Το βάρος της ζωής / Στεφανίδης Στέφανος

Πόσο ζυγίζει η ζωή;
Κάποιες φορές τόσο βαριά
όσο και η στιγμή που άφησες
το σώμα της μάνας σου στο χώμα
Πιο βαριά και από
εκείνο τον στερνό, πέτρινο ασπασμό
πριν της κλείσεις τα μάτια
για πάντα
και θάψεις το φορτίο της μνήμης
Όταν προβάρεις της ζωής τις συνήθειες
και μια φωνή σε προστάζει
Ξέπλυνε το καρπούζι πριν το κόψεις
είναι λασπωμένη η φλούδα
Ακούμπα την ντομάτα από την άγουρη μεριά
Να κοχλάσει το νερό προτού ρίξεις τα λάχανα

Θυμάσαι πως κάποτε σου είπε κάποιος
είναι τρελές όλες οι μάνες
και κάθε πράμα έχει τη λύση του.
Αν είναι ανάγκη το παιδί να ’χει μητέρα
τότε να θάβουν τελετουργικά τον ομφάλιο λώρο
να χτυπούν βαρύ ταμπούρλο και να σβουρίζει η φλόγα
ώσπου το σώμα μαγεμένο να υψώνεται
να φανερώνεται ξανά στον κόσμο
εκ του ανεσπέρου φωτός
να βγάζει απρόσμενα φτερά και να πετάει
τα πόδια στροβιλίζονται, ανεβαίνουν
αναδύεσαι με την ανεμελιά της νύχτας στο πρόσωπο
λες κι η μνήμη δεν υπήρξε ποτέ
λες και ποτέ δεν ανήκες σε μια νήσο χαμένη
δεν έγλειψες τα νερά της στάλα-στάλα
δεν τα κατάπιες λαίμαργα από ρυάκια και ρωγμές
Ένα νησί που δεν υπάρχει πια
Και που μπορεί να μην υπήρξε ποτέ
Το μόνο που μετρά είναι η στιγμή τούτη
σε μια γη μακρινή
Στης αιώρας το λίκνισμα
Ακούς ένα σφύριγμα βαθιά στο στέρνο
κι η καρδιά σου σηκώνεται ψηλά, πάνω
απ’ το φύλλωμα των καρύδων
κι η κούλισσα σου φέρνει μια κούπα ρύζι και νταλ
Σφραγίζουν πάλι τα πλευρά σου και πέφτει
με γδούπο η καρύδα
καθώς ακούς τον μόχθο στα γυμνά της πόδια
ν’ αντηχεί με της γιαγιάς σου τα βήματα
Θυμάσαι το σπίτι της και ρωτάς
πόσα συντρίμμια να μαζέψεις
για να το ξαναχτίσεις απ’ τα κομμένα άκρα
ή άραγε να τ’ αφήσεις στους ξένους που το κατοικούν
κι έτσι ξένοι που είναι μοιάζουν με δικούς μας
όπως ξαπλώνουν στο δώμα τις νύχτες του Αυγούστου
και πετούν συνεπαρμένοι με τα πεφταστέρια
Μπορεί να’ ναι αρκετό να ακούσεις την αιώρα
να σε σπαργανώνει την ώρα που κοιτάς
τα φευγαλέα σύννεφα-νομάδες
έτοιμα πάντα να ξαμολήσουν τα νερά τους
άμορφα υγρά που θες να τα μαζέψεις σε κουβάδες
να σου θυμίσουν τη δική σου χειμαρρώδη φύση,
του δέρματός σου τη γλυκάδα
βρίσκοντας την ισορροπία
ανάμεσα στο τώρα και το τότε

Ανάμεσα στη χαρά και τη μοναξιά
η ζωή ελαφραίνει τις πιο παράξενες στιγμές
Στην αρχή της παράνοιας του έρωτα
και όταν οι φίλοι σου χαμογελούν αγγίζοντας
ανοίγοντας, γεμίζοντας κενά κι εσύ αναρωτιέσαι
πόσες ζωές να έζησες;
Είναι άραγε η ταυτότητα μονάχα μια ζωή
ή τάχα είναι πολλές που σε κοιτούν με μύρια μάτια
Κι εμείς αστέρια που στάχτη γινόμαστε
στη μέθη μας
Εικάζεις
ποιος βλέπει ποιος ακούει
Μπορεί και να κλείσεις τα μάτια σου
και να τα σβήσεις όλα
αφημένος
στη σάρκα δίχως μνήμη

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ / Πηλαβάκη Δέσπω

Της νύχτας το παράπονο

εγέννησε τη θλίψη

που θέριεψε και έφτασε

στου ουρανού τα ύψη.

