Η Ενωση Λογοτεχνών Κυπρου βραβεύει τον Δρ Κώστα Κατσώνη και την Ποιήτρια Νεσιέ Γιασίν

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου/ΕΛΚ σε ειδική συνεδρίασή του αποφάσισε και απονέμει το «Βραβείο Γιώργος Φ. Πιερίδης» για το έτος 2021στον φιλόλογο-λογοτέχνη Δρα Κώστα Κατσώνη καιστην ποιήτρια ΝεσιέΓιασίν, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

 

Ο Δρ Κώστας Κατσώνης, με το πολυσχιδές έργο του ωςδιηγηματογράφος, ποιητής, κριτικός και δοκιμιογράφοςυπηρέτησε σεμνά καιουσιαστικά τα Κυπριακά Γράμματα, με κύρος, ποιότητα και συνέπεια.

 

Η Νεσιέ Γιασίνμε την πολύτροπη ποίησή της,λυρική, δυναμική κι ερωτική, συνέβαλε στον εμπλουτισμό της Κυπριακής Λογοτεχνίας και ως λογίαεργάστηκε γενναία για την ειρήνη, την επανένωση της Κύπρουκαι τη συνεργασία συγγραφέων ένθεν και ένθεν.

 

Η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου/ΕΛΚ έχει καθιερώσει το βραβείο «Γ.Φ. Πιερίδης» από το 2009, στο όνομα του πρώτου προέδρου και μετέπειτα επίτιμου προέδρου της. Το βραβείο απονέμεται σε καταξιωμένους Κύπριους λογοτέχνες για το σύνολο του έργου τους, με απόφαση του εκάστοτε Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΚ και με κριτήρια αξιοκρατικά.Οι δύο βραβευθέντες ενώνονται στη χορεία κορυφαίων της Λογοτεχνίας μας που τίμησε η ΕΛΚ, όπως:ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, η Ήβη Μελεάγρου, ο Πάνος Ιωαννίδης, ο Κώστας Βασιλείου, η Ντίνα Κατσούρη, ο ΘεοκλήςΚουγιάλης, η Μαρία Πυλιώτου, ο Χριστάκης Γεωργίου, ο Χρίστος Χατζήπαπας, η Μαρία Αβρααμίδου καιο Γιώργος Μολέσκης, των οποίων τα έργα αναγνωρίζονται εντός και εκτός Κύπρου.

Ανθρώπινες / Μόντης Κώστας

Φαίνεται πως η επιβίωσή μας δεν είν’ δική μας υπόθεση,

φαίνεται πως κάποιον άλλον πρωτίστως ενδιαφέρει,

εκείνον που τόσο προσεχτικά

φρόντισε να επικολλήσει ανταμοιβή

ακόμα και στα πιο ασήμαντα

που θα ‘πρεπε να κάνουμε για να ζήσουμε,

κάποιον που ήξερε καλά

πόση εμπιστοσύνη θα μπορούσε να μας έχει

χωρίς αυτές τις ανταμοιβές.

Ήρθες ... της Ελένης Τυρίμου

 

Ασύμμετρα σύννεφα σε ορθογώνιο ουρανό / Τσανάι Σωτήρης

 

Ανδρέα τα τριαντάφυλλα του παραθύρου,

του δικού μας παραθύρου, μαράθηκαν.

Ξέρω πως είναι βάναυσες οι λέξεις,

Εσύ όμως ετοιμάσου, θα μπολιάσουμε το χώμα.

Γνωρίζεις, ο σπόρος χωράει μόνο έναν από εμάς.

Ίσως πάλι, αν υψωθώ τσουνί εκ της αβύσσου.

αν εξοστρακίσω την βρώση και την πόση,

αν αμφισβητήσω την απουσία του θορύβου,

αν σπάσω το κουκούλι και αναδυθώ γενναία,

τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί.

Αλλά θέλω να ξέρεις Ανδρέα,

όταν ραγίσει ο σπόρος και έτσι μισοπνιγμένοι

αποβληθούμε από τον αμνιακό μας σάκο,

θα κοπούν οι λώροι της καλοπέρασης.

Εκεί έξω Ανδρέα οι επίγειες απολαύσεις,

ανήκουν στους θορύβους.

Εκεί έξω Ανδρέα, ακούς;

Εκεί έξω οι θόρυβοι θαμπώνουν,

Ανδρέα δεν θα μπορούμε ηδονικά να αλαλάζουμε,

θα ψάλλουμε -ψιθυριστά- τον έρωτα μας.

Ακούς Ανδρέα; Οι θόρυβοι θα μας κλείνουν το στόμα,

θα ευνουχίζουν -σεμνοτυφικά- την κάθε μας σκέψη.

