Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016
Κινύρας
Προομηρικός ποιητής, μουσικός και χρησμολόγος. Βασιλιάς και αρχιερέας του ναού της Αφροδίτης στην Πάφο. Είναι ο πρώτος που έγραψε ποιήματα-ύμνους για την Αφροδίτη.
Στη Βικιπαίδεια διαβάζουμε:
Στη Βικιπαίδεια διαβάζουμε:
Στην ελληνική μυθολογία ο Κινύρας ήταν ιερέας και βασιλιάς στην Κύπρο. Τον θεωρούσαν τον γενάρχη του ομώνυμου γένους των Κινυραδών, ιερέων της Αφροδίτης. Ο Κινύρας αναφέρεται ως βασιλιάς της Πάφου ή και ολόκληρης της Κύπρου. Είχε δωρήσει στον Αγαμέμνονα ένα περίφημο θώρακα. Γενικά, ο πλούτος του ήταν παροιμιώδης, αφού όσοι ήθελαν να μιλήσουν για υπερβολικό πλούτο ή να ευχηθούν πολλά πλούτη ανέφεραν το όνομα του Κινύρα.
Ο Κινύρας ήταν ωραιότατος άνδρας. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις πατέρας του Κινύρα ήταν ο Πάφος ή ο Ευρυμέδοντας ή ο Θείας. Ως μητέρα του αναφέρεται κάποια Νύμφη από την Πάφο (που τον γέννησε με τον Ευρυμέδοντα).
Κατά τη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου ο Μενέλαος, ο Οδυσσέας και ο Ταλθύβιος πήγαν και βρήκαν τον Κινύρα προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή του στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Κινύρας υποσχέθηκε να στείλει 50 πλοία, αλλά τελικώς έστειλε μόνο ένα πραγματικό πλοίο, ενώ τα άλλα 49 ήταν πήλινα ομοιώματα πλοίων! Με τον τρόπο αυτό εξαπάτησε τους Ελλαδίτες.
Ο Κινύρας και ο Απόλλων συναγωνίσθηκαν για το ποιος ήταν ο καλύτερος στο παίξιμο της λύρας. Ο Κινύρας έχασε και μετά από αυτό αυτοκτόνησε, στην Κύπρο πάντως τον θεωρούσαν εφευρέτη μουσικών οργάνων όπως το φλάουτο.
Σε μεταγενέστερες παραδόσεις, που εμφανίζονται τον 5ο αιώνα π.Χ., ο Κινύρας συνδέεται με τον μύθο του Άδωνι. Συγκεκριμένα ο Οβίδιος στις «Μεταμορφώσεις» του δίνει στον Κινύρα τον ρόλο του Θείαντα , παππού και πατέρα του Άδωνι, με αποτέλεσμα στη Δύση να υιοθετηθεί η εκδοχή αυτή. Σε άλλη εκδοχή των ίδιων παραδόσεων, από την Ασία ο Κινύρας, γιος του Σανδόκου και της Φαρνάκης, πριγκήπισσας των Υδριέων, ήρθε στην Κύπρο, όπου και ίδρυσε την Πάφο. Εκεί νυμφεύθηκε τη Μεθάρμη, κόρη του Πυγμαλίωνα, βασιλιά της Κύπρου. Ο Κινύρας και η Μεθάρμη απέκτησαν 5 παιδιά: τον Άδωνι, τον Οξύπορο, την Ορσεδίκη, τη Λαογόρη και τη Βραισία (οι τρεις κόρες τιμωρήθηκαν από τη θεά Αφροδίτη να ασκούν την πορνεία στην Αίγυπτο). Ως γιοί του αναφέρονται και ο Κουρεύς με τον Αμάρακο. Μία άλλη παράδοση αναφέρει ως γυναίκα του την Κεγχρηίδα, πριγκίπισσα των Ασσυρίων
Οι τάφοι του Κινύρα και των απογόνων του πιστευόταν ότι βρίσκονταν μέσα στον ναό της Αφροδίτης στην Πάφο.
Έπληττε πολύ (Από ένα Αιγυπτιακό πάπυρο) / Καλοτάρης Κώστας
Όταν ο Χαρχούφ επέστρεψε απ’ τη Νουβία
έγραψε στο βασιλιά Πέππη τον δεύτερο τα
εξής:
«Δώρα έφερα πολλά και πλούσια στον κύριό
μου Φαραώ
κι’ ένα νάνο χορευτή από την χώρα των
πνευμάτων».
