και η λογική.
μα πια έχω αποκλειστεί.
Ποια κίνηση ακριβώς μού έχουνε καθορίσει
για να περάσω
στο εκεί;

Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
δεν θα με ευκολύνουν.
Παρακολουθούν, αισθάνομαι διάχυτη τη χαιρεκακία
κι είμαι ξανά ο ξυλοδαρμένος επαίτης
μια τρύπια χλαίνη αφήνει τον χλευασμό
να διαχέεται στο κορμί μου
όταν το κρύο μάρμαρο
χαμαιλεοντικά το χέρι μου μεταμφιέζει
σε άκαμπτο ρόπτρο της πύλης των προσιτών,
εκτεθειμένο στων περαστικών τη θωριά
που να σιμώσουν δειλιάζουν.
Ψηλά ένας λέοντας χρυσός παραμονεύει.
Δεν θα μου επιτεθεί κανείς.
Ήταν το μόνο συμβόλαιο που υπογράψαμε ομού.
Θα είμαι εκεί
ωσότου
η κατάλληλη χειρονομία
το ανοίξει.

Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
πόσο αυτή η πολυπολιτισμικότητα.με έχει συγχύσει
στα μπίλμπορντς αντίχειρες προηγούνται χαμογέλων
στις χειροκίνητες ταμπλέτες μεσαία δάκτυλα
εκπαιδεύουν νεανίσκους
παλάμες χαστουκίζουν μάγουλα που δεν αντιδρούν
νύχια γδέρνουν τοίχους ζωντανούς,
των έξυπνων παλαμών τα αντίστροφα
παραμορφώνονται με εφέ.
Ποια χειρονομία είναι η πραγματική για εμέ
που αναμένουν;
Στο πεζοδρόμιο παρελαύνουν χέρια μόνα
χέρια με χέρια πιασμένα σφικτά
χέρια που ταλαντεύονται οικτρά
χέρια που δείχνουν τον ήλιο
που παιχνιδιάρικα στριφογυρίζουν
να σταματήσουν το κλάμα ενός παιδιού
ποια χειρονομία θα μου ζεστάνει το χέρι
θα ξεγελάσει το μάρμαρο
θα ξεκολλήσει από επάνω μου την πράσινη χλαίνη
θα τους ικανοποιήσει
να σταματήσουν να γελούν
να ξεκλειδώσω αυτή την τελευταία δικλείδα
που ονειρεύτηκε τόσο άδικα για μένα
τόσους αιώνες πριν
για να με παγιδεύσει
μακριά από αυτά που.../
Ο δείκτης μου. Κινήθηκε!
Δείχνει.
Εκεί.

Γράμμα για σένα / Λαμπής Γιάννος

Αγάπη μου, σήμερα βρέχει. Κάθομαι κοντά στο παράθυρο και παρακολουθώ τη βροχή. Πέφτει απαλά και βυθίζεται τρυφερά μέσα στη γη και η σκέψη μου τρέχει κοντά σου. Θα ήθελα να ήσουν εδώ πλάι μου. Να γείρεις το κεφάλι σου στο στήθος μου κι εγώ να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και κάθε τόσο να σκύβω και να στα φιλώ. Ν’ ακούω το τραγούδι της ανάσας σου. Να νοιώθω τα ανεπαίσθητα μικρά τινάγματα του κορμιού σου και να μυρίζομαι το άρωμα σου. Να γέρνεις στο πλάι και να ακουμπάς το ένα σου πόδι στο στέρνο μου. Το άλλο να ταξιδεύει στο περίγραμμα των χειλιών μου. Να σου φιλώ το μικρό δακτυλάκι, τον αστράγαλο και το βλέμμα μου να χάνεται στο σγουρό άλσος που σβήνει στο κάτω μέρος της άσπρης σου κοιλιάς. Αγαπημένη μου, είναι τόσο όμορφο να σ’ αγαπώ, α! ξέχασα να σου πω, ακόμα βρέχει,,,,,

ΚΑΡΟΥΖΕΛ / Πενταράς Νίκος

Άσε τα καρουζέλ των επαναλήψεων
που φθείρονται σε λούνα παρκ
ανάμεσα σε διακοσμητικά λαμπιόνια
πλάι σε πίστες
γύρου του θανάτου.