Στου λιμανιού μιαν άκρια

καράβι αραγμένο

που με σκοινιά πολύ γερά

στον κάβο είναι δεμένο,

σαν τη δική μου την καρδιά

που η σκουριά τη λυώνει,

ο καπετάνιος χάθηκε,

λοστρόμος δεν ζυγώνει.

Της νύχτας το παράπονο

σε δάκρυα ξεσπάει,

μικρό παιδί που η μάνα του

δεν ζει να το αγαπάει.

Φυσά αέρας δυνατός

παίρνει τα όνειρά μου,

βροχή, κατακλυσμός ξεσπά

και πνίγεται η χαρά μου.

Περνούν ανθρώποι και πατούν

άπονα τη ψυχή μου,

της νύχτας το παράπονο

κοιμάται πια μαζί μου.

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

MIA NYXTA /Μπίου Σταυρούλα

Μια νύχτα έζησα μαζί σου, ποιητή μου

Μια νύχτα που δεν έμελλα ποτέ να ξημερώσει

Και τότες άνθισε σφιχτά η αγκαλιά μου

Για έναν έρωτα που ποτέ δεν μ’ έχει ζώσει

Κι όλα του κόσμου τα μικρά

Γίναν μεγάλα και ωραία

Σαν η ψυχή σιγοτραγουδά

Και σ’ αγαπά λαθραία

Από τότε τριγυρνώ σ’ όλα τα μονοπάτια

Και ζητώ παρηγοριά μοναχά στα δυο σου μάτια

Μα ερωμένη σου πάντα θα παραμένω

Ζητώντας άδικα να βρω ένα φιλί που ’ν’ ξένο.

5 ποιήτριες της Ελλάδας και της Κύπρου με 1 ποίημά τους

 
[οποιοδήποτε πένθος…] Κατερίνα Ηρακλέους
 
οποιοδήποτε πένθος
μόνο του πενθεί,
ο πόνος σέρνει τον πόνο 
μόνος του,
τα βλέμματα κοιτάζονται μεταξύ τους δευτερόλεπτα
κι ύστερα τα καταπίνει το βόλι,
οι καρδιές αρπάζονται από τον φόβο του θανάτου,
το αίμα σέρνει το αίμα μόνο του κι αφήνει σταγόνες στα νεκρά μονοπάτια,
το πένθος μοναχικό , βουβό στάζει μοιρολόι ,
καταπίνεις άνθρωπε όλο κόμβους από απώλειες ,
πένθος η προσφυγιά,
ο ξεριζωμός , η ελπίδα της επιστροφής χωρίς τέλος
όλοι πενθούμε μόνοι μας!

**
  δέεται η ψυχή... / Σοφία Θεοδοσιάδη

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το  το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..
Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..
Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...
 
**
ΕΠΕΤΕΙΟΣ / Αγγέλα Καιμακλιώτη

Βγήκε στο γιαλό
ανοικτά του Άη Φίλωνα
με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».
Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.
Έριξε δίκτυ
για σκάρους και κουρκούνες.
Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει
τον Εθνικό τους Ύμνο
αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».
Ήταν εγκλωβισμένος
πενήντα χρόνους
εκεί στη μέση του γιαλού.
 
**
Εγώ κι ο άνεμος/ Ρούλα Τριανταφύλλου

Σ΄ αυτήν
Την απέραντη γαλάζια θάλασσα
-που τόσο αγαπήσαμε
 Φως ήλιος , ανάσες κυμάτων
-Πόσα μοιραστήκαμε
  Αυτή  τη θάλασσα  που  τώρα φλέγεται
 -Με προδοσίες πληγώσαμε
Τώρα ,
Έρημο το κύμα κι η ακρογιαλιά
 Ηχώ απ’ τα βάθη πελάγου μήνυμα με τ' αγέρι φέρνει
Περαστική σαν Άνοιξη ήσουν
-Αυτό το όνειρο δεν ήταν για μας
Κοράλλια, αστερίες, κύματα
εγώ κι ο άνεμος…
Το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου μάς ξέχασε.
 
**
 
 
[Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις…] Ελένη Τυρίμου
 
Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις,
δάκρυ, μελάνι και χαρτί αλήθειες να ξεθάψεις.
Πάρε την πένα σου ξανά με πόνο να μιλήσεις,
το άδικο για να ακουστεί το δίκιο να αφυπνίσεις.
Κράτα σημαία της τιμής στις νότες βάλε στίχο
το μοιρολόι να γενεί
σε κάθε λέξη ήχο.
Έλα θλιμμένε ποιητή η πένα σου σφραγίδα
διώξε το  φόβο, της ψυχής, δωσε στο φως ελπίδα.