Ο φαραώ αμέσως απεκρίθη. «Έλα στο παλάτι
παρευθύς.
Να φέρεις μαζί μ’ εσέ αυτό το νάνο χορευτή
από τους
τόπους των πνευμάτων, για τους χορούς των
θεών,
για να ευφρανθεί η καρδιά του βασιλιά της
βόρειας
και νότιας Αιγύπτου που ζει παντοτινά.
Όταν θα ρθεί μαζί μ’ εσέ κάτω στο καράβι,
διάταξε ανθρώπους ικανούς, που θάν’ κοντά
σ’ αυτόν
στις δυό μεριές του καραβιού· πρόσεξε μην
πέσει στο ποτάμι!
Όταν τη νύχτα κοιμηθεί, διάταξε ανθρώπους
ικανούς,
που θάν’ μαζί του ολονυχτής, δίπλα του μέσα
στη σκηνή·
επιθεώρα δέκα φορές το βράδυ!
Η υψηλότης μου λαχταρεί να δει, αυτό το
νάνο χορευτή,
πιότερο απ’ τα δώρα του Σινά και Πουντ,
τις ωραίες Πυραμίδες.»
Τέτοια πεθυμούσε η καρδιά του Φαραώ,
βασιλιά
της κάτω και άνω Αιγύπτου, που έπληττε
πολύ,
μες στα μετάξια, τα πράσινα διαμάντια, τα
μυρωμένα λάδια
και παπυρένια χαρτικά.
(1992)
Σημ.: Ο Πέππης ο ΙΙ (2250 π.Χ.) έγινε Φαραώ
στα 14 του χρόνια
Νουβία = το σημερινό Σουδάν·
Πουντ = η σημερινή Σομαλία.
H ντουλάπα / Κώστας Καλοτάρης
Στο σπίτι σου το πατρικό
μες στη βαριά ντουλάπα
πούν’ από ξύλο εκλεκτό
κέδρο του Λιβάνου
τα
ρούχα σου να τάχεις καθαρά
σε τάξη.
Tα γούνινα παλτά σε μια μεριά
τα παντελόνια σ’ άλλη
σιδερωμένα τα πουκάμισα και διπλωμένα
ακόμη και τα νυχτικιά
όλα νάναι σε τάξη.
Για σκώρο, σ’ όλες τις γωνιές
μυρωδικά ζεστά να βάλεις
σαπούνι τριανταφυλλί
κολόνιες στ’ άνω ράφι·
όλα για κάποια Kυριακή
σαν σε καλέσουν έξαφνα
στο νυφικό τραπέζι.
Ζαχαρούλλας Παρασκευάς Λ. (μικρή αναφορά)
Ο Ζαχαρούλλας
Παρασκευάς Λ. υπήρξε λαικός ποιητής από τη Κύπρο, καταγόμενος από την Αραδίππου. Αναφέρεται στο βιβλίο: Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016
Ηρακλειτογηθή του Σάββα Παύλου
- Ανάπτυξις επιστήμης εστί η το δυνατόν συμπερίληψις πλείονος σύμπαντος εν τη ερμηνεία του μεμονωμένου φαινομένου.
- Δουλούν δουλούμενον, δουλούμενον δουλούν.
- Βλακείη μέζων ανθρώποισιν ανηθικότης
- Προβαλών την κεφαλήν και ιδών το πριν της Μεγάλης Εκρήξεως ώκτιρεν το παρελθόν ανθρώπων μέχρι του νυν.
- [Κόρρινα, 6ος π. Χ. αι., Εκδοχές απουσίας και αδείου, Πλανόδιον1996, αρ. 24]: Και νυν έστι και έσται το ποίημα Κορρίνης. Πλην ηρνήσατο το πλαίσιον του κόσμου τούτου, απετίναξεν τούτον. Αναμένον.
- Κτιστού επέλασις. Γέφυραι, οικοδομήματα, οδοστρώματα, μηχαναί, μήτραι τεχνηταί, ζώα και φυτά προσχεδιασμένα, οχήματα, άνθρωποι μετηλλαγμένοι, ψυχαί ψηφιακαί.
- H ώρα της συγγραφής του μείζονος ποιήματος αιέν εστί η παρούσα.
- H δι’ εαυτόν Bιβλιογραφία συγγραφεί δαίμων.
- Εν εποχαίς διάφοραις διαφόρως περί θείου, νυν ότι άνευ εισόδου και εξόδου πληροφορίας.
