Στοιβάζω τις εικόνες μου / Γαλάζη Πίτσα

Στοιβάζω τις εικόνες μου καυσόξυλα

ο Μάντης μήνυσε φωτιά ως αύριο που θα 'ρτει

να κοιμηθεί λέει βρίζοντας τις αγρυπνίες μας

να πλυθεί λέει παίρνοντας το νερό μας

να ξεκουραστεί λέει

παίρνοντας το κρεβάτι μας

Και δεν μιλώ

στοιβάζω μόνο στην πυρά

τα σώματα απ' τη μάχη

Κι όταν ανάψει η φωτιά

ξέρω πως δεν θα κρατηθώ  .

θα βρω φωνή τα ονόματα να κράξω

κι ύστερα θα πυροβατήσω

Μπορεί να πέσω να καώ

κι ο ήλιος μου ο Ηλίας

θα μ' ανεβάζει προφητεύοντας

Αυτό το ποίημα να το θυμάστε

δεν είναι λέξεις

Είναι ο καθρέφτης μιας πληγής που κακοφόρμισε

και βογκάει Φιλοκτήτης.

Στον ήρωα Σολωμό Σολωμού / Γαριβάλδη Άντρια

Τώρα ο ήλιος
το βλέμμα ρίχνει οργισμένος
στην άδικη μέρα…

Κι εσύ,
αλύγιστος στο πείσμα της εκδίκησης,
μήνυμα σήκωνες βαρύ
μπροστά στο πλήθος
που ’γραφε την ιστορία
και καρτερούσε να κατέβεις παλικάρι
με τ’ άλικο πανί στο χέρι,
έχοντας μάρτυρα του Βαρωσιού το τείχος,
ήρωα, νέε με το σκουρόχρωμο σγουρό μαλλί,
που στη ζωή δε σήκωσες λιθάρι.

Τώρα η πικραμένη μάνα σου
μαντίλα σήκωσε πικροστεφάνωτη
το σήμα του κατακτητή να σκιάσει.

Ολόκληρο λαό στ' ανάστημά σου σήκωσες
το θάνατο αντικρίζοντας,
κει που στη ράχη του εχθρού σκαρφάλωνες
και μια πατρίδα σταυρωμένη ατένιζες,
μα δε δείλιασες.

Τώρα το χώμα,
πατημένο από άρβυλα ξένα
κράζει το αίμα να δραπετεύσει
απ’ τα σπλάχνα της νιότης,
τη ραγισμένη φλέβα να νίψει της γης
που καίγεται απ’ τη λάβρα ηφαιστείου αγανάκτησης.

Απ' τη σκιά τ' οχτρού
με λιονταρίσια τη ψυχή κρεμάστηκες,
τη ματωμένη σου πληγή ανοίγοντας στον άνθρωπο.

Άντρια Γαριβάλδη

Kυπριένια

Εκδόσεις Ναυτίλος

Μελβούρνη 2001

Μικχάιλ Μαυροθέρης (μικρή αναφορά)

Ο Μικχάιλ Μαυροθέρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία. 
Σπούδασε ψυχολογία κ λογοτεχνία στις ΗΠΑ κ τη Σκωτία. 

Ποιητικές συλλογές 

• «Θανατογραφία» [2010], 
• «Blood on the Rocks» [2013], 
• «Γράμματα από την Γλασκώβη» [2013] και 
• «Bad Red Blue, Blue Poetry & Other Compulsory Unpaid Labors» [Γλασκόβη, 2014]. 

Μυθιστορήματα:

«Στάσεις και Υποστάσεις»  εκδόσεις a bookworm publication. (2016)