Αγγέλα Καιμακλιώτη: Τρία [3] ποιήματα

 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Βγήκε στο γιαλό

ανοικτά του Άη Φίλωνα

με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».

Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.

Έριξε δίκτυ

για σκάρους και κουρκούνες.

Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει

τον Εθνικό τους Ύμνο

αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».

Ήταν εγκλωβισμένος

πενήντα χρόνους

εκεί στη μέση του γιαλού.

**

ΝΟΣΤΟΣ

Και στο κλειστό παράθυρο

μπροστά λαχτάρισε.

Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά,

τη γυάλινη σιωπή να σπάσει.

Να μπει στο σώμα του σπιτιού.

Να ξαποστάσει.

***

ΒΡΕΧΕΙ

Βρέχει.

Σχεδόν με θράσος.

Άρα η ανατροπή

δεν είναι πλέον

απλή πιθανότητα.

Να μπαίνει το καλοκαίρι

με κλαυσίγελο

κι εσύ να ξοδεύεις

αντηλιακά με δείχτες.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟ ΣΤΙΧΑΚΙ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Φύσηξε ο άνεμος

κι ένα στιχάκι του ’φυγε απ’ το χαρτί.

Πήδηξε έξω από το παράθυρο

και πέταξε με τον άνεμο.

«Θα ξαναγυρίσει», είπε ο ποιητής

και άφησε το παράθυρο ανοιχτό.

Το μεσημέρι ξαναφύσηξε τ’ αγέρι.

«Ήρθε!», είπε εκείνος.

Όμως, ήταν μονάχα ένα φύλλο

που μπήκε μέσα από το ανοιχτό τζάμι.

«Δεν ειν’ αυτό» είπε ο ποιητής.

Τ’ αγέρι φύσηξε δυο-τρεις φορές ακόμα.

Μπήκε κι άλλο φύλλο απ’ το παράθυρο

κι ένα ζουζούνι

κι ένα μαραμένο λουλούδι

που έπεσε κάτω απ’ το γιασεμί της αυλής.

«Δεν ειν’ αυτό», έλεγε εκείνος κάθε φορά .

Το βράδυ ξάπλωσε χωρίς

να κλείσει τις γρίλιες.

«Να ’βρει μέρος για να μπει», είπε πάλι.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ

αν κοιμήθηκε ο ποιητής εκείνη τη νύχτα.

Το πρωί, κάποιοι περαστικοί

τον άκουσαν που έλεγε και ξανάλεγε.

«Έχασε το δρόμο.

Γι’ αυτό δε γύρισε.

Έχασε το δρόμο».

Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα (βιογραφία)

Ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λευκωσία  στις 7.6. 1951 και απεβίωσε το 2023.  Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.  Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε στο RSA , TEFL (UK) και πήρε το δίπλωμά της με διάκριση στη διδασκαλία. Εκπαιδευτικός (ME) και ερευνήτρια.

Ως εκπαιδευτικός, υπηρέτησε από το 1973 στη Μέση Εκπαίδευση και παράλληλα σε διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, ως ερευνήτρια, συγγραφέας, ανθολόγος  και επιμελήτρια  εκδόσεων.  Διετέλεσε και είναι μέλος Συντακτικών Επιτροπών σε Ανθολογίες και άλλες εκδόσεις.  Υπηρέτησε, επίσης, ως Σύμβουλος Καθηγήτρια. Εργάστηκε ως επαγγελματίας συγγραφέας, ερευνήτρια, σύμβουλος και επιστημονική συνεργάτις σε πνευματικούς και πολιτιστικούς φορείς. Διορίστηκε, από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, Αριστίνδην μέλος της Κριτικής Επιτροπής για τα Κρατικά Βραβεία Παιδικής / Νεανικής Λογοτεχνίας.

Εργάτης της ποίησης, της πεζογραφίας και του θεάτρου. Έχει εκδώσει 19 βιβλία. Το λογοτεχνικό της έργο έτυχε αναγνώρισης και τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις, στην πατρίδα της και διεθνώς από διάφορους φορείς (Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, Πρεσβεία της Ελλάδος,  The University of Bristol Hellenic Society κ.ά. ),  ενώ βραβεύτηκε επανειλημμένα  για το σύνολο του λογοτεχνικού της έργου και  για την προσφορά της στα Γράμματα και τον Πολιτισμό Πρόσφατα, το βιβλίο της “Κίτρινες Κορδέλες” τιμήθηκε με το Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο Jean Monnet.