- Mετακινουμένη εν χρόνω και δυνατότησι η Ύβρις.
- Η επιστημολογία της επιστημολογίας της επιστημολογίας της επιστημολογίας της …έως την νυ, έως Θεού.
Η κηδεία μου του Σάββα Παύλου
Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον
εις το καθ’ ομείωσιν επανάγαγε, το αρχαίο κάλλος αναμορφώσασθαι
και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με
Άρχισε να χαλά και η ακολουθία για την κηδεία, η υπέρτατη τελετή, όταν ο άνθρωπος αποχαιρετά τον κόσμο αυτό. Και εκεί τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο εξευτελισμού και εξανδραποδισμού. Εκτός από τους φωτογράφους και τους βιντεοφόρους, έχουμε την κατάθεση στεφάνων, τους αλλεπάλληλους επικηδείους, σε μερικές παριπτώσεις έχουμε φτάσει σε διψήφιο αριθμό. Η κηδεία γίνεται πια ένα κοσμικό γεγονός στο οποίο ο νεκρός εξαφανίζεται. Αρχίζουν οι καταθέσεις στεφάνων που αναγγέλλονται, ακόμη κάποιος διαβάζει τον κατάλογο των ανθρώπων που κατέθεσαν προηγουμένως στεφάνι, αρχίζουν οι επικήδειοι. Αναγγέλλονται τα ονόματα, οι τίτλοι και οι ιδιότητες των ομιλητων, αυτοί πλησιάζουν στο μικρόφωνο και αρχίζουν, ο νεκρός ανυπεράσπιστος στο φέρετρο υφίσταται κοινοτοπίες και τυπικότητες και μεγάλα λόγια. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση με τις κηδείες των αγνοουμένων, που τα λείψανά τους βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA . Οι άνθρωποι αυτοί σκοτώθηκαν πολεμώντας τον Τούρκο κατακτητή, άλλοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από το αδίστακτο τέρας του τουρκικού τακτικού στρατού. Κι όμως στις κηδείες τους, σε ένα αλαλούμ μικροπολιτικής, δεν τονίζεται τίποτε από όλα αυτά, η εξόδιος ακολουθία τους αποτελεί προπαγανδιστικό εφαλτήριο της τρέχουσας πολιτικής πρακτικής και του κομματικού καιροσκοπισμού, πολέμησαν τον Τούρκο, σκοτώθηκαν στη μάχη ή δολοφονήθηκαν και ακούουν συμβιβαστικές κορώνες, επαναπροσεγγιστικές αφέλειες, ισοπεδωτικές ειρηνοφιλίες, σιροπιαστά ιδολογήματα και νεοκυπριακά πιλάφια. Ό,τι σκηνοθετεί και υποβάλλει η μικροκομματική τακτική και οι μικρόνοες ηγήτορες.
Ακόμη: Στο «δεύτε τελευταίον ασπασμόν» οι δικοί του νεκρού στέκονται δίπλα στο φέρετρο και περνούν οι παρόντες για τα συλληπητήρια και τα λόγια παρηγοριάς. Ο αποχαιρετισμός για τον νεκρό υποτονίζεται, μπαίνει σε τριτεύουσα μοίρα, αυτό το μέρος της νεκρώσιμης ακολουθίας δεν είναι πια μια ανεπανάληπτη στιγμή της σχέσης μας με τον μεταστάντα (τον βλέπουμε και τον αποχαιρετούμε για τελευταία φορά και τόσες ποικίλες σκέψεις αναδύονται στο μυαλό, για τον μακαρίτη, για το αιώνιο θέμα της ζωής και του θανάτου). Αντίθετα γίνεται μια κοινωνική εκδήλωση όπως τόσες άλλες. Στη γενέτειρά μου, την ανεπανάληπτη Ερυθροτερμινθία, στις κηδείες της, που μικρό παιδί τις παρακολούθησα σχεδόν όλες, δεν γίνονταν τέτοια πράγματα. Το «»δεύτε τελευταίον ασπασμόν»‘ ήταν αφιερωμένο στον νεκρό, και μόνο σ’ αυτόν. Το εκκλησίασμα πλησίαζε το φέρετρο προσκυνούσε και αποχαιρετούσε τον μεταστάντα. Τα συλληπητήρια και τα λόγια της παρηγοριάς δίνονταν στους οικείους του νεκρού μετά την κηδεία, στην έξοδο του κοιμητηρίου, όταν έπαιρναν εκεί μια ελιά, ένα κομμάτι ψωμί και λίγο κρασί για το «»Θεός μακαρίσει τον»» και «»αιωνία η μνήμη του»». Τώρα όμως, ίσως μέσα στην οικονομία των ρυθμών της τρέχουσας ζωής, όταν πολλοί πάνε μόνον στην εκκλησία για την τελετή και αποχωρούν χωρίς να μεταβούν και στο κοιμητήριο για την ταφή, διευθετήθηκε μέσα στη νεκρώσιμο ακολουθία να δίδονται και τα συλλυπητήρια προς τους οικείους. Αποτέλεσμα: Χάλασε η σωστή ατμόσφαιρα της κηδείας, πήρε πιο εκκοσμικευμένο χαρακτήρα.
