ΓεΙτονικά τα σπίτια γειτονικές αυλές
χωριά που αγκαλιάζαν συνόρων δυό πλευρές.
Στους κάμπους μαζί βόσκαν του καθενός τ'αρνιά
-Γιαννή καλή σου μέρα -καλώς τον Χασανιά
Η Τούρκισσα υφάντρα κεντήστρα η Ρωμιά
κλωστές περιπλεγμένες στην ανοικτή καρδιά.
Ψωμί μαζί κι αλάτι ,πίναν και το νερό
κάτω απ'τον ίδιο ήλιο τον ίδιο ουρανό.
Κι έλαμπ'η ομορφιά σου ανεπιτήδευτη
Άσπρη και φιλντισένια,μαρμαροσμίλευτη.
Κόρη της μεσογείου πρασινοσμάραγδη,
πια αδηφάγα μοίρα άπονη κι άκαρδη
Με τα γαμψά της νύχια σε καταμάτωσε
μαχαίρι στην πλευρά σου δίκοπο κάρφωσε.
Εκοψε την καρδιά σου στα δυο θηριωδώς
κι'απ'τον βορρά ως τον νότο κλειστή τώρα οδός.
Τα μέχρι χθές αδέλφια χωρίς ταυτότητα
με βιά τους επιβάλλει την μη οντότητα.
Πικρά αναρώτιεται η μαύρη προσφυγιά
πιο απ'τα δυο κομάτια να βγάλει απ'την καρδιά.
Κείνο π' άφησε πίσω; τούτο που τώρα ζεί;
πιο δάκτυλο να κόψει και να μην την πονεί;
Είν και τα δύο ένα όπως κι οι δυό λαοί ,
που όπως ζούσαν πρώτα θέν πάλι ναν' μαζί.
Κάτω απ'τον ίδιο ήλιο τον ίδιο ουρανό,
νησί παραδεισένιο μαρμαροσμίλευτο.
