Ξενής Πάτσαλος (βιογραφικό)

Ο Ξενής Πάτσαλος γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1901 στο Παραλίμνι Αμμοχώστου. Το επίθετο του Πάτσαλος αποτελούσε παρατσούκλι του πατέρα του Ανδρέα Πιερέττη, γιατί είχε γκρίζες κηλίδες στο πρόσωπό του. Για βιοποριστικούς κυρίως λόγους εγκατέλειψε από πολύ νωρίς το σχολείο και ασχολήθηκε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το έμφυτο ποιητικό του ταλέντο το ανέπτυξε και κέρδισε πολλά βραβεία σε διάφορους ποιητικούς διαγωνισμούς τσιαττιστών. Τα θέματα του τα αντλούσε από την αγροτική ζωή, την αγάπη, τα προβλήματα του κόσμου, τα εθνικά ζητήματα. Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1984

πηγή: https://www.bigcyprus.com.cy/el/article/xenis-patsalos-enas-poiitis-me-emfyto-talento

http://www.philia.org.cy/Portals/0/Documents/LogosKaiTexni/Ta_Poihtarika_Tragoudia_B.pdf

[Γέννημα νήλιου...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Γέννημα νήλιου πού ΄ρκουμουν επέτουν φαινεσταί μου

ελάλουν εν παράδεισος τούτη ζωή, Θεέ μου.

Το μεσομέριν έπασκα να τη διασκεδάσω

τζι' ενόμισα πως έκαμα φτερά τζι' εν να πετάσω

τζιαί πού το παραδέχουμουν πως είχεν να γεράσω.

Τώρα εν ηλιοβούττημαν, για μεν εν να νυχτώσει

τζι' εν πρόκειται για λλόου μου να ξαναξημερώσει

[Τζιαί αν η Ένωση γενεί...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Τζιαί αν η Ένωση γενεί αυτό πρέπει να πράξουν

να' ρτουσιν πα' στο μνήμα μου να το βροντοφωνάξουν,

φαίνεσται μου' ν ν'αναστηθώ,

που μές στον Άδην να βρέθω σ' ένα λεπτόν που πάνω,

να πω΄΄ Ζήτω η Ένωση΄΄ τζιαί πάλιν ας πεθάνω

[Έθελα να'μουν...] / Πάτσαλος Ξενής (Ποιητάρης)

Έθελα να'μουν τζι'εν είμαι όπως μ'αρέσκει να'μαι

πρύτανις μες στους πρύτανες, η κλίση μου τραβά με.

Έναν'πο ούλλα τα καλά της γης εν η παιδεία,

μα'ν δυσκολία να γινεί, χρειάζεται υπομονή, νους τζιαί περιουσία ....

Σε Κήπο Ξένο: Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά, 2012, Εκδ. Ακτή

Μες στην αγάπη σου

Πλέω μες στην αγάπη Σου, Κύριε

και που ν’ ανοίξω πανί δεν γνωρίζω

μέσα σε τόσο φως. έτσι αποσπώ

από μέσα μου ένα τριαντάφυλλο

και το αποθέτω σαν δάκρυ στα πόδια Σου.

Σε ξένο Κήπο 

Σε ξένο κήπο ηχούν τα βήματά σου
κι είν΄ ο αχός τους κομπολόι αργό
στου χρόνου και της ξενιτιάς τα χέρια
κι όλο καλούν και ζωντανεύουν τη μορφή σου
πιο τρυφερή και πιο ωραία, μονάχα
μ΄ ένα πικρόν ανθό της λησμονιάς τα χείλη

Σωφρονίου Ιεορομανάχου και Δίκλωνα :Ποιήματα του Αντώνη Πιλλά

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/ylatron/2/12.html

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Euthini/346/6.html

Ένα Χαικού του Αντώνη Πιλλά

Φοράει τον ίσκιο

των παιδικών μου χρόνων

δέντρο μονάχο.

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ / Πιλλάς Αντώνης

3

Μεγάλο, θερινό φεγγάρι·

στον ίσκιο της μάντρας

τα πρόβατα αναμηρυκάζουν

τη σιωπή

.