Υπάρχει λοιπόν άμεση ανάγκη να συζητήσουμε το θέμα της κηδείας στην Κύπρο και να σώσουμε την αξιοπρέπεια των νεκρών μας. Ο σεβασμός και η εν αξιοπρεπεία φροντίδα των πεθαμένων μας, η αφοσίωση στην τελετή της κηδείας τους, η εν ειλικρινεία σοβαρότητα κατά τη διάρκειά της, η φροντίδα για τη μνήμη τους, αποτελούν θεμελιώδη και ωραία συστατικά της ελληνικής κοινωνίας. Φαίνεται ότι αρχίσαμε να χαλούμε και σ ‘ αυτό. Το πιο σημαντικό: Η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας είναι αρκετή και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Η νεκρώσιμος ακολουθία, αυτό το ποίημα του θανάτου, το άσμα ασμάτων για το θέμα της ζωής και της αναχώρησής μας από τον κόσμο τούτο, ένα αριστούργημα λόγου και φιλοσοφικής ενατένισης, συμπυκνωμένη και κάποτε ευφρόσυνα παρηγορητική, δεν χρειάζεται συμπληρώματα και φτιασίδια άλλα.
Μα απλά λόγια: Όταν πεθάνω δεν θέλω κανένα τηλεοπτικό συνεργείο και φωτογράφο, δεν θέλω καταθέσεις στεφάνων ή αναγγελία ποιοι κατέθεσαν στεφάνι.
Η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας αρκεί.
Αν κάποιος αισθάνεται έντονα αυτή την ανάγκη για στεφάνι, ας βάλει διακριτικά ένα στο φέρετρο ή στον τάφο και ας αποχωρήσει ήρεμα.
Δεν θέλω επικήδειους λόγους. Ούτε έναν, είτε από φίλο, είτε από συγγενή ή (Θεός φυλάξοι) οποιοδήποτε κυβερνητικό αξιωματούχο.
Η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας αρκεί.
Στο «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν» δεν θα δίδονται τα γνωστά συλληπητήρια στους οικείους.
Η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας αρκεί.
Όσοι αισθάνονται έντονα αυτήν την ανάγκη ας πάνε στο νεκροταφείο Κοκκινοτριμιθιάς και μετά την ταφή, στην έξοδο του κοιμητηρίου, με το κρασί, τις ελιές και το ψωμί ας πούνε την καλή τους κουβέντα στους συγγενείς.
Μόνο ένα πράγμα θα ζητήσω. Το φέρετρο να είναι καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Παλιά, την εποχή των πολιτικών μου δραστηριοτήτων μιλούσα ότι μαζί με την ελληνική σημαία θα ήθελα και μια μαυροκόκκινη άλλη, ένδειξη των ανιεξουσιαστικών μου πεποιθήσεων και του πολιτικού μου ριζοσπαστισμού. Ανοησίες. Στην Κύπρο η ελληνική σημαία τα λέει όλα, είναι η πιο αντιεξουσιαστική και ριζοσπαστική πράξη. Στον θανατόπνοο τουρκικό επεκτατισμό, στη δουλοφροσύνη, στη μιζέρια και στην κακομοιριά, στην κουτοπονηριά των νεοκυπρίων και στην αλλοτρίωση πολλών Ελλαδιτών, στις πλεκτάνες των Άγγλων και του διεθνούς παράγοντα, η ελληνική σημαία συμπυκνώνει την έννοια της αντίστασης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Μόνον, λοιπόν, αυτά. Η ελληνική σημαία και η νεκρώσιμος ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.
