ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ (μικρό απόσπασμα) / Δημητριάδης Μ. Δημητρός

[..]

Πάνω απ΄τις στέγες των σπιτιών μας
οι μαύρες νυχτερίδες φτερουγίζουν 
και πως θα βγούμε απόψε στο φεγγάρι 
να κρούσουμε τα μαντολίνα των χαρών μας;

Οι πράσινοι βλαστοί θ΄ ανθίσουν και φέτο 
κι οι καλαμιές θα φροούνε σαν πάντα
κι η πομπή με τα δρύινα φέρετρα
θα στέλνει τον τελευταίο χαιρετισμό
στο μικρό άγγελο που εχάσαμε
ενώ ακόμη ο ήλιος γελούσε.

.......

ΤΑΞΙΔΙ / Τάσος Γιώργος

Απόψε θα περάσουμε πέρα από τα καθημερινά, 
πέρα από τα σύνορα του αταβισμού και της  υπομονής, 
πέρα...
Απόψε θα περάσουμε στην ιεροτελεστία της θυσίας 
και των χρησμών τις επιδράσεις.

Θ απρέπει να μου στρώσουνε τα ιμάτια, 
θα πρέπει να μιλήσουμε τη γλώσσα της καρδιάς, 
της καρδιάς και του γαιμάτου.
Θα πρέπει να μπαλώσουμε το τρύπιο παραπέτασμα
μπροστά στον άνεμο
με λίγη φλόγα, λίγη φλόγα και πολλά πρόσωπα. 
Θα πρέπει ακόμα 
να καταφύγουμε κάτω απ΄ τον ίδιο μανδύα
με της ζωής μας στο χέρι, 
με το μαχαίρι στα δόντια. 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ (απόσπασμα) / Γαλάζη Πίτσα

[..]

Είσαι ένα δένδρο 
με κλαδιά πολλά. 
Είσαι ένα σπίτι 
με δωμάτια πολλά
και παράθυρα πλήθος
και τρέχεις από δωμάτιο σε δωμάτιο
δοκιμάζοντας τις αισθήσεις.
Καρτεράς το σάλπισμα κι ασφυκτιάς, 
δεν ξέρεις ποιο παράθυρο θα το φέρει .
Οι παιδικές σου βιασύνες 
ανοίγονται τρεχάματα, άνεμοι και βουές 
στους πορτοκαλεώνες, 
στα πέλαγα, 
στα περβόλια. 

Το γλυκό της Κυριακής που δεν πέτυχε

Το είχε αποφασίσει καιρό,

να κάμει το ωραίο γλυκό της Κυριακής,

να τρατάρει τις γειτόνισσες, να κλείσει δέκα στόματα.

Δεν άντεχε τα πειράγματά τους για την άτεχνη μαγειρική της

Ότι θυμόταν μέσα στη στεναχώρια από τα μαγειρέματα της γιαγιάς

Μα θα άνοιγε και κάποιο σχετικό μικρό βιβλίο.

Τα πρώτα υλικά της ήτανε γνωστά.

Σημείωσε σαλιώνοντας την άκρη μολυβιού:

Διακόσιες ολόκληρες λέξεις.

Συνδέσμους κατά την κρίση της.

Να προσέχει τους διφθόγγους.

Και το τελικό ν. Όπως την νίκη.

Τόνους και άλλα σημεία στίξης, τα προβλεπόμενα.

Μολύβι, Χαρτί, μαγιά ζωής .

Για το σιρόπι:

Λίγο ηλιοβασίλεμα ,δείλι, κάποια δάκρυα μοναξιάς,

ίσως αποχωρισμού, ένας καθρέφτης, σύννεφα, σκόνη

πέτρες, ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη της πόλης

και ζάχαρη, πολύ ζάχαρη

να γλυκάνει το μέσα της απ΄ τα κατακάθια των καφέδων στο πεζούλι.

Τα ανακάτεψε καλά,

καθώς ο συγγραφέας μα, και η φωνή της γιαγιάς προστάζανε.

Άλειψε μ΄ αρωματικό βούτυρο τη λαμαρίνα,

προθέρμανε τον φούρνο, με ξύλα από το βουνό.

Άλλαξε σκέψη,

τα ΄ψησε στον ήλιο της αυλής της.

Το ωραίο γλυκό δεν πέτυχε

Είχε ξεχάσει να βάλει την ψυχή της.

Εύκλος (περί του αρχαίου ποιητή)

Κύπριος χρησμολόγος ποιητής που "προφήτεψε" σε στίχους του τη γέννηση του Ομήρου στη Σαλαμίνα της Κύπρου. Η γέννησή του τοποθετείται σε μεταγενέστερα από τον Όμηρο χρόνια. 