Μισό λεπτό! Ακούω τον γείτονα να οργιάζει

μέσα στον κλοιό της κατάντιας, έλα πλησίασε:

΄΄Ακόμη κι αν θέλεις να γίνουμε δέντρα,

λέω να μείνουμε ρίζες μωρό μου,

κοίτα πόσα παξιμάδια μπορούμε να φάμε ακόμα!

Μετά -φυσικά- μπορούμε να πλαγιάσουμε,

όπως ανέκαθεν κάναμε, εδώ στα χαμηλά.΄΄

Μην κατσουφιάζεις Ανδρέα, ξέρεις πολύ καλά

πως η χαμέρπεια αρμόζει ΄΄τοις ποιηταίς΄΄.

ΣΧΕΔΟΝ ΜΗΔΙΖΟΝΤΕΣ: Ποιητική Συλλογή του Λεύκιου Ζαφειρίου που εκδόθηκε το έτος 1977

 

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Λευκωσία!
ο Μακρύδρομος δεν βγάζει
πια πουθενά
πίσω απ’ τις βιτρίνες των μαγαζιών σου
αιωρούνται πύργοι σιωπής.
Δεν σε παίρνει ο ύπνος
κι όπως γυρίζεις απ’ την άλλη μεριά
για να κοιμηθείς
ακουμπάει το πρόσωπο σου
το πρόσωπο της προδοσίας.
Λευκωσία! Λευκωσία!
είναι φοβερό, το ξέρουμε
που τρέμεις απ’ την ανάμνηση αυτή
γιατί τρυπάει τα κόκαλα τα νεύρα.

**

ΣΧΕΔΟΝ ΜΗΔΙΖΟΝΤΕΣ

Στον Δώρο Λοΐζου
Κραυγή του Δώρου
κραυγή της πατρίδας
περιτυλιγμένη το χρέος
την οργή περιτυλιγμένη
αρχίσαμε να μπασταρδεύουμε
το νόημά σου.
Κι εκφυλιζόμαστε υποχωρούμε…
Ένοχοι σχεδόν μηδίζοντες
ζεσταινόμαστε πλάι σε μια ηλεκτρική θερμάστρα.

***

ΚΥΠΡΟΣ 1977

Η Κύπρος
λαχανιασμένη πνοή
κάτω απ’ το νυστέρι
του πιο σιχαμερού χειρουργείου
κι ο λαός της εκτεθειμένος
στο λεπίδι των τραστ.
Υπερπόντιοι στόλοι
βολτάρουν στη θάλασσα
κι ο Πενταδάκτυλος
μ’ ένα στραβό σκουφί σύννεφο
κατεβαίνει ξεθεωμένος τις νύχτες
στους δρόμους της Λευκωσίας.
Φτάνει πια μασημένες κουβέντες
ρουφιανιές και τα τέτοια.

****

Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Έτσι καθώς ξεπηδούν
στις πλαγιές μια μια
οι άσπρες σημαδούρες της άνοιξης
η σεπτή σου μορφή
προβάλλει
περιχυμένη φως ιλαρό,
προτομή με δυο δάκρυα
πεταλούδας στα μάτια
απ’ τα δακρυγόνα
του χρόνου.
Μάρτης 1977

Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου: ...θα μπορούσε να χαμογελά σα φεγγάρι στη σκοτεινιά μας.

 

                                           GLORIA MUNDI

Πόσον εύκολα φεύγει ,πόσο γρήγορα μας εγκαταλείπει,

αφήνοντας μας μια στυφή γεύση στα χείλη!

Δεν προφταίνεις να την ακουμπήσεις , δεν προλαβαίνεις να τη

χαρείς και σου φεύγει μέσ’ από τα χέρια σαν ένα ξαφνιασμένο

περιστέρι.

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ GLORIA MUNDI ‘’

ΕΚΔΟΣΗ 2009

**

                       ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ

Νάφηνες  τουλάχιστον τα σημάδια σου!

Να ξέρουμε τι δρόμο να πάρουμε

να σε συναντήσουμε!

Βιάστηκες όλα να τα διαγράψεις

σε μια δρασκελιά!