Πάρε μαδέρια
πάρε καρφιά
και φτιάξε σκαρί δικό σου
να σε ταξιδεύει
σε πελάγη αυτόφωτα
κι ανεπανάληπτα
χωρίς διακοσμητικά λαμπιόνια
μακριά απ' τη φθορά
και τις πίστες
γύρου του θανάτου.

Αύγουστος / Τέμβριου Αθηνά

Δέσαμε τη ψυχή μας
σε προκυμαία ανάμεσα
σε πλοία που δεν σάλπαραν
κι ο Αύγουστος σιγοκαίει τις
σκέψεις σαν δραπετεύουν
κάθε φορά π’ αγναντεύουμε
το βαθύ γαλάζιο.
Μα προφθάνει η ζωή σαν αφρισμένο
κύμα, απρόσμενα και λιτά,
με την δροσιά των θεών,
την αρχαία γνώση και το λίγο φως
π’ απόμεινε μέσα στους πόρους μας,
να μας ταξιδέψει.
.
Α. Τέμβριου , Ήλιος και Άνεμος

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Βράζω σιτάρι
σπάω ρόδι κόκκινο
αμύγδαλα, σισάμι και σταφίδες
όσα θυμόμαστε
κι όσα ξεχάσαμε
Αυτά που είπαμε
όσα δεν είπαμε κυρίως
Ποτίζω με το νηπενθές κρασί
το κυπαρίσσι
δίπλα στο μνήμα σου
τους ίσκιους να βαθύνω
στο κοιμητήρι
των εκτοπισμένων
εν τόπω φωτεινώ
εν τόπω χλοερώ
εν τόπω αναψύξεως
Αγωνία σου η μνήμη μητέρα
Αιώνια θα σ' ευχαριστώ
για κείνον το γλυκό Σεπτέμβρη
που με πήρες απ’ το χέρι
και με πήγες στο σχολείο

‘ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ’ / Ποιητική Συλλογή του Ιωσήφ Ιωσηφίδη από τις Εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ (Αθήνα)

SPINALONGA - ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ

«Γιατί, μαμά, έχεις δέρμα σκαμμένο;
Γιατί το δικό μου είναι λείο, αλλιώτικο;»

«Επειδή είσαι ευλογημένο, παιδί μου,
και σου το αλείφω με ροδοπέταλα».

«Θέλω να μοιάζω με σας, μπαμπά,
να φορώ βαθύ καπέλο και μαύρα γυαλιά.» ¹

«Είσαι μικρό, τρυφερό. Εμείς σκάβουμε
προς τον μέσα αγρό, ξεκινώντας απ’ έξω»,²
απαντά και κλωτσά την πινακίδα που γράφει:
Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα.

Το παιδί τους; Επιζεί ως ελπίδα; «Επιζεί,
αν ελπίζω το ανέλπιστο», μονολογεί η μάνα·
κοιτά στην ακτή αν φτάνει ο ηγέτης να φέρει ³
ασβέστη, γεννήτρια, αγελάδα για άρμεγμα.

Τρέμουν οι δυο την ανομβρία, τον καύσωνα,
μη ξηραθούν τα ρόδα και τα ροδοπέταλα·
θα χαθεί τότε ο μικρός τους που τους αγαπά
γιατί ποτέ οι δυο δεν θ’ αγαπηθούν από τρίτο.
Αλήθεια, με άλας όσο της Νεκρής Θάλασσας.
.

1. Η νόσος του Χάνσεν των λεπρών τους απολεπίζει, o δε ήλιος καταστρέφει το οπτικό νεύρο τους, γι’ αυτό κρύβουν τα πρόσωπα με βαθιά καπέλα και φορούν μαύρα γυαλιά.

2. «Ένδον σκάπτε· ένδον η πηγή του αγαθού..’, Μάρκος Αυρήλιος, ‘Τα εις εαυτόν’ Ζ 59.

3. Ο Ελ.Βενιζέλος ανέθεσε στον γάλλο επιστήμονα Νικόλ τη βελτίωση της άθλιας ζωής στο νησί κι έστειλε ασβέστη, γεννήτρια κ.ά. Το νησί οργανώθηκε καλά, ενώ άδειασε το 1957.

.
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΕΠΑΝΑΚΑΜΠΤΟΥΝ
.
Πολίτες, ακούσατε την αγγελία του Αυλάρχη;
«Οι βάρβαροι επανακάμπτουν. Εγρηγορείτε».