Μοναδική ίσως πηγή  για τον Εύκλο είναι ο Παυσανίας, ο οποίος αναφέρεται σ΄αυτόν στα «Φωκικά» του («Φωκικά» 12, 11.)

Μιλάει για τους ποιητές που έγραψαν χρησμούς και γράφει «Άνδρες που άφησαν χρησμούς, λένε πως υπήρξαν ο Κύπριος Εύκλους, οι Αθηναίοι Μουσαίος, γιος του Αντιοφήμου, και Λύκος, γιος του Πανδιόνα, και από τη Βοιωτία ο Βάκις, άνθρωπος που κατεχόταν από νύμφες. Όλων των άλλων , εκτός του Λύκου, τους χρησμούς τους διάβασα».

Πότε έζησε πάντως και τι έγραψε παραμένει ένα μεγάλο πρόβλημα, καθώς κινείται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία.

ΧΡΗΣΜΟΣ (προφητεία για την γέννηση του Ομήρου)

Και τότ ' εν ειναλίη Κύπρω μέγας έσσετ ' αοιδός,

ον τε Θεμιστώ τέξει επ ' αγρού δία γυναικών

νόσφι πολυκτεάνοιο πολύκλειτον Σαλαμίνος

Κύπρον δε προλιπών διερός θ ' υπό κύμασιν αρθείς,

Ελλάδος ευρυχώρου μούνος κακά πρώτος αείσας

έσσεται αθάνατος και αγήραος ήματα πάντα.

(απόδοση στη Νεοελληνική) 

Και τότε ένας μεγάλος 
θα γεννηθή τραγουδιστής και δοξασμένος
στην Κύπρο τη θαλασσινή
που η θεμιστώ, 
στις διαλεχτές η διαλεχτή, 
θα΄χη βλαστό. 
Βλαστό που γεννημένος 
σ΄ άγονο αγρό μοναχικό 
μακρυά απ΄ τις ευφορίες της Σαλαμίνας,
την Κύπρο πίσω του θ΄ αφήση 
κι΄ απάνω από τα κύματα
για τη μεγάλη Ελλάδα θ ακινήση 
της μοίρας της τα μαύρα νήματα
πρώτος αυτός θα τραγουδήση. 
Τραγούδι θείο που θα τον κα΄νη 
να μην γεράση όταν γερνά, 
να μην πεθαίνη όταν πεθάνη. 



Ανθολογία Κυπριακής Ποιήσεως: Κ. Μόντη και Α.Χριστοφίδη

[Κι ΄ απ΄ την αγάπη της μ΄αυτόν

Κι ΄ απ΄ την αγάπη της μ΄αυτόν, τέρατα ]
στον κόσμο μας γεννήθηκαν, το γένος της Γοργόνας,
που κατοικά τ΄ απόκρημνο νησί της Σαρπηδόνας
μέσ΄ στο βαθύστροφο ωκεανό. 

**

Ανόητος όποιος σκότωσε μονάχα τον πατέρα
κι΄ άφησε  τα παιδιά. 

[Στα παραμύθια τα δέντρα μιλούν] / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα

στη Μαρια Κοσσιφιδου

Στα παραμύθια τα δέντρα μιλούν

περπατούν

απλώνουν τα χέρια.

Οι ενήλικες γελούν τρυφερά

με τις φαντασιώσεις των παιδιών

που είναι απαραίτητες ,λεν,

για τη συναισθηματική τους ωρίμανση.

Όμως προχθές

που μ΄ αγάπησες

για μια στιγμή,

καθώς περπατούσα ήσυχα στο δρόμο

ένα δέντρο φυτεμένο στο πεζοδρόμιο έσκυψε

και μου ψιθύρισε ένα κατακόκκινο τραγούδι.

Τα λεπτά χωρισμένα σα φτερά φύλλα του έπαιζαν φυσαρμόνικα.

Ένα παιδάκι με το τόπι στο χέρι

μου έριξε μια γρήγορη ματιά από την απέναντι αυλή.

Με μια ενστικτώδη κίνηση άρπαξα το νόημα.

Είναι τα παιδιά

που γελούν μαζί μας...

Τριήμερο Συνέδριο για την Ήπειρο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Μια συνάντηση φιλολόγων, ιστορικών, νομικών, λογοτεχνών, μουσικών. Διοργάνωση Νεοελληνικό Σπουδαστήριο Πετρώνδα.....27-29 Νοε 2014

"Βιβλίο Παρουσίαση: Ναρκοσυλλέκτρια". 10 Δεκεμβρίου 2014 της Ευφροσύνης Μαντά- Λαζάρου

ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ (μικρό απόσπασμα) /Πυλιώτης Αχιλλέας

Αν δεν έπνιγαν τούτο τ΄ όνειρο 
αν δεν το σκότωναν 
με τις βάρβαρες αρβύλες τους, 
τότε θα΄ χε σίγουρα ένα όμορφο τέλος, 
τότε το τέλος του θα΄ ταν ένα χαρμόσυνο μύνημα 
κι ελπίδα του ασπίδα κι υπόσχεση 
για σήμερα, γι΄ αύριο, για πάντα. 