8

Αντίκρυ στο ανθισμένο πέλαγος

θεηγόρα πεύκα·

σταλάζει ο ήλιος στη σιωπή

μικρές ωδές του κάλλους

και ξενιτείας ρήματα

Ωραίο πρωί / Πιλλάς Αντώνης

Ωραίο πρωί εσφύριζε
σαν το κοτσύφι μέσα στο φιλί σου.
Ανάλαφρα βουνά
ήσυχα μνήματα
φιλιά καθρεφτισμένα στο νερό
στα νέα τα φύλλα.

Ήσυχα μνήματα, στις λεύκες
αμέτρητων φιλιών ψιθυρισμοί
μές στον αγέρα.
Αλλού θ’ αράξει πάλι η μέρα.

Τα χέρια του πατέρα μου / Πιλλάς Αντώνης

Αν ήταν να΄ φτιαχνα έν΄ άγιο εικόνισμα 
ίσως ασήμαντο, μα τόσο οικείο, 
μ΄ αθωότητα παιδιού σ΄ αυτό να καταφεύγω 
και να το προσκυνώ για "μύθους" διψασμένος, 
πατέρα, θα ζωγράφιζα
τα δυο χοντρά, βασανισμένα χέρια σου, 
με την αφή του αχνιστού ψωμιού
σε ώρα γαλήνια, σπιτική. 

Τα χέρια εκείνα που είναι τώρα
Φρουροί του αμίλητου.

Τον Μέγαν Άρχοντα αυνάντησες 
τώρα ξενιτεμένος
γυρνάς ζωσμένος φως πικρό 
όλο και πιο μονάχος, 
με χάδια ανεπίδοτα στα χέρια σου
σαν άστρα που κρυώνουν 
πάνω από χειμωνιάτικο αλώνι. 

Κι εσύ όλο να μας αποχαιρετάς
και ποτέ να μη φεύγεις, 
κυρίαρχος, όσο ποτέ, μέσα στην απουσία σου.

Ρωγμές , 1988

Ωσεί χόρτος / Πιλλάς Αντώνης

Και ξάφνω μιαν αυγή κοιτώντας τα βουνά
τον μέγα ύπνο συλλογιέσαι-
χρόνια που φτερουγίσανε – πουλιά
μέσα σου αφήνοντας
την πληγωμένη εκείνη αίσθηση του απείρου,
στιγμές που κλείσαν μέσα τους
τον χρόνο και το φως
όπως μικρή σταγόνα
τον μέγαν ωκεανό.

Κοιτάζεις κι ασταμάτητα
χιονίζει εντός σου ο καιρός
και λές: ώρα να φύγω γέρνοντας
σιμά στο χώμα
όπως ανθός
τα πέταλά του κλείνοντας.

Στιχηρό γράμμα / Πιλλάς Αντώνης

στον φίλο μου ΠΟΙΗΤΗ Στέφανο Ζυμπουλάκη 

όπου ο φίλος γνήσιος

εκεί και η καρδιά

κι η σκέψη ανθισμένη

και τα μικρά, ωραία ταξίδια

του φωτός η πλησμονή

του τόπου η σκιά ευλογημάνη

σαν Θεοτόκος.

Σε ονείρου μέσα χάραμα, 

σε σκάλα θείας μουσικής

η παρουσία και τ΄ όνομά σο

Στέφανε

με το στεφάνι της καλής αγάπης

χορδές ουράνιας αρμονίας

κινούν μες στο απλό σου μίλημα

και χειρ Κυρίου να ευλογεί.

Η πρώτη ευχαριστία σ΄ Εκείνον

μα και στον άνθρωπο

όταν το κάλλος Του το μέγα

καθρεφτίζει αθόρυβα

-Θεία εικόνα αν και τόσο εύθραυστη

σαν σκεύος κεράμεως.

Θα κάνω ένα μικρό ταξίδι πάλι

μέσ΄ απ΄ τους στίχους και το πρόσωπό σου

στη Λάρνακα του Αγίου Λαζάρου.

