ΕΚΠΤΩΤΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ / Θωμά Μαρία

Διώξε τη λεηλασία από μπροστά μου
κι άσ’ την πίσω μου
πάρε τη λύσσα και τον τρόμο μου μακριά
Πάρε το πήλινο μου κέλυφος
με στενεύει και με γδέρνει όταν πάω να σηκωθώ
κι αφήνει πίσω ίχνος όταν σέρνομαι
και δεν μ’ αφήνει να εμπνέω σεβασμό
Φόρα μου κατάσαρκα φτερούγες
-δεν με πειράζει αν τσιμπάνε-
Χύσε μου κατάκαρδα πελάγη
-και μη σε νοιάζει αν κρυώνω-
να μη μ’ αγγίζει άλλο το κενό
μη με χλευάζουν άλλο τ’ άλλα αστέρια κυκλικά
πως πρώτα άκουσα μια ευχή κι ύστερα έπεσα στη γη

Μαρία Θωμά (βιογραφικά στοχιεία)

Η Μαρία Θωμά γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στην Αθήνα και θεωρία λογοτεχνίας στο Leicester. 

Το 2002 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη στην Κύπρο.

Ποιητικές συλλογές: 

• "Μια ιστορία για τον ουρανό", εκδ. Όμβρος, 2002 και 
• "Καλωσόρισες στις Μυκήνες", εκδ. Αλεξάνδρεια, 2008
• Μια ιστορία για τον ουρανό (Όμβρος 2001) (Κρατικό βραβείο) 

Πρωινή ευχή / Θωμά Μαρία

Σήμερα το πρωί είδα στο δρόμο
ένα μαύρο περιστέρι
μου έχει λείψει το αμεγέθες
το ελαφρύ κορμί
η φυγή
Να ‘μουν το φως στα φτερά σου και
να φεύγαμε μαζί
ή το πιο σκούρο αβγό στη φωλιά σου

[Είμαι εκδίκηση ] / Θωμά Μαρία

«Είμαι εκδίκηση 
επειδή δεν έγινα θυμός 
επειδή γράφω σε χαρτί κάθετες γραμμές χωρίς να νευριάζω 

[...] 

Δεν σε αναγκάζω ν' ανακαθίσεις 
αλλά δεν σ' αφήνω και να κοιμηθείς»

[Ναι, πίσω απ' τον τοίχο] / Θωμά Μαρία

«Ναι, πίσω απ' τον τοίχο είμαι γυναίκα 
 αλλά περίμενε, 
βαρέθηκα να είμαι αποσυρθείσα τραυματίας 

 [...] 

Είμαι γυναίκα, ναι, όχι σπουργίτι». 

Αυγή Λίλλη (μικρή αναφορά)

Η Αυγή Λίλλη ζει στη Λευκωσία. Σπούδασε Κλασική και Νεοελληνική Φιλολογία. 

Ποιητικές Συλλογές:

2011 : Πρόχειρες σημειώσεις πάνω σε ένα σωσίβιο (Αρμίδα, Λευκωσία).

Όταν φτύνω στο πηγάδι / Λίλλη Αυγή

Θα πετσοκόψω μέσα μου κάτι λέξεις
που μου έδωσες
και θα φτύσω τον πόθο μου
σε ένα πηγάδι
απύθμενο και θεοσκότεινο
να μην ακούω τον αντίλαλό τους πια
στον αγύριστο να πάνε κι αυτές
μαζί με τα κομμάτια μου.

Χάρως / Λίλλη Αυγή

Πίσω διαγωνίως
κι ύστερα
μπροστά
στα κεφάλια μας
σα νάναι Θεός
μικρός
φτερωτός
μας γνέφει
να μας πετάξει απέναντι
αυτός ο ψηλός
λιγνός
ξερακιανός
σαν Χάρος θερίζει.

Σκυλί / Λίλλη Αυγή

Στο δρόμο μέχρι
το περίπτερο ένας
αδέσποτος
χρόνος με πήρε
από πίσω έσερνε
το ξεφτισμένο λουρί του
έβαλα νερό, φαί
και του ʼδωσα να
μυρίσει την παλάμη μου μα
μήτε έτρωγε μήτε
έπινε μήτε την απαλάμη μου
ζητούσε τρία γράμματα
στʼ αριστερό αυτί του οχτώ νούμερα
χαραγμένα στο πετσί του
CanLoveFail?
γαύγισε Canis Lupus Familiaris αρνήθηκα
ογδόντα εννιά εκατομμύρια διακόσιες δώδεκα χιλιάδες και διακόσιες μία φορές λέμε πως
πεθαίνουμε
μα μια φορά μόνο γεννιόμαστε και ξεψυχούμε
άλλη μία.