     Έργα της μεταφράστηκαν στα αγγλικά , ιταλικά , γερμανικά πολωνικά και γαλλικά,  και δημοσιεύθηκαν σε ξένα έγκριτα περιοδικά και ανθολογίες. Παρουσιάστηκαν, επίσης, τόσο από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση όσο και στη σκηνή. Μελοποιημένα ποιήματά της κυκλοφόρησαν σε δίσκους, κασέτες και ταινίες μικρού μήκους.  Ασχολήθηκε, επίσης, με την εικονογράφηση βιβλίου, όπου και διακρίθηκε.

Aρκετά μεγάλο μέρος του έργου της, κυρίως θεατρικά έργα, παραμένει ανέκδοτο.

Το θεατρικό της έργο «Αίθουσα Αναμονής»  εκπροσώπησε την Κύπρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεατρικής Γραφής 2002, που έγινε Νοέμβριο του 2002, στο Warehouse Theatre, Croydon, London,UK. Η επίσημη πρώτη δόθηκε στο «Θέατρο Ένα» στη Λευκωσία.Επίσης ασχολήθηκε με την συγγραφή θεατρικών έργων, σεναρίων κτλ

ΠΟΙΗΣΗ

1. Ποιήματα, 1974

2. Τα τραγούδια της μητέρας μου, 1983

3. Του νησιού μου, 1984

4. Στις Διαστάσεις των Χρωμάτων,1990

5. Τρεις ποιητικές συνθέσεις για την Κύπρο, 1992. Β΄έκδοση 1995 - Εκδόσεις ΕΠΟΚ

6. Γρηγορείτε, 1992

7. Μνήμες Αναδυόμενες, (μελοποιημένα ποιήματα), 1993

8. Κίτρινες Κορδέλες (ποιητικοί – θεατρικοί διάλογοι), 1998, Εκδόσεις Δωδώνη β΄έκδοση 1999, Εκδόσεις Δωδώνη.

9. Nastrini Gialli, 2001   (  Μετάφραση στα ιταλικά:Michele Iannelli )

Χορηγός: Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου.

10.Εποχές με Χαϊκού, 2003 (Κυπριακή συμμετοχή στο UNESCO World Poetry Day)
11. Το βάρος της Βροχής
12.  Τικ-τοκ κλιπ-κλοπ φλιπ-φλοπ: Αλλόκοτα ποιήματα / 2019

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

1. Στα Μετόπισθεν (Διηγήματα) Αθήνα 2001, Εκδόσεις Δωδώνη

2. Η πιο ωραία γλώσσα (ιστορίες για παιδιά) 1983. B΄έκδοση,  Εκδόσεις Intercollege.

3. Μπλουμ, 1998 (πεζογράφημα για παιδιά) Εκδόσεις Cool Arts Designs.

4. A present for Marcos ( Short Story, PEN publications R.No. 3, 1988)

5. Father’s Profession (Short Story , PEN Publications R. No 4, 1989) 

πηγη:  http://www.koutouzis.gr/roula.htm

9 Ποιήτριες της Κύπρου / 9 ποιήματα

 

Σαν καινούργιος Διογένης / Ειρήνη Ανδρέου
 
Είναι στιγμές που νιώθω
πως τούτος ο κόσμος δεν είναι για μένα
ή πως γεννήθηκα σε λάθος χρόνο.
Είναι στιγμές που δεν θέλω να μιλώ
αφού σας βολεύει το ψέμα...
Να κλάψω ζητώ σ' ένα ώμο...
Ένα μόνο!
Υπάρχει, ρωτάω, σε τούτο
τον κόσμο;
Σαν καινούργιος Διογένης με φανάρι
έναν άνθρωπο μονάχα αναζητώ...
και μια τον βρίσκω και μια τον χάνω
πίσω από μάσκες παίζει κρυφτό.
Ένα προφίλ φανταχτερό
και μία σάπια κοινωνία από πίσω,
με το φανάρι πια σβηστό,
ξεγελώ τον εαυτό μου για να ζήσω
και μια ζωή που μου 'λαχε
έτσι ανούσια στο ψέμα να σκορπίσω.
Είναι στιγμές που θέλω
όλο τον κόσμο ν' αγκαλιάσω να φιλήσω..
Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο!
Θέλω τον έρωτα τον όμορφο να ζήσω
μία στιγμή πριν ξεψυχίσω.
Αλήθεια σας λέω, το θέλω τόσο.
Είναι οικτρό πως έζησα να μετανιώσω...
 