Δεν σκέφτηκες που τα πόδια μας

μάθαν  με πιο βολικούς ρυθμούς

μπερδεύονται με τόσο γρήγορο

βηματισμό

Δεν είχαμε και την πρόνοια

να μαζεύουμε τα σπυριά των λόγων σου

νάχουμε με τι να σπέρνουμε

την ερημιά της καρδιάς μας

Δεν αποθησαυρίζαμε τις σταγόνες

των τραγουδιών σου να πέσεις

παρήγορη βροχή

να γλυκάνεις την ανομβρία που μας μαστίζει

μια σταράτη κουβέντα θάξιζε

μια ολάκερη περιουσία

ένας στρογγύλος λόγος θάταν ένας πρασινισμένος

κάμπος στη ψυχή μας

ένας ακέριος στοχασμός θα μπορούσε

να σταυρώνει το μαξιλάρι τις  νύκτες μας

θα μπορούσε να χαμογελά σα φεγγάρι

στη σκοτεινιά μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΄΄ ΝΕΚΡΟΛΟΓΟΙ ‘’ ΕΚΔΟΣΗ 1983

Φόβος απάνθρωπος / Γιώργος Χατζηκυπραίος

 

Ατσάλινα τ’ απόβραδα που ανάλωσαν κοντές ημέρες

σαν ξόδεψαν το φως μέσα σε κρύο και πελιδνό πρωί

Ζωές μονήρεις φυλακισμένες σε χαμένο απομεσήμερο

κι οι δρόμοι άδειοι, παραδομένοι στη μνήμη της χαράς.

Ανείδωτες εκφράσεις από χαμόγελα που κρύφτηκαν

Φιλιά που έμειναν μετέωρα πίσω από σκαιά φραγή

Επιθυμία αγκαλιάς που ορφάνεψε πριν γίνει έρωτας

Συμπόνια που κι αν δείχτηκε χωρίς το χάδι έμεινε μισή

"Ροδογελάσματα αυγινά" της Ζαφείρη Γεωργιάδου Μαρούλα [Νεφέλη]

 «Ροδογελάσματα αυγινά

της νέας αυγής, εσείς προμηνύτρες

Σας χαιρετώ

Νέους ρυθμούς να πραγματώνετε,

να ’στε μες στην αναποδιά οι οδηγήτρες,

μια φωτεινή γραμμή μες στο σκοτάδι!

Ώριμος, πια, ο καιρός σας καρτερούσε»

Ζαφείρη – Γεωργιάδου Μαρούλα (μικρή αναφορά)

Ποιήτρια, της Κύπρου. Γεννήθηκε στο χωριό Ευρύχου το 1925 και πέθανε στη Λάρνακα το 1957. Υπέγραφε τα έργα της με το ψευδώνυμο Νεφέλη.  Μητέρα των Κυπρίων ποιητών Μιχάλη Ζαφείρη, Λεύκιου Ζαφειρίου και Φρόσως Κολοσσιάτου. Έγραφε ποιήματα από τη νεαρή ηλικία των 14 ετών. Μέσα από την ποίησή αγωνιζόταν για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία. 

Φοίτησε μέχρι την β' τάξη του Γυμνασίου Σολιάς. 

Ποιήματά της δημοσιεύθηκαν κυρίως στην εφημερίδα Νέος Δημοκράτης της Αριστεράς. 

Λευκωσία Περικυκλωμένη / Ζαφείρης Μιχάλης

Ψες οπλοφορώντας μια σπιθαμή γη

πέρασε το πρώτο σύννεφο

μηνώντας πως η αγάπη που φεύγει

είναι το μόνο που απομένει...

Έτσι και γω γυρίζω πάλι

τους κροτάφους της μνήμης

στο βάδισμα εκείνο που ήταν δικό σου

κυκλοφορώντας τα ξεχασμένα τρόπαια νίκης..

Σαν την ιστορία σου — πόλη — μοιάζει

τούτο το κομμάτιασμα

και δεν τολμώ να εξιστορήσω

το τραγικό πρόσωπο των ήλιων

που σβήνουν

Και συ πολιτεία

αφέθου μόνο στις θυμωμένες καρδιές

αυτών που τολμούν

ησυχάζοντας για πάντα

τους μύριους συμπαντικούς σκοπούς

λειτουργώντας

Γαλήνη εσύ που παρασέρνεις ανέμους

υπομένεις ακόμα;

Μιχάλης Ζαφείρης (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Μιχάλης Ζαφείρης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1947. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε ιατρική στην Αθήνα. 

 

Εργογραφία: 

1. Ἐπάλληλοι Κύκλοι Τέμνουν τό Σχιζοφρενικό Πεδίο ἢ τό παιδί πού ἒφυγε ταξιδεύοντας πρός τά ἂστρα (1978).

2. Ταξίδι στό Θάμπωμα τοῦ Χρόνου (1980).