.........


Πόσο μου έμεινε να χτυπήσω την πόρτα;
και να, πάλι ο δρόμος μου κόπηκε:
τον έφραξε μια κόκκινη γραμμή. 

Η μοναξιά της Καλυψώς / Κώστας Καλοτάρης

Και χθες το βράδυ η Καλυψώ

καθώς φούντωνε η φλόγα της στο τζάκι,

μετά το δείπνο τ’ αχλάδια και τα μήλα

κάθισε στον φιλντισένιο θρόνο της

και με το χτένι να κτενίζει τα μαλλιά τ’ ανέμου

μου είπε:

«Τόσα χρόνια τον Ποσειδώνα πολεμάς για την Ιθάκη,

ένα ξερότοπο γεμάτο παλιές έχθρες.

Ποιος να θυμάται τον αλλοτινό βασιλιά

και ποιος θα ρθεί για να τον ανταμώσει στο λιμάνι».

Κι’ ήταν τα λόγια της ζεστά όπως η φλόγα του τζακιού

μεθυστικά σαν βάλσαμο μες στο κρασί·

όμως αναστέναξα βαριά κι’ αρνήθηκα το δώρο των θεών,

παράξενα στ’ αφτιά μου αντήχησε η φωνή μου.

Αύριο κινώ για την Ιθάκη·

καράβι καλοτάξιδο θα φτιάξω

με τις χοντρές νησιώτικες οξιές

και για πανιά τα πλουμιστά λινά,

και στο νησί θα φθάσω μετά από θυσία στους θεούς.

Τι να την κάνει ο άνθρωπος την αφθαρσία

όταν η νοσταλγία μαραίνει τον νου και την ψυχή του.

Τι να την κάνει η Καλυψώ την αφθαρσία

όταν στα ευρύχωρα παλάτια της κρατεί θνητούς ανθρώπους

φάρμακο και βάλσαμο για τη μοναξιά της.

                                                

Στο μικρό μου δωμάτιο / Κώστας Καλοτάρης

 Στο μικρό μου δωμάτιο το ραδιόφωνο βάφει

         πορφυρά το ξύλινο παρκέ.

         Στον τοίχο ένα τραπέζι

         στα νώτα μου η μοναδική καρέκλα

Ραδιοφ.  I am the mister lonely.

         Έξω το παράθυρο ανοίγει σε κήπο

         όπως τον φαντάζεται το βλέμμα,

         μες στου φωταγωγού τη γκρίζα αιθάλη·

         κι’ η φοινικιά στη γωνιά του δωματίου διαγράφει

         πράσινα κλαριά δαντελλωτά σε υπερβολές

         με μάτια παγονιού διακοσμημένα.

Ραδιοφ.   And the vision that was planted in my brain, still remains.

         Σ’ αυτούς που φεύγουν σ’ άλλα δωμάτια, Λονδίνια,

         για ταξίδια που τα κάνουν για μονάχα μια φορά

         μ’ ένα νόμισμα στα δόντια σφηνωμένο·

         δίπλα τους οι κούπες με το στάρι

         και καρποί λωτών Αιγυπτιακών,

         σ’ αυτούς που αναμένουν τις αναστάσεις των πουλιών·

         σαν πεταλούδες τα χρώματα διαλέγουν,

         ψυχές άστρων βραδινών.

         Κι’ εγώ μες στο σκοτάδι τα μερίδια του φωτός μοιράζω

         σε χώρες μακρινές, όπου το άρμα του πυρός δε φτάνει,

         του Φαέθοντα το πιο μικρό παιδί.

         Ιπποτρόφος βλοσυρός.

ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

΄Αραγε φοβάσαι εκεί κάτω απ΄το χώμα

τούτο το ξέσπασμα της φύσης

ή μόνο τον άνθρωπο φοβήθηκες

και στη ζωή σου και στο θάνατο;

ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Θα πρέπει ίσως να πεθάνουμε

μήπως και μάθουμε να ζούμε

μήπως και πάρουμε μια φέτα φεγγαριού

και σαν καρπούζι την  αφήσουμε να λιώσει

μες στο κρυμμένο καλοκαίρι μας

Πόσες φορές; ρωτάω

Είναι άραγε η μία αρκετή

ή μήπως ανεπίδεκτοι μαθήσεως

συχνά θα ταξιδέψουμε στη λίμνη Απουσία

κι εκεί ένας βαρκάρης

τον οβολό του χρέους μας θα πάρει

καθώς αδιάκοπα η σκέψη μας θα κλαίει

για  χρόνια ανεκπλήρωτα ;