Αναγέλαστα των γεναικών τζιαι των σκαλαπουντάρων: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου που εκδόθηκε το 2013

Η Αππωμένη

Λαλεί ο πετεινός τζι εν ι-ξυπνά
δρώννει ‘ποδρώννει μες τα μαξιλάρκα
παραμιλά
«Πο ‘ννά ‘ρτεις βάλε φορεσιάν!»

ως τζαι μες τ’όρομαν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον
ως τζαι τον πετεινόν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον

Φέγγει το πρώτον φως
φέγγει το μεσομέριν
«Νά ‘ρτεις με φορεσιάν!»7
Τζι είπασιν κάτιχωρκανοί
ότι ακουστήν τρεις φορές ο πετεινός που παραμίλαν μες τα
πίτουρα
ότι ακούστην να λαλεί
«Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν!»

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

αππωμένη: κακομαθημένη, αυτή που κάνει νάζια
δρώννει: ιδρώνει
φορεσ̌ιάν: κουστούμι
εκαούρτισεν: καβούρδισε
χαράς το κακόν: μα τι κακό είναι αυτό!

***

Η Καρτάνα

Τζαι μάνα μου χαρώ σε
τζαι λαμπρόν να σε κάψει
τζαι σκάφτει σου τον λάκκον σου
τζαι κάθεται πά’στα φκιά σου
γιατί εν καρτάνα που γεννησιμιού της.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

καρτάνα: ραδιούργα, κακιά
λαμπρόν: φωτιά
φκια: αυτιά

***

Φόβ υπογλώσσιο νυχτερινό: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου (μικρό απόσπασμα)

...

Κι αν στ’αλήθεια δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Αν είναι αλήθεια πως δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Τότε πάρτε παρακαλώ ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας και
 πείτε κάτι μ’αυτό
 Πώς είπατε;
 Να χαραμίσετε ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας;
 (δυνατά γέλια)
...

Μια τέτοια νύχτα θα κολλήσω τα χείλη στο στήθος σου
 και δε θα στάζει πια γάλα
 μονάχα γράμματα
δωσ΄μου το φι μαμά μου
δωσ’μου το φι να γράψω μια λέξη
 Όχι το φι μωρό μου
είσαι μικρό ακόμα
Όχι το φι.
 Μια τέτοια νύχτα
 θα σε βρω να μαζεύεις από χάμου
 όλα τα φι
 και να λες
 δεν αρκεί να γράψεις ένα ποίημα
 πρέπει τη γλώσσα να επινοήσεις
...

Είναι η αίσθησις που έχω των πραγμάτων μαμά…
Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!
Ουρανέ πελώριε κι άγιο ταβάνι των στεναγμών, αν είχες έλεγα έν’άστρο παραπάνω να τ’ονομάζαμε νοσταλγία…
Στο μεταξύ θα τρέφομαι από της ποίησης τον πλακούντα
Δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε με φοβ…

...

Φεγγαρινή φεγγαρινή
Άσε με, πάρε με μαζί σου, άσε με, πάρε με
άσεμεπάρεμε
πάρε με
πάρε με
πάρε με

Κι όταν γεννήσεις κόρη
να μην την πεις Θαλασσινή
να μην την πεις Μαγδαληνή
βράδυ να πας να πάρεις το λυ της λύπης
το βα της βάσανος
το δι της δίψας
και σε λυβάδι μέσα να καθίσεις νυχτερινό
και να την πεις Φεγγαρινή

(κι ύστερα με καραβόσκοινο σφιχτά
δέσε το φε – δέσε το φε σφιχτά
να μην τη δεις να φεύγει

να μην τη δεις πώς φεύγει…)

Πιο φροντισμένα πιο
γερά
θα γράφει τώρα
μαλαματένιο νόμισμα στο χώμα
τη λέξη
ηδύοσμος
για να μυρίζει το ενδεχόμενο
την ξεχασμένη ευωδιά
του επιτέλους

Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου (μικρή αναφορά)

Η Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1981. Σπούδασε μουσικολογία στην Αθήνα και το Νιούκαστλ του Ηνωμένου Βασιλείου και εργάζεται στο χώρο της μουσικής (διδασκαλία, έρευνα, σύνθεση κ.α.)