Σάββας Παύλου (βιογραφικά στοιχεία)
Ο κριτικός,
ποιητής, βιβλιογράφος Σάββας Παύλου γεννήθηκε το 1951 στη Λευκωσία.Απεβίωσε το 2016. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι διδάκτωρ του
Πανεπιστημίου Κύπρου (τίτλος της διατριβής του: "Σεφέρης και Κύπρος").
Εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου.
Εκδότης του περιοδικού "Οδόφραγμα-Πορεία" (1977) και
συνεκδότης του περιοδικού "Μικροφιλολογικά".
Κείμενά
του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες της Ελλάδας ('Νέα
Εστία", "Αντί", "Άρδην", "Καθημερινή" κ.ά.) και της Κύπρου ("Ακτή",
"Σημερινή", "Πολίτης", "Τα Νέα" κ.ά.).
Ποιητικές συλλογές:
- Τα ποιήματα της Μαριάννας (1981),
- Μέρες του '82 (1983),
- Γραμμή Τόκυο-Μυκήνες (2014)
Πεζά:
- Ο γιος του Ριμάκο (1992, 2 τόμοι),
- Αρμενίζοντας (1992),
- Τα επί πλέον (1999),
- Η πρώτη κίνηση (2004),
- Αύριο κλάδεμα… (2009),
- Τα ομηρογηθή (2012),
- Φώναξε τα παιδιά (2015).
Μελέτες και δοκίμια:
- Η τακουνομετρική έμπνευση ή οι γοβάκιες ηγερίες του μοναδικού Γιάννη Σκαρίμπα (1979),
- Ιστορίες αγάπης (1983),
- Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης. Λίβελλος εναντίον Μανόλη Αναγνωστάκη (1989),
- Η καταπίεση της ελληνικής γλώσσας στην Κύπρο (1990),
- Σεφέρης και Κύπρος (1994),
- Η μορφή του Ριμάκο στη νεώτερη κυπριακή λογοτεχνία (1995),
- Φιλολογικά και άλλα (2005),
- Κριτικά σημειώματα 1976-1980 (1980),
- Γραμμή Λευκωσία-Αθήνα (2007),
- Εκεί, στις ομπρέλες…: Αλεξίβροχα και αλεξίκακα κείμενα για την Κύπρο (Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2012).
Ιωάννης Νέστορος (μικρή αναφορά)
Ο Ιωάννης Νέστορος γεννήθηκε στην Λευκωσία με καταγωγή από το Ριζοκάρπασο. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Είναι συγγραφέας πολλών επιστημονικών άρθρων, δημοσιευμένα σε έγκριτα περιοδικά.
περισσότερα για τον ίδιο μπορείτε να διαβάσετε : http://www.rizokarpason.com/nestorosYiannis.htm
Ποιητικές Συλλογές:
ΡιζοΚάρπασον (Ποιήματα για την Κατεχόμενη Κύπρο)
ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΕΣΣΩ ΜΟΥ (απόσπασμα)
Ανήκω
Σε αυτούς που αρνούνται
Να αναγνωρίσουν το ψευδοπίγραφο το "κράτους"
Που επέβαλλε ο ανόσιος κατακτητής
Απόγονος του Αττίλα...
Εξακολουθώ να δηλώνω
Και να βροντοφωνάζω:
"Δεν υπογράφω για να πάω έσσω μου"
Σε αυτούς που αρνούνται
Να αναγνωρίσουν το ψευδοπίγραφο το "κράτους"
Που επέβαλλε ο ανόσιος κατακτητής
Απόγονος του Αττίλα...
Εξακολουθώ να δηλώνω
Και να βροντοφωνάζω:
"Δεν υπογράφω για να πάω έσσω μου"
Μεράνος Παύλος (βιογραφική αναφορά)
Γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Σανίδα της Επαρχίας Λεμεσού.
Έζησε στην Αίγυπτο και στην Αθήνα.
Ποιητικές Συλογές:
Έζησε στην Αίγυπτο και στην Αθήνα.