Άγια Πνεύματα / Μικχάιλ Μαυροθέρης

1.
Ο Ντέιμον
Ένας απλός καθημερινός άντρας
πάει στο μπαρ
κάθεται στο σκαμνί
ανάβει ένα τσιγάρο—
ελαφρώς αξύριστος—
παραγγέλνει ένα ποτήρι ουίσκι
ο μπάρμαν του φέρνει
μια κεφαλή ανθρώπου κ λέει:
Φρέσκο πράμα, μόλις το κόψαμε.
Ευχαριστώ, απαντά πίσω ο Ντέιμον
κ τραβά μια γερή τζούρα απ’ το τσιγάρο
που γεμίζει τους πνεύμονες
κ αφήνει τον καπνό να τρέξει αργά
απ’ τα ρουθούνια
προς το κεφάλι
όπου απ’ το στόμα αρχίζει να βγαίνει
ένα τριαντάφυλλο
κ σταματά γύρω στα 30 εκατοστά ύψος,
ο άντρας το κοιτά
κ σκέφτεται πως πάλι
του πούλησαν
τα λάθος χάπια,
μυρίζεται το τριαντάφυλλο
κι έχει άρωμα κολόνιας, ξαφνικά
αρχίζει να τρέχει μύξα απ’ τη μύτη της κεφαλής:
την σκουπίζει με το μανίκι του—το μόνο
που μπορεί να κάνει.

2.
Μια γυναίκα, η Στέλα (με ένα λάμδα… γιατί…
γιατί έτσι γουστάρω)
περπατά στο δρόμο
χωρίς το κεφάλι της—μάλλον
το ξέχασε σπίτι—
τα πόδια της
κάτω απ’ την φούστα
ήταν ξύλινα κ λεπτά
σαν σκουπόξυλα:
κάθισε σ’ ένα παγκάκι στο κέντρο
άνοιξε την τσάντα της
κι έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα
μετά έψαξε για τον αναπτήρα

να τος—
τον βρήκε

έβγαλε ένα τσιγάρο απ’ το πακέτο
κι άρχισε
ν’ αναρωτιέται
για πάρα πάρα πάρα μα πάρα
μα πάρα πάρα πολλή ώρα
που να το βάλει.

3.
η Μέθανυ, η πρώην σύζυγός μου
παρίστανε πως πέθανε επειδή ήθελε να ήταν για πάντα μόνη:
αφότου συμφωνήσαμε με τον Ντέιμον πως ήταν νεκρή
(όταν την βρήκαμε στον καναπέ),
την θάψαμε στη λασπωμένη αυλή
μαζί με το αγαπημένο της μουσικό κουτί στο σημείο της καρδιάς

Με το πρώτο χιόνι, η λάσπη βάρεσε πάνω στο στήθος της
κι άρχισε αργά μουδιασμένα να ξυπνά:
η καρδιά της άρχισε να κτυπά κανονικά ξανά
κι όταν άρχισε να παγώνει το σώμα της
το μουσικό κουτί κουρδίστηκε
κι άφηνε μια μελωδία στον αέρα
ενώ η ίδια μουρμουρούσε κάτω απ’ το χώμα τη μουσική

[μελωδία τσίρκου]

καμιά φορά μόνο η βροχή κι ο δυνατός άνεμος
την έκαναν να μην ακούγεται κ τότε
μπορούσα να φέρνω κοπέλες απ’ το μπαρ στο σπίτι.

Εμείς / Λαμπής Γιάννος : Α΄ βραβείο στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες"

Μπορείτε να διαβάσετε το ποίημα πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://efimerida-sporades.blogspot.com.cy/2016/08/blog-post_73.html

Θέμα Αρτιμέλειας:Ποιητική Συλλογή του Μελέτη Αποστολίδη (Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2013) (Αποσπάσματα)

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΤΑΝ

μα ξάφνου εμφανίστηκε.
Είχαν περάσει πολλά χρόνια
κι ένα πουλί ψυχορραγούσε
στην παλάμη μου:
παλιό σημάδι απερισκεψίας.
Τίναξα το χέρι να φύγει
κι η παλάμη
έγινε πουλί
έτοιμο να πετάξει.
Τώρα πρέπει ν’ αποφασίσω:
είναι θέμα αρτιμέλειας.

 ΣΕ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ

σ’ εκείνο το πρώτο

-και τελευταίο- ταξίδι

επιστροφής.

Έριξες μια ματιά στο τοπίο.

«Το σχολείο μου», είπες.

Το χαμόγελό σου

έδειξε τα λευκά δόντια

που τόσο περήφανα

κρατούσες στα 82 σου χρόνια.

Ύστερα, στο πατρικό σπίτι,

με χέρι προτεταμένο

ζήταγες να ψηλαφήσεις

τα λιγοστά που ‘χαν μείνει.

«Τίποτε, μας τα πήραν όλα».

Και στο περβόλι φώναξες

κουνώντας απελπισμένα χέρια.