Ποιητικές Συλλογές: 

• Αναγέλαστα: 2013 (εκδόσεις τεχνοδρόμιο)
• Φόβ Υπογλώσσιο Νυχτερινό :εκδόσεις Τεχνοδρόμιο 2015

Βορεάδης Άγις (μικρή αναφορά) (1898-1981)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία το 1898.  Αποφοίτησε από το παγκύπριο Γυμνάσιο και Διδασκαλείο  και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στην Αίγυπτο και τελείωσε το λειτούργημά του ως Γυμνασιάρχης  στην Κύπρο. 
Σπούδασε φιλολογία και παιδαγωγικά στην Αθήνα. 

Έργο του: 

• Ανεμώνες (εκδόθηκε στην Αλεξάνδρεια) ενώ σημαντικό μέρος του έργου του έχει μείνει ανέκδοτο. 
• Ολυμπιακή Ωδή http://photodentro.edu.gr/aggregator/lo/photodentro-aggregatedcontent-8526-3486

Απεβίωσε το 1981. 

ΚΑΗΜΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ (απόσπασμα) / Βορεάδης Άγις

4

[  ]

Της πίκρας το ρημόστρατο δικό μου
τις αγκαθιές του όλο και τρυγάω
μαθές ακλουθητής του μαύρου νόμου
πιστός εγώ και πάω κι όλο πάω.

Ασύντυχη μιαν άκρη, γνέφια πλήθια, 
νυχτιά καταμερίς, σα φρενιασμένα
ματώνουν και πονούν τα ριζολίθια 
και λυτρωμό κανένα και κανένα.

Ξεστέρια καμιανή σε τέτοια ζήση 
κι αναμεσής τα χρόνια ροβολάνε . 
Τη μανιασμένη μιά τους να κρατήσει
τίποτις δε βολεί. Γρααμμένο θά ΄  ναι

ως τα στερνά τη θλίψη να βαστάω 
μονάχο βιος - καλή - που σου χρωστάω. 

Φιλί στα χείλη σου πικρό / Βάσος Βενιζέλος

Λόγια που σου `πα και πήρ’ ο αγέρας
στιγμές που σταθήκαν και γίναν καπνός
ήλιος η αγάπη στη μέση της μέρας
μα είναι η καρδιά σου βαρύς ουρανός
μα είναι βαρύς ουρανός

Φιλί στα χείλη σου πικρό κι αγύριστο
και δρόμος που δεν έφτασε η ματιά σου
παρ’ της αγάπης το κλειδί και γύρισ’ το
ν’ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της καρδιάς σου
παρ’ της αγάπης το κλειδί και γύρισ’ το
ν’ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της καρδιάς σου

Μήνες γιορτές και χαρές που δεν είδες
πόθοι κρυμμένοι στ’ονείρου φωτιά
χρώματα ήλιου γελούν οι ελπίδες
μα είναι η σιωπή σου πικρή μαχαιριά
μα είναι πικρή μαχαιριά

Φιλί στα χείλη σου πικρό κι αγύριστο
και δρόμος που δεν έφτασε η ματιά σου
παρ’ της αγάπης το κλειδί και γύρισ’ το
ν’ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της καρδιάς σου
παρ’ της αγάπης το κλειδί και γύρισ’ το
ν’ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της καρδιάς σου

Βάσος Βενιζέλος (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Βάσος Βενιζέλος γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση. Λογοτέχνης, ασχολήθηκε με την ποίηση και κυρίως με την στιχουργική. Συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς και συνθέτες όπως ο Μάριος Τόκας. Από την συνεργασία αυτή προέκυψε και το διαχρονικό πλέον τραγούδι: Συνάχτου πκιον τριανταφυλλιά. 

https://www.foni-lemesos.com/agenda/who-is-who/2807-vasos-venizelos.html

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=533

Αχ ουρανέ και θάλασσα / Βενιζέλος Βάσος

Στη θάλασσα ταξίδεψες στον ουρανό γυρνούσες
φιλί σταλιά δε γύρεψες γι’ αγάπη όταν διψούσες
της θάλασσας τα κύματα και τ’ουρανού τ’αστέρια
μπρος τα δικά σου βήματα μες τα δικά σου χέρια