Ποιητικές Συλογές:
- Αγωνίες (1938)
- Νέοι Βωμοί (1945)
Κώστας Λαβίθης (μικρή αναφορά )
Ο Κώστας Λαβίθης γεννήθηκε το 1914. Ορισμένες φορές σε δημοσιευμένα κείμενά του χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο: Θις Άλβις. Αν και ασχολήθηκε με την ποίηση νωρίς, άρχισε την έκδοση των συγγραμμάτων του μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο στον οποίο και συμμετείχε. Ουσιαστικά ο Κώστας Λαβίθης είναι ο πρώτος Κύπριος λογοτέχνης που ασχολήθηκε με την ποίηση και πεζογραφία, εκδίδοντας δύο ποιητικές συλλογές και τρεις συλλογές διηγημάτων/ευθυμογραφημάτων, όλες εμπνευσμένες από την υπηρεσία του στο στρατό κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ένα από τα έργα του είναι και το : Με το σκουφί στραβά (ευθυμογραφήματα)
Ένα από τα έργα του είναι και το : Με το σκουφί στραβά (ευθυμογραφήματα)
[Παφής εγεννοπλάστηκα...] / Γερμασοίτης Βάσος
[..]
Παφής εγεννοπλάστηκα τζαι γίνηκα
στα χρόνια τούτα πούμαι τζαι στα στάθη,
ποττέ μουστη ζωήμ μον αθθυμήθηκα
να πω πως η ζωή μου πκιον εχάθην.
Πικρά, γλυτζιά, ζιω, ππέφτωτζαι σηκώννουμαι
στες ξενηθκειές, στα κάτεργα τζ΄ αν είμαι,
τζαι καρτερώ, τζαι κρούζω, τζαι σκοτώννουμαι,
μέραγ καλήν να δω, να πω κανεί με.
Τζ΄ ώσπου θωρώ τα γρόνια πως δκιαβαίννουσιν
τζαι τα κακά μου ΄ κόμα πολλυνίσκουν,
λαλώ πως τζαι στομ μνήμαν αμ με παίρνουσιν
εν νάρκουνται τζει μέσα να με βρίσκουν.
Παφής εγεννοπλάστηκα τζαι γίνηκα
στα χρόνια τούτα πούμαι τζαι στα στάθη,
ποττέ μουστη ζωήμ μον αθθυμήθηκα
να πω πως η ζωή μου πκιον εχάθην.
Πικρά, γλυτζιά, ζιω, ππέφτωτζαι σηκώννουμαι
στες ξενηθκειές, στα κάτεργα τζ΄ αν είμαι,
τζαι καρτερώ, τζαι κρούζω, τζαι σκοτώννουμαι,
μέραγ καλήν να δω, να πω κανεί με.
Τζ΄ ώσπου θωρώ τα γρόνια πως δκιαβαίννουσιν
τζαι τα κακά μου ΄ κόμα πολλυνίσκουν,
λαλώ πως τζαι στομ μνήμαν αμ με παίρνουσιν
εν νάρκουνται τζει μέσα να με βρίσκουν.
[Τύμπανα πολέμου] / Άντρια Τζόνσον
Τύμπανα πολέμου ήχησαν απόψε στα σκαλιά μου,
μπήκε ο κλέφτης έρωτας και πήρα την καρδιά μου
και τώρα τρέχω να τον βρω πίσω να την επάρω
προτού στα δίχτυα του μπλεχτώ και στο μυαλό σαλτάτω.
Γύρω μου ήταν ερημιά και στην ψυχή γαλήνη
και εσύ πολέμαρχε ληστή ζήλεψες την ειρήνη,
ήρθες γυμνός και ντρόπιασες τη δόλια λογική μου
κι΄ όταν τα μάτια έκλεισε πήρες και την ψυχή μου.
Τώρα κουφάρι αδεινό και του πολέμου θύμα
το βήμα σου θ΄ ακολουθώ κι΄ ας με τσακίσει πείνα.
Θα΄ ρθώ και εγώ γυμνή σκιά στα πόδια σου θα πέσω
και στου πολέμου τη φωτιά για πάντα θα σε δέσω.
μπήκε ο κλέφτης έρωτας και πήρα την καρδιά μου
και τώρα τρέχω να τον βρω πίσω να την επάρω
προτού στα δίχτυα του μπλεχτώ και στο μυαλό σαλτάτω.
Γύρω μου ήταν ερημιά και στην ψυχή γαλήνη
και εσύ πολέμαρχε ληστή ζήλεψες την ειρήνη,
ήρθες γυμνός και ντρόπιασες τη δόλια λογική μου
κι΄ όταν τα μάτια έκλεισε πήρες και την ψυχή μου.
Τώρα κουφάρι αδεινό και του πολέμου θύμα
το βήμα σου θ΄ ακολουθώ κι΄ ας με τσακίσει πείνα.
Θα΄ ρθώ και εγώ γυμνή σκιά στα πόδια σου θα πέσω
και στου πολέμου τη φωτιά για πάντα θα σε δέσω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)