στις Φοινικούδες που ψηλά σηκώνουν

το γιαλό της μες στο φως

με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου

μεθώντας 

με δυο άστρα ξάγρυπνα στης Αμμοχώστου τους γιαλούς

στο ξεχασμένο σπίτι σου που ρίζωσε στο χώμα

μα έχει τις ρίζες του στον ουρανό,

στον ουρανό της άλλης Κύπρου

αίμα που στάει στις ψυχές και μας κερνά

με το κρασί της θείας νοσταλγίας σου.

Μένω δακρύζων φιλώ το μέτωπο

ένθεν ποιητή ωσάν κι εσένα 

μαζί με τα κρυμμένα χνάρια

της ιερής, της έναστρης πορείας σου.

19.4.2014

[Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες ] / Πιλλάς Αντώνης

...Οι ποιητές δεν έχουνε αργίες και ωράρια

την εγγενή τους θλίψη παρακολουθεί ο χρόνος άγρυπνος

μια άλλη χαρά τους έχει από νέους επιστρατεύσει

και πάντα νέοι με έρωτα την καρτερούν

μες στους καιρούς αυτούς της εξορίας...

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ (Σειρά Δεύτερη) : Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Πιλλά εκδοθείσα το 2016 (Απόσπασμα)

1. 

Και το πουλάκι 
πάνω στην πέτρα
σαν το αναλόγιο 
ψέλνει τον ύμνο Σου. 

...

15. 

Εντέλει
μια άνω τελεία είναι ο θάνατος. 

...

24

Εποχές: οι τέσσερις γωνίες 
της θείας καλοσύνης. 

...

26. 

Μες στην αγάπη 
κι ας είσαι ο έσχατος.

...

34

Πήλινη στάμνα
το νέο φεγγάρι 
χύνει τριγύρω 
νερό της λήθης. 

...


42.

Η Άνοιξη, κι αυτή 
μετράει τα χρόνια μας. 

...

51.

Στα σκοτεινά εκύλισε ποτάμι
σταμνί της λήθης το φεγγάρι. 

65.

Μπαίνοντας μέσα στο ποίημα 
οι λέξεις ξαναλάμπουν

74.

Κάποτε κάπου έχω ζήσει 
με αυτό το ποίημα. 

82

Η ομολογία της ήττας
συχνά η πιο μεγάλη νίκη. 

97.

όχι μονόλογο 
με τα πουλιά και τα λουλούδια.

107

Ήταν καλός
μέχρι τινός.

113

Στον ίσκιο ενός μικρού πουλιού 
ένα μαμούνι αναπαύεται.

138

Πουλιά μες  στον αγέρα
υφαίνουν τ΄ όνομά σου
με κλωστίτσες φως, 

156.

Ανάσα του μικρού πουλιού 
πλάι στο χρυσό φεγγάρι

...

Συνθλίψεις : Ποιητική Συλλογή της Ειρήνης Σιδερά που εκδόθηκε το έτος 2016

Σκέπασε το κορμί της με φύλλα
μην την αναγνωρίσει η Άνοιξη 
μην της ζητήσει εξηγήσεις.


**

Συνθλίψεις

Μα στο τέλος ο άγγελος δεν έρχεται ποτέ.
Μονάχα ένα άγγιγμα φωτιάς 
και πολλά χαμένα χρόνια.

**

...

Κάποιος μετράει 
Κάποιος μετράει τις ανάσες μας
και δίνει νούμερα




**

Rodin 

Πόσα κορμιά να χωρέσει η αγκαλιά..
Πόσα ν'  αφήσει...

**

...

Καμιά φορά 
εύχομαι να΄ χα γεννηθεί 
χωρίς μάτια
χωρίς χείλη 
χωρίς χέρια 
Δεν κρατιέται ο έρωτας

**

Νιφάδες χιονιού 
τα όνειρά μας
τους ώμους σκέπασαν 
μα έλιωσαν 
πριν γίνουνε φτερά.