«Γιε μου, πού ‘ναι τα δέντρα μας;»

Κι εγώ,

μην έχοντας τίποτε να πω,

παίζοντας αδέξια

με τον πόνο σου,

αναζητούσα τεχνάσματα

να σε παρηγορήσω, μητέρα.

Η ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΠΛΑΚΑ

παραμένει εκεί:

στα πόδια του μεγάλου βράχου

με το βλέμμα στραμμένο

στη θάλασσα.

Κι η όψη με τα σβησμένα ονόματα

κρατάει ακόμη

κάτι απ’ τη φλόγα

της μαρμαρωμένης μας ψυχής.

***
ΘΕΙΑ ΑΡΕΤΗ 

Αφήσαμε πέντε κλέφτες 
να μας ξεφτιλίσουν. 
Θα το πληρώσουμε όλοι, 
 λέγαν τότε στο καφενείο. 
 Μα έχει ο καιρός γυρίσματα. 
 Ό,τι ήταν για τους άλλους 
 έγινε και για μας. 
 Έτσι έμεινε να χάσκει 
 στους πέντε ανέμους, 
χωρίς πόρτες 
και παραθυρόφυλλα, 
 η ζωή μας. 

***

ΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ 

’Είσαι καλά;’ 
ρώτησε η φωνή πίσω μου. 
‘Καλά είμαι. 
Μια ζάλη ξαφνική, 
ακούμπησα να περάσει’, 
μουρμούρισα. 
 ‘Εμείς εδώ 
είμαστε απ’ την Αλέκτορα της Πάφου. 
Εσύ πόθεν είσαι;’ 
ρώτησε η φωνή. 
‘Απ’ εκεί’, είπα 
κι έδειξα 
 - μέσα απ’ τις φυλλωσιές της καρυδιάς - 
 το παραθύρι του πατρικού μου.


Κριτικές για το βιβλίο:

Άρθρο στην κυπριακή εφημερίδα Πολίτης (9/7/2013).
Γιώργος Φράγκος: "Ποίηση με "υπόγεια" βαθιά συνείδηση", εφ. Ο Φιλελεύθερος (4/11/2013)

[Τα πρώτα συννεφάκια]

Τα πρώτα συννεφάκια σκέπασαν τον ουρανό κι άρχισαν αναμεταξύ τους ένα τρελό παιχνίδι. Μια έπαιζαν κυνηγητό, μια άλλαζαν διάφορα χρώματα και ξαφνικά έσμιξαν όλα βιαστικά κι έγιναν ένα μαύρο βαρύ σύννεφο. Ο ουρανός σκεπάστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη κι η πρώτη βροχούλα, τα πρωτοβρόχια, έπεσαν στη γη τραγουδώντας. 

Τούλα Κακουλλή

[Τα φύλλα]

Τα φύλλα όλο πέφτουν 
θα πάνε ταξίδι πολύ μακρινό, 
το ένα στη στέγη, 
το άλλο στον κήπο, 
το τρίτο σε κάποιο 
μικρούλι σχολειό. 

Φιλίσα Χατζηχάννα

Ο Αστροναύτης

αστροναύτης να γινόμουν

να πετάξω στο φεγγάρι

να φορούσα τη στολή μου,

όλο σκέρτσα, όλο χάρη.

στους πλανήτες θα γυρνούσα,

θα πετούσα μες στ' αστέρια,

και θα γνώριζα κει πάνω

τα ουράνια, τα αιθέρια.

αστροναύτης ας γινόμουν.

να' χα, φ'ιλοι μου, δικό μου,

ολοκαίνουργιο, μεγάλο,

το διαστημόπλοιό μου.

                                

Τούλα Κακουλλή

Ήρθε η αποκριά

Ηρθε η αποκριά
κάθε λύπη μακρυά
όλοι μας δε να χαρούμε
μασκαράδες θα ντυθούμε.

Γαιτανάκι κομφετί
να'την η τρανή γιορτή
χαρτοπόλεμο και κέφη
εσκορπίσανε τα νέφη

Τα μπαλόνια στο σωρό
μουσική να σας χαρώ
θα χορέψω τι καλά
και ο κόσμος ας χαλά

Τούλα Κακουλλή

Μιχαήλ Ιωσήφ (μικρό βιογραφικό)

Ο Μιχαήλ Ιωσήφ (Μαρωνίτης) υπήρξε λαικός ποιητής της Κύπρου. Γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας το 1910 και απεβίωσε το 1963. Ήταν γνωστός ως ο Γιούσελλος ο πλουμιστής, ο οποίος πλούμιζε τα αντρόγινα από το 1927, έως και τον θάνατό του. 

