1.
Χριστιάνα Αβρααμίδου: Δεν τον θέλω άλλο τον ήλιο στη ζωή μου/
με έχει κάψει στα μάτια.
2.
Ειρήνη Ανδρέου: Κάνω επανάσταση με ρίμα και οργή.
3.
Αστραίου Νέβη: Καταναλώνω τη γλώσσα μέσα στη
μνήμη.
4.
Αλεξία Βίκτωρος: Έτσι οι αγάπες γεννιούνται; / Με
τσιμεντόλιθο στο χέρι.
5.
Στέλλα Βοσκαρίδου: Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!
6.
Πίτσα Γαλάζη: Οι αγρυπνίες με σκάβουν/ να κατοικώ σε σπήλαια/με
το προγονικό σημάδι στο γόνατο.
7.
Γαλανού Αλεξάνδρα: Κι έτσι
όπως σβήνει/το περίγραμμα της μέρας, τεντώνει τη σιωπή/ μέχρι εκεί που δεν
φθάνει /ο ήχος των λέξεων.
8.
Άντρια Γαριβάλδη: Έτσι, χωρίς
βιασύνη / ρίξαμε
πίσω μια στερνή ματιά κι εκεί το
βήμα χάθηκε.../ μέσα στο
άγνωστο.
9.
Εύα Γεωργίου: Στην εξουσία της
προσταγής καταρρέει ο χρόνος.
10.
Δημητρίου Ναδίνα: Γυρεύαμε πατρίδες/ και πατρίδες σε αργοφέξιμο.
11.
Αλεξάνδρα Ζαμπά: Πάντα η ίδια σάλπιγγα/ από γη σε ουρανό σέρνεται παράπονο.
12.
Ανδρεανή
Ηλιοφώτου: Μα τι,
θαρρούσε πως λογίζεται/ Ζωή με δίχως αυταπάτες!
13.
Ελένη
Θεοχάρους: Ωστόσο, εξαγόρασε τις μνήμες η Αλεξάνδρα και
δεν πονά.
14.
Αγγέλα
Καιμακλιώτη: Κατηφορίζουνε οι άνθρωποι/
σαν τα ποτάμια προς τη θάλασσα.
15.
Αναστασία Κατσώνη: Ζωντανέψαμε
στο πέρασμά μας/
το νεκρό φως του καντηλιού.
16.
Ελένη
Κεφάλα: Πίσω από κάθε ποιητή βρίσκεται κάποιος άλλος/
άγνωστης ταυτότητας.
17.
Φροσούλα Κολοσιάτου: Η αλμύρα διαβρώνει
τους νεκρούς/
Γωνία
ακτής
και θάλασσας.
18.
Βέρα Κορφιώτη: Η Ελευθερία εδρεύει μονάχα στο βάθος.
19.
Κατερίνα –
Κωνσταντίνου Μάτσιου: Βάλε το χαμόγελό σου και ... ξεκίνα
για τη ζωή/ Μην φοβηθείς τις
ανηφόρες
20.
Μαρία
Κωνσταντινίδου – Δημητρίου: Δεν την αρνιέμαι
την ψυχή μου/ κοιτάζω γύρω μου να δω τον έρωτα
21.
Μαρία Λάβαρη: Οι
νεκροί/Δεν μεγαλώνουν./ Στέκουν ακίνητοι στη μνήμη μας και περιμένουν.
22.
Ευφροσύνη Μαντά
Λαζάρου: Μου ακουμπάνε κάποια μυστικά
και μου λένε κράτησέ τα!
23.
Λίλλη Αυγή: Μέσα μου εγώ
εγκυμονώ ένα ποίημα κι αν δεν το γεννήσω θα
πεθάνω.
24.
Μαραγκού Νίκη: Όποιος περάσει στην
άλλη όχθη/ δε
γυρίζει πίσω ποτέ.
25.
Λιλή Μιχαηλίδου: Το χάος είναι η αντανάκλαση της κόλασης.
26.