Πολύς κονιορτός στον ορίζοντα,
ας μην αδρανεί η Γερουσία, η Βουλή,
ο Ηγέτης ας φορεί ενδυμασία απέριττη,
περιστέρι ας κρατά, ας τους κεράσει ελιές.

Θα φορούν όσα μας λήστεψαν τις προάλλες:
τόγες μεταξωτές, περιβραχιόνια με ρουμπίνια,
δαχτυλίδια με διαλεκτά, διαυγή διαμάντια,
βακτηρίες με χρυσό και μάλαμα περιχυμένες,
(μας άφησαν σφυριά να βαράμε τη μοίρα).

Δικά μας. Άλλα δεν έχουμε να μας πάρουν,
ούτε η γη μάς ανήκει· η ψυχή της μόνο
κι οι ασβεστόπετρες σαν λευκές ελπίδες.
Αυτό ας πουν οι ρήτορές μας, χωρίς ευφράδειες:
ο πολιτισμός βάλλει με λέξεις αντί με τόξα ή βόλια
(μα ξενυχτάμε μην τυχόν αυτοπυρποληθεί).

Ακούω έναν μισότρελο στα τείχη να τους κράζει:
«ο Νότος γράφει Πολιτισμό, τον διαδίδει ο Βορράς,
νάνοι, έχετε σκιά γίγαντα όταν ο ήλιος είναι χαμηλά,
χωρίς το εμείς καταρρέετε μαζί με τη Βαβέλ σας·
σαν νυχτώσει θα διασκορπιστείτε στοιχειωμένοι».

.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΛΑΤΩΝ
.
Πλάτωνα, της λαλείς: «Τ' άστρα κοιτάς, αστέρι μου.
Ουρανός να ήμουν, με άπειρα μάτια να σε κοιτώ».¹

Όμως, της λες: «Αυγερινός στους ζωντανούς έλαμπες,
τώρα στους νεκρούς φέγγεις σαν τον Αποσπερίτη».¹

Αμφιρρέπεις; Σε απορροφά σε ύπνο και σε ξύπνιο,
παράτησες τις εργασίες, τις επιστήμες και μελετάς,
θωρείς τον Έρωτα φτωχό, τραχύ, ρυπαρό, άστεγο ²
να κοιμάται κάτω απ’ τον ουρανό, σε άκρες δρόμου,
από δω να στερείται, από κει να κυνηγά με πόθο
να μάθει την αλήθεια, σοφός να γίνει και μάγος,
ούτε του αθάνατου φύση να έχει, ούτε του θνητού.

Τί είναι φάρμακο, τι φαρμάκι και τι η σύμμειξή τους;
Τί σου ’φερε να πιεις ο δαίμων Έρως και σκέφτεσαι;

Εκτός αν δοκιμάσεις ν’ αγαπάς τη δική σου Οφηλία ³
όσο σαράντα και ογδόντα χιλιάδες άντρες σωρευτικά·
η θεραπεία της αγάπης είναι ν’ αγαπάς περισσότερο.
.
.
1. Πλάτων: ‘ἀστέρας εἰσαθρεῖς Ἀστὴρ ἐμός· εἴθε γενοίμην οὐρανός͵ ὡς πολλοῖς ὄμμασιν εἰς σὲ βλέπω’, και ‘ἀστήρ πρίν μέν έλαμπες ἐνι ζωοῖσιν εῷος, νύν δέ θανὼν λάμπεις ἒσπερος ἐν φθιμένοις’, Παλατινή Ανθολογία, VII 669 (βιβλ.7ο).

2. Πλάτων 132, Συμπόσιον 202d8-204b7.

3. William Shakespeare. Hamlet: ‘I loved Ophelia. Forty thousand brothers could not, with all their quantity of love, make up my sum’. Διάλογος με τη Ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα.
.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

Με μια κλεψύδρα αντάμα / Ανδρέου Ειρήνη

Πώς ένα δέντρο που κοντεύει πια να ξεραθεί
ξάφνου γεμίζει από χυμούς, φύλλα κι ανθούς;
Μοιάζει με θαύμα!
Πώς ένα σώμα που 'χε στη νάρκη βυθιστεί
ξάφνου ξυπνά και σπαρταρά στους ουρανούς;
Κι εδώ είν' το δράμα.......
Μετέωρο κρεμιέται, πασκίζει να σταθεί...
κάποιοι περαστικοί ορμάνε στους ανθούς
σαν ζώα σε αλάνα.
Που να πιαστεί αφού δεν βρίσκει σώμα με ψυχή
ούτ' έναν άνθρωπο σωστό; Σαλεύει ο νους,
είν' όλα τόσο πλάνα....
Στέρεψαν πάλι η χυμοί , το δέντρο πάει να ξεραθεί...
ξανά στην νάρκη το κορμί μες σε φραγμούς
με μια κλεψύδρα αντάμα..