**
...

Είναι καιρός πια 
Να πλατύνει το κενό
να με χωρέσει

Εκδήλωση για τα 40χρονα της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου

Παυλίνα Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Η Παυλίνα Στυλιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό.  Είναι σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών και εργάζεται στη βιβλιοθήκη του Δήμου Μέσα Γειτονιάς.   

Έργα της: 

• Παραμύθι: «Τα Αλουμινόκουτα ζωντανεύουν» Εκδόθηκε το 2012. Γράφτηκε σε συνεργασία με τον τότε εννιάχρονο γιο της. (Βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις)
• Μυθιστόρημα:  "… και μετά σίγησε ο ουρανός…"  Εκδόθηκε το 2014. (Βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις)
• Η Ιθάκη μου, της ψυχής μαργαριτάρι 

Βελούδινο Σκοτάδι / Στυλιανού Παυλίνα

Το ξέρω πως δεν είναι όνειρο
να πω πως θα φύγει θα περάσει
είναι βαθύ βελούδινο σκοτάδι του μυαλού
που σφήνωσε για  να’ ναι  εφιάλτης

Οι θνητοί ιππότες σου θα το παλέψουν σφόδρα
τα ξίφη τους θα βγάλουνε να του κτυπήσουν τα πνευμόνια
με το θεριό αντίκρυ τους είν'  έτοιμοι να τα βάλουν
και τα βαθιά βελούδινα σκοτάδια τους να κάνουν να σωπάσουν

Ο αγώνας θα  είναι άνισος, το ξέρω το προβλέπω
μα οι θνητοί θα είναι εδώ το χέρι
να κρατήσουν και σε κάθε δύσκολη στιγμή
μαζί σου έτοιμοι να πολεμήσουν
  
Μες στο βαθύ βελούδινο σκοτάδι
καπετάνιος του μυαλού σου εσύ μέσα στ’ αγιάζει
κόβεις ταχύτητα πριν σε καταστρέψει πλήρως
και μέσα από αυτό , και από την δική σου ψυχή θα βγεις γαλήνιος




Σημείωση: για όλους όσους παλεύουν καθημερινά με τον καρκίνο, με την ευχή μια μέρα να καταφέρουν να τον νικήσουν

Nα με θυμάσαι / Στυλιανού Παυλίνα

Να με θυμάσαι
και θα σε παίρνω πάντα αγκαλιά
θα σε γεμίζω με φιλιά
και θα κοιμάσαι
δίπλα μου θα’ σαι

Να με θυμάσαι...

Να με θυμάσαι
ποτέ να μην το ξεχνάς
στα όνειρα σου να με συναντάς
και να θυμάσαι...
θα κάνω πάντα ό,τι μου ζητάς
να μην φοβάσαι...
 να το θυμάσαι

Παίρνω το θάρρος να σου πω
πόσο πολύ σε αγαπώ
σ’ έχω μέσα μου σαν φυλακτό
να το θυμάσαι…
να μην φοβάσαι…

Το σ’ αγαπώ θα το κρατώ σφιχτά
στο τραγουδώ όπου και να’ σαι
θέλω να μείνει πάντα στην καρδιά σου
να μην φοβάσαι…
να το θυμάσαι…

Τα όσα ζήσαμε μαζί
είναι κρυμμένα βαθιά μες στη ψυχή
εγώ και συ πάντα μαζί
να μην φοβάσαι…
 να το θυμάσαι…

Να με θυμάσαι
και θα σε παίρνω αγκαλιά
θα σε γεμίζω με φιλιά
μάτια μου γλυκά


Να με θυμάσαι...

[Φτιάξε ένα αστέρι] / Στυλιανού Παυλίνα

Φτιάξε ένα αστέρι

δώσε του λάμψη με το χέρι σου

Ζωγραφίζοντας το στο χαρτί

με το πινέλο σου

Κι άμα τελειώσεις τη δημιουργια σου

Κλείσε τα μάτια

Κι ονειρέψου το όνειρο που άφησες

στη μέση χθες βράδυ

μόλις είχε νυχτώσει!!!

Η Ιθάκη μου, της ψυχής μαργαριτάρι (απόσπασμα) / Στυλιανού Παυλίνα

Σαν το γλυκό του κουταλιού

Σαν το γλυκό του κουταλιού οι λέξεις,

τις βάζεις δίπλα - δίπλα

και σε ταξιδεύουν

σαν την βαρκούλα που κυλά

μέσα σε ποτάμια με κουπιά,

κι εσύ απλά ονειρεύεσαι!

                   

Κωδικός Αίνιγμα, οι λέξεις,

μην γεράσεις ποτέ, σου φωνάζουν.

Είναι οι λέξεις που σου γεμίζουν την μοναξιά.

Είναι οι λέξεις που σου φτιάχνουν τ’ όνειρο.

Είναι οι λέξεις που σου δίνουν ζωή.

Σαν το γλυκό του κουταλιού.

***

Με τα μάτια της ψυχής μου 

Με τα μάτια της ψυχής μου σε γνώρισα
μέσα από αυτά σε ένιωσα και σε πόθησα
Ήταν τα μάτια που δεν με πρόδωσαν
αυτά που με το κοίταγμα ψυχής σε αναγνώρισαν

Μ’ ένα κοίταγμα ψυχής  εμείς ενώσαμε
τα πέταλα μας να μην ματώσουνε
να μην χαθούνε απ’  το φύσημα του αέρα
και γίνουν αόρατα ψηλά εις τον αιθέρα

Με τα μάτια της ψυχής μου  
χάιδεψα τη μορφή που σκιαγράφησα
το λιγοστό φως της δικής μου ενώθηκε με τη δική σου
έπαψα πια να είμαι τυφλή

σ’ ευχαριστώ

Και μετά σίγησε ο ουρανός / Π.Στυλιανού

Σβήσαν τα φεγγάρια
Χάθηκε το φως
Στη θάλασσα κοιμούνται πια οι γλάροι
Δίπλα σε αγγέλους με φτερά σ'ένα χορό
Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι
Σιγή παντού απλώνεσαι!!

Περεντός Λούης (βιβλιογραφία)

«Διάφανα», 1973.

«Προς Ερυσίχθονας», 1977.

«Παχύδερμα», 1979.

«Τ’απωθημένα ενός μικροαστού», 1982.

«Κύπρις το Μοιραίον», 1987.

«Αγάπες του Απόλυτου’,2008.

«Γκραφίτι πάνω σε Κυπριακά χατονομίσματα», 2010.



παραπομπή: http://paragoges.pi.ac.cy/?audio=14&sup=5

http://politis.com.cy/article/syggrafeas-louis-perentos

Μάνα / Λούης Περεντός

τι  έχεις κι έρχεσαι τις νύχτες

γρατσουνάς απαλά τα παντζούρια

μιλάς λέξεις που δεν ακούγονται;

Δε βρήκες το κλειδί στη γλάστρα

να μπείς με τ’ αλαφρό σου βάδισμα

να μου χαδέψεις το μέτωπο;

Στέκεσαι με τις ώρες στη βροχή

κι  εγώ στο βαθύ μου ύπνο

ταξιδεύω σε θάλασσες δικές μου.

Κάθεσαι και κρατάς το κεφάλι

―χλωμή του κόσμου που μετοίκησες―

ψάχνεις τ’ άστρα να βρεις απαντήσεις

κι εγώ παραμιλώ αβοήθητος

«έλα, μπες , τι περιμένεις στο σκοτάδι».

Το πρωί

βρήκα την πόρτα ανοιχτή

είχες ποτίσει τα γεράνια  με το κλάμα

δεν άκουσα τι μού’ λεγες το βράδυ

όμως το σπίτι ήταν ζεστό

και μύριζε Αγάπη.

Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ / Λούης Περεντός

Η χώρα μου με βαμμένα μαλλιά και μισό ξυρισμένο κεφάλι ξενυχτά σε υγρά υπόγεια μιας εποχής αλλόκοτης Αποστήματα λουφά­ζουν στο κορμί της κινήσεις ύποπτες περι­φράζουν τ' άδυτά της δασίτριχα κρύβουν το πρόσωπό της   

Τις Κυριακές κανένας δε θυμάται. Μόνο στα γήπεδα βιάζεται η Μνήμη όταν ο απολιθωμέ­νος αχινός ψάχνει να ξαναβρεί τα χαμένα του αγκάθια

Τα πρωινά τις νύχτες σε κλαίω μες στο κλουβί της βεράντας μου όταν κανένας δεν βλέπει τα δέντρα να λικνίζουν το μοιρολόι σου βιγλίζοντας κατά το πέλαγο των Φοινίκων αρχαία γιουχαΐσματα να ξαναζωντανεύουν

Μια μέρα ο Θεός θ' αποφασίσει να κοιτάξει στα παλιά του συρτάρια χώρες στερημένες το νερό θα ψάχνει στο χάρτη μαύρες κηλίδες δακρυσμένες κορφές ήχους παράξενα νε­κρούς κι ακτές με πανιά τσιμεντένια

Ως τότε κρατώ γερά την πικρή γεύση μιας δίσεκτης χρονιάς

ΜΑΝΑ / Λούης Περεντός

Μάνα θα με πεις τρελό που βλέπω το χορό του δρεπανιού και δακρύζω να 'ξερες πόσα όνειρά μου άρρωστα κρύβονται στο γρήγορο ρυθμό του πόσες θανατηφόρες κινήσεις πάνω από μαύρες κεφαλές Μάνα

μια μέρα θα πεθάνω από καρκίνο του πνεύμα­τος θα εξαφανιστώ μέσα σε βυζαντινές εικό­νες σε τοίχους ξεφλουδισμένους σε μάρμαρα διαβρωμένα και συ θα ταξινομείς τα ξεσκι­σμένα μου ποιήματα στο μέσα συρτάρι του ερμαριού ανακαλύπτοντας τα αίτια του θανά­του μου. Βέβαια τα ξέρεις πριν τα διαβάσεις τα υποψιάζεσαι με τη σειρά.

χάντρες κομπολογιού στο νήμα της ζωής μου που ράγισαν ανεπανόρθωτα.

Είχαμε πάντα τις πόρτες ανοιχτές / Λούης Περεντός

Είχαμε πάντα τις πόρτες ανοιχτές.

Η υγρασία ταξίδευε το κιούλι στον ύπνο μας

περνούσαν οι ώρες με τα λευκά τους

κι έφερναν μνήμες και οράματα.

Τώρα τα βράδια είναι αλλιώτικα.

Κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει

οι σκέψεις μας κάνουν γύρο

κι όλο βυθίζονται στο μαύρο.

Αλλάζουμε ονόματα για να κρυφτούμε

παίζουμε ζάρια για να ξεχάσουμε

το πρωί ξυπνάμε από φόβο

μη μείνει η νύχτα στην αυλή μας.

Έτσι περνάνε τα χρόνια

κι ανοίγουν τρύπες στο ποτήρι μας

βγάζουν αγκάθια τα βιβλία στην ψυχή μας

ξένες σημαίες ριζώνουν στο βουνό μας.

[Αύριο ..] / Λούης Περεντός

Αύριο θα σου δείξω τι μπορώ να 
κάνω, δώσε μου αυτή τη μέρα και θα 
μείνεις με το στόμα ανοικτό, άσε μου 
περιθώριο ν΄ ανασάνω, χρειάζομαι το 
δικό μου κενό. 

Από την ποιητική έκδοση: Εσωτερικό διάλογος 

[ Μην κλαις τώρα...] / Λούης Περεντός

Μην κλαις τώρα,άσε να περάσουν τα
χρόνια, να φύγει ο κόσμος, να φύγουν 
τα σπίτια, να σβήσουν οι μουσικές και 
τότε θα βρεις το δικό σου κόσμο μέσα 
σε πιάτο κρύο, που θα το φας με τα 
χέρια όπως πάντα.

Απόσπασμα από : ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

[Μας ζητάτε] / Λούης Περεντός

Μας ζητάτε 
ν΄ απαγγείλουμε ποιήματα 
τώρα που 
τα ποιήματα δεν απαγγέλλονται 
παρά τα δένομε στο στήθος χιαστί
σε σφαιροθήκες .

Κι αν κάποτε μας περισσεύουν 
ταχυδρομούμε τους στίχους μας 
στους λαούς 
που έχουν ανάγκη πολεμικό υλικό.

Δε μας μένει λοιπόν 
κανένα υπόλοιπο στίχων 
για ηλιοβασιλέματα κι αμυγδαλιές.

Ξεχάστε μας.!

Λούης Περεντός 

Παχύδερμα, 1979

Παπαγαβριήλ- Κωνσταντινίδου Μαρίνα

Κύπρια Συγγραφέας

Έργα της:

Μυθιστόρημα: Κολιμπρί / Εκδόσεις εν τύποις

Ο ΛΥΡΑΡΗΣ ΤΗΣ ΚΕΡΟΥ / Παπαγαβριήλ- Κωνσταντινίδου Μαρίνα

Ποιος είσαι άραγε;
Πως βρέθηκες στα βοσκοτόπια
τούτου του έρημου νησιού;
Πως ξέφυγες απ΄ του νεκρού τον τάφο
εγκαταλείποντας αγήτευτες ψυχές;
Δεν απαντάς.
Παραμένεις σιωπηλός, απόμακρος ,μυστήριος . 
Καθισμένος στον πλούσιο θρόνο σου, 
τον τέλεια λεξευμένο,
αφήνεσαι στους μαγικούς της λύρας ήχους,
στην Ερατώ ολοκληρωτικά δοσμένος
και κοιτάζεις εκστατικά το άπειρό σου χρόνο.
Οι ειδικοί σ΄ ονόμασαν Ορφέα.
Τους μάγεψες, ομολόγησαν 
και σ΄ αναζήτησαν κάπου ανάμεσα
στου ονείρου τις εικόνες και στο ύθο. 
Υποθέτουν πως ήσουν κάποιος ήρωας
κάποιος σπουδαίος, απίσημος αοιδός.
Μετά... σ΄ αποκάλεσαν εύρημα πολύτιμο
σπάνιο ανδρικό ειδώλιο, κυκλαδικό. 
Σήμερα είσαι το νούμερο 3908.
Αναπαύεσαι σε μια περίοπτη προθήκη.
Για μένα όμως εξακολουθείς να είσαι ο Ορφέας.
Θα σε κρατάωπάντα ζωντανό, στα βάθη της καρδιάς μου. 

ΑΦΡΟΔΙΤΗ / Λαμπρίδης Κωνσταντίνος

Ο ΚΡΟΝΟΣ ΑΠΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΣΩΜΑ

ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΑ ΕΡΙΞΕ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ

Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΣΤΗΣ ΠΑΦΟΥ ΤΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

ΑΠ’ ΤΗΣ ΠΑΦΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΑΝ ΘΕΟΙ

ΒΑΛΘΗΚΑΝ ΣΗΜΑΔΙ ΕΚΕΙ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

ΑΠ’ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΒΡΑΧΟ Ο ΔΙΑΣ ΕΡΙΞΕ

ΝΑ ΛΟΥΖΕΤΑΙ Η ΘΕΑ ΜΕ ΤΑ ΑΦΡΙΣΜΕΝΑ ΚΥΜΜΑΤΑ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ

ΑΙΩΝΕΣ ΓΕΝΕΣΗΣ, ΑΙΩΝΕΣ,

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

ΑΠ’ ΤΩΝ ΚΥΜΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΦΡΩΝ

ΠΑΝΩΡΙΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ Η ΘΕΑ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΧΡΥΣΟΝΤΥΜΕΝΕΣ ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΙΣΑΝ

ΜΕ ΑΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΙ

ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΟΡΜΟ ΤΗΣ ΚΡΕΜΜΑΣΑΝ

ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

ΜΕ ΑΡΜΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΑΝ

ΣΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΙΕΡΟΥΣ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ

ΤΟΝ ΑΓΧΙΣΗ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ Η ΘΕΑ

ΤΟΥ ΠΡΙΑΜΟΥ ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

ΘΕΟΜΟΡΦΟΣ ΣΑΝ ΗΤΑΝΕ

ΠΙΟΤΕΡΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΦΑΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΑΔΩΝΙ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΗ,

ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΝΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΑΝ

ΟΠΟΥ ΤΑΜΕΝΟΣ ΗΤΑΝΕ

ΑΠ’ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΕΙ.

το βρήκαμε στη σελίδα: http://www.kypriwnerga.com

ΜΑΝΑ ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΓΙΑ ΡΩΜΙΑ / Λάμπρος Λαζάρου Σάββα

Μάνα Τουρκάλα για Ρωμιά 
τι σημασία έχει, 
ο πόνος μέσα στην καρδιά
την ίδια πίκρα έχει.

Εχάσανε και οι δυο παιδιά, 
λεβέντες, παλικάρια, 
κοπήκανε τα χρόνια τους
σαν δυο ξερά κλωνάρια.

Τον πόνο αν συνηθίσουμε 
όλα αυτά τα χρόνια, 
σημάδι μέσα στην καρδιά
θα μείνει εκεί αιώνια.

Ποτέ τους δεν θα ξεχαστούν 
μέσα από τις καρδιές μας
στην ιστορία θα γραφτούν 
για όλες τις γενιές μας. 

ΤΡΟΟΔΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Καθώς γλιστράς
προς τη θάλασσα
Φωτογράφισε τα φαράγγια
που πέρασες
Σημάδεψε τις κορφές
που ανέβηκες
Αρίθμησε τα πεύκα
που ακούμπησες
Και μην ξεχνάς
Αυτός είναι ο τόπος σου

Κατάστιχο απωλειών / Λαμπής Γιάννος

Ανεκπλήρωτοι έρωτες γεμάτοι αδιέξοδα,
έρωτες που έμειναν στη μέση κι έγιναν παρελθόν,
έρωτες που χάθηκαν στη πορεία της ζωής,
έρωτες κυνηγημένοι, απαγορευμένοι,
έρωτες που κρύβονται,
έρωτες που σβήνουν μόλις δουν το φως της μέρας,
κι άλλοι, γεμάτοι δισταγμό που χάνουν τη χαρά της ολοκλήρωσης,
όλοι καταγραμμένοι στο κατάστιχο απωλειών.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ. / Πανάγου Μαρούλλα

Γράφω τα λόγια της αγάπης
εκείνα που δεν άκουσες
Ομολογώ τον έρωτά μου
Που χίλια χείλη τον διαβάζουν.
Που χίλια μάτια τον βλέπουν.
Που χίλιες καρδιές τον αισθάνονται
Κανένας δεν είναι που να μην αγάπησε
Κανένας που δεν πόνεσε '
Κανένας που δεν ξενύχτισε στο δάκρυ.
Κυλούσε σιωπηλό,
στον πόνο τον αμίλητο .
Δεν επιτρεπόταν ο καημός του ,
Μοιράζομαι τις σκέψεις
στην κάθε μου γραμμή .
Μοιράζομαι τον καημό
της αδελφής ψυχής.
Ξέρεις ποια είναι .
Ξέρεις για ποιον κτυπάει η καμπάνα
Ξέρεις γιατί!!!!!!!!!!!!
Μα δεν ξέρεις πόσο.
Δεν κατάλαβες πόσο.
Δεν ένοιωσες πόσο.
Το ελαφρυντικό της άγνοιάς σου
σου δίνει απαλλαγή
Σωστή η επιλογή σου
και πίσω η θύμηση στρογγυλοκάθησε
στην άδεια θέση σου.
Μαζί και το τραγούδι
που ύμνησε τον έρωτα
Που ύμνησε την επίσημη αγαπημένη .
Πόση αλήθεια;
Πόση θέληση;
Πόσο κράτησε;