3. Pub «Άνεμος» (1983)

4. Παθητική Αντίσταση (1989)

5. Ποιήματα 1978-1989 (1998)

6. Οδός Σταύρου Στυλιανίδη (2000)

7. Διαχρονική έπαρση (2001)

8. Κατά σειρά γραφής (2004)

9. Κείμενα (2005) 

 

Ζαπίτης Γεώργιος (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στην Ξυλοτύμβου το 1912 και πέθανε το 1990. Δεν κατόρθωσε να τελειώσει το δημοτικό σχολείο του χωριού του, λόγω της ανέχειας και της ανάγκης να εργαστεί από πολύ μικρός για λόγους επιβίωσης. Η ποίησή του διακρίνεται για την αγάπη σε αξίες και ιδανικά όπως της ειρήνης, της φιλίας, της πατρίδας και της δικαιοσύνης. 

Ποιητικές Συλλογές:

Τα φτωχικά μου τραγούδια 

[Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος] / Σωτήρης Τσανάι

 

Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
αναστέλλομαι από την κοινή επίκριση
κάθε ανθρωπόμορφου ειδώλου.
Υπάρχω για να αποπερατώνω τον ίδιο σκοπό,
την ίδια θανατηφόρα τελετουργία,
λαχταρώντας να με βλέπετε στον κόσμο σας.
Ω αφήστε με να ζεσταθώ, να ενωθώ
μαζί σας, τραγουδώντας τους νεκρούς σας.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
υποκύπτω σε μία κατάπτωση, εναποθέτοντας
το αναπόσπαστο κομμάτι του Εγώ,
-την πίστη μου- στους θεούς σας.
Σαν μετάληψη, μεταδίδεται από στόμα σε στόμα,
το θρήσκευμα που δεν υπόκειται
από την ευκλείδεια λογική, η ναυτία.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
μοιάζω παράξενα ανίκανος, αμφιταλαντεύομαι
ανάμεσα στις δυνάμεις που με συντελούν,
όπως την τέχνη του ΄΄πονώ΄΄.
Στοχάζομαι αδυνατώντας να εκφράσω τα μύχια,
θαρρώ πως εν απουσία του πόνου,
εν απουσία του προσώπου του θεού της οργής
της δημιουργικής παραφροσύνης
δεν θα υπήρχε ακμάζουσα τέχνη, η ναυτία
που συγκρατεί στις πλάτες της τον άνθρωπο.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
δεν νείρομαι, απλώς όταν ξεδίπλωσα
τις παλιές μου ζωγραφιές απ’το πατάρι,
είδα μία άλλη ναυτία, αρχέγονη, ξεψυχισμένη.
Είδα το δάσος του άλγους, τις προσπάθειες μου
να αμβλύνω την σκέψη ότι τάχα εισέρχομαι άχραντος,
στο απατηλό μονοπάτι της ενηλικίωσης.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
έχασα στις φλόγες το παλιό μου ΄΄Εγώ΄΄.
Γι’αυτό αποδέχομαι την ναυτία,
πλέον απαρνιέμαι την ελευθερία.
Δεν είμαι άνθρωπος πια, παρά
μία ισχνή παραμορφωμένη εντύπωση
ενός ατέρμονου απογευματινού ήλιου σε καμβά,
η τέχνη του ΄΄πονούμε΄΄.

 

Ασκητής / Τσανάι Σωτήρης

 

Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως λίγες είναι οι οάσεις,
ελάχιστες λοπόν οι πιθανότητες να κατευνάσεις τον δαίμονα της δίψας.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως ελαφρύ φορτίο πρέπει να κουβαλείς,
αρκετές λοιπόν οι πιθανότητες να υποκύψεις στις προσφορές των Σαμνιτών.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως πολλές θα είναι οι ψευδαισθήσεις,
τερράστιες λοιπόν οι πιθανότητες να χαθείς στα ψέματα της.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως Συ επέλεξες τον δρόμο τούτο.
Συ λοιπόν οφείλεις να τον ακολουθήσεις πιστά,
μέχρι το σώμα Σου, φθαρμένο πια, να λυγίσει,
μα τα βήματα Σου να έχουν αποτυπωθεί στην άγονη της επιφάνεια.
Έτσι άλλοι κάποτε, σαν βρούν τον δρόμο που Συ δημιούργησες
θα διηγούνται με ευλάβεια το τί Συ κατόρθωσες.
Πως Συ διέσχισες την έρημο
και είδες τελικά - πως η θάλασσα υπάρχει.

 

 

Σωτήρης Τσανάι (μικρή αναφορά)

 Ο Σωτήρης Τσανάι γεννήθηκε το 2003. Διαμένει μόνιμα στην Κύπρο. Είναι απόφοιτος του Γενικού Λυκείου. 

Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει " Η ποίηση με βρίσκει να έχω χάσει την μάχη στον πόλεμο κατά των συμβόλων, μπλεγμένο δηλαδή στα δίχτυα των Σειρήνων"