Κουβάρι / Λίλλη Αυγή

Μέσα μου εγώ εγκυμονώ ένα ποίημα
κι αν δεν το γεννήσω θα πεθάνω.
Έξι μήνες εν τω σπηλαίω της μήτρας μου κυείται
στον έβδομο τίκτεται
άμορφο
μικρό
κουβάρι
πηχτά ζωτικά υγρά
όμορφα αίματα•
σε θερμοκοιτίδα εμένα βάζουν
μικρό
μοναχικό
κουφάρι
ξεραμένα αίματα.

Το κεφάλι μου στα δυο / Λίλλη Αυγή

Τα μαλλιά μου είναι σαν της JoniMitchell
ίσια, μακριά και στη μέση χωρίστρα λεπίδα
μοιράζει το κεφάλι μου στα δυο
το αριστερό κομμάτι για τους πιστούς
το δεξί για τους αμαρτωλούς
κι εγώ ακέφαλο δέντρο και από τις δύο πλευρές
με ξεχαρβαλωμένα δάχτυλα σε μια κιθάρα
άδοξα πλέκω ευχολόγια για τους απεγνωσμένους.

Γεώργιος Χρ. Κερκίδης (μικρό βιογραφικό)

Ο Γεώργιος Χρ. Κερκίδης γεννήθηκε στην Κατωκοπιά το 1915 και απεβίωσε το 1986. Ασχολήθηκε με τη γεωργία και την επιπλοποιία. Ασχολήθηκε και με  την ποίηση. 
Τα ποιήματά του είναι εμπνευσμένα από τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59 αλλά και από τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα και βιώματα.Ποιήματά του περιέχονται στο βιβλίο του «Μνήμες του χωριού Κατωκοπιά» που εκδόθηκε το 1984.

Έτσι άλλαξεν ο τόπος μας / Γεώργιος Χρ. Κερκίδης

 Ήμουν μιτσής τζ’ είχα στο νου στον κόσμο να στεριώσω, 
ν’ ανιωθώ με προκοπή, καλά να θεμελιώσω, 
να κάμω οικογένεια τζιαι να την μεγαλώσω, 
όπως σαν μια κληματαρκάν τους κλώνους μου ν’ απλώσω. 

Είχαμε φτώσειαν πόλιτζην, πίκραν τζαι δυστυχίαν, 
ψουμίν να φάμε εν είσιεν , είσιεν τζιαι ανεργία, 
εν έφτανε η φτώσεια μας, ήρτε τζιαι ανομβρία, 
αρρώστιες τζι’ άλλα βάσανα, αμμά’χα καρτερία. 

Είχα τζιαι πείσμα στη ζωή τζιαι επιμονή ν’ αντέξω 
Τζι’ εσκέφτουμουν ήντα λοής έπρεπε να παλέψω. 
Θώρουν τους κάμπους γέρημους, χωρίς δεντρά ή κάλλη 
τζι’ έβαλά το που μέσα μου νά’ ρτει μια μέρα άλλη. 

Σμίξαμεν τζι’ ετρυπήσαμεν την γη που μια μερκάν ως άλλη, 
εβκάλαμεν τόσα νερά, τον κάμπον εποτίζαν, 
φυτέψαμεν τόσα δεντρά, τον τόπο ομορφίσαν, 
τζι’ εσιαίρεσουν να περπατάς, όταν τα δέντρα ανθίζαν. 

Έτσι άλλαξεν ο τόπος μας, ελλίανεν η φτώσεια 
Τζι’ έμοιαζε σαν την όμορφη τη νύμφη με τα κλώσια. 
Εμάθασι τζιαι γράμματα οι νέοι μας καμπόσοι 
τζι’ ήρταμεν εις την προκοπή, που πάει με τη γνώση. 

«Απάτριδες» (μικρό απόσπασμα)

«Καλότυχοι οι γερόντοι
Που τα σώματα τους θάψαν στην πατρίδα.
……………………….
Τώρα τα κόκαλα μας  θα σαπίζουν
Σε θάλασσες ξενικές
Χωρίς των αδερφών μας τα μοιρολόγια».

Τίτσα Διαμαντοπούλου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Τίτσα Διαμαντοπούλου γεννήθηκε στην Κοινότητα Κάτωκοπιά της Κύπρου το 1959. Σπούδασε φιλολογία στη Θεσ/νίκη. Δημοσίευσε ποιήματα και ποιητικές πρόζες. Η πρώτη της συλλογή διηγημάτων, «Λερωμενο φουστάνι» (2008), τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου από το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Ποίηση:

• «Επαλήθευση» (1983)
•  «Ενοχοποίηση» (1990)(Διογένης)

 Συλλογή από ποιητικές πρόζες «Το προσφερόμενο σώμα» (1998\

Διηγήματα:

•  «Λερωμένο φουστάνι» (2008), 
• «Μαζί με τα μπαχαρικά» (2011) 

Παιδικό Θέατρο:

• «Γάμοι της Αριστούλας» και 
• «Το δικαστήριο των ζώων» (2015).