Μετόχη
Ιφιγένεια: Αν
ονειρεύομαι/ μη με ξυπνήσεις/ Αν είμαι ξύπνια/ ας μην κοιμηθώ ποτέ.
27.
Μαρία Μελετίου: Γιατί αξίζει σου χρυσό σαν του Μαϊού το στάχυ!
28.
Νεοκλεόυς Εύα: Πώς να τ’ αντέξω τούτο τ’
όνειρο/ έτσι που βγήκε απ’ την αρχή κλεμμένο.
29.
Νικήτα Δάφνη: η ζωή θα
κυλήσει/ με την υπόσχεση / να υπάρχει όσο και το όνειρο.
30.
Νατζαριάν Νόρα: Ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι πατέρα/Το παραμύθι
για την ακρωτηριασμένη χώρα.
31.
Αντρούλλα
Θεοκλή- Νικηφόρου: Λευκά περιστέρια/ σήμερα…λευκό
τριαντάφυλλο/ καλημέρες σκορπούν!
32.
Αφροδίτη Οικονόμου: Τους
επίγειους θησαυρούς/ Τα χίλια αγαθά
/ Τούτης εδώ της πλανεύτρας ζωής/ Μην βούλεσαι.
33.
Έλλη Παιονίδου: Που πάμε/
τα μικρά μας πέλματα πόσο μπορούν να δρασκελίσουν/ την
ποικιλία των άστρων;
34.
Μαρούλλα
Πανάγου: Ελπίδες… Κατακάθησαν μα/μεταμορφώθηκαν σ' ανεκτίμητα
μαργαριτάρια/ της αιώνιας ανάμνησης.
35.
Αδελαίδα
Παπαγεωργίου: Όσα ζήσαμε/ Καράβια φορτωμένα μνήμες / Σε απάνεμη θάλασσα…
36.
Μυριάνθη
Παπαονησιφόρου: Όνειρο ο κόσμος / όσο ιριδίζει η μέρα μες τα
μάτια του.
37.
Παναγιώτα
Πατσαλίδου: Στο προαύλιο της γνώσης ψηλαφώ
αναμνήσεις της
ανεμελιάς μου.
38.
Αντριάνα
Περικλέους – Ονουφρίου: Λατρεύω τις νύχτες
που για μένα σκοτάδι γίνεσαι.
39.
Δέσπω Πηλαβάκη: Άν ήξερες πόσο καρτέραγα θα
γινόσουν το φως.
40.
Πλατρίτη Δέσπω: Τες Λυρίδες γύρευα να δω/ με ιώτα να χαράζουν ουρανούς.
41.
Όλγα Ρουβήμ: Τη νύχτα κοιμάμαι στο κατάστρωμα./ Απλώνω τα χέρια και πιάνω τ’ άστρα.
42.
Ροτσίδου Φιλιώ: …στο σκοτάδι σκορπίζω τις γνώσεις.
43.
Παυλίνα Στυλιανού: Όπως κοιτάς τον ουρανό…/
γίνεται η αγάπη κόκκινη φωλιά.
44.
Ελένη Σωφρονίου : …να βρίσκει
τρόπους η αγάπη μας να ζει
μες στο καθόλου.
45.
Τέμβριου Αθηνά: Η γνώση είχε πάντα ως τίμημα την ζωή και τον θάνατο.
46.
Έλενα Τουμαζή: ..οι ποιητές θα
γεννηθούν στο μέλλον/ το ίδιο κι η ζωή.
47.
Ελένη Τυρίμου: Δεν έχει μέτρο η μοναξιά /χρώμα δεν έχει η ελπίδα.
48.
Ελένη Αρτεμίου –
Φωτιάδου: …εξόριστη/ ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη/ καταλήγω.
49.
Χατζήπαπα Βασίλκα: Δεν αγάπησα όπως
μπορούσα. / Δεν αγαπήθηκα όπως θα ‘θελα.
50.
Χριστίνα Χριστοφή: Είναι τα μάτια των ποιητών δυό
ετοιμοπόλεμοι καταρράκτες.