Μιχαήλης Ηλίας (μικρή αναφορά)

Ο Ηλίας Μιχαήλης είναι Μαρωνίτης Ποιητάρης της Κύπρου

Ιωάννης Καραχάνας (αναφορά)

Ο Ιωάννης Καραχάνας, είναι Μαρωνίτης Ποιητάρης της Κύπρου. 

Ταξίδια / Ξιούτας Παύλος

Βυθίζομαι στα χάη των λογισμών μου και ξεχνιέμαι 
ή ταξιδεύω στα φτερά απάνου του ονείρου 
και χάνομαι σαν μια σταγόνα γαλανή του απείρου. 
Έχω χαρά που ζω τον εαυτό μου μόνος, 
τρελός κορυδαλλός που τη ζωή του, 
για να πρωτοφιλήσει την Αυγή, την ασωτεύει.* 
Δε θα μπορούσα να υποφέρω τους ανθρώπους, 
αν μού ’λειπαν ετούτα τα ταξίδια, 
και κάθε μέρα μου θα ήταν, 
μια με την άλλη, ανούσια, όμοια κι ίδια.

*ασωτεύει: σπαταλά, χαραμίζει 

Στην Ελλάδα η Άννα των Ελλήνων

Έφτασε στην Ελλάδα η Χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο Άννα Κορακάκη. Άξιο αναφοράς είναι ότι στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» υποδέχτηκε την Ελληνίδα αθλήτρια από την κυβέρνηση ο υπουργός Εσωτερικών κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής ενώ προς τιμήν της υπήρξε τελετή υποδοχής από στρατιωτικό άγημα. Συγκινητική ήταν και η παρουσία από απλό κόσμο ο οποίος έσπευσε να την αποθεώσει για το κατόρθωμα της.

Η Κορακάκη έγραψε με χρυσά γράμματα ιστορία στον Παγκόσμιο Αθλητισμό και ανέβασε την Ελλάδα στην κορυφή του κόσμου. Δύσκολες οι συνθήκες για την προετοιμασία των αθλητών μας και με πολλά προβλήματα αφού τις περισσότερες φορές το κράτος είναι απών λόγω και των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα απόρροια λανθασμένων διαχρονικά πολιτικών αποφάσεων. Είδαμε και σε τι άθλιες συνθήκες πραγματοποιούσε η Χρυσή Ολυμπιονίκης την προετοιμασία της στο πρόχειρο σκοπευτήριο της Δράμας. Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους και εντός και εκτός Ελλάδος. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Όλα αλλάζουν μα όλα πάντα ίδια μένουν. Κάποτε με ρώτησαν να τους πω για το ποιαν θεωρώ καλύτερη κυβέρνηση. Και χωρίς δεύτερη σκέψη απάντηση ‘’..Η κυβέρνηση που δεν έχει έρθει ακόμη..’’!

Παρακολούθησα με περηφάνια και συγκίνηση την άφιξη της Κορακάκη στην Ελλάδα. Της αξίζουν πολλά μπράβο και ευχή όλων μας είναι να συνεχίσει με την ίδια αγάπη και αφοσίωση τον αγώνα της ούτως ώστε να βλέπουμε την Ελλάδα εκεί που της αξίζει στην κορυφή του κόσμου. Ευχή μου και άλλοι νέοι να ακολουθήσουν τα βήματα της Άννας. 

Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως 1 εικόνα μετουσιώνει 1000 λέξεις. Αυτό που με 'χάλασε' στην άφιξη της Άννας ήταν το αεροπλάνο που έφερε στην Ελλάδα την Χρυσή μας Ολυμπιονίκη. Θα ήθελα να ήταν η Ολυμπιακή Αεροπορία με τους Ολυμπιακούς Κύκλους για φόντο, που θα έκανε τον γύρο του κόσμου (σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα) παρά αυτό της Alitalia.. Γιατί; Γιατί εδώ είναι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε εδώ είμαστε κι εμείς για να έχει πάντα συντροφιά, η εθνική μας μοναξιά.

Ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη στην Άννα των Ελλήνων…

Σταύρος Χατζησάββας