Οι Χτύποι της καρδιάς, ο κοινός κρίκος που μας συνδέει με τους απανταχού της γης συνανθρώπους μας
Κάθε φορά που έχουμε Ολυμπιακό Έτος - έτσι λέγονται τα έτη, που κατά την χρονική διάρκεια τους, πραγματοποιούνται Ολυμπιακοί Αγώνες - έρχονται όμορφες αναμνήσεις στο μυαλό μου. Ας πάμε περίπου 20 χρόνια πίσω (1996) τότε που παρακολουθούσαμε όλοι οι Έλληνες με κομμένη την ανάσα, να ακούσουμε την απόφαση των ΑΘΑΝΑΤΩΝ της Δ.Ο.Ε. για την διοργανώτρια πόλη της Ολυμπιάδας το 2004.
Στην τελική διαδικασία έμεινε η Ρώμη με την Αθήνα. Όταν ο αείμνηστος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, ανακοίνωνε πως η νικήτρια πόλη που θα φιλοξενούσε την Ολυμπιάδα το 2004 ήταν η Αθήνα παρακολουθούσα στην τηλεόραση από το σπίτι μας στην Αλάμπρα, σε ζωντανή σύνδεση τις εξελίξεις. Με το άκουσμα του θετικού αποτελέσματος, έφηβος (13 ετών) τότε, είπα στην οικογένεια μου ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ.
Η πρόταση της Ελλάδας είχε επίκεντρο τον άνθρωπο και βασικό στοιχείο την Ελιά. Ένα παγκόσμιο σύμβολο ειρήνης, ελευθερίας, πολιτισμού. Δέντρο Ιερό της Μεσογείου, χιλιάδες χρόνια τώρα. Με λάδι έτριβαν τα κορμιά τους οι αθλητές πριν τρέξουν. Το λάδι είναι η βασική τροφή μας. Με κλαδί ελιάς, ήταν κατασκευασμένος ο γνωστός σε όλους μας κότινος, με τον οποίο στεφάνωναν τους νικητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για αυτό τον λόγο ο κότινος ήταν το σύμβολό της Ελλάδας και της Αθήνας το 2004. Άλλωστε Ελιά δώρισε η Θεά της Σοφίας Αθηνά στην πόλη και την λάτρεψαν οι κάτοικοι της και έδωσαν στην πόλη το όνομα της. Αθήνα. Μια αγριελιά φύτεψε ο μυθικός πατέρας των Ολυμπιακών Αγώνων Ηρακλής στην Αρχαία Ολυμπία.
Η συναισθηματική φόρτιση ήταν μεγάλη αφού ήξερα και παρακολουθούσα από πολύ μικρή ηλικία τους αγώνες που έκανε η αείμνηστη και αγαπημένη μου Μελίνα Μερκούρη, ως Υπουργός Πολιτισμού, για το θέατρο, τον πολιτισμό, τις τέχνες, την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα πίσω στο σπίτι τους, καθώς επίσης και την διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων που μέχρι τότε δεν υπήρχε κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς δεν πρόλαβε ποτέ η Μελίνα να ακούσει τα χαρμόσυνα νέα πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες επέστρεψαν ξανά στο σπίτι τους, στην χώρα που τους γέννησε, την Ελλάδα, αφού πέθανε 6 Μαρτίου 1994.
Ο σκηνοθέτης, ο χορογράφος, ο ζωγράφος, ο μάγος ποιητής της εικόνας, Δημήτρης Παπαϊωάννου μας πρότεινε μια τελετή διάφανη λιτή όπως και ο ελληνικός πολιτισμός ο οποίος γιορτάζει διαχρονικά. Μια τελετή την οποία ζήσαμε μέσα από μια ζεστή αγκαλιά παρέα με τις μνήμες, μας πρότεινε ένα ταξίδι στο όνειρο, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο του χθες που καθορίζει το σήμερα και προσδιορίζει το αύριο. Μας ζήτησε να βιώσουμε και πάλι τον πολιτισμό μας, διαχρονικό, επίκαιρο μέσα από τα σύμβολα και τις αξίες του που δίδαξαν και επηρέασαν και μέχρι τις μέρες μας εξακολουθούν να επηρεάζουν την ανθρωπότητα. Άλλωστε όπως είπε και η Μελίνα Μερκούρη ο Πολιτισμός μας είναι το σημαντικότερο και πολυτιμότερο αγαθό μας.
Μοναδική η εμπειρία που έζησα τότε στην Τελετή Έναρξης των Αγώνων αφού ενσάρκωσα τον ρόλο του Μεγάλου Στρατηλάτη Αλέξανδρου. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές του παγκόσμιου πολιτισμού που μετά το θάνατο του η ανθρωπότητα πέρασε στην ελληνιστική εποχή, μια εποχή που ήταν ερωτευμένη με την φόρμα και την ομορφιά.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο μυστικό… Ένα ταξίδι στο σύμπαν του γαλαξία μας, ταξιδεύοντας μέσα από το γενετικό μας υλικό, που είναι ο πυρήνας κάθε μας κυττάρου. Ο τελικός χάρτης της ζωής μας. Ο κωδικός της ζωής μας. Το DNA είναι αυτό το μυστικό, που εξασφαλίζει την διαφορετικότητα μας, την ατομικότητα μας και παράλληλα αυτό που μας δένει με όλους τους συνανθρώπους μας…