Αχ ουρανέ και θάλασσα γαλάζιο φως του κόσμου
τη δύναμη σου δώσ’ μου
τα χρόνια μου όλα θ’άλλαζα για το φιλί σου φως μου
κι ας είσαι ο θάνατος μου

Αν / Βάσος Βενιζέλος

ΑΝ το φιλί σου μου αρνηθεί την καλημέρα
Και σε μια νύχτα όλ’ η αγάπη σου χαθεί
Ψυχρά θα σπρώξω τη ζωή μου παραπέρα
Όπως του κόσμου συνηθάνε οι δυνατοί

ΑΝ δε θα μ’ αγκαλιάζει πια η ματιά σου
Και της φωνής σου αν δε με λούζει η μουσική
Το μέλλον μου θα πάρω απ’ την καρδιά σου
Να το επενδύσω σε μιαν άλλη προοπτική

Αν με φορτώσεις με του κόσμου όλου τη θλίψη
Και μου στερήσεις της αγάπης σου το φως
Ψυχή και τόλμη στη ζωή δε μου `χουν λείψει
Γνώση είν’ ο πόνος και θα γίνω πιο σοφή

Τριανταφυλλιά / Βάσος Βενιζέλος

“Το φως στο παραθύριν σου
τζι ούλλη δροσιά στο στόμαν
τζι ο ήλιος σαν τον τζύρην σου
πον σου χαλά χαττήριν σου
δικιά σου ζωήν τζιαι χρώμαν.

Τριαντάφυλλα τζ’ αρώματα
τα σιείλη τζι η αγκαλιά σου
τζι εσούνι ούλλον αππώματα
της ομορκιάς καμώματα
σκορπίζεις τα φιλιά σου.

Συνάχτου πκιον τριανταφυλλιά
μεν τα ξοδεύκεις τα φιλιά
τζι έρκομαι ‘γιω ξοπίσω
μαράζιν τρώει με αρσενικόν
που τα φιλιά σου μερτικόν
δος μου τζι εμέν να ζήσω.

Καμοί τζι αναστενάματα
που δίπλα σου όπκοιος ρέξει
κόμα τζι ο αγέρας σταματά
-άκου Θεγέ μου πράματα-
φιλιά ζητά πεντέξι.

Τα σιείλη μου δακκάννω τα
μ’ αναπαμόν εν βρίσκουν
γιατί ομπρός σου χάννω τα
τζιαι διψασμένα τζι άποτα
δίχα φιλίν μεινίσκουν.”

Λεμεσός / Βάσος Βενιζέλος

 Στη μνήμη Μάριου Τόκα 

Σ’ αυτή την πόλη που σκορπάει καρδιά κι αισθήματα 
και με χαμόγελο τον ήλιο κάθε μέρα χαιρετά 
όλα ξεχνιούνται και τα λάθη και τα κρίματα 
γιατί η αγάπη μ’ άλλα μέτρα τους ανθρώπους μελετά
 στον πόνο δίνει βάλσαμο γιορτές και πανηγύρια 
κι έχει ψυχή μ’ ορθάνοιχτο στο φως τα παραθύρια. 

Πόλη μου μάνα, Λεμεσός, αλμύρα ποτισμένη 
με τ’ ουρανού τα χρώματα φαντάζεις στολισμένη 
πόδια θαλασσοφίλητα κι αγκάλη μυροφόρα 
και τ’ όνειρο ταξιδευτής στον Πριν μα και στο Τώρα. 

Σ’ αυτή την πόλη που με πάθος τρέφει οράματα 
και μες στους δρόμους με τραγούδια και παρέες ξενυχτά 
βρίσκουν εξήγηση μυστήρια και θαύματα 
γιατί η αγάπη δένει με όρκο τους ανθρώπους πιο σφιχτά 
οι μούσες τής χαρίζουνε νότες χρυσές και ρίμες
 κι η λεβεντιά καταμετρά και πρόσωπα και μνήμες. 

Αν / Βενιζέλος Βάσος

ΑΝ το φιλί σου μου αρνηθεί την καλημέρα
Και σε μια νύχτα όλ’ η αγάπη σου χαθεί
Ψυχρά θα σπρώξω τη ζωή μου παραπέρα
Όπως του κόσμου συνηθάνε οι δυνατοί

ΑΝ δε θα μ’ αγκαλιάζει πια η ματιά σου
Και της φωνής σου αν δε με λούζει η μουσική
Το μέλλον μου θα πάρω απ’ την καρδιά σου
Να το επενδύσω σε μιαν άλλη προοπτική

Αν με φορτώσεις με του κόσμου όλου τη θλίψη
Και μου στερήσεις της αγάπης σου το φως
Ψυχή και τόλμη στη ζωή δε μου `χουν λείψει
Γνώση είν’ ο πόνος και θα γίνω πιο σοφή

Σωτηρία Βασιλείου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Σωτηρία Βασιλείου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1985. Είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μιλά αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. 

Έργα της :

Μονογραφίες: 

1. "Μυθολογικές ερωτικές αρπαγές σε αρχαία ελληνικά αγγεία", (Επιφανίου: Λευκωσία, 2008), 

2. "Τα εγχειρίδια Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού 1979, 1997, 2006, Παρουσίαση - Ανάλυση" (Επιφανίου: Λευκωσία, 2009), 

3. "Το ονομαστικόν στη Μακεδονία (1750-1900): Διαφωτισμός και Ονοματοδοσία,"(Επίκεντρο: Θεσσαλονίκη, 2012), 

4. "ΑΝΑΣΑΜΙΑ"" (συλλογή διηγημάτων, υπό έκδοση από το ΜΑΖΙ: Λευκωσία) και των επιστημονικών άρθρων 

α. "Το προσφυγικό ζήτημα μέσα από την εφημερίδα Φως της Θεσσαλονίκης (1922-1930)", Οι Πρόσφυγες στη Μακεδονία. Από την τραγωδία στην εποποιία, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (Μίλητος: Αθήνα, 2009), σ. 156-206, 

β. "Η προσφυγική αποκατάσταση μέσα από την εφημερίδα Φως της Θεσσαλονίκης (1922-1930)", Πρακτικά Λ΄ Πανελληνίου Ιστορικού Συνεδρίου (29-31 Μαΐου 2009), Θεσσαλονίκη 2010, σ. 285-302, 

γ. "Τα δάνεια της Ελληνικής Επανάστασης", 1821 Η Γέννηση ενός Έθνους-Κράτους, τ. Δ΄, Η διαχείριση του Ελληνικού κράτους. Από τον Καποδίστρια στον Όθωνα (ΣΚΑΙ: Αθήνα, 2010), σ. 9-51. 

Επίσης, διηγήματά της έχουν βραβευτεί σε παγκύπριους και πανελλήνιους διαγωνισμούς.

βιογραφικά στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε και: http://www.biblionet.gr/author/86608/%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Χρωματικός κύκλος Ή Η δική μου εραλδική - Σωτηρία Βασιλείου

το διαβάζετε πατώντας πάνω στο σύνδεσμο

http://literarybistro.blogspot.com.cy/2013/10/blog-post_5903.html

ΕΠΕΙΔΗ ... του Κώστα Βασιλείου

Επειδή κάψατε τα δάση μου

Για να κόψετε τα οικόπεδά σας

Και μιλάτε για Δασούπολη

Εκεί που δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο

Επειδή ανασκάψατε τους κήπους μου

Για ν’ απλώσετε τα γήπεδά σας

Και μιλάτε για Ανθούπολη

Εκεί που δεν υπάρχει ούτε ένα άνθος

Επειδή μωρανθήκατε

Επειδή σκοτώνετε τον ήλιο μου

Για να πλουτίσετε τα σκότη σας

Και μιλάτε για Λάμπουσα

Εκεί που δεν υπάρχει λάμψη

Και μιλάτε για Αλάμπρα

Εκεί που δεν υπάρχει φως

Όμως υπάρχει ο Κεραυνός

Και θα σας κάψει