Από το βιβλίο " Της ψυχής μου τα κομματια"

ΛΕΜΕΣΟΣ - η δική μου ανεράδα / ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ

Έσιεις στο δειν σου την φωθκιάν
π' ολόγιομον φεγγάριν
Για μέναν εισ' η ομορκιά
της Τζιύπρου το καμάριν.

Λεμεσός μου Λεμεσός μου
Είσαι ήλιος τζι ουρανός μου
Άνοιξη μου καλοτζιαίριν
Μες στην σκοτηνιάν αστέριν.

Είσαι το φως της ροδαυκής
που η ζωή κλουθά σου
στα σιείλη σγιαν την προσευκή
έρκετε τ 'ονομα σου.

3 Χαικού της Μαρούλλα Πανάγου

Οκτώβρης τώρα

Σύσκεψη ηλικίας

τί κατάφερε;

**

πίστεψες λάθος

κι ήταν τα μάτια κλειστά .

Τώρα άνοιξαν.

***

Η αγάπη της

κρινάκι ολόλευκο

ανθός γιασεμιού.

Εκδήλωση στο Οίκημα του Ομίλου ΒΑΣΙΛΙΤΖΙΑ / 20 Σεπ 2019 (Κοινά στοιχεία παραδοσιακής μουσικής και χορού Ε/Κ και Τ/Κ)

100/000 ποιητές για την αλλαγή / 2019 /ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ..

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΉΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ
ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΄΄ ΓΚΑΡΑΖ΄΄ ΣΤΗΝ ΔΕΡΥΝΕΙΑ.
ΣΑΒΒΑΤΟ 28/9/2019 ΣΤΙΣ 6.30 μ.μ.

ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΕΙ ο Πρόεδρος του Παγκύπριου Πολιτιστικού Συνδέσμου Δρ .ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΤΡΟΜΗΛΙΔΗΣ.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Η.ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ..

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΤΑΚΗ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ALI TUNCAY. (ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ)

Συμμετέχουν οι ποιητές:

1)ΑΝΤΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΣΑΡΙΤΙΚΟ

2)ΧΑΜΠΗΣ ΑΧΝΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΜΑ ΠΕΡΚΙΜΟΝ ΕΝ Η ΩΡΑ

3)ΑΥCAN SARACOGLOU ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ;
NERELIYIM

4)ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΓΚΑΣ: ΠΟΙΗΜΑ ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

5)ΛΕΝΙΑ ΤΑΚΟΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑ ΑΡΓΗΣΑΜΕ ΠΟΛΥ.--.ZAMANIDIR UZATALM

6) ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΙΑΝΤΩΝΗ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

7)HYSEYIN BACHA

8) SERPIL DEVRIM

9)EΥΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΣΕΣ ΖΩΕΣ

10)ΕΦΡΑΙΜΗΣ ΚΑΛΛΗΣ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

11) ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΚΑΣ ΠΟΙΗΜΑ Ο ΤΟΠΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΓΚΑΛΙΑ

12)Dervise Guneyyeli Kutlu

13)ΕΛΕΝΗ ΤΥΡΙΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗ

14)ΓΙΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΤΣΑΛΙΔΟΥ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ

Σπασμένο Ακορντεόν: Παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Γεωργίου

Σε λίγο… / Αθως Χατζηματθαιου

Σε λίγο θα’ ρθεις
σαν κύμα αφρισμένο
να με τυλίξεις
στης ανάσας σου τη μαγεμένη αύρα,
η άδεια καρδιά μου να πλημμυρίσει
μελωδίες πόθων
που πάγωσαν
στης ψυχής τις χορδές με τη φυγή σου.
Σε λίγο θα’ ρθεις
κι παγωμένος άνεμος
που μαστιγώνει το σώμα
θα γίνει και πάλι
απαλό αεράκι
και στο χάδι του
θ΄ ανθίσουν οι αισθήσεις
που τις νάρκωσε
το τελευταίο σου φιλί.
Σε λίγο θα’ ρθεις
και της βροχής οι στεναγμοί
που λεηλατούν τα στήθη θα κοπάσουν
η βαριά πλάκα που φυλακίζει το χαμόγελο της ανάσας
θα γκρεμιστεί σ΄ ένα μόνο βλέμμα σου.

ΘΕΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ / Μαρούλλα Πανάγου

Ποτε στην καρδιά του δεν μπηκε
τουτ' η θετή πατριδα
που ρούφηξε τα νειάτα του μετανάστη .
Εικοσιενός χρονών τότε.
Τωρα στα πρώτα....ηντα
κι αυτος !!!!!!!!!
Ν'απομένει περαστικός
Να ονειροβατεί τον γυρισμό.

Ομως αγνώμων δεν πρεπει να 'ναι.
Η θετή πατρίδα πολλά τον έμαθε
Δυνατό τον έκανε
τόσα του έδωσε,
που η μάνα πατρίδα
η ζυμωμένη στο αίμα του
ποτέ δεν θα του δίδασκε.
Καθώς δεν θα μπορουσε
να του προσφέρει την εμπειρία
που πάντα καταφέρνει
την καλυτερη περιγραφή.

ΠΟΛΙΤΕΙΑ* / Δημήτριος Γκόγκας

Τον χρόνο που τρέχει, είχε βγει βόλτα η πρωινή υγρασία

απ΄ το ηλιόφωτο θόλο κάτω και πέρα, που κλείνει

την ανθρώπινη μοναξιά στις απέραντες παραλίες μας.

Κρέμονται χρυσόπλεκτα σκουλαρίκια οι ανάσες

στα καλλίγραμμα αυτιά της ακόμα κοιμώμενης πόλης.

Αμέριμνη, αμετανόητη για τις βραδινές ασελγείς πράξεις της.

Ουδέν ίχνος πόνου στην μέση της ραχοκοκαλιάς, στη κένωση της απληστίας.  

Ένα πέπλο μυστηρίου, αραχνοΰφαντο, τυλίγει αλόγιστα τους περαστικούς, σκουρόχρωμους επισκέπτες, της ξεπεσμένης εποχής σε μια ρατσιστική εξέδρα.  

Μα, η νομιμόφρονα παράνοια και εκείνων που έρχονται γονυπετείς 

με τα ναυλωμένα πλοιάρια εξ ανατολών,

παραδομένοι στο μαύρο πέπλο ενός γαληνεμένου προφήτη

και στον μονογενή δοξασμένο θεό.

Κι όμως χρηστή δεν κατέστη η αλλόφρονα ζωή τους.

Εικάζεται πως θα γραφεί με το στερητικό πρώτο γράμμα.

Η ώρα που περιεργάζεται τις πνιγηρές ώρες, προχωρά αργά και τρανώνεται.

Ο μαύρος ύπνος, πρόσκαιρος απαθής θάνατος, γλυκόπικρους καρπούς αφήνει, συνεχίζει μονάχος και γυμνός να βρει τραχείς ανθρώπινους θορύβους

που θα ορίσουν την μέρα, θα σκαλίσουν το ρολόι και θα πούνε:

Να οι βηματισμοί των ανθρώπων, να η ιλαρή ιστορία, να το μέλλον μας.

Και οι ύστεροι τυφλοί, κρατώντας στο χέρι μια φωνή ανήκουστη και άυλη, 

με ύφος απελπισμένων και ανέλπιδων κι άλλοι αμήχανοι κρατώντας κέρατα, 

δικράνια και φτυάρια, υψώνουν τη τσιμεντένια πολιτεία.

 Σ΄ ένα μονόδρομο που αλυχτά, κραυγάζει και πνίγεται, 

καθώς ανοίγει συθέμελα, μια πελώρια γούρνα με το άλικο νερό της να κοχλάζει.

Σ΄ ένα αδιέξοδο δρόμο που ουρλιάζει και χάνεται ,

ως λιγοστεύει ο αέρας των ανθρώπων.

* Γ βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό Ποίησης ενηλίκων 2019 με θέμα: «Περιβάλλον: γη, νερό, αέρας» που διοργάνωσε η Εταιρία Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου (13ης  “ΛΥΡΙΚΗ ΠΑΜΒΩΤΙΔΑ”)