 
**
ΑΝΤΙΤΥΠΑ / Νέβη Αστραίου
 
 
Ψάχνω να βρω το θεϊκό στοιχείο μέσα σου
για να μπορέσω να θαυμάσω τη μορφή σου
σε ένα κόσμο με πληθώρα από αντίτυπα
ίδιες μορφές που αναπαράγονται
και συμβαδίζουν με τα συγγενικά του χρόνου
ψάχνω να βρω το ένα το μοναδικό
αυτό που θα γεμίσει λάμψη την ψυχή μου
με όλο το φως που θα εκπέμπει στο κάθε βήμα του
αυτό το ένα που δεν κοπιάρεται στη θύελλα του χρόνου.
 
 
**
Τελείωσε το θαύμα / Ζέλεια Γρηγορίου
Τελείωσε το θαύμα
Τυλίξανε τις τέντες
Πακετάραμε τα σύνεργα
Διπλώσαμε τα κουστούμια
Διπλωθήκαμε
Να αντέξουμε
Να χωρέσουμε
Οι οικονομικές θέσεις είναι πάντα μικρότερες
στις πτήσεις της επιστροφής
**
ΜΕΓΕΘΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα
 
 
Όταν εκφωνούνται
τα μεγάλα λόγια
στους μεγάλους ναούς
οι αγνοούμενοι
στα μικρά τους φέρετρα
δολοφονούνται
με μικρές επαναλήψεις.
 
 
**
[ Σε φωνάζω περιστέρι...] / Παπαγεωργίου Αδελαίδα
 Σε φωνάζω περιστέρι
που αναδύεται μέσα στο φως,
αθώο και μειλίχιο
ανίκανο τη κακία του κόσμου να αντέξει
Σε περιμένω να ρθεις
να φέρεις βροχή και καταιγίδες
Σήμερα για κάποιο περίεργο λόγο κρυώνω,
ταξίδεψε μέσα μου
η αδιαφορία του κόσμου,
η Θάλασσα ανίκανη πλέον
να φέρει τη μοίρα μου πιο κοντά,
μονάχα αλμύρα και άμμο
Περπατώ μονάχη τον πόνο μου
βγαίνω στο φως όπου και νάναι,
η ειρήνη σκότωσε το περιστέρι
σύμβολα, συμβολισμοί καταρρίφθηκαν
σε ένα πυρπολυμένο ουρανό
Τα σύννεφα αραίωσαν,
καμμιά ένδειξη για βροχή ακόμα…
 
 
**
ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ / Κλεοπάτρα Robinet

Η κάθε λέξη
είναι, μια διέξοδος
ένα μήνυμα
πολλές φορές γραμμένο
μες στη στενοχώρια
μες στην αδιαφορία της μέρας.
Το κάθε ποίημα
είναι μια δήλωση Αγάπης
μιας στιγμής αιωνιότητα
σαν αστραπή!
**

 

Τα δέντρα / Τέμβριου Αθηνά

Είμαστε σαν τα δέντρα

κάτω απ’τον ήλιο,

ούτε μια στάλα νερό

τα δρόσισε μέσα στο καλοκαίρι.

Όμως οι ρίζες άπλωσαν

βαθιά μέσα στη γη

καλά κρατάνε τα κλαδιά,

τα φύλλα σαν ψυχές

γρικούν πρωί και βράδυ.

Είμαστε σαν τα δέντρα.

Η ανάσα, τ’όνειρο ενός παιδιού

την ώρα της ανάπαυσης

κάτω απ’τον ίσκιο μας,

μέχρι να διανύσει ο χρόνος

τις μέρες της σιωπής,

για να γευτούμε τη δροσιά του κόσμου.

 
**
Ξυπνά αυτός ο κόσμος / Τουμαζή Έλενα – Ρεμπελίνα
 
Η θάλασσα τριανταφυλλιά από τον επικείμενο ερχομό
Μόνον τιτιβίσματα στο ήσυχο διάστημα
κι αραιά γουργουρητα
ερωτικά παράπονα στην πρωινή σιωπή
Τα τελευταία χελιδόνια με προσπερνούν
υπόμνηση φθίνουσας χαράς
και δυο καρτερικά κορακια
στη λοξή χαμηλή στέγη
εκλιπαρούν για λίγο μάννα
Μα εσύ
στέκεις ακόμη ριζωμένος μπρος στη πόρτα μου
και μου την φράζεις.
Από τον κάτω κόσμο.
 
 
**
Συνοχηδόν / Ελένη Τυρίμου
 
Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...