Στέφανος Σταυρίδης(βιογραφικά στοιχεία)

Ο Στέφανος Σταυρίδης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1972.

Έκανε Ιταλικές σπουδές (λογοτεχνία και πολιτισμό) στις ΗΠΑ  και μεταπτυχιακό στην βιβλιοθηκονομία και Επιστήμη της Πληροφορικής  στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν. Ζει στη Λευκωσία και εργάζεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Εξέδωσε τις παρακάτω ποιητικές συλλογές

"Σύντομες Πατρίδες", 2000, (Βραβείο Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού)

"Η Κωνική Πραγματικότητα", 2004

'' Σιωπηλοί Τραυματιοφορείς" 2013

και τις συλλογές διηγημάτων

"Ιδιωτικές ανταποκρίσεις", 2000 και

"Η βιβλιοθήκη τον Ραβέλ", εκδ. Καστανιώτη 2008. (Βραβείο Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού)

ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΙΣ (απόσπασμα) / Σταυρίδης Στέφανος

Ο ΤΙΤΛΟΣ

Με κεφαλαία γράµµατα

ηγείται των λέξεων και τις καθοδηγεί.

Όµως οι λέξεις πιάνονται χέρι χέρι

και οι στίχοι

τραβούν στα τυφλά

τον δικό τους δρόµο της λιποταξίας.

ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑ

Κάθε πρωί που ξυπνώ

βρίσκω μια μικρή λίμνη στο δωμάτιο μου

πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Μαζεύω τα νερά και

— κάθε φορά —

σηκώνοντας το κεφάλι

βλέπω στον τοίχο τη θαλασσογραφία.

Θέλω να ζήσω

μα θέλω να πεθάνω

προτού τελειώσει το νερό στη ζωγραφιά.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Η πόλη άδεια.

Η παραλία γεμάτη.

Κάτω από την καυτή άμμο

είναι θαμμένος ο Αύγουστος.

Εκεί γίνεται κάθε χρόνο 

το μνημόσυνό του

με φραπέ κι εφημερίδες.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Γύρω του τόσα χρώματα, άπλετο φως

του κόσμου η απέραντη ομορφιά

Ο ποιητής

είναι ο τυφλός φωτογράφος

που ψηλαφεί με τη μνήμη

λαχταρώντας να μπει

μέσα σε μια φωτογραφία.

ΑΔΕΙΟ ΚΛΟΥΒΙ

Κάποτε οι προσπάθειες τελειώνουν

όταν πεθάνει το τελευταίο καναρίνι.

Μένεις άδειο κλουβί

με την τροφή και το νερό στα χέρια.

ΜΝΗΜΗ

Η μνήμη αιώνιο ηλεκτροσόκ

που κρατά το μισό κορμί ζωντανό

και τη μισή ψυχή πεθαμένη.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ.

όλα τα μπουκάλια σπασμένα.

ΑΡΤΙΜΕΛΕΙΑ

Δυο χέρια έχω

δυο πήχες

που δεν φτάνουν τα κλαδιά.

Και δυο πόδια

γυάλινες ερπύστριες

που διασχίουν με επίγνωση

το μακρύ ναρκοπέδιο.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ TOY ΜΑΡΤΗ

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο μια ώρα.

Έπειτα μπήκε δεύτερη κι ύστερα άλλη μία.

Καθόμουνα και κοιτούσα τις ώρες

να μπαίνουν η μια μετά την άλλη,

φέρνοντας τα δώρα τους

(ενθύμια, ενθύμια)

τυλιγμένα σε τραχύ χαρτί.

Μπήκανε τόσες πολλές

και το δωμάτιο φούσκωσε,

κι ακόμα μπαίνουν κι άλλες.

Κι αυτό το δωμάτιο

να μη λέει να σκάσει.

ΕΝΟΧΕΣ

Τα βράδυα βροντούνε πόρτες και παράθυρα.

Γλιστράνε μέσα απ΄ τις χαραμάδες

Ούτε δείχνουν ούτε ζητάνε

Ταυτότητα και αποδεικτικά στοιχεία

Με αργές κινήσεις 

Παίρνουν την εκδίκησή τους.

ΟΣΟ Η ΠΟΙΗΣΗ

Χρειαζόμαστε στίχους

που θα γδάρουν το χαρτί

θα κάψουν τα πίξελ

θα τυφλώσουν τους αναγνώστες

Χρειαζόμαστε ποιήματα

που θα βγουν στους δρόμους

θ’ αναποδογυρίσουν αυτοκίνητα

και θα κάψουνε ελαστικά

Όσο η ποίηση σουλατσάρει σιωπηλά

πάνω σε λευκή έκταση

θα παραμένει εκτός βουλής

κι εκτός εκλογικών καταλόγων

ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Οι φύλακες χαρίζουν κλειδιά.

Ο καθένας αρπάζει ό,τι βρει μπροστά του.

Μα όταν ανοίξει επιτέλους η πόρτα

το πρόβλημα δεν είναι ότι νιώθεις οικεία

που μπήκες πάλι στο ίδιο κελί.

Το πρόβλημα είναι ότι η πόρτα που άνοιξες

τώρα πια δεν κλείνει ξανά.

Κι από την ανοιχτή πόρτα

χύνεται μέσα στο γνώριμο κελί

μια θάλασσα από καινούργια κλειδιά

μέχρι τα γόνατα σου

και ψάχνεις να διαλέξεις ένα

όποιο να ‘ναι

για ν’ ανοίξεις την επόμενη πόρτα.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Είναι το ποίημα 

η φυλακή των λέξεων.

Ας είναι τουλάχιστον μικρό,

μη βγει για σεργιάνι 

κι αιχμαλωτίσει πολλές απ΄ αυτές 

ας αρκεστεί σε λίγες αράδες.

Η ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ / Σταυρίδης Στέφανος

Η δημοσκόπηση ανέδειξε

ως πλέον αναποφάσιστο τον ουρανό.

Εδώ και τόσα χρόνια

δεν μπορεί ν΄  αποφασίσει

τι του  ταιριάει περισσότερο,

το γαλάιο ή το μαύρο;

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ / Σταυρίδης Στέφανος

Εδώ και αιώνες κτίζεται, 
Μεγαλεπήβολο, ίσως, έργο. 

Το γεφύρι ολοένα μακραίνει. 
Κανείς δεν έχει δει την απέναντι όχθη. 

Η ΚΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / Σταυρίδης Στέφανος

Η υπόσταση και το είδωλο
ουδέποτε διέφεραν. 
Όλα τρυπάνε με την ίδια αιχμή
καθώς γλιστράνε μέσα στο χωνί
κι εντάσσονται αναπόφευκτα
στη κωνική πραγματικότητα. 

Πέτρος Σόφας (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Πέτρος Σόφας γεννήθηκε στην Λεμεσό το 1933. Τα πραγματικό του όνομα είναι Ρένος Χριστοφίδης. Σπούδασε στο Διδασκαλικό Κολέγιο Μόρφου και μετεκπαιδεύτηκε σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Εργάστηκε ως Δάσκαλος και στη συνέχεια ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία, κυρίως με την ποίηση. Τα πρώτα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Κυπριακά Γράμματα το 1951, το οποίο διηύθυνε ο Νίκος Κρανιδιώτης, αλλά και σε άλλα λογοτεχνικά έντυπα της εποχής και σε εφημερίδες. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και στην τουρκική γλώσσα.

Έργα του:

Πορεία στον χρόνο – Μικρογραφίες (1971),

Ποιήματα 1972-1975 (1976, τιμήθηκε με έπαινο του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου),

Διαχρονικό (1979)

Ο Ποιητής Ανάμεσα στους Γαιανθρώπους(1984) ποίηση 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟ / Σόφας Πέτρος

Το Παλομάρες στρογγυλοκάθησε στο σπίτι μας
και μας κοιτάζει με τα πύρινα μάτια του......
Όταν χαιδεύουμε τα παιδιά μας
νοιώθουμε στα δάκτυλα την αφή της στάχτης. 

Ο δρόμος (απόσπασμα) / Σόφας Πέτρος

Ο δρόμος ξεκινά από την καρδιά του σπηλιανθρώπου

απλώνεται μπροστά μας νιόβγαλτος

κατραμωμένος με μια νέα ψευδαίσθηση

να μη φαίνονται οι ερπύστριες

και τον ακολουθούμε

χωρίς κανένα στεναγμό

μιαν απολιθωμένη τύψη.

Αν καμιά φορά στα μισά του δρόμου

μας πιάσουν κρίσεις συνείδησης

τότε προσβλέπουμε στην άλλη στροφή

με τους απομονωτικούς τοίχους

κι από τις δυο μεριές.

Διαβαίνουμε μέσα στα σκάφανδρα μας

κουβαλώντας μαζί μας όλο τον εξοπλισμό

για ένα αξιοπρεπή θάνατο.

Μιλάμε στους εαυτούς μας

ή στους εαυτούς που θα θέλαμε να είμαστε

(τι να μιλήσουμε στους άλλους

ο καθένας έχει το σιγαστήρα του

τη σιγουριά της μοναξιάς του)

κι αν υπάρχουν παρεμβολές

είναι από τους αόρατους πομπούς

που θα σταματήσουν οπωσδήποτε

στην επόμενη στροφή του δρόμου.

Την επόμενη στροφή του δρόμου

δε θα την πάρουμε ποτέ

θέλουμε πάντα να την έχουμε μπροστά μας

κι όταν πλησιάσουμε επικίνδυνα

προσποιούμαστε πως έχουμε κάτι ξεχάσει

ανοίγουμε πάλι τις αποσκευές μας

ενώ ξέρουμε πως δε λείπει τίποτα

ψάχνουμε για κάτι χαμένο που δε χάθηκε

γυρίζουμε πίσω τάχα βιαστικοί

πηγαίνουμε ως τα μέσα της πορείας

κι επιστρέφουμε ευχαριστημένοι

πως ξεγελάσαμε τουλάχιστο τους άλλους

σφίγγοντας στα χέρια ένα κουτί αδειανό.

Οι άλλοι που έρχονται με αντίθετη φόρα

είναι διαφανείς

περνούμε από μέσα τους χωρίς τριβή

κι ούτε ρωτούμε για την επόμενη στροφή.

Μια κηλίδα του Πέτρου Σόφα

Μια κηλίδα είμαστε
στο χάρτη του κόσμου
…………………………..
κι εσείς μας οροθετήσετε
από ‘δω Ελληνες από ‘κει Τούρκοι
πέστε μου
μπορείτε να οροθετήσετε την αγάπη
από ‘δω ελληνική από ‘κει τουρκική;

Μπορείτε να οροθετήσετε την καρδιά;
Από ‘δω η χαρά από ‘κει ο πόνος;
Μπορείτε να οροθετήσετε το θάνατο
από ‘δω ο δικός μας από ‘κει ο δικός σας

Σακαλλή Αυγή (βιογραφικό)

Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1916. Τελείωσε τις γυμνασιακές στην Αίγυπτο και εργότερο συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία. Πτωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1939, με σημοσιεύσεις ποιημάτων της στα περιοδικά ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ. Αχολήθηκε και με την ζωγραφική. 

Ποιητικές συλλογές:

• 1945: Οράματα
• 1946: Απάνεμα
• 1948: Εξομολόγηση
• 1952: Ο Διαβάτης με τον ήλιο
• 1954: Χαμένος Αετός
• 1958: Άσπρο φως

ΤΑΠΕΙΝΑ / Σακαλλή Αυγή

Λίγα στολίδια και πορφύρες
έτσι γυμνή θα σου δοθώ
της παρθενιάς μόνο τ΄ αχνόφαντα,
που μου υφάνανε οι μοίρες
για σένα απόψε θα ντυθώ!...

Με ροδοστάματα θα νίψω
τη θωριά μου και το νεκρό μου μυστικό
που ως νύχτα πια με σκέπασε, 
παιδί στα πόδια σου θα σκύψω 
και ταπεινά θα σου το πω....

Κι αν αγαπάς τη χινοπώρα
γύμνια μου, και συγχωρνάς
το μυστικό μου τ΄ ανιστόρητο,
ψυχαδελφή σου σ΄ άγρια μπόρα, 
κι όπου το θέλεις θα με πας!...

ΗΡΘΕΣ..... /. Σακαλλή Αυγή

Ήρθες΄και την καρδιά μου απάλυνες!
Μα ούτε πως ήρθες το πιστεύω ακόμα, 
κι ούτε κατάλαβα το πως!
Κι αναρωτιέμαι μην είν΄  όνειρο, 
και ρόδα γέμισε το χέρσο χώμα, 
κι από τ΄ αχνάρι σου ηλιοφώς.

Ήρθες σε Γεναριού μεσάνυχτα
με την αντάρα τη βροχή!
Ήρθες, θαρρώ,στο πιο πικρό μου βράδυ...
Κι αμέσως το μπουρίνι σίγασε, 
κι όλα γύραθε γίνανε σα  χάδι
και γαληνά σαν προσευχή.

Το ντύμα του χειμώνα μου έβγαλες
με της στοργής σου το φιλί, 
και σ΄ αλαφρύ με τύλιξες μετάξι!
Ήρθες κι από βαρύ το σώμα μου, 
τώρα γυρεύει σαν πουλί, 
στους ουρανούς τ΄  Απρίλη να πετάξει!...

Ήρθες΄και την καρδιά μου απάλυνες!
Μα ούτε πως ήρθες το πιστεύω ακόμα, 
κι ούτε κατάλαβα το πως!
Κι όμως το μύρο της ανάσας σου
με ονειροβόσκει στο πράο ετούτο γιόμα:
Ήρθες κι είσαι στα στήθια μου γερτός!...

Μόνα Σαββίδου-Θεοδούλου (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε το 1949 στη Λεμεσό από γονείς Μικρασιάτες, πρόσφυγες του 1922. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Αφυπηρέτησε ως Διευθύντρια του Λανιτείου Λυκείου Α΄ και Συντονίστρια Διευθύντρια σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης πόλης και επαρχίας Λεμεσού. Είναι Γραμματέας του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων ΠΕΝ και Πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρασιατών Κύπρου για την ίδρυση του οποίου πρωτοστάτησε.

Εξέδωσε τα βιβλία: 

α) Ποίησης: 

• «Τοις Εντευξομένοις», 
• «Ενεστίαση», 
• «Εννιά Ποιήματα», 
• «Ένας Αργοναύτης ανάμεσα στις Συμπληγάδες», 
• «Ποιητική αδεία Λεοντίου Μαχαιρά», 
• «Κάτοπτρον Έρωτος και Θανάτου», 
• «Το Περίσσευμα της Σιωπής». 

β) Διηγήματα: 

• «Αλέξανδρος Εμμανουήλ Κεχαγιόγλου», 

γ) Θέατρο: 

«Αξιοθέα». 

Παράλληλα εξέδωσε και τις Ανθολογίες: 

• «Face of an Ιsland», 
• «Λεμεσός – Η μπαλάντα της πόλης μου», 
•  «Ως θυμίαμα»-Μικρή ποιητική Ανθολογία για τους ηρωομάρτυρες Σολωμό Σολωμού και Τάσο Ισαάκ, 
• «Η Ευρώπη στην Κυπριακή Ποίηση».

• Βραβεύτηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1986, 
• με Τιμητική Διάκριση από τον Σύνδεσμο Φιλίας Ελλάς-Κύπρος το 1993 σε Διαγωνισμό Διηγήματος, 
• με Α’ Βραβείο Διηγήματος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου το 2005 και 
• με Α’ Βραβείο Ποίησης στο Γ’ Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης 2007. 

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Αραβικά, Ισπανικά, Φιλλανδικά και Ρουμανικά. Με ποιήματά της Χαϊκού εκπροσωπεί την Κύπρο σε Παγκόσμια Ανθολογία Χαϊκού.

πηγη: http://www.foni-lemesos.com
http://www.eeel.edu.gr/savvidou%20cv.htm

Η φωνή της Μεσογείου /Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Μας ενώνει η Μεσόγειος.
Σου στέλνω στα κύματα
τη φωνή της χαράς και του πόνου μου.
Τα σχοινιά που συγκρατούν τις βάρκες
δένουν στους κόμπους τους τις λέξεις
της αγάπης, της απόγνωσης, της προσευχής
που απευθύνω στη θάλασσα.

Κρατούν γοερά,
βυθισμένα στο υγρό της σώμα.
Πως λικνίζονται σαν τα αισθήματα
που είναι εδώ και δεν είναι.
Προορίζονται για το δέσιμο των ανθρώπων
από ακρογιάλι σ' ακρογιάλι.


Πόσων ανθρώπων
η μνήμη
κοιμάται και ξυπνά στη θάλασσα.
Στη θάλασσα που
μαλακώνει τα δεσμά.
Στη θάλασσα που
συγκρατεί τους πόθους.
Στη θάλασσα που
εντείνει τον οίστρο.
Στη θάλασσα που
γεννά τους ποιητές,
που είναι η φίλη
της φίλης της ποίησης.

Μας ενώνει η Μεσόγειος.

Ο εντολοδόχος / Σαββίδου- Θεοδούλου Μόνα

Με τάραξες
με μοίρασες στα δυο
ανάμεσα στο χτες και το αύριο.
Να φέρεις, λες, καναρίνι,
ν’ ακούω κάθε στιγμή το ηδονικό του λάλημα.
Ποιος;
Εσύ, ένα μέτοικος αλεξιπτωτιστής
μες στην αυλή της ζωής μου
που ο θάνατος την μαρμάρωσε
του αγαπημένου
που ‘χε καναρίνι κι άκουε το ηδονικό του λάλημα.
Ποιαν αγάπη ανεξάντλητη
αντλείς απ’ το πηγάδι της απώλειας;
Ποιους χρόνους άχρονους
ανασταίνεις;
Με ποιο δικαίωμα εισέρχεσαι στο παρόν
να φέρεις σαν τον αγαπημένο
ακούσματα απ’ το παρελθόν;
Ποιος είσαι εσύ
που με μιαν άλλη γλώσσα
μιλάς σαν τον αγαπημένο;
Εντολοδόχος της μνήμης του;
Των χαρισμάτων του απόηχος;
Αγγελιοφόρος από την άλλη όχθη
ν’ ακούω, να αισθάνομαι, να γεύομαι δωρεά που είχα
ως να μην έφυγε ποτέ απ’ την αυλή μου
ως να μην υπήρξε ποτέ ο θάνατος;