Η ΦΟΙΝΙΚΙΑ Η ΛΑΡΝΑΚΑ ΕΣΥ

στον αγαπημένο μου φίλο Τάσο Μητσόπουλο

 που έφυγε σαν αηδόνι απόδημο

Στέφανος Ζυμπουλάκης

ΑΡΩΜΑ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ 

ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΩΚΕΑΝΟΥ

ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟ ΖΩΗΣ

ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΦΩΣ.

Η ΦΟΙΝΙΚΙΑ Η ΛΑΡΝΑΚΑ

ΤΟ ΦΩΣ ΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΚΑΘΩΣ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑ

ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ.

"ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΑΚΡΙΒΕ" ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ

ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΑΕΣΤΡΟ

ΚΙ΄ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΟΥ

ΑΝΘΟΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑΣ.

ΕΝΑ Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, Η ΛΑΡΝΑΚΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

ΜΑ Η ΣΗΜΑΙΑ Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΟΥ

ΕΝΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Οπτασίες / Δημητριάδης Λάκης

Οι οπτασίες

προσπερνούν ατελεύτητα.

Μα ’γω κοιμάμαι

στο λιακωτό

μιας ατέρμονης

ευτυχίας.

Τις αυγές αναδύεται

η αγάπη.

Αμάλγαμα φωτοσκιών.

Ξάφνου γίνεται δείλι,

φεύγει το μίγμα τ’ονείρου.

Φεύγει αφήνοντας

ρόδινο φως στ’ ακρογιάλι.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

Έπεψεν με ο Πλάστης μου, πας τουν την γην να ζήσω,
να ζυμωθώ με τη ζωήν, τον κόσμον να γνωρίσω,
τζι’άμαν εν νάρτει ώρα μου, να πάω πάλε πίσω.

Τζιαι για να μπόρα προχωρώ, στον κόσμον τζιαι στην φύση,
να κάμνω έργα όμορφα, τζι’ ότι δουλειάν γιουτήσει,
εχάρησεν μου το κορμίν, να με υπηρετήσει.

Να είναι πάντα δίπλα μου, όσον τζιαιρόν θα ζήσω,
να μεν μ’αρνιέται ότι πω, τζιαι ότι του ζητήσω,
τζι’αυτόματα να εκτελά, ότι επιθυμήσω.

Τζι’ εξήντα χρόνια πράγματι, έχω τα μετρημένα,
ότι εζήτουν του κορμιού, υπάκουεν σε μένα,
τζιαι δεν είχα παράπονον, που λλόου του κανένα.

Μ’άσιει τωρά λλίον τζιαιρόν, είμαι σε μίαν θέση,
της τρέλλας της απόγνωσης, κάπου τζιαμέ στην μέση,
γιατί αρνιέται το κορμίν, τωρά να εχτελέσει.

Τζιαι αρωτώ το να μου πει, κάποτε με το ζόρι,
τι έπαθεν τζιαι προχωρά, σαν το παλιόν παμπόρι,
τζιαι μου λαλεί εγέρασεν, για τούτον τζιεν η-μπόρει!

Τζιαι μαραζώννω τζιαι πονώ, άρκεψα σιουπποβάλλω,
στα χρόνια τα επόμενα, με το μυαλόν μου βάλλω,
τι θ’απογίνω το κορμίν, άμα γεράσει τζι’άλλο;

Ποιος μου το λάλεν το κορμίν, έτσι πως εν ν’αλλάξει,
στο καταλιάϊν γέρικον, να πα να την αράξει,
τζι’ότι ζητώ να μου λαλεί, πως δεν μπόρα ταράξει;

Σε λλίον έτσι θα λαλεί, τουν του κορμιού το στόμα,
τζιαι γιω θα σπάζω θα τσακρώ, γιατ’είμαι νέος κόμα,
τζιαι όμως εγκλωβίστηκα, σε γερασμένον σώμα!

Απόσταγμα / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Μια σταλαγματιά,
ίαση τούτο το δειν
ποτέ μην χαθείς

Τάσος Μητσόπουλος (ΝΕΚΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΨΥΧΗΣ)

Η σμίκρυνση του ήλιου μεσ΄ τα μάτια σου
Του φθινοπώρου Άνοιξη.
Η ζωγραφιά σου γνώση ΕΛΛΗΝΙΚΗ
καρδιά του Απόλλωνα αστέρι
καθώς οπάλινο φωνής
στην ποίηση η μουσική σου.
Αηδόνι θεϊκό η ψυχή
Αγγελινό το αιώνιο φως
κι η γη σε διψασμένη δόξα.
Ο Τάσος μεσ΄ το πέλαγο
στην ευτυχία ο γλάρος.
Συντροφικό καράβι η ζωή
και το χλωρό χορτάρι.
Ένα επί ένα ο άνθρωπος
Εσύ καλέ μου ο Λόγος
Καθώς το βήμα του Χριστού
της Λάρνακας το περιστέρι.

Λάρνακα 23/3/2014

ώρα: 6:45 π.μ

* Τάσος Μητσόπουλος:  Έλληνας Κύπριος νομικός και πολιτικός. Γεννήθηκε Αθήνα στις 30 Μαΐου 1965. Διατέλεσε Υπουργός Αμύνης Υπουργού Συγκοινωνιών και Έργων τη; Κύπρου. Απεβίωσε αιφνίδια την 21η Μαρτίου 2014.

Υγρός Ιούλιος

Η βροχή ζεστή
Φέρνει το ληστή
Πιο κοντά να μου πίνει το αίμα.
Ο Ιούλιος
Ήταν Δούρειος
Ένα δέμα γεμάτο ψέμα.
Εκατό φιλιά
Δε σε φέρνουν πια.
Έχει αλλάξει το τοπίο...
Και τα σύννεφα
Έτσι στα κρυφά
Το βουλιάξανε πάλι το πλοίο...
Κι όλα γύρω μου
Των ονείρων μου
Και της φαντασίας μου είναι δώρα.
Τραγουδάω μεν
Όμως στο ρεφρέν
Η ζεστή βροχή θα γίνει μπόρα...
Εκατό φιλιά
Δε σε φέρνουν πια.
Έχει αλλάξει το τοπίο...
Και τα σύννεφα
Έτσι στα κρυφά
Το βουλιάξανε πάλι το πλοίο...

Χαρούμενο

Οι συμμαχίες της νιότης πολεμούν στον κήπο μου

Ο Μάης, ο Μάης, χωρίς χειρόγραφα.

Γεωμετρίες του ανέμου και φτερά αρχαγγέλων

κοντά στους χαρταετούς με τα γαλάζια μάτια

σε φευγαλέους αγώνες εξαντλούνται.

Κι άντικρυ το μπαλκόνι των δεκάξι μου Μαΐων,

τα μάτια σου εσένα, αγάπη των χαμένων παραδείσων,

Θεέ μου, τι ωραία η πλάση σου

κι αυτή η καρδιά που πάντα σε σπουδάζει

στις περιπέτειες ήλιου κυπριακού

και στις πανσέληνες ματιές της Αττικής των άλλων ημερών μας.

Η όμορφη μέρα...

Η όμορφη μέρα θα μπορούσε να διαρκέσει

μες το ημερολόγιο της ψυχής

αν έχεις καθαρό ένδυμα και στην υποδοχή

δυο χέρια αγάπης κι ένα καλωσόρισμα

γεμάτο μέλι.

Εισέρχεται ύστερα ως νυμφίος

μες στην ανάμνηση.

Όταν το θέλει η περίσταση κι η σύμπτωση

ανοίγει τα φτερά της μες στο χώρο σου

γίνεται νέα πρωία

καινούργιος ουρανός για τα πετάγματα

ισάγγελων χαρταετών των είκοσι Μαΐων.

της πίκρας μου βιολί (μικρό απόσπασμα)

Άπλωσε το χέρι

μες στης μνήμης τ΄ άνθισμα.

Σφύριγμα του χρόνου η απαντοχή.

Τρεμοπαίζουνε οι φθόγγοι

δίχρωμη αρμονία.

Στάλα  στάλα το μαχαίρι 

και  στα πλήκτρα ο σφυγμός.

……………………..

Ψυχή το χώμα λήθαργος

πηγάδι αναμονής.

Του πόνου πόνος σιγαλιά

μικρό σπουργίτι κι άφωνο

στο πελαγίσιο θρόνο

Φευγάτο τρέχει το νερό

σε λίμνη αγριεμένη

Άλογο η σπίθα του τραχιά

καμιόνι αλαφιασμένο

……………..

Αποπλάνηση του ήχου η καρδιά

το εκκρεμές , το γήρας.

Κύκλωπες μελαχρινοί

φεγγάρια ρόδινα της νιότης

καθώς βραχίονας εσύ

της ποίησης φωτοβολίδα.

Σπόροι πέταλα χωράφια

το συνταίριασμα ζωής

και τ΄ αμάραντου πανέρι

σήμα σήμαντρο φωλιάς

…………………………………….

Ξεδιάντροπα το σκούφο του φοράει

γλιστράει το σύνεργο δε φεύγει.

Το σώμα να μ΄ αγγίξει θέλει

την πλάγια μου θωριά

κι΄ έτσι δειλά, απονήρευτα

θεριό που βασιλεύει την καρδιά του

το αίμα μου ρουφάει.

……………………….

Δεν ξύπνησαν ακόμα τριαντάφυλλα

της νύχτας κατακόκκινα πουλιά.

 Μονόχορδη φωνή στο ερημοκλήσι

κι εκείνος σαν βελούδινη χορδή

τραβάει το τόξο στο βιολί του .

……………………….

Χρονόμετρο οι κτύποι της καρδιάς

μέρα του έρωτα το σώμα.

Το γιασεμί, παρήγορο ζουμπούλι

μάτια σπινθήρας η φωτιά

αργό ηφαίστειο Θεού.

Το πράσινο, το κούτσουρο

ζευγάρωμα φυτού.

……………………………

Χιόνι βρεγμένο δάκρυα

φτωχή πολιτική.

Ψηλά ο κέδρος όραση

θρησκευτικό τραγούδι.

Καντήλι ανάβει προσευχή

ο γέρων μοναχός

Καθώς καμπάνα παντοκράτορα

αγίου εικονοστάσι.

…………………….

Όταν οι δείκτες μας κτυπούν

και τα σκυλιά γαυγίζουν,

να θυμάσαι: ο Ιλαρίων ο άγιος

φτιάχνει αυτοσχέδια τραγούδια.

…………

Παραλλαγή  του θρήνου η ζωή

της νύχτας καταφύγιο τροχάδην.

Βόρειος Πόλος παγερός

ψυχρή ματιά ηφαιστείου.

Σταγόνα δάκρυ αγίασμα

κερί της πέτρας λήθη.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΚΑΤΩΝ

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Μπήκα σε κάποιο βιβλιοπωλείο της Λευκωσίας και κατευθύνθηκα στην ράφι με την ποίηση. Ήθελα να αγοράσω ένα βιβλίο ποίησης, όχι κάποιου ποιητή συγκεκριμένα αλλά ως κριτήριο είχα τα χρήματα στο πορτοφόλι μου. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο. Στην παρούσα στιγμή αποτελούσε σίγουρα προυπόθεση, αφού δεν μπορούσα να διαθέσω πάνω από 10 ευρώ.

Ανακατεύοντας τα βιβλία και μη βρίσκοντας κάτι ενδιαφέρον (οι συλλογές μεγάλων ελλήνων και ελληνοκυπρίων ποιητών που υπήρχαν λίγο πολύ είχαν διαβστεί ) το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο που δεν ανήκει στην ποίηση, αλλά ο τίτλος του : Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΚΑΤΩΝ μου προκάλεσε το άμεσο ενδιαφέρον. Το έγραψε ο φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Καίσαρ Μαυρατσάς που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Το διάβασα ειλικρινά μέσα σε δύο ημέρες και κάθε φορά που σταματούσα θεωρούσα ότι ήταν άστοχη ενέργεια αφού το έπιανα ξανά στα χέρια μου προκειμένου να μάθω τι λέει στην επόμενη σελίδα. Ανάλογο βιβλίο είναι το: Νεοκύπριοι Πλουτοκράτες ή Νεόπλουτοι Αρχοντοχωριάτες του κου Φοίβου Νικολαίδη που όμως τα κεφάλαιά του δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιστημονική διατριβή ή μονογραφία. Φυσικά ο κος Νικολαίδης προσεγγίζει με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο της ήθη και τις συνήθεις των ΚυΠρίων και δημιουργεί ένα ευχάριστο βιβλίο όπου η τραγικότητα συναντά το χιούμορ. Η ματιά του κου Νικολαίδη εμβαθύνει εξαιρετικά στην σύγχρονη Κυπριακή Πραγματικότητα και διακομωδεί τα πάντα. Όπως και πρέπει.

Αντίθετα στο βιβλίο του κου Μαυρατζά: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΚΑΤΩΝ διακρίνεται εμφανέστατα μια προσέγγιση της Κυπριακής Κοινωνίας χρησιμοποιώντας έννοιες που για πρώτη τουλάχιστον φορά εμφανίζονται στην υπάρχουσα βιβλιογραφία των Κοινωνικών Επιστημών κυρίως για την Κύπρο. Για να κατανοήσει κανείς όμως το βιβλίο και τα αναγραφόμενά του θα πρέπει να ζήσει την Κυπριακή Καθημερινότητα. Να δει με τα μάτια του όλους αυτούς τους γλαφυρούς΄ανθρώπινους τύπους που αποτελούν τον χαρακτηρισμό του ΧΩΡΚΑΤΟΥ. Όχι του Χωριάτη, όχι του Αγρότη ή του βοσκού (των ανθρώπων δηλαδή που ζούνε στο χωριό) αλλά ΤΩΝ ΧΩΡΚΑΤΩΝ των αγροίκων δηλαδή συμπολιτών μας, των ανθρώπων εκείνων που ζούνε ανάμεσά μας και η συμπεριφορά τους όχι μόνο είναι κατακριτέα και δακτυλοδεικτούμενη αλλά μας προκαλεί γέλιο αλλά και εκνευρισμό 

Σε πολλές περιπτώσεις ίσως ο αναγνώστης παρατηρήσει επανάληψη της επιχειρηματολογίας Τούτο όμως δεν κουράζει διόλου το αντίθετο μάλιστα. Εν ολίγοις στο βιβλίο Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΚΑΤΩΝ που χωρίζεται ουσιαστικά σε τρία κεφάλαια μπορούμε να δούμε τον κόσμο των Ελληνοκυπρίων τόσο διάφανα, που σε κάποιο κεφάλαιο θα βρεθούμε και μεις μέσα του. Δυστηχώς αυτή η πραγματικότητα κρατά εγκλωβισμένους το σύνολο των κατοίκων του νησιού, που θεωρούν ως κέντρο της γης το νησί αυτό και δεν μπορούν να βγάλουν την ακίδα από το μάτι τους για να δουν μια διαφορετική οπτική της ζωής  και να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους.

Συγχαρητήρια στον κο  Καίσαρα Μαυρατσά για την πληρότητα της μονογραφίας του. Ένα βιβλίο που πιστεύω ότι μπορεί να διαβαστεί από τον σύγρονο Κύπριο για να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα πάνω στην ΧΩΡΚΑΤΟΣΥΝΗ που κυριαρχεί στην ζωή του

Στην αγαπημένη μου κόρη (απόσπασμα)

Στη δύση της ζωής 

μόνο εσύ κοντά μου 

μοναδική ελπίδα 

μοναδική χαρά μου. 

Σαν έρθει η στερνή ώρα 

τα μάτια μου να κλείσω 

εσέ θα 'χω στη σκέψη 

για ν' αποχαιρετήσω. 

Κύπρος, το δίκιο σου ζητάς (απόσπασμα)

Όμως αδίκως προσπαθείς 

την Κύπρο να τουρκέψεις. 

Η Κύπρος είν' ελληνική 

μια λέξη τόσο μαγική 

θα δεις και θα πιστέψεις. 

Το μαρτυρούν τ' αρχαία της 

τα ήθη, η φωνή της. 

Αν όλ’ αυτά δεν σου αρκούν 

αυτό π' αιώνες μαρτυρούν 

το λέει η ψυχή της. 

Ψυχή, γεμάτη ανθρωπιά, 

τιμή, λεβεντοσύνη. 

Κι όσα θαυμάζουν οι λαοί 

χάρες που δεν έχουν πολλοί 

θα βρεις στη Ρωμιοσύνη. 

Στίχοι για την Κερύνεια

Κερύνεια αδούλωτη, κουράγιο τώρα 

η φουρτούνα πέρασε, η τόση μπόρα. 

Κερύνεια αδούλωτη, μη φοβάσαι 

θ' αγωνιστούμε μα ελεύθερη θα 'σαι. 

 

 

...........................

 

 

Μέσ' τη σκλαβιά είσαι το φως, 

στη σκοτεινιά το άστρο. 

Χαίρε εσύ αδούλωτη, 

της λευτεριάς το κάστρο. 

Εσέναν η αγάπη σου / Μόντης Κώστας

Εσέναν η αγάπη σου εν πλάτανος λυσσιάρης
που χάρος εν τον καταλύει
την μιαν ημέρα κόφκεις τον,
την άλλη νασου τον πολυεί.
Εμέναν η αγάπη μου εν” τζέδρος αππωμένος,
που μιαν φοράν εβλάστησεν
τζ” όσον τζιαι να βάστα
άμα τον κόψεις γέρημος μεινίσκει τζιαι καμένος
τζ” εν ιξαναβλαστά.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΡΝΕΡΑΣ (1900 - 1986). (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στην Ξυλοτύµπου. Δεν πήγε σε κανένα σχολείο. Βοσκός το επάγγελµα. Χαρακτηρίστηκε σαν ένας  από τους κα­λύτερους λαικούς ποιητές της Κύπρου.  Υπηρέτησεστον αγγλικό στρατό το 1917 - 18 .

Ποιητικές του συλλογές:

• "Που την αρκήν ως την υστερκάν», .
• " Τα τραούδκια του βοσκού»,
• "Νερά του Μάρτη»,
• "Ποιητικά